Wolna burta statków morskich.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA ŻEGLUGI

z dnia 6 maja 1967 r.

w sprawie wolnej burty statków morskich.

Na podstawie art. 37 § 3, art. 46 § 1 i art. 48 Kodeksu morskiego (Dz. U. z 1961 r. Nr 58, poz. 318) zarządza się, co następuje:

Rozdział  1.

Przepisy ogólne.

§  1.

1. Przepisy rozporządzenia stosuje się do:

1) polskich statków morskich odbywających podróże międzynarodowe, z wyjątkiem:

a) jednostek pływających marynarki wojennej, organów ochrony granic i Milicji Obywatelskiej,

b) statków sportowych,

c) statków przeznaczonych wyłącznie do połowu ryb lub innych żywych zasobów morza,

d) statków nie przewożących ładunku ani pasażerów,

e) statków o pojemności brutto mniejszej niż 150 BRT,

2) polskich statków morskich dokonujących czynności przetwórczych lub usługowych w zakresie rybołówstwa bez względu na rodzaj odbywanych podróży.

2. Przepisy rozporządzenia w zakresie inspekcji wolnej burty stosuje się do statków polskich i obcych objętych konwencją oraz odpowiednio do statków, które otrzymały specjalny znak wolnej burty na podstawie porozumienia.

§ 2. Ilekroć w niniejszym rozporządzeniu jest mowa:

1) o konwencji - należy przez to rozumieć Międzynarodową konwencję o liniach ładunkowych podpisaną w Londynie dnia 5 lipca 1930 r. i ratyfikowaną zgodnie z ustawą z dnia 17 marca 1933 r. (Dz. U. Nr 25, poz. 205) wraz z późniejszymi zmianami,

2) o porozumieniu - należy przez to rozumieć porozumienie pomiędzy Rządami Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, Niemieckiej Republiki Demokratycznej i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich o liniach ładunkowych dla statków pływających na Morzu Bałtyckim pod banderą i między portami tych Państw, podpisane w Moskwie dnia 7 czerwca 1963 r.

§ 3. Wolna burta jest to pionowa odległość od górnej krawędzi linii pokładowej do górnej krawędzi linii ładunkowej mierzona w sposób ustalony postanowieniami konwencji lub porozumienia.

§ 4. Znak wolnej burty stanowią: krąg wolnej burty oraz linie ładunkowe wskazujące największe dopuszczalne zanurzenie statku w różnych okolicznościach i różnych porach roku według zasad określonych w konwencji lub porozumieniu.

Rozdział  2.

Wyznaczanie wolnej burty i świadectwa wolnej burty.

§ 5. Dla każdego statku, do którego ma zastosowanie niniejsze rozporządzenie, należy wyznaczyć wolną burtę.

§  6.

1. Do wyznaczania wolnej burty mają zastosowanie Prawidła dla ustalania najwyższych linii ładunkowych statków handlowych, stanowiące załącznik I do konwencji.

2. Do wyznaczania specjalnego znaku wolnej burty statków pływających na Morzu Bałtyckim pod banderą i między portami państw będących uczestnikami porozumienia mają zastosowanie Przepisy dotyczące linii ładunkowych statków pływających na Morzu Bałtyckim pod banderą i między portami Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, Niemieckiej Republiki Demokratycznej i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, stanowiące załącznik do porozumienia.

3. Oprócz przepisów wymienionych w ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio przepisy prawidła 11, rozdziału II załącznika do Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu, podpisanej w Londynie dnia 17 czerwca 1960 r. i ratyfikowanej przez Polskę (Dz. U. z 1966 r. Nr 52, poz. 315 i 316).

§  7.

1. Znak wolnej burty należy umieścić na obu burtach statku według zasad określonych w konwencji lub porozumieniu.

2. Statek, który został ocechowany znakiem wolnej burty w sposób prawidłowy i trwały, otrzymuje świadectwo wolnej burty.

§ 8. Międzynarodowe świadectwo wolnej burty stwierdza, że statek został zbadany i ocechowany znakiem wolnej burty i że wolna burta została wyznaczona zgodnie z postanowieniami konwencji.

§ 9. Specjalne świadectwo wolnej burty stwierdza, że statek został zbadany i ocechowany specjalnym znakiem wolnej burty i że wolna burta została wyznaczona zgodnie z postanowieniami porozumienia.

§  10.

1. Świadectwa wolnej burty określone w § 8 i 9 wystawia się na formularzach wykonanych według wzorów stanowiących załączniki do niniejszego rozporządzenia.

2. Jeżeli świadectwo wolnej burty jest wydane na prośbę rządu obcego państwa, do którego konwencja ma zastosowanie, należy o tym wpisać wzmiankę w świadectwie.

§ 11. Świadectwa wolnej burty określone w § 8 i 9 wystawia się w jednym oryginale oraz niezbędnej liczbie kopii.

§ 12. Świadectwa określone w § 8 i 9 mogą być wystawione na okres nie przekraczający lat 5.

§ 13. Niezależnie od świadectw wymienionych w § 8 i 9 wyznaczenie wolnej burty statków pasażerskich powinno być stwierdzone w certyfikacie bezpieczeństwa statku pasażerskiego wydawanym na podstawie § 20 ust. 1 rozporządzenia Ministra Żeglugi z dnia 26 marca 1964 r. w sprawie bezpieczeństwa statków morskich (Dz. U. z 1964 r. Nr 15, poz. 89 i z 1966 r. Nr 34, poz. 205).

§ 14. Podczas rocznego przeglądu klasyfikacyjnego dla potwierdzenia klasy statek powinien być poddany przeglądowi w zakresie wolnej burty; w wyniku przeglądu dokonuje się odpowiedniego wpisu w świadectwie wolnej burty.

§ 15. Świadectwa określone w § 8 i 9 tracą ważność przed upływem okresu, na który zostały wystawione, jeżeli:

1) w kadłubie i nadbudówkach statku zaszły istotne zmiany mające wpływ na wyznaczenie wolnej burty,

2) urządzenia i środki dla ochrony otworów, barier ochronnych, furt odwadniających oraz dojść do pomieszczeń załogi nie są utrzymane w takim stanie, w jakim znajdowały się w chwili wydania świadectwa,

3) statek nie był poddany przeglądowi w zakresie wolnej burty (§ 14) i nie uzyskał odpowiedniego wpisu do świadectwa wolnej burty.

§  16.

1. Wyznaczanie wolnej burty, wydawanie międzynarodowych i specjalnych świadectw wolnej burty oraz dokonywanie odpowiednich wpisów w tych świadectwach dla statków polskich, a także dokonywanie wymienionych czynności w odniesieniu do statków państw obcych na zasadach określonych w konwencji, powierza się polskiej instytucji klasyfikacyjnej działającej pod nazwą "Polski Rejestr Statków", zwanej dalej PRS.

2. Do wyznaczania wolnej burty oraz wydawania międzynarodowych świadectw wolnej burty, a także dokonywania odpowiednich wpisów w tych świadectwach dla statków polskich przebywających w portach zagranicznych, w których nie ma placówek PRS, upoważnione są następujące instytucje klasyfikacyjne:

1) Bureau Veritas,

2) Det norske Veritas,

3) Deutsche Schiffs-Revision und -Klassifikation,

4) Lloyd's Register of Shipping,

5) Registr Sojuza SSR,

6) Rejestr Statków Chińskiej Republiki Ludowej.

3. Do wyznaczania wolnej burty zgodnie z porozumieniem oraz wydawania specjalnych świadectw wolnej burty, a także dokonywania wpisów w tych świadectwach dla statków polskich uprawiających żeglugę między bałtyckimi portami stron będących uczestnikami porozumienia, upoważnione są następujące instytucje klasyfikacyjne w portach zagranicznych rejonu Morza Bałtyckiego, w których nie ma placówek PRS:

1) Deutsche Schiffs-Revision und -Klassifikation,

2) Registr Sojuza SSR.

4. Minister Żeglugi może upoważnić inne instytucje klasyfikacyjne do dokonywania czynności określonych w ust. 2 i 3.

5. Litery stanowiące skrót nazwy instytucji klasyfikacyjnej, która wyznaczyła wolną burtę, powinny być umieszczone po obu stronach kręgu wolnej burty nad linią przechodzącą przez jego środek. Takie samo oznaczenie należy zamieścić w świadectwie wolnej burty.

Rozdział  3.

Inspekcja wolnej burty.

§ 17. Każdy statek przed wyjściem z portu polskiego w podróż międzynarodową podlega inspekcji w celu stwierdzenia, czy:

1) posiada ważne międzynarodowe lub specjalne świadectwo wolnej burty,

2) położenie linii ładunkowych odpowiada wskazaniom podanym w odpowiednim świadectwie,

3) nie jest załadowany powyżej granicy dozwolonej w odpowiednim świadectwie,

4) nie uległ zmianom mającym wpływ na wielkość wolnej burty w takim stopniu, że nie jest zdatny do odbycia podróży morskiej bez narażenia życia ludzkiego na niebezpieczeństwo.

§ 18. Organem upoważnionym do wykonywania inspekcji określonej w § 17 jest urząd morski.

§  19.

1. Statek, do którego mają zastosowanie przepisy niniejszego rozporządzenia, może być zatrzymany przez urząd morski, jeżeli nie odpowiada warunkom określonym w § 17, do czasu usunięcia przyczyny powodującej zatrzymanie.

2. O zatrzymaniu statku obcego urząd morski powinien niezwłocznie zawiadomić konsula państwa bandery statku.

3. O zatrzymaniu statku polskiego urząd morski powinien zawiadomić PRS.

§  20.

1. Przy inspekcji statku obcego będą uznawane świadectwa wystawione przez rządy państw będących uczestnikami konwencji lub porozumienia.

2. Międzynarodowe świadectwo wolnej burty wydane przez rząd państwa inny niż rząd państwa bandery statku, do którego konwencja ma zastosowanie, powinno zawierać oświadczenie, że zostało wydane na prośbę państwa bandery statku. Bez takiego oświadczenia świadectwo jest nieważne.

3. Specjalne świadectwo wolnej burty wydane przez rząd państwa inny niż rząd państwa bandery statku, do którego porozumienie ma zastosowanie, powinno zawierać oświadczenie, że zostało wydane na prośbę państwa bandery statku. Bez takiego oświadczenia świadectwo jest nieważne.

4. Na równi ze świadectwami wolnej burty wystawionymi przez rząd państwa bandery statku są uznawane świadectwa wystawione przez osoby lub instytucje przez ten rząd należycie upoważnione.

Rozdział  4.

Obowiązek armatora i kierownictwa statku.

§ 21. Statek powinien mieć ważne świadectwo wolnej burty. Oryginał świadectwa powinien być wywieszony na statku w widocznym miejscu, a kopia powinna znajdować się w dyspozycji kapitana statku w celu przedstawienia na żądanie właściwych urzędów.

§ 22. Międzynarodowe i specjalne świadectwa wolnej burty należy po utracie ich ważności zwrócić Polskiemu Rejestrowi Statków, a w portach zagranicznych, w których nie ma placówek PRS - polskiemu urzędowi konsularnemu.

§ 23. Statki, do których stosuje się niniejsze rozporządzenie, obowiązane są do przestrzegania postanowień konwencji lub porozumienia dotyczących największego dopuszczalnego zanurzenia.

§  24.

1. Dane zawarte w świadectwie wolnej burty dotyczące linii pokładowej oraz linii ładunkowych, a w szczególności dotyczące letniej linii ładunkowej w wodzie słonej, jak również dane dotyczące największego dopuszczalnego zanurzenia odpowiadającego letniej linii ładunkowej w wodzie słonej, powinny być wpisane do dziennika okrętowego.

2. Przed wyjściem statku z portu lub innego miejsca postoju po zakończeniu ładowania należy zapisać w dzienniku okrętowym zanurzenie na dziobie i rufie, jak również średnie zanurzenie statku równe połowie sumy zanurzeń dziobu i rufy.

Rozdział  5.

Przepisy końcowe.

§  25.

1. Urząd morski w porozumieniu z PRS może, jeżeli uzna to za celowe ze względu na bezpieczeństwo statku, nałożyć obowiązek wyznaczenia wolnej burty dla poszczególnych statków objętych przepisem § 1 ust. 1 pkt 1 lit. c), d), e).

2. Jeżeli kapitan statku objętego § 1 ust. 1 pkt 1 lit. c), d), e), przebywającego w porcie zagranicznym, uzna, że ze względów bezpieczeństwa celowe jest wyznaczenie wolnej burty dla tego statku, może zażądać wyznaczenia wolnej burty przez miejscową placówkę PRS, a w razie jej braku - odpowiednio przez jedną z instytucji klasyfikacyjnych wymienionych w § 16 ust. 2 lub 3. Jeżeli w porcie zagranicznym nie ma placówki PRS lub jednej z wymienionych instytucji klasyfikacyjnych, kapitan statku może zwrócić się o wyznaczenie wolnej burty do właściwego polskiego urzędu konsularnego.

3. O wyznaczeniu wolnej burty dla statku na podstawie ust. 2 należy w pierwszym porcie polskim, do którego statek zawinie, zawiadomić urząd morski, który w porozumieniu z PRS wyda decyzję w sprawie utrzymania w mocy posiadanego przez statek świadectwa wolnej burty i obowiązku wyznaczania wolnej burty dla tego statku.

4. W decyzji wydanej na podstawie ust. 1 i 3 urząd morski ustala zakres stosowania przepisów rozporządzenia do statku, którego decyzja dotyczy.

§  26.

1. W sprawach dotyczących metody oraz sposobu wyznaczania wolnej burty obowiązują przepisy PRS.

2. Przepisy PRS powinny uwzględniać postanowienia umów i porozumień międzynarodowych zawartych przez Polskę, jak również przepisy polskie.

§  27.

1. Wyznaczanie wolnej burty, wydawanie świadectw wolnej burty oraz przeglądy określone w § 14 dokonywane są na koszt armatora.

2. Czynności urzędów morskich dokonywane na podstawie przepisów rozdziału 3 są bezpłatne.

§ 28. Na statkach ocechowanych znakiem wolnej burty powinien znajdować się tekst konwencji, a na statkach ocechowanych specjalnym znakiem wolnej burty również tekst porozumienia.

§ 29. Traci moc rozporządzenie Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 18 października 1933 r. o wolnej (nadwodnej) burcie statków morskich i o międzynarodowych świadectwach wolnej burty (Dz. U. z 1933 r. Nr 95, poz. 739 i z 1950 r. Nr 4, poz. 33).

§ 30. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia.

ZAŁĄCZNIKI

..................................................

Notka Wydawnictwa Prawniczego "Lex"

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

ZAŁĄCZNIK Nr 1

MIĘDZYNARODOWE ŚWIADECTWO WOLNEJ BURTY

grafika

ZAŁĄCZNIK Nr 2

SPECJALNE ŚWIADECTWO WOLNEJ BURTY

grafika

• Identyfikator: Dz.U.1967.19.87
• Rodzaj: Rozporządzenie
• Tytuł: Wolna burta statków morskich.
• Data aktu: 06/05/1967
• Data ogłoszenia: 26/05/1967
• Data wejścia w życie: 27/08/1967