Skarga wniesiona w dniu 7 maja 2007 r. - ThyssenKrupp Elevator przeciwko Komisji(Sprawa T-149/07)
(2007/C 155/60)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 7 lipca 2007 r.)
Strony
Strona skarżąca: ThyssenKrupp Elevator AG (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciele: T. Klose i J. Ziebarth, Rechtsanwälte)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie dotyczącym skarżącej;
– tytułem żądania ewentualnego, odpowiednie obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżącą w zaskarżonej decyzji z tytułu odpowiedzialności solidarnej;
– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca kwestionuje decyzję Komisji C(2007) 512 wersja ostateczna z dnia 21 lutego 2007 r. w sprawie COMP/E-1/38.823 - PO/Windy i schody ruchome. W zaskarżonej decyzji na skarżącą oraz inne przedsiębiorstwa nałożono grzywny z powodu uczestniczenia przez nie w kartelu obejmującym instalację i obsługę wind i schodów ruchomych w Belgii, Niemczech i Luksemburgu. W opinii Komisji, zainteresowane przedsiębiorstwa działały z naruszeniem art. 81 WE.
Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi następujące zarzuty prawne:
– brak kompetencji po stronie Komisji w związku z tym, że lokalne naruszenie zarzucane skarżącej nie miało jakiegokolwiek oddźwięku na poziomie międzypaństwowym;
– naruszenie zasady non bis in idem w związku z tym, że Komisja nie uwzględniła decyzji o zwolnieniu z grzywien, które zostały wydane w odniesieniu do skarżącej przez krajowe organy właściwe w zakresie karteli w Belgii i Luksemburgu przed wszczęciem postępowania przez Komisję;
– brak przesłanek pozwalających na stwierdzenie solidarnej odpowiedzialności skarżącej i jej spółek zależnych, ponieważ sama skarżąca nie brała udziału w naruszeniach, a jej spółki zależne prowadzą działalność samodzielnie pod względem prawnym i gospodarczym i nie ma obiektywnego uzasadnienia dla rozszerzenia odpowiedzialności na skarżącą;
– nieproporcjonalny charakter kwoty podstawowej przyjętej dla obliczenia grzywny w porównaniu z rzeczywistym rozmiarem właściwego rynku;
– nieproporcjonalny charakter przelicznika odstraszającego związany z tym, że znacznie różni się on od zastosowanego względem innych przedsiębiorstw o podobnej wielkości w podobnych sprawach rozstrzygniętych w tym samym czasie;
– brak uzasadnienia dla okoliczności obciążającej związanej z powrotem do naruszenia w kontekście obliczania grzywny z powodu błędów co do prawa w odniesieniu do poprzednich grzywien;
– naruszenie art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003(1) w zakresie, w jakim w związku z górnym limitem grzywien w wysokości 10 % obrotu przedsiębiorstwa, grzywna powinna była zostać obliczona wyłącznie na podstawie obrotu właściwych spółek zależnych;
– błędne pod względem prawnym zastosowanie komunikatu w sprawie zwolnienia z grzywien oraz zmniejszania grzywien(2) w zakresie, w jakim nie uwzględniono we właściwy sposób zwiększenia wartości dowodów poprzez współpracę skarżącej.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003 L 1, str. 1).
(2) Obwieszczenie Komisji w sprawie zwolnienia z grzywien oraz zmniejszania grzywien w przypadkach karteli (Dz.U. 2002, C 45, str. 3).
