Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 18 czerwca 2013 r. w sprawie T-406/08 ICF przeciwko Komisji, wniesione w dniu 27 sierpnia 2013 r. przez Industries Chimiques du Fluor (ICF)(Sprawa C-467/13 P)
(2013/C 336/18)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 16 listopada 2013 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Industries Chimiques du Fluor (ICF) (przedstawiciele: P. Wytinck, D. Gillet, adwokaci)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie swego odwołania wnosząca je podnosi trzy argumenty.
W pierwszym zarzucie wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd dopuścił się naruszenia prawa lub też co najmniej nieprawidłowości w ustaleniach faktycznych, czy też przeinaczenia ich podczas oceny rozstrzygając, iż okoliczność, że Komisja oparła sporną decyzję na dokumentach, o których nie wspomniała w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów, nie stanowi naruszenia prawa do obrony oraz art. 27 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 1 .
Wnosząca odwołanie stoi również na stanowisku, że Sąd dopuścił się naruszenia prawa rozstrzygając, iż przyjęcie przez Komisję w spornej decyzji mniejszej liczby uczestników naruszenia niż ta przyjęta w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów nie zaszkodziło interesom strony skarżącej w pierwszej instancji ani nie stanowi naruszenia jej prawa do obrony, a to ze względu na to, że przed wydaniem decyzji skarżąca nie miała możliwości zajęcia stanowiska w kwestii tego zmniejszenia.
W drugim zarzucie wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi naruszenie art. 23 rozporządzenia (WE) nr 1/2003. Jej zdaniem Sąd dokonał błędnej wykładni pkt 18 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien interpretując wyrażenie "całkowita wartość sprzedaży dóbr (towarów) lub usług mających związek z naruszeniem" jako oznaczające całkowitą wartości sprzedaży dokonanej jedynie przez przedsiębiorstwa uczestniczące w naruszeniu, a nie - całkowitą wartość sprzedaży na tym rynku.
Wnosząca odwołanie zarzuca również Sądowi naruszenie spoczywającego na nim obowiązku uzasadnienia ze względu na to, że nie ustosunkował się on w odpowiedni i dostateczny sposób na przedstawioną przez nią argumentację, zgodnie z którą Komisja odeszła od praktyki decyzyjnej w dziedzinie ustalania kwoty grzywny.
W ramach trzeciego zarzutu wnosząca odwołanie zajmuje stanowisko, że toczące się przed Sądem postępowanie trwało zbyt długo, efektem czego doszło do naruszenia art. 47 karty praw podstawowych, podczas gdy jej zdaniem chodzi tu o prostą sprawę opartą na niewielkiej dokumentacji. Wnosząca odwołanie żąda zatem, w zastosowaniu orzecznictwa Trybunału 2 , obniżenia kwoty nałożonej na nią grzywny.
Wnosząca odwołanie zarzuca wreszcie Sądowi, że ten dopuścił się naruszenia art. 31 rozporządzenia (WE) nr 1/2003. Jej zdaniem Sąd nie wykonał prawidłowo przysługującego mu prawa do pełnego orzekania, nie dokonując samodzielnej oceny sytuacji i nie motywując tego, dlaczego uważa on nałożoną grzywnę za uzasadnioną. Wnosząca odwołanie stoi w tym względzie na stanowisku, że Sąd nie ustosunkował się wobec podniesionej przez nią w postępowaniu sądowym różnorodnej argumentacji.
