Skarga wniesiona w dniu 12 marca 2007 r. - Hadmi przeciwko Radzie(Sprawa T-75/07)
(2007/C 117/35)
Język postępowania: niderlandzki
(Dz.U.UE C z dnia 26 maja 2007 r.)
Strony
Strona skarżąca: Ahmed Hadmi (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciel: M. J. G. Uiterwaal, adwokat)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie, że w jego przypadku wspólne stanowisko 2002/402/WPZiB (Dz.U. 2001, L 344, str. 93) zostało niesłusznie wykorzystane jako podstawa zastosowania rozporządzenia 2001/2580/WE (Dz.U. L 344, str. 70), w związku z czym rozporządzenie to nie znajduje względem niego zastosowania;
– ewentualnie stwierdzenie, że rozporządzenie nie może być stosowane względem skarżącego;
– ewentualnie stwierdzenie nieważności decyzji 2006/1008/WE z dnia 21 grudnia 2006 r. (Dz.U. L 379, str. 123);
– obciążenie Rady kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżący został skazany na karę pozbawienia wolności, po tym jak sąd krajowy uznał za udowodnione, że skarżący był członkiem organizacji terrorystycznej (Hofstadgroep). Skarżący wniósł apelację od tego wyroku.
Decyzją 2006/1008/WE(1) Rada umieściła nazwisko skarżącego w wykazie osób, grup i podmiotów, do których zastosowanie ma rozporządzenie (WE) nr 2580/2001(2).
W uzasadnieniu skargi skarżący podnosi, że zarówno zaskarżona decyzja, jak i zaskarżone rozporządzenie zostały wydane z naruszeniem istotnych przepisów formalno-prawnych i w szczególności nie zostały dostatecznie uzasadnione.
W odniesieniu do rozporządzenia skarżący podnosi również, że Rada nie uzasadniła, dlaczego rozporządzenie to miało by być niezbędne z punktu widzenia wspólnego rynku. W odniesieniu do decyzji skarżący podnosi brak uzasadnienia, dlaczego Rada była zdania, że rozporządzenie nr 2580/2001 ma być stosowane względem skarżącego.
Ponadto zaskarżona decyzja jest pozbawiona odpowiedniej podstawy prawnej. Rozporządzenie nr 2580/2001 narusza mianowicie traktat WE w zakresie, w jakim ma być ono stosowane względem skarżącego. Zaskarżone rozporządzenie nie służy wykonaniu bezwzględnych zobowiązań wynikających z rezolucji przyjętej przez Radę Bezpieczeństwa ONZ. Ponadto brak jest jakiegokolwiek związku pomiędzy skarżącym i państwami trzecimi, czy innymi aspektami wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, w związku z czym drugi filar UE nie stosuje się do sytuacji skarżącego.
W tym kontekście skarżący podnosi następnie, że art. 308 WE nie stanowi odpowiedniej podstawy prawnej, ponieważ brak jest związku z urzeczywistnieniem wspólnego rynku. Ponadto zaskarżone rozporządzenie nie realizuje żadnego celu Unii, w związku z czym art. 60 WE w zw. z art. 301 WE i art. 308 WE również nie stanowią odpowiedniej podstawy prawnej.
W końcu skarżący podnosi, że zaskarżona decyzja narusza jego prawa podstawowe, w szczególności prawo do niezakłóconego korzystania z własności oraz prawo do niezakłóconego życia prywatnego, które chroni między innymi europejska Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC).
______
(1) 2006/1008/WE: Decyzja Rady z dnia 21 grudnia 2006 r. wykonująca art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu (Dz.U. L 379, str. 123).
(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2580/2001 z dnia 27 grudnia 2001 r. w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu (Dz.U. L 344, str. 70).
