Akty Prawne
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej - Seria L
Dz.U.UE.L.2013.308.25

Decyzja 2013/537/UE,Euratom w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2011, sekcja III - Komisja i agencje wykonawcze

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

z dnia 17 kwietnia 2013 r.

w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2011, sekcja III - Komisja i agencje wykonawcze

(2013/537/UE, Euratom)

(Dz.U.UE L z dnia 16 listopada 2013 r.)

PARLAMENT EUROPEJSKI,

REZOLUCJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

z dnia 17 kwietnia 2013 r.

zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2011, sekcja III - Komisja i agencje wykonawcze

PARLAMENT EUROPEJSKI,

wzywa Komisję, w celu udzielenia absolutorium, do przedstawienia Parlamentowi planu działania na rzecz realizacji następujących działań priorytetowych:

Komunikat Komisji w sprawie ochrony budżetu Unii

Komisja powinna przyjmować co roku, a po raz pierwszy we wrześniu 2013 r., komunikat dla Parlamentu Europejskiego, Rady i Trybunału Obrachunkowego z myślą o upublicznieniu następstw swych działań prewencyjnych i naprawczych w odniesieniu do ochrony budżetu Unii; zauważa, że powinien on w szczególności ujawniać w odpowiednim czasie wszystkie zawieszenia, wstrzymania i zatrzymania, które mają na celu uniknięcie błędów, oraz wszystkie kwoty (w wartościach nominalnych) odzyskane z podziałem na państwo członkowskie, organizację międzynarodową lub kraj trzeci w poprzednim roku w drodze korekt finansowych oraz zwroty w przypadku wszystkich trybów zarządzania na szczeblu Unii i z podziałem na państwa członkowskie; Komisja powinna wykazać w miarę możliwości, że korekta finansowa odpowiednio zrekompensowała popełnione błędy i przyczyniła się do trwałej poprawy systemów zarządzania i kontroli;

Komisja powinna wziąć na siebie większą odpowiedzialność za krajowe organy kontrolne i systemy kontroli w tych państwach członkowskich, w których wykryto najwięcej błędów; jest zdania, że Komisja powinna opracować wniosek, w jakim stopniu można usprawnić certyfikację i pracę organów kontrolnych w tych państwach członkowskich; uważa, że Komisja powinna opublikować swoje ustalenia i włączyć je do śródokresowego przeglądu odpowiednich rozporządzeń i wieloletnich ram finansowych;

Poziom błędu w zarządzaniu dzielonym

wzywa Komisję, aby:

gromadziła informacje z państw członkowskich dotyczące stopnia, w jakim przepisy krajowe niepotrzebnie komplikują prawodawstwo Unii dotyczące zarządzania budżetem (nadmiernie rygorystyczne wdrażanie) i przedłożyła Parlamentowi sprawozdanie do października 2013 r.; przypomina, że naruszenia tych przepisów krajowych stanowią błąd w zarządzaniu budżetem i że Komisja jest ostatecznie odpowiedzialna za błędy w wykonaniu budżetu Unii (art. 317 TFUE); domaga się, by raz w roku te informacje były przekazywane parlamentom krajowym i aby Komisja Kontroli Budżetowej Parlamentu była należycie informowana;

Komisja powinna do końca czerwca 2013 r. zdać sprawę z postępów poczynionych przez grupę roboczą powołaną przez DG AGRI, aby ocenić głębokie przyczyny błędów dotyczących rozwoju obszarów wiejskich oraz opracować działania naprawcze w odniesieniu do bieżącego i przyszłego okresu objętego programowaniem; sprawozdanie na ten temat powinno zostać przesłane państwom członkowskim, parlamentom narodowym i Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi Parlamentu w celu analizy przyczyn występowania błędów, wydania niewiążącej opinii i przedstawienia propozycji neutralizacji tych błędów;

wzywa do wprowadzenia ściślejszych kontroli i wymogów w przypadku państw członkowskich, które jawnie naruszają przepisy Unii w dziedzinie prawa budżetowego i prawa konkurencji (szczególnie przepisy dotyczące udzielania zamówień publicznych); domaga się systematycznego zawieszania płatności w ramach odnośnych programów funduszy strukturalnych w przypadku naruszeń prawa UE do czasu zagwarantowania przestrzegania przepisów i tym samym zgodnego z wymogami Unii wykorzystania środków;

ag)

oczekuje, że w ramach nowej i usprawnionej polityki w zakresie wydajności wszystkie sprawozdania z oceny sporządzone lub opłacone przez Komisję zostaną w pełni udostępnione Parlamentowi, który może podjąć decyzję o zamieszczeniu ich na swojej stronie internetowej do wglądu;

Dochody i tradycyjne środki własne

Aby zapewnić prawidłową ochronę interesów finansowych Unii oraz z myślą o wyposażeniu Unii w wystarczające środki własne umożliwiające wzrost, Komisja powinna:

al)

podnosić świadomość publiczną oraz państw członkowskich - w kontekście negocjacji dotyczących wieloletnich ram finansowych - że skuteczny pobór dochodów pozostaje kluczowym elementem należytego zarządzania finansami publicznymi, w tym fakt, że kwestie związane z utraconymi dochodami mają wpływ na dostępność środków własnych Unii, sytuację gospodarczą państw członkowskich i rynek wewnętrzny, oraz zlecić badanie, w którym dokonano by obliczenia potencjalnych korzyści finansowych dla państw członkowskich pod względem dochodów podatkowych, jeżeli w całej Unii stworzone zostaną takie same zasady przeciwko oszustwom podatkowym i unikaniu opodatkowania;

z zadowoleniem przyjmuje działania następcze podjęte przez Komisję na wniosek Parlamentu dotyczące większej przejrzystości w zakresie instrumentów inżynierii finansowej, w szczególności wprowadzenie w odpowiednich przepisach obowiązkowej procedury składania przez państwa członkowskie sprawozdań dotyczących kwestii finansowych i wdrożeniowych 20 , oraz zauważa, że sprawozdanie podsumowujące postępy w finansowaniu i wdrażaniu instrumentów inżynierii finansowej zapowiedziane przez Komisję w jej sprawozdaniu z działań podjętych w następstwie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2010 (COM(2012) 585) zostało terminowo przekazane Parlamentowi; ponadto zauważa, że to ostatnie zawiera dane obejmujące opis instrumentów inżynierii finansowej i ustalenia dotyczące ich wdrażania, wskazanie jednostek wdrażających oraz kwoty pomocy wpłacane do instrumentów inżynierii finansowej i wypłacane przez nie;

zauważa, że wysokość funduszy strukturalnych wdrażanych za pośrednictwem instrumentów inżynierii finansowej nadal wzrastała w latach 2007-2013, w szczególności w przypadku instrumentów ukierunkowanych na przedsiębiorstwa; wskazuje, że ponad 90 % środków faktycznie wypłaconych odbiorcom końcowym trafiło do przedsiębiorstw; zwraca się do Komisji o wyjaśnienie, jaki procent kwot rzeczywiście rozdysponowanych trafił do prawdziwie prywatnych przedsiębiorstw, w przeciwieństwie do przedsiębiorstw będących w posiadaniu państwa;

zgadza się z wnioskami wyciągniętymi przez Komisję w wyżej wymienionym sprawozdaniu podsumowującym, dotyczącymi sprawozdawczości państw członkowskich, a mianowicie:

zauważa, że Komisja zleciła grupie ekspertów 21 sporządzenie sprawozdania w sprawie wykorzystania EFRR jako wsparcia dla instrumentów inżynierii finansowej; uważa to za pierwszy krok i jest zaniepokojony, że analiza przeprowadzona przez sieć ekspertów oceniających wykazała szereg poważnych problemów, np.: brak dowodów pozwalających ustalić, czy skala wsparcia odpowiada rozmiarowi rozbieżności na rynku pożyczek i finansowania kapitałowego; brak dowodów, na podstawie których można by ocenić, czy fundusze venture capital utworzone jako wsparcie EFRR są dostatecznie duże, by były stabilne; niedobór danych dotyczących kosztów tworzenia i stosowania instrumentów inżynierii finansowej w odniesieniu do dotacji niepodlegających zwrotowi; złożoność przepisów i niepewność co do ich interpretacji;

11.

przypomina, że Parlament zwrócił się do Komisji, aby dokonała obiektywnej i krytycznej oceny doświadczeń z instrumentami inżynierii finansowej w polityce spójności w okresie programowania 2007-2013, przedstawiła ocenę ryzyka, rozpatrując poszczególne instrumentów inżynierii finansowej oddzielnie oraz uwzględniając struktury ryzyka beneficjentów instrumentów inżynierii finansowej, a także co roku przedstawiała Parlamentowi, zanim rozpocznie się odnośna procedura udzielania absolutorium, sprawozdanie odnoszące się do wykorzystywania instrumentów inżynierii finansowej w państwach członkowskich, obejmujące porównywalne wskaźniki efektywności, wydajności i efektywności pod względem kosztów instrumentów inżynierii finansowej, jak również do tego, w jaki sposób Komisja koordynuje i łagodzi ryzyko pokrywania się środków w różnych dziedzinach polityki oraz zapewnia spójność;

Łańcuch/kaskada odpowiedzialności

12.

z żalem zauważa, że Komisja ciągle ignoruje wieloletni wniosek Parlamentu o dodawanie podpisu odpowiedzialnego komisarza do sprawozdań z działalności rocznej podlegającej mu dyrekcji generalnej; zauważa jednak, że sprawozdanie podsumowujące jest przyjmowane przez kolegium komisarzy i zawiera specjalne oświadczenie podkreślające ostateczną odpowiedzialność Komisji za zarządzanie urzędników zatwierdzających na podstawie poświadczeń i zastrzeżeń czynionych przez nich w ich rocznych sprawozdaniach z działalności; uważa zatem, że kolegium komisarzy, przyjmując sprawozdanie podsumowujące, zapoznało się z problemami w odpowiedniej dyrekcji generalnej i może być uważane za odpowiedzialne;

16.

uznaje, że we wnioskach Komisji dotyczących okresu programowania 2014-2020 w znacznej mierze uwzględniono zastrzeżenia Parlamentu wyrażone w rezolucji towarzyszącej decyzji o udzieleniu absolutorium z wykonania budżetu na rok 2008 22 , to jest zaproponowano wprowadzenie korekty finansowej netto w państwach członkowskich, a także usprawnione procedury i warunki, zgodnie z którymi można wstrzymywać lub zawieszać płatności; zauważa, że we wnioskach tych sprecyzowano też niektóre reguły dotyczące kwalifikowalności i jasno zakazano organom zarządzającym wybierania projektów fizycznie zakończonych lub w pełni wdrożonych przed złożeniem wniosku o finansowanie (tzw. projektów retrospektywnych);

20.

wskazuje, że Trybunał Obrachunkowy określa - na podstawie prowadzonego przez siebie audytu -najbardziej prawdopodobny poziom błędu, który to poziom w 2011 r. wynosił 3,9 % w przypadku płatności; wskazuje, że na podstawie międzynarodowych standardów rewizji finansowej Trybunał Obrachunkowy stosuje 2 % jako próg istotności dla ogólnie możliwego do przyjęcia poziomu błędu i że jeżeli najbardziej prawdopodobny poziom błędu jest wyższy od tego progu, Trybunał Obrachunkowy wyda opinie negatywną;

24.

odnotowuje, że istnieją pewne różnice zdań między Trybunałem Obrachunkowym a Komisją co do sposobów, w jaki należy obliczać błędy, w szczególności co do tego, czy należy uwzględniać, czy też wykluczać płatności zaliczkowe, co do postępowania w przypadku błędów policzalnych i niepoliczalnych oraz co do sposobu traktowania środków odzyskanych i korekty finansowej przy ogólnej ocenie wpływu finansowego błędów i zdolności naprawczej systemów; jest zdania, że różne podejścia stanowią odzwierciedlenie odmiennych ról poszczególnych instytucji, to jest roli audytora z jednej strony i roli organu zarządzającego z drugiej strony; domaga się, by Trybunał Obrachunkowy rozważył możliwość rozdzielenia tych zakwestionowanych różnych kategorii błędów w swym następnym sprawozdaniu rocznym i sprecyzował, z podziałem na sektory, polityki/wyniki w zakresie odzyskanych środków i korekt finansowych;

27.

proponuje, aby zbadać możliwość wydawania przez krajowe organy kontroli, działające jako niezależni audytorzy zewnętrzni i przy poszanowaniu międzynarodowych standardów rewizji finansowej, krajowych zaświadczeń o kontroli w zakresie zarządzania unijnymi środkami finansowym; zaświadczenia te byłyby wydawane rządom państw członkowskich, aby przedstawiać je w procesie udzielania absolutorium zgodnie z właściwą procedurą międzyinstytucjonalną, którą należy ustanowić;

Poświadczenie wiarygodności przez Trybunał Obrachunkowy

Sprawozdania finansowe - opinia pozytywna

34.

przypomina, że najbardziej prawdopodobny poziom błędu w przypadku płatności w roku budżetowym 2010 został oszacowany na 3,7 %, a w roku budżetowym 2009 na 3,3 %; jest przerażony tym wzrostem, ponieważ stanowi on odwrócenie pozytywnej tendencji obserwowanej w latach 2007, 2008 i 2009; w związku z tym wzywa Komisję do podjęcia niezbędnych kroków w celu osiągnięcia tendencji do stałego spadku poziomu błędu; podkreśla, że Parlament jest zdania, iż "[...] osiągnięcie tego celu to ważna część pełnego wykorzystania przyszłych wydatków UE i postępów na drodze ku pozytywnemu poświadczeniu wiarygodności" 23 ;

38.

zauważa, że Rada zaleca udzielenie Komisji absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii za rok budżetowy 2011; zauważa, że Niderlandy, Szwecja i Zjednoczone Królestwo głosowały przeciwko udzieleniu Komisji absolutorium z wykonania budżetu Unii za rok budżetowy 2011; odnotowuje uwagi tych krajów:

39.

stwierdza w tym kontekście dużą liczbę zastrzeżeń Komisji dotyczących systemów zarządzania i kontroli EFRR/FS za okres 2007-2013 m.in. w Niderlandach i Zjednoczonym Królestwie; zachęca Radę do wyciągnięcia wniosków z uwag Niderlandów, Szwecji i Zjednoczonego Królestwa poprzez przeprowadzenie wzajemnej weryfikacji zarządzania finansowego i jakości wyników każdego państwa członkowskiego;

Kwestie horyzontalne

Obowiązki Komisji i państw członkowskich w ramach zarządzania dzielonego

44.

podkreśla w tym kontekście znaczenie art. 53b rozporządzenia finansowego (WE, Euratom) nr 1605/2002, który stanowi, że podczas wykonywania budżetu państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki, w tym środki ustawodawcze, wykonawcze i administracyjne, by chronić interesy finansowe Unii; podkreśla w związku z tym, że art. 59 ust. 2 nowego rozporządzenia finansowego (UE, Euratom) nr 966/2012 określa nawet, że środki te powinny obejmować: a) zapewnianie prawidłowego i faktycznego wykonywania działań finansowanych z budżetu, zgodne z mającymi zastosowanie przepisami sektorowymi, b) zapobieganie nieprawidłowościom i nadużyciom finansowym, wykrywanie ich i korygowanie;

45.

zauważa, że obecny system nie gwarantuje pełnej przejrzystości beneficjentów wsparcia ze środków EFRR/FS; w obecnych ramach Komisja zapewnia portal umożliwiający dostęp do listy beneficjentów na stronach krajowych, które opracowano tylko w odpowiednich językach krajowych i bez zastosowania wspólnych kryteriów; oczekuje w przyszłości uregulowania instrumentów strukturalnych, tak by zagwarantować, że państwa członkowskie będą podawały dane na temat końcowych beneficjentów środków z EFRR/FS, które zostaną opublikowane na oficjalnej stronie Komisji w jednym z trzech języków roboczych Unii i w oparciu o zestaw wspólnych kryteriów, co umożliwi porównanie i wykrycie błędów;

46.

zwraca uwagę na istniejące znaczące różnice w działaniu administracji państw członkowskich w obszarze dochodów i wydatków w ramach zarządzania dzielonego, w szczególności w odniesieniu do identyfikowania nieprawidłowości, oszustw i błędów oraz podejmowania finansowych działań następczych zarówno w dziedzinie ceł, jak i wydatkowania funduszy unijnych; odnotowuje, że Komisja jak dotychczas monitoruje funkcjonowanie administracji z opóźnieniem i na poziomie poszczególnych przypadków i w związku z tym nie realizuje wystarczających analiz tendencji, aby móc określić obszary zagrożone; wzywa Komisję do stosowania metody wykonywania analizy tendencji w celu zidentyfikowania zagrożeń finansowych i podjęcia środków, tak aby poprawić funkcjonowania administracji w państwach członkowskich;

48.

jest przekonany, że wyżej wymienione oświadczenia, w połączeniu z wprowadzeniem samokrytycznych obrad w Radzie, a których do tej pory brakuje, oraz bezstronną, szczerą i otwartą wzajemną weryfikacją wśród państw członkowskich, przyczynią się do lepszego i bardziej efektywnego wykonania budżetu, zwiększenia wyników polityk, programów i projektów, co pomoże wzmocnić solidarność państw członkowskich i zlikwidować wzajemną nieufność - co w efekcie jest bardziej pożądane niż cięcia w budżecie ze szkodą dla ożywienia gospodarczego i zaufania unijnych obywateli do wspólnej Europy;

49.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że państwa członkowskie mogą, na odpowiednim szczeblu, publikować powyższe informacje, a ponadto przedstawiać oświadczenia podpisane na odpowiednim szczeblu i oparte na tych informacjach; wzywa Komisję do wspierania państw członkowskich w przedstawianiu tych dobrowolnych oświadczeń, o których mowa w art. 59 ust. 5 nowego rozporządzenia finansowego (UE, Euratom) nr 966/2012, poprzez promowanie najlepszych praktyk; nalega, by Parlament otrzymywał zarówno oświadczenia dotyczące zarządzania, jak i dobrowolne oświadczenia;

50.

zauważa, że Komisja powinna udzielić wskazówek państwom członkowskim dotyczących sporządzania konkretnych podsumowań rocznych; zauważa, że w tym celu zamieszczone informacje na temat programów operacyjnych w ramach zarządzania dzielonego powinny być ujednolicone pod względem formy i treści; podsumowania roczne powinny być do dyspozycji Parlamentu i udostępniane nie tylko w języku danego państwa członkowskiego, tym samym zwiększając przejrzystość i rozliczalność;

51.

zauważa jednak, że ani Trybunał Obrachunkowy, ani Komisja nie postrzegają podsumowań rocznych na tym etapie jako cennego źródła informacji do celów oceny zgodności lub wyników beneficjentów; ponawia swój wniosek o to, by Komisja analizowała mocne i słabe strony krajowych systemów kontroli na podstawie otrzymanych podsumowań rocznych; uważa, że ta sytuacja jest nie do przyjęcia, i żąda, by Komisja podjęła niezwłoczne działania w celu dopilnowania, by następne podsumowania roczne były przydatne przy ocenie wyników beneficjentów;

52.

zwraca uwagę, że podsumowania roczne przedłożone przez państwa członkowskie "w [ich] obecnej formie są postrzegane jako wnoszące małą wartość dodaną" i że "elementy zgodności obecnego podsumowania rocznego po prostu powielają informacje, które są już dostępne z innych źródeł 24 "; wzywa dlatego wszystkie państwa członkowskie do zwiększenia przydatności swych podsumowań rocznych poprzez włączenie ogólnej analizy wyników oraz ogólnego poświadczenia wiarygodności w celu wykazania swego zaangażowania na rzecz należytego zarządzania środkami finansowymi Unii i przejrzystości; wzywa Austrię, Belgię, Hiszpanię, Irlandię, Luksemburg, Litwę, Łotwę, Maltę, Niderlandy, Niemcy, Polskę i Włochy w szczególności do niezwłocznego pójścia za przykładem 15 państw członkowskich, które włączyły "ogólne poświadczenie wiarygodności" do swych rocznych podsumowań działań strukturalnych w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS) i EFRR 25 w celu umożliwienia Komisji Kontroli Budżetowej skorzystania z tych informacji podczas procedury udzielania absolutorium za rok 2012; oczekuje, że te państwa członkowskie, które nie złożą takiego poświadczenia na czas, przedłożą wyczerpujące oświadczenia wyjaśniające powody;

54.

wzywa Komisję do ustanowienia w perspektywie krótkoterminowej, we współpracy z państwami członkowskimi, modelu krajowych oświadczeń dotyczących zarządzania, dzięki któremu staną się one wiarygodne i porównywalne; wzywa Komisję, aby publicznie przekazała swoją opinię na temat tych oświadczeń; jest zdania, że takie oświadczenia powinny m.in. poświadczać kryteria (takie jak prawidłowe i rzetelne sprawozdania finansowe, skuteczność systemów zarządzania i kontroli oraz legalność i prawidłowość transakcji leżących u podstaw tych sprawozdań) oraz określać zakres zastrzeżeń dotyczących poświadczenia wiarygodności i wyłączenia odpowiedzialności; zwraca się do Komisji o przedłożenie propozycji dotyczących zmniejszenia obciążeń kontrolnych dla tych państw członkowskich lub regionów, które systematycznie osiągają dobre wyniki zgodnie ze sprawozdaniami rocznymi Trybunału Obrachunkowego i swoimi własnymi krajowymi oświadczeniami dotyczącymi zarządzania; uważa, że Trybunał Obrachunkowy i Komisja powinny być w stanie uwzględnić treść krajowych oświadczeń dotyczących zarządzania w swych działaniach kontrolnych;

55.

odnotowuje szczegóły wymienione w poniższym wykazie dotyczącym dwóch inicjatyw w odniesieniu do wkładów państw członkowskich w zakresie poprawy skuteczności zarządzania dzielonego:

Wykaz

	Krajowe deklaracje w sprawie zarządzania	"Ogólne poświadczenie wiarygodności" w rocznych podsumowaniach działań strukturalnych
Austria	Nie	Nie
Belgia	Nie	Nie
Bułgaria	Nie	Tak
Cypr	Nie	Tak
Republika Czeska	Nie	Tak
Dania	Tak	Tak
Estonia	Nie	Tak
Finlandia	Nie	Tak
Francja	Nie	Tak
Niemcy	Nie	Nie
Grecja	Nie	Tak
Węgry	Nie	Tak
Irlandia	Nie	Nie
Włochy	Nie	Nie
Łotwa	Nie	Nie
Litwa	Nie	Nie
Luksemburg	Nie	Nie
Malta	Nie	Nie
Niderlandy	Tak	Nie
Polska	Nie	Nie
Portugalia	Nie	Tak
Rumunia	Nie	Tak
Słowacja	Nie	Tak
Słowenia	Nie	Tak
Hiszpania	Nie	Nie
Szwecja	Tak	Tak
Zjednoczone Królestwo	Tak	Tak

Wiarygodność oświadczeń kierownictwa Komisji

68.

zauważa z niepokojem, że ww. nota 6 załączona do skonsolidowanego sprawozdania finansowego obejmuje jedynie korekty finansowe i operacje odzyskiwania środków zrealizowane na szczeblu Unii i że informacje nt. środków wycofanych, środków odzyskanych i pozostających do odzyskania w ramach funduszy strukturalnych od państw członkowskich nie zostały ujęte ze względu na wiarygodność, "jako że pozostają pewne wątpliwości co do jakości i kompletności danych przekazanych przez niektóre państwa członkowskie i/lub w odniesieniu do niektórych programów"; wzywa Komisję do podawania co roku do wiadomości publicznej w komunikacie wszystkich kwot podlegających korekcie w poprzednim roku w drodze korekt finansowych oraz zwrotów w przypadku wszystkich trybów zarządzania na szczeblu Unii i z podziałem na państwa członkowskie;

74.

podkreśla, że prezes Trybunału Obrachunkowego zauważył, iż "władze krajowe zarządzają pierwszą -i najważniejszą - linią obrony, chroniąc interesy finansowe obywateli UE, i że ze strony władz krajowych potrzebny jest większy stopień zaangażowania na rzecz zarządzania i kontroli środków finansowych UE" 29 ; podkreśla w tym kontekście współodpowiedzialność państw członkowskich za lepsze wydatkowanie; uważa ponadto, że aktywne zaangażowanie parlamentów krajowych, poprzez odnośne komisje nadzoru nad wykorzystaniem pieniędzy unijnych podatników w państwach członkowskich (na wzór Komisji Kontroli Budżetowej Parlamentu), nie tylko na szczeblu politycznym i monitorowania eksperckiego, lecz również w procesie programowania nowej polityki spójności, doprowadziłoby do niższego poziomu błędu, większej przejrzystości i demokratycznej legitymacji procesu absorpcji funduszy unijnych;

75.

ubolewa nad faktem, że w przypadku 62 % skontrolowanych transakcji dotyczących polityki regionalnej wystąpiły błędy, a w 76 % skontrolowanych transakcji w ramach EFS władze państw członkowskich dysponowały informacjami, które umożliwiały wykrycie i korektę przynajmniej niektórych błędów przed wystąpieniem do Komisji o zwrot środków, i że w przypadku rozwoju obszarów wiejskich Trybunał Obrachunkowy stwierdził, że kontrole na miejscu nie zawsze były przeprowadzane we właściwy sposób; z tego względu wzywa państwa członkowskie i Komisję do niezwłocznego zwiększenia kontroli pierwszego szczebla w celu uporania się z tym niedopuszczalnie wysokim poziomem niegospodarności;

78.

zauważa, że liczne błędy wynikają z nieprawidłowego stosowania przepisów krajowych (w szczególności w odniesieniu do błędów w przypadku EFS w 2011 r. naruszenia przepisów krajowych przyczyniły się do 86 % poziomu błędu) oraz że błąd kwalifikowalności (zwłaszcza w przypadku beneficjentów dotacji) i naruszenia przepisów dotyczących zamówień publicznych (w szczególności w przypadku funduszy dzielonych i zarządzanych pośrednio) stanowią dwa główne źródła błędów;

86.

po raz kolejny apeluje do Komisji o wskazanie państw członkowskich odpowiedzialnych za zidentyfikowane skumulowane błędy kwantyfikowalne; nie wykazuje zrozumienia dla ograniczeń nałożonych na Trybunał Obrachunkowy przez jego metodę reprezentatywnej próby statystycznej, co skutecznie uniemożliwia Trybunałowi Obrachunkowemu wskazanie państw członkowskich o najwyższym poziomie błędu; wzywa Trybunał Obrachunkowy do porównania swoich wyników kontroli z wynikami Komisji w celu określenia tych państw członkowskich lub regionów, które są w największym stopniu dotknięte poziomem lub występowaniem błędów;

Europejski mechanizm stabilności

87.

odnotowuje wejście w życie europejskiego mechanizmu stabilności, lecz ubolewa nad ustanowieniem tego mechanizmu poza ramami instytucjonalnymi Unii, ponieważ wyklucza to wszelką rzeczywistą demokratyczną, polityczną i budżetową kontrolę przez instytucje Unii, a zwłaszcza przez Parlament; podkreśla fakt, że tworzenie "struktur" poza instytucjami Unii stanowi regres w rozwoju Unii, szczególnie kosztem Parlamentu, Trybunału Obrachunkowego i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej; uważa, że istotne jest, by europejski mechanizm stabilności był omawiany przynajmniej raz w roku w trakcie debaty plenarnej w obecności Rady i Komisji na podstawie rocznego sprawozdania Komisji Obrachunkowej ESM;

Strategia w zakresie zwalczania nadużyć finansowych

92.

stwierdza, że Unia jest sygnatariuszem ramowej konwencji Światowej Organizacji Zdrowia o ograniczeniu użycia tytoniu; uważa zastosowanie art. 5 ust. 3 za prawnie wiążący obowiązek Unii; wzywa Komisję do poinformowania, jak postanowienia art. 5 ust. 3 zostały wdrożone przez Unię i jej instytucje, zwłaszcza jeśli chodzi o kwestię, w jakim stopniu wdrożenie postępuje zgodnie z wytycznymi WHO odnośnie do art. 5 ust. 3 oraz jak i dlaczego Komisja odstąpiła od tych wytycznych;

Zarządzanie budżetem

Poziom wykonania, nadwyżka budżetowa, zobowiązania budżetowe pozostające do spłaty

94.

jest zaniepokojony większym napływem wniosków o płatność z państw członkowskich pod koniec roku w odniesieniu do EFS, EFRR i Funduszu Spójności, ponieważ uniemożliwia to Komisji terminowe zwrócenie się do władzy budżetowej o przedstawienie budżetu korygującego, aby zwiększyć środki na płatności w celu uznania otrzymanych wniosków o płatność; zwraca się zatem do Komisji o nakłonienie państw członkowskich do jak najwcześniejszego przekazywania większości wniosków;

98.

odnotowuje, że Trybunał Obrachunkowy stwierdził w swym sprawozdaniu rocznym, że obliczenie dochodów nie zawierało istotnych błędów; jest jednak zaniepokojony, że jeśli chodzi o tradycyjne zasoby własne (TZW), kontrola Trybunału Obrachunkowego nie może uwzględnić przywozów niezgłoszonych lub pominiętych w ramach dozoru celnego i że sprawozdanie roczne tym samym nie przedstawia oszacowania strat dla budżetu w tym zakresie; sugeruje, aby Trybunał Obrachunkowy sporządził sprawozdanie specjalne w sprawie przywozów niezgłoszonych w oparciu o badanie przeprowadzone przynajmniej w 10 państwach członkowskich i odpowiednio dostosował swój program roboczy na rok 2013;

99.

jest zdania, że przeprowadzona przez Trybunał Obrachunkowy kontrola wykonania zadań w zakresie dochodów ma szczególną wartość, i zachęca Trybunał Obrachunkowy do skoncentrowania w tym obszarze większej części zasobów; ubolewa, że sprawozdanie roczne, wokół którego skupia się duża część działalności Trybunału Obrachunkowego, dostarcza mimo to niewiele informacji co do rzeczywistej sytuacji w odniesieniu do skutecznego poboru dochodów; wzywa Trybunał Obrachunkowy do położenia większego nacisku w swym rocznym sprawozdaniu na kontrolę dochodów w celu przedstawienia kompleksowego obrazu efektywności systemu poboru dochodów w państwach członkowskich i konsekwencji jego niewłaściwego funkcjonowania;

101.

wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu stwierdzenia przez Trybunał Obrachunkowy, że w krajowym dozorze celnym występują ciągle niedociągnięcia i że dlatego nie da się zapewnić kompletnego i poprawnego rejestrowania TZW; uważa za niedopuszczalne, że kontrole celne w państwach członkowskich nie działają właściwie; przypomina, że prawidłowe działanie procedur celnych ma bezpośrednie skutki dla obliczania podatku od wartości dodanej; jest poważnie zaniepokojony, że Trybunał Obrachunkowy w swoim sprawozdaniu specjalnym nr 13/2011 ustalił, iż samo stosowanie procedury celnej 42 30 przyczyniło się do obliczonych na zasadzie ekstrapolacji strat wynoszących 2 200 mln EUR 31 w 2009 r. w siedmiu skontrolowanych państwach członkowskich, co stanowi 29 % teoretycznie należnego podatku VAT od podstawy opodatkowania dla wszystkich przywozów dokonanych w ramach procedury celnej 42 w 2009 r. w tych państwach członkowskich;

102.

podkreśla, że Trybunał Obrachunkowy ustalił w sprawozdaniu specjalnym nr 13/2011, że uchylanie się od podatku VAT narusza interesy finansowe państw członkowskich; zauważa, że ma ono również wpływ na budżet Unii, gdyż prowadzi do pomniejszenia zasobów własnych opartych na VAT; zauważa, że strata ta kompensowana jest z zasobów własnych opartych na DNB, co zakłóca wysokość wkładów poszczególnych państw członkowskich do budżetu UE, i że oszustwa podatkowe podważają funkcjonowanie rynku wewnętrznego i uniemożliwiają uczciwą konkurencję 32 ;

103.

podkreśla, że ustalenia Trybunału Obrachunkowego z jego sprawozdania specjalnego nr 13/2011 zostały potwierdzone przez wnioski z misji rozpoznawczej Komisji Kontroli Budżetowej Parlamentu do portów w Rotterdamie i Antwerpii, która odbyła się w dniach 19 i 20 września 2012 r.; zaznacza, że Unia to ważny blok handlowy oraz że duże porty europejskie obsługują wiele statków; zauważa, że wskutek presji logistycznej porty te kierują się procedurami przewidzianymi w rozporządzeniu celnym i że na znaczeniu przybierają upoważnieni przedsiębiorcy; zauważa jednak, że np. Rotterdam, największy port w Europie, stosuje wobec importerów wysoki poziom uproszczonych procedur celnych w porównaniu z innymi dużymi portami Unii; podkreśla, że uproszczenie procedur celnych musi obejmować odpowiednią i skuteczną politykę opartą na ocenie ryzyka, prowadząc do skutecznych systemów kontroli i unikając zakłócenia konkurencji, oraz że Komisja i państwa członkowskie powinny regularnie i skutecznie monitorować uproszczone procedury; zauważa, że zmniejszenie kontroli może przełożyć się na duże korzyści ekonomiczne dla portu; podkreśla, że wszelka nieuzasadniona redukcja kontroli może poważnie zaszkodzić interesom finansowym Unii i jej państw członkowskich;

106.

ubolewa, że zalecenie nr 6 sprawozdania specjalnego nr 13/2011, w którym wnosi się o zmianę dyrektywy VAT, tak aby w sporządzanych przez przedsiębiorców informacjach podsumowujących VAT osobno wykazywane były dostawy wewnątrzwspólnotowe towarów przywiezionych w ramach przedmiotowej procedury, nie zostało jeszcze wdrożone przez Komisję; zauważa, że umożliwiłoby to skuteczne uzgadnianie danych celnych i podatkowych w państwie członkowskim przeznaczenia; domaga się informacji na temat przyczyn tego zaniechania;

109.

ubolewa nad faktem, że Komisja i państwa członkowskie nie były w stanie zapewnić terminowego wdrożenia zmodernizowanego kodeksu celnego, który miał wejść w życie najpóźniej z dniem 24 czerwca 2013 r.; podkreśla, że jakiekolwiek dalsze opóźnienia utrudnią odpowiednią ochronę interesów finansowych państw członkowskich, a zatem i samej Unii; podkreśla fakt, że według Komisji sytuacja ta wynika w znacznym stopniu z tego, że państwa członkowskie nie mogą uzgodnić najbardziej odpowiedniej metodyki rozwoju technologii informatycznych i że borykają się z ograniczeniami w zasobach ludzkich i finansowych; jest zaniepokojony, że Komisja i państwa członkowskie pozostają w tyle z tą bardzo ważną reformą w sytuacji, w której pobór środków własnych jest mniej niż zadowalający;

111.

zwraca uwagę na badanie zlecone przez Parlament zatytułowane "Wdrożenie zmodernizowanego kodeksu celnego" 33 , z którego wynika, że w najlepszym przypadku wejście w życie zmodernizowanego kodeksu celnego (który będzie zwany unijnym kodeksem celnym, jeśli wniosek Komisji dotyczący przekształcenia zostanie przyjęty) będzie mogło nastąpić w grudniu 2017 r.; przypomina Komisji, że Unia posiada wyłączną kompetencję w zakresie unii celnej i że dlatego powinna zapewniać zgodność działań państw członkowskich; wzywa w związku z tym Komisję do wzmożenia wysiłków w celu zapewnienia, że zmodernizowany kodeks celny zostanie wprowadzony w życie jak najwcześniej, tak by uniknąć najgorszego scenariusza przewidzianego w badaniu na marzec 2033 r.;

112.

ubolewa nad tym, że dwie ważne inicjatywy mające na celu zwalczanie nadużyć związanych z podatkiem VAT, mianowicie wniosek dotyczący dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do mechanizmu szybkiego reagowania na nadużycia związane z podatkiem VAT (COM(2012) 428) i wniosek dotyczący dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w zakresie fakultatywnego i tymczasowego stosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia w związku z dostawami niektórych towarów i usług podatnych na oszustwa (COM(2009) 511), są blokowane w Radzie;

115.

z zadowoleniem przyjmuje opracowany przez Komisję "Plan działania zakładający poprawę skuteczności walki z oszustwami podatkowymi i uchylaniem się od opodatkowania" (COM(2012) 722); pochwala w szczególności wniosek Komisji, aby ustanowić mechanizm szybkiego reagowania, i podkreśla, że umożliwiłby on państwom członkowskim szybsze i skuteczniejsze reagowanie na nadużycia związane z podatkiem VAT; podkreśla, że potencjalny koszt oszustw podatkowych i uchylania się od opodatkowania szacuje się w odniesieniu do państw członkowskich na 1 bln EUR rocznie, podczas gdy dla porównania budżet Unii na 2011 r. w środkach na zobowiązania wynosił tylko 142,5 mld EUR;

Rolnictwo

119.

odnotowuje podejście Trybunału Obrachunkowego, który po raz pierwszy uwzględnił wymogi wzajemnej zgodności w obliczaniu poziomu błędu, ponieważ wymogi wzajemnej zgodności są to istotne wymogi prawne, które spełnić muszą wszyscy odbiorcy płatności bezpośrednich, jako że są to podstawowe, a w wielu przypadkach jedyne warunki otrzymania pełnej kwoty płatności bezpośrednich 35 ; w tym kontekście zwraca się do Trybunału Obrachunkowego o dalsze wyjaśnienie i uzasadnienie zmian w metodyce; wzywa Komisję i Trybunał Obrachunkowy do uzgodnienia spójnej metodyki, tak aby roczne dane dotyczące wykonania budżetu stały się bardziej porównywalne;

122.

stwierdza, że państwa członkowskie odzyskały w roku budżetowym 2011 172,7 mln EUR od beneficjentów oraz że całkowita pozostająca kwota należna od beneficjentów na koniec roku wynosiła 1 206,9 mln EUR, z których kwotą 458 mln EUR obciążono państwa członkowskie tytułem wydatków na EFRG zgodnie z zasadą "pół na pół"; przyjmuje do wiadomości, że około 25,7 mln EUR obciąży budżet Unii jako przypadki uznane za nieściągalne w ciągu roku budżetowego 2011; podkreśla, że DG AGRI rozliczyła wszystkie pozostające nieodzyskane przypadki z lat 2006 lub 2002 decyzją 2011/272/UE 37 z dnia 29 kwietnia 2011 r. oraz że po zastosowaniu zasady "pół na pół" kwotą 27,8 mln EUR obciążono państwa członkowskie, a kwotą 29,2 mln EUR budżet Unii z powodu uznania jej za nieściągalną;

124.

z zadowoleniem przyjmuje rejestr dostarczający informacji o beneficjentach płatności w ramach wspólnej polityki rolnej w państwach członkowskich; postrzega to narzędzie jako ważny krok w kierunku większej przejrzystości w sektorze rolnym; przypomina jednak, że zgodnie z wyrokiem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 9 listopada 2010 r. unieważniającym prawodawstwo w odniesieniu do osób fizycznych 38 , rozporządzenie Komisji (WE) nr 259/2008 39 zostało zmienione, co ograniczyło obowiązek publikowania informacji o beneficjentach płatności pochodzących z WPR do osób prawnych; odnotowuje wniosek Komisji w sprawie nowych zasad przejrzystości, przyjęty w dniu 25 września 2012 r., zobowiązujący państwa członkowskie do ujawniania danych dotyczących wszystkich beneficjentów, w tym osób fizycznych, z wyjątkiem beneficjentów, których roczna kwota pomocy nie przekracza pewnego minimalnego progu, z uwzględnieniem zastrzeżeń zgłoszonych w wyroku Trybunału Sprawiedliwości, zwłaszcza dotyczących problemu ochrony danych;

125.

odnotowuje aktualnie stosowaną praktykę zarządzania funduszami SAPARD, a mianowicie że fundusze są tylko w wyjątkowych przypadkach w pełni odzyskiwane, jeśli nieuczciwe postępowanie w części projektu stworzyło warunki, bez spełnienia których beneficjent w ogóle nie uzyskałby wsparcia na projekt; wyraża zaniepokojenie obecną praktyką, zalecaną agencji SAPARD przez Komisję, zgodnie z którą projekt, w którego elementach wystąpiło nieuczciwe postępowanie, może zostać uznany za kwalifikujący się do uzyskania funduszy, jeśli nie jest fikcyjny, tj. odsetek kosztów wszystkich odnośnych elementów nie przekracza 50 % ogółu kosztów całego projektu; jest szczególnie zaniepokojony widocznym w tej praktyce brakiem czynnika odstraszającego przed popełnianiem nadużyć;

Wsparcie rynku i pomoc bezpośrednia

129.

zauważa z rozczarowaniem, że Trybunał Obrachunkowy uznał, że na skuteczność zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli (ZSZIK) negatywny wpływ mają niedokładne dane w różnych bazach danych i nieprawidłowości w obsłudze administracyjnej wniosków przez agencje płatnicze w niektórych państwach członkowskich; przypomina Komisji, że wprowadzenie ZSZIK spowodowało spadek liczby błędów, i wzywa Komisję do niezwłocznego zaradzenia tej sytuacji przez wstrzymanie lub zawieszenie płatności w razie potrzeby;

134.

wzywa Komisję do podjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu usunięcia przez agencje płatnicze wszelkich niezbędnych niedociągnięć wykrytych w ich systemie zarządzania i kontroli; nalega, by poprawić projekt i jakość pracy wykonywanej przez jednostki certyfikujące w celu zapewnienia wiarygodnej oceny legalności i prawidłowości operacji w agencjach płatniczych; zwraca się do Komisji o zbadanie, czy możliwa jest współpraca z osobami prywatnymi, w celu weryfikowania norm wzajemnej zgodności i zmniejszenia obciążenia administracyjnego;

Rozwój obszarów wiejskich

140.

ubolewa nad faktem, że Trybunał Obrachunkowy wykazał niedociągnięcia w systemach nadzoru i kontroli państw członkowskich w zakresie rozwoju obszarów wiejskich i że stwierdzono uchybienia w trzech elementach poddanych kontroli, tj. w systemach administracyjnych i kontrolnych stosowanych w celu zapewnienia poprawności płatności, systemach kontroli opartych na fizycznych kontrolach na miejscu i systemach mających zapewnić wdrożenie i kontrolę przestrzegania zasad wzajemnej zgodności;

143.

zauważa, że według Trybunału Obrachunkowego poziom błędu resztowego DG ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich jest o wiele niższy niż ustalenia Trybunału Obrachunkowego, ponieważ "opiera się na danych przekazanych przez państwa członkowskie za 2010 r. i, jak wykazano w kontroli przeprowadzonej przez Trybunał, państwa członkowskie nie wykrywają ani nie zgłaszają wszystkich niekwalifikowalnych wydatków ze względu na niedociągnięcia w przeprowadzanych przez nie kontrolach agencji płatniczych" 46 ;

144.

jest szczególnie zaniepokojony faktem, że DG AGRI uważa, iż ogólnie państwa członkowskie ulepszają swoje systemy zarządzania i kontroli wydatków na obszary wiejskie 47 , podczas gdy kontrola Trybunału Obrachunkowego wykazuje, że systemy nadzoru i kontroli w Danii, Finlandii, Hiszpanii, na Węgrzech i we Włoszech nie były skuteczne lub były tylko częściowo skuteczne 48 ; jest zdania, że tak duża rozbieżność między ocenami Komisji i Trybunału Obrachunkowego utrudnia organowi udzielającemu absolutorium wyciągnięcie obiektywnych wniosków; kładzie nacisk na wymianę danych między Trybunałem Obrachunkowym i Komisją w celu ułatwienia skoordynowanego prognozowania wstecz w analizie minionych okresów w celu zagwarantowania wiarygodnej bazy danych do przyszłych porównań; jest przekonany o użyteczności spotkań trójstronnych między Trybunałem Obrachunkowym, Komisją i przedstawicielami zainteresowanych państw członkowskich, gdy dąży się do wspólnej analizy;

149.

jest zaniepokojony w związku z tym sposobem prezentacji w rocznym sprawozdaniu Trybunału Obrachunkowego dotyczącym wykonania budżetu Unii takich dziedzin, jak środowisko naturalne i zdrowie, a także rozwój obszarów wiejskich i rybołówstwo, gdzie stwierdzono, że w płatnościach za zakończony rok wystąpił istotny poziom błędu; odnotowuje z uwagą, że ustalenie to dotyczy wyłącznie rozwoju obszarów wiejskich; zwraca się do Trybunału Obrachunkowego z wnioskiem, aby wybrał w przyszłości inną metodę prezentacji, która uwzględni dobre wyniki obszarów polityki znajdujących się w obszarze kompetencji parlamentarnej Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności;

150.

uważa ogólny poziom wykonania pozycji budżetowych dotyczących środowiska, zdrowia publicznego, działań w dziedzinie klimatu i bezpieczeństwa żywności za zadowalający; podkreśla fakt, że 2011 r. to pierwszy rok budżetowy, w którym w pełni zastosowano procedurę budżetową ustanowioną w TFUE; ponownie przypomina, że jedynie 0,76 % budżetu Unii przeznaczone jest na instrumenty polityczne wchodzące w zakres odpowiedzialności Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, oraz zwraca uwagę na jednoznaczną unijną wartość dodaną w tych dziedzinach oraz poparcie obywateli Unii dla unijnej polityki w zakresie środowiska i klimatu;

152.

jest usatysfakcjonowany wynikiem 99,82 % wykonanego budżetu operacyjnego programu LIFE+, co świadczy o jego niezbędności i akceptacji jako pojedynczego instrumentu wspierającego wyłącznie ochronę środowiska; odnotowuje, że w 2011 r. kwotę 267.179.828 EUR przeznaczono na projekty w państwach członkowskich, 8.997.284 EUR na wsparcie działań operacyjnych organizacji pozarządowych, 46.817.919 EUR wykorzystano na środki mające wspierać Komisję w jej roli inicjowania i monitorowania rozwoju polityki i prawodawstwa, zaś 17.589.277 EUR wykorzystano na wsparcie administracyjne; zamierza dalej monitorować rozdział funduszy z LIFE+ między jego trzy komponenty tematyczne;

153.

jest świadomy, że wskaźnik płatności działań w ramach LIFE+ pod kontrolą DG CLIMA wyniósł w pierwszym roku tylko 58,23 %; stwierdza, że słabe wykorzystanie jest spowodowane faktem, iż przygotowany na 2011 r. budżet był zbyt optymistyczny, a proponowane kwoty - zbyt wysokie; stwierdza ponadto, że dopiero w 2012 r. wystąpiono z wnioskiem o rozrachunek płatności końcowych; podkreśla fakt, że niewykorzystane środki na płatności zostały przeniesione do innych pozycji budżetowych w ramach ogólnego transferu odbywającego się co roku w listopadzie; jest świadomy, że w 2011 r. te środki na płatności zostały wykorzystane do uzupełnienia brakujących kwot w pozycjach budżetowych przeznaczonych na politykę spójności;

154.

uważa, że postępy w realizacji pięciu projektów pilotażowych i dwóch działań przygotowawczych na ogólną kwotę 11.765.508 EUR są zadowalające; jest świadomy, że realizacja tych działań może stanowić dla Komisji obciążenie z uwagi na fakt, że kwoty dostępne na niezbędne do ich wykonania procedury (np. plan działań, przetarg) są niewielkie; zachęca Komisję do skoncentrowania się w przyszłości na projektach pilotażowych i działaniach przygotowawczych o prawdziwej wartości dodanej dla Unii;

155.

przyjmuje do wiadomości wynoszący 95,1 % wskaźnik wykonania rozdziału 17 04 budżetu - Bezpieczeństwo żywności i pasz, zdrowie i dobrostan zwierząt, zdrowie roślin; jest świadomy, że pełne jego wykonanie nie było konieczne z uwagi na niższe koszty szczepionki przeciw chorobie niebieskiego języka w porównaniu z prognozami państw członkowskich z powodu przejścia niektórych państw członkowskich na dobrowolne i finansowane przez rolników programy oraz z powodu spadku liczby przypadków BSE; zauważa wzrost wskaźnika wykonania płatności do poziomu 98,1 % w porównaniu z 90,5 % w 2010 r.; zachęca Komisję do zacieśnienia współpracy z państwami członkowskimi w celu uzyskania jak najlepszych i najdokładniejszych prognoz w tym obszarze polityki;

Rybołówstwo

159.

przypomina, że w 2010 r. niedostatecznie monitorowano połowy w ramach umów o partnerstwie w sprawie połowów, co poskutkowało dodatkowymi płatnościami w celu pokrycia połowów wykraczających poza wynegocjowane kwoty; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje działania podjęte przez DG MARE w celu lepszego monitorowania połowów w ramach umów o partnerstwie w sprawie połowów, co powinno zapobiec powtórzeniu się tego problemu podkreślonego przez Trybunał Obrachunkowy; zwraca uwagę, że nadmierne połowy z 2010 r. zostały odliczone od kwot na 2011 r.;

161.

odnotowuje zastrzeżenia poczynione w rocznym sprawozdaniu z działalności DG MARE w odniesieniu do Europejskiego Funduszu Rybackiego, w następstwie sprawozdania specjalnego Trybunału Obrachunkowego nr 12/2011, dotyczące inwestycji na statkach finansowanych na mocy art. 25 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1198/2006 49 , które zwiększyły zdolności połowowe statków; przyjmuje do wiadomości, że DG MARE współpracowała z państwami członkowskimi w celu rozwiązania stwierdzonych problemów w drodze przeglądu projektów finansowanych na mocy wspomnianego artykułu rozporządzenia o Europejskim Funduszu Rybackim z myślą o wyeliminowaniu niekwalifikujących się wydatków;

167.

ubolewa nad faktem, że Trybunał Obrachunkowy oszacował najbardziej prawdopodobny poziom błędu w tym obszarze wydatków na 6 %, co jest poziomem niedopuszczalnie wysokim; zauważa, że ten poziom błędu jest niższy od wskaźników stwierdzonych przez Trybunał Obrachunkowy w okresie 2006-2008, co wynika z przepisów o wzmocnionej kontroli i rygorystycznej polityki polegającej na wprowadzaniu przerw i zawieszeń w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, zgodnie z planem działania Komisji z 2008 r.;

168.

wyraża zaniepokojenie faktem, że w przypadku 62 % transakcji w ramach polityki regionalnej, w których wystąpiły błędy, władze państw członkowskich dysponowały informacjami, które umożliwiały wykrycie i korektę przynajmniej niektórych błędów przed poświadczeniem wydatków Komisji; w związku z tym apeluje do Komisji, aby wezwała państwa członkowskie do udoskonalenia swoich systemów zarządzania i kontroli w celu wykrywania i korygowania błędów na szczeblu krajowym; uważa, że takie polecenie wynika z zasady należytego zarządzania finansami ("lepsze wydatkowanie"); podkreśla, że w konsekwencji w niewydolnych krajowych systemach zarządzania i kontroli należy wprowadzić korekty netto;

173.

przyjmuje z zadowoleniem inicjatywę podjętą przez przedmiotowo właściwą komisję Parlamentu na rzecz zaproszenia do Parlamentu odpowiedzialnych ministrów z państw członkowskich mających najsłabszy system kontroli w celu przedstawienia wyjaśnień, jakie środki dany kraj przyjął, aby zaradzić sytuacji; w tym kontekście wyraża uznanie dla wkładu wiceministra finansów Republiki Czeskiej w dyskusje z komisją przedmiotowo właściwą; uważa, że jego obecność na posiedzeniu komisji stanowi pierwszy krok ku przyjęciu przez państwa członkowskie bardziej odpowiedzialnej roli w zarządzaniu funduszami unijnymi; w tym kontekście przyjmuje z zadowoleniem pierwsze kontakty z organami rumuńskimi oraz parlamentem Włoch;

175.

stwierdza dużą liczbę zastrzeżeń Komisji dotyczących systemów zarządzania i kontroli EFRR/Funduszu Spójności w odniesieniu do określonych programów operacyjnych za okres 2007-2013 w następujących państwach członkowskich: Austria, Bułgaria, Estonia, Francja, Grecja, Hiszpania, Litwa, Łotwa, Niderlandy, Niemcy, Polska, Republika Czeska, Rumunia, Słowacja, Słowenia, Węgry, Włochy i Zjednoczone Królestwo, z uwagi na znaczne problemy związane ze skutecznym funkcjonowaniem systemów zarządzania i kontroli;

183.

przyjmuje z zadowoleniem mechanizmy korekty stosowane przez Komisję, które biorą odpowiednio pod uwagę błędy i niedociągnięcia wykryte w okresie wieloletnim i w momencie zamknięcia; zauważa, że w przypadku jednej trzeciej programów EFRR w 2012 r. płatności zablokowano w następstwie 121 zastrzeżeń wysuniętych w 2011 r., DG REGIO wstrzymała bieg terminów płatności w przypadku 63 programów, wydała 115 pisemnych ostrzeżeń i wszczęła procedurę zawieszenia płatności w przypadku 60 takich programów;

185.

jest zaniepokojony ustaleniami Trybunału Obrachunkowego, że nie ma gwarancji, iż mechanizmy korekty finansowej rekompensują w odpowiedni sposób wszystkie programy operacyjne i że rozwiązane są wszystkie istotne kwestie; ponadto Trybunał Obrachunkowy nie znalazł dowodów, że mechanizmy korekt finansowych przekładają się na trwałą poprawę systemów, która zapobiegałaby ponownemu wystąpieniu ujawnionych błędów; w związku z tym odsyła w szczególności do sprawozdania specjalnego nr 3/2012 50 (pkt 83 i 84); wzywa zatem Komisję do przedstawienia kompleksowej oceny dokonanych korekt finansowych i ich wpływu na systemy w zakresie zapobiegania powtarzaniu się tych samych błędów (szczególnie o charakterze systemowym) w przyszłości; wzywa Komisję, aby poinformowała Parlament o swoich wnioskach do końca 2013 r.; zachęca Komisję, aby wykorzystała wszelkie istotne ustalenia podczas następnego okresu programowania 2014-2020 i przedstawiła wnioski dotyczące zmian w rozporządzeniach, odpowiednio do przypadku;

186.

z zadowoleniem zauważa stałe wysiłki Komisji w celu wzmocnienia i jednoczesnego uproszczenia przepisów dotyczących kontroli w odniesieniu do polityki spójności; uważa, że środki proponowane na okres programowania 2014-2020, takie jak konkretne uwarunkowania ex ante, coroczne poświadczenie dotyczące zarządzania, rozliczenia roczne, opinie pokontrolne lub ściślejsze zasady zastępowania wydatków niekwalifikowanych, powinny jeszcze bardziej przyczynić się do zmniejszenia poziomu błędów; popiera rosnące nastawienie na wyniki oraz tematyczną koncentrację polityki spójności, które powinny zapewnić wysoką wartość dodaną współfinansowanych operacji;

189.

w tym kontekście zwraca uwagę Komisji i państw członkowskich na fakt, że zgodnie z celami strategii "Europa 2020" programy operacyjne powinny być częściej opracowywane w taki sposób, aby ich cele cząstkowe były konkretne, wymierne, osiągalne, odpowiednie i określone w czasie, a w związku z tym aby same programy mogły być poddane kontroli wykonania zadań; stwierdza, że ustanowienie wspólnego systemu wskaźników wyników i skutków przyczyniłoby się do oceny postępów osiągniętych w ramach różnych programów pod kątem ich skuteczności i wydajności, a nie tylko pod kątem realizacji finansowej;

193.

wzywa Komisję, aby wspierała państwa członkowskie w zwiększaniu skuteczności kontroli pierwszego szczebla i krajowych organów kontrolnych poprzez wymianę najlepszych praktyk i ściślejszą współpracę między Komisją, Trybunałem Obrachunkowym i organami krajowymi ("spotkania trójstronne"); uważa ponadto, że krajowe organy kontrolne mogłyby położyć dodatkowy nacisk na śledzenie osiągniętych rezultatów i skuteczność absorpcji funduszy unijnych zamiast stosowania podejścia czysto ilościowego bez uwzględniania ostatecznych celów projektu;

194.

wzywa Komisję do rozpoczęcia przygotowywania podręcznika najlepszych praktyk na bazie bieżącego okresu programowania oraz uwzględnienia w nim praktycznych wyników, osiągniętych skutków i wyciągniętych wniosków w celu optymalizacji procesu absorpcji i zmniejszenia poziomu błędu; zauważa, że w związku z tym mogliby z niego skorzystać potencjalni przyszli beneficjenci w następnym okresie programowania w latach 2014-2020, w tym Chorwacja, a także potencjalne kraje kandydujące;

Transport i turystyka

196.

zauważa, że zmniejszenie w 2011 r. o 51 mln EUR środków na rzecz współpracy w transporcie w odniesieniu do wspólnego przedsiębiorstwa "Czyste niebo" wynikało z przeglądu polityki przemysłowej, a zmniejszenie środków na zobowiązania o 60 mln EUR w przypadku projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania w transeuropejskich sieciach transportowych nastąpiło w związku z harmonogramem i w celu pełnego wykorzystania przeniesienia z roku 2010; przyjmuje do wiadomości, że zmniejszenie przepływów pieniężnych w przypadku wspólnego przedsięwzięcia SESAR było zgodne z zaleceniem Trybunału Obrachunkowego;

206.

przypomina o potrzebie monitorowania i pomiaru wyników realizacji celów politycznych strategii "Europa 2020" osiąganych dzięki zastosowaniu instrumentów finansowych, gdyż umożliwi to wskazanie braków i dokonanie postępów; wzywa do udostępniania co roku informacji i danych dotyczących wyników; uważa, że w kontekście obecnego kryzysu gospodarczego i finansowego niezwykle istotne jest posiadanie wieloaspektowych danych dotyczących wyników interwencji dokonanych w ramach EFS;

207.

wyraża ubolewanie, że pomimo zasilenia pozycji budżetowych przeznaczonych na EFS w drodze przesunięć między pozycjami budżetowymi oraz za pośrednictwem budżetu korygującego, 2,7 mld EUR zaległych płatności na rzecz beneficjentów nie mogło zostać wypłaconych z powodu niewystarczających środków na pokrycie płatności; wzywa Komisję do przedstawienia wniosków w sprawie odpowiednich środków na pokrycie płatności, a Radę do zatwierdzenia tych wniosków w ramach rocznej procedury budżetowej, tak by uniknąć niepewności i zbędnego obciążenia proceduralnego władzy budżetowej i zapewnić beneficjentom terminowe płatności;

214.

jest zdania, że mechanizmy korekty stosowane przez Komisję biorą odpowiednio pod uwagę błędy i niedociągnięcia wykryte w okresie wieloletnim i w momencie zamknięcia; zauważa, że do listopada 2012 r. Komisja podjęła - oprócz środków przyjętych w 2011 r. - dwie decyzje o zawieszeniu i 34 o wstrzymaniu płatności; kwota tych ostatnich wynosi 153 mln EUR; zauważa ponadto, że do listopada 2012 r. Komisja nałożyła korekty finansowe w kwocie 153 mln EUR;

Postępy w zamknięciu programów z okresu programowania 2000-2006

217.

z zadowoleniem przyjmuje opracowanie przez DG EMPL i REGIO inteligentnych narzędzi informatycznych, takich jak instrument obliczania ryzyka ARACHNE, służących zapobieganiu, wykrywaniu i badaniu oszustw; podkreśla, że w Belgii, Portugalii i na Węgrzech przeprowadzono ćwiczenia pilotażowe, które doprowadziły do dalszego rozwoju pierwotnego narzędzia obliczania ryzyka przez dodanie modułów zdolnych wzbogacić dane o zewnętrzne publicznie dostępne informacje; rozumie, że narzędzie ARACHNE będzie gotowe wiosną 2013 r., a do końca 2013 r. wszystkie państwa członkowskie będą mogły używać tego narzędzia na zasadzie dobrowolności;

Zalecenia

222.

wzywa Komisję, aby wspierała państwa członkowskie w zwiększaniu skuteczności kontroli pierwszego szczebla i krajowych organów kontrolnych poprzez wymianę najlepszych praktyk i ściślejszą współpracę między Komisją, Trybunałem i organami krajowymi ("spotkania trójstronne"); przyjmuje z zadowoleniem spotkania trójstronne stanowiące ważną część procedury kontradyktoryjności mającej na celu ściślejszą współpracę stron skutkującą bardziej efektywnym wykrywaniem i korygowaniem błędów, zwłaszcza w odniesieniu do Europejskiego Funduszu Społecznego;

223.

zgadza się z Komisją, że szczególny nacisk należy położyć na:

224.

odnotowuje z zaniepokojeniem tymczasowe sprawozdanie Komisji w sprawie postępów dokonanych przez Rumunię w ramach mechanizmu współpracy i weryfikacji, zwłaszcza w świetle zdolności Rumunii do ochrony interesów finansowych Unii; jest zaniepokojony wynikającą ze sprawozdania oceną, że postęp w zapobieganiu korupcji związanej z procedurą zamówień publicznych i stosowaniu odpowiednich sankcji jest bardzo ograniczony; podkreśla znaczenie sugestii zawartej w sprawozdaniu, aby rząd powołał nowe kierownictwo w prokuraturze i Krajowej Dyrekcji ds. Przeciwdziałania Korupcji (DNA); wzywa Komisję do położenia stanowczego i zdecydowanego nacisku, jeżeli chodzi o rumuński rząd, na przestrzeganie zaleceń Komisji i dostarczenie wyjaśnień; ponadto oczekuje opracowania przez Komisję we współpracy z rumuńskim rządem pakietu działań na rzecz zwiększenia integralności rumuńskiego wymiaru sprawiedliwości;

225.

odnotowuje z zaniepokojeniem sprawozdanie Komisji w sprawie postępów dokonanych przez Bułgarię w ramach mechanizmu współpracy i weryfikacji, w perspektywie dalszych starań potrzebnych do wykazania namacalnych wyników w monitorowanych sektorach; apeluje o skuteczne wdrażanie ustanowionych ram legislacyjnych i instytucjonalnych; odnotowuje z zaniepokojeniem, że w sprawozdaniu stwierdzono, iż Najwyższa Rada Sądownictwa (NRS) nie wykorzystała przyznanych jej uprawnień, które miały na celu zarządzanie i kierowanie sądownictwem podczas szeroko zakrojonego procesu reform; z zadowoleniem przyjmuje starania bułgarskiego rządu, aby przedłużyć kadencję NRS i umożliwić jej wdrożenie gruntownych reform poprzez następujące nowe zasady: publiczne przesłuchania kandydatów do NRS, jasne kryteria kwalifikacji zawodowych i wykształcenia oraz wizja skuteczności, odpowiedzialności i uczciwości sądownictwa; docenia fakt, że nowo utworzone wyspecjalizowane struktury świadczą o zaangażowaniu na rzecz dostosowania aktualnych struktur do skuteczniejszego zwalczania przestępczości zorganizowanej; stwierdza jednak, że sprawozdanie sugeruje, iż te nowe instrumenty nie przyniosły jeszcze pożądanych rezultatów w istotnych sprawach; stwierdza z głębokim zaniepokojeniem, że dochodzenia w sprawie domniemanych przypadków korupcji oraz nadużywania stanowiska przez sędziów spotkały się z bardzo słabą reakcją ze strony sądownictwa; obawia się, że niedociągnięcia we wdrażaniu przepisów z zakresu zamówień publicznych mogą być poważnym źródłem korupcji, poważnych naruszeń unijnych przepisów dotyczących zamówień publicznych oraz niewystarczającej przydatności społecznej projektów z europejską wartością dodaną i marnotrawienia publicznych pieniędzy; przyjmuje z zadowoleniem zmienioną ustawę o zamówieniach publicznych, ustanawiającą kontrolę ex ante procedur przetargowych w celu zagwarantowania odpowiedniego wydatkowania środków publicznych; wzywa Komisję do położenia stanowczego i zdecydowanego nacisku, jeżeli chodzi o bułgarskie instytucje, na przestrzeganie zaleceń Komisji; ponadto oczekuje opracowania przez Komisję we współpracy z bułgarskim sądownictwem pakietu działań na rzecz poprawienia integralności bułgarskiego wymiaru sprawiedliwości;

Kontrola funduszy strukturalnych w Republice Czeskiej

226.

stwierdza, że czeski rząd zrealizował plan działania na 2012 r.; odnotowuje z zaniepokojeniem centralizację działalności kontrolnej pod egidą organu kontrolnego czeskiego ministerstwa finansów, podczas gdy Trybunał Obrachunkowy uznał ten organ kontrolny za nieskuteczny; wzywa Komisję do przedstawienia organowi udzielającemu absolutorium sprawozdania dotyczącego dostosowań w zakresie personelu organu kontrolnego, w oparciu o analizę rządu czeskiego, zgodnie z wymogami planu działania;

227.

stwierdza, że Komisja nie zastosowała żadnych korekt w związku z nieskutecznością systemu kontrolnego w Republice Czeskiej; zauważa jednak, że Komisja zastosowała korekty w przypadku niektórych programów operacyjnych, głównie w związku z niedociągnięciami w funkcjonowaniu systemów zarządzania i kontroli (błędy w dziedzinie zamówień publicznych i wyboru działań); stwierdza, że zastosowane korekty mogą zostać wykorzystane w innych projektach; jest zaniepokojony informacjami zgłoszonymi początkowo przez Trybunał Obrachunkowy, które sugerowały, że czeskie ministerstwo finansów wykorzystywało swą pozycję organu kontrolnego i organu certyfikującego, aby wpływać na ostateczny poziom błędu; domaga się, aby Komisja złożyła w tej sprawie sprawozdanie Parlamentowi; wzywa Komisję do opracowania we współpracy z czeskim rządem planu działania i do monitorowania realizacji obowiązującego planu działania, który rozwiąże problem wad w systemie kontroli u samego źródła;

Równouprawnienie płci

231.

ponawia wezwanie do podjęcia dalszych starań w celu opracowania danych w rozbiciu na płeć, które pozwolą na odpowiednie monitorowanie wpływu środków budżetowych na gospodarcze i społeczne możliwości kobiet i mężczyzn i które będzie można umieścić w sprawozdaniach z wykonania budżetu; podkreśla, że w kontekście nowych wieloletnich ram finansowych istnieje możliwość rozwijania i wprowadzenia takich danych oraz uczynienia zasady sporządzania budżetu z uwzględnieniem aspektu płci narzędziem dobrego sprawowania władzy;

Stosunki zewnętrzne, pomoc i rozszerzenie

238.

w odniesieniu do wsparcia budżetowego wskazuje jednak na uwagi i ostrzeżenia przedstawione przez Trybunał Obrachunkowy w odniesieniu do ryzyka wynikającego z nieprawidłowości, nadużyć finansowych i korupcji; ponownie wyraża swoje głębokie przekonanie, że wsparcie budżetowe, które pozostaje ważnym sposobem świadczenia pomocy zewnętrznej, musi być uzależnione od spełnienia gruntownie określonych wstępnych warunków politycznych, prawnych i stanowić przedmiot szczególnie dokładnych kontroli;

241.

z zadowoleniem zauważa, że przez dwa lata z rzędu szacunkowy poziom błędu stwierdzony przez Trybunał Obrachunkowy w zakresie pomocy zewnętrznej udzielanej w ramach budżetu Unii utrzymywał się poniżej progu istotności; wyraża jednak zaniepokojenie faktem, że istotne błędy wystąpiły w przypadku płatności okresowych i końcowych oraz że ogólna częstotliwość popełniania błędów w płatnościach wykryta przez Trybunał była wyższa niż w dwóch poprzednich latach (wzrost do 33 % w 2011 r. z 23 % w 2010 r. i 22 % w 2009 r.);

242.

wyraża zaniepokojenie z powodu faktu, że systemy nadzoru i kontroli EuropeAid i DG ECHO po raz kolejny okazały się tylko częściowo skuteczne; wskazuje szczególnie na potrzebę usprawnienia tych systemów w delegaturach; wzywa Komisję do przeznaczenia odpowiednich zasobów dla personelu delegatur na rzecz planowego i zadowalającego prowadzenia działań monitoringowych i nadzorczych; z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie w lipcu 2011 r. nowej wersji półrocznego sprawozdania na temat gospodarowania pomocą zewnętrzną, którego celem jest wzmocnienie powiązań w dziedzinie odpowiedzialności pomiędzy delegaturami a siedzibą EuropeAid;

245.

podziela poważne obawy Trybunału Obrachunkowego dotyczące niewystarczających zasobów kadrowych do zarządzania pomocą, w szczególności w przypadku jednostki audytu wewnętrznego i delegacji EuropeAid, oraz potencjalnych szkodliwych skutków dużej rotacji pracowników kontraktowych w siedzibie głównej i reorganizacji zarządzania pomocą przeprowadzonej w połowie 2011 r. przez Komisję; apeluje do Rady, jako drugiego organu władzy budżetowej, aby wzięła na siebie odpowiedzialność za zapewnienie, że w przyszłości pomocą będzie się nadal zarządzać zgodnie z najwyższymi standardami;

246.

zwraca uwagę, że w 2011 r., który był pierwszym pełnym rokiem funkcjonowania Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ), pracownicy tej służby i pracownicy Komisji w delegaturach zostali rozdzieleni pod kątem ich przypisania do konkretnej służby i finansowania; jest zaniepokojony że w 2011 r. ESDZ wykorzystała przynajmniej 43 osobolata przyznane EuropeAid ponad uzgodnione granice elastyczności określone w porozumieniu roboczym wynegocjowanym pomiędzy obydwiema organizacjami; apeluje do ESDZ i Komisji, by w pełni przestrzegały porozumienia roboczego, dokładając w szczególności starań, by personel EuropeAid dążył do zagwarantowania właściwego gospodarowania pomocą w celu uchronienia należytego zarządzania unijnymi środkami pomocowymi przed ryzykiem;

248.

nalega, by Komisja i ESDZ w większym stopniu koncentrowały się na wynikach i ocenie wpływu, konstruując nowe programy wydatków w ramach kolejnych wieloletnich ram finansowych na lata 2014-2020, między innymi poprzez stosowanie wcześniej zdefiniowanych, odnoszących się do poszczególnych krajów, jasnych, przejrzystych i wymiernych wskaźników dostosowanych do cech charakterystycznych i celów każdego instrumentu; wspiera zalecenie Trybunału Obrachunkowego, aby Komisja zdefiniowała cele polityczne, by skuteczniej dowieść, w jaki sposób zagwarantuje unijną wartość dodatnią w kolejnym okresie programowania; ponawia wezwanie do zaangażowania wszystkich zainteresowanych stron, w tym społeczeństwa obywatelskiego i władz lokalnych w krajach partnerskich na etapie oceny pomocy Unii;

258.

jest zaniepokojony ustaleniami Trybunału Obrachunkowego zawartymi w sprawozdaniach specjalnych nr 1/2012 i 13/2012, dotyczących odpowiednio skuteczności pomocy rozwojowej Unii Europejskiej na rzecz bezpieczeństwa żywnościowego w Afryce Subsaharyjskiej oraz pomocy rozwojowej Unii Europejskiej na rzecz dostępu do wody pitnej i podstawowej infrastruktury sanitarnej w krajach Afryki Subsaharyjskiej, w których podnosi się obawy co do trwałości pomocy unijnej; z zadowoleniem przyjmuje zalecenia Trybunału Obrachunkowego zawarte w tych sprawozdaniach i nalega, by Komisja rozpatrzyła te zalecenia celem zoptymalizowania korzyści wynikających z wydatków Unii na rozwój;

263.

jest głęboko zaniepokojony brakiem wiedzy na temat kwot niezbędnych do zakończenia całego procesu likwidacji; stwierdza, że proces ten nadal wymaga znacznych kwot, i ubolewa nad faktem, że państwom członkowskim nie udało się stworzyć niezbędnych mechanizmów, które zapewniłyby te dodatkowe fundusze; powtarza i podkreśla, że ostateczna odpowiedzialność za bezpieczne zamknięcie elektrowni jądrowych leży po stronie państwa członkowskiego, w którym znajduje się elektrownia; stwierdza, że niespełnienie tego obowiązku zagraża bezpieczeństwu obywateli Unii;

264.

zauważa, że Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju (EBOiR) otrzymał - m.in. od szwedzkich ekspertów (SKB) - ekspertyzy, które potwierdziły bezpieczeństwo zbiorników elementów paliwowych GNS; zauważa z zaniepokojeniem, że ta od dawna istniejąca dokumentacja dotycząca zbiorników elementów paliwowych nie została przekazana litewskiemu organowi zatwierdzającemu; zauważa, że dopóki elementy paliwowe nie będą składowane w zbiornikach, elektrownią Ignalina należy administrować jak czynną elektrownią, co oznacza, że zatrudnienie ok. 2 000 pracowników musi być w dalszym ciągu finansowane przez Unię; wzywa Komisję, by nie akceptowała żadnych pretekstów rządu litewskiego umożliwiających dalsze opóźnienie zatwierdzenia i realizacji projektu; domaga się, by Komisja przedstawiła ścisły harmonogram, którego nieprzestrzeganie będzie groziło sankcjami;

271.

odnotowuje uwagi Trybunału Obrachunkowego, który uznał, że w płatnościach za rok zakończony w dniu 31 grudnia 2011 r. wystąpiły istotne błędy w odniesieniu do badań naukowych i innych obszarów polityki wewnętrznej oraz że zbadane systemy nadzoru i kontroli w zakresie badań naukowych i innych obszarów polityki wewnętrznej były częściowo skuteczne; ubolewa, że sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego nie zawiera szczegółowych informacji na temat wydatków na obszar wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości;

273.

zwraca uwagę na zastrzeżenia Dyrekcji Generalnej do Spraw Wewnętrznych Komisji zawarte w jej rocznym sprawozdaniu z działalności za rok 2011 dotyczące zagrożeń dla reputacji UE w związku z opóźnieniami we wdrażaniu SIS II; zwraca uwagę na ryzyko finansowe wynikające z błędu rezydualnego niepoddanych audytowi dotacji w ramach programów finansowych "Zapobieganie, gotowość i zarządzanie skutkami w zakresie terroryzmu i innych rodzajów ryzyka dla bezpieczeństwa" oraz "Zapobieganie i zwalczanie przestępczości"; apeluje do Komisji o realizację zapowiedzianych działań korygujących;

Sprawozdawczość i korekty finansowe

282.

wzywa Agencję Wykonawczą ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego do zmiany jednostronnych i nieadekwatnych wskaźników finansowych, które zostały wprowadzone w celu przeprowadzania oceny sytuacji finansowej beneficjentów i podejmowania decyzji w sprawie wysokości transzy dotacji; stosowanie przedmiotowych wskaźników wiąże się z ryzykiem niepowodzenia wybranych projektów z uwagi na odmowę zwyczajowego wypłacania pierwszych transz dotacji i czekanie na zakończenie projektu oraz otrzymanie sprawozdania z jego realizacji; przypomina Agencji, że skuteczne nadzorowanie i kontrola projektów wiąże się z przeprowadzaniem realistycznej oceny otoczenia, w jakim działają małe i średnie przedsiębiorstwa oraz bardzo małe organizacje;

283.

wyraża zaniepokojenie z powodu istotnych błędów popełnionych przez Agencję w operacjach leżących u podstaw programu "Uczenie się przez całe życie" na lata 2007-2013, których dopatrzono się w ramach kontroli ex post; zwraca uwagę, że źródłem tych błędów jest przede wszystkim brak odpowiednich dokumentów potwierdzających od beneficjentów i nieprzestrzeganie zasad kwalifikowalności; zachęca Agencję do dalszego usprawniania systemów kontroli, do dostosowywania ich do różnych rodzajów beneficjentów oraz do poszerzania wiedzy beneficjentów o ich obowiązkach i kontrolach finansowych;

288.

stwierdza z zaniepokojeniem ustalenie Trybunału Obrachunkowego, zgodnie z którym w 15 z 28 zbadanych przypadków informacje o sytuacji osobistej i rodzinnej pracowników dostępne w Urzędzie Administracji i Wypłacania Należności Indywidualnych były nieaktualne; zaleca, aby Komisja stosowała zalecenie Trybunału Obrachunkowego i zażądała od personelu przedkładania w odpowiednich odstępach czasu dokumentów potwierdzających ich sytuację osobistą oraz wdrożyła system terminowego monitorowania tej dokumentacji;

289.

wzywa Komisję do przeprowadzenia pogłębionej analizy różnic, jakie istnieją pomiędzy Unią a państwami członkowskimi w wymaganych kwalifikacjach oraz zapewnianych przywilejach, warunkach pracy, dodatkach, przyznawanych urlopach oraz poziomach płac na stanowiskach urzędników służby cywilnej i służby dyplomatycznej w tym samym miejscu pracy, a także do zbadania kwestii, czy różnice te uzasadniają niejednakowe wynagrodzenie oddelegowanych urzędników krajowych w porównaniu z urzędnikami Unii, przy uwzględnieniu odpowiedniego mającego zastosowanie systemu podatkowego poprzez porównanie przypadków, w których występuje typowa sytuacja rodzinna;

297.

zauważa, że sprawozdanie dotyczące oceny finansów Unii opartej na uzyskanych wynikach (COM(2012) 675) zostało przyjęte przez Komisję w dniu 21 listopada 2012 r., przez co zarówno Parlament, jak i Trybunał Obrachunkowy dysponowały bardzo ograniczonym czasem na zapoznanie się z nim i wystosowanie odpowiedzi; ponawia poprzedni apel do Komisji o przedstawienie sprawozdania oceniającego przed właściwą komisją i na posiedzeniu plenarnym, gdy prezentowane będzie roczne sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego;

325.

zauważa, że koordynacja między służbami Komisji w ramach inicjatyw przewodnich przybrała różne formy niekiedy nieformalnej konsultacji między służbami 58 ; ubolewa jednak, że dziewięć grup komisarzy powołanych przez przewodniczącego J.M. Barroso w kwietniu 2010 r. odbyło nieliczne spotkania 59 , co sprawiło, że ten nowy sposób koordynacji był wykorzystywany w niewystarczającym stopniu w 2011 r.; ubolewa również nad faktem, że nie ustanowiono żadnego specjalnego mechanizmu zapewniającego zadowalającą koordynację wdrażania wszystkich inicjatyw przewodnich;

329.

popiera główne wnioski Trybunału Obrachunkowego dotyczące wyników przeprowadzonych przezeń kontroli wykonania zadań:

REZOLUCJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

z dnia 17 kwietnia 2013 r.

w sprawie sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego w kontekście absolutorium dla Komisji za rok 2011

PARLAMENT EUROPEJSKI,

mając na uwadze, że jego uwagi dotyczące sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego stanowią integralną część ww. decyzji Parlamentu z dnia 17 kwietnia 2013 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2011, sekcja III - Komisja,

Część I Sprawozdanie specjalne nr 12/2.011 Europejskiego Trybunału Obrachunkowego zatytułowane "Czy działania podjęte przez UE przyczyniły się do dostosowania zdolności połowowej flot rybackich do dostępnych możliwości połowowych?"

zwraca uwagę na to, że chociaż brak jest oficjalnej definicji nadmiernej zdolności połowowej, to spadek połowów i utrata miejsc pracy w wyniku zbyt intensywnie eksploatowanych zasobów rybnych obrazują de facto nadmierną zdolność połowową; w związku z tym wzywa Komisję do zdefiniowania nadmiernej zdolności połowowej oraz opracowania bardziej odpowiednich i efektywnych rozwiązań, które będą ułatwiały prowadzenie działań zmierzających do osiągnięcia równowagi pomiędzy zdolnością połowową a możliwościami połowowymi;

12.

wyraża zaniepokojenie brakami w przepisach dotyczących postępowania z prawami połowowymi w przypadku złomowania statków rybackich z wykorzystaniem pomocy publicznej, a także z powodu braku definicji jasnych i skutecznych kryteriów wyboru statków; jest zdania, że programy złomowania zostały częściowo wprowadzone nieprawidłowo, na przykład za pieniądze podatników złomowano nieaktywne już statki, a nawet pośrednio wykorzystywano te środki do budowy nowych statków; zwraca jednak uwagę, że niektóre państwa członkowskie posiadają systemy złomowania, które spełniają zamierzone cele; podkreśla w związku z tym, iż konieczne są ścisłe środki bezpieczeństwa przy stosowaniu programów złomowania jako sposób ograniczania nadmiernej zdolności połowowej w celu wystrzegania się nadużyć;

13.

wyraża ubolewanie, że inwestycje na pokładzie statków rybackich finansowane z Europejskiego Funduszu Rybackiego (EFF) mogły zwiększyć zdolność poszczególnych statków do połowu ryb; uważa, że nota interpretacyjna, jaką Komisja przygotowała i rozesłała państwom członkowskim w następstwie specjalnego sprawozdania Trybunału Obrachunkowego w sprawie zdolności statków do połowu ryb, w której Trybunał Obrachunkowy wezwał organy krajowe do przeprowadzania ściślejszych kontroli przed podjęciem decyzji w sprawie finansowania projektów inwestycyjnych na pokładach statków, jest niewystarczająca;

14.

mając na uwadze, że - jak podano w pkt 36 sprawozdania specjalnego nr 12/2011 - do końca 2010 r. wdrożenie EFF w zakresie wydatków poświadczonych przez państwa członkowskie sięgnęło kwoty 645 mln EUR, czyli 15 % kwoty dostępnej na lata 2007-2013, większość tej kwoty zadeklarowano w 2010 r., a na dzień 31 grudnia 2010 r. Komisja nadal nie wypłaciła 292 mln EUR z powodu późnego przyjęcia przez Radę rozporządzenia (WE) nr 1198/2006 z dnia 27 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rybackiego 69 i złożoności procesu uruchomienia systemów zarządzania i kontroli przez państwa członkowskie; stwierdza, że poświadczone płatności okresowe wypłacone państwom członkowskim do końca grudnia 2011 r. wyniosły 28 % (1 188 mln EUR) całkowitych środków EFF i z zadowoleniem przyjmuje fakt, że tempo absorpcji środków z EFF obecnie wzrasta;

18.

podziela zalecenia Trybunału Obrachunkowego dotyczące:

19.

ponadto uważa, że w świetle krytycznej opinii Trybunału Obrachunkowego wyraźnie widać, że EFF i WPRyb w nieskuteczny sposób wykorzystują nasze wspólne zasoby, dlatego też z zadowoleniem przyjmuje pomysł dokonania przeglądu całego systemu w najbliższej przyszłości; podkreśla, że w procesie restrukturyzacji tych systemów ważne jest, aby w dziedzinie WPRyb skupić się na tych obszarach, którymi najlepiej można zająć się na szczeblu unijnym, takimi jak aspekty środowiskowe, zamiast stosować różnego rodzaju nieskuteczne systemy wsparcia;

Część II Sprawozdanie specjalne nr 13/2011 Trybunału Obrachunkowego zatytułowane "Czy mechanizmy kontrolne stosowane w procedurze celnej 42 zapobiegają uchylaniu się od podatku VAT i umożliwiają wykrycie takich przypadków?"

21.

przypomina, że prawidłowy pobór podatku od wartości dodanej ma bezpośredni wpływ zarówno na gospodarkę państw członkowskich, jak i budżet Unii, gdyż oszustwa podatkowe, a zwłaszcza oszustwa w zakresie podatku VAT, powodują ogromne straty w budżecie UE i gospodarce państw członkowskich, pogłębiając tym samym kryzys zadłużenia; podkreśla, że szacunkowa ocena strat spowodowanych oszustwami związanymi z podatkiem VAT sięga rocznej kwoty w wysokości około 1 400 mln EUR;

24.

podkreśla, że oprócz unikania zobowiązań podatkowych i strat spowodowanych niewypłacalnością ubytek VAT można także przypisać oszustwom, nieprzejrzystym zasadom, niespójnym systemom kontroli i brakiem lub częściowym wdrożeniem ustawodawstwa unijnego w państwach członkowskich oraz że straty w podatku VAT, przekładające się na miliardy euro, są w znacznym stopniu kompensowane polityką oszczędności, której doświadczają obywatele Unii i której konsekwencje ponoszą obywatele o dobrze udokumentowanych i łatwych do zidentyfikowania źródłach dochodu;

25.

jest głęboko zaniepokojony ustaleniami Trybunału Obrachunkowego, zwłaszcza faktem, że samo stosowanie procedury celnej 42 70 przyczyniło się w 2009 r. do obliczonych na zasadzie ekstrapolacji strat wynoszących 2 200 mln EUR w siedmiu państwach członkowskich zbadanych przez Trybunał Obrachunkowy, co stanowi 29 % teoretycznie należnego podatku VAT od podstawy opodatkowania dla wszystkich przywozów dokonanych w ramach procedury celnej 42 w 2009 r. w tych państwach członkowskich;

26.

stwierdza z zaniepokojeniem, że Trybunał Obrachunkowy ustalił, iż ramy regulacyjne Unii nie gwarantują jednolitego i należytego podejścia służb celnych państw członkowskich w zakresie zwolnienia z podatku VAT ani nie gwarantują, że informacje dotyczące takich transakcji będą zawsze udostępniane organom podatkowym państwa członkowskiego przeznaczenia, co naraża system na nadużycia ze strony organizacji przestępczych i indywidualnych oszustów i stawia w niekorzystnej sytuacji konkurencyjnej przedsiębiorców działających w dobrej wierze;

28.

jest zaniepokojony faktem, że Trybunał Obrachunkowy znalazł poważne niedociągnięcia podczas kontroli uproszczonych procedur celnych, które stanowią 70 % wszystkich procedur celnych, w tym zwłaszcza słabej jakości i słabo udokumentowane audyty i technologie automatycznego przetwarzania danych do kontroli podczas stosowania uproszczonych procedur, które są mało przydatne; podkreśla, że te niedociągnięcia doprowadziły do nieuzasadnionych strat w budżecie Unii oraz że prawidłowe funkcjonowanie administracji celnej ma bezpośredni wpływ na obliczanie VAT; ubolewa nad faktem, że Komisja nie podjęła odpowiednich działań w celu zaradzenia tej sytuacji w ciągu ostatnich 10 lat, lecz zasłaniała się przepisami, które dobrze wyglądają na papierze;

30.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do monitorowania i skutecznego reagowania zarówno na istniejące, jak i nowe metody oszustów i zwraca się do Komisji o poinformowanie Komisji Kontroli Budżetowej do września 2013 r. o tym, jakie przejściowe i stałe środki zostały podjęte w oparciu o procedurę celną 42, nie tylko przez Unię, ale także na szczeblu krajowym, oraz jaki był ich wpływ na liczbę oszustw; przyjmuje do wiadomości zieloną księgę Komisji w sprawie przyszłości podatku VAT - "W stronę prostszego, solidniejszego i wydajniejszego systemu podatku VAT" (COM(2010) 695)) i apeluje o konkretne propozycje w sprawie reformy VAT;

31.

wzywa Komisję, by zaapelowała do państw członkowskich o uproszczenie ich prawodawstwa dotyczącego podatku VAT, wprowadzenie standardowego formularza powiadamiania organów podatkowych o zastosowaniu podatku VAT oraz wprowadzenie jednolitego i właściwego rozpatrywania przypadków zwolnień z podatku VAT przez organy celne państw członkowskich, a także by zapewniła lepszą dostępność tych aktów prawnych, wymagając ich tłumaczenia przynajmniej na język angielski, francuski i niemiecki;

32.

ubolewa nad przełożeniem wejścia w życie zmodernizowanego kodeksu celnego przewidzianego we wniosku Komisji w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego unijny kodeks celny (COM(2012) 64) i uważa proponowaną datę - 31 grudnia 2020 r. - za nie do przyjęcia; przypomina, że rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 450/2008 z dnia 23 kwietnia 2008 r. ustanawiające wspólnotowy kodeks celny (zmodernizowany kodeks celny) 71 przewidywało jego wejście w życie dnia 24 czerwca 2013 r., i wzywa Komisję i państwa członkowskie do podjęcia niezbędnych kroków w celu przyspieszenia przygotowań;

34.

popiera wniosek Komisji z 2008 r. w sprawie dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do uchylania się od płacenia podatków związanego z importem i innymi transakcjami transgranicznymi (COM(2008) 805) mający na celu wprowadzenie wspólnej odpowiedzialności przedsiębiorców za transakcje wewnątrzwspólnotowe, dzięki czemu importer solidarnie odpowiada za utracony podatek VAT i można na niego nałożyć stosowne sankcje w przypadkach, gdy strata spowodowana została złożeniem organowi podatkowemu fałszywej lub niepełnej deklaracji o transakcji lub złożeniem jej po terminie;

36.

zaleca państwom członkowskim zapewnienie bez dalszej zwłoki władzom celnym dostępu online do numerów identyfikacyjnych VAT znajdujących się w VIES, aby umożliwić im wypełnianie obowiązku weryfikacji numerów VAT zebranych w deklaracjach celnych; zwraca się do Komisji o informowanie co miesiąc odpowiednich komisji Parlamentu i Trybunału Obrachunkowego o rozwoju sytuacji we wszystkich państwach członkowskich w zakresie zapobiegania oszustwom popełnianym w ramach procedury celnej 42;

37.

wzywa Komisję do utworzenia systemu łączącego pomoc w obszarze ceł i współpracę administracyjną w obszarze podatku VAT, by zapewnić skuteczny przepływ informacji umożliwiający bieżące informowanie stosownych organów działających w jednym obszarze o działaniach podjętych w drugim obszarze; jest zdania, że przyspieszy to współpracę między właściwymi organami oraz naliczanie podatku VAT w państwie członkowskim przeznaczenia oraz zwiększy skuteczność tych działań;

40.

podziela zalecenia Trybunału Obrachunkowego, a zwłaszcza:

41.

z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 14/2011 oraz popiera wnioski Trybunału Obrachunkowego, a zwłaszcza stwierdzenie, że "całość pomocy przedakcesyjnej UE dla Chorwacji wnosi znaczący wkład w postępy Chorwacji w zwiększaniu zdolności administracyjnej do gospodarowania zwiększonymi środkami UE po przystąpieniu"; z zadowoleniem przyjmuje ważną i pozytywną rolę pomocy przedakcesyjnej w przygotowywaniu władz Chorwacji do zarządzania polityką spójności i rolnictwa w okresie po akcesji;

43.

podkreśla jednak stwierdzenie Trybunału Obrachunkowego, że "dotychczasowa pomoc jedynie po części osiągnęła jednak swoje cele, a dalszy postęp w rozwoju potencjału wymaga wsparcia w kilku najważniejszych obszarach, i to zarówno przed przystąpieniem, jak i po przystąpieniu"; zwraca uwagę na stwierdzenie Trybunału Obrachunkowego, że "w większości obszarów pomocy przedakcesyjnej Komisja nie uznała jeszcze potencjału Chorwacji za wystarczający, aby zezwolić jej na realizację pomocy bez kontroli ex ante ze strony Komisji" oraz że pomimo niedawnych postępów "potencjał w zakresie zamówień publicznych i przeciwdziałanie korupcji to dwa obszary, w których szczególnie potrzeba większego wsparcia dla władz Chorwacji";

45.

wyraża obawę, że poza znacznym skupieniem się Trybunału Obrachunkowego na dostosowaniu ustawodawstwa, konieczny będzie stały nadzór, a także wprowadzenie środków w celu:

46.

popiera zalecenia Trybunału Obrachunkowego, a przede wszystkim wzywa Komisję i władze Chorwacji do ścisłej współpracy, tak aby priorytetowo potraktować rozwój potencjału w zakresie zamówień publicznych poprzez realizację planów szkoleń w miejscu pracy i poza miejscem pracy, podjąć szerzej zakrojone działania w celu zaspokojenia potrzeb w zakresie rozwoju potencjału na szczeblu lokalnym i regionalnym, udoskonalać ocenę skuteczności projektów pozwalającą w pełni wykorzystać zwiększone środki dostępne po przystąpieniu, a także podejmować działania w odniesieniu do programów rozwoju obszarów wiejskich oraz wzmocnić działania antykorupcyjne;

48.

z zadowoleniem przyjmuje ocenę, jakiej dokonała Komisja w sprawozdaniu monitorującym z przygotowań Chorwacji do przystąpienia z dnia 24 kwietnia 2012 r., w której stwierdza, że "Ogólnie rzecz biorąc, przygotowania Chorwacji do członkostwa w UE przebiegają planowo i że chorwackie przepisy zostały już w znacznym stopniu dostosowane do unijnego dorobku prawnego. Od czasu sprawozdania o postępach z 2011 r. i ostatniej aktualizacji tabel monitorowania opublikowanych jesienią 2011 r. są dalsze postępy w przygotowaniach. Komisja odnotowała jednak pewną niewielką liczbę kwestii, które wymagają dalszych wysiłków" 74 ;

50.

zauważa również, że w obszarze kontroli finansowej konieczne są dalsze działania na rzecz poprawy ogólnego działania publicznej wewnętrznej kontroli finansowej i audytu zewnętrznego na szczeblu centralnym i lokalnym, w odniesieniu do przepisów finansowych i budżetowych konieczne jest dalsze zwiększanie potencjału departamentu koordynacji w celu umożliwienia mu skutecznego zarządzania systemem zasobów własnych po przystąpieniu, a także należy przyspieszyć modernizację strategii w zakresie kontroli celnej, koncentrując się bardziej na kontrolach po odprawie celnej;

53.

zauważa opóźnienia we wdrażaniu pomocy przedakcesyjnej; z zadowoleniem przyjmuje postępy osiągnięte w rozwiązywaniu tej kwestii i domaga się, aby Komisja i władze Chorwacji nadal zwiększały tempo wdrażania pomocy, szczególnie przez wzmocnienie budowania potencjału; podkreśla, że budowaniem potencjału w ramach pomocy przedakcesyjnej powinny zajmować się zarówno instytucje centralne, jak i struktury regionalne i lokalne; wyraża obawę, że w przypadku Chorwacji niedostateczne poświęcenie uwagi tej kwestii może zaskutkować niewystarczającymi zdolnościami administracyjnymi i brakiem doświadczenia we wdrażaniu pomocy unijnej;

54.

przypomina, że celem pomocy przedakcesyjnej jest między innymi poprawa zdolności państw kandydujących do skutecznego i przejrzystego absorbowania unijnych środków finansowych w przyszłości; dlatego też z zadowoleniem przyjmuje nowe podejścia stosowane przez Komisję w planowaniu pomocy przedakcesyjnej dla Chorwacji, takie jak łączenie specjalnych projektów w zakresie budowania zdolności z negocjacjami akcesyjnymi oraz umożliwianie realizacji wieloletnich programów operacyjnych;

62.

nalega, by Komisja i władze Chorwacji priorytetowo potraktowały zbudowanie solidnych zdolności w zakresie zamówień publicznych; w tym kontekście podkreśla, że walka z korupcją jest centralnym elementem całego procesu akcesji, a niewdrożenie zapobiegawczych środków antykorupcyjnych utrudni absorpcję pomocy unijnej w przyszłości;

Część IV Sprawozdanie specjalne nr 16/2011 Trybunału Obrachunkowego zatytułowane: "Pomoc finansowa Unii Europejskiej na rzecz likwidacji obiektów jądrowych w Bułgarii, na Litwie i Słowacji: osiągnięcia i przyszłe wyzwania"

65.

uważa, że ustalenia Trybunału Obrachunkowego można podsumować następująco:

72.

z zadowoleniem przyjmuje wniosek w sprawie rozporządzenia Rady w sprawie wsparcia unijnego programów pomocy dotyczących likwidacji obiektów jądrowych realizowanych w Bułgarii, na Litwie i na Słowacji (COM(2011) 783), który sporządzono po obszernych konsultacjach z zainteresowanymi stronami, odnośnymi państwami członkowskimi - Bułgarią, Litwą i Słowacją - oraz grupami ekspertów od likwidacji; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że jako materiały wyjściowe wykorzystano ustalenia przedstawione w rezolucji Parlamentu z dnia 5 kwietnia 2011 r. 78 oraz wnioski i zalecenia z kontroli wykonania zadań likwidacyjnych przeprowadzonej przez Trybunał Obrachunkowy w 2011 r.;

92.

apeluje do Komisji o współpracę z rządami Bułgarii, Litwy i Słowacji oraz o zapewnienie jak największych postępów w procesie likwidacji elektrowni jądrowych poprzez udostępnienie wystarczających środków finansowych do 2017 r., a w razie potrzeby do 2020 r.; wzywa przy tym Komisję do określenia ambitnych celów dotyczących wykonania i monitorowania postępów w ich realizacji; jest zdania, że w przypadku nieosiągnięcia tych celów muszą być stosowane kary; wzywa do przedkładania Parlamentowi rocznego sprawozdania z postępów;

99.

apeluje do Komisji o sporządzenie sprawozdania na temat procesów likwidacji w tych trzech państwach; apeluje również do Komisji o sporządzenie sprawozdania na temat procesów likwidacji elektrowni jądrowej w Greifswald w celu określenia najlepszych praktyk technicznych i organizacyjnych i utworzenia tym samym płaszczyzny odniesienia dla przyszłych projektów likwidacji;

Część V Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 1/2012 zatytułowane "Skuteczność pomocy rozwojowej Unii Europejskiej na rzecz bezpieczeństwa żywnościowego w Afryce Subsaharyjskiej"

100.

przyjmuje z zadowoleniem sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego oraz jego ogólny wniosek, że pomoc rozwojowa Unii na rzecz bezpieczeństwa żywnościowego w Afryce Subsaharyjskiej jest w przeważającej mierze skuteczna i że znacznie przyczynia się do postępów w osiągnięciu bezpieczeństwa żywnościowego w państwach partnerskich, które nie posiadają jeszcze zrównoważonego i stabilnego sektora rolnego; zauważa jednak, że według Trybunału Obrachunkowego w niektórych obszarach istnieje pole do znacznej poprawy;

103.

ubolewa nad tym, że w ramach dziesiątego EFR bezpieczeństwo żywnościowe, rolnictwo i rozwój obszarów wiejskich określono jako główny sektor w przypadku mniejszej liczby krajów partnerskich niż w ramach dziewiątego EFR oraz że kilka krajów, w których występuje brak bezpieczeństwa żywnościowego, otrzymało bardzo niewielką pomoc rozwojową Unii w tym obszarze lub nie otrzymało jej wcale; zgadza się z Trybunałem Obrachunkowym, że jest to niespójne z krytyczną sytuacją, jeżeli chodzi o realizację 1. milenijnego celu rozwoju, którym jest wyeliminowanie skrajnego ubóstwa i głodu, a także z oczekiwaniem, że EFR potraktuje kwestię bezpieczeństwa żywnościowego jako główny priorytet; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwrócenia baczniejszej uwagi na tę dziedzinę przy opracowywaniu krajowych dokumentów strategicznych EFR oraz do przeznaczenia znaczniejszych środków finansowych na ten cel;

104.

popiera zalecenie Trybunału Obrachunkowego dotyczące przeprowadzania zorganizowanej oceny sytuacji w zakresie bezpieczeństwa żywnościowego w każdym kraju i systematycznego uwzględniania możliwości udzielenia odpowiedniego wsparcia unijnego przez Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ) i programowania przez Komisję pomocy rozwojowej Unii; wzywa Dyrekcję Generalną Komisji ds. Rozwoju i Współpracy EuropeAid, aby zadbała o uwzględnianie danych i analiz pochodzących z jednostek terenowych Dyrekcji Generalnej ds. Pomocy Humanitarnej i Ochrony Ludności oraz z innych źródeł oraz aby pomogła wprowadzić skuteczne systemy wczesnego ostrzegania o zagrożeniach dla bezpieczeństwa żywnościowego; wzywa również ESDZ, by pomogła rządom tworzyć odpowiednie warunki do zrównoważonego zarządzania tymi systemami oraz wdrażać strategie prewencyjne zwiększające odporność najsłabszych podmiotów;

105.

zauważa, że po kryzysie żywnościowym z 2008 r., który głęboko dotknął wiele krajów Afryki Subsaharyjskiej, ceny żywności stopniowo powróciły do poprzednich poziomów i że prawdopodobnie wciąż będzie panować zmienność cen i spekulacja; wzywa Komisję do opracowania strategii reagowania na różne ewentualności oraz do przedstawienia odpowiednich wniosków; apeluje do Komisji, aby zwróciła uwagę również na fakt, że rosnące stopniowo ceny żywności są raczej częścią wyraźnej długofalowej tendencji zwyżkowej, a nie krótkotrwałej sytuacji, w związku z czym wymagają długofalowej całościowej strategii powiązanej bezpośrednio z szerszymi celami rozwoju; apeluje o włączenie do wieloletnich ram finansowych na lata 2014-2020 nowego instrumentu żywnościowego lub porównywalnego instrumentu w celu zapewnienia zdolności Unii do sprawnego reagowania na nowe kryzysy żywnościowe przy użyciu podobnych środków z uwagi na nieprzewidywalność nowych kryzysów żywnościowych i większej zmienności cen żywności; uważa, że spekulacja finansowa powoduje nasilenie się zmienności cen żywności, w związku z czym należy skutecznie zwalczać spekulację, m.in. za pomocą uregulowania rynków instrumentów pochodnych oraz nadzoru nad nimi;

109.

podkreśla znaczenie ściślejszego połączenia pomocy doraźnej, odbudowy i rozwoju w celu zapewnienia skuteczności pomocy; ponownie podkreśla wagę przeznaczenia odpowiedniego odsetka unijnej oficjalnej pomocy rozwojowej na sektor rolny; ubolewa nad tym, że od lat 80. ubiegłego stulecia nastąpiła drastyczna redukcja poziomu pomocy rozwojowej przyznawanej na sektor rolny, oraz wzywa Komisję do traktowania priorytetowo rolnictwa w ramach pomocy rozwojowej, w tym do wsparcia rolników w dostępie do rynków zbytu; podkreśla, że pomoc rozwojowa stanowi część szerszego systemu, w którym handel, przekazy pieniężne i inne źródła dochodu mają obecnie większe znaczenie niż suma płatności w ramach oficjalnej pomocy rozwojowej na rzecz większości krajów rozwijających się, a także że wspólna polityka rolna utrudnia swobodną i sprawiedliwą wymianę handlową z rynkami wschodzącymi;

110.

podkreśla, że należy zająć się całym łańcuchem żywnościowym "od pola do stołu", aby poprawić odporność sektora rolnego; uważa, że długoterminowe zobowiązania polityczne rządów państw Afryki Subsaharyjskiej są niezbędne, by zwiększyć odporność sektora rolnego; podkreśla, że tymczasowe dotacje w formie nasion znoszących ekstremalne warunki pogodowe mogą stanowić duże zabezpieczenie dla drobnych producentów rolnych i rodzin, które w przeciwnym razie byłyby poważnie zagrożone; podkreśla znaczenie wczesnego ostrzegania i działań zapobiegawczych w zakresie higieny, nasion i pasz; ubolewa nad przemocą i brakiem bezpieczeństwa, które stanowią przeszkodę w zapewnieniu bezpieczeństwa żywnościowego w przyszłości;

111.

podkreśla konieczność ponownego skoncentrowania się na polityce żywnościowej wykraczającej poza pomoc żywnościową, na współpracy między darczyńcami oraz między darczyńcami a beneficjentami przy większym udziale partnerów lokalnych na szczeblu europejskim i światowym, jak również zasadniczą rolę krajów partnerskich w stwarzaniu podstawowych warunków niezbędnych dla osiągnięcia znacznych postępów w tej dziedzinie, takich jak pokój wewnątrz granic i inwestycje w infrastrukturę rolniczą; podkreśla ponadto, że długoterminowy rozwój społeczny i gospodarczy wymaga trwałych źródeł dochodu innych niż pomoc; uważa, że swobodne i sprawiedliwe stosunki handlowe zgodne z zasadami Światowej Organizacji Handlu między Europą a krajami rozwijającymi się mają kluczowe znaczenie dla zwiększenia bezpieczeństwa żywnościowego i przyspieszenia rozwoju społecznego w Afryce Subsaharyjskiej;

112.

zgadza się z Trybunałem Obrachunkowym, że biorąc pod uwagę cele instrumentu żywnościowego (na lata 2008-2010) i lukę w finansowaniu między końcem okresu programowania tego instrumentu a okresem programowania następnego EFR (od 2014 r.), bardziej odpowiednim rozwiązaniem byłby dłuższy okres wdrażania tego instrumentu; podkreśla znaczenie zapewnienia ciągłości pomocy ze względu na nieustanną zmienność cen i wysoki poziom cen towarów; podkreśla, że należy dążyć - w ścisłej współpracy ze Światowym Programem Żywnościowym, Organizacją ds. Wyżywienia i Rolnictwa oraz Międzynarodowym Funduszem Rozwoju Rolnictwa - do zapewnienia komplementarności i synergii między unijnymi programami bezpieczeństwa żywnościowego a programami wymienionych wyżej instytucji i innych międzynarodowych darczyńców;

113.

jest poważnie zaniepokojony ustaleniami Trybunału Obrachunkowego, zgodnie z którymi zaniedbano kwestię żywienia, oraz uznaje to za powód do obaw, gdyż niedożywienie jest niezwykle szkodliwe dla organizmu, zwłaszcza gdy występuje w okresie ciąży lub w ciągu pierwszych dwóch lat życia, ponieważ może prowadzić do nieodwracalnych szkód; podkreśla, że niedożywienie jest przeszkodą w rozwoju społecznym, ponieważ wyrządza nieodwracalne szkody ludziom, a państwa naraża na ogromne straty gospodarcze i społeczne; przyjmuje z zadowoleniem postanowienie powzięte przez Komisję w komunikacie zatytułowanym "Unijne zasady ramowe dotyczące wsparcia krajów rozwijających się w zakresie wyzwań związanych z bezpieczeństwem żywnościowym" (COM(2010) 127) dotyczące włączenia do programów Unii aspektu żywieniowego; ponawia swój apel do Komisji o sporządzenie specjalnego komunikatu w sprawie tego aspektu i o włączenie do swojej polityki rozwojowej racjonalnych i wielosektorowych strategii dotyczących odżywiania; podkreśla, że jedną z najważniejszych i najbardziej opłacalnych interwencji jest wzmocnienie pozycji kobiet będące dalekosiężnym sposobem wsparcia gospodarstw domowych w priorytetowym traktowaniu opieki zdrowotnej i odżywiania dzieci;

114.

zwraca uwagę na ustalenia Trybunału Obrachunkowego, zgodnie z którymi interwencje Unii są przeważnie dobrze opracowane i osiągają większość zamierzonych rezultatów, ubolewa jednak nad tym, że jakość celów bywała różna i trudna do zmierzenia ze względu na brak wskaźników wykonania, a trwałość rezultatów budziła wątpliwości w przypadku połowy skontrolowanych interwencji; wzywa Komisję do ustalania bardziej realistycznych i mierzalnych celów interwencji oraz do lepszego ich określania w programach ogólnego wsparcia budżetowego, przy czym szczególną uwagę należy poświęcić pobudzaniu ducha przedsiębiorczości wśród młodych ludzi oraz działaniu przeciwko dyskryminacji kobiet w sektorze rolnym;

118.

z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne nr 2/2012, które skupia się na środkach inżynierii finansowej współfinansowanych przez Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (EFRR) w okresach programowania 2000-2006 oraz 2007-2013; przyznaje, że sprawozdanie specjalne nr 2/2012 informuje o skuteczności i wydajności środków inżynierii finansowej współfinansowanych przez EFRR oraz zostało sporządzone w oparciu o poddaną kontroli reprezentatywną grupę projektów realizowanych w Zjednoczonym Królestwie, Niemczech, Słowacji, Portugalii i na Węgrzech;

119.

jest zdania, że warto przygotować takie sprawozdanie z kontroli również na zakończenie okresu programowania 2007-2013, umożliwiając tym samym wyciągnięcie dalszych wniosków dotyczących wyników współfinansowanych przez EFRR instrumentów finansowych dla MŚP; uważa ponadto, że sporządzenie takiego sprawozdania pod koniec tego okresu programowania pozwoli uniknąć powielania błędów popełnionych w przeszłości, umożliwiając tym samym zwiększenie skuteczności i wydajności środków inżynierii finansowej współfinansowanych za pośrednictwem EFRR w przyszłości;

121.

uznaje, że w dobie ograniczeń budżetowych i obniżonej zdolności sektora prywatnego do udzielania pożyczek najbardziej ucierpiały MŚP, a w szczególności mikroprzedsiębiorstwa i dlatego to one powinny uzyskać większe wsparcie unijne, tak aby nadal mogły tworzyć miejsca pracy oraz zapewniać innowacje i wzrost; stwierdza, że należy zwrócić szczególną uwagę na MŚP działające na rzecz zrównoważonego rozwoju na poziomie lokalnym oraz odnotowuje, że polityka spójności - stanowiąca podstawowy instrument inwestycyjny na rzecz konwergencji i zrównoważonego rozwoju całej Unii - jest jednym z dwóch głównych kanałów przekazywania MŚP unijnego wsparcia; podkreśla w związku z tym, że należy w przyszłości rozszerzyć wykorzystanie instrumentów finansowych w polityce spójności w odniesieniu do MŚP, ponieważ można dzięki temu zagwarantować fundusze odnawialne, wspierać partnerstwa publiczno-prywatne i osiągać efekt mnożnikowy z budżetem UE;

123.

przyznaje, że realizacja programów dotyczących dostępu do finansowania wymaga aktywnego udziału pośredników finansowych, którzy przekształcają fundusze publiczne w instrumenty finansowe dla MŚP; zwraca uwagę, że fundusze publiczne mogą zostać powiększone o dodatkowe fundusze pochodzące z sektora prywatnego, co zwiększa łączną kwotę dostępną na inwestycje w MŚP; zwraca uwagę, że tego rodzaju działania definiowane są zwykle jako efekt dźwigni lub efekt mnożnikowy;

126.

zwraca uwagę, że podczas prowadzonej kontroli Trybunał Obrachunkowy skupiał się na trzech głównych typach instrumentów finansowych: instrumentach kapitałowych, pożyczkowych i gwarancyjnych; odnotowuje, że wszystkie te instrumenty kwalifikują się do współfinansowania z EFRR, jednak muszą one być zgodne z unijnymi i krajowymi zasadami dotyczącymi kwalifikowalności; powtarza, że głównym celem kontroli była ocena skuteczności i wydajności wydatków EFRR na środki inżynierii finansowej dla MŚP;

127.

z zadowoleniem przyjmuje ustalenia i zalecenia Trybunału Obrachunkowego dotyczące oceny luk w finansowaniu; odnotowuje, że we wniosku ustawodawczym 80 dotyczącym następnego okresu programowania nadano tej ocenie charakter obowiązkowy, czyniąc z niej ocenę ex ante; wzywa Komisję do wprowadzenia odpowiednich wymogów, w tym wskaźników ilościowych, w zakresie roli i stosowania oceny ex ante do odnośnych uregulowań prawnych jako część aktu podstawowego; uważa, że we wniosku ustawodawczym dotyczącym następnego okresu programowania należy zająć się również kwestią przepisów dotyczących rotacyjności;

129.

jest zaniepokojony ustaleniem Trybunału Obrachunkowego, że skuteczność i wydajność środków obniżyły następujące poważne niedociągnięcia:

132.

ubolewa, że na poziomie posiadanych funduszy Trybunał Obrachunkowy nie skonstatował znacznego efektu dźwigni ze strony sektora prywatnego zarówno dla okresu programowania 2000-2006, jak i 2007-2013; jest zaskoczony, że w umowach o finansowaniu zawartych między instytucjami zarządzającymi a pośrednikami finansowymi nie ma z reguły wyraźnie określonych wymogów dotyczących dźwigni finansowej, z wyjątkiem niektórych funduszy kapitałowych, które określiły prawnie wiążące wymogi w zakresie dźwigni dla współinwestorów prywatnych;

133.

popiera apel Trybunału Obrachunkowego o jaśniejszą definicję koncepcji dźwigni finansowej w instrumentach finansowych; podkreśla jednak, że w związku z presją, aby zapewniać większy efekt dźwigni finansowej, należy przypomnieć, że instrumenty finansowe w polityce spójności zazwyczaj finansują projekty w słabiej rozwiniętych regionach i regionach doświadczających trudności gospodarczych, z myślą o poprawie sytuacji w przypadku niewydolności rynku i nieoptymalnego poziomu inwestycji, zatem instrumenty finansowe w polityce spójności nie skupiają się jedynie na krótkoterminowej rentowności, ale również na istotnych korzyściach społeczno-gospodarczych widocznych zwłaszcza na szczeblu regionalnym i lokalnym; wskazuje, że w procesie opracowywania i realizacji programów wielopoziomowy system rządzenia i zarządzanie dzielone stanowią podstawowe filary polityki spójności umożliwiające władzom regionalnym i krajowym udział w planowaniu i wdrażaniu programów; dlatego też podkreśla, że w ramach legislacyjnych należy zachować pewien poziom elastyczności również w odniesieniu do definicji i wymogów dotyczących efektu dźwigni finansowej;

137.

wyraża zaniepokojenie z powodu powszechnych opóźnień w zakresie dostępu MŚP do finansowania w państwach członkowskich; wzywa Komisję i instytucje zarządzające, by unikały opóźnień w gwarantowaniu MŚP dostępu do środków finansowych głównie z powodów administracyjnych, prawnych, organizacyjnych lub strategicznych; wyraża ubolewanie, że dla instytucji zarządzających oznacza to, że bardziej atrakcyjne staje się rozwiązanie alternatywne, tj. udzielanie MŚP dotacji;

139.

ubolewa nad faktem, że w niektórych przypadkach informacje o kosztach zarządzania ponoszonych przez MŚP były niedostępne lub niewiarygodne; zwraca się do właściwych organów, aby poprawiły aktualną sytuację oraz udostępniały w przyszłości wszelkie niezbędne informacje; uznaje, że należy wprowadzić rozróżnienie w odniesieniu do kosztów instrumentów inżynierii finansowej (kosztów zarządzania funduszem powierniczym JEREMIE i kosztów zarządzania pośrednikami finansowymi) oraz kosztów ponoszonych przez MŚP;

144.

popiera zalecenie Trybunału Obrachunkowego, według którego Komisja powinna zapewnić rzetelny i solidny technicznie system monitorowania i oceny odnoszący się konkretnie do instrumentów finansowych; zwraca się do Komisji, aby zastosowała się również do zalecenia Trybunału Obrachunkowego dotyczącego osiągnięcia porozumienia z państwami członkowskimi w sprawie niewielkiej liczby wymiernych, odpowiednich, konkretnych i jednolitych wskaźników wyników osiąganych w przypadku instrumentów finansowych, co usprawniłoby proces zarówno monitorowania, jak i kontroli;

147.

jest zdania, że przy przedstawianiu propozycji środków inżynierii finansowej instytucje zarządzające powinny upewnić się, że ich propozycja jest właściwie uzasadniona skrupulatną oceną luki w finansowaniu MŚP, opartą na znormalizowanej i wspólnie uzgodnionej metodyce; zgadza się, by Komisja zweryfikowała ich zgodność z oceną luki w finansowaniu MŚP i upewnić się co do jej jakości, przed zatwierdzeniem programów operacyjnych obejmujących środki inżynierii finansowej;

151.

zdecydowanie zaleca, aby projektując wnioski w sprawie rozporządzeń dotyczących funduszy strukturalnych, Rada i Komisja zapewniały odpowiedniejsze ramy prawne, tak aby na koncepcję i realizację środków inżynierii finansowej nie wpływały negatywnie braki w ramach prawnych dotyczących funduszy strukturalnych, ograniczenia geograficzne i efekty rozproszenia; apeluje o to, aby doświadczenia wyniesione z obecnego okresu programowania zostały uwzględnione podczas opracowywania wniosków dotyczących rozporządzenia w sprawie funduszy strukturalnych; uważa w szczególności, że wnioski powinny być ukierunkowane na wydajność i wyniki, a nie tylko na samą zgodność z przepisami;

152.

wspiera propozycję, aby Komisja zapewniła rzetelny i stabilny pod względem technicznym system nadzoru i oceny dostosowany do instrumentów finansowych uwzględniający fakt, że instrumenty finansowe należy oddzielić od dotacji podczas nadzoru, sprawozdawczości i kontroli prowadzonej przez Komisję, a kwoty rzeczywiście wypłacane MŚP powinny być przejrzyste; zachęca Komisję, a w szczególności państwa członkowskie, aby uzgodniły niewielką liczbę wymiernych, odpowiednich, konkretnych i jednolitych wskaźników wyników dla instrumentów finansowych;

153.

podziela opinię, że Komisja powinna zbadać możliwość dostarczenia państwom członkowskim ogólnodostępnych struktur i instrumentów inżynierii finansowej dla MŚP (np. dotacji z opłatami licencyjnymi, specjalnych instrumentów inwestycyjnych) jedynie w tych przypadkach, gdzie przyspieszyłyby one realizację i ograniczyły koszty zarządzania, jednak w taki sposób, aby warunek ten nie wpływał zbyt negatywnie na możliwości wykorzystania wspomnianych systemów finansowania przez MŚP; podkreśla znaczenie zagwarantowania, by inżynieria finansowa pozostawała elastyczna, tak aby można ją było dostosować zarówno do rozbieżności regionalnych, jak i zmian rynkowych;

154.

zwraca uwagę, że państwa członkowskie, przy wsparciu ze strony Komisji, powinny dążyć do włączenia wszystkich instrumentów finansowych dla MŚP współfinansowanych z EFRR do pojedynczego programu operacyjnego dla każdego państwa członkowskiego lub do pojedynczej osi priorytetów w krajowym programie operacyjnym w obrębie państwa członkowskiego, w celu zracjonalizowania procesu planowania oraz zlikwidowania jednego z głównych zidentyfikowanych czynników opóźniających;

155.

jest zdania, że Komisja powinna zaproponować wspólną definicję efektu mnożnikowego, standardowych pojęć ponownego obiegu środków w rozporządzeniach dotyczących funduszy strukturalnych, w zależności od rodzaju funduszu powierniczego lub funduszu, a także domagać się umownie wiążących minimalnych współczynników dźwigni finansowej, jak również minimalnych okresów rotacji oraz danych do obliczania wskaźników dźwigni; uważa, że koncepcję wartości dodanej należy postrzegać jako znaczący składnik w obliczaniu wskaźników dźwigni w celu realizacji właściwych celów politycznych, należy również uwzględniać warunki rynkowe; jest zdania, że w tym celu wskazane byłoby przedstawienie koncepcji europejskiej wartości dodanej w ramach prawnych na lata 2014-2020;

156.

zwraca się do Rady i do Komisji, aby rozważyły alternatywne sposoby wspierania MŚP za pomocą instrumentów inżynierii finansowej, gdyby ramy polityki spójności miały okazać się nieodpowiednie; zwraca uwagę, że instrumenty takie powinno się wspierać albo za pomocą programów zarządzanych centralnie przez Komisję, specjalnych instrumentów inwestycyjnych działających we współpracy z Komisją i państwami członkowskimi, albo bezpośrednio przez państwa członkowskie;

157.

przypomina, że we wspomnianej opinii Komisji Rozwoju Regionalnego w sprawie innowacyjnych instrumentów finansowych w kontekście następnych wieloletnich ram finansowych z zadowoleniem przyjęto rozszerzenie w następnym okresie programowania stosowania instrumentów finansowych w ramach polityki spójności na wszystkie cele tematyczne i wszystkie fundusze wspólnych ram strategicznych;

Część VII Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 3/2012 zatytułowane: "Fundusze strukturalne: Czy Komisja skutecznie rozwiązała problem braków, jakie wykryto w systemach zarządzania i kontroli w państwach członkowskich?"

161.

wyraża obawy w związku z poszczególnymi wymogami Komisji w okresie programowania 2000-2006 dotyczącymi prowadzenia kontroli pierwszego szczebla, gdyż może to potencjalnie prowadzić do niewykrycia nieprawidłowych wydatków; zwraca się do Komisji o zastosowanie spójnego podejścia do wniosków dotyczących kontroli pierwszego szczebla oraz do przedstawienia informacji na temat okresów programowania następujących po latach 2000-2006; odnotowuje, że podstawa prawna na lata 2007-2013 wymaga, by instytucje zarządzające sprawdziły pod względem administracyjnym wszystkie wnioski o zwrot kosztów przedstawione przez beneficjentów zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1828/2006 84 ;

164.

wyraża jednak szczególne obawy w związku z następującymi uwagami:

165.

jest ponadto zaniepokojony wnioskami Trybunału Obrachunkowego, zgodnie z którymi kontrole następcze prowadzone przez Komisję w celu sprawdzenia prawidłowości oświadczeń państw członkowskich wymagają dodatkowych działań naprawczych w 78 % przypadków (pkt 45); w związku z tym wyraża ubolewanie, że Komisja czasem opierała się na potencjalnie niemiarodajnych informacjach, nie kwestionując w wystarczającym stopniu informacji przedstawianych przez państwa członkowskie (np. pkt 57 ramki 9 i 12), oraz że nie sprawdzała ona należycie wiarygodności informacji; podkreśla, że brak wiarygodności oświadczeń państw członkowskich wymaga przeznaczenia przez Komisję dodatkowych zasobów na kontrole; wskazuje również na potrzebę właściwego zrównoważenia kosztów i korzyści związanych z takimi kontrolami następczymi (pkt 46);

168.

przypomina o znaczeniu nadzorczej roli, jaką odgrywa Komisja, dla jej zdolności do poniesienia ostatecznej odpowiedzialności za wykonanie budżetu, w tym w obszarach zarządzania dzielonego; przywołuje plan działania na rzecz umocnienia nadzoru Komisji nad działaniami strukturalnymi w ramach zarządzania dzielonego (COM(2008) 97) oraz ulepszone ramy prawne na okres programowania 2007-2013, których celem jest zmniejszenie poziomu błędu w odniesieniu do działań strukturalnych, a co za tym idzie, ochrona budżetu Unii; zauważa jednak, że plan działania na rok 2008 wszedł w życie dopiero pod koniec okresu programowania 2000-2006, w związku z czym mógł on objąć jedynie proces zamknięcia; dlatego wzywa Komisję do pełnego wdrożenia środków przewidzianych w planie działania na lata 2007-2013 i w dalszej perspektywie; oczekuje w tym kontekście, że Komisja doprowadzi do znacznego i stałego spadku poziomu błędów, zwłaszcza w przypadku programów, w odniesieniu do których spodziewany jest najwyższy poziom błędu; proponuje, by Trybunał Obrachunkowy dokonywał regularnie oceny jakości technicznej i etycznej krajowych instytucji audytowych, zwłaszcza pod kątem ich niezależności, oraz by przedstawiał Parlamentowi i Radzie swoje wnioski i konkluzje;

170.

uważa, że wzmocnienie roli nadzorczej Komisji jest ciągłym procesem; wskazuje w tym kontekście na uwagi Trybunału Obrachunkowego, w świetle których, pomimo iż systemy zarządzania i kontroli były skuteczne w swoim czasie, nie oznacza to koniecznie, że są one nadal skuteczne, ponieważ same systemy, jak również personel i jednostki odpowiedzialne za działania strukturalne mogą podlegać zmianom; nawołuje Komisję do przyjęcia w pełni zaleceń Trybunału Obrachunkowego; uważa, że konieczne będzie udoskonalenie planu działania, jeżeli oczekiwania dotyczące poprawy zarządzania finansowego przez Komisję nie zostaną spełnione;

174.

jest przekonany, że Komisja powinna nadal dążyć do wdrożenia zasady jednolitej kontroli; podkreśla, że nadrzędne znaczenie ma zapewnienie jakości pracy instytucji audytowych w obecnym i przyszłych okresach oraz zapewnienie ich niezależności, jak również że dla osiągnięcia tego celu istotne jest ustanowienie jasnych i przejrzystych wspólnych standardów tych audytów; odnotowuje, że przy założeniu, iż instytucje audytowe osiągają wiarygodne wyniki, budżet Unii mógłby być odpowiednio chroniony nawet wówczas, gdy wystąpi wysoki poziom błędu, gdyż Komisja mogłaby zastosować korekty finansowe, aby zmniejszyć te wysokie poziomy błędów; przypomina jednak, że w takich przypadkach podatnicy krajowi muszą płacić dwukrotnie, dlatego też zapobieganie wystąpieniu błędu jest w każdym przypadku bardziej skuteczne, zarówno dla Komisji, jak i zainteresowanych państw członkowskich, niż jego późniejsze korygowanie; w tym kontekście zwraca szczególną uwagę na tiret drugie zalecenia Trybunału Obrachunkowego i nawołuje Komisję do wypełnienia tego zalecenia;

177.

zdecydowanie uważa, że Komisja powinna zaangażować się w większym stopniu w proces kontroli funduszy strukturalnych poprzez dalsze wspieranie instytucji zarządzających i certyfikujących państw członkowskich oraz instytucji poświadczających zamknięcie pomocy, a także nadzór nad nimi w całym procesie wdrażania i weryfikacji, tak by zagwarantować, że proces ten będzie jeszcze skuteczniejszy oraz mniej czasochłonny i oszczędny;

Część VIII Sprawozdanie specjalne nr 4/2012 Trybunału Obrachunkowego pt. "Wykorzystanie funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności do współfinansowania infrastruktury transportowej portów morskich: czy środki są inwestowane skutecznie?"

Wstęp

182.

jest zaniepokojony faktem, że:

185.

stwierdza, że:

suche doki do budowy jednostek specjalnych nie są zgodne z celami wytycznych TEN-T, nawet jeśli można wykorzystywać je do przeglądów, gdyż w żadnym wypadku nie odpowiadają "Szczegółowej specyfikacji dotyczącej projektów stanowiących przedmiot wspólnego zainteresowania i odnoszących się do sieci portów morskich", określonej w sekcji 5 ust. 2 (III) załącznika II do decyzji nr 1692/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 87 , zmienionej decyzją nr 1346/2001/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 88 ;

Zalecenia Trybunału Obrachunkowego

186.

popiera zalecenia Trybunału Obrachunkowego, zgodnie z którymi Komisja powinna:

187.

przychylnie odnosi się do faktu, że Komisja:

188.

wzywa Komisję, aby:

197.

wyraża zaniepokojenie następującymi uwagami Trybunału Obrachunkowego w odniesieniu do wydajności i skuteczności CRIS:

198.

jest zaniepokojony, że w wyniku tych niedociągnięć istnieje ryzyko, iż informacje dostarczane Parlamentowi jako organowi udzielającemu absolutorium będą niedostatecznie wiarygodne (np. pkt 39 dotyczący wydatków w rozbiciu na kraje); odnotowuje poczynione dotychczas starania Komisji (zwłaszcza jej odpowiedzi na pkt 35, 52 i 54); zwraca się jednak do Komisji, aby jak najszybciej zaradziła tym niedociągnięciom, aby zapewnić należyte zarządzanie finansami CRIS; sugeruje, aby zwrócić szczególną uwagę na unikanie powielania funkcji, ponieważ zwiększa ono nieefektywność i stwarza ryzyko wprowadzania błędnych danych;

208.

zgadza się z wnioskami ze specjalnego sprawozdania Trybunału Obrachunkowego, a mianowicie że "w programie osiągnięto pewne pozytywne rezultaty, ale ich trwałość jest często wątpliwa, w szczególności z uwagi na niepewność przyszłego finansowania UE" oraz że Komisji udało się "opracować program, który uwzględnia wszystkie sektory, o których mowa w celach rozporządzenia i nadaje im odpowiedni priorytet" oraz że "w obliczu znacznych ograniczeń Komisja znalazła również sposób, aby szybko ustanowić biuro terenowe ds. zarządzania programem w północnej części Cypru oraz zastosować w dużej mierze odpowiednie metody realizacji oraz środki ograniczania ryzyka. Główne uchybienia w zarządzaniu programem wynikały z tego, iż biuro terenowe ds. programu nie funkcjonowało w ramach bardziej zdecentralizowanych procedur, tak jak ma to miejsce w przypadku delegatur Unii, oraz z tego, iż umowy pracowników były zbyt krótkie, aby mogli oni zarządzać finansowanymi projektami od początku do końca. Ponadto monitoring w ramach wspólnego zarządzania z ONZ nie był wystarczający";

210.

podkreśla, jak ważne jest kontynuowanie niesienia pomocy wspólnocie Cypryjczyków pochodzenia tureckiego zgodnie z postanowieniami rozporządzenia (WE) nr 389/2006, na co również zwróciła uwagę Komisja w odpowiedzi na specjalne sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego; podkreśla, że aby ułatwić proces ponownego zjednoczenia ważne jest zbliżenie społeczności Cypryjczyków pochodzenia tureckiego do Unii; uważa zatem, że w przyszłości powinno się zwiększyć środki przeznaczone na (i) promocję rozwoju społeczno-gospodarczego; (ii) rozwijanie i restrukturyzację infrastruktury; (iii) rozwiązania sprzyjające pojednaniu, strategie budowania zaufania i wspierania społeczeństwa obywatelskiego; (iv) zbliżenie społeczności Cypryjczyków pochodzenia tureckiego do Unii; (v) przygotowanie tekstów prawnych zgodnych z dorobkiem wspólnotowym; (vi) przygotowania do wdrożenia wspólnotowego dorobku prawnego oraz do promowania w pierwszym rzędzie integracji gospodarczej, i uważa również, że powinno się zintensyfikować powiązane z tymi środkami programy obejmujące obie społeczności;

211.

zwraca uwagę w szczególności na podstawową rolę, jaką odgrywają projekty obejmujące obie społeczności, jak Komitet ds. Osób Zaginionych, w określaniu losów zaginionych i przyczynianiu się do międzywspólnotowego pojednania; podkreśla znaczenie zabezpieczenia koniecznych środków na działanie Komitetu ds. Osób Zaginionych i wzywa Komisję, by wspierając ten Komitet, apelowała do tureckich sił zbrojnych o ułatwienie mu dostępu do stref wojskowych; podkreśla konieczność finansowania projektów infrastrukturalnych i skuteczniejszej współpracy z agencjami i programami ONZ;

221.

ubolewa nad upadkiem projektu zakładu odsalania wody morskiej, co stanowi stratę; przypomina, że ten projekt był nie tylko głównym projektem w sektorze wodnym, ale także największym projektem (stanowiącym około 10 % łącznego zakontraktowanego finansowania), który finansowano z instrumentu, oraz że zakład miał dostarczać 23 000 m³ czystej wody pitnej na dzień, co wedle szacunków pokryłoby potrzeby ok. 100 tys. mieszkańców, oraz przypomina, że zaopatrzenie w wodę staje się dla wyspy coraz poważniejszym problemem w związku ze spadkiem o 40 % średnich rocznych opadów w ciągu ostatnich 30 lat; jest głęboko zaniepokojony, że rezygnacja z projektu w wyniku ograniczeń narzuconych przedsiębiorcy budowlanemu greckich Cypryjczyków przez armię turecką oraz odmowa kontynuowania projektu przez przedsiębiorcę budowlanego po zniesieniu tych ograniczeń w marcu 2010 r. z uwagi na jego zdaniem niekorzystne warunki oznaczają, że ta istotna dla środowiska sprawa pozostaje nierozwiązana; wzywa Komisję do rozważenia możliwości wznowienia projektu;

227.

przyjmuje do wiadomości konkluzje i zalecenia zawarte w sprawozdaniu specjalnym Trybunału Obrachunkowego nr 6/2012; zaleca Komisji, by uwzględniła doświadczenie nagromadzone przy wdrażaniu programu i w razie konieczności zaproponowała środki służące jego dalszej poprawie oraz informowała o tym Parlament; proponuje, by pomoc finansowa Unii na rozwój gospodarczy tureckiej wspólnoty cypryjskiej uwzględniała nie tylko nowe przedsięwzięcia, ale także konieczność zabezpieczenia trwałego charakteru projektów realizowanych aktualnie przy podejmowaniu przyszłych decyzji dotyczących przyznawania funduszy, w oparciu o obowiązujące ramy prawne oraz zgodnie z celami rozporządzenia (WE) nr 389/2006;

228.

uważa, że pomoc unijna powinna dalej wspierać proces zjednoczenia Cypru; w związku z tym zaleca Komisji dalsze dążenie do osiągnięcia pięciu celów rozporządzenia (WE) nr 389/2006 przez wspieranie między innymi projektów obejmujących obie społeczności, budujących zaufanie, działań na rzecz osób zaginionych, społeczeństwa obywatelskiego (w tym również mniejszości armeńskiej i maronickiej), odnawiania i zachowania miejsc o wartości historycznej, ochrony środowiska, a także rozwoju społeczno-gospodarczego i wdrożenia wspólnotowego dorobku prawnego;

229.

wzywa Komisję do zmaksymalizowania przepływu informacji o procedurach przetargowych dotyczących programów pojednania i wzmacniania społeczeństwa obywatelskiego; zwraca uwagę w szczególności na potrzebę wspierania programów dotyczących społeczno-gospodarczej integracji i upodmiotowienia kobiet we wspólnocie Cypryjczyków pochodzenia tureckiego;

Część XI Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 7/2012 zatytułowane "Reforma wspólnej organizacji rynku wina - dotychczasowe postępy"

234.

zauważa, że sprawozdanie specjalne nr 7/2012 wykazuje, że chociaż zapotrzebowanie na karczowanie wyniosło ponad 350 000 ha, to wpływ tego środka został ograniczony do ustalonego celu 175 000 ha, a ostatecznie z wykorzystaniem dopłat unijnych wykarczowano tylko 160 550 ha; Trybunał Obrachunkowy szacuje, że system karczowania pozwolił zmniejszyć obszar winnic znajdujących się w wykazie o około 5 %, co odpowiada w przybliżeniu 10,2 mln hl wycofanego wina lub 6 % produkcji nadającej się do wykorzystania; zauważa jednak, że łączny zakres karczowania w Unii od rozpoczęcia reformy do chwili obecnej był znacznie większy i wyniósł około 300 000 hektarów, z czego na około 140 000 hektarów nie otrzymano dopłat, o czym nie wspomniano w sprawozdaniu specjalnym nr 7/2012;

240.

odnotowuje zaniepokojenie Trybunału Obrachunkowego tym, że Unia finansowała karczowanie w celu zmniejszenia nadwyżek wina, a jednocześnie w niektórych przypadkach restrukturyzacja i konwersja doprowadziła do zwiększenia plonów w winnicach; uważa jednak, że wzrostowi plonów może towarzyszyć poprawa konkurencyjności win, równocześnie zdecydowanie zachęcając Komisję do zagwarantowania w przyszłości odpowiedniej strategii umożliwiającej uniknięcie takiej nierównowagi;

242.

jest zdania, że Komisja powinna dokonać przeglądu środków restrukturyzacyjnych w celu zwiększenia ich skuteczności, tak by zwiększyć konkurencyjność sektora, i utrzymać środki, które sprawdziły się w poprzednim programie; oczekuje, że Komisja zapewni zgodność krajowych programów państw członkowskich oraz środków restrukturyzacji i konwersji z celem reformy, zwłaszcza jeśli chodzi o system płatności jednolitych; ponadto wzywa Komisję do usprawnienia obecnych przepisów, tak by umożliwić rolnikom lepsze dostosowanie się do sygnałów płynących z rynku i lepsze dopasowanie podaży do popytu na określone produkty;

244.

uważa, że Komisja powinna opracowywać regularnie aktualizowane szacunki poziomu równowagi między podażą a popytem w sektorze wina w oparciu o statystyczną analizę zmiennych sektora, uwzględniającą pozytywny wpływ środków restrukturyzacji i konwersji na produkcję; wyraża przekonanie, że na podstawie tych szacunków Komisja powinna była określić docelowy obszar objęty środkiem dotyczącym karczowania i jest zdania, że w przyszłości powinna oceniać, czy konieczne jest udoskonalenie jakiegokolwiek innego środka, tak by na podstawie tej oceny wyeliminować ewentualną nierównowagę;

245.

nalega na potrzebę przeprowadzenia dogłębnej oceny wpływu liberalizacji praw do sadzenia zgodnie z zaleceniem Trybunału Obrachunkowego; zwraca się do Komisji o ocenę możliwych skutków zniesienia tego systemu w celu podjęcia najodpowiedniejszych decyzji zapewniających równowagę na rynku wina; zauważa, że większość państw członkowskich jest przeciwna decyzji o zakończeniu tego systemu, a Parlament Europejski wypowiedział się w tym samym duchu w rezolucji z dnia 23 czerwca 2011 r. w sprawie WPR do roku 2020: sprostać wyzwaniom przyszłości związanym z żywnością, zasobami naturalnymi oraz aspektami terytorialnymi 90 ;

250.

zwraca się do Komisji o ożywienie polityki promocji w sektorze wina na rynku wewnętrznym w celu poprawy jego konkurencyjności, w tym przez prowadzenie kampanii informacyjnych skierowanych do dorosłych, a dotyczących odpowiedzialnej konsumpcji tego produktu, jego cech jakościowych i specyfiki, a także przez podkreślanie kulturowych korzeni europejskich win; wzywa również Komisję do przeprowadzenia refleksji nad europejską strategią zmierzającą do zwiększenia wywozu do państw trzecich;

Część XII Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 9/2012 pt.: "Kontrola systemu kontroli produkcji, przetwarzania, dystrybucji i przywozu produktów ekologicznych"

254.

podkreśla fakt, że koncepcja produkcji ekologicznej nie sprowadza się wyłącznie do zdrowego odżywiania; rolnictwo ekologiczne ukazuje innowacyjne, oparte na wiedzy podejście do produkcji rolnej, które efektywnie wykorzystuje zasoby i może być motorem rozwoju obszarów wiejskich i zatrudnienia; stosowanie na szerszą skalę biotechnologii i produkcji ekologicznej mogłoby stanowić dla rolnictwa "europejską wartość dodaną", co z kolei mogłoby przyczynić się do wzmocnienia pozycji Europy w obliczu światowej konkurencji; zauważa ponadto, że rolnictwo ekologiczne przyczynia się do realizacji długofalowych celów związanych ze zrównoważonym rozwojem w kontekście środowiska, gospodarki i społeczeństwa, takich jak łagodzenie skutków zmian klimatu i dostosowanie się do nich, spowolnienie procesu zmniejszania się różnorodności biologicznej i poprawa standardów w zakresie dobrostanu zwierząt;

268.

podkreśla odpowiedzialność państw członkowskich w tej oraz w innych dziedzinach i uważa, że regularne posiedzenia Stałego Komitetu ds. Rolnictwa Ekologicznego (SCOF) wnoszą bardzo cenny wkład w wymianę dobrych praktyk i informacji między państwami członkowskimi, Komisją i zaangażowanymi w systemy kontroli pracownikami państw trzecich; odnotowuje jednak uwagę Trybunału Obrachunkowego (pkt 75), że organ ten musi poprawić swoją zdolność do wymiany informacji na temat funkcjonowania systemu zezwoleń na przywóz;

269.

podkreśla znaczenie wymiany informacji wewnątrz państw członkowskich oraz między państwami członkowskimi a Komisją; dlatego wzywa Komisję do wprowadzenia odpowiednich środków w celu zapewnienia, że informacje te są istotne, wiarygodne i przekazywane na czas; w szczególności wzywa Komisję do podjęcia odpowiednich środków w celu przyspieszenia wydawania oświadczeń związanych z certyfikacją żywności ekologicznej, takich jak te wydawane za pośrednictwem systemu informacji na temat rolnictwa ekologicznego, a także zwiększenia wiarygodności tych oświadczeń;

271.

zauważa, że w rocznym sprawozdaniu z działalności za 2011 r. Dyrekcji Generalnej ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich wskazuje się, że produkty ekologiczne zostały błędnie uznane za potencjalne źródło zakażenia podczas epidemii wywołanej bakterią E. coli, co wzbudziło wątpliwości dotyczące kontroli rolnictwa ekologicznego, oraz że w roku 2011 wystąpiły szeroko komentowane przez media niedociągnięcia w zakresie nadzoru i kontroli w sektorze ekologicznym 94 , w szczególności w wyniku oszustw wykrytych pod koniec roku polegających na sfałszowaniu danych i fałszywym oznakowaniu produktów jako ekologiczne;

274.

zauważa, że:

275.

zauważa, że:

276.

zasadniczo popiera trzy główne zalecenia Trybunału Obrachunkowego:

aby w pełni wdrożyć ESCP, Komisja powinna:

Eurostat powinien w pełni wykorzystać potencjał przyszłego europejskiego programu statystycznego na lata 2013-2017, a w szczególności:

279.

zauważa, że należy umocnić rolę krajowych urzędów statystycznych i Eurostatu jako koordynatorów przy tworzeniu statystyk europejskich i w razie konieczności wspierać ją dalszymi zmianami w przepisach; wzywa do przekształcenia ESGAB w niezależny organ nadzorczy, któremu powierzone zostaną zadania nadzoru nad przeglądami, weryfikacjami i inspekcjami w Europejskim Systemie Statystycznym; w tym celu zwraca się do Komisji o przygotowanie wniosku w sprawie rozporządzenia, które zastąpiłoby obowiązującą decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 235/2008/WE z dnia 11 marca 2008 r. ustanawiającą Europejską Radę Konsultacyjną ds. Zarządzania Statystyką 95 ;

280.

podkreśla, że sam Europejski System Statystyczny musi być motorem ulepszeń systemowych, aby dostosować swoją strukturę i środki do nowych wyzwań; zauważa, że w obliczu coraz większego zapotrzebowania na statystyki oraz malejących środków istnieje potrzeba systemowej zmiany w sposobie tworzenia statystyk, aby zwiększyć jeszcze skuteczność; podkreśla, że nie można dłużej odkładać wdrożenia wizji na następną dekadę i związanej z nią wspólnej europejskiej strategii na rzecz systemu statystycznego;

283.

wyraża ubolewanie z powodu faktu, że z 677 działań usprawniających wskazanych pierwotnie dla Europejskiego Systemu Statystycznego w ramach zewnętrznych ocen partnerskich przeprowadzonych w latach 2006-2008, do 2012 r. ukończono zaledwie 71 %; zauważa, że część pozostałych działań usprawniających jest już nieaktualna, a tempo ich wdrażania jest w zastoju; dlatego z zadowoleniem przyjmuje plany nowej serii ocen partnerskich, które mają się rozpocząć w 2013 r., w tym opublikowania pełnej listy pozostałych działań i harmonogramu ich wdrażania; kładzie nacisk na znaczenie uwzględnienia procesów weryfikacji zewnętrznej przy wdrażaniu nowej rundy ocen partnerskich;

284.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja co do zasady przyjmuje zalecenia dotyczące ocen partnerskich, wprowadzenia precyzyjnych celów i etapów w rocznych programach statystycznych, redefiniowania priorytetów i przeglądu programu 2013-2017, zachęcania do innowacji, większego zaangażowania Europejskiego Komitetu Doradczego ds. Statystyki, a także uproszczenia i usprawnienia efektywności finansowego zarządzania dotacjami; zauważa, że Komisja również zgadza się, że należy unikać osłabienia konkurencji cenowej w procedurach przetargowych i dostosować istniejące progi i wskaźniki dla wybrania najbardziej korzystnej ekonomicznie oferty oraz wyraża satysfakcję, że przepisy wniosku w sprawie rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 223/2009 przedłożonego przez Komisję określają wykorzystanie kwot ryczałtowych i porozumienie w kwestii używania standardowej skali kosztów jednostkowych;

285.

zauważa, że przepis zawarty we wniosku Komisji w sprawie rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 223/2009 zwiększa zasadę niezależności głównego statystyka Unii Europejskiej, ale nie przewiduje takich samych mechanizmów jego mianowania, jak zalecił Trybunał Obrachunkowy; wskazuje, że zmienione rozporządzenie musi określać rolę ESGAB w procedurze wyboru głównego statystyka stosowanej przez Komisję oraz że należy zapewnić jasne i publicznie dostępne zasady mianowania i odwoływania głównego statystyka dzięki otwartym konkursom i określonym okresom kadencji zgodnie z ESCP;

1 Dz.U. L 68 z 15.3.2011.

2 Dz.U. C 348 z 14.11.2012, s. 1.

3 Dz.U. C 344 z 12.11.2012, s. 1.

4 Dz.U. C 348 z 14.11.2012, s. 130.

5 Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1.

6 Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1.

7 Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0123. (Zob. s. 68 niniejszego Dziennika Urzędowego).

8 Dz.U. L 68 z 15.3.2011.

9 Dz.U. C 348 z 14.11.2012, s. 1.

10 Dz.U. C 344 z 12.11.2012, s. 1.

11 Dz.U. C 348 z 14.11.2012, s. 130.

12 Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1.

13 Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1.

14 Dz.U. L 11 z 16.1.2003, s. 1.

15 Wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego objętych zakresem wspólnych ram strategicznych oraz ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Spójności, oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 (COM(2011) 615/2), art. 136 i nast. rozporządzenia.

16 Rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 (Dz.U. L 210 z 31.7.2006, s. 25).

17 COM(2011) 615/2, art. 55 ust. 4.

18 Sprawozdanie specjalne nr 13/2011 Trybunału Obrachunkowego pt. "Czy mechanizmy kontrolne stosowane w procedurze celnej 42 zapobiegają uchylaniu się od podatku VAT i umożliwiają wykrycie takich przypadków?".

19 Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 maja 2012 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji dotyczących udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2010, sekcja III - Komisja i agencje wykonawcze (Dz.U. L 286 z 17.10.2012, s. 31).

20 Przegląd rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 i rozporządzenia Komisji (WE) nr 1974/2006 w zakresie rozwoju obszarów wiejskich; zob. też wniosek Komisji COM(2011) 615/2 w sprawie wspólnych przepisów dotyczących instrumentów strukturalnych na lata 2014-2020.

21 Zob. sprawozdanie podsumowujące sporządzone przez Terry'ego Warda i Applica sprl dotyczące wykorzystania EFRR do wspierania instrumentów inżynierii finansowej, z udziałem sieci ekspertów oceniających, która przedstawiła analizę wyników polityki spójności w latach 2007-2013.

22 Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 5 maja 2010 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji dotyczących udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2008, sekcja III - Komisja i agencje wykonawcze (Dz.U. L 252 z 25.9.2010, s. 39).

23 Ust. 4 ww. rezolucji Parlamentu z dnia 5 maja 2010 r.

24 Zob. odpowiedzi udzielone przez komisarza Andora na pytanie pisemne 18 zadane w ramach przygotowań do wysłuchania na posiedzeniu komisji Kontroli Budżetowej w dniu 26 listopada 2012 r. wraz ze sprawozdaniem rocznym z działalności za 2011 r. - Dyrekcja Generalna ds. Polityki Regionalnej i Miejskiej, s. 84.

25 Zob. podsumowanie osiągnięć Komisji, pkt 3.3 przypis 9, s. 14, COM(2012) 281.

26 Zob. sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego za rok budżetowy 2011 r., załącznik 1.2 pkt 2.

27 Zob. nota 6 w skonsolidowanym sprawozdaniu finansowym Unii Europejskiej za rok budżetowy 2011.

28 COM(2012) 281, pkt 1, s. 2.

29 Uwagi wstępne poczynione przez p. Caldeirę w dniu 6 listopada 2012 r. podczas przedstawienia sprawozdania rocznego Trybunału Obrachunkowego za rok budżetowy 2011 r. Komisji Kontroli Budżetowej Parlamentu Europejskiego.

30 Mechanizm, który wykorzystuje importer w celu uzyskania zwolnienia z podatku VAT, gdy przywożone towary mają zostać przewiezione do innego państwa członkowskiego; podatek VAT jest należny w państwie członkowskim przeznaczenia.

31 Z czego 1 800 mln EUR w siedmiu wybranych państwach członkowskich, a 400 mln EUR w 21 państwach członkowskich przeznaczenia dla przywiezionych towarów objętych próbą.

32 Sprawozdanie specjalne nr 13/2011, s. 11, pkt 5.

33 PE 475.094.

34 Dane przekazane przez p. Kubyka w imieniu Trybunału Obrachunkowego w dniu 6 grudnia 2012 r. podczas wysłuchania komisarza Daciana Cioloș a w Komisji Kontroli Budżetowej Parlamentu.

35 Sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego za rok 2011, pkt 3.9, przypis 11.

36 Dane przekazane przez p. Kubyka w imieniu Trybunału Obrachunkowego w dniu 6 grudnia 2012 r. podczas wysłuchania komisarza Daciana Cioloș a w Komisji Kontroli Budżetowej Parlamentu.

37 Decyzja wykonawcza Komisji 2011/272/UE z dnia 29 kwietnia 2011 r. w sprawie rozliczenia rachunków agencji płatniczych państw członkowskich dotyczących wydatków finansowanych przez Europejski Fundusz Rolniczy Gwarancji (EFRG) za rok budżetowy 2010 (Dz.U. L 119 z 7.5.2011, s. 70).

38 Sprawy połączone C-92/09 i C-93/09, Zb.Orz. 2010, s. I-11063.

39 Rozporządzenie Komisji (WE) nr 259/2008 z dnia 18 marca 2008 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 w zakresie publikowania informacji na temat beneficjentów środków pochodzących z Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) i Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. L 76 z 19.3.2008, s. 28).

40 Sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego za rok 2011, pkt 3.45.

41 Sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego za rok 2011, pkt 3.23.

42 Sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego za rok 2011, pkt 4.12.

43 Zob. ust. 86 ww. rezolucji Parlamentu z dnia 10 maja 2012 r.

44 Sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego za rok 2011, pkt 4.18.

45 Sprawozdanie roczne z działalności DG AGRI, pkt 3.1.1.1.6, s. 58.

46 Wystąpienie p. Budbergyte w imieniu Trybunału Obrachunkowego w dniu 6 grudnia 2012 r. podczas wysłuchania komisarza Daciana Cioloș a w Komisji Kontroli Budżetowej Parlamentu.

47 Sprawozdanie roczne z działalności DG AGRI, s. 79.

48 Sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego za rok 2011, załącznik 4.2.

49 Rozporządzenie Rady (WE) nr 1198/2006 z dnia 27 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rybackiego (Dz.U. L 223 z 15.8.2006, s. 1).

50 Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 3/2012 pt. "Fundusze strukturalne: czy Komisja skutecznie rozwiązała problem braków, jakie wykryto w systemach zarządzania i kontroli w państwach członkowskich?".

51 Ocena śródokresowa programu Progress - sprawozdanie końcowe, Ecorys, 22 grudnia 2011 r.

52 Zob. też sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 5/2012 pt. "CRIS - Wspólny system informacyjny RELEX (Common RELEX Information System)".

53 Pismo V. Caldeiry do przewodniczącego J.M. Barroso z dnia 20 grudnia 2012 r. wraz z odpowiedzią Europejskiego Trybunału Obrachunkowego na drugie sprawozdanie oceniające Komisji Europejskiej przewidziane w art. 318 TFUE.

54 Pismo V. Caldeiry do przewodniczącego J.M. Barroso z dnia 20 grudnia 2012 r. wraz z odpowiedzią Europejskiego Trybunału Obrachunkowego na drugie sprawozdanie oceniające Komisji Europejskiej przewidziane w art. 318 TFUE.

55 Sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego za 2011 r., przykłady w pkt 10.18 i następnych.

56 Komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowany "EUROPA 2020 - strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu" (COM(2010) 2020).

57 Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 12/2012 pt. "Czy Komisja i Eurostat usprawniły proces tworzenia rzetelnych i wiarygodnych statystyk europejskich?", s. 6.

58 Zob. np. odpowiedzi komisarza L. Andora na pytania pisemne 46 i 47 zadane w ramach przygotowań do wysłuchania na posiedzeniu Komisji Kontroli Budżetowej w dniu 26 listopada 2012 r.

59 W 2011 r. odbyły się w sumie 24 posiedzenia 9 specjalnych grup komisarzy, w tym 7 posiedzeń grupy ds. wieloletnich ram finansowych (zob. odpowiedzi dostarczone przez komisarza G. Oettingera).

60 Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 19/2012 pt. "Sprawozdanie za 2011 r. dotyczące działań następczych związanych ze sprawozdaniami specjalnymi Europejskiego Trybunału Obrachunkowego".

61 Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0123. (Zob. s. 68 niniejszego Dziennika Urzędowego).

62 Dz.U. L 68 z 15.3.2011.

63 Dz.U. C 348 z 14.11.2012, s. 1.

64 Dz.U. C 344 z 12.11.2012, s. 1.

65 Dz.U. C 348 z 14.11.2012, s. 130.

66 Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0122. (Zob. s. 25 niniejszego Dziennika Urzędowego).

67 Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1.

68 Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1.

69 Dz.U. L 223 z 15.8.2006, s. 1.

70 Procedura celna 42 to mechanizm, który wykorzystuje importer w celu uzyskania zwolnienia z podatku VAT, gdy przywożone towary mają zostać przewiezione do innego państwa członkowskiego. Podatek VAT jest należny w państwie członkowskim przeznaczenia.

71 Dz.U. L 145 z 4.6.2008, s. 1.

72 Komunikat Komisji Europejskiej do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów z dnia 19 maja 2010 r.: Europejska agenda cyfrowa (COM(2010) 245).

73 The Shadow Economy in Europe, 2010: Using Electronic Payment Systems to Combat the Shadow Economy [Szara strefa w Europie w 2010 r.: wykorzystywanie elektronicznych systemów płatności do zwalczania szarej strefy]/Friedrich Schneider, A.T. Kearney, 2010.

74 Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 kwietnia 2012 r.: Sprawozdanie monitorujące z przygotowań Chorwacji do przystąpienia, s. 12.

75 Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2007 r.: Drugie sprawozdanie w sprawie wykorzystania zasobów finansowych przeznaczonych na likwidację instalacji jądrowych, zużytego paliwa i odpadów promieniotwórczych (COM(2007) 794), s. 10.

76 Sprawozdanie specjalne nr 16/2011, s. 7.

77 Sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 lipca 2011 r. w sprawie wykorzystania w latach 2004-2009 środków finansowych przeznaczonych dla Litwy, Słowacji i Bułgarii na rzecz wspierania likwidacji przedterminowo zamkniętych elektrowni jądrowych zgodnie z aktami przystąpienia (COM(2011) 432).

78 Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 5 kwietnia 2011 r. pt. "Efektywność i skuteczność finansowania UE w dziedzinie likwidacji elektrowni jądrowych w nowych państwach członkowskich" (Dz.U. C 296 E z 2.10.2012, s. 19).

79 SEC(2011) 1387, s. 34, zob. załącznik 1.

80 Wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego objętych zakresem wspólnych ram strategicznych oraz ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Spójności, oraz uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1083/2006 (COM(2011) 615/2).

81 Opinia załączona do sprawozdania A7-0270/2012.

82 Takich jak przyjęcie wspólnych ram strategicznych, przyjęcie szczegółowych zasad odnoszących się do instrumentów finansowych, zobowiązania państw członkowskich dotyczące procedury zgłaszania nieprawidłowości i odzyskiwania nienależnie wypłaconych środków, warunki audytów krajowych, kryteria akredytacji organów zarządzających i organów certyfikujących.

83 Rozporządzenie Komisji (WE) nr 438/2001 z dnia 2 marca 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/1999 dotyczącego zarządzania i systemów kontroli pomocy udzielanej w ramach funduszy strukturalnych (Dz.U. L 63 z 3.3.2001, s. 21).

84 Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1828/2006 z dnia 8 grudnia 2006 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności oraz rozporządzenia (WE) nr 1080/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (Dz.U. L 371 z 27.12.2006, s. 1).

85 Zob. ust. 4 rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 5 maja 2010 r. zawierającej uwagi, które stanowią integralną część decyzji dotyczących udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2008, sekcja III - Komisja i agencje wykonawcze (Dz.U. L 252 z 25.9.2010, s. 39).

86 Zob. ust. 61 niedawnej rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 10 maja 2011 r. zawierająca uwagi stanowiące nieodłączną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2009, sekcja III - Komisja i agencje wykonawcze (Dz.U. L 250 z 27.9.2011, s. 33).

87 Dz.U. L 228 z 9.9.1996, s. 1.

88 Dz.U. L 185 z 6.7.2001, s. 1.

89 Rozporządzenie Rady (WE) nr 389/2006 z dnia 27 lutego 2006 r. ustanawiające instrument wsparcia finansowego w celu stymulowania rozwoju gospodarczego tureckiej wspólnoty cypryjskiej zmieniające rozporządzenie (WE) nr 2667/2000 w sprawie Europejskiej Agencji Odbudowy (Dz.U. L 65 z 7.3.2006, s. 5).

90 Dz.U. C 390 E z 18.12.2012, s. 49.

91 Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s. 1.

92 Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2083/92 z dnia 14 lipca 1992 r. zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 2092/91 w sprawie produkcji ekologicznej produktów rolnych oraz znakowania produktów rolnych i środków spożywczych (Dz.U. L 208 z 24.7.1992, s. 15).

93 Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 1267/2011 z dnia 6 grudnia 2011 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1235/2008 ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 834/2007 w odniesieniu do ustaleń dotyczących przywozu produktów ekologicznych z krajów trzecich (Dz.U. L 324 z 7.12.2011, s. 9).

94 Zob. roczne sprawozdanie z działalności z 2011 r. Dyrekcji Generalnej ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich, s. 25.

95 Dz.U. L 73 z 15.3.2008, s. 17.

Zmiany w prawie

Rząd chce zmieniać obowiązujące regulacje dotyczące czynników rakotwórczych i mutagenów

Rząd przyjął we wtorek projekt zmian w Kodeksie pracy, którego celem jest nowelizacja art. 222, by dostosować polskie prawo do przepisów unijnych. Chodzi o dodanie czynników reprotoksycznych do obecnie obwiązujących regulacji dotyczących czynników rakotwórczych i mutagenów. Nowela upoważnienia ustawowego pozwoli na zmianę wydanego na jej podstawie rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym lub mutagennym w środowisku pracy.

Grażyna J. Leśniak 16.04.2024

Bez kary za brak lekarza w karetce do końca tego roku

W ponad połowie specjalistycznych Zespołów Ratownictwa Medycznego brakuje lekarzy. Ministerstwo Zdrowia wydłuża więc po raz kolejny czas, kiedy Narodowy Fundusz Zdrowia nie będzie pobierał kar umownych w przypadku niezapewnienia lekarza w zespołach ratownictwa. Pierwotnie termin wyznaczony był na koniec czerwca tego roku.

Beata Dązbłaż 10.04.2024

Będzie zmiana ustawy o rzemiośle zgodna z oczekiwaniami środowiska

Rozszerzenie katalogu prawnie dopuszczalnej formy prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie rzemiosła, zmiana definicji rzemiosła, dopuszczenie wykorzystywania przez przedsiębiorców, niezależnie od formy prowadzenia przez nich działalności, wszystkich kwalifikacji zawodowych w rzemiośle, wymienionych w ustawie - to tylko niektóre zmiany w ustawie o rzemiośle, jakie zamierza wprowadzić Ministerstwo Rozwoju i Technologii.

Grażyna J. Leśniak 08.04.2024

Tabletki "dzień po" bez recepty nie będzie. Jest weto prezydenta

Dostępność bez recepty jednego z hormonalnych środków antykoncepcyjnych (octan uliprystalu) - takie rozwiązanie zakładała zawetowana w piątek przez prezydenta Andrzeja Dudę nowelizacja prawa farmaceutycznego. Wiek, od którego tzw. tabletka "dzień po" byłaby dostępna bez recepty miał być określony w rozporządzeniu. Ministerstwo Zdrowia stało na stanowisku, że powinno to być 15 lat. Wątpliwości w tej kwestii miała Kancelaria Prezydenta.

Katarzyna Nocuń 29.03.2024

Małżonkowie zapłacą za 2023 rok niższy ryczałt od najmu

Najem prywatny za 2023 rok rozlicza się według nowych zasad. Jedyną formą opodatkowania jest ryczałt od przychodów ewidencjonowanych, według stawek 8,5 i 12,5 proc. Z kolei małżonkowie wynajmujący wspólną nieruchomość zapłacą stawkę 12,5 proc. dopiero po przekroczeniu progu 200 tys. zł, zamiast 100 tys. zł. Taka zmiana weszła w życie w połowie 2023 r., ale ma zastosowanie do przychodów uzyskanych za cały 2023 r.

Monika Pogroszewska 27.03.2024

Ratownik medyczny wykona USG i zrobi test na COVID

Mimo krytycznych uwag Naczelnej Rady Lekarskiej, Ministerstwo Zdrowia zmieniło rozporządzenie regulujące uprawnienia ratowników medycznych. Już wkrótce, po ukończeniu odpowiedniego kursu będą mogli wykonywać USG, przywrócono im też możliwość wykonywania testów na obecność wirusów, którą mieli w pandemii, a do listy leków, które mogą zaordynować, dodano trzy nowe preparaty. Większość zmian wejdzie w życie pod koniec marca.

Agnieszka Matłacz 12.03.2024

Martin SCHULZ	Klaus WELLE
Przewodniczący	Sekretarz Generalny

Identyfikator:	Dz.U.UE.L.2013.308.25
Rodzaj:	Decyzja
Tytuł:	Decyzja 2013/537/UE,Euratom w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2011, sekcja III - Komisja i agencje wykonawcze
Data aktu:	17/04/2013
Data ogłoszenia:	16/11/2013

Decyzja 2013/537/UE,Euratom w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2011, sekcja III - Komisja i agencje wykonawcze

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO z dnia 17 kwietnia 2013 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2011, sekcja III - Komisja i agencje wykonawcze

REZOLUCJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO z dnia 17 kwietnia 2013 r.

REZOLUCJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO z dnia 17 kwietnia 2013 r.

Zmiany w prawie

Dz.U.UE.L.2013.308.25

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

z dnia 17 kwietnia 2013 r.

w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2011, sekcja III - Komisja i agencje wykonawcze

REZOLUCJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

z dnia 17 kwietnia 2013 r.

REZOLUCJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

z dnia 17 kwietnia 2013 r.