Konwencja międzynarodowa o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących immunitetów statków państwowych. Bruksela.1926.04.10.

KONWENCJA MIĘDZYNARODOWA

o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących immunitetów statków państwowych,

sporządzona w Brukseli dnia 10 kwietnia 1926 r.

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA

POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 10 kwietnia 1926 roku została sporządzona w Brukseli Konwencja międzynarodowa o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących immunitetów statków państwowych.

Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że wymieniona konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie dnia 10 czerwca 1976 roku.

(Tekst konwencji jest zamieszczony w załączniku do niniejszego numeru.)

ZAŁĄCZNIK

KONWENCJA MIĘDZYNARODOWA

o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących immunitetów statków państwowych.

Artykuł  1

Statki morskie należące do Państw lub przez nie eksploatowane, ładunki należące do nich oraz ładunki i pasażerowie przewożeni na statkach państwowych, jak również Państwa, które są właścicielami tych statków lub które je eksploatują oraz które są właścicielami tych ładunków, podlegają co do roszczeń dotyczących eksploatacji tych statków lub przewozu tych ładunków tym samym przepisom o odpowiedzialności i tym samym obowiązkom, które stosuje się do prywatnych statków, ładunków i wyposażenia.

Artykuł  2

Do tych odpowiedzialności i obowiązków odnoszą się te same przepisy dotyczące właściwości sądów, czynności i postępowania przed sądem co do statków handlowych należących do właścicieli prywatnych oraz do ładunków prywatnych i ich właścicieli.

Artykuł  3

1. Postanowień dwóch poprzednich artykułów nie stosuje się do okrętów wojennych, jachtów państwowych, statków strażniczych, statków szpitalnych, statków pomocniczych, statków do zaopatrywania i innych statków należących do Państwa lub przez nie eksploatowanych i przeznaczonych w chwili powstania wierzytelności wyłącznie do celów rządowych, a nie handlowych; statki te nie będą mogły być przedmiotem zajęcia, aresztu lub zatrzymania w drodze jakiegokolwiek zarządzenia sądowego ani żadnego postępowania sądowego "in rem".

Jednakże zainteresowani mają prawo prowadzenia postępowania przed właściwymi sądami Państwa będącego właścicielem statku lub eksploatującego statek, przy czym Państwo nie jest uprawnione do powoływania się na swój immunitet:

1) w sprawach z tytułu zderzeń lub innych wypadków nawigacyjnych,

2) w sprawach z tytułu ratownictwa, ocalenia oraz awarii wspólnej,

3) w sprawach z tytułu napraw, dostaw lub innych umów dotyczących statku.

2. Te same przepisy mają zastosowanie do ładunków należących do Państwa i przewożonych na pokładzie wyżej wymienionych statków.

3. Ładunki należące do Państwa i przewożone na pokładzie statków handlowych w celach rządowych, a nie handlowych, nie będą przedmiotem zajęcia, aresztu lub zatrzymania w drodze jakiegokolwiek zarządzenia sądowego ani żadnego postępowania sądowego "in rem".

Jednakże sprawy z tytułu zderzeń i wypadków żeglugowych, ratownictwa, ocalenia oraz awarii wspólnej, jak również sprawy z tytułu umów dotyczących tych ładunków będą mogły być wnoszone przed właściwy sąd na mocy artykułu 2.

Artykuł  4

Państwa są uprawnione do powoływania się na wszelkie środki obrony, przedawnienia i ograniczenia odpowiedzialności dostępne dla statków prywatnych i ich właścicieli.

Jeżeli zachodzi potrzeba przystosowania lub zmiany postanowień dotyczących tych środków obrony, przedawnienia i ograniczenia odpowiedzialności w celu umożliwienia ich zastosowania do okrętów wojennych lub statków państwowych wymienionych w artykule 3, zostanie zawarta w tym celu specjalna konwencja. Tymczasem na podstawie ustawodawstwa wewnętrznego mogą być podejmowane w tym celu konieczne środki zgodne z duchem i zasadami niniejszej Konwencji.

Artykuł  5

Jeżeli zgodnie z artykułem 3 istnieje w przekonaniu sądu, przed który sprawa została wniesiona, wątpliwość co do charakteru rządowego, a nie handlowego, statku lub ładunku, zaświadczenie podpisane przez przedstawiciela dyplomatycznego Umawiającego się Państwa, do którego należy statek lub ładunek, przedstwione na interwencję Państwa, przed którego sądami i trybunałami spór zawisł, będzie stanowiło dowód, że statek lub ładunek podlega postanowieniom artykułu 3, ale tylko w celu uzyskania uchylenia sądownie nakazanego zajęcia, aresztu, lub zatrzymania.

Artykuł  6

Postanowienia niniejszej Konwencji stosuje się w każdym Umawiającym się Państwie, z zastrzeżeniem niedopuszczania do korzystania z nich państw nie umawiających się i ich obywateli lub podporządkowania ich stosowania warunkowi wzajemności.

Z drugiej strony nic w niniejszej Konwencji nie stoi na przeszkodzie, aby Umawiające się Państwo unormowało w drodze własnych ustaw prawa przyznane swoim obywatelom wobec swoich sądów.

Artykuł  7

W czasie wojny każde Umawiające się Państwo, w drodze oświadczenia notyfikownego innym Umawiającym się Państwom, zastrzega sobie prawo zawieszenia stosowania niniejszej Konwencji w tym sensie, że ani statki należące do niego lub przez nie eksploatowane, ani też należące do niego ładunki nie będą mogły być przedmiotem jakiegokolwiek aresztu, zajęcia lub zatrzymania przez sądy obce. Jednakże wierzyciel będzie miał prawo prowadzić postępowanie przed właściwym sądem zgodnie z artykułami 2 i 3.

Artykuł  8

Nic w niniejszej Konwencji nie narusza praw Umawiających się Państw do podejmowania środków wynikających z praw i obowiązków neutralności.

Artykuł  9

Po upływie najpóźniej dwóch lat od daty podpisania Konwencji Rząd Belgijski porozumie się z Rządami Wysokich Umawiających się Stron, które wyraziły gotowość ratyfikowania Konwencji, w celu powzięcia decyzji wprowadzenia jej w życie. Dokumenty ratyfikacyjne będą złożone w Brukseli w terminie, który zostanie ustalony w porozumieniu między wymienionymi Rządami. Pierwsze złożenie dokumentów ratyfikacyjnych zostanie stwierdzone protokołem podpisanym przez przedstawicieli Państw biorących w nim udział i przez Ministra Spraw Zagranicznych Belgii.

Każde późniejsze złożenie będzie dokonywane w drodze pisemnego zawiadomienia skierowanego do Rządu Belgijskiego z dołączeniem dokumentu ratyfikacyjnego.

Uwierzytelniony odpis protokołu dotyczącego pierwszego złożenia dokumentu ratyfikacyjnego oraz zawiadomień wymienionych w poprzednim ustępie, jak również dołączonych do nich dokumentów ratyfikacyjnych, będzie niezwłocznie przesłany przez Rząd Belgijski w drodze dyplomatycznej Państwom, które podpisały niniejszą Konwencję lub do niej przystąpiły. W przypadkach wskazanych w poprzednim ustępie Rząd Belgijski poda równocześnie do wiadomości datę, w której otrzymał zawiadomienie.

Artykuł  10

Państwa nie będące sygnatariuszami mogą przystąpić do niniejszej Konwencji niezależnie od tego, czy były lub nie były reprezentowane na Międzynarodowej Konferencji w Brukseli.

Państwo, które pragnie przystąpić, zawiadomi pisemnie o swoim zamiarze Rząd Belgijski i równocześnie przekaże mu dokument przystąpienia, który zostanie złożony w jego archiwach.

Rząd belgijski przekaże niezwłocznie wszystkim Państwom, które podpisały Konwencję lub do niej przystąpiły, uwierzytelniony odpis zawiadomienia oraz dokumentu przystąpienia, podając datę, w której otrzymał zawiadomienie.

Artykuł  11

Wysokie Umawiające się Strony mogą w chwili podpisania, składania dokumentów ratyfikacyjnych lub przystąpienia oświadczyć, że przyjęcie przez nie niniejszej Konwencji nie odnosi się do jednego lub więcej autonomicznych dominiów, kolonii, posiadłości, protektoratów lub terytoriów zamorskich znajdujących się pod ich zwierzchnictwem lub władzą. Mogą one później przystąpić oddzielnie w imieniu jakiegokolwiek z tych autonomicznych dominiów, kolonii, posiadłości, protekoratów lub terytoriów zamorskich wyłączonych w ich pierwotnej deklaracji. Mogą one również stosownie do tych postanowień wypowiedzieć niniejszą Konwencję oddzielnie za jedno lub kilka autonomicznych dominiów, kolonii, posiadłości, protektoratów lub terytoriów zamorskich znajdujących się pod ich zwierzchnictwem lub władzą.

Artykuł  12

W przypadku państw, które uczestniczyły w pierwszym złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych, niniejsza Konwencja wywrze skutek w rok od daty protokołu tego złożenia. W odniesieniu do Państw, które później ratyfikują Konwencję lub które do niej przystąpią, jak również w razie gdy wejście w życie Konwencji nastąpi później zgodnie z artykułem 11, wywrze ona skutek w sześć miesięcy po otrzymaniu przez Rząd Belgijski zawiadomień wymienionych w artykule 9 ustęp 2 oraz artykule 10 ustęp 2.

Artykuł  13

W razie gdy jedno z Umawiających się Państw chciałoby wypowiedzieć niniejszą Konwencję, wypowiedzenie będzie notyfikowane pisemnie Rządowi Belgijskiemu, który niezwłocznie przekaże uwierzytelniony odpis tego wypowiedzenia wszystkim pozostałym Państwom, podając im do wiadomości datę, w której je otrzymał.

Wypowiedzenie wywrze skutek tylko w odniesieniu do tego Państwa, które dokona notyfikacji, oraz w rok po otrzymaniu notyfikacji przez Rząd Belgijski.

Artykuł  14

Każde z Umawiających się Państw będzie miało prawo do zwołania nowej Konferencji w celu rozpatrzenia zmian, które mogłyby być wprowdzone do niniejszej Konwencji.

Każde z Państw, które zamierza skorzystać z tego prawa, zawiadomi na rok przed tym o swoim zamiarze inne Państwa za pośrednictwem Rządu Belgijskiego, który podejmie się zwołania Konferencji.

Sporządzono w Brukseli w jednym egzemplarzu dnia 10 kwietnia 1926 roku.

PROTOKÓŁ DODATKOWY

do Konwencji międzynarodowej o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących immunitetów statków państwowych, podpisanej w Brukseli dnia 10 kwietnia 1926 roku.

Rządy, które podpisały Konwencję międzynarodową o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących immunitetów statków państwowych, uznawszy konieczność bliższego określenia niektórych postanowień Konwencji, mianowały niżej podpisanych Pełnomocników, którzy po przedstawieniu sobie swoich pełnomocnictw, uznanych za sporządzone w dobrej i należytej formie, uzgodnili, co następuje:

I.

Ponieważ powstały wątpliwości co do tego, czy i w jakiej mierze wyrażenie "przez nie eksploatowanych" artykule 3 Konwencji stosuje się lub mogłoby być interpretowane jako stosujące się do statków czarterowych na czas lub na podróż, w celu usunięcia takich wątpliwości oświadczono, co następuje:

"Statki czarterowane przez Państwo na czas lub na podróż, jeśli są przeznaczone wyłącznie do celów rządowych, a nie handlowych, jak również ładunki przewożone na tych statkach, nie mogą być przedmiotem zajęcia, aresztu lub jakiegokolwiek zatrzymania, lecz immunitet ten nie narusza w niczym wszelkich praw lub środków przysługujących zainteresowanym Stronom. Zaświadczenie wydane w sposób przewidziany w artykule 5 Konwencji przez przedstawiciela dyplomatycznego zainteresowanego Państwa stanowi w tym przypadku dowód charakteru służby, do jakiej statek jest przeznaczony."

II.

Co do wyjątku przewidzianego w artykule 3 ustęp 1 rozumie się, że własność statku nabytego przez Państwo lub eksploatacja statku wykonywana przez Państwo w chwili zarządzenia zajęcia, aresztu lub zatrzymania są przyrównane do własności istniejącej lub do eksploatacji wykonywanej w chwili powstania wierzytelności.

W konsekwencji Państwa będą mogły powoływać się na ten artykuł na korzyść statków należących do nich lub przez nie eksploatowanych w chwili zarządzenia zajęcia, aresztu lub zatrzymania, jeżeli statki te są przeznaczone wyłącznie do celów rządowych, a nie handlowych.

III.

Rozumie się, że nic w postanowieniach artykułu 5 Konwencji nie przeszkadza zainteresowanym Rządom, aby stosując się do procedury przewidzianej przez ustawodawstwo wewnętrzne stawały same przed sądem, przed który został wniesiony spór, i przedstawiały tam zaświadczenia przewidziane w wyżej wymienionym artykule.

IV.

Ponieważ Konwencja nie narusza w niczym praw i obowiązków państw prowadzących wojnę i neutralnych, artykuł 7 w żaden sposób nie wyklucza orzecznictwa należycie ustanowionych sądów morskich.

V.

Rozumie się, że nic w postanowieniach artykułu 2 Konwencji nie ogranicza i nie narusza w jakikolwiek sposób stosowania przewidzianych w ustawodawstwie wewnętrznym przepisów postępowania w sprawach, w których Państwo jest stroną.

VI.

Jeżeli powstanie sprawa przeprowadzenia dowodów lub przedstawienia dokumentów i zdaniem zainteresownego Rządu dowody takie nie mogą być przeprowadzone lub dokumenty takie nie mogą być przedstawione bez wywołania szkody dla interesów państwowych, wyżej wymieniony Rząd może tego zaniechać powołując się na konieczność ochrony interesów państwowych.

Na dowód czego niżej podpisani, należycie upoważnieni przez swoje Rządy, podpisali niniejszy Protokół dodatkowy, który będzie uważany jako stanowiący integralną część Konwencji z dnia 10 kwietnia 1926 roku, do której się odnosi.

Sporządzono w Brukseli dnia 24 maja 1934 roku w jednym egzemplarzu, który zostanie złożony w archiwach Rządu Belgijskiego.

• Identyfikator: Dz.U.1977.7.27
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Konwencja międzynarodowa o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących immunitetów statków państwowych. Bruksela.1926.04.10.
• Data aktu: 26/04/1926
• Data ogłoszenia: 08/03/1977
• Data wejścia w życie: 16/01/1977