(2018/C 408/56)Język postępowania: czeski
(Dz.U.UE C z dnia 12 listopada 2018 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Republika Czeska (przedstawiciele: M. Smolek, J. Vláčil i O. Serdula, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącej odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie podnosi jeden zarzut dotyczący naruszenia art. 263 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w związku z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej "kartą").
W zaskarżonym postanowieniu Sąd błędnie uznał, że zaskarżony akt, w szczególności ze względu na brak po stronie Komisji kompetencji do wydawania decyzji w dziedzinie tradycyjnych zasobów własnych, nie jest aktem zaskarżalnym w rozumieniu art. 263 TFUE, co w ocenie Sądu nie stoi w sprzeczności z prawem Republiki Czeskiej do skutecznej ochrony sądowej w rozumieniu art. 47 karty, skoro Republika Czeska miała możliwość warunkowej zapłaty spornej kwoty, wyrażenia zastrzeżeń co do zasadności stanowiska prawnego Komisji oraz oczekiwania na wniesienie przez Komisję skargi na podstawie art. 258 TFUE.
Wnioski Sądu są sprzeczne z art. 263 TFUE w związku z art. 47 karty, ponieważ warunkowa zapłata nie gwarantuje tego, że spór zostanie w przyszłości rozstrzygnięty co do istoty przez Trybunał Sprawiedliwości. Wynika to z utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości odnoszącego się do uprawnień dyskrecjonalnych Komisji związanych z postępowaniem o uchybienie zobowiązaniom, z braku jakiegokolwiek przepisu dotyczącego instytucji warunkowej zapłaty, a w szczególności z dotychczasowej praktyki Komisji w tej dziedzinie.
