Język postępowania: angielski(2022/C 303/34)
(Dz.U.UE C z dnia 8 sierpnia 2022 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Cathay Pacific Airways Ltd (przedstawiciele: J. Flynn, Solicitor, M. Rees i E. Estellon, avocats)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:
- uchylenie pkt 3 sentencji zaskarżonego wyroku;
- uwzględnienie pozostałych żądań przedstawionych w zaskarżonym wyroku;
- uchylenie każdego z pozostałych stwierdzeń naruszenia przedstawionych w art. 1 ust. 1-4 decyzji Komisji C(2017) 1742 final z dnia 17 marca 2017 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE, art. 53 porozumienia EOG oraz art. 8 umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego (sprawa AT.39258 - Lotniczy przewóz towarów) (zwanej dalej "decyzją") w zakresie, w jakim dotyczą one wnoszącego odwołanie;
- uchylenie pozostałej kwoty nałożonej na wnoszącego odwołanie w art. 3 decyzji grzywny lub
- tytułem żądania ewentualnego, uchylenie lub obniżenie na podstawie art. 261 TFUE pozostałej kwoty nałożonej na wnoszącego odwołanie grzywny w ramach wykonywania przysługującego Trybunałowi nieograniczonego prawa orzekania z uwagi na obiektywne uchybienia w uzasadnieniu i w argumentacji zaskarżonego wyroku oraz
- obciążenie Komisji całością kosztów poniesionych przez wnoszącego odwołanie, w tym kosztami poniesionymi przez niego w postępowaniu przed Sądem.
Zarzuty i główne argumenty
Wnoszący odwołanie podnosi sześć zarzutów.
W pierwszym zarzucie odwołania wnoszący je podnosi, że Sąd błędnie uznał kompetencję Unii w zakresie zachowań dotyczących lotów przychodzących, to znaczy usług lotniczego przewozu towarów z państw trzecich do EOG.
W drugim zarzucie odwołania wnoszący je podnosi, że Sąd błędnie zakwalifikował przedstawiony przez wnoszącego odwołanie argument dotyczący tak zwanego "przymusu państwowego" i nie zastosował go właściwie oraz nie uwzględnił w należyty sposób zasad kurtuazji międzynarodowej i nieingerencji w sprawy suwerennego państwa trzeciego.
W trzecim zarzucie odwołania wnoszący je podnosi, że Sąd nie rozpatrzył wszystkich przedstawionych przez wnoszącego odwołanie argumentów, gdy postanowił stwierdzić częściową nieważność decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona naruszeń ze względu na ich przedawnienie.
W czwartym zarzucie odwołania wnoszący je podnosi, że Sąd nie przedstawił odpowiedniego uzasadnienia wyciągniętego przez siebie wniosku, iż wnoszący odwołanie uczestniczył w rozpatrywanym jednolitym i ciągłym naruszeniu oraz naruszył zasadę równego traktowania.
W piątym zarzucie odwołania wnoszący je podnosi, że Sąd przyjął błędne podejście co do dowodów, które nie dotyczy bezpośrednio naruszeń obecnie przypisywanych wnoszącemu odwołanie i nie posłużył się przekonującymi argumentami w odniesieniu do wszystkich dowodów w zakresie, w jakim orzekł on, że wnoszący odwołanie uczestniczył w jednolitym i ciągłym naruszeniu.
W szóstym zarzucie odwołania wnoszący je podnosi, że Sąd naruszył prawo poprzez stwierdzenie, iż odmowa zapłaty prowizji przez wnoszącego odwołanie stanowiła naruszenie art. 101 TFUE lub wchodziła w zakres jednolitego i ciągłego naruszenia.
