Skarga wniesiona w dniu 15 marca 2010 r. - Komisja Europejska przeciwko Królestwu Belgii(Sprawa C-134/10)
(2010/C 161/25)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 19 czerwca 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Nijenhuis i C. Vrignon, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Królestwo Belgii
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie, że poprzez niedokonanie prawidłowej transpozycji art. 31 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywy o usłudze powszechnej)(1), Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy przepisów wspomnianej dyrektywy i art. 56 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;
– obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie swojej skargi Komisja Europejska podnosi trzy zarzuty, wskazując brak proporcjonalności zaskarżonych przepisów krajowych, w szczególności jeżeli chodzi o procedurę i kryteria wyznaczania kanałów radiowych i telewizyjnych korzystających ze statusu upowszechniania zwanego "must carry".
W pierwszej kolejności Komisja zarzuca stronie pozwanej, że nie określiła w sposób jasny i przewidywalny celów interesu ogólnego umożliwiających przyznanie tego statusu. Nadawcy nie mogą wobec tego poznać z wyprzedzeniem charakteru i zakresu warunków, które muszą spełnić, oraz ciążących na nich obowiązków w zakresie świadczenia usługi publicznej.
W drugiej kolejności Komisja wskazuje jednocześnie brak przejrzystości dotyczący przebiegu postępowania w sprawie wydania zezwolenia, zwiększoną swobodę uznania organów władzy, w zakresie w jakim przepisy krajowe wydają się zobowiązywać zainteresowanych nadawców do upowszechniania wszystkich rozpowszechnianych przez nie kanałów, nie zaś wyłącznie kanałów służących celom interesu ogólnego, oraz dyskryminujący charakter wymogu posiadania przez nadawców siedziby na terytorium kraju.
Wreszcie w trzeciej kolejności skarżąca wskazuje nieprzestrzeganie zakresu zastosowania art. 31 dyrektywy o usłudze powszechnej, w odniesieniu do podporządkowania upowszechniania istnieniu znaczącej liczby użytkowników końcowych sieci łączności.
______
(1) Dz.U. L 108, s. 51.