Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) z dnia 25 października 2005 r. w sprawie T-38/02 Groupe Danone przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione przez Groupe Danone w dniu 4 stycznia 2006 r.(Sprawa C-3/06 P)
(2006/C 48/37)
(Język postępowania: francuski)
(Dz.U.UE C z dnia 25 lutego 2006 r.)
W dniu 4 stycznia 2006 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie Groupe Danone, reprezentowanej przez A. Wincklera i S. Sorinasa, avocats, od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) z dnia 25 października 2005 r. w sprawie T-38/02 Groupe Danone przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.
Wnosząca odwołanie zwraca się do Trybunału o:
– częściowe uchylenie, na podstawie art. 225 ust. 1 WE oraz art. 61 Statutu, wyroku Sądu z dnia 25 października 2005 r. w sprawie T-38/02 Groupe Danone przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, w zakresie w jakim (i) oddala on zarzut oparty na nieuzasadnionym uwzględnieniu w odniesieniu do wnoszącej odwołanie okoliczności obciążającej w postaci powtarzania się naruszenia oraz (ii) zmienia sposób obliczenia grzywny zastosowany przez Komisję;
– przychylenie się do żądań przedstawionych przez Groupe Danone w pierwszej instancji w odniesieniu do zarzutu opartego na nieuzasadnionym uwzględnieniu okoliczności obciążającej w postaci powtarzania się naruszenia, i w konsekwencji obniżenie, na podstawie art. 229 WE i art. 17 rozporządzenia nr 17(1), kwoty grzywny nałożonej przez Komisję;
– obniżenie, na podstawie art. 229 WE i art. 17 rozporządzenia nr 17, kwoty grzywny proporcjonalnie do dokonanego przez Sąd zmniejszenia obniżki ze względu na okoliczności łagodzące;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty:
Na poparcie niniejszego odwołania wnosząca odwołanie podnosi pięć zarzutów mających na celu częściowe uchylenie zaskarżonego wyroku. Zarzuty te oparte są, po pierwsze, na dokonanej przez Sąd błędnej ocenie wyrażenia "powtarzające się", a po drugie, na oczywistej niezgodności z prawem zmiany sposobu obliczania grzywny, która spowodowała zmniejszenie obniżki grzywny przyznanej ze względu na okoliczności łagodzące, a w konsekwencji zwiększenie kwoty grzywny w porównaniu z kwotą otrzymaną w przypadku, gdyby Sąd obniżył zwiększenie ze względu na okoliczności obciążające z 50 % do 40 % bez zmiany sposobu obliczania grzywny zastosowanego przez Komisję.
Na poparcie swojej argumentacji dotyczącej błędnej oceny wyrażenia "powtarzające się" wnosząca odwołanie podnosi trzy odrębne zarzuty:
– W zarzucie pierwszym wnosząca odwołanie utrzymuje, że Sąd naruszył zasadę nullum crimen, nulla poena sine lege oraz wynikającą z niej zasadę niedziałania wstecz surowszych przepisów karnych, zatwierdzając zwiększenie grzywny wymierzonej skarżącej ze względu na okoliczność obciążającą w postaci powtarzającego się naruszenia bez wyraźnej i wystarczająco przewidywalnej podstawy prawnej.
– W zarzucie drugim wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd błędnie zastosował zasadę pewności prawa poprzez nieograniczenie w czasie stosowania przepisu o powtarzaniu się naruszenia, niezgodnie z orzecznictwem Trybunału.
– W zarzucie trzecim wnosząca odwołanie podnosi wreszcie, że Sąd uzasadnił swój wyrok w sposób wewnętrznie sprzeczny, co stanowi brak uzasadnienia w przedmiocie oceny związku między powtarzającym się naruszeniem i koniecznością zapewnienia wystarczająco odstraszającego skutku grzywien.
Skarżąca podnosi następnie dwa zarzuty na poparcie swojej argumentacji dotyczącej oczywistej niezgodności z prawem orzeczonego przez Sąd zwiększenia kwoty grzywny w następstwie odmiennego zastosowania współczynnika korygującego z tytułu okoliczności łagodzących. Zarzut główny dotyczy nadużycia władzy, braku kompetencji oraz naruszenia art. 229 WE i art. 230 WE, których - zdaniem wnoszącej odwołanie - dopuścił się Sąd. Zarzut ten jest podzielony na dwie części.
– Część pierwsza zarzutu opiera się na naruszeniu zakresu kompetencji przysługujących Sądowi na mocy art. 229 WE i art. 230 WE poprzez zmianę decyzji Komisji w zakresie sposobu obliczenia grzywny.
– W drugiej części zarzutu skarżąca zarzuca, że Sąd orzekł ultra petita, stosując inaczej procentową obniżkę podstawowej kwoty grzywny ze względu na okoliczności łagodzące, a w konsekwencji, zwiększając kwotę grzywny wymierzonej wnoszącej odwołanie.
Tytułem żądania ewentualnego wnosząca odwołanie podnosi kolejny zarzut oparty na naruszeniu prawa do obrony oraz zasady niedziałania kar wstecz. W opinii wnoszącej odwołanie Sąd, nie poddając pod dyskusję swego zamiaru zmiany sposobu obliczenia grzywny i zwiększenia kwoty grzywny w ramach postępowania kontradyktoryjnego, naruszył w istocie podstawową zasadę prawa wspólnotowego, co konkretnie wywarło wpływ na możliwości obrony wnoszącej odwołanie. Wnosząca odwołanie dodaje, że Sąd zastosował również ze skutkiem wstecznym orzecznictwo z 2003 r. wyjaśniające sposób stosowania współczynnika z tytułu okoliczności łagodzących w sposobie obliczania grzywny do decyzji w sprawie "belgijskiego piwa" z 2001 r.
______
(1) Rozporządzenie Rady nr 17, pierwsze rozporządzenie wprowadzające w życie art. 85 i 86 Traktatu (Dz.U. 13 z 21.2.1962, str. 204).
