Skarga wniesiona w dniu 11 marca 2011 r. - Telefónica de España i Telefónica Móviles España przeciwko Komisji(Sprawa T-151/11)
(2011/C 145/53)
Język postępowania: hiszpański
(Dz.U.UE C z dnia 14 maja 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Telefónica de España, SA (Madryt, Hiszpania), Telefónica Móviles España, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: F. González Díaz, F. Salerno, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 20 lipca 2010 r., oraz
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsza skarga dotyczy decyzji Komisji z dnia 20 lipca 2010 r. w sprawie programu pomocy państwa C 38/09 (ex NN 58/09), który Hiszpania zamierza wdrożyć na rzecz Corporación de Radio y Televisión Española (RTVE) (Dz.U. UE L 1, s. 9), w której instytucja ta uznała, opierając się na art. 106 ust. 2 TFUE, za zgodny ze wspólnym rynkiem nowy model finansowania nadawcy publicznego Corporación de Radio y Televisión Española, wprowadzony ustawą 8/2009 z dnia 28 sierpnia.
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów:
1) Zarzut pierwszy, oparty na naruszeniu art. 108 ust. 2 TFUE ze względu na to, że Komisja nie wszczęła postępowania określonego w tym postanowieniu traktatowym w zakresie dotyczącym możliwości oddzielenia finansowania od rozpatrywanego środka pomocowego jako całości.
2) Zarzut drugi, oparty na naruszeniu art. 108 ze względu na to, że Komisja stwierdza możliwość oddzielenia finansowania od środka pomocowego jako całości i błędnie określa jako nową pomoc tylko finansowanie dodatkowe. Działając w ten sposób Komisja nie uwzględnia ani orzecznictwa, ani swej dotychczasowej praktyki decyzyjnej.
3) Zarzut trzeci, oparty na naruszeniu art. 256 TFUE ze względu na to, że Komisja nie wyjaśnia w żaden sposób tego, jak doszła do wniosku, że trzy środki o charakterze podatkowym, które zostały wprowadzone lub zmodyfikowane w drodze art. 4, 5 i 6 ustawy 8/2009 mogą zostać oddzielone od aktualnie obowiązującego systemu finansowania RTVE.
4) Zarzut czwarty, oparty na naruszeniu prawa polegającym na oderwaniu źródła finansowania od środka pomocowego, a to ze względu na to, że niezgodność źródeł finansowania z prawem wspólnotowym zawsze pociąga za sobą jego niezgodność przepisami regulującymi kwestię pomocy państwa. Stwierdzić należy w tym względzie, że Komisja w zaskarżonej decyzji uznała za zgodną ze wspólnym rynkiem pomoc powiązaną z finansowaniem, które ta sama instytucja, w ramach toczącego się równocześnie postępowania, uznała za niezgodne z prawem Unii.
5) Zarzut piąty, oparty na naruszeniu art. 106 ust. 2 TFUE czy też art. 256 TFUE ze względu na brak odpowiedniego uzasadnienia braku nadmiernej rekompensaty i wpływu rozpatrywanego środka na konkurencję na rynku wewnętrznym. Dokładnie rzecz ujmując, Komisja w zaskarżonej decyzji, z jednej strony, nie uwzględniła tego, że rzeczywiste koszty Corporación RTVE będą w przyszłości niższe od tych kosztów poniesionych w przeszłości, i, z drugiej strony, uznaje za zgodny ze wspólnym rynkiem środek, który zapewnia ochronę "przed wahaniami dochodów na rynku reklamy", choć nie występuje już żadne ryzyko handlowe.
