a także mając na uwadze, co następuje:(1) Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) zobowiązuje państwa członkowskie do uznawania swoich polityk gospodarczych za przedmiot wspólnego zainteresowania oraz do prowadzenia polityki budżetowej w sposób zmierzający do zapewnienia zdrowych finansów publicznych i prowadzenia polityki gospodarczej w sposób niezagrażający prawidłowemu funkcjonowaniu unii gospodarczej i walutowej.
(2) Pakt stabilności i wzrostu ("Pakt") ma na celu zapewnienie dyscypliny budżetowej w całej Unii oraz ustala ramy zapobiegania nadmiernemu deficytowi sektora instytucji rządowych i samorządowych oraz jego korygowania. Pakt opiera się na dążeniu do zapewnienia zdrowych finansów publicznych jako środka służącego umocnieniu warunków stabilności cen oraz silnego, trwałego wzrostu opartego na stabilności finansowej, wspierając tym samym osiągnięcie celów Unii w zakresie zrównoważonego wzrostu i zatrudnienia. Pakt obejmuje system wielostronnego nadzoru ustanowiony w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1466/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie wzmocnienia nadzoru pozycji budżetowych oraz nadzoru i koordynacji polityk gospodarczych(3) oraz procedurę unikania nadmiernego deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych określoną w art. 126 TFUE i doprecyzowana w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu(4). Pakt został dodatkowo wzmocniony w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1175/2011(5) i rozporządzeniu Rady (UE) nr 1177/2011(6). Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1173/2011 z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie skutecznego egzekwowania nadzoru budżetowego w strefie euro(7) wprowadziło system skutecznych, zapobiegawczych i stopniowych mechanizmów egzekwowania w postaci nakładania sankcji na państwa członkowskie, których walutą jest euro.
(3) Zmiany Paktu wzmocniły wytyczne dla państw członkowskich w odniesieniu do prowadzenia rozważnej polityki budżetowej oraz, w przypadku państw członkowskich, których walutą jest euro, wprowadziły surowsze sankcje za nieprowadzenie rozważnej polityki budżetowej oraz umożliwiły ich nakładanie w sposób bardziej automatyczny, tak aby uniknąć nadmiernego deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych. Za pomocą tych przepisów stworzono bardziej szczegółowe ramy.
(4) Aby zapewnić ściślejszą koordynację polityk gospodarczych oraz trwałą konwergencję wyników gospodarczych państw członkowskich, Europejski Semestr, ustanowiony w art. 2a rozporządzenia (WE) nr 1466/97, określa ramy dla koordynacji polityki gospodarczej. Europejski Semestr obejmuje: opracowanie i nadzór nad wdrażaniem ogólnych wytycznych polityk gospodarczych państw członkowskich i Unii (ogólne wytyczne polityki gospodarczej) zgodnie z art. 121 ust. 2 TFUE; opracowanie i analizę wdrażania wytycznych dotyczących zatrudnienia, które państwa członkowskie muszą uwzględnić zgodnie z art. 148 ust. 2 TFUE (wytyczne dotyczące zatrudnienia); przedłożenie i ocenę programów stabilności lub programów konwergencji państw członkowskich zgodnie z tym rozporządzeniem; przedstawianie i ocenę krajowych programów reform państw członkowskich wspierających unijną strategię na rzecz wzrostu i zatrudnienia, sporządzanych zgodnie z ogólnymi wytycznymi polityki gospodarczej, z wytycznymi dotyczącymi zatrudnienia oraz z ogólnymi wytycznymi dla państw członkowskich wydawanymi przez Komisję (roczna analiza wzrostu gospodarczego) i Radę Europejską na początku rocznego cyklu nadzoru; oraz nadzór mający na celu zapobieganie zakłóceniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowanie na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1176/2011 z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie zapobiegania zakłóceniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowania(8). W stosownych przypadkach należy również wziąć pod uwagę opinie wydane w związku z programem partnerstwa gospodarczego ustanowionym niniejszym rozporządzeniem.
(5) Aby Unia mogła wyjść z kryzysu wzmocniona, zarówno wewnętrznie, jak i na poziomie międzynarodowym, przez zwiększenie konkurencyjności, wydajności, potencjału wzrostu, spójności społecznej i konwergencji gospodarczej, Rada Europejska w swoich konkluzjach z dnia 17 czerwca 2010 r. przyjęła nową unijną strategię na rzecz wzrostu i zatrudnienia, która obejmuje również cele w obszarach walki z ubóstwem, edukacji, innowacji i ochrony środowiska.
(6) W celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej TFUE dopuszcza możliwość przyjęcia w odniesieniu do strefy euro środków szczególnych, które wykraczają poza przepisy mające zastosowanie do ogółu państw członkowskich, w celu zwiększenia koordynacji i nadzoru nad ich dyscypliną budżetową. Taka zwiększona koordynacja i nadzór powinny iść w parze z proporcjonalnym zaangażowaniem odpowiednio Parlamentu Europejskiego i parlamentów narodowych. Należy bardziej aktywnie wykorzystywać, w stosownych przypadkach i w miarę konieczności, środki szczególne przewidziane w art. 136 TFUE.
(7) Niniejsze rozporządzenie powinno być w pełni zgodne z art. 152 TFUE, a zalecenia wydawane na mocy niniejszego rozporządzenia powinny być wydawane z poszanowaniem krajowych praktyk i instytucji w zakresie kształtowania płac. Niniejsze rozporządzenie uwzględnia art. 28 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a co za tym idzie nie narusza prawa do negocjowania, zawierania ani egzekwowania układów zbiorowych ani do podejmowania działań zbiorowych zgodnie z prawem i praktykami krajowymi.
(8) Art. 9 TFUE stanowi, że przy określaniu i realizacji swoich polityk i działań Unia powinna brać pod uwagę wymogi związane ze wspieraniem wysokiego poziomu zatrudnienia, zapewnianiem odpowiedniej ochrony socjalnej, zwalczaniem wykluczenia społecznego, a także z wysokim poziomem kształcenia, szkolenia oraz ochrony zdrowia ludzkiego.
(9) Stopniowo wzmacniane nadzór i koordynacja, zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, uzupełnią Europejski Semestr na rzecz koordynacji polityki gospodarczej, będą stanowiły uzupełnienie obowiązujących przepisów Paktu oraz wzmocnią nadzór nad polityką gospodarczą i budżetową w państwach członkowskich, których walutą jest euro. Stopniowo wzmacniana procedura monitorowania powinna przyczynić się do lepszych wyników budżetowych i gospodarczych, stabilności makroekonomicznej i finansowej oraz spójności gospodarczej z korzyścią dla wszystkich państw członkowskich, których walutą jest euro. W ramach stopniowo wzmacnianego procesu, ściślejsze monitorowanie jest szczególnie przydatne dla państw członkowskich objętych procedurą nadmiernego deficytu.
(10) Tendencyjne i nierealistyczne prognozy makroekonomiczne i budżetowe mogą znacznie zmniejszyć skuteczność planowania budżetowego, a to z kolei może mieć negatywny wpływ na dyscyplinę budżetową. Obiektywne i realistyczne prognozy makroekonomiczne mogą zapewnić organy niezależne lub organy, które są funkcjonalnie niezależne od władz budżetowych państwa członkowskiego, działające na podstawie przepisów prawa krajowego zapewniających wysoki poziom funkcjonalnej niezależności i odpowiedzialności za podejmowane działania. Takie prognozy powinny być wykorzystywane na wszystkich etapach procedury budżetowej.
(11) Dobry stan finansów publicznych najlepiej jest zapewnić na etapie planowania, a poważne błędy należy rozpoznać jak najszybciej. Państwa członkowskie powinny odnosić korzyści nie tylko z ustalenia zasad przewodnich i celów budżetowych, lecz również ze zsynchronizowanego monitorowania ich polityk budżetowych.
(12) Wprowadzenie wspólnego harmonogramu budżetowego dla państw członkowskich, których walutą jest euro, powinno doprowadzić do lepszej synchronizacji kluczowych etapów przygotowywania budżetów krajowych, przyczyniając się w ten sposób do skuteczności Paktu i Europejskiego Semestru na rzecz koordynacji polityki gospodarczej. Powinno to doprowadzić do większej synergii poprzez ułatwienie koordynacji polityki w gronie państw członkowskich, których walutą jest euro, oraz poprzez zapewnienie należytego uwzględnienia zaleceń Rady i Komisji w procedurze budżetowej państw członkowskich. Procedura ta powinna być spójna z ramami koordynacji polityki gospodarczej w kontekście rocznego cyklu nadzoru, który obejmuje w szczególności ogólne wytyczne dla państw członkowskich wydane przez Komisję i Radę Europejską na początku cyklu. Polityki budżetowe państw członkowskich powinny być spójne z zaleceniami wydanymi w ramach Paktu oraz, w stosownych przypadkach, z zaleceniami wydanymi w kontekście rocznego cyklu nadzoru, w tym również procedury dotyczącej zakłóceń równowagi makroekonomicznej ustanowionej rozporządzeniem (UE) nr 1176/2011, a także z opiniami dotyczącymi programów partnerstwa gospodarczego, ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu.
(13) Na pierwszym etapie tego wspólnego harmonogramu budżetowego państwa członkowskie powinny podać do publicznej wiadomości swój krajowy średniookresowy plan budżetowy jednocześnie ze swoimi programami stabilności, najlepiej do dnia 15 kwietnia, ale nie później niż do dnia 30 kwietnia. Takie plany powinny zawierać wskazówki dotyczące sposobu, w jaki przedstawione w nich reformy i działania mogą przyczynić się do osiągnięcia celów i krajowych zobowiązań sformułowanych w ramach unijnej strategii na rzecz wzrostu i zatrudnienia. Krajowy średniookresowy plan budżetowy oraz program stabilności mogą być tym samym dokumentem.
(14) Ważnym etapem takiego wspólnego harmonogramu budżetowego powinna być publikacja do dnia 15 października projektu budżetu podsektora centralnego. Z racji tego, że zgodność z przepisami Paktu ma być zapewniana na szczeblu sektora instytucji rządowych i samorządowych, a osiągnięcie celów budżetowych wymaga spójnego budżetowania we wszystkich podsektorach sektora instytucji rządowych i samorządowych, wraz z publikacją projektu budżetu podsektora centralnego należy opublikować najważniejsze parametry projektów budżetów wszystkich pozostałych podsektorów sektora instytucji rządowych i samorządowych. Parametry takie powinny obejmować w szczególności przewidywane wyniki budżetowe pozostałych podsektorów, główne założenia leżące u podstaw tych prognoz oraz przyczyny oczekiwanych zmian w stosunku do założeń programu stabilności.
(15) Wspólny harmonogram budżetowy przewiduje również, że budżet ma zostać przyjęty lub ustalony w terminie do dnia 31 grudnia każdego roku wraz z uaktualnionymi głównymi parametrami budżetowymi dla pozostałych podsektorów sektora instytucji rządowych i samorządowych. W przypadku gdy, z przyczyn obiektywnych znajdujących się poza kontrolą rządu, budżet nie zostanie przyjęty do dnia 31 grudnia, należy wprowadzić tymczasowe procedury budżetowe w celu zapewnienia, aby rząd nadal był w stanie wykonywać swoje zasadnicze zadania. Stosowne rozwiązania mogłyby obejmować wdrażanie rządowego projektu budżetu, budżetu zatwierdzonego na rok ubiegły lub szczególnych środków przyjętych przez parlament.
(16) W celu lepszej koordynacji planowania krajowej emisji instrumentów dłużnych państwa członkowskie powinny z wyprzedzeniem informować Komisję i Eurogrupę o swoich planach emisji długu publicznego.
(17) Zgodność ze skutecznymi, opartymi na regułach ramami budżetowymi może być ważnym narzędziem wspierania zdrowej i stabilnej polityki budżetowej. Dyrektywa Rady 2011/85/UE z dnia 8 listopada 2011 r. w sprawie wymogów dla ram budżetowych państw członkowskich(9) stanowi, że monitorowanie zgodności z numerycznymi regułami fiskalnymi specyficznymi dla poszczególnych państw powinno być wspierane na poziomie krajowym przez niezależne organy lub organy, które są funkcjonalnie niezależne. Należy odnotować, że w związku z różnorodnością możliwych i istniejących rozwiązań, chociaż nie jest to preferowane rozwiązanie, powinno się umożliwić, aby za monitorowanie zgodności z tymi regułami odpowiadał więcej niż jeden niezależny organ, o ile istnieje jasny podział odpowiedzialności i nie zachodzą na siebie zakresy właściwości tych organów w odniesieniu do konkretnych aspektów monitorowania. Należy unikać nadmiernej instytucjonalnej fragmentaryzacji czynności monitorowania. Aby organy monitorujące mogły skutecznie wykonywać swój mandat, powinny one działać na podstawie przepisów prawa krajowego zapewniających wysoki stopień funkcjonalnej niezależności i odpowiedzialności za podejmowane działania. Przy tworzeniu organów monitorujących należy wziąć pod uwagę istniejącą strukturę instytucjonalną oraz strukturę administracyjną danego państwa członkowskiego. W szczególności powinno być możliwe zapewnienie funkcjonalnej niezależności odpowiedniemu organowi istniejącej instytucji, pod warunkiem że takiemu organowi powierzono wykonywanie konkretnych czynności monitorowania oraz że posiada on odrębny statut i przestrzega innych zasad, o których mowa w niniejszym motywie.
(18) Niniejsze rozporządzenie nie nakłada na państwa członkowskie dodatkowych wymogów ani obowiązków w odniesieniu do numerycznych reguł fiskalnych specyficznych dla poszczególnych państw. Silne numeryczne reguły fiskalne specyficzne dla poszczególnych państw oraz zgodne z celami budżetowymi na poziomie Unii i monitorowane przez niezależne organy, są podstawą wzmocnionych ram nadzoru budżetowego Unii. Zasady, jakich powinny przestrzegać te niezależne ograny, a także ich konkretne zadania, określone są w niniejszym rozporządzeniu.
(19) Państwa członkowskie, których walutą jest euro, są szczególnie podatne na efekty uboczne prowadzonych przez siebie polityk budżetowych. Państwa członkowskie, których walutą jest euro, powinny zasięgać opinii Komisji i konsultować się wzajemnie przed przyjęciem jakichkolwiek planów istotnych reform polityki budżetowej, które mogłyby wywierać efekty uboczne, aby umożliwić ocenę ewentualnego wpływu na strefę euro jako całość. Państwa te powinny również uważać swoje plany budżetowe za przedmiot wspólnego zainteresowania i przed ich wejściem w życie przedstawiać je Komisji do celów monitorowania. Komisja we współpracy z państwami członkowskimi powinna zaproponować wytyczne w formie zharmonizowanych ram, określające treść projektów planów budżetowych.
(20) W wyjątkowych przypadkach gdy, po konsultacji z danym państwem członkowskim, Komisja stwierdzi w projekcie planu budżetowego szczególnie poważne nieprzestrzeganie obowiązków w zakresie polityki budżetowej określonych w Pakcie, w swojej opinii na temat projektu planu budżetowego powinna ona wnioskować o zmianę projektu planu budżetowego, zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Będzie to miało w szczególności miejsce w przypadku, gdy wdrożenie projektu planu budżetowego stanowiłoby zagrożenie dla stabilności finansowej danego państwa członkowskiego lub dla prawidłowego funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej lub w przypadku, gdy wdrożenie projektu planu budżetowego spowodowałoby znaczące, oczywiste naruszenie zaleceń przyjętych przez Radę zgodnie z Paktem.
(21) Opinia Komisji na temat projektu planu budżetowego powinna zostać przyjęta jak najszybciej, a w każdym wypadku nie później niż do końca listopada, uwzględniając w jak największym stopniu specyficzne krajowe harmonogramy budżetowe i procedury parlamentarne, aby zapewniać możliwość należytego uwzględnienia unijnych wytycznych dotyczących polityki budżetowej w ramach przygotowywania krajowego budżetu. W szczególności opinia powinna zawierać ocenę, czy w planach budżetowych należycie uwzględniono zalecenia wydane w ramach Europejskiego Semestru. Na wniosek parlamentu danego państwa członkowskiego lub Parlamentu Europejskiego Komisja powinna być przygotowana do przedstawienia swojej opinii parlamentowi występującemu z wnioskiem, po podaniu jej do wiadomości publicznej. Zachęca się państwa członkowskie, aby uwzględniły opinię Komisji na temat ich projektu planu budżetowego w procesie przyjmowania ich ustawy budżetowej.
(22) Zakres, w jakim opinia ta została uwzględniona w ustawie budżetowej państwa członkowskiego, powinien być częścią oceny prowadzącej, w razie spełnienia odpowiednich warunków, do decyzji o istnieniu nadmiernego deficytu w danym państwie członkowskim. W takim przypadku niezastosowanie się do wcześniejszych wytycznych Komisji należy uznać za okoliczność obciążającą.
(23) Ponadto na podstawie ogólnej oceny projektów planów budżetowych przez Komisję Eurogrupa powinna omówić sytuację budżetową oraz perspektywy dla całej strefy euro.
(24) Państwa członkowskie, których walutą jest euro i które są objęte procedurą nadmiernego deficytu, powinny być ściślej monitorowane, aby zapewnić pełną, trwałą i terminową korektę nadmiernego deficytu. Ściślejsze monitorowanie za pomocą dodatkowych wymogów sprawozdawczych powinno zapewnić zapobieganie i wczesne korygowanie wszelkich odstępstw od zaleceń Rady dotyczących skorygowania nadmiernego deficytu. Monitorowanie takie powinno stanowić uzupełnienie przepisów określonych w rozporządzeniu (WE) nr 1467/97. Te dodatkowe wymogi sprawozdawcze powinny być proporcjonalne w stosunku do etapu procedury, którą objęte jest dane państwo członkowskie na mocy art. 126 TFUE. Jako pierwszy krok, dane państwa członkowskie powinny przeprowadzić kompleksową ocenę wykonania budżetu w bieżącym roku na poziomie sektora instytucji rządowych i samorządowych oraz jego podsektorów, biorąc w szczególności pod uwagę ryzyko finansowe związane ze zobowiązaniami warunkowymi mogącymi mieć duży wpływ na budżet publiczny.
(25) Dodatkowe wymogi sprawozdawcze dla państw członkowskich, których walutą jest euro i które są objęte procedurą nadmiernego deficytu, powinny umożliwić lepszą wymianę informacji między danymi państwami członkowskimi oraz Komisją, a w rezultacie rozpoznanie zagrożeń dla dotrzymania przez państwo członkowskie ustalonego przez Radę terminu skorygowania nadmiernego deficytu. W przypadku rozpoznania takich zagrożeń Komisja powinna skierować do danego państwa członkowskiego zalecenie podjęcia odpowiednich środków w określonym terminie. Komisja powinna przedstawić swoje zalecenie parlamentowi danego państwa członkowskiego na jego wniosek. Działania zgodne z zaleceniem powinny doprowadzić do szybkiej korekty wszelkich zjawisk stwarzających zagrożenie dla korekty nadmiernego deficytu w wyznaczonym terminie.
(26) Ocena zgodności z zaleceniem Komisji powinna być częścią prowadzonej przez Komisję ciągłej oceny skuteczności działań mających na celu skorygowanie nadmiernego deficytu. Przy podejmowaniu decyzji, czy podjęto skuteczne działania w celu skorygowania nadmiernego deficytu, Rada powinna również wziąć pod uwagę, czy dane państwo członkowskie zastosowało się do zalecenia Komisji, jednocześnie należycie uwzględniając art. 3 ust. 5 i art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1467/97.
(27) W istocie, rozporządzenie (WE) nr 1467/97, które szczegółowo określa procedurę nadmiernego deficytu na podstawie art. 126 TFUE, zawiera rozwiązania uelastyczniające, które umożliwiają uwzględnianie nieprzewidzianych niekorzystnych zdarzeń gospodarczych. Art. 3 ust. 5 i art. 5 ust. 2 tego rozporządzenia przewidują, że jeżeli podjęto skuteczne działania zgodne z - odpowiednio - zaleceniem na mocy art. 126 ust. 7 TFUE lub decyzją w sprawie wezwania na mocy art. 126 ust. 9 TFUE, lecz po przyjęciu zalecenia lub decyzji w sprawie wezwania wystąpią nieprzewidziane niekorzystne zdarzenia gospodarcze, niosące poważne negatywne konsekwencje dla finansów sektora instytucji rządowych i samorządowych, Rada, działając na zalecenie Komisji, może podjąć decyzję o przyjęciu zmienionego zalecenia na mocy art. 126 ust. 7 TFUE lub zmienionej decyzji w sprawie wezwania na mocy art. 126 ust. 9 TFUE. Zmienione zalecenie lub zmieniona decyzja w sprawie wezwania, uwzględniające istotne czynniki, o których mowa w art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1467/97, może w szczególności przesunąć termin skorygowania nadmiernego deficytu zasadniczo o jeden rok. Rada powinna ocenić, czy wystąpiły nieprzewidziane niekorzystne zdarzenia gospodarcze, niosące poważne negatywne konsekwencje dla finansów sektora instytucji rządowych i samorządowych, w odniesieniu do prognozy ekonomicznej zawartej w pierwotnym zaleceniu lub decyzji w sprawie wezwania. W przypadku znacznego pogorszenia koniunktury gospodarczej w strefie euro lub w całej Unii Rada może również, na zalecenie Komisji, przyjąć zmienione zalecenie na mocy art. 126 ust. 7 TFUE lub zmienioną decyzję w sprawie wezwania na mocy art. 126 ust. 9 TFUE, pod warunkiem że nie zagraża to stabilności finansów publicznych w średnim okresie. Ponadto art. 2 ust. 1a rozporządzenia (WE) nr 1467/97 przewiduje, że przy stosowaniu referencyjnego wskaźnika dotyczącego tempa redukcji długu należy wziąć pod uwagę wpływ cyklu na to tempo redukcji. Zatem państwo członkowskie nie byłoby uznawane za niespełniające kryterium długu ustanowionego w art. 126 ust. 2 lit. b) TFUE jedynie z powodu negatywnych warunków cyklicznych.
(28) Poza tym ponieważ działania budżetowe mogłyby być niewystarczające do zapewnienia trwałej korekty nadmiernego deficytu, państwa członkowskie, których walutą jest euro i które są objęte procedurą nadmiernego deficytu, powinny przedstawić program partnerstwa gospodarczego szczegółowo określający działania i reformy strukturalne potrzebne do zapewnienia skutecznej i trwałej korekty nadmiernego deficytu, na podstawie najnowszej aktualizacji swojego krajowego programu reform i swojego programu stabilności.
(29) Ponadto wzmocnienie zarządzania gospodarczego pociąga za sobą bliższy dialog z Parlamentem Europejskim. Uznając, że partnerami Parlamentu Europejskiego w ramach dialogu są odpowiednie instytucje Unii i ich przedstawiciele, właściwa komisja Parlamentu Europejskiego może zaproponować udział w wymianie poglądów państwu członkowskiemu, którego dotyczy zalecenie Komisji lub opinia Rady zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Udział państwa członkowskiego w takiej wymianie poglądów jest dobrowolny.
(30) W celu określenia zakresu obowiązków sprawozdawczych państw członkowskich objętych procedurą nadmiernego deficytu należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do treści i zakresu tej sprawozdawczości. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.
(31) Uprawnienia do przyjmowania opinii dotyczących programów partnerstwa gospodarczego zgodnie z niniejszym rozporządzeniem powinny zostać przekazane Radzie. Opinie te stanowią uzupełnienie procedury nadmiernego deficytu określonej w art. 126 TFUE, zgodnie z którą Rada stwierdza istnienie nadmiernego deficytu oraz decyduje o działaniach wymaganych dla jego zlikwidowania.
(32) Pamiętając o znaczeniu zdrowych finansów publicznych, reform strukturalnych i ukierunkowanych inwestycji służących zrównoważonemu wzrostowi, szefowie państw lub rządów państw członkowskich podpisali w dniu 29 czerwca 2012 r. Pakt na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia, który świadczy o ich determinacji by pobudzić wzrost gospodarczy sprzyjający tworzeniu miejsc pracy, a jednocześnie o ich zaangażowaniu na rzecz zdrowych finansów publicznych. Pakt na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia obejmuje w szczególności środki mające na celu zwiększenie finansowania gospodarki. Kwota 120.000.000.000 EUR (czyli ok. 1 % unijnego dochodu narodowego brutto) jest uruchamiana na szybko działające środki na rzecz wzrostu gospodarczego. Jak zalecono w rocznej analizie wzrostu gospodarczego w odniesieniu do lat 2012 i 2013, państwa członkowskie powinny dążyć do utrzymania odpowiedniego tempa konsolidacji fiskalnej, zachowując jednocześnie inwestycje służące realizacji celów strategii Europa 2020 na rzecz wzrostu i zatrudnienia.
(33) Komisja monitoruje wpływ dużych ograniczeń budżetowych na zwiększające wzrost wydatki publiczne oraz na inwestycje publiczne. Ramy fiskalne Unii pozwalają na zapewnienie równowagi między uznawaniem zapotrzebowania na efektywne inwestycje publiczne a celami dyscypliny fiskalnej: przy pełnym poszanowaniu Paktu możliwości oferowane przez istniejące ramy fiskalne Unii pod względem równoważenia zapotrzebowania na efektywne inwestycje publiczne z celami dyscypliny fiskalnej mogą być wykorzystywane w ramach części zapobiegawczej Paktu. Komisja ogłosiła, że zamierza przedstawić sprawozdanie dotyczące zakresu ewentualnych działań w granicach istniejących ram fiskalnych Unii.
(34) Parlament Europejski w swojej rezolucji z dnia 20 listopada 2012 r. zawierającej zalecenia dla Komisji w sprawie sprawozdania Przewodniczącego Rady Europejskiej, Komisji Europejskiej, Europejskiego Banku Centralnego i Eurogrupy, zatytułowanej "W kierunku faktycznej unii gospodarczej i walutowej", a Komisja w swoim komunikacie z dnia 28 listopada 2012 r. zatytułowanym "Plan działania na rzecz pogłębionej i rzeczywistej unii gospodarczej i walutowej" przedstawiły swoje poglądy na działania potrzebne do zrealizowania pogłębionej i lepiej zintegrowanej unii gospodarczej i walutowej. W następstwie sprawozdania zatytułowanego "W kierunku faktycznej unii gospodarczej i walutowej" Rada Europejska w swoich konkluzjach z grudnia 2012 r. przedstawiła swoje poglądy na szereg kwestii z myślą o dalszym wzmocnieniu unii gospodarczej i walutowej,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
