WYSOKIE UMAWIAJĄCE SIĘ STRONY niniejszej Konwencji, państwa członkowskie Unii Europejskiej,ODWOŁUJĄC SIĘ do Aktu Rady z dnia 9 marca 1995 roku,
PRAGNĄC usprawnić współpracę sądową w sprawach karnych miedzy państwami członkowskimi, w odniesieniu zarówno do postępowania sądowego, jak i do wykonywania wyroków,
UZNAJĄC znaczenie ekstradycji we współpracy sądowej w celu osiągnięcia tych celów,
BĘDĄC PRZEKONANYMI o potrzebie uproszczenia procedur ekstradycyjnych w takim stopniu, jak jest to możliwe zgodnie z podstawowymi zasadami prawa krajowego, w tym z zasadami Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności,
STWIERDZAJĄC, że w wielu postępowaniach ekstradycyjnych osoba, której dotyczy wniosek, zgadza się zostać wydana,
STWIERDZAJĄC, że w tych przypadkach pożądane jest zmniejszenie do minimum czasu niezbędnego dla przeprowadzenia ekstradycji, jak i okresu zatrzymania do celów ekstradycji,
MAJĄC NA WZGLĘDZIE, że w efekcie stosowanie Europejskiej konwencji o ekstradycji z dnia 13 grudnia 1957 roku powinno zostać ułatwione przez uproszczenie i ulepszenie procedur ekstradycyjnych,
MAJĄC NA WZGLĘDZIE, że postanowienia Europejskiej konwencji o ekstradycji z dnia 13 grudnia 1957 roku stosują się w dalszym ciągu we wszystkich kwestiach nie objętych niniejszą Konwencją,
UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:
* Z dniem 1 stycznia 2004 r. przepisy nin. Konwencji w dziedzinie ekstradycji mające zastosowanie w stosunkach między Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej zostały zastąpione, bez uszczerbku dla ich stosowania w relacjach między Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej i państwami trzecimi, przez odnośne przepisy decyzji ramowej Rady nr 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między Państwami Członkowskimi (Dz.U.UE.L.02.190.1), zgodnie z art. 31 ust. 1 lit. c) przywołanej decyzji ramowej.