Sprawa C-85/22: Skarga wniesiona w dniu 8 lutego 2022 r. - Komisja Europejska/Republika Bułgarii

Skarga wniesiona w dniu 8 lutego 2022 r. - Komisja Europejska/Republika Bułgarii

(Sprawa C-85/22) (2022/C 148/24)

Język postępowania: bułgarski

(Dz.U.UE C z dnia 4 kwietnia 2022 r.)

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: Gr. Kolewa, C. Hermes)

Strona pozwana: Republika Bułgarii

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

1) ustalenie, że Republika Bułgarii uchybiła swoim zobowiązaniom określonym w art. 4 ust. 4 i art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory ¹  (zwanej dalej "dyrektywą w sprawie siedlisk przyrodniczych"), ponieważ:

– nie wyznaczyła w możliwie najkrótszym terminie, lecz nie później niż w ciągu sześciu lat, jako specjalnych obszarów ochrony (zwanych dalej "SOO"), 194 z łącznie 229 terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, zgodnie z decyzjami 2009/93/WE, 2009/91/WE i 2009/92/WE z dnia 12 grudnia 2008 r. i z decyzją 2013/23/UE z dnia 16 listopada 2012 r.;

– systematycznie i trwale nie spełnia swojego zobowiązania do określenia specyficznych dla obszarów szczegółowych założeń ochrony;

– systematycznie i trwale nie spełnia swojego zobowiązania do określenia niezbędnych środków ochronnych, które spełniałyby wymogi ekologiczne dotyczące rodzajów siedlisk przyrodniczych określonych w załączniku I oraz gatunków określonych w załączniku II, spotykanych w tym rejonie, i

– nie dokonała prawidłowej transpozycji art. 6 ust. 1 do krajowego ustawodawstwa;

2) obciążenie Bułgarii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza sprawa dotyczy nieprawidłowej transpozycji art. 6 ust. 1 i nieprawidłowego stosowania art. 4 ust. 4 i art. 6 ust. 1 dyrektywy w sprawie siedlisk przyrodniczych przez Bułgarię.

Artykuł 4 ust. 4 dyrektywy w sprawie siedlisk przyrodniczych wymaga, inter alia, jeśli dany teren został uznany za teren mający znaczenie dla Wspólnoty zgodnie z procedurą określoną w art. 4 ust. 2, by odpowiednie państwo członkowskie wyznaczyło ten teren jako SOO w możliwie najkrótszym terminie, lecz nie później niż w ciągu sześciu lat. W wyroku wydanym w sprawie C-849/19, Komisja/Grecja (EU:C:2020:1047), Trybunał wyjaśnił, że państwa członkowskie są również zobowiązane do określenia konkretnych założeń ochrony każdego SOO. Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy w sprawie siedlisk przyrodniczych stanowi, że w ramach SOO państwa członkowskie tworzą konieczne środki ochronne obejmujące, jeśli zaistnieje taka potrzeba, odpowiednie plany zagospodarowania opracowane specjalnie dla tych terenów bądź zintegrowane z innymi planami rozwoju oraz odpowiednie środki ustawowe, administracyjne lub umowne, odpowiadające ekologicznym wymaganiom typów siedlisk przyrodniczych, wymienionych w załączniku I, lub gatunków, wymienionych w załączniku II, żyjących na tych terenach.

Komisja jest zdania, że Republika Bułgarii nie wykonała swoich zobowiązań wynikających z wyżej wspomnianych przepisów dotyczących: określenia SOO w wymaganym terminie; określenia specyficznych dla obszarów szczegółowych założeń ochrony; określenia niezbędnych środków ochronnych; oraz prawidłowej transpozycji do krajowego ustawodawstwa art. 6 ust. 1 dyrektywy w sprawie siedlisk przyrodniczych.

1 Dz.U. 1992, L 206, s. 7.

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.2022.148.17
• Rodzaj: Ogłoszenie
• Tytuł: Sprawa C-85/22: Skarga wniesiona w dniu 8 lutego 2022 r. - Komisja Europejska/Republika Bułgarii
• Data aktu: 04/04/2022
• Data ogłoszenia: 04/04/2022