Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 18 lutego 2011 r. - Luqman Ahmad Tarar przeciwko Republice Federalnej Niemiec(Sprawa C-71/11)
(2011/C 130/21)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 30 kwietnia 2011 r.)
Sąd krajowy
Bundesverwaltungsgericht
Strony w postępowaniu przed sądem krajowym
Strona skarżąca: Luqman Ahmad Tarar
Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec.
Inni uczestnicy: Der Vertreter des Bundesinteresses beim Bundesverwaltungsgericht;
Der Bundesbeauftragte für Asylangelegenheiten beim Bundesamt für Migration und Flüchtlinge
Pytania prejudycjalne
1) Czy art. 9 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 2004/83/WE należy interpretować w ten sposób, że nie każda ingerencja w wolność wyznania, stanowiąca naruszenie art. 9 EKPC, jest aktem prześladowania w rozumieniu wspomnianego przepisu dyrektywy, lecz że poważne naruszenie wolności wyznania jako podstawowego prawa człowieka zachodzi tylko wówczas, kiedy dotyczy jej zasadniczej sfery?
2) W przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie pierwsze:
a) Czy zasadnicza sfera wolności wyznania jest ograniczona do wyznawania wiary i uprawiania praktyk religijnych w przestrzeni domowej i sąsiedzkiej, czy też akt prześladowania w rozumieniu art. 9 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 2004/83/WE może również polegać na tym, że uprawianie praktyk religijnych w miejscach publicznych w państwie pochodzenia stwarza zagrożenie dla zdrowia, życia lub wolności fizycznej i z tego powodu wnioskodawca rezygnuje z tych praktyk?
b) Jeżeli zasadnicza sfera wolności wyznania może również dotyczyć określonych praktyk religijnych w miejscach publicznych:
Czy w tym przypadku dla wystąpienia poważnego naruszenia wolności wyznania wystarczy, że wnioskodawca postrzega uprawianie praktyk swojej wiary jako niezbędne dla zachowania swojej tożsamości religijnej,
albo czy ponadto jest konieczne, że wspólnota religijna, której wnioskodawca jest członkiem, uważa te praktyki jako zasadniczy element nauki wiary,
albo czy dalsze ograniczenia mogą wynikać z innych okoliczności, jak np. z ogólnych stosunków w państwie pochodzenia?
3) W przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie pierwsze:
Czy obawa bycia prześladowanym w rozumieniu art. 2 lit. c) dyrektywy Rady 2004/83/WE zachodzi wówczas, gdy pewne jest, że wnioskodawca będzie po powrocie do swojego państwa pochodzenia uprawiał określone, znajdujące się poza zasadniczą sferą, praktyki religijne, pomimo że prowadzić one będą do zagrożenie dla zdrowia, życia czy wolności fizycznej, czy też można od wnioskodawcy wymagać zaniechania takich praktyk w przyszłości?
