a także mając na uwadze, co następuje:(1) Zgodnie z art. 11 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 państwa członkowskie są uprawnione do przyjmowania środków ochronnych rybołówstwa na swoich wodach, które to środki są niezbędne do wypełnienia obowiązków wynikających z unijnych przepisów prawa w dziedzinie ochrony środowiska, w tym art. 6 dyrektywy Rady 92/43/EWG 2 i art. 13 ust. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/56/WE 3 .
(2) Artykuł 6 dyrektywy 92/43/EWG zobowiązuje państwa członkowskie do ustanawiania koniecznych środków ochronnych w odniesieniu do specjalnych obszarów ochrony, odpowiadających ekologicznym wymaganiom typów siedlisk przyrodniczych i gatunków żyjących na tych obszarach wymienionych w załączniku do wspomnianej dyrektywy. Ponadto zgodnie z tym artykułem państwa członkowskie podejmują odpowiednie działania w celu uniknięcia pogorszenia stanu siedlisk przyrodniczych i siedlisk gatunków w specjalnych obszarach ochrony, jak również w celu uniknięcia niepokojenia gatunków, dla których zostały wyznaczone takie obszary.
(3) Zgodnie z art. 13 ust. 4 dyrektywy 2008/56/WE państwa członkowskie są zobowiązane do przyjęcia programów środków, w tym środków ochrony przestrzennej przyczyniających się do powstawania spójnych i reprezentatywnych sieci chronionych obszarów morskich, odpowiednio obejmujących różnorodność tworzonych przez nie ekosystemów, takich jak specjalne obszary ochrony zgodnie z dyrektywą siedliskową, obszary specjalnej ochrony zgodnie z dyrektywą ptasią 4 oraz chronione obszary morskie zgodnie z ustaleniami Wspólnoty i zainteresowanych państw członkowskich w ramach umów międzynarodowych lub regionalnych, których są stronami.
(4) W przypadku gdy państwo członkowskie uznaje, że należy przyjąć środki w celu wypełnienia swoich obowiązków wynikających z unijnych przepisów prawa w dziedzinie ochrony środowiska, a inne państwa członkowskie mają bezpośredni interes w zarządzaniu łowiskiem, którego mają dotyczyć te środki, Komisja jest uprawniona do przyjmowania takich środków w drodze aktów delegowanych po otrzymaniu wspólnej rekomendacji przedstawionej przez zainteresowane państwa członkowskie.
(5) W dniu 5 września 2016 r. Komisja przyjęła rozporządzenie delegowane (UE) 2017/117 5 ustanawiające środki ochronne rybołówstwa w celu ochrony środowiska morskiego w Morzu Bałtyckim oraz uchylające rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/1778 6 .
(6) Zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 Dania przedstawiła Komisji i państwom członkowskim mającym bezpośredni interes w zarządzaniu odpowiednie informacje na temat niektórych wymaganych środków dodatkowych, w tym ich uzasadnienie, dowody naukowe i szczegóły ich praktycznego wykonywania oraz egzekwowania.
(7) W dniu 30 listopada 2016 r. Dania, Szwecja, Niemcy i Polska przedstawiły Komisji wspólną rekomendację dotyczącą środków ochronnych rybołówstwa służących ochronie struktur rafowych na trzech dodatkowych duńskich obszarach Natura 2000 na Morzu Bałtyckim. Przedmiotową rekomendację przedstawiono po konsultacji z Komitetem Doradczym ds. Morza Bałtyckiego.
(8) Zalecane środki obejmują zakaz połowów przy użyciu czynnych narzędzi mających kontakt z dnem na obszarach występowania rafy (typ siedliska 1170) oraz w otaczających strefach buforowych.
(9) Połowy denne przy użyciu czynnych narzędzi mających kontakt z dnem wywierają negatywny wpływ na siedliska rafy, ponieważ taka działalność wpływa zarówno na struktury rafowe, jak i na różnorodność biologiczną obecną na rafie. Zatem zakaz połowów przy użyciu takich narzędzi połowowych na odnośnych obszarach występowania rafy, jak określono we wspólnej rekomendacji, należy włączyć do rozporządzenia delegowanego (UE) 2017/117.
(10) Komitet Naukowo-Techniczny i Gospodarczy ds. Rybołówstwa (STECF) 7 stwierdził w swojej opinii naukowej z dnia 6 grudnia 2016 r., że zaproponowanych celów ochrony na specjalnych obszarach określonych we wspólnej rekomendacji nie można w pełni osiągnąć bez odpowiednich środków zapobiegających działalności połowowej na tych obszarach.
(11) STECF stwierdził pewne problemy dotyczące kontroli i egzekwowania środków ochronnych na danych obszarach. Państwa członkowskie mają obowiązek przyjąć odpowiednie środki, przeznaczyć odpowiednie zasoby oraz stworzyć struktury niezbędne do zapewnienia kontroli, inspekcji i egzekwowania przepisów w odniesieniu do działalności prowadzonej w ramach wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb). W odpowiedzi na obawy STECF może to obejmować środki takie jak wymóg przekazywania z większą częstotliwością pozycji VMS przez wszystkie statki, których to dotyczy, lub wymóg uznawania obszarów za obszary wysokiego ryzyka w krajowym systemie kontroli opartym na zarządzaniu ryzykiem.
(12) Dania przekazała szczegółowe informacje na temat środków zapewniających monitorowanie i kontrolę, biorąc pod uwagę obecny poziom działalności połowowej na tych obszarach. Przedmiotowe środki kontroli obejmują kontrole połowów morskich i stałe monitorowanie przez duńskie Centrum Monitorowania Rybołówstwa zgodnie z systemem zarządzania ryzykiem opartym na analizie ryzyka. System automatycznej identyfikacji statków jest również wykorzystywany w celu uzupełnienia danych VMS.
(13) Ważne jest zapewnienie oceny środków wprowadzonych w niniejszym rozporządzeniu, w szczególności w odniesieniu do kontroli przestrzegania zakazów połowów. W związku z tym Dania powinna przeprowadzić kolejną ocenę w celu zapewnienia zgodności z zakazami połowu najpóźniej 18 miesięcy po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia.
(14) Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie delegowane (UE) 2017/117.
(15) Środki ochronne rybołówstwa ustanowione w niniejszym rozporządzeniu pozostają bez uszczerbku dla jakichkolwiek innych bieżących lub przyszłych środków zarządzania mających na celu ochronę odnośnych obszarów, w tym środków ochronnych rybołówstwa,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
