Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 24 marca 2011 r. w sprawie T-385/06 Aalberts Industries NV, Comap SA, dawniej Aquatis France SAS, Simplex Armaturen + Fittings GmbH & Co. KG przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 6 czerwca 2011 r. przez Komisję Europejską(Sprawa C-287/11 P)
(2011/C 238/15)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 13 sierpnia 2011 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre, V. Bottka, R. Sauer, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Aalberts Industries NV, Comap SA, formerly Aquatis France SAS, Simplex Armaturen + Fittings GmbH & Co. KG
Żądania wnoszącej odwołanie
Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:
– uchylenie zaskarżonego wyroku;
– oddalenie w całości skargi wniesionej przed Sąd;
– zobowiązanie skarżącej do pokrycia całości kosztów niniejszego postępowania oraz kosztów postępowania pierwszej instancji.
Zarzuty i główne argumenty
Komisja podnosi w odwołaniu trzy następujące zarzuty:
W ramach zarzutu pierwszego wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył szereg reguł dotyczących ciężaru dowodu oraz reguły postępowania dowodowego, wypaczył pewne dowody oraz nie uzasadnił swej oceny faktów. Chociaż Sąd przypomniał orzecznictwo potwierdzające istnienie potrzeby zbadania całego materiału dowodowego, późniejsza ocena świadczy o przyjęciu bardzo fragmentarycznego podejścia, w ramach którego dowody poszczególne dowody były analizowane w oderwaniu od pozostałych i po kolei oddalane. Miało to wpływ na analizę konkretnych kontaktów, które uznano w decyzji za przejawy uczestnictwa przedsiębiorstw Aalberts w trwającym naruszeniu. Dowody dotyczące uczestnictwa spółek zależnych Simplex i Aquatis w naruszeniu ciągłym zostały ocenione przez Sąd w oderwaniu od innych dowodów, mimo że spółki te należały do jednego przedsiębiorstwa (Aalberts). Ponadto, w odniesieniu do tych kontaktów, Sąd wypaczył pewne kluczowe materiały dowodowe, a w każdym razie nie uzasadnił w wystarczającym stopniu swych wniosków dotyczących mocy dowodowej pewnych dowodów. Drugi zarzut odwołania ma charakter zarzutu ewentualnego. Wnosząca odwołanie twierdzi bowiem, że nawet gdyby dokonane przez Sąd ustalenia faktyczne zostały podtrzymane, to i tak niesłusznie stwierdził on nieważność decyzji w całości, skoro dopatrzył się w decyzji błędu dotyczącego jedynie części tego aktu. Zaskarżony wyrok narusza prawo co najmniej w dwojaki sposób:
– Po pierwsze, Sąd stwierdził nieważność decyzji Komisji na tej podstawie, że Aquatis posiadał inny stopień świadomości działania kartelu w porównaniu z innymi uczestnikami spotkań FNAS we Francji. Jednakże zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zróżnicowanie stopnia świadomości uczestników kartelu nie powinno prowadzić do stwierdzenia, że jednolite i ciągłe naruszenie w ogóle nie miało miejsca, ale co najwyżej do ustalenia, że naruszenie zostało popełnione w części oraz - prawdopodobnie - do obniżenia wysokości grzywny.
– Po drugie, stwierdzając nieważność całości decyzji w odniesieniu do Aalbertsa i jego dwóch spółek zależnych w sytuacji, gdy stwierdzenie nieważności części tego aktu byłoby najbardziej odpowiednim rozwiązaniem w świetle orzecznictwa, Sąd przekroczył zakres swych kompetencji.
Wreszcie trzeci zarzut odwołania ma również charakter zarzutu ewentualnego. Podniesiony został na wypadek oddalenia przez Trybunał pierwszego i drugiego zarzutu odwołania, w odniesieniu do obliczenia grzywny dla spółek Simplex i Aquatis w pierwszym okresie, w razie uznania, że naruszenie w drugim okresie w ogóle nie zaistniało. Komisja twierdzi, że stwierdzenie nieważności art. 2 lit. b) ppkt 2) decyzji nie zostało uzasadnione oraz że jeśli Sąd zastosował tzw. pułap 10 % określony w art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003(1), orzekł ultra petita i naruszył zasadę kontradyktoryjności, a w konsekwencji także prawo do sprawiedliwego procesu, gdyż kwestia ta nie była omawiana w trakcie postępowania pierwszej instancji.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. L 1, s. 1)
