Język postępowania: grecki(2022/C 266/38)
(Dz.U.UE C z dnia 11 lipca 2022 r.)
Strony
Strona skarżąca: Republika Grecka (przedstawiciele: E. Leftheriotou, A.-E. Vasilopoulou i K. Konsta)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji 1 w części, w której nakłada ona korekty finansowe na Republikę Grecką w kwocie brutto 43 525 011,74 EUR i w kwocie netto, ze względu na zmniejszenia płatności, w wysokości 43 156 228,16 EUR w następstwie dochodzenia XC/2018/001/GR dotyczącego stosowania zasady wzajemnej zgodności w latach składania wniosków 2016/2017 (lata budżetowe 2016 i 2017, strony od 72 do 124 sprawozdania zbiorczego)
- tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i zmniejszenie do 5 % nałożonej w niej stawki korekty oraz
- w każdym razie zmniejszenie nałożonej kwoty korekty finansowej netto do wysokości 12 225 532,12 EUR
- obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez Republikę Grecką.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów. Zarzuty od pierwszego do czwartego dotyczą ustaleń, na których Komisja opiera sporną decyzję, podczas gdy zarzuty piąty i szósty odnoszą się do obliczenia spornej korekty.
1. Zarzut pierwszy dotyczący braku podstawy prawnej w celu poddania ustaleń Komisji kluczowym kontrolom a ponadto naruszenia zasady pewności prawa oraz braku uzasadnienia.
2. W części pierwszej zarzutu drugiego skarżąca podnosi brak właściwości rzeczowej służb Komisji, które nałożyły korektę finansową, a w części drugiej podnosi ona naruszenie zasady proporcjonalności, ponieważ korekty zostały nałożone na podstawie ustaleń, które w żaden sposób nie mogłyby prowadzić do nałożenia kar na beneficjentów pomocy.
3. Zarzut trzeci dotyczy błędnej wykładni i błędnego zastosowania przepisów prawa Unii oraz błędu w ocenie okoliczności faktycznych popełnionego przez Komisję przy dokonywaniu swych pozostałych ustaleń.
4. W zarzucie czwartym, dotyczącym ustaleń Komisji odnoszących się do kluczowego mechanizmu kontroli "Składanie sprawozdań dotyczących ustaleń podczas kontroli", skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja została przyjęta z naruszeniem zasad lojalnej współpracy i pewności prawa (część pierwsza) oraz na podstawie błędu dotyczącego okoliczności faktycznych w zakresie wniosków wyciągniętych przez Komisję (część druga).
5. W zarzucie piątym skarżąca podnosi, że Komisja zastosowała korektę na podstawie błędnej wykładni i błędnego zastosowania art. 12 ust. 6 i 7 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 907/2014 (Dz.U. 2014, L 255, s. 18, część pierwsza zarzutu), a także z naruszeniem at. 34 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 908/2014 (Dz.U. 2014, L 255, s. 59) i zasady zakazu rozszerzania zakresu zastrzeżeń skierowanych wobec państwa członkowskiego w trakcie procedury rozliczania (część druga).
6. Wreszcie zarzut szósty dotyczy naruszenia prawa przy obliczaniu spornej korekty finansowej netto oraz braku zastosowania zmniejszeń ze względu na wcześniejsze zastosowanie korekt finansowych do tych samych wydatków, jak wydatki, które są przedmiotem spornej korekty finansowej, co stanowi naruszenie wytycznych Komisji.
