Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (siódma izba) wydanego w dniu 10 grudnia 2008 r. w sprawie T- 388/02 Kronoply GmbH & Co. KG i Kronotex GmbH & Co. KG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, popieranej przez Zellstoff Stendal GmbH, Republikę Federalną Niemiec i Land Sachsen-Anhalt, wniesione w dniu 25 lutego 2009 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich(Sprawa C-83/09 P)
(2009/C 102/25)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 1 maja 2009 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: K. Gross i V. Kreuschitz, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Kronoply GmbH & Co. KG, Kronotex GmbH & Co. KG, Zellstoff Stendal GmbH, Republika Federalna Niemiec i Land Sachsen-Anhalt
Żądania wnoszącej odwołanie
– Uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim uznano w nim za dopuszczalną wniesioną przez Kronoply GmbH & Co. KG i Kronotex GmbH & Co. KG skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 19 czerwca 2002 r. o niewnoszeniu zastrzeżeń wobec pomocy przyznanej Stendahl GmbH przez Niemcy na budowę fabryki celulozy;
– odrzucenie jako niedopuszczalnej skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej przez Kronoply GmbH & Co. KG i Kronotex GmbH & Co. KG na sporne działanie;
– obciążenie Kronoply GmbH & Co. KG i Kronotex GmbH & Co. KG kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Zdaniem Komisji wywiedzenie na rzecz zainteresowanych stron w rozumieniu art. 88 ust. 2 WE prawa do wniesienia skargi na decyzje w sprawie pomocy narusza wymogi ustanowione w art. 230 akapit czwarty WE w odniesieniu do dopuszczalności skarg. W jej opinii zainteresowanym stronom, które nie są stronami postępowania w sprawie pomocy, nie przysługują żadne własne prawa strony, których mogłyby dochodzić w drodze skargi. Zamiast tego w celu ustalenia, czy decyzja dotyczy indywidualnie danej osoby, należy zastosować formułę przyjętą przez Trybunał w wyroku w sprawie Plaumann. To, czy decyzja dotyczy indywidualnie danej osoby, może zatem - zdaniem Komisji - wynikać jedynie z gospodarczych skutków pomocy dla skarżącego.
Komisja twierdzi ponadto, że w zaskarżonym wyroku doszło do niedopuszczalnego nadania innej treści żądaniom, które zostały przedstawione w skardze. Zdaniem Komisji Sąd zbadał merytoryczne argumenty skarżącego, które przedstawił on w odniesieniu do innych aspektów aniżeli ochrona jego rzekomych praw procesowych, chociaż skarga była dopuszczalna wyłącznie w celu ochrony rzekomych praw procesowych.
Komisja utrzymuje wreszcie, że zaskarżony wyrok prowadzi do wprowadzenia nieznanej prawu wspólnotowemu skargi powszechnej na decyzje w sprawie pomocy.
