Skarga wniesiona w dniu 9 sierpnia 2007 r. - Republika Włoska przeciwko Parlamentowi Europejskiemu(Sprawa C-393/07)
(2007/C 247/23)
(Dz.U.UE C z dnia 20 października 2007 r.)
Język postępowania: włoski
Strony
Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciele: I. M. Braguglia, pełnomocnik, P. Gentili, avvocato dello Stato)
Strona pozwana: Parlament Europejski
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji P6_TA-PROV(2007)0209 Parlamentu Europejskiego z dnia 24 maja 2007 r., doręczonej w dniu 28 maja 2007 r., dotyczącej weryfikacji mandatu Beniamina Donniciego;
– obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W uzasadnieniu skargi powołano pięć zarzutów.
W pierwszym zarzucie rząd włoski podnosi naruszenie art. 6 (wcześniej 4), 8 (wcześniej 7), 12 (wcześniej 11), 13 (wcześniej 12) decyzji 76/787/EWWiS, EWG, Euratom, do której dołączono Akt dotyczący wyborów przedstawicieli do Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r. (zwany dalej "aktem z 1976 r."), zmienionej ostatnio decyzją 2002/772/WE/Euratom z dnia 25 czerwca 2002 r.(1) oraz naruszenie art. 6 UE. Parlament Europejski nie może mianowicie w związku z weryfikowaniem mandatu posłów badać zgodności z prawem krajowych procedur wyborczych, a tym samym musi przyjąć po prostu do wiadomości wyniki prawidłowo rozpisanych wyborów. Okoliczność, że posłowie zgodnie z art. 6 aktu z 1976 r. nie mogą być związani żadnymi instrukcjami ani nie otrzymują mandatu wiążącego pozostaje bez związku z wyraźną decyzją niewybranego kandydata o niezastąpieniu wybranego kandydata, który zakończył sprawowanie stanowiska.
W drugim zarzucie rząd włoski podnosi naruszenie art. 2 statutu posła do Parlamentu Europejskiego dołączonego do decyzji 2005/684/CE(2), Euratom z dnia 28 września 2005 r. Przepisy te wejdą faktycznie w życie od okresu ustawodawczego 2009, a w każdym razie dotyczą tylko posłów sprawujących stanowiska, a tym samym pozostają bez znaczenia dla oceny decyzji niewybranego kandydata o niezastąpieniu wybranego kandydata, który zakończył sprawowanie stanowiska.
W trzecim zarzucie rząd włoski podnosi naruszenie art. 199 WE oraz art. 3 i 4 regulaminu Parlamentu Europejskiego. Przepisy te regulują tylko wewnętrzne procedury Parlamentu, między innymi, weryfikowanie mandatów, a tym samym nie można z nich wywieść kompetencji do badania zgodności z prawem krajowych procedur wyborczych, nawet odnośnie do zastępowania wybranych kandydatów, którzy zakończyli sprawowanie stanowiska przez kandydatów niewybranych.
W czwartym zarzucie rząd włoski podnosi naruszenie art. 6 UE, 10 UE i art. 230 WE. Parlament Europejski nie mógł był nie zastosować prawomocnego wyroku włoskiej Consiglio di Stato (rady państwa), który stwierdzał, że wybór B. Donniciego był zgodny z prawem. Parlament Europejski powinien był, w razie potrzeby, zakwestionować ten wyrok w drodze postępowania wszczętego przez osobę trzecią. W każdym razie decyzja Parlamentu Europejskiego jest sprzeczna z ogólną zasadą prawa res iudicata, wspólną dla wszystkich państw członkowskich.
W piątym zarzucie rząd włoski podnosi brak uzasadnienia zaskarżonej decyzji. Decyzja faktycznie nie wskazuje okoliczności faktycznych, na których podstawie Parlament doszedł do wniosku, że decyzja A. Occhetta o niezastąpieniu A. Di Pietra nie została swobodnie podjęta.
______
(1) Dz. U. L 283, str. 1.
(2) Dz. U. L 262, str. 1.