Skarga wniesiona w dniu 1 kwietnia 2011 r. - El-Materi przeciwko Radzie(Sprawa T-200/11)
(2011/C 160/38)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 28 maja 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Fahd Mohamed Sakher Ben Mohamed El-Materi (Doha, Katar) (przedstawiciele: M. Lester, Barrister i G. Martin, Solicitor)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady 2011/79/WPZiB z dnia 4 lutego 2011 r. w sprawie wykonania decyzji 2011/72/WPZiB dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom w związku z sytuacją w Tunezji (Dz.U. L 31, s. 40) oraz rozporządzenia Rady (UE) nr 101/2011 z dnia 4 lutego 2011 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Tunezji (Dz.U. L 31, s. 1), w zakresie w jakim mają one zastosowanie w stosunku do skarżącego; oraz
– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.
1) Zarzut pierwszy, że kryterium umieszczenia nazwiska skarżącego w załączniku do decyzji 2011/79/WPZiB nie zostało spełnione ze względu na fakt, iż:
– jedyna dopuszczalna podstawa umieszenia nazwiska skarżącego w wyżej wymienionym załączniku zakłada spełnienie kryterium, określonego w art. 1 decyzji 2011/72/WPZiB(1), a mianowicie, że był on osobą "odpowiedzialną za sprzeniewierzenie tunezyjskich państwowych środków finansowych", bądź też był powiązany z taką osobą, ponieważ, jak wyjaśnia motyw drugi, takie osoby "pozbawiają w ten sposób społeczeństwo Tunezji korzyści ze zrównoważonego rozwoju gospodarczego i społecznego i podważają rozwój demokracji w tym kraju".
2) Zarzut drugi, że Rada naruszyła prawo do obrony i prawo do skutecznej ochrony sądowej skarżącego, ze względu na to, że:
– zastosowane środki ograniczające nie przewidują żadnej procedury związanej z udostępnieniem skarżącemu dowodów, które stały się podstawą decyzji o zamrożeniu środków finansowych, czy też umożliwiającej mu konstruktywne wypowiedzenie się w przedmiocie tych dowodów;
– uzasadnienie, na które powołano się przy przyjmowaniu zaskarżonych środków zawiera ogólne, niczym nie poparte i niejasne twierdzenie o prowadzeniu śledztwa sądowego;
– Rada nie dostarczyła wystarczających informacji umożliwiających skarżącemu konstruktywne przedstawienie w ramach odpowiedzi swojego stanowiska, co nie pozwala Trybunałowi na dokonanie oceny, czy decyzja oraz ocena Rady były zasadne i oparte na niepodważalnych dowodach.
3) Zarzut trzeci, że Rada nie uzasadniła w wystarczający sposób skarżącemu zastosowania wobec niego zaskarżonych środków, naruszając jej obowiązek do przedstawienia w jasny sposób konkretnych i specyficznych powodów uzasadniających jej decyzję, w tym indywidualnych i specyficznych powodów, które doprowadziły ją do uznania, że skarżący był odpowiedzialny za sprzeniewierzenie tunezyjskich państwowych środków finansowych.
4) Zarzut czwarty, że Rada naruszyła bez uzasadnienia i w sposób nieproporcjonalny prawo własności skarżącego, a także jego swobodę prowadzenia działalności gospodarczej, ze względu na to, że
– środki o zamrożeniu funduszy mają znaczący i długotrwały wpływ na jego prawa podstawowe;
– ich zastosowanie wobec skarżącego nie jest uzasadnione; oraz
– Rada nie wykazała, że całkowite zamrożenie środków finansowych było mniej uciążliwym sposobem na osiągnięcie takiego celu, ani też, że wyrządzona skarżącemu bardzo znaczna szkoda była uzasadniona i proporcjonalna.
5) Zarzut piąty, że Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie decydując się na zastosowanie tych środków ograniczających wobec skarżącego, gdyż wygląda na to, że Rada nie dokonała żadnej oceny w odniesieniu do skarżącego, czy też gdy taka ocena została dokonana, Rada doszła do błędnego wniosku, że zastosowanie środków ograniczających było wobec skarżącego uzasadnione.
______
(1) Decyzja Rady 2011/72/WPZiB z dnia 31 stycznia 2011 r. dotycząca środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom w związku z sytuacją w Tunezji (Dz.U. L 28, s. 62).
