Skarga wniesiona w dniu 27 maja 2011 r. - TF1 przeciwko Komisji(Sprawa T-275/11)
(2011/C 232/58)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 6 sierpnia 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Télévision française 1 (TF1) (Boulogne Billancourt, Francja) (przedstawiciele: J.P. Hordies i C. Smits, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;
– w ramach środków organizacji postępowania zgodnie z art. 64 § 3 lit. d) regulaminu postępowania przed Sądem nakazanie przedstawienia dokumentów, którymi Komisja posłużyła się w celu stwierdzenia proporcjonalnego i przejrzystego charakteru finansowania publicznego, tzn.: sprawozdania z wykonania art. 2 i 3 dekretu odnośnie do lat obrotowych 2007 i 2008 i projektu sprawozdania przewidzianego w art. 2 za rok 2009, jak również poufnej wersji zaskarżonej decyzji;
– obciążenie Komisji całością kosztów postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsza skarga ma na celu stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji Komisji 2011/140/UE z dnia 20 lipca 2010 r. stwierdzającej za zgodną ze wspólnym rynkiem pomoc państwa w formie rocznej dotacji budżetowej, którą władze francuskie zamierzają przyznać na rzecz France Télévisions.
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.
1) Zarzut pierwszy dotyczący błędnej wykładni imperatywnego związku między nowymi podatkami przewidzianymi w ramach reformy publicznego sektora audiowizualnego a finansowaniem France Télévisions. Strona skarżąca podnosi informacje pozwalające na wyciągnięcie wniosku o istnieniu koniecznego związku między, z jednej strony, podatkiem z tytułu reklam i podatkiem od usług łączności elektronicznej a, z drugiej strony, dotacjami budżetowymi zapłaconymi France Télévisions, zarówno pod względem prawnym, biorąc pod uwagę całość odpowiednich przepisów krajowych, jak również z gospodarczego punktu widzenia, uwzględniając mechanizm obliczania kwoty pomocy, stawki podatku i jego rzeczywistego wykorzystania.
2) Zarzut drugi dotyczący ryzyka nadmiernej rekompensaty związanego z nowym mechanizmem finansowania France Télévisions. Strona skarżąca zarzuca Komisji, po pierwsze, że ze względu na okoliczność, iż nie miała dostępu do szeregu dokumentów administracyjnych, nie jest w stanie skutecznie wykonać swego prawa do wniesienia skargi i, z drugiej strony, że Komisja dokonała błędnej wykładni art. 106 ust. 2 TFUE nie uwzględniwszy przesłanki dotyczącej skuteczności gospodarczej w zakresie świadczenia usługi w ramach kontroli zgodności z prawem spornego środka.
3) Zarzut trzeci dotyczący nieuwzględnienia innych uregulowań TFUE i prawa wtórnego. Strona skarżąca twierdzi po pierwsze, że podatek od usług łączności elektronicznej jest sprzeczny z art. 110 TFUE, po drugie, że sporne podatki stanowią ograniczenie w swobodnym świadczeniu usług i ograniczenie swobody przedsiębiorczości ze względu na to, że nagromadzenie szczególnych podatków od sektorów nadawania radiowego i telewizyjnego oraz telekomunikacji znacznie ogranicza nadawcom radiowym i telewizyjnym i operatorom telekomunikacyjnym możliwość wykonywania ich działalności gospodarczej we Francji i, po trzecie, iż sporny środek jest sprzeczny z dyrektywą 2002/20 z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej, ponieważ nakłada on podatek na operatorów telekomunikacyjnych, którzy nie przestrzegają warunków przewidzianych w dyrektywie.
