Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego.

ROZPORZĄDZENIE

PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ

z dnia 19 marca 1928 r.

Przepisy wprowadzające kodeks postępowania karnego.

Na podstawie art. 44 ust. 6 Konstytucji i ustawy z dnia 2 sierpnia 1926 r. o upoważnieniu Prezydenta Rzeczypospolitej do wydawania rozporządzeń z mocą ustawy (Dz. U. R. P. Nr. 78, poz. 443) postanawiam co następuje:

Rozdział  I.

O uchyleniu przepisów dotychczasowych.

Art.  1.

§ 1. Z dniem wejścia w życie kodeksu postępowania karnego tracą moc, z zastrzeżeniami podanemi poniżej, wszystkie przepisy dotyczące postępowania przed sądami karnemi powszechnemi, a w szczególności tracą moc następujące przepisy prawne wraz z późniejszemi ich zmianami:

1) ustawa postępowania karnego z dnia 20 listopada 1864 r. wraz z przepisami przechodniemi z r. 1917;

2) ustawa postępowania karnego z dnia 23 maja 1873 r. wraz z ustawą wprowadzającą z tejże daty (Dz. u. p. austr. Nr. 119);

3) ustawa postępowania karnego z dnia 1 lutego 1877 r. (Dz. u. Rzeszy str. 253) wraz z ustawą wprowadzającą z tejże daty (Dz. u. Rzeszy str. 346);

4) ustawa o sądach doraźnych z dnia 30 czerwca 1919 r. (Dz. P. P. P. Nr. 55, poz. 341);

5) ustawa z dnia 6 lipca 1922 r. w przedmiocie sądów doraźnych w b. dzielnicy pruskiej i na obszarze górnośląskim województwa śląskiego (Dz. U. R. P. Nr. 60, poz. 536), oraz rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 20 lipca 1922 r. (Dz. U. R. P. Nr. 60, poz. 542);

6) §§ 27 - 29, 72 - 74, 123 punkt 2 i 4 (art. 2 rozp. Ministra Sprawiedliwości z 16 czerwca 1922 r. - Dz. U. R. P. Nr. 46, poz. 390 - i ustawa z 9 lipca 1920 r. - Dz. U. R. P. Nr. 60, poz. 370) i § 136 ustawy o ustroju sądownictwa z dnia 27 stycznia 1877 r. (Dz. u. Rzeszy z r. 1877 str. 41 i z r. 1898 str. 371), a nadto tylko w zastosowaniu do postępowania karnego §§: 18, 19, 21, 170 - 176 ust. 1 i 2, 183 ust. 1 i 3, 184, 185 - 193, 195 - 204 tej ustawy;

7) §§ 50, 51 i 56 ustawy wykonawczej z dnia 24 kwietnia 1878 r. do ustawy o ustroju sądownictwa (Zb. u. prus. str. 230), o ile dotyczą spraw karnych;

8) art. 3 rozporządzenia Ministra b. dzielnicy pruskiej z 15 grudnia 1919 r. o organizacji sądownictwa karnego (Tyg. Urzęd. Nr. 70, poz. 185 str. 414);

9) ustawa z 13 lutego 1854 r., dotycząca konfliktów w wypadku sądowego ścigania z powodu czynności urzędowych i służbowych (Zb. u. prus. str. 86) oraz obowiązujące jeszcze przepisy ustawy z 8 kwietnia 1847 r. o postępowaniu w konfliktach kompetencyjnych między sądami a władzami administracyjnemi (Zb. u. prus. str. 170);

10) ustawa z dnia 21 października 1919 r. o postępowaniu uproszczonem w sprawach o zbrodnie i występki na ziemiach b. zaboru austrjackiego (Dz. U. R. P. Nr. 87, poz. 473);

11) art. 44 cz. 2 i art. 52, 53 ustawy z dnia 2 lipca 1920 r. o zwalczaniu lichwy wojennej (Dz. U. R. P. Nr. 67, poz. 449);

12) §§ 2 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 maja 1923 r. w przedmiocie właściwości sądów i postępowania w sprawach o lichwę wojenną w województwie poznańskiem i pomorskiem (Dz. U. R. P. Nr. 53, poz. 366);

13) art. 7, 7a ust. 1 i 2, 8, 9, 11, 12 ustawy z dnia 10 czerwca 1926 r. o warunkowem zawieszeniu wykonania kary na obszarze mocy obowiązującej ustawy postępowania karnego z dnia 23 maja 1873 r. (Dz. U. R. P. Nr. 61, poz. 354);

14) art. 9 - 12, 13 ust. 1, 3 i 4, 15 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 17 września 1927 r. o warunkowem zawieszeniu wykonania kary na obszarze, na którym obowiązuje ustawa postępowania karnego z dnia 1 lutego 1877 r. (Dz. U. R. P. Nr. 83, poz. 741);

15) 1 ustawa z dnia 16 marca 1892 r. o odszkodowaniu z powodu niesłusznego prawomocnego skazania (Dz. u. p. austr. Nr. 64) i ustawa z dnia 21 marca 1918 r. o wynagrodzeniu szkody osobom niesłusznie skazanym (Dz. u. p. austr. Nr. 109) oraz ustawa z dnia 18 sierpnia 1918 r. o odszkodowaniu z powodu aresztu śledczego (Dz. u. p. austr. Nr. 318);

16) 2 ustawa z 20 maja 1898 r. o odszkodowaniu osób uniewinnionych wskutek wznowienia postępowania (Dz. u. Rzeszy str. 345) oraz ustawa z dnia 14 lipca 1904 r. o odszkodowaniu za niewinnie odcierpiany areszt śledczy (Dz. u. Rzeszy, str. 321);

17) przepisy ustaw dotychczasowych dotyczące zaskarżania orzeczeń karnych władz administracyjnych;

18) w uwadze do art. 13 kodeksu karnego 1903 r. wyrazy umieszczone w nawiasie w końcu tej uwagi;

19) art. 287 kodeksu cywilnego Królestwa Polskiego 1825 r.

§ 2. Pozostają w mocy następujące przepisy prawne wraz z późniejszemi ich zmianami:

1) rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 19 stycznia 1927 r. o zwolnieniu przedterminowem osób odbywających karę pozbawienia wolności (Dz. U. R. P. Nr. 5, poz. 25);

2) rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 17 maja 1927 r. o odroczeniu i przerwie wykonania kary pozbawienia wolności oraz uchyleniu aresztu tymczasowego ze względów wojskowych (Dz. U. R. P. Nr. 46, poz. 405);

3) 3 (uchylony);

4) ustawa karna skarbowa z dnia 2 sierpnia 1926 r. (Dz. U. R. P. Nr. 105, poz. 609) z tą zmianą, że "wniosek o zarządzenie rozprawy głównej", przewidziany w art. 222, 223, 224, 226 tej ustawy, określa się jako "akt oskarżenia", który w tym wypadku nie wymaga uzasadnienia;

5) rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 6 marca 1928 r. o policji państwowej (Dz. U. R. P. Nr. 28, poz. 257);

6) rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 10 maja 1927 r. o prawie prasowem (Dz. U. R. P. Nr. 45, poz. 398) i rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z tejże daty zmieniające niektóre postanowienia ustaw karnych o rozpowszechnianiu nieprawdziwych wiadomości i o zniewagach (Dz. U. R. P. Nr. 45, poz. 399);

7) rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 16 stycznia 1928 r. o stanie wojennym (Dz. U. R. P. Nr. 8, poz. 54), rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 16 marca 1928 r. o stanie wyjątkowym (Dz. U. R. P. Nr. 32, poz. 307), rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 sierpnia 1926 r. o cudzoziemcach (Dz. U. R. P. Nr. 83, poz. 465) z wyjątkiem ustępu ostatniego art. 18, i rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 23 grudnia 1927 r. o granicach Państwa (Dz. U. R. P. Nr. 117, poz. 996) z wyjątkiem ustępu ostatniego art. 20; przewidziane w tych rozporządzeniach "odwołanie" zastępuje się, z zachowaniem terminów i trybu w tych rozporządzeniach przewidzianych, żądaniem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego, w którem sąd okręgowy stosuje przepisy art. 619 §§ 2 i 3, 620 - 625 kodeksu postępowania karnego; wyrok sądu okręgowego nie ulega zaskarżeniu;

8) rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 16 lutego 1928 r. o karach za szpiegostwo i niektóre inne przestępstwa przeciw Państwu (Dz. U. R. P. Nr. 18, poz. 160) z następującemi zmianami:

a) w wypadku art. 24 punkt 3 zamiast decyzji wydaje się postanowienie, a zamiast skargi incydentalnej służy zażalenie według przepisów kodeksu postępowania karnego;

b) art. 25 punkt 6 uchyla się;

c) w zakresie przewidzianym w art. 26 punkt 4 mają zastosowanie §§ 333 - 335 ustawy postępowania karnego 1877 r. z tem, że sąd wydaje postanowienia, przeciw którym służy zażalenie według przepisów kodeksu postępowania karnego;

9) ustawa z dnia 2 marca 1923 r. w przedmiocie udzielenia Ministrowi Skarbu upoważnienia do regulowania w drodze rozporządzeń obrotu pieniężnego z krajami zagranicznemi oraz obrotu obcemi walutami (Dz. U. R. P. Nr. 25, poz. 154) przy odpowiedniem zastosowaniu w miejsce dotychczasowych przepisów proceduralnych - przepisów kodeksu postępowania karnego;

10) art. VIII ustawy wprowadzającej procedurę karną z dnia 23 maja 1873 r. (Dz. u. p. austr. Nr. 119) z tą zmianą, że sądy są wyłącznie właściwe do rozpoznawania i orzekania w sprawach o wszelkie przestępstwa przewidziane w ustawach wydanych po dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, o ile ustawa wyraźnie nie przekaże danego przestępstwa orzecznictwu karno-administracyjnemu;

11) 4 § 265 i § 338 ust. 2, 3, 4 ustawy postępowania karnego 1873 r. w brzmieniu ustaw z 16 lipca 1920 r. (Dz. U. R. P. Nr. 67, poz. 453) i z dnia 17 grudnia 1920 r. (Dz. U. R. P. z 1921 r. Nr. 3, poz. 8);

12) ustawa z dnia 9 kwietnia 1920 r. o ograniczonym wywiadzie z rejestru karnego i o zatarciu zapisków karnych (Dz. u. Rzeszy str. 507); w zakresie tej ustawy przepisy art. 614 - 617 kodeksu postępowania karnego stosowane nie będą;

13) art. 5, 7 i 8 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 15 lipca 1927 r. o sędziach śledczych do spraw wyjątkowego znaczenia (Dz. U. R. P. Nr. 69, poz. 611);

14) przepisy ustaw szczególnych, które, prócz osób wymienionych w art. 618 kodeksu postępowania karnego, upoważniają do zaskarżenia orzeczenia władzy administracyjnej inne jeszcze osoby.

Art.  2.

Z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia przepisy art. 60 - 67 i 68 działu V przepisów tymczasowych o kosztach sądowych (Dz. U. R. P. z 1924 r. Nr. 28, poz. 284) będą obowiązywały na całym obszarze Państwa; opłata przewidziana w art. 67 może być pokryta z zaliczki złożonej na zasadzie art. 554 kodeksu postępowania karnego.

Art.  3. ⁵

(skreślony).

Art.  4.

§ 1. Wszelkie grzywny, kary pieniężne i przedmioty skonfiskowane lub uzyskana za nie kwota przypadają na rzecz Skarbu Państwa, o ile ustawa szczególna nie stanowi inaczej.

§ 2. Art. 24 kodeksu karnego 1903 r. otrzymuje brzmienie następujące:

"Grzywnę, ilekroć ustawa najwyższy jej wymiar określa nie niżej dwustu złotych, wymierza się w wysokości nie mniejszej od dwudziestu złotych".

§ 3. Paragraf 27a kodeksu karnego 1871 r., wprowadzony ustawą z dnia 11 sierpnia 1923 r. (Dz. U. R. P. Nr. 92, poz. 721), uchyla się.

Rozdział  II.

Schroniska dla nieletnich. ⁶

Art.  5. ⁷

(uchylony).

Art.  6. ⁸

(uchylony).

Art.  7.

Do czasu wejścia w życie jednolitego kodeksu karnego, na obszarze, na którym obowiązuje kodeks karny 1871 r., przepisy art. 88 lit. a), 317, 415, 592 - 612 kodeksu postępowania karnego, oraz art. 5 i 6 niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie względem nieletnich do lat osiemnastu, a na obszarze, na którym obowiązuje ustawa karna 1852 r., przepisy art. 415 i 600 kodeksu postępowania karnego nie będą stosowane.

Rozdział  III.

Właściwość rzeczowa sądów.

Art.  8.

§ 1. Do właściwości sądów okręgowych należą, prócz spraw określonych w art. 16 i 18 kodeksu postępowania karnego, także przestępstwa, które ustawy szczególne przekazały wyraźnie do właściwości tych sądów.

§ 2. Niezależnie od wymiaru kary, nie należą do właściwości sądów grodzkich sprawy:

1) o przestępstwa przewidziane w art. 464, 603, 604, 605, 606, oraz w części XXXVII "o przestępstwach na służbie państwowej i samorządowej" kodeksu karnego 1903 r.;

2) 9 o zbrodnie, przewidziane w §§ 83, 104, 159, 163, 164, tudzież o występki, przewidziane w §§ 335, 337, 486, 486a, 486b, 486c ustawy karnej 1852 r. (w brzmieniu art. 10 ces. rozporządzenia z 18 grudnia 1914 r. Dz. u. p. austr. Nr. 337);

3) o występki przewidziane w rozdziale 28 kodeksu karnego 1871 r. i w §§ 241 i 243 ordynacji konkursowej 1877 r. (Dz. u. Rzeszy z r. 1877 str. 351 i z r. 1898 str. 230, 612).

Art.  9. ¹⁰

§ 1. Sądy grodzkie rozpoznają, prócz spraw, należących do ich właściwości z mocy art. 15 i 16 kodeksu postępowania karnego, z wyłączeniem jednak wymienionych w art. 8 § 1 i § 2 pkt. 2 i 3 przepisów wprowadzających ten kodeks, nadto sprawy o następujące przestępstwa:

1) o występek, wymieniony w § 187 kodeksu karnego 1871 r. z wyjątkiem, gdy czyn popełniono treścią druku (art. 16 k.p.k.);

2) o występek, wymieniony w § 223 kodeksu karnego 1871 r.;

3) o występki, wymienione w §§ 242, 246 i 263 oraz w §§ 258 L. 1 i 259 kodeksu karnego 1871 r., jeżeli wyrządzona lub zamierzona szkoda nie przenosi pięciuset złotych;

4) o zbrodnie, wymienione w § 244 w wypadku popełnienia zwykłej kradzieży (§ 242) i § 261 ust. 2 kodeksu karnego 1871 r., jeżeli wyrządzona lub zamierzona szkoda nie przenosi pięciuset złotych;

5) o zbrodnie, przewidziane w §§ 98 i 99 ustawy karnej 1852 r., choćby zachodziły okoliczności szczególnie obciążające, lecz nie wymienione wyraźnie w § 100 ust. 2 tej ustawy;

6) o zbrodnię, wymienioną w § 152 (§ 154) ustawy karnej 1852 r.;

7) o zbrodnię, wymienioną w § 153 (§ 154) ustawy karnej 1852 r., o ile dotyczy uszkodzenia cielesnego rodziców;

8) o zbrodnie, wymienione w §§ 171 -178, 183 - 184, 185-186 ustawy karnej 1852 r., w wypadkach, zagrożonych karą pozbawienia wolności nie powyżej lat pięciu, jeżeli kwota lub wartość rzeczy nie przenosi pięciuset złotych;

9) o zbrodnię, wymienioną w §§ 197, 200-202 ustawy karnej 1852 r., w wypadkach, zagrożonych karą więzienia nie powyżej lat pięciu, jeżeli szkoda, wyrządzona lub zamierzona, nie przenosi pięciuset złotych.

§ 2. Jeżeli w wypadkach, wskazanych w § 1 pkt. 3, 4, 8, 9, ujawni się dopiero w toku rozprawy, że kwota lub wartość rzeczy albo szkoda wyrządzona lub zamierzona przenosi pięćset złotych, sąd grodzki nie przestaje być z tego powodu właściwy, chyba że w wypadkach, wymienionych w § 1 pkt 8, 9, kwota lub wartość albo szkoda przekracza dwa tysiące złotych.

§ 3. W wypadkach, wymienionych w § 1, z wyjątkiem gdy kara jest uzasadniona powrotem do przestępstwa (art. 15 § 2 k. p. k.), sąd grodzki nie może wymierzyć kary surowszej, niż dwa lata pozbawienia wolności. Jeżeli uzna w toku rozprawy głównej za odpowiednią karę surowszą, przekazuje sprawę sądowi okręgowemu. Sąd okręgowy może jednak na wniosek prokuratora przekazać sprawę z powrotem sądowi grodzkiemu; postanowienie sądu okręgowego wiąże sąd grodzki. W razie uznania przez sąd okręgowy swej właściwości, oskarżyciel winien wnieść nowy akt oskarżenia.

§ 4. W sprawach, przewidzianych w niniejszym artykule, z wyjątkiem wypadków powrotu do przestępstwa, dopuszczalne jest w sądach grodzkich postępowanie zaoczne (art. 379-384, 447 k.p.k.), choćby ustawa karna zagrażała karą pozbawienia wolności ponad jeden rok.

Rozdział  IV.

O ściganiu z urzędu, na wniosek, z upoważnienia, na zarządzenie lub wskutek oskarżenia prywatnego.

Art.  10.

Minister Sprawiedliwości władny jest określić w porozumieniu z właściwymi ministrami, które organa i w jakich granicach są właściwe do wnoszenia i popierania oskarżenia na zasadzie art. 56 § 1 lit. b) kodeksu postępowania karnego, choćby w dniu wejścia w życie tego kodeksu właściwemi jeszcze nie były.

Art.  11. ¹¹

(uchylony).

Art.  12.

§ 1. Do czasu wejścia w życie jednolitego kodeksu karnego pozostają w mocy art. 2¹ cz. 1, 2² i 2³ ustawy postępowania karnego 1864 r.

§ 2. 12 Na obszarze, na którym obowiązuje kodeks karny 1871 r., ścigane są w trybie oskarżenia prywatnego przestępstwa, wskazane w § 414 ust. 1 pkt. 1 - 3, 5 - 7, oraz ust. 2 ustawy postępowania karnego 1877 r. Atoli z pośród przestępstw, wskazanych w powołanych przepisach § 414 u.p.k. 1877 r., będą ścigane tylko w trybie oskarżenia publicznego - nie wyłączając oskarżenia posiłkowego pod warunkami art. 70 lub 71 kodeksu postępowania karnego - występki, przewidziane kodeksem karnym 1871 r. w § 123, jeżeli naruszenie dotyczy miejsc, przeznaczonych do służby publicznej lub do ruchu publicznego, w §§ 185 - 187, 189, 223 w wypadkach, określonych w § 196 (§ 232 ust. 3), w § 223 a) ust. 1, w § 230 ust. 1, jeżeli ustawa nie zalicza urazu do lekkich tylko, wreszcie w § 303, jeżeli uszkodzono rzecz, należącą do Państwa lub samorządu terytorjalnego; do ścigania w trybie oskarżenia publicznego potrzebny jest wniosek (art. 54 kodeksu postępowania karnego), o ile go kodeks karny 1871 r. wymaga, w szczególności w wypadku określonym w § 196 (§ 232 ust. 3) - wniosek pokrzywdzonego lub jego przełożonego. Wniosek nie jest konieczny, gdy zachodzą warunki, przewidziane w art. 11 § 2.

§ 3. 13 Na obszarze, na którym obowiązuje ustawa karna 1852 r., ścigane są w trybie oskarżenia prywatnego przestępstwa, określone w § 46 ust. 1 ustawy postępowania karnego 1873 r., a nadto wykroczenia, przewidziane w §§ 411 (412) i 431 ustawy karnej 1852 r., atoli w trybie oskarżenia publicznego ścigane będzie wykroczenie, przewidziane w § 411, gdy czyn popełniła jedna z osób, wymienionych w § 68 tej ustawy, podczas wykonywania urzędu lub służby, a wykroczenie, przewidziane w § 431 w następujących wypadkach:

a) gdy jest karalne według § 432 ustawy karnej 1852 r.;

b) gdy działania lub zaniechania dopuszczono się odnośnie do przedmiotów, wymienionych w §§ 85 lit. c), 87 i 89 tej ustawy, albo wśród wspomnianych tam okoliczności szczególnie niebezpiecznych;

c) gdy działania lub zaniechania dopuszczono się odnośnie do środków wybuchowych, materjałów łatwopalnych, gazów trujących lub bakteryj zaraźliwych;

d) gdy jedna z osób, wymienionych w § 68 tej ustawy, przekroczyła granice obrony koniecznej (§ 2 zdanie ostatnie tej ustawy), podczas wykonywania swego urzędu lub służby, albo, gdy względem niej przekroczono te granice podczas wykonywania przez nią urzędu lub służby;

e) gdy odpowiedzialność polega na zaniedbaniu dozoru w związku z czynem innej osoby, który jest przestępstwem ściganem z urzędu;

f) gdy przekroczono tym samym czynem taki szczególny przepis ustawy, którego przekroczenie ma być ścigane z urzędu.

§ 4. 14 W § 530 ustawy karnej 1852 r. skreśla się zdanie drugie oraz wyrazy: "albo jeżeli od czasu, kiedy się o czynie karalnym dowiedział, przez sześć tygodni nie wnosił o to skargi" i uchyla się ograniczenie terminu przewidziane z powołaniem się na przepis powyższy w art. V ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1862 r. (Dz. u. p. austr. Nr. 8 z 1863 r.).

Art.  13.

Określenie: "zniesławienie", użyte w art. 16 kodeksu postępowania karnego, oznacza na obszarze, na którym obowiązuje ustawa karna 1852 r., przestępstwa wymienione w § 493 tej ustawy, a na obszarze, na którym obowiązuje kodeks karny 1871 r., przestępstwa określone w §§ 186, 187 i 189 tego kodeksu.

Rozdział  V.

Obrońcy.

Art.  14-18. ¹⁵

(uchylone).

Rozdział  VI.

Protokuły. Dochodzenie.

Art.  19. ¹⁶

(uchylony).

Art.  20. ¹⁷

(uchylony).

Art.  21.

§ 1. Ilekroć sąd dokonywa w sprawach karnych poszczególnych czynności sądowych na żądanie sądów zagranicznych (art. 13 § 2 ustroju sądów powszechnych), stosuje ustawy polskie.

§ 2. Należy jednak uczynić zadość żądaniu sądu zagranicznego, aby w wykonaniu czynności zastosowano pewien szczególny tryb postępowania lub szczególną formę, jeżeli ustawy polskie tego trybu lub tej formy nie zabraniają.

Rozdział  VII.

Postępowanie uproszczone.

Art.  22-30. ¹⁸

(skreślone).

Rozdział  VIII.

Postępowanie nakazowe.

Art.  31. ¹⁹

§ 1. W sprawach karnych, które według dotychczasowych przepisów należały do właściwości sądów grodzkich, może sąd powiatowy wydać nakaz karny, jeżeli przestępstwo zagrożone jest niezależnie od kar dodatkowych i zastępczych, tylko aresztem i grzywną lub jedną z tych kar.

§ 2. Nakaz karny wydaje się bez rozprawy.

§ 3. Sprawy rozpoznaje jeden sędzia.

Art.  32.

Sędzia może wydać nakaz karny, jeżeli na zasadzie doniesienia wniesionego przez policję, inną władzę lub osobę urzędową w zakresie ich działalności, uzna, że dowody oskarżenia względem sprawcy przestępstwa są wystarczające i nie budzą wątpliwości.

Art.  33.

§ 1. Nakazem karnym można orzec tylko karę grzywny i aresztu do dni czternastu lub jedną z tych kar. Kara aresztu zastępczego łącznie z orzeczoną karą pozbawienia wolności nie może przekraczać dni czternastu.

§ 2. W nakazie karnym można wykonanie kary warunkowo zawiesić.

§ 3. W nakazie można orzec również konfiskatę przedmiotów już zajętych i będących w przechowaniu sądu, władzy administracyjnej, jej organów lub innych osób.

§ 4. W postępowaniu nakazowem powództwo cywilne pozostawia się bez rozpoznania, o czem powód będzie zawiadomiony.

Art.  34.

§ 1. Wydanie nakazu karnego jest niedopuszczalne przeciw osobom aresztowanym, przeciw nieletnim do lat siedemnastu i w sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego.

§ 2. Do czasu wejścia w życie jednolitego kodeksu karnego nie wydaje się na obszarze, na którym obowiązuje kodeks karny 1871 r., nakazów karnych przeciw nieletnim do lat osiemnastu.

Art.  35.

Przed wydaniem nakazu karnego sędzia może przesłuchać oskarżonego i zażądać wniosku od oskarżyciela.

Art.  36.

Nakaz karny powinien zawierać dane wymienione w art. 366 pod lit. a), d), e), w art. 367 kodeksu postępowania karnego, tudzież oznaczenie osoby lub władzy, która wniosła doniesienie, oraz datę wydania nakazu. Nadto w nakazie należy przytoczyć treść przepisów o wnoszeniu sprzeciwu i skutkach jego niewniesienia.

Art.  37.

Odpis nakazu doręcza się oskarżonemu i oskarżycielowi.

Art.  38. ²⁰

§ 1. Oskarżonemu i oskarżycielowi służy w ciągu siedmiu dni od daty doręczenia nakazu prawo wniesienia sprzeciwu.

§ 2. Oskarżony może wnieść sprzeciw pisemnie lub ustnie do protokołu w kancelarii sądu.

§ 3. Sprzeciw wnosi się do sądu, który wydał nakaz.

Art.  39.

§ 1. W razie wniesienia sprzeciwu, sprawę rozpoznaje się w postępowaniu zwyczajnem.

§ 2. Nakaz karny nie wiąże sądu w postępowaniu zwyczajnem ani co do kwalifikacji czynu, ani co do wymiaru kary.

Art.  40.

Nakaz karny, przeciw któremu nie wniesiono w terminie sprzeciwu, ulega wykonaniu jak wyrok prawomocny.

Rozdział  IX.

Skarga kasacyjna.

Art.  41. ²¹

(skreślony).

Rozdział  X.

Organa. Czynności wykonawcze.

Art.  42. ²²

§ 1. Szczególny obowiązek udzielania sądom i prokuratorom pomocy w zakresie ścigania przestępstw, zwłaszcza w wykryciu i ujęciu sprawców oraz zabezpieczeniu śladów i dowodów przestępstwa mają wszystkie organa władz i przedsiębiorstw państwowych, samorządowych, spółdzielczych i społecznych, tudzież instytucyj prawa publicznego.

§ 2. Organa, wymienione w § 1, mogą mieć w zakresie, określonym ustawami szczególnymi, zlecony udział w postępowaniu karnym, zwłaszcza przygotowawczym w charakterze organów wykonawczych sądów i prokuratorów.

Art.  43. ²³

(uchylony).

Art.  44.

Sprowadzenia przymusowego oskarżonych, świadków i biegłych dokonywują prócz policji także organa gminne lub woźni sądowi.

Art.  45.

Policja państwowa doręcza pisma sądowe, prócz wypadku przewidzianego w art. 199 kodeksu postępowania karnego, także wówczas, jeżeli doręczenie w inny sposób mogłoby pociągnąć opóźnienie lub inne skutki ujemne dla prawidłowego wymiaru sprawiedliwości; rozporządzenie Ministrów Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych określi bliżej te wypadki.

Art.  46.

§ 1. Przepisy obowiązujące na poszczególnych obszarach prawnych o ściąganiu grzywien, kar pieniężnych, kosztów postępowania i opłat będą stosowane nadal do czasu wydania ustawy, przewidzianej w art. 531 kodeksu postępowania karnego.

§ 2. Policja państwowa jest obowiązana tylko do udzielania organom egzekwującym w razie koniecznym pomocy do usunięcia stawianego im oporu i ochrony ich czynności.

§ 3. Organa gminne są obowiązane na polecenie władzy sądowej lub prokuratorskiej do egzekwowania grzywien, kar pieniężnych, nawiązek, kosztów postępowania i opłat. Minister Sprawiedliwości władny jest określać obszary, na których organa gminne będą używane do czynności egzekucyjnych, zakres egzekucji im poruczonych, tryb postępowania egzekucyjnego i ew. wynagrodzenie gmin za wykonanie egzekucji. Organa gminne nie mogą wykonywać egzekucji na nieruchomościach i prawach na nieruchomościach.

Art.  47. ²⁴

Właściwy wojewoda wydaje zarządzenia potrzebne w celu wykonania wydania lub przewozu przestępcy, zezwolonego na zasadzie przepisów księgi XI rozdziału VII kodeksu postępowania karnego.

Właściwym jest ten wojewoda, na którego obszarze przebywa przestępca podlegający wydaniu, lub położony jest graniczny punkt przejściowy, na którym ma nastąpić przejęcie przestępcy przez władzę polską.

Rozdział  XI.

Przepisy przejściowe dla spraw wszczętych przed wejściem w życie kodeksu postępowania karnego.

Art.  48.

Przepisy kodeksu postępowania karnego mają zastosowanie do spraw wszczętych przed jego wejściem w życie, z zastrzeżeniami wymienionemi w art. 49 - 56 niniejszego rozporządzenia.

Art.  49.

Sprawy, wszczęte według przepisów dotychczasowych, uznaje się za wszczęte prawidłowo, choćby ich wszczęcie nie odpowiadało przepisom kodeksu postępowania karnego.

Art.  50.

Śledztwa, rozpoczęte według przepisów dotychczasowych niezgodnie z przepisami kodeksu postępowania karnego, przekazuje się prokuratorowi do dalszego prowadzenia w trybie kodeksu postępowania karnego.

Art.  51.

Sprawy, w których przed dniem wejścia w życie kodeksu postępowania karnego zapadł wyrok pierwszej instancji lub rozpoczęto rozprawę główną w pierwszej instancji, toczą się do końca według dotychczasowych przepisów. W razie odroczenia rozprawy w pierwszej instancji, ponowna rozprawa odbywa się z zachowaniem przepisów kodeksu postępowania karnego.

Art.  52.

Sprzeciwy przeciwko aktowi oskarżenia, którego odpis doręczono przed dniem wejścia w życie kodeksu postępowania karnego, tudzież zażalenia (skargi incydentalne) przeciwko umorzeniu śledztwa, które nastąpiło przed dniem wejścia w życie kodeksu postępowania karnego, wnosi się i rozpoznaje według przepisów dotychczasowych.

Art.  53.

Zażalenia (skargi incydentalne), prócz wskazanych w art. 52, przeciwko postanowieniom (uchwałom, decyzjom) zapadłym przed dniem wejścia w życie kodeksu postępowania karnego można wnosić w drodze zgodnej z dotychczasowemi przepisami, bądź z przepisami kodeksu postępowania karnego. Sąd rozpoznaje je według zasad kodeksu postępowania karnego.

Art.  54.

W razie uchylenia wyroku pierwszej instancji w drodze kasacji, zażalenia nieważności lub rewizji, dalsze postępowanie toczy się według przepisów kodeksu postępowania karnego, o ile w myśl art. 52 niniejszego rozporządzenia nie należy stosować przepisów dotychczasowych.

Art.  55.

§ 1. Wznowienie postępowania i dalsze postępowanie w razie wznowienia odbywa się według przepisów kodeksu postępowania karnego.

§ 2. Niezałatwione wnioski o wznowienie przekazuje się właściwemu sądowi tak, jak gdyby zostały podane po dniu wejścia w życie kodeksu postępowania karnego.

§ 3. Dokonanego na mocy dawnych ustaw sprawdzenia faktycznych okoliczności sprawy powtarzać nie należy, rozpoczęte zaś sprawdzanie należy dokończyć na mocy dawnych przepisów.

Art.  56.

§ 1. Do odwołania się na drogę sądową od orzeczeń karnych władz administracyjnych, bądź doręczonych oskarżonemu po dniu wejścia w życie kodeksu postępowania karnego, bądź doręczonych wcześniej, lecz tak, że termin odwołania upłynął po dniu wejścia w życie kodeksu postępowania karnego, mają zastosowanie art. 618 - 626 kodeksu postępowania karnego.

§ 2. Jeżeli jednak według dawnej ustawy służył do odwołania termin dłuższy niż siedem dni, to w tym terminie dłuższym można żądać rozpoznania sprawy w myśl art. 618 kodeksu postępowania karnego.

§ 3. Przepis niniejszego artykułu nie narusza w niczem przepisów art. 1 § 2 pkt. 7.

Rozdział  XII.

Przepisy końcowe.

Art.  57.

Wykonanie niniejszego rozporządzenia porucza się Ministrowi Sprawiedliwości.

Art.  58. ²⁵

Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem 1 lipca 1929 roku.

Przepisy rozdziału VIII i artykułów 19 i 20 będą stosowane aż do uchylenia ich w drodze rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej.

1 Art. 1 § 1 pkt 15:

- zmieniony przez pkt 5 obwieszczenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 30 kwietnia 1928 r. w sprawie sprostowania błędów w rozporządzeniach Prezydenta Rzeczypospolitej (Dz.U.28.53.512).

- zmieniony przez art. 2 pkt 1 rozporządzenia z dnia 23 sierpnia 1932 r. zmieniającego niektóre przepisy postępowania karnego (Dz.U.32.73.662) z dniem 1 września 1932 r.

2 Art. 1 § 1 pkt 16 zmieniony przez art. 2 pkt 2 rozporządzenia z dnia 23 sierpnia 1932 r. zmieniającego niektóre przepisy postępowania karnego (Dz.U.32.73.662) z dniem 1 września 1932 r.

3 Art. 1 § 2 pkt 3 uchylony przez art. 19 pkt 1 ustawy z dnia 20 lipca 1950 r. o zmianie przepisów postępowania karnego (Dz.U.50.38.348) z dniem 2 października 1950 r.

4 Art. 1 § 2 pkt 11 zmieniony przez art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 21 stycznia 1932 r. zmieniającej niektóre przepisy postępowania karnego (Dz.U.32.10.60) z dniem 1 marca 1932 r.

5 Art. 3 skreślony przez art. 1 § 2 pkt 3 ustawy z dnia 9 kwietnia 1938 r. o zniesieniu instytucji sądów przysięgłych i sędziów pokoju (Dz.U.38.24.213) z dniem 1 maja 1938 r.

6 Tytuł rozdziału II zmieniony przez art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 1949 r. o zmianie przepisów postępowania karnego (Dz.U.49.32.238) z dniem 1 lipca 1949 r.

7 Art. 5 uchylony przez art. 19 pkt 1 ustawy z dnia 20 lipca 1950 r. o zmianie przepisów postępowania karnego (Dz.U.50.38.348) z dniem 2 października 1950 r.

8 Art. 6 uchylony przez art. 19 pkt 1 ustawy z dnia 20 lipca 1950 r. o zmianie przepisów postępowania karnego (Dz.U.50.38.348) z dniem 2 października 1950 r.

9 Art. 8 § 2 pkt 2 zmieniony przez art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 21 stycznia 1932 r. zmieniającej niektóre przepisy postępowania karnego (Dz.U.32.10.60) z dniem 1 marca 1932 r.

10 Art. 9 zmieniony przez art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 21 stycznia 1932 r. zmieniającej niektóre przepisy postępowania karnego (Dz.U.32.10.60) z dniem 1 marca 1932 r.

11 Art. 11 uchylony przez art. 2 dekretu z dnia 21 grudnia 1955 r. o zmianie przepisów postępowania karnego (Dz.U.55.46.309) z dniem 1 marca 1956 r.

12 Art. 12 § 2 zmieniony przez art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 21 stycznia 1932 r. zmieniającej niektóre przepisy postępowania karnego (Dz.U.32.10.60) z dniem 1 marca 1932 r.

13 Art. 12 § 3 dodany przez art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 21 stycznia 1932 r. zmieniającej niektóre przepisy postępowania karnego (Dz.U.32.10.60) z dniem 1 marca 1932 r.

14 Art. 12 § 4:

- zmieniony przez pkt 5 obwieszczenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 30 kwietnia 1928 r. w sprawie sprostowania błędów w rozporządzeniach Prezydenta Rzeczypospolitej (Dz.U.28.53.512).

- według numeracji ustalonej przez art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 21 stycznia 1932 r. zmieniającej niektóre przepisy postępowania karnego (Dz.U.32.10.60) z dniem 1 marca 1932 r.

15 Art. 14-18:

- uchylone przez art. 126 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 27 czerwca 1950 r. o ustroju adwokatury (Dz.U.50.30.275) z dniem 28 sierpnia 1950 r.

- zmiana wynikająca z art. 19 pkt 1 ustawy z dnia 20 lipca 1950 r. o zmianie przepisów postępowania karnego (Dz.U.50.38.348) jest bezprzedmiotowa.

16 Art. 19 uchylony przez art. 4 pkt 3 ustawy z dnia 27 kwietnia 1949 r. o zmianie przepisów postępowania karnego (Dz.U.49.32.238) z dniem 1 lipca 1949 r.

17 Art. 20 uchylony przez art. 4 pkt 3 ustawy z dnia 27 kwietnia 1949 r. o zmianie przepisów postępowania karnego (Dz.U.49.32.238) z dniem 1 lipca 1949 r.

18 Art. 22-30 skreślone przez art. 2 pkt 11 rozporządzenia z dnia 23 sierpnia 1932 r. zmieniającego niektóre przepisy postępowania karnego (Dz.U.32.73.662) z dniem 1 września 1932 r.

19 Art. 31 zmieniony przez art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 20 lipca 1950 r. o zmianie przepisów postępowania karnego (Dz.U.50.38.348) z dniem 2 października 1950 r.

20 Art. 38 zmieniony przez art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 20 lipca 1950 r. o zmianie przepisów postępowania karnego (Dz.U.50.38.348) z dniem 2 października 1950 r.

21 Art. 41 skreślony przez art. 2 pkt 12 rozporządzenia z dnia 23 sierpnia 1932 r. zmieniającego niektóre przepisy postępowania karnego (Dz.U.32.73.662) z dniem 1 września 1932 r.

22 Art. 42:

- zmieniony przez art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 21 stycznia 1932 r. zmieniającej niektóre przepisy postępowania karnego (Dz.U.32.10.60) z dniem 1 marca 1932 r.

- zmieniony przez art. 4 pkt 4 ustawy z dnia 27 kwietnia 1949 r. o zmianie przepisów postępowania karnego (Dz.U.49.32.238) z dniem 1 lipca 1949 r.

23 Art. 43 uchylony przez art. 4 pkt 3 ustawy z dnia 27 kwietnia 1949 r. o zmianie przepisów postępowania karnego (Dz.U.49.32.238) z dniem 1 lipca 1949 r.

24 Art. 47 zmieniony przez art. 48 rozporządzenia z dnia 28 grudnia 1934 r. o unormowaniu właściwości władz i trybu postępowania w niektórych działach administracji państwowej (Dz.U.34.110.976) z dniem 31 stycznia 1935 r.

25 Art. 58 zmieniony przez art. 2 pkt 13 rozporządzenia z dnia 23 sierpnia 1932 r. zmieniającego niektóre przepisy postępowania karnego (Dz.U.32.73.662) z dniem 1 września 1932 r.

• Identyfikator: Dz.U.1928.33.314
• Rodzaj: Rozporządzenie z mocą ustawy
• Tytuł: Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego.
• Data aktu: 19/03/1928
• Data ogłoszenia: 20/03/1928
• Data wejścia w życie: 01/07/1929