Konwencja (Nr 40) dotycząca obowiązkowego ubezpieczenia na wypadek śmierci pracowników najemnych, zatrudnionych w przedsiębiorstwach rolnych. Genewa.1933.06.29.

KONWENCJA (Nr 40)

dotycząca obowiązkowego ubezpieczenia na wypadek śmierci pracowników najemnych, zatrudnionych w przedsiębiorstwach rolnych, przyjęta w Genewie dnia 29 czerwca 1933 r.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 26 czerwca 1948 r. - Dz. U. R. P. Nr 34, poz. 233)

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

BOLESŁAW BIERUT

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 29 czerwca 1933 r. została przyjęta w Genewie przez Konferencję Ogólną Międzynarodowej Organizacji Pracy Konwencja (Nr 40) dotycząca obowiązkowego ubezpieczenia na wypadek śmierci pracowników najemnych, zatrudnionych w przedsiębiorstwach rolnych.

Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadczamy, że wymieniona Konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego poleciliśmy wycisnąć na Akcie niniejszym pieczęć Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 30 sierpnia 1948 r.

Przekład

KONWENCJA

dotycząca obowiązkowego ubezpieczenia na wypadek śmierci pracowników najemnych zatrudnionych w przedsiębiorstwach rolnych.

Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy Ligi Narodów, zwołana w Genewie przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zgromadzona tam w dniu 8 czerwca 1933 r. na swej siedemnastej sesji,

postanowiwszy przyjąć pewne wnioski, dotyczące obowiązkowego ubezpieczenia na wypadek śmierci, która to kwestia zawarta jest w drugim punkcie porządku obrad sesji, i

postanowiwszy, że wnioski te mają być ujęte w formę projektu konwencji międzynarodowej,

przyjmuje w dniu 29 czerwca tysiąc dziewięćset trzydziestego trzeciego roku poniższy projekt konwencji do ratyfikacji przez Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, stosownie do postanowień części XIII Traktatu Wersalskiego i odpowiednich części innych Traktatów Pokoju:

Artykuł  1.

Każdy Członek Międzynarodowej Organizacji Pracy, który ratyfikuje niniejszą konwencję, zobowiązuje się do ustanowienia lub utrzymania obowiązkowego ubezpieczenia na wypadek śmierci na warunkach co najmniej równych przewidzianym w niniejszej konwencji.

Artykuł  2.

1.  Obowiązkowe ubezpieczenie na wypadek śmierci będzie miało zastosowanie do robotników, pracowników umysłowych i uczniów, zatrudnionych w przedsiębiorstwach rolnych, jak również do pracowników pozostających w służbie osobistej pracodawców rolnych.

2.  Jednakże każdy Członek może przewidzieć w swym ustawodawstwie narodowym takie wyjątki, jakie uzna za konieczne, jeżeli chodzi o:

a) pracowników, których wynagrodzenie przekracza określoną granicę, a jeżeli chodzi o ustawodawstwa, które nie przewidują takiego ogólnego wyjątku - pracowników umysłowych, wykonywających zawód uważany zazwyczaj za wolny zawód,

b) pracowników, którzy nie otrzymują wynagrodzenia w gotówce,

c) pracowników młodocianych poniżej określonego wieku i pracowników, którzy przy podjęciu po raz pierwszy pracy najemnej są za starzy do objęcia ich ubezpieczeniem,

d) chałupników, których warunki pracy nie mogą być zrównane z warunkami pracy ogółu pracowników najemnych,

e) członków rodziny pracodawcy,

f) pracowników wykonywających zatrudnienia, które trwając w ogóle i z natury rzeczy przez krótkie okresy czasu nie pozwoliłyby zainteresowanym na wypełnienie warunków do przynania świadczeń, jak również osoby, które wykonywują pracę najemną dorywczo i dodatkowo,

g) pracowników niezdolnych do zarobkowania i osoby otrzymujące pensje inwalidzkie lub starcze,

h) zemerytowanych funkcjonariuszy, wykonywujących pracę najemną oraz osoby, korzystające z dochodu osobistego, jeżeli emerytura lub dochód osobisty jest co najmniej równy pensji inwalidzkiej, przewidzianej przez ustawodawstwo narodowe,

i) pracowników, którzy w czasie swych studiów udzielają lekcji lub są zatrudnieni za wynagrodzeniem w celu uzyskania przygotowania, pozwalającego im na wykonywanie zawodu, odpowiadającego tym studiom,

3.  Poza tym mogą być wyłączone z obowiązkowego ubezpieczenia osoby, które otwierają w razie śmierci na podstawie ustawy, zarządzenia lub statutu dla pozostałych po nich osób prawo do świadczeń co najmniej równych, ogólnie biorąc, świadczeniom przewidzianym w niniejszej konwencji.

Artykuł  3.

Dla obowiązkowo ubezpieczonych, którzy w chwili wyjścia z ubezpieczenia nie uzyskali pensji, ustawodawstwo narodowe przewidzi, na warunkach w nim ustalonych, co najmniej jedną z następujących możliwości: dobrowolne kontynuowanie ubezpieczenia lub zachowanie uprawnień w drodze regularnego opłacania uznaniówek, chyba że uprawnienia są zachowane z urzędu albo, że w przypadku kobiety zamężnej dana jest jej mężowi, nie podlegającemu obowiązkowi ubezpieczenia, możliwość ubezpieczenia dobrowolnego i otwarcia ewentualnie w ten sposób prawa do pensji starczej lub wdowiej dla swej żony.

Artykuł  4.

1.  Prawo do pensji będzie mogło być uzależnione, z zastrzeżeniem postanowień art. 5, od wypełnienia okresu wyczekiwania i opłacenia minimum składek tak od chwili wstąpienia do ubezpieczenia, jak i w czasie ustalonego okresu, poprzedzającego bezpośrednio realizację ryzyka ubezpieczeniowego.

2.  Okres wyczekiwania nie może być wyższy, niż 60 miesięcy lub 250 tygodni albo 1.500 dni składkowych.

3.  Jeżeli wypełnienie okresu wyczekiwania wymaga opłacenia określonej liczby składek w czasie ustalonego okresu, poprzedzającego bezpośrednio realizację ryzyką ubezpieczeniowego, na wypełnienie okresu wyczekiwania zaliczone będą, na warunkach i w granicach ustalonych przez ustawodawstwo narodowe, jako okresy składkowe, okresy pobierania zasiłków z tytułu czasowej niezdolności do zarobkowania lub pozostawania bez pracy.

Artykuł  5.

1.  Ubezpieczony, który przestanie podlegać obowiązkowi ubezpieczenia przed nabyciem prawa do świadczenia, odpowiadającego wniesionym na jego rachunek składkom, będzie miał zachowane prawo do korzyści, wynikających z tych składek.

2.  Jednakże ustawodawstwo narodowe będzie mogło ustalić wygaśnięcie tego prawa z upływem pewnego terminu, który będzie liczony od chwili ustania obowiązku ubezpieczenia i który będzie bądź zmienny, bądź stały:

a) Termin zmienny nie może być krótszy od jednej trzeciej łącznego okresu ubezpieczenia, zmniejszonego o okresy, które nie dawały podstawy do składkowania.

b) Termin stały nie powinien być w żadnym przypadku krótszy, niż 18 miesięcy; uprawnienia będą mogły być uznane za wygasłe po upływie tego terminu, chyba że przed jego upływem opłacono ustalone przez ustawodawstwo narodowe minimum składek na rachunek ubezpieczonego na podstawie ubezpieczenia obowiązkowego lub dobrowolnego kontynuowania ubezpieczenia.

Artykuł  6.

Ubezpieczenie na wypadek śmierci powinno zapewnić prawo do pensji co najmniej wdowie do powtórnego jej zamążpójścia oraz sierotom, pozostałym po zmarłym ubezpieczonym lub otrzymującym pensję.

Artykuł  7.

1.  Prawo do pensji wdowiej będzie mogło być zastrzeżone dla wdowy, która przekroczy określony wiek lub która dotknięta zostanie inwalidztwem.

2.  Postanowienia paragrafu 1 nie będą stosowane w systemach, ustanowionych specjalnie na korzyść pracowników umysłowych.

3.  Prawo do pensji wdowiej może być uzależnione od warunku, że małżeństwo trwało przez ustalony czas i zostało zawarte przed osiągnięciem przez ubezpieczonego lub spensjonowanego określonego wieku, albo też przed zaistnieniem inwalidztwa.

4.  Prawo do pensji może być uzależnione od warunku, że w chwili śmierci ubezpieczonego lub spensjonowanego małżeństwo nie było rozwiązane lub nie była orzeczona separacja z wyłącznej winy małżonki.

5.  Jeżeli kilka osób zgłasza roszczenie o pensję wdowią, wówczas wypłacana łączna kwota będzie mogła być ograniczona do wysokości jednej pensji.

Artykuł  8.

1.  Prawo do pensji powinno być przyznane każdej sierocie, nie przekraczającej określonego wieku, który nie może być niższy niż 14 lat.

2.  Jednakże prawo sieroty do pensji po ubezpieczonej lub spensjonowanej będzie mogło być uzależnione od warunku, że bądź matka łożyła na utrzymanie tego dziecka, bądź zmarła ona jako wdowa.

3.  Będzie należało do właściwości ustawodawstwa narodowego ustalenie, w jakich przypadkach dziecko, inne niż z małżeństwa, będzie miało prawo do pensji.

Artykuł  9.

1.  Wysokość pensji będzie określona bądź w zależności, bądź niezależnie od czasu przebytego w ubezpieczeniu, i wynosić będzie bądź kwotę stałą, bądź pewien procent zarobku ubezpieczonego lub kwotę zmienną w zależności od wysokości opłaconych składek.

2.  Pensja, zmienna w zależności od czasu przebytego w ubezpieczeniu i której przyznanie uzależnione jest od wypełnienia okresu wyczekiwania, powinna zawierać, w razie braku gwarantowanego minimum, kwotę stałą względnie część kwoty stałej, niezależną od czasu przebytego w ubezpieczeniu.

3.  Jeżeli składki są stopniowane w zależności od zarobku, wówczas zarobek, od którego opłacano składki, powinien być wzięty w rachubę przy obliczaniu pensji bez względu na to, czy pensja ta jest zmienna lub nie w zależności od czasu ubezpieczenia.

Artykuł  10.

Instytucje ubezpieczenia będą upoważnione, na warunkach ustalonych przez ustawodawstwo narodowe, do udzielania świadczeń w naturze osobom, które wskutek inwalidztwa otrzymują pensje lub mogłyby otrzymać pensje, a to w celu zapobiegania, opóźnienia, zmniejszenia lub usunięcia inwalidztwa.

Artykuł  11.

1.  Prawo do świadczeń może być wykluczone lub zawieszone w całości albo częściowo:

a) jeżeli śmierć została spowodowana przez czyn zbrodniczy lub przestępczy, albo umyślną winą ubezpieczonego lub którejkolwiek z osób, mających prawo do pensji po ubezpieczonym;

b) w przypadku popełnienia przez ubezpieczonego lub którąkolwiek z osób, mających prawo do pensji po ubezpieczonym, oszustwa w stosunku do instytucji ubezpieczeniowej.

2.  Pensja może być zawieszona w całości lub częściowo w czasie, gdy zainteresowana osoba:

a) pozostaje całkowicie na utrzymaniu z funduszów publicznych lub z instytucji ubezpieczenia społecznego,

b) nie stosuje się bez uzasadnionych powodów do przepisów lekarskich i zarządzeń, odnoszących się do zachowania się inwalidów, albo uchyla się bez upoważnienia i dobrowolnie od kontroli instytucji ubezpieczeniowej,

c) korzysta z innego świadczenia periodycznego w gotówce, wypłacanego na podstawie prawa o obowiązkowym ubezpieczeniu społecznym, z pensji albo z odszkodowania za wypadek w zatrudnieniu lub za chorobę zawodową,

d) po otrzymaniu jako wdowa pensji, niezależnej od wieku i inwalidztwa, żyje z mężczyzną we wspólnocie małżeńskiej,

e) po spensjonowaniu na podstawie systemu, ustanowionego specjalnie na korzyść pracowników umysłowych, korzysta z dochodu zawodowego, przekraczającego określoną wysokość.

Artykuł  12.

1.  Ubezpieczeni i ich pracodawcy powinni ponosić opłaty na utworzenie funduszów ubezpieczenia.

2.  Ustawodawstwo narodowe może zwolnić z opłacania składek:

a) uczniów i młodocianych pracowników poniżej określonego wieku,

b) pracowników, którzy nie otrzymują wynagrodzenia w gotówce lub którzy otrzymują bardzo niskie wynagrodzenie,

c) pracowników, zatrudnionych przez pracodawcę, który opłaca składki w formie ryczałtu, niezależnie od liczby zatrudnionych przez niego pracowników.

3.  Opłacanie składek przez pracodawców może nie być przewidziane w ustawodawstwach o ubezpieczeniu narodowym, którego zakres przekracza krąg zatrudnionych w pracy najemnej.

4.  Władze publiczne uczestniczyć będą w tworzeniu funduszów lub w świadczeniach ubezpieczenia, ustanowionego na korzyść pracowników najemnych w ogólności lub robotników.

5.  Ustawodawstwa narodowe, które w chwili przyjęcia niniejszej konwencji nie przewidywały opłacania składek przez ubezpieczonych, mogą nadal utrzymać w mocy zwolnienie ich od tego obowiązku.

Artykuł  13.

1.  Ubezpieczenie będzie wykonywane bądź przez instytucje, tworzone przez władze publiczne i które nie będą miały na celu żadnego zysku, bądź przez publiczne fundusze ubezpieczeniowe.

2.  Jednakże ustawodawstwo narodowe może również powierzyć wykonywanie ubezpieczenia instytucjom, tworzonym z inicjatywy prywatnej zainteresowanych lub ich grup i należycie uznanym przez władze publiczne.

3.  Majątek instytucji i publicznych funduszów ubezpieczenia będzie administrowany oddzielnie od majątku publicznego.

4.  Przedstawiciele ubezpieczonych będą brali udział w prowadzeniu instytucji ubezpieczeniowych na warunkach określonych przez ustawodawstwo narodowe, które może również ustanowić udział przedstawicieli pracodawców i władz publicznych.

5.  Instytucje autonomiczne ubezpieczenia będą poddane kontroli finansowej i administracyjnej władz publicznych.

Artykuł  14.

1.  Członkom rodziny, pozostałym po zmarłym ubezpieczonym lub spensjonowanym, przyznane zostanie prawo odwołania się w przypadku sporu, dotyczącego świadczeń.

2.  Spory te będą rozstrzygane przez sądy specjalne, złożone z sędziów zawodowych lub niezawodowych, obeznanych szczególnie z celem ubezpieczenia i orzekających ewentualnie z udziałem asesorów, powołanych spośród ubezpieczonych i pracodawców.

3.  W przypadku sporu, dotyczącego obowiązku ubezpieczenia lub wysokości składek, prawo odwołania się przyznane będzie pracownikowi i jego pracodawcy, jeżeli w tym ostatnim przypadku systemy ubezpieczenia przewidują opłacenie składek przez pracodawcę.

Artykuł  15.

1.  Cudzoziemcy będą poddani obowiązkowi ubezpieczenia i opłacania składek na tych samych warunkach, co właśni obywatele.

2.  Członkowie rodziny, pozostali po ubezpieczonym lub spensjonowanym cudzoziemcu, korzystać będą na tych samych warunkach, co właśni obywatele, ze świadczeń wynikających ze składek, opłaconych na rachunek ubezpieczonego.

3.  Pozostali po ubezpieczonym lub spensjonowanym cudzoziemcu członkowie rodziny, obywatele każdego Członka, związanego niniejszą konwencją i którego ustawodawstwo przewiduje w konsekwencji udział finansowy Państwa w tworzeniu funduszów lub w świadczeniach ubezpieczenia stosownie do art. 12, korzystać będą poza tym z dodatków, podwyżek lub z części pensji, wypłacanych z funduszów publicznych.

4.  Jednakże ustawodawstwo narodowe może zastrzec dla własnych obywateli korzystanie z dodatków, podwyżek lub z części pensji, wypłacanych z funduszów publicznych i przyznawanych wyłącznie członkom rodziny, pozostałym po ubezpieczonym, który przekroczył określony wiek w chwili wprowadzenia w życie ustawodawstwa o obowiązkowym ubezpieczeniu.

5.  Przewidziane ewentualnie ograniczenia z uwagi na zamieszkiwanie za granicą będą stosowane do pensjonowanych obywateli każdego Członka, związanego niniejszą konwencją, i zamieszkałych na obszarze innego Członka, związanego niniejszą konwencją, tylko w rozmiarze przewidzianym w stosunku do obywateli Państwa, w którym pensja została nabyta. Jednakże dodatki, podwyżki i części pensji, wypłacane z funduszów publicznych, mogą nie być udzielane.

Artykuł  16.

1.  Ubezpieczenie pracowników najemnych będzie regulowane prawem, stosowanym w miejscu ich pracy.

2.  Od powyższej zasady będą mogły być przyjęte, w drodze układu pomiędzy zainteresowanymi Członkami, wyjątki z uwagi na zachowanie ciągłości ubezpieczenia.

Artykuł  17.

Każdy z Członków może poddać specjalnemu systemowi pracowników pogranicznych, którzy wykonywają pracę na jego terytorium, mieszkają jednak za granicą.

Artykuł  18.

W krajach, które w chwili pierwotnego wejścia w życie niniejszej konwencji nie mają ustawodawstwa o obowiązkowym ubezpieczeniu na wypadek śmierci, każdy istniejący w tej chwili system pensji bezskładkowych będzie uważany jako odpowiadający niniejszej konwencji, jeżeli zapewnia indywidualne prawo do pensji na warunkach, ustalonych poniżej w art. 19 do 25.

Artykuł  19.

1.  Prawo do pensji będzie przyznane:

a) każdej wdowie do czasu powtórnego zamążpójścia, posiadającej na swym utrzymaniu co najmniej dwoje dzieci,

b) każdej sierocie po ojcu i matce.

2.  Ustawodawstwo narodowe ustali:

a) warunki, w których dziecko, inne niż z małżeństwa, otwierać będzie prawo do pensji wdowiej,

b) wiek, do którego dziecko otwierać będzie prawo do pensji wdowiej lub do którego będzie miało prawo do pensji sierocej; jednakże wiek ten nie może być niższy niż 14 lat.

Artykuł  20.

1.  Prawo do pensji wdowiej może być uzależnione od zamieszkiwania na terytorium Członka:

a) zmarłego męża przez pewien okres, poprzedzający bezpośrednio śmierć,

b) wdowy przez pewien okres, poprzedzający bezpośrednio zgłoszenie wniosku o pensję.

2.  Prawo do pensji sierocej może być uzależnione od zamieszkiwania tego z rodziców, który zmarł ostatni, na terytorium Członka przez pewien okres, poprzedzający bezpośrednio śmierć.

3.  Okres zamieszkiwania na obszarze Członka, wymagany dla wdowy lub zmarłego rodzica, będzie ustalony przez ustawodawstwo narodowe, nie może on jednak przekraczać 5 lat.

Artykuł  21.

1.  Prawo do pensji wdowiej lub pensji sierocej przyznane będzie każdemu zgłaszającemu się, którego dochód roczny, włączając w to dochód dzieci lub sierot, pozostających na utrzymaniu, nie przekracza granicy, ustalonej przez ustawodawstwo narodowe, z uwzględnieniem minimalnych kosztów utrzymania.

2.  Przy szacowaniu dochodów zainteresowanych, będą wyłączone dochody, które nie przekraczają wysokości, ustalonej przez ustawodawstwo narodowe.

Artykuł  22.

Pensja będzie ustalona w wysokości, która dodana do innych dochodów niż wyłączone, powinna być wystarczająca na pokrycie co najmniej podstawowych potrzeb spensjonowanego.

Artykuł  23.

1.  Każdemu ubiegającemu się będzie przyznane prawo odwołania się w przypadku sporu, dotyczącego przyznania pensji lub ustalenia jej wysokości.

2.  Odwołanie będzie rozpatrywane przez inną władzę niż ta, która wydała decyzję w pierwszej instancji.

Artykuł  24.

1.  Wdowy i sieroty obcej narodowości, obywatele każdego Członka, związanego niniejszą konwencją, będą miały prawo do pensji na tych samych warunkach, co właśni obywatele.

2.  Jednakże ustawodawstwo narodowe może uzależnić przyznanie pensji cudzoziemcowi od warunku zamieszkiwania na terytorium Członka przez okres, który może przewyższać najwyżej o 5 lat okres zamieszkiwania, przewidziany w art. 20.

Artykuł  25.

1.  Prawo do pensji może być wykluczone lub zawieszone w całości albo częściowo, jeżeli wdowa lub osoba, która posiada na utrzymaniu sierotę, uzyskała lub usiłowała uzyskać pensję w drodze oszustwa.

2.  Pensja może być zawieszona całkowicie lub częściowo w okresie, w którym zainteresowany jest na całkowitym utrzymaniu z funduszów publicznych.

Artykuł  26.

Z zastrzeżeniem postanowień art. 15 ust. 5, niniejsza konwencja nie dotyczy zachowania prawa do pensji w razie zamieszkiwania za granicą.

Artykuł  27.

Ratyfikacje urzędowe niniejszej konwencji w warunkach, przewidzianych w części XIII Traktatu Wersalskiego i w odpowiednich częściach innych Traktatów Pokoju, będą zakomunikowane Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów i będą przez niego zarejestrowane.

Artykuł  28.

Niniejsza konwencja obowiązywać będzie tylko Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, których ratyfikacja zostanie zarejestrowana w Sekretariacie.

Wejdzie ona w życie po upływie 12 miesięcy od daty zarejestrowania przez Sekretarza Generalnego ratyfikacji dwóch Członków.

Następnie konwencja ta wejdzie w życie dla każdego Członka w 12 miesięcy od daty zarejestrowania dokonanej przez niego ratyfikacji.

Artykuł  29.

Z chwilą, gdy ratyfikacje dwóch Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy zostaną zarejestrowane w Sekretariacie, Sekretarz Generalny Ligi Narodów poda ten fakt do wiadomości wszystkich Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy. Zawiadomi on również Członków o zarejestrowaniu ratyfikacji, zakomunikowanych mu później przez wszystkich innych Członków Organizacji.

Artykuł  30.

Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję, może po upływie okresu dziesięcioletniego od daty pierwotnego wejścia jej w życie wypowiedzieć ją aktem, zakomunikowanym Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów i przez niego zarejestrowanym. Wypowiedzenie to nabiera mocy dopiero po upływie roku od daty zarejestrowania w Sekretariacie. Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję, a który w terminie rocznym po upływie okresu dziesięcioletniego, wymienionego w paragrafie poprzednim, nie uczyni użytku z możności wypowiedzenia, przewidzianego w niniejszym artykule, będzie związany na nowy okres dziesięcioletni, a następnie będzie mógł wypowiedzieć niniejszą konwencję z upływem każdego okresu dziesięcioletniego w warunkach, przewidzianych w niniejszym artykule.

Artykuł  31.

Po upływie każdego okresu dziesięcioletniego począwszy od wejścia w życie niniejszej konwencji Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy powinna złożyć Konferencji Ogólnej sprawozdanie o stosowaniu niniejszej konwencji i postanowić, czy należy umieścić na porządku obrad konferencji sprawę całkowitej lub częściowej rewizji konwencji.

Artykuł  32.

W przypadku, gdyby konferencja przyjęła nową konwencję, zmieniającą całkowicie lub częściowo niniejszą konwencję, o ile nowa konwencja nie postanowi inaczej:

a) ratyfikacja przez Członka nowej, zmienionej Konwencji, pociągnęłaby z samego prawa, niezależnie od postanowień art. 30, natychmiastowe wypowiedzenie niniejszej konwencji z zastrzeżeniem, że nowa zmieniona konwencja weszła w życie;

b) począwszy od daty wejścia w życie nowej, zmienionej konwencji, niniejsza konwencja przestałaby być otwarta do ratyfikacji Członków.

Niniejsza konwencja pozostałaby jednakże w mocy, zarówno co do formy jak i treści, w stosunku do Członków, którzy ją ratyfikowali, a którzyby nie ratyfikowali nowej, zmienionej konwencji.

Artykuł  33.

Za tekst autentyczny niniejszej konwencji uznaje się obydwa jej brzmienia: francuskie i angielskie.

• Identyfikator: Dz.U.1949.31.233
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Konwencja (Nr 40) dotycząca obowiązkowego ubezpieczenia na wypadek śmierci pracowników najemnych, zatrudnionych w przedsiębiorstwach rolnych. Genewa.1933.06.29.
• Data aktu: 29/06/1933
• Data ogłoszenia: 17/05/1949
• Data wejścia w życie: 29/09/1948