Skarga wniesiona w dniu 3 lipca 2009 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec(Sprawa C-244/09)
(2009/C 233/07)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 26 września 2009 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: R. Lyal i W. Mölls, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie, że ograniczając degresywną ważoną amortyzacja z tytułu zużycia na podstawie § 7 ust. 5 niemieckiej ustawy o podatku dochodowym (Einkommensteuergesetz) do budynków znajdujących się w Niemczech, Republika Federalna Niemiec naruszyła zobowiązania ciążące na niej na mocy art. 56 WE;
– obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsza skarga dotyczy niemieckiej ustawy o podatku dochodowym (Einkommensteuergesetz), w której "degresywna ważona amortyzacja z tytułu zużycia" - to jest zastosowanie stawki amortyzacji wyższej niż stawka liniowa, w pierwszym okresie amortyzacji - przewidziana w uregulowaniach podatkowych dotyczących nieruchomości, ograniczona jest do budynków znajdujących się w Niemczech.
Podniesiono, że różnica w traktowaniu nieruchomości znajdujących się w Niemczech i poza nimi, jest sprzeczna ze swobodą przepływu kapitału, o której mowa w art. 56 WE. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem art. 56 WE zakazuje wszelkich środków, które są mniej korzystne w odniesieniu do transgranicznych przepływów kapitału aniżeli w odniesieniu do przepływów całkowicie wewnętrznych, zniechęcając rezydentów do dokonywania tych pierwszych.
W konsekwencji rozpatrywanego przepisu płynność finansowa inwestora będącego podatnikiem jest mniej korzystna w przypadku własności znajdującej się w Niemczech niż przypadku własności znajdującej się w Niemczech. Wskutek tego inwestycje za granicą są mniej korzystne niż inwestycji w Niemczech, a inwestorzy mogliby zostać zniechęceni do budowania lub nabywania budynków w innym państwie członkowskim. Co się tyczy orzecznictwa poprawa płynności finansowej w przypadku nieruchomości w Niemczech stanowi przywilej podatkowy, który należy uwzględnić przy porównywaniu traktowania w pełni sytuacji wewnętrznych i transgranicznych sytuacji.
Choć działanie dyskryminującego przepisu, który zaskarżono w niniejszej sprawie, zostało ograniczone do budynków, w stosunku do których pozwolenie budowlane wydano lub umowę kupna zawarto przed dniem 1 stycznia 2006 r., nie eliminuje to ograniczenia w swobodnym przepływie kapitału, jako że degresywna ważona amortyzacja z tytułu zużycia podlega stosowaniu.
Zdaniem rządu federalnego, ograniczenie to jest uzasadnione nadrzędnymi względami interesu publicznego, jako że celem przepisu jest promowanie budownictwa mieszkaniowego na wynajem w Niemczech.
Należy zauważyć w tym zakresie, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, popieranie krajowej gospodarki nie służy celowi, który może uzasadniać ograniczenie podstawowych swobód. Nawet jeśli cel - promowanie budowania mieszkań na wynajem - zostałoby uznane za cel niegospodarczy, ograniczenie degresywnej ważonej amortyzacji wyłącznie do budynków znajdujących się w Niemczech, nie jest ani niezbędne ani proporcjonalne. Promowanie budowania mieszkań na wynajem w Niemczech nie doznałoby uszczerbku, gdyby można było stosować metodę degresywnej ważonej amortyzacji do nieruchomości również w innych państwach członkowskich.
Rząd federalny nie przedstawił zatem żadnych względów, które mogłyby uzasadnić wykazany negatywny wpływ na swobodę przepływu kapitału.
