Skarga wniesiona w dniu 9 listopada 2006 r. - Komisja przeciwko Premium(Sprawa T-316/06)
(2006/C 326/143)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 30 grudnia 2006 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: E. Montaguti, pełnomocnik, wspierany przez J.-L. Fagnarta i F. Longfilsa, adwokatów)
Strona pozwana: Premium SA
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie dopuszczalności i zasadności skargi, a w związku z tym;
– zasądzenie od Premium SA zapłaty kwoty głównej 88.594,493 euro, to jest 57.605,74 euro z tytułu umowy ISAR A 2052 i 30.988,74 euro z tytułu umowy KAVAS-2 A2019;
– zasądzenie od Premium SA zapłaty wymagalnych odsetek za zwłokę w kwocie 57.605,74 euro z tytułu umowy ISAR [według stawki ustalonej zgodnie z przepisami prawa francuskiego, mającego zastosowanie do umowy];
– zasądzenie od Premium SA zapłaty wymagalnych odsetek za zwłokę w kwocie 30.988,74 euro z tytułu umowy KAVAS-2 [według stawki ustalonej zgodnie z przepisami prawa duńskiego, mającego zastosowanie do umowy];
– obciążenie Premium SA kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Wspólnota Europejska, reprezentowana przez Komisję Europejską, zawarła w dniach 11 marca 1992 r. i 29 grudnia 1993 r. dwie umowy z konsorcjum, do którego należała spółka, której pozwana była współprzystępującym do umowy, dotyczące projektów KAVAS-2, A2019 ("Knowledge acquisition visualization and assessment system") i ISAR-AIM, A2052 ("Integration System ARchitecture"), realizowanych w ramach programu badań i rozwoju technologicznego w dziedzinie technologii informacyjnych (1990-1994) ustanowionego na mocy decyzji Rady 91/394/WE(1).
Umowy określały wysokość kwalifikowanych kosztów projektów, na których podstawie wyliczono udział finansowy Wspólnoty. Zgodnie z postanowieniami umów wszelkie wypłaty dokonywane przez Komisję należało uznawać za zaliczki do czasu przyjęcia ostatecznego sprawozdania. W przypadku gdyby całkowity udział finansowy, jaki winna wypłacić Komisja okazał się niższy od dokonanych już wypłat, kontrahenci zobowiązali się niezwłocznie zwrócić Komisji różnicę. Umowy stanowiły ponadto, że kontrahenci są wspólnie i solidarnie odpowiedzialni za wszelkie uchybienia zobowiązaniom umownym, z wyjątkiem przypadku braku informacji finansowych ze strony jednego z nich lub podania przez niego informacji nieprawdziwych lub niekompletnych. W takim przypadku kontrahent ten samodzielnie ponosiłby odpowiedzialność.
Zgodnie z postanowieniami umów konsorcjum zobowiązane było przedstawiać okresowo zestawienie kosztów oraz okresowe sprawozdania z postępu prac.
Kontrola finansowa przeprowadzona przez Komisję w 1996 r. wykazała, że liczne wydatki nie podlegające zakwalifikowaniu zostały przez Premium SA przedstawione do zwrotu. W komentarzach do protokołu z kontroli pozwana wskazała, że nie akceptuje wykluczenia w tym sprawozdaniu licznych wydatków. Po wymianie korespondencji między pozwaną a Komisją, ta ostatnia wystawiła Premium SA wezwania do zapłaty, które ta oprotestowała. Ponieważ niektóre zaliczki uwzględnione przez Komisję w pierwszych wezwaniach do zapłaty nie zostały przekazane Premium SA przez koordynatora projektu, Komisja wystawiła kolejne wezwania na kwoty rzeczywiście nadpłacone, ponawiając jednak stwierdzenia zawarte w protokole z kontroli w odniesieniu do nie podlegających kwalifikacji wydatków przedstawionych przez pozwaną do zwrotu. Wezwania te również zostały zakwestionowane przez Premium SA.
Komisja wielokrotnie ponawiała wezwania do zapłaty, do których pozwana się nie zastosowała. W związku z tym, na podstawie klauzul arbitrażowych zawartych w umowach, Komisja wniosła skargę w niniejszej sprawie, mającą na celu zasądzenie od Premium SA zwrotu części zaliczki wypłaconej przez Wspólnotę wraz z odsetkami za zwłokę, z tego względu że pozwana nie przedstawiła żadnego powodu mogącego uzasadniać jej sprzeciw co do słuszności twierdzeń Komisji w kwestii wydatków uznanych w protokole z kontroli za nie podlegające kwalifikacji.
______
(1) Dz.U. 1991, L 218, str. 22.
