a także mając na uwadze, co następuje:(1) Ułatwianie korzystania z informacji finansowych jest niezbędne do zapobiegania poważnym przestępstwom, ich wykrywania, prowadzenia dochodzeń w ich sprawie lub ich ścigania.
(2) Aby zwiększyć bezpieczeństwo, skuteczniej ścigać przestępstwa finansowe, zwalczać pranie pieniędzy oraz zapobiegać przestępstwom skarbowym w państwach członkowskich i w całej Unii, konieczna jest poprawa dostępu do informacji, jaki mają jednostki analityki finansowej i organy publiczne odpowiedzialne za zapobieganie poważnym przestępstwom, ich wykrywanie, prowadzenie dochodzeń w ich sprawie lub ściganie ich, tak aby zwiększyć ich zdolność do prowadzenia dochodzeń finansowych i poprawić współpracę między nimi.
(3) Zgodnie z art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) Unia i państwa członkowskie mają udzielać sobie wzajemnego wsparcia. Powinny one również zobowiązać się do współpracy w sposób lojalny i sprawny.
(4) W komunikacie z dnia 2 lutego 2016 r. w sprawie planu działania na rzecz skuteczniejszego zwalczania finansowania terroryzmu Komisja zobowiązała się do zbadania możliwości opracowania odrębnego aktu prawnego w celu rozszerzenia dostępu do scentralizowanych rejestrów rachunków bankowych i rachunków płatniczych przez organy państw członkowskich, w tym przez organy odpowiedzialne za zapobieganie przestępstwom, ich wykrywanie, prowadzenie dochodzeń w ich sprawie lub ich ściganie, biura ds. odzyskiwania mienia, organy podatkowe i organy antykorupcyjne. Ponadto w tym planie działań wezwano również do wskazania przeszkód w dostępie do informacji, wymianie i wykorzystywaniu tych informacji, a także do współpracy operacyjnej między jednostkami analityki finansowej.
(5) Zwalczanie poważnej przestępczości, w tym nadużyć finansowych i prania pieniędzy, pozostaje dla Unii priorytetem.
(6) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 3 zobowiązuje państwa członkowskie do utworzenia scentralizowanych rejestrów rachunków bankowych lub systemów wyszukiwania danych umożliwiających szybką identyfikację osób posiadających rachunki bankowe i płatnicze oraz skrytki depozytowe.
(7) Zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849 informacje znajdujące się w takich scentralizowanych rejestrach rachunków bankowych mają być bezpośrednio dostępne dla jednostek analityki finansowej i również dostępne dla organów krajowych zajmujących się zapobieganiem praniu pieniędzy, związanych z nim przestępstwom źródłowym i finansowaniu terroryzmu.
(8) Natychmiastowy i bezpośredni dostęp do informacji przechowywanych w scentralizowanych rejestrach rachunków bankowych jest często niezbędny do powodzenia postępowania przygotowawczego lub do terminowej identyfikacji, śledzenia i zabezpieczenia powiązanego mienia, które ma zostać poddane konfiskacie. Bezpośredni dostęp jest najszybszym rodzajem dostępu do informacji przechowywanych w scentralizowanych rejestrach rachunków bankowych. Niniejsza dyrektywa powinna zatem określać zasady udzielania bezpośredniego dostępu do informacji przechowywanych w scentralizowanych rejestrach rachunków bankowych wyznaczonym organom państw członkowskich właściwym w sprawach zapobiegania przestępstwom, ich wykrywania, prowadzenia dochodzeń w ich sprawie lub ich ścigania. W przypadku gdy państwo członkowskie zapewniają dostęp do informacji o rachunkach bankowych za pośrednictwem centralnych systemów wyszukiwania danych elektronicznych, to państwo członkowskie powinno zapewnić, aby organ prowadzący system wyszukiwania danych przekazywał wyznaczonym właściwym organom wyniki wyszukiwania bezzwłocznie i bez filtrowania. Niniejsza dyrektywa nie powinna mieć wpływu na kanały wymiany informacji między właściwymi organami ani na ich uprawnienia do uzyskiwania informacji od podmiotów zobowiązanych na mocy prawa Unii lub prawa krajowego. Zakresem stosowania niniejszej dyrektywy nie jest objęty dostęp do informacji przechowywanych w scentralizowanych rejestrach przez krajowe organy do celów innych niż cele niniejszej dyrektywy lub w odniesieniu do przestępstw innych niż te, które są objęte jej zakresem.
(9) Ze względu na fakt, że w każdym państwie członkowskim istnieje wiele organów lub instytucje właściwych w sprawach zapobiegania przestępstwom, ich wykrywania, prowadzenia dochodzeń w ich sprawie lub ich ścigania, a także w celu zapewnienia proporcjonalnego dostępu do informacji finansowych i innych informacji na podstawie niniejszej dyrektywy, na potrzeby niniejszej dyrektywy państwa członkowskie powinny zostać zobowiązane do wyznaczenia, które organy lub instytucje mają prawo dostępu do scentralizowanych rejestrów rachunków bankowych i mogą zwracać się o informacje do jednostek analityki finansowej. Wykonując niniejszą dyrektywę, państwa członkowskie powinny uwzględnić charakter, status organizacyjny, zadania i prerogatywy takich organów i instytucji, ustanowione ich prawem krajowym, w tym istniejące mechanizmy chroniące systemy finansowe przed praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu.
(10) Biura ds. odzyskiwania mienia powinny zostać wyznaczone spośród właściwych organów i mieć bezpośredni dostęp do informacji przechowywanych w scentralizowanych rejestrach rachunków bankowych, gdy prowadzą działania w celu zapobiegania poważnym przestępstwom, ich wykrywania, prowadzenia dochodzeń w ich sprawie lub ich ścigania bądź też w celu wspierania konkretnego postępowania przygotowawczego, w tym identyfikacji, wykrywania i zabezpieczania mienia.
(11) W zakresie, w jakim organy podatkowe i agencje antykorupcyjne są właściwe w sprawach zapobiegania przestępstwom, ich wykrywania, prowadzenia dochodzeń w ich sprawie lub ich ścigania na mocy prawa krajowego, również one powinny zostać uznane za organy, które mogą zostać wyznaczone na potrzeby niniejszej dyrektywy. Dochodzenia administracyjne, inne niż dochodzenia prowadzone przez jednostki analityki finansowej w kontekście zapobiegania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz wykrywania i skutecznego zwalczania tych zjawisk, nie powinny być objęte niniejszą dyrektywą.
(12) Sprawcy przestępstw, w szczególności grupy przestępcze i terroryści, często działają w różnych państwach członkowskich, a ich aktywa, w tym rachunki bankowe, znajdują się często w innych państwach członkowskich. Ze względu na transgraniczny wymiar poważnych przestępstw, w tym terroryzmu, oraz związanych z nimi działań finansowych, często konieczne jest, aby właściwe organy prowadzące postępowania przygotowawcze w jednym państwie członkowskim miały dostęp do informacji o rachunkach bankowych prowadzonych w innych państwach członkowskich.
(13) Informacje uzyskane przez właściwe organy z krajowych scentralizowanych rejestrów rachunków bankowych mogą podlegać wymianie z właściwymi organami z siedzibą w innym państwie członkowskim, zgodnie z decyzją ramową Rady 2006/960/WSiSW 4 , dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2014/41/UE 5 oraz z mającymi zastosowanie przepisami o ochronie danych.
(14) Dyrektywa (UE) 2015/849 znacząco wzmocniła unijne ramy prawne regulujące działalność i współpracę jednostek analityki finansowej, w tym ocenę Komisji dotyczącą możliwości ustanowienia mechanizmu koordynacji i wsparcia. Status prawny jednostek analityki finansowej jest różny w różnych państwach członkowskich, oscylując między statusem organu administracyjnego lub statusem organu ścigania a statusem organu hybrydowego. Uprawnienia jednostek analityki finansowej obejmują prawo dostępu do informacji finansowych, administracyjnych i związanych z egzekwowaniem prawa, które są im niezbędne do zapobiegania praniu pieniędzy, powiązanym przestępstwom źródłowym i finansowaniu terroryzmu oraz do wykrywania i zwalczania tych zjawisk. Niemniej jednak w prawie Unii nie określono wszystkich konkretnych narzędzi i mechanizmów, którymi powinny dysponować jednostki analityki finansowej, aby uzyskać dostęp do takich informacji i realizować swoje zadania. Ponieważ państwa członkowskie są w pełni odpowiedzialne za ustanawianie i podejmowanie decyzji w odniesieniu do organizacyjnego charakteru jednostek analityki finansowej, różne jednostki analityki finansowej mają różny stopień dostępu do regulacyjnych baz danych, co prowadzi do niedostatecznej wymiany informacji między organami ścigania lub prokuratorami a jednostkami analityki finansowej.
(15) W celu zwiększenia pewności prawa i skuteczności operacyjnej w niniejszej dyrektywie powinny zostać ustanowione przepisy służące wzmocnieniu zdolności jednostek analityki finansowej do wymiany informacji finansowych i analiz finansowych z wyznaczonymi właściwymi organami w ich państwach członkowskich w odniesieniu do wszystkich poważnych przestępstw. Ściślej mówiąc, jednostki analityki finansowej powinny być zobowiązane do współpracy z wyznaczonymi właściwymi organami swoich państw członkowskich i powinny mieć możliwość udzielania, w sposób terminowy, odpowiedzi na uzasadnione wnioski o informacje finansowe lub analizę finansową, składane przez te wyznaczone właściwe organy, gdy takie informacje finansowe lub analiza finansowa są niezbędne w poszczególnych przypadkach oraz o ile wnioski takie są uzasadnione względami dotyczącymi zapobiegania poważnym przestępstwom oraz wykrywania ich, prowadzenia dochodzeń w ich sprawie lub ich ścigania, z zastrzeżeniem wyjątków określonych w art. 32 ust. 5 dyrektywy (UE) 2015/849. Wymóg ten nie powinien ograniczać autonomii jednostek analityki finansowej na podstawie dyrektywy (UE) 2015/849. W szczególności w przypadkach gdy wnioskowane informacje pochodzą od jednostki analityki finansowej innego państwa członkowskiego, należy przestrzegać wszystkich nałożonych przez tę jednostkę analityki finansowej ograniczeń i warunków dotyczących korzystania z tych informacji. Wykorzystanie informacji do celów wykraczających poza cele pierwotnie zatwierdzone powinno wymagać wcześniejszej zgody tej jednostki analityki finansowej. Jednostka analityki finansowej powinna odpowiednio uzasadnić odmowę udzielenia odpowiedzi na wniosek o informacje lub analizę. Niniejsza dyrektywa nie powinna mieć wpływu na niezależność operacyjną i autonomię jednostek analityki finansowej na podstawie dyrektywy (UE) 2015/849, w tym autonomiczną zdolność tych jednostek do spontanicznego rozpowszechniania informacji z własnej inicjatywy do celów niniejszej dyrektywy.
(16) Niniejsza dyrektywa powinna również stworzyć jasno określone ramy prawne umożliwiające jednostkom analityki finansowej zwracanie się o odpowiednie dane przechowywane przez wyznaczone właściwe organy w ich państwach członkowskich w celu umożliwienia im skutecznego zapobiegania praniu pieniędzy, powiązanym przestępstwom źródłowym i finansowaniu terroryzmu oraz wykrywania i zwalczania tych zjawisk.
(17) Jednostki analityki finansowej powinny dążyć do sprawnej wymiany informacji finansowych lub analiz finansowych w wyjątkowych i pilnych przypadkach, gdy takie informacje lub analizy dotyczą terroryzmu lub związanej z nim przestępczości zorganizowanej.
(18) Taka wymiana nie powinna utrudniać określonej w dyrektywie (UE) 2015/849 aktywnej roli jednostki analityki finansowej w rozpowszechnianiu jej analiz wśród innych jednostek analityki finansowej w przypadku, gdy takie analizy ujawniają fakty czyny lub podejrzenia co do prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, które są przedmiotem bezpośredniego zainteresowania tych innych jednostek analityki finansowej. Analiza finansowa obejmuje analizę operacyjną, która skupia się na indywidualnych przypadkach i konkretnych celach lub na odpowiednich wybranych informacjach, w zależności od rodzaju i ilości ujawnionych informacji oraz spodziewanego wykorzystania informacji po rozpowszechnieniu, a także analizę strategiczną dotyczącą tendencji i modeli w zakresie prania pieniędzy i finansowania terroryzmu. Niniejsza dyrektywa powinna jednak pozostawać bez uszczerbku dla statusu organizacyjnego i roli powierzonej jednostkom analityki finansowej na mocy prawa krajowego państw członkowskich.
(19) Ze względu na wrażliwość danych finansowych, które powinny być analizowane przez jednostki analityki finansowej, i na niezbędne gwarancje w zakresie ochrony danych, w niniejszej dyrektywie należy szczegółowo określić rodzaj i zakres informacji, które mogą podlegać wymianie między jednostkami analityki finansowej, między jednostkami analityki finansowej a z wyznaczonymi właściwymi organami oraz między wyznaczonymi właściwymi organami różnych państw członkowskich. Niniejsza dyrektywa nie powinna zmieniać obecnie uzgodnionych metod gromadzenia danych. Państwa członkowskie powinny jednak mieć możliwość podjęcia decyzji o rozszerzeniu zakresu informacji finansowych i informacji o rachunkach bankowych, które mogą podlegać wymianie między jednostkami analityki finansowej a wyznaczonymi właściwymi organami. Państwa członkowskie powinny również mieć możliwość ułatwiania wyznaczonym właściwym organom dostępu do informacji finansowych i informacji o rachunkach bankowych w celu zapobiegania przestępstwom innym niż poważne przestępstwa, wykrywania ich, prowadzenia dochodzeń w ich sprawie lub ich ścigania. Niniejsza dyrektywa nie powinna odbiegać od mających zastosowanie przepisów o ochronie danych.
(20) W ramach szczególnych kompetencji i zadań Agencji ds. Współpracy Organów Ścigania ustanowionej rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/794 6 (zwanej dalej "Europolem"), określonych w tym rozporządzeniu Europol wspiera dochodzenia transgraniczne prowadzone przez państwa członkowskie w zakresie działalności związanej z praniem pieniędzy prowadzonej przez międzynarodowe organizacje przestępcze. W tym kontekście Europol powinien przekazywać państwom członkowskim informacje i dane o powiązaniach między przestępstwami, które dotyczą tych państw. Zgodnie z tym rozporządzeniem jednostki krajowe Europolu są jednostkami łącznikowymi między Europolem a organami państw członkowskich właściwymi do prowadzenia dochodzeń w sprawie przestępstw. Aby zapewnić Europolowi informacje niezbędne do wykonywania jego zadań, każde państwo członkowskie powinno umożliwić swojej jednostce analityki finansowej udzielanie odpowiedzi na wnioski o informacje finansowe i analizę finansową złożone przez Europol za pośrednictwem jednostki krajowej Europolu tego państwa członkowskiego lub, w stosownych przypadkach, poprzez bezpośrednie kontakty. Państwa członkowskie powinny również zapewnić, aby ich jednostka krajowa Europolu i, w stosownych przypadkach, ich wyznaczone właściwe organy były uprawnione do udzielania odpowiedzi na wnioski o udzielenie informacji na temat rachunków bankowych przedkładane przez Europol. Wnioski Europolu powinny być należycie uzasadnione. Powinny być one wystosowywane indywidualnie dla każdego przypadku, w granicach kompetencji Europolu i w celu wykonywania jego zadań. Niezależność operacyjna i autonomia jednostek analityki finansowej nie powinna być zagrożona, a decyzja o przekazaniu wnioskowanych informacji lub analiz powinna pozostawać w gestii jednostek analityki finansowej. Aby zapewnić szybką i skuteczną współpracę, jednostki analityki finansowej powinny terminowo odpowiadać na wnioski Europolu. Zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2016/794 Europol powinien kontynuować obecną praktykę, polegającą na udzielaniu państwom członkowskim informacji zwrotnych o wykorzystaniu informacji lub analiz przekazanych na podstawie niniejszej dyrektywy.
(21) W niniejszej dyrektywie należy również uwzględnić fakt, że w stosownych przypadkach zgodnie z art. 43 rozporządzenia Rady (UE) 2017/1939 7 delegowani prokuratorzy europejscy Prokuratury Europejskiej (EPPO) są uprawnieni do uzyskania istotnych informacji przechowywanych w krajowych bazach danych dotyczących postępowań przygotowawczych i organów ścigania, a także w innych odpowiednich rejestrach organów publicznych, w tym w scentralizowanych rejestrach rachunków bankowych i systemów wyszukiwania danych, na takich samych warunkach, jak te, które mają zastosowanie na mocy prawa krajowego w podobnych przypadkach.
(22) Aby wzmocnić współpracę między jednostkami analityki finansowej, Komisja powinna w niedalekiej przyszłości przeprowadzić ocenę skutków z myślą o ocenie możliwości i zasadności utworzenia mechanizmu koordynacji i wsparcia, takiego jak jednostka analityki finansowej UE.
(23) Aby osiągnąć odpowiednią równowagę między efektywnością a wysokim poziomem ochrony danych, państwa członkowskie powinny być zobowiązane do zapewnienia, by przetwarzanie wrażliwych informacji finansowych, które mogłyby ujawnić dane szczególnie chronione dotyczące rasy lub pochodzenia etnicznego osoby, jej poglądów politycznych, przekonań religijnych lub światopoglądowych, lub przynależności do związków zawodowych, lub danych dotyczących stanu zdrowia, życia seksualnego lub orientacji seksualnej osoby fizycznej, było dozwolone jedynie przez osoby, które zostały do tego specjalnie upoważnione, oraz zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami o ochronie danych.
(24) Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w art. 6 TUE i w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności z prawem do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego osoby, prawem do ochrony danych osobowych, zakazem dyskryminacji, wolnością prowadzenia działalności gospodarczej, prawem do skutecznego środka prawnego i rzetelnego procesu sądowego, domniemaniem niewinności i prawem do obrony oraz zasadą legalności i proporcjonalności kar do czynów zabronionych pod groźbą kary, a także praw podstawowych i zasad określonych w prawie międzynarodowym i umowach międzynarodowych, których Unia lub wszystkie państwa członkowskie są stronami, w tym w europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz w konstytucjach państw członkowskich w ich odpowiednich obszarach zastosowania.
(25) Ważne jest zapewnienie, aby przetwarzanie danych osobowych na mocy niniejszej dyrektywy było w pełni zgodne z prawem do ochrony danych osobowych. Przetwarzanie takie podlega przepisom rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 8 oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 9 w ich odpowiednim zakresie stosowania. W odniesieniu do dostępu biur ds. odzyskiwania mienia do scentralizowanych rejestrów rachunków bankowych i systemów wyszukiwania danych stosuje się dyrektywę (UE) 2016/680, natomiast art. 5 ust. 2 decyzji Rady 2007/845/WSiSW 10 nie ma zastosowania. Rozporządzenie (UE) 2016/794 ma zastosowanie w odniesieniu do Europolu. W niniejszej dyrektywie należy ustanowić szczegółowe i dodatkowe gwarancje i warunki zapewniające ochronę danych osobowych w odniesieniu do mechanizmów przetwarzania danych wrażliwych oraz rejestrowania wniosków o informacje.
(26) Dane osobowe uzyskane na podstawie niniejszej dyrektywy powinny być przetwarzane zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami o ochronie danych, przez właściwe organy jedynie w przypadkach, gdy jest to konieczne i proporcjonalne na potrzeby zapobiegania poważnym przestępstwom, ich wykrywania, prowadzenia dochodzeń w ich sprawie lub ich ścigania.
(27) Ponadto w celu przestrzegania prawa do ochrony danych osobowych i prawa do prywatności oraz ograniczenia wpływu dostępu do informacji zawartych w scentralizowanych rejestrach rachunków bankowych i systemach wyszukiwania danych konieczne jest zapewnienie warunków ograniczających dostęp do nich. W szczególności państwa członkowskie powinny zapewnić stosowanie odpowiednich polityk i środków ochrony danych w odniesieniu do dostępu właściwych organów do danych osobowych na potrzeby niniejszej dyrektywy. Jedynie upoważnieni pracownicy powinni mieć dostęp do informacji zawierających dane osobowe, które można uzyskać ze scentralizowanych rejestrów krajowych rachunków bankowych lub w drodze procesu uwierzytelnienia. Pracownicy posiadający dostęp do takich danych wrażliwych powinni przejść szkolenie dotyczące bezpiecznych praktyk w zakresie wymiany i przetwarzania danych.
(28) Transfer danych finansowych do państw trzecich i partnerów międzynarodowych na potrzeby niniejszej dyrektywy powinien być dozwolony wyłącznie na warunkach określonych w rozdziale V rozporządzenia (UE) 2016/679 lub w rozdziale V dyrektywy (UE) 2016/680.
(29) Komisja powinna złożyć sprawozdanie z wykonania niniejszej dyrektywy trzy lata od daty jej transpozycji, a następnie co trzy lata. Zgodnie z Porozumieniem międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa 11 Komisja powinna również przeprowadzić ocenę niniejszej dyrektywy na podstawie informacji zgromadzonych w ramach szczególnych uzgodnień w zakresie monitorowania w celu przeprowadzenia oceny rzeczywistych skutków dyrektywy oraz potrzeby podjęcia dalszych działań.
(30) Niniejsza dyrektywa ma na celu zapewnienie przyjęcia przepisów gwarantujących obywatelom Unii wyższy poziom bezpieczeństwa poprzez zapobieganie przestępczości i zwalczanie jej, zgodnie z art. 67 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). Ze względu na swój transnarodowy charakter zagrożenia związane z terroryzmem i przestępczością wywierają wpływ na całą Unię i wymagają ogólnounijnej reakcji. Przestępcy mogliby wykorzystać brak skutecznego wykorzystania informacji o rachunkach bankowych i informacji finansowych w państwie członkowskim i odnosiliby z tego korzyści, co mogłoby mieć skutki w innym państwie członkowskim.
(31) Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, mianowicie poprawa dostępu do informacji jednostkom analityki finansowej oraz organom publicznym odpowiedzialnym za zapobieganie poważnym przestępstwom, ich wykrywanie, prowadzenie dochodzeń w ich sprawie lub ich ściganie, zwiększenie ich zdolności do prowadzenia dochodzeń finansowych i poprawę współpracę między nimi nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki działania możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.
(32) W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonania niniejszej dyrektywy w odniesieniu do upoważnienia państw członkowskich do tymczasowego stosowania lub zawarcia porozumień z państwami trzecimi, które są stronami Europejskiego Obszaru Gospodarczego, w sprawach objętych zakresem rozdziału II niniejszej dyrektywy należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 12 .
(33) Należy uchylić decyzję Rady 2000/642/WSiSW, ponieważ jej przedmiot jest regulowany innymi aktami Unii i nie jest już ona potrzebna.
(34) Zgodnie z art. 3 Protokołu (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do TUE i TFUE, Zjednoczone Królestwo i Irlandia powiadomiły o chęci uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszej dyrektywy.
(35) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 22) w sprawie stanowiska Danii, załączonego do TUE i do TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej dyrektywy i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.
(36) Zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady 13 skonsultowano się z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych i wydał on opinię w dniu 10 września 2018 r.,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
