Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (szósta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 28 listopada 2008 r. w sprawach połączonych T-254/00, T-270/00 i T-277/00 Hotel Cipriani SpA i in. przeciwko Komisji, wniesione w dniu 17 lutego 2009 r. przez Comitato "Venezia vuole vivere"(Sprawa C-71/09 P)
(2009/C 113/41)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 16 maja 2009 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Comitato "Venezia vuole vivere" (przedstawiciel: A. Vianello, avvocato)
Druga strona postępowania: Hotel Cipriani SpA, Società Italiana per il gas SpA (Italgas), Republika Włoska, Coopservice - Servizi di fiducia Soc. coop. rl, Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącego odwołanie
– uwzględnienie odwołania
– a tym samym uchylenie doręczonego w dniu 3 grudnia 2008 r. wyroku Sądu Pierwszej Instancji (szósta izba w składzie powiększonym) z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawach połączonych T-254/00, T-270/00 i T-277/00 Comitato "Venezia vuole vivere" przeciwko Komisji i stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2000/394/WE z dnia 25 listopada 1999 r.(1), a tytułem żądania ewentualnego stwierdzenie nieważności art. 5 tej decyzji zakresie, w jakim nakłada obowiązek odzyskania składek na ubezpieczenie społeczne i stanowi, że dodatkowo do tej kwoty należy zapłacić odsetki za odpowiedni okres;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania w obu instancjach.
Zarzuty i główne argumenty
Comitato "Venezia vuole vivere" opiera odwołanie na sześciu zarzutach.
W pierwszym zarzucie odwołania podnosi, że Sąd naruszył art. 87 ust. 1 WE oraz obowiązek uzasadnienia na podstawie art. 253 WE. W szczególności Sąd nie bada w odpowiedni sposób w zaskarżonym wyroku argumentu dotyczącego kompensującego charakteru pomocy, która jest przedmiotem decyzji, oraz argumentu dotyczącego oddziaływania tej pomocy na rynek; do tego narusza on zasady niedyskryminacji i równego traktowania przy badaniu pozycji przedsiębiorstw komunalnych wobec skarżących przedsiębiorstw.
Drugi zarzut dotyczy naruszenia art. 86 ust. 2 WE, w szczególności braku oceny możliwości zastosowania wyjątku wobec przedsiębiorstw, którym powierzono usługi mające powszechne znaczenie gospodarcze, do niniejszego przypadku. Oceny tej dokonano jednak w odniesieniu do przedsiębiorstw komunalnych.
Zarzut trzeci, w którym podnoszone jest naruszenie art. 87 ust. 3 lit. c) WE, dotyczy stanowiska przyjętego w zaskarżonym wyroku wobec nieograniczonego zakresu uznania Komisji w odniesieniu do możliwości zastosowania wyjątku w przypadku trudności regionalnych i braku przeprowadzenia odpowiedniej oceny szczególnych okoliczności niniejszego przypadku.
Zarzut czwarty dotyczy naruszenia art. 87 ust. 3 lit. d) WE, w szczególności faktu, że na rzecz Consorzio Venezia Nuova przyznano wyjątek oparty na kwestiach kulturowych, a w odniesieniu do innych przedsiębiorstw nie przeprowadzono żadnej oceny.
W zarzucie piątym wnoszący odwołanie podnosi, że z naruszeniem art. 1 i 15 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999(2) z dnia 22 marca 1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. [88] traktatu WE nie uwzględniono okoliczności, że pomiędzy kwestionowanymi ulgami (po czerwcu 1994 r.) a (sięgającą roku 1973) regulacją poprzednią nie było ciągłości.
Zarzut szósty dotyczy automatyczności nakazu odzyskania pomocy, która narusza art. 14 rozporządzenia nr 659/1999.
______
(1) Decyzja Komisji 2000/394/WE z dnia 25 listopada 1999 r. w sprawie środków przyjętych przez Włochy na mocy ustaw nr 30/1997 i 206/1995 w formie obniżenia wysokości składek na zabezpieczenie społeczne na rzecz przedsiębiorstw z terenu miast Wenecji i Chioggii (Dz.U. 2000, L 150, s. 50).
(2) Dz.U. L 83, s. 1.
