Skarga wniesiona w dniu 14 grudnia 2006 r. - Viega przeciwko Komisji(Sprawa T-375/06)
(2007/C 42/47)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 24 lutego 2007 r.)
Strony
Strona skarżąca: Viega GmbH & Co. KG (Attendorn, Niemcy) (przedstawiciele: J. Burrichter, T. Mäger i F. W. Bulst, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 decyzji w zakresie, w jakim stwierdzono w nim naruszenie przez skarżącą art. 81 ust. 1 WE oraz art. 53 ust. 1 porozumienia EOG,
– stwierdzenie nieważności art. 2 decyzji w zakresie, w jakim nałożono w nim na skarżącą grzywnę w wysokości 54,29 mln EUR,
– ewentualnie odpowiednie obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżącą w art. 2 decyzji,
– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca kwestionuje decyzję Komisji C(2006) 4180 wersja ostateczna z dnia 20 września 2006 r. w sprawie COMP/F-1/ 38.121 - Złącza rurowe. W zaskarżonej decyzji na skarżącą nałożono grzywnę za naruszenie art. 81 ust. 1 WE i art. 53 ust. 1 porozumienia EOG. W opinii Komisji uczestniczyła ona w okresie od dnia 12 grudnia 1991 r. do dnia 22 marca 2001 r. w szeregu porozumień w formie ustaleń cen, uzgodnień cenników i rabatów, uzgodnień mechanizmów stosowania podwyżek cen, podziału rynków i klientów oraz wymiany innych informacji gospodarczych na rynku miedzianych złączy rurowych i złączy rurowych ze stopu miedzi.
Skarżąca przytacza cztery zarzuty na poparcie swojej skargi.
W pierwszej kolejności skarżąca podnosi, że sporna decyzja narusza art. 23 ust. 2 rozporządzenia WE nr 1/2003(1), ponieważ błędne ustalając obrót, który należy uwzględnić, pozwana naruszyła podstawowe zasady wymierzania grzywien. Oceniając wagę zarzucanego naruszenia skarżącej w obrocie pozwana uwzględniła obrót złączy zaprasowywanych, chociaż skarżąca nigdy nie wzięła udziału w naruszeniach konkurencji dotyczących złączy zaprasowywanych.
W drugiej kolejności skarżąca utrzymuje, że Komisja naruszyła art. 81 ust. 1 WE i art. 253 WE poprzez niewłaściwe ustalenie udziału skarżącej w zarzucanym zachowaniu, to jest jego czasowego wymiaru. Według skarżącej pozwana nie dokonała szczegółowej oceny dowodów w odniesieniu do skarżącej i dokonała błędnych ustaleń dotyczących naruszeń.
Ponadto skarżąca podnosi posiłkowo naruszenie art. 81 ust. 1 WE i art. 253 WE, ponieważ w art. 1 zaskarżonej decyzji nieprawidłowo został ustalony zasięg geograficzny naruszeń art. 1 w odniesieniu do skarżącej.
Wreszcie skarżąca podnosi posiłkowo, że art. 2 zaskarżonej decyzji narusza art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, ponieważ Komisja naruszyła podstawowe zasady wymierzania grzywien. Skarżąca utrzymuje w tym względzie, że wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien(2) zostały zastosowane w sposób nieprawidłowy, ponieważ Komisja zaliczyła naruszenie do bardzo poważnych naruszeń, nieprawidłowo ustaliła czas trwania naruszenia, nieprawidłowo zwiększyła podstawową kwotę grzywny z powodu czasu trwania naruszenia i nie oceniła okoliczności łagodzących.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. L 1, str. 1).
(2) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien na mocy art.15 ust.2 rozporządzenia nr 17 i art. 65 ust. 5 traktatu EWWiS (Dz.U. 1998, C 9, str. 3).
