Skarga wniesiona w dniu 28 stycznia 2010 r. - GEA Group przeciwko Komisji(Sprawa T-45/10)
(2010/C 100/78)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 17 kwietnia 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: GEA Group (Bochum, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci A. Kallmayer, I. du Mont i G. Schiffers)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 2 decyzji w zakresie, w jakim ustalono w nim, że skarżąca naruszyła art. 101 ust. 1 TFUE (dawniej art. 81 ust. 1 WE) oraz art. 53 ust. 1 porozumienia EOG;
– stwierdzenie nieważności art. 2 decyzji w części, w której nakłada on grzywnę na skarżącą;
– posiłkowo, skrócenie ustalonego w art. 1 ust. 2 czasu trwania zarzucanego skarżącej naruszenia oraz obniżenie grzywny nałożonej na skarżącą w art. 2 decyzji;
– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca kwestionuje decyzję Komisji C(2009) 8682 wersja ostateczna z dnia 11 listopada 2009 r. w sprawie COMP/38.589 - stabilizatory termiczne. W zaskarżonej decyzji na skarżącą i inne przedsiębiorstwa nałożono grzywny za naruszenie art. 81 WE oraz - od dnia 1 stycznia 1994 r. - art. 53 porozumienia EOG. Według Komisji skarżąca była stroną szeregu porozumień bądź stosowała uzgodnione praktyki w sektorze stabilizatorów cynowych oraz w sektorze ESBO/ estrów na terenie EOG. Wspomniane porozumienia i uzgodnione praktyki miały polegać na ustalaniu cen, podziale rynków w drodze ustalania limitów dostaw, podziale i przydzielaniu klientów, a także wymianie poufnych informacji gospodarczych, a w szczególności informacji o klientach, wielkości produkcji i dostaw. Skarżącą obciążono odpowiedzialnością solidarną wraz z dwoma innymi przedsiębiorstwami będącymi następcami prawnymi przedsiębiorstw, które uczestniczyły w porozumieniach naruszających konkurencję.
W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty.
W ramach zarzutu pierwszego skarżąca podnosi, że Komisja błędnie założyła, iż poprzednik prawny skarżącej miał decydujący wpływ na działalność uczestniczących w naruszeniu przedsiębiorstw. Skarżąca twierdzi w tym względzie, że zaskarżoną decyzję wydano w oparciu o błędne ustalenia faktyczne oraz błędne zastosowanie prawnych przesłanek odpowiedzialności, w szczególności zaś przesłanek dotyczących domniemania istnienia decydującego wpływu.
W ramach zarzutu drugiego skarżąca podnosi, że prawo Komisji do nałożenia grzywny na podstawie art. 25 ust. 1 i 5 rozporządzenia (WE) nr 1/2003(1) uległo przedawnieniu. Twierdzi ona w tym względzie, że Komisja nie wykazała żadnych naruszeń po stronie uczestniczących w naruszeniu przedsiębiorstw w odniesieniu do okresu po 1997/98 r., a w każdym razie w odniesieniu do lat 1999 i 2000. Skarżąca podnosi dalej, że zawieszenie przez Komisję postępowania ze względu na spór, który toczył się w sprawach połączonych T-125/03 i T-253/03 Akzo Nobel Chemicals i Akcros Chemicals przeciwko Komisji, nie skutkowało zawieszeniem biegu przedawnienia względem skarżącej.
Wreszcie w ramach zarzutu trzeciego skarżąca twierdzi, iż naruszone zostało jej prawo do obrony. Utrzymuje ona w tym względzie, że Komisja bezpodstawnie zawiesiła dochodzenie na ponad cztery lata, wobec czego od wszczęcia dochodzenia do czasu, gdy skarżącą poinformowano o jego prowadzeniu upłynął okres około pięciu lat, zaś od wszczęcia dochodzenia do czasu przedstawienia jej zarzutów upłynął okres około sześciu lat. Ponadto Komisja zaniechała przeprowadzenia dochodzenia przeciwko działającym osobom oraz działowi przedsiębiorstwa, którego sprawa dotyczyła, co pozwoliłoby w pełni wyjaśnić okoliczności sprawy. Skarżąca stoi na stanowisku, że dopuszczając się tych uchybień, Komisja pozbawiła ją możliwości zabezpieczenia dowodów odciążających oraz skutecznej obrony.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. L 1, s. 1).
