Skarga wniesiona w dniu 11 sierpnia 2008 r. - Włochy przeciwko Komisji(Sprawa T-305/08)
(2008/C 272/58)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 25 października 2008 r.)
Strony
Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciel: F. Arena, avvocato dello Stato)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 530/2008 z dnia 12 czerwca 2008 r. ustanawiającego środki nadzwyczajne w odniesieniu do statków rybackich do połowów okrężnicą prowadzących połowy tuńczyka błękitnopłetwego w Oceanie Atlantyckim, na wschód od 45° długości geograficznej zachodniej, oraz w Morzu Śródziemnym, opublikowanego w Dz.U. L 155 z dnia 13 czerwca 2008 r., w części, w której z dniem 16 czerwca 2008 r. zabrania się połowów tuńczyka błękitnopłetwego w Oceanie Atlantyckim na wschód od 45° długości geograficznej zachodniej oraz w Morzu Śródziemnym przez statki rybackie do połowów okrężnicą pływające pod banderą włoską oraz w części, w której zabrania się tym statkom przechowywania na statku, umieszczania w sadzach w celu tuczenia i w celach hodowlanych, przeładunku, transferu i wyładunku ryb pochodzących ze stad tuńczyka błękitnopłetwego.
– obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Rząd włoski zaskarżył do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 530/2008 z dnia 12 czerwca 2008 r. ustanawiającego środki nadzwyczajne w odniesieniu do statków rybackich do połowów okrężnicą prowadzących połowy tuńczyka błękitnopłetwego w Oceanie Atlantyckim, na wschód od 45° długości geograficznej zachodniej, oraz w Morzu Śródziemnym.
Skarga opiera się na pięciu zarzutach.
W pierwszym zarzucie skarżąca podnosi, że zaskarżone rozporządzenie jest całkowicie pozbawione uzasadnienia, albowiem twierdzenie jakoby flota włoska wyczerpała swe uprawnienia do połowów w dniu 16 czerwca 2008 r. nie zostało poparte żadnym argumentem innym niż jedynie odwołanie się do istnienia jakichś bliżej nieokreślonych danych będących w posiadaniu Komisji oraz do treści (równie nieokreślonej) sprawozdań jej własnych inspektorów.
W drugim zarzucie skarżąca zgłasza uchybienie wynikające z nadużycia władzy i twierdzi, że Komisja przyjęła środek nadzwyczajny, o którym mowa w art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 2371/2002, nie na podstawie istnienia przesłanek przewidzianych w owym przepisie, lecz w odmiennym celu przeprowadzenia interwencji wobec rzekomego niewywiązywania się państwa członkowskiego ze zobowiązań ciążących na nim na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1559/2007.
W trzecim zarzucie podnosi się naruszenie art. 7 i 26 rozporządzenia nr 2371/2002 z tego względu, iż zdaniem skarżącej przesłanki faktyczne wskazane przez Komisję mogłyby co najwyżej uzasadniać przyjęcie środków w rozumieniu wspomnianego art. 26 (zgodnie z procedurą przewidzianą w tym przepisie), nie zaś w rozumieniu art.7.
W czwartym zarzucie skarżąca twierdzi, że zaskarżony akt jest wadliwy z powodu przeinaczenia faktów, albowiem z danych przesłanych Komisji przez władze włoskie wynika jej zdaniem, iż także w okresie późniejszym w stosunku do dnia przyjęcia zaskarżonego rozporządzenia ilość tuńczyka błękitnopłetwego łowiona przez statki pływające pod banderą włoską plasowała się poniżej pułapu 50 % przydziału, tak iż przesłanka faktyczna, na której opiera się sporny środek (przekroczenie uprawnienia do połowów przez flotę włoską) nie istnieje.
W piątym i ostatnim zarzucie skarżąca podnosi wadliwość aktu polegającą na braku uzasadnienia obejmującego istnienie naruszeń w zakresie rozporządzenia nr 1559/2007, które także zarzucane są w sposób ogólnikowy, bez wskazania charakteru owych naruszeń ani okoliczności, na podstawie których został wyciągnięty wniosek o dopuszczeniu się uchybienia przez państwo członkowskie zobowiązaniom wypływającym z rzeczonego rozporządzenia.
