Język postępowania: niemiecki(2018/C 142/39)
(Dz.U.UE C z dnia 23 kwietnia 2018 r.)
Sąd odsyłający
Oberlandesgericht Wien
Strony w postępowaniu głównym
Strona powodowa: Skarb Pánstwa Rzeczpospolitej Polskiej - Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad
Strona pozwana: Stephan Riel występujący w charakterze zarządcy tymczasowego w postępowaniu upadłościowym dotyczącym majątku Alpine Bau GmbH
Pytania prejudycjalne
Pytanie 1
Czy art. 1 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (zwane dalej "rozporządzeniem nr 1215/2012") 1 należy interpretować w ten sposób, że powództwo o ustalenie istnienia wierzytelności w prawie austriackim dotyczy upadłości w rozumieniu art. 1 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 1215/2012, a zatem jest wyłączone z przedmiotowego zakresu stosowania tego rozporządzenia?
Pytanie 2a (jedynie w przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1):
Czy art. 29 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012 należy stosować analogicznie do powództw powiązanych objętych zakresem stosowania rozporządzenia nr 1346/2000?
Pytanie 2b (tylko w przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie 1 lub udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 2a):
Czy art. 29 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że występuje sprawa o to samo roszczenie między tymi samymi stronami, jeżeli wierzyciel - powód - który w austriackim głównym postępowaniu upadłościowym oraz w polskim wtórnym postępowaniu upadłościowym zgłosił (co do istoty) identyczną wierzytelność, którą dany zarządca tymczasowy (w przeważającej części) zakwestionował, najpierw wnosi o ustalenie istnienia wierzytelności wobec masy upadłościowej w określonej wysokości w Polsce przeciwko tamtejszemu zarządcy tymczasowemu we wtórnym postępowaniu upadłościowym, a następnie w Austrii przeciwko zarządcy tymczasowemu w głównym postępowaniu upadłościowym - pozwanemu?
Pytanie 3a:
Czy art. 41 rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego (zwanego dalej "rozporządzeniem nr 1346/2000") należy interpretować w ten sposób, że wierzyciel, który ma siedzibę w innym państwie członkowskim niż państwo, w którym wszczęto postępowanie - powód - czyni zadość wymogowi wskazania "rodzaju, chwili powstania i wysokości wierzytelności", jeżeli w zgłoszeniu wierzytelności w głównym postępowaniu upadłościowym - jak ma to miejsce w niniejszej sprawie -
Pytanie 3b:
Czy art. 41 rozporządzenia Rady nr 1346/2000 należy interpretować w ten sposób, że przepis ten nie stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisów krajowych, które w danym przypadku są korzystniejsze dla wierzyciela zgłaszającego wierzytelność z siedzibą w innym państwie członkowskim niż państwo, w którym wszczęto postępowanie - na przykład w odniesieniu do wymogu zgłoszenia chwili powstania wierzytelności?