Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 24 marca 2010 r. w sprawie T-5/09 Brigit Lind przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 7 maja 2010 r. przez Brigit Lind(Sprawa C-222/10 P)
(2010/C 195/15)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 17 lipca 2010 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Brigit Lind (przedstawiciel: adwokat I. Anderson)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
– stwierdzenie nieważności postanowienia Sądu z dnia 24 marca 2010 r., na mocy którego Sąd odrzucił jako oczywiście niedopuszczalną skargę wnoszącej odwołanie i obciążył ją kosztami postępowania.
– uznanie się właściwym do rozstrzygnięcia w przedmiocie odwołania i zasądzenie od Komisji na rzecz wnoszącej odwołanie;
a) kwoty 50.000 EUR względnie innej sumy, którą Trybunał uzna za sprawiedliwą i słuszną, z tytułu doznanego przez nią wstrząsu i cierpienia, jakie spowodowało cierpienie i śmierć jej brata, wynikłe z arbitralnej i bezprawnej odmowy przez Komisję wdrożenia przepisów dyrektywy 96/29(1) dotyczących monitoringu medycznego o charakterze zapobiegawczym, chroniącego przed chorobami spowodowanymi długotrwałym napromieniowaniem w przypadku zespołów interwencyjnych w Thule.
b) uiszczenie na rzecz masy spadkowej po Johnie Relingu Nochenie
i) kwoty 250.000 EUR względnie innej sumy, którą Trybunał uzna za sprawiedliwą i słuszną, z tytułu jego cierpienia, w okresie od 2006 r. do jego śmierci w 2008 r. spowodowanej nowotworem płuc, wynikłych z arbitralnej i bezprawnej odmowy przez Komisję wdrożenia przepisów dyrektywy 96/29 w dotyczących monitoringu medycznego o charakterze zapobiegawczym, chroniącego przed chorobami spowodowanymi długotrwałym napromieniowaniem w przypadku zespołów interwencyjnych w Thule.
ii) kwoty 6.000 EUR tytułem zwrotu kosztów pogrzebu.
Zarzuty i główne argumenty
1) Sąd błędnie odrzucił jako niedopuszczalną wniesioną przez B. Lind z tytułu odpowiedzialności pozaumownej skargę, przeinaczając charakter wysuniętych przez nią żądań i zarzutów. W rezultacie takiego przeinaczenia Sąd nie wziął pod uwagę bezprawności, z jaką działała Komisji wyszukując w sposób arbitralny i podstępny pretekstów celem zaniechania działania - co spowodowało podważenie jednolitych norm bezpieczeństwa mających na celu ochronę zdrowia pracowników i ludności, w sytuacjach wypadków jądrowych spowodowanych wojskowym użyciem energii nuklearnej.
2) Niezastosowanie zasad prawa, jakie są wspólne państwom członkowskim. Sąd nie zbadał bezprawności działania Komisji, jaka wynikła z uchybienia przez nią zasadom pieczołowitości, staranności i dobrej administracji, w świetle wspólnych systemom państw członkowskich zasad prawa określających odpowiedzialność administracyjną za szkody wyrządzone jednostkom zgodnie z wymogami art. 188 traktatu EWEA.
3) Nieprawidłowe zastosowanie wyjątkowych uprawnień, jakie posiada Komisja w zakresie ustanawiania odstępstw od reguł konkurencji w odniesieniu do dopuszczalności skarg dotyczących przestrzegania norm zdrowotnych. Ponadto Sąd błędnie rozważył udzielone przez Komisję ze względów wojskowych odstępstwo, polegające na wyłączeniu wypadku jądrowego w Thule spod obowiązujących mających na celu ochronę zdrowia przepisów dyrektywy, w świetle wyjątkowych i szerokich uprawnień dyskrecjonalnych, jakie przysługują Komisji w zakresie formułowania prowadzonej przez UE polityki konkurencji w postaci ustanawiania w sposób dyskrecjonalny odstępstw mających zastosowanie do niezgodnych z prawem umów handlowych. Spowodowało to pominięcie przez Sąd orzeczeń Trybunału dopuszczających skargi w innych objętych zakresem działania UE dziedzinach, w których Komisja nie dysponuje tak wyjątkowym zakresem uznania i w których zarzuty, co do bezczynności Komisji nie były z góry uznawane za oczywiście niedopuszczalne.
Sąd pominął fakt, iż Komisja nie posiada wyjątkowych i nieograniczonych uprawnień dyskrecjonalnych w zakresie wdrażania jednolitych mających chronić zdrowie norm bezpieczeństwa, z uwagi na to, że traktat EWEA definiuje w sposób zawężony jej uprawnienia do ustanawiania takich odstępstw i wyraźnie przewiduje mechanizmy, za pomocą których jednostki mogą składać skargi na bezczynność Komisji w obszarach, w których jednostki te zostały objęte ochroną. Powyższe obejmuje sytuacje, w których decyzja o odmowie działania była skierowana do innej strony.
4) Sąd nie rozważył czy odmowa działania ze strony Komisji spowodowała naruszenie celów traktatu EWEA, polegających na utworzeniu i zapewnieniu stosowania jednolitych norm bezpieczeństwa mających chronić zdrowie pracowników i ludności przed skutkami długoterminowego promieniowania jonizującego. Nie czyniąc tego Sąd pominął spoczywający na Komisji zgodnie z traktatem EWEA bezwzględny obowiązek zapewnienia właściwego stosowania postanowień traktatu, w tym stosowania zawartej w jego postanowieniach zasady zapobiegawczości.
5) Sąd nie rozważył czy odmowa działania ze strony Komisji stanowiła naruszenie norm prawnych wyższego rzędu. Z uwagi na włączenie Europejskiej Konwencji Praw Człowieka do orzecznictwa UE, Sąd popełnił błąd nie analizując, czy odmowa wdrożenia przez Komisję przepisów dyrektywy 96/29 dotyczących medycznego monitoringu stanowiła naruszenie art. 2 tej konwencji poprzez świadome postawienie brata B. Lind w sytuacji zagrożenia jego życia, polegającej na narażeniu go na niepoddane badaniom i niemonitorowane wykształcenie się u niego nowotworów spowodowanych długoterminowym napromieniowaniem, do których należał nowotwór będący przyczyną jego śmierci.
______
(1) Dyrektyw Rady 96/29/Euratom z dnia 13 maja 1996 r. ustanawiająca podstawowe normy bezpieczeństwa w zakresie ochrony zdrowia pracowników i ogółu społeczeństwa przed zagrożeniami wynikającymi z promieniowania jonizującego (Dz.U. L 159, s.1)
