Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (szósta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 28 listopada 2008 r. w sprawach połączonych T-254/00, T-270/00 i T-277/00 Hotel Cipriani i in. przeciwko Komisji, wniesione w dniu 19 lutego 2009 r. przez Società Italiana per il gas SpA (Italgas)(Sprawa C-79/09 P)
(2009/C 113/43)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 16 maja 2009 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Società Italiana per il gas SpA (Italgas) (przedstawiciele: M. Merola, M. Pappalardo, T. Ubaldi, avvocati)
Druga strona postępowania: Hotel Cipriani SpA, Repubblica italiana, Coopservice - Servizi di fiducia Soc. coop. rl, Comitato "Venezia vuole vivere", Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie zaskarżonego wyroku;
– stwierdzenie nieważności art. 1 i 2 decyzji(1) w zakresie, w jakim stwierdzają niezgodność ulg podatkowych przyznanych przez Włochy ze wspólnym rynkiem, oraz art. 5 decyzji, a tytułem żądania ewentualnego skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Pierwszej Instancji na podstawie art. 61 Statutu Trybunału Sprawiedliwości;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania w obu instancjach.
Zarzuty i główne argumenty
– Pierwszy zarzut odwołania dotyczy naruszenia prawa przy zastosowaniu art. 87 ust. 1 WE i braku uzasadnienia w odniesieniu do charakteru kompensującego przedmiotowych zwolnień, również w związku z dowodem zakłócenia konkurencji i oddziaływania na wymianę handlową. Sąd popełnił błąd, ponieważ uznał wprawdzie, że środek nie stanowi pomocy, jeżeli kompensuje jedynie obiektywne trudności gospodarcze, niemniej stwierdził, że zasada ta nie znajduje zastosowania do niniejszego przypadku, gdyż i) wymagany jest bezpośredni związek między wysokością kompensaty a wysokością dodatkowych kosztów, które muszą ponosić przedsiębiorstwa z powodu ich usytuowania na lagunie Wenecji i Chioggii, oraz ii) dodatkowe koszty wspartych przedsiębiorstw należy obliczyć na podstawie przeciętnych kosztów przedsiębiorstw we Wspólnocie, a nie przedsiębiorstw usytuowanych na lądzie. Ponadto Sąd nie dostrzegł wewnętrznej sprzeczności spornej decyzji, polegającej na tym, że Komisja przy ocenie pozycji przedsiębiorstwa, na które przeniesiono działalność w zakresie gospodarki wodnej, stwierdziła, że charakter kompensujący danego środka może być uznany również wtedy, gdy brak jest dokładnej ekwiwalentności między jednostką przyjmującą środek publiczny a dodatkowymi kosztami poniesionymi przez przedsiębiorstwa, i że ekwiwalentność ta nie musi być koniecznie obliczana na podstawie przeciętnych kosztów przedsiębiorstw we Wspólnocie.
– W drugim zarzucie odwołania podniesione jest naruszenie art. 87 ust. 1 WE i orzecznictwa sądów wspólnotowych w przedmiocie ciężaru dowodu w odniesieniu do zakwalifikowania przez Komisję spornego środka jako pomocy w rozumieniu art. 87 ust. 1 oraz brak w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W szczególności Sąd błędnie przyjął, że nie jest obowiązkiem Komisji, lecz Republiki Włoskiej i stron trzecich, wykazanie, że nie zostały spełnione kryteria art. 87 ust. 1 WE w przypadku określonych kategorii przedsiębiorstw lub obszarów działalności objętych ulgami, w wyniku czego doszedł do wniosku, że sporna decyzja ani nie narusza art. 87 ust. 1 WE, ani zasady równego traktowania, jak też nie jest sprzeczna i nie jest dotknięta brakiem w uzasadnieniu. Sąd nie rozpatrzył również przytoczonego przez wnoszącą odwołanie w skardze zarzutu naruszenia art. 87 ust. 1 WE w odniesieniu do zakazu dyskryminacji i oczywistej sprzeczności uzasadnienia w odniesieniu do oceny wyjątku na podstawie art. 86 ust. 2 WE.
– W trzecim zarzucie podniesione jest wypaczenie okoliczności faktycznych i dowodów oraz naruszenie prawa, jeżeli chodzi o spełnienie wymogów proceduralnych przez Komisję i o zasadę bezstronnej oceny, którą zobowiązana jest przestrzegać Komisja. Z dokumentów przedłożonych w pierwszej instancji wynika bowiem, że Sąd wypaczył okoliczności podane do jego wiadomości i przedłożone mu dowody i dopuścił się poważnego naruszenia prawa w ten sposób, że nie stwierdził, iż Komisja nie wypełniła swoich obowiązków proceduralnych oraz obowiązków starannej, dokładnej i niedyskryminującej oceny w ramach wykonywania uprawnień wynikających z art. 87 WE i art. 88 WE.
– Czwarty zarzut odwołania dotyczy naruszenia prawa oraz niewystarczającego i sprzecznego uzasadnienia zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim oceniony jest w nim brak w uzasadnieniu spornej decyzji, jeżeli chodzi o znaczenie prawne pism Komisji z dnia 29 sierpnia i 29 października 2001 r. w związku z oceną wymogów oddziaływania na konkurencję i wymianę handlową ulg będących przedmiotem sporu. Stanowisko Sądu w świetle przepisów ustanawiających przewidziany w traktacie system kontroli pomocy państwa jest błędne i niewystarczająco uzasadnione w zakresie, w jakim Sąd i) doszedł do wniosku, że uzasadnienie spornej decyzji jest wystarczające, by umożliwić władzom włoskim określenie przedsiębiorstw, które są zobowiązane do zwrotu otrzymanej pomocy na podstawie spornej decyzji, oraz ii) zaniżył znaczenie prawne danych i danych uzupełniających udzielonych władzom włoskim przez Komisję w pismach z dnia 29 sierpnia i 29 października 2002 r., kwalifikując je jako działania, które zostały podjęte w ramach lojalnej współpracy między Komisją a władzami krajowymi.
______
(1) Decyzja Komisji 2000/394/WE z dnia 25 listopada 1999 r. w sprawie środków przyjętych przez Włochy na mocy ustaw nr 30/1997 i 206/1995 w formie obniżenia wysokości składek na zabezpieczenie społeczne na rzecz przedsiębiorstw z terenu miast Wenecji i Chioggii (Dz.U. 2000, L 150, s. 50)
