Skarga wniesiona w dniu 20 lipca 2006 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga(Sprawa C-319/06)
(2006/C 224/50)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 16 września 2006 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja (Przedstawiciele: J. Enegren i G. Rozet, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie, że
(1) deklarując, iż postanowienia art. 1 ust. 1 pkt 1, 2, 8 i 11 ustawy z dnia 20 grudnia 2002 r. stanowią przepisy porządkowe dotyczące "krajowego porządku publicznego",
(2) dokonując niepełnej transpozycji przepisów art. 3 ust. 1 pkt a) dyrektywy 96/71/WE(1) w art. 1 ust. 1 pkt 3 tej ustawy,
(3) wprowadzając w art. 7 ust. 1 tej ustawy warunki niespełniające wymogu jasności punktu widzenia pewności prawnej,
(4) nakładając w art. 8 tej ustawy obowiązek przechowywania w Luksemburgu przez pełnomocnika ad hoc mającego tam miejsce zamieszkania dokumentów wymaganych w związku z kontrolą,
Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 3 ust. 1 i 10 dyrektywy 96/71/WE, a także art. 49 WE i 50 WE;
– obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W pierwszym zarzucie Komisja wytyka Wielkiemu Księstwu Luksemburga utrzymanie zbyt szerokiej wykładni pojęcia "przepisów porządku publicznego", o którym mowa w art. 3 ust. 10 pierwsze tiret dyrektywy 96/71/WE. Zarzut ten dotyczy w szczególności: 1) obowiązku wprowadzonego przez ustawodawcę krajowego zatrudniania wyłącznie personelu, z którym przedsiębiorstwa delegujące pracowników do Wielkiego Księstwa zawarły umowę o pracę w formie pisemnej lub wydały równoważny dokument w rozumieniu dyrektywy 91/533/EWG(2); 2) przepisu krajowego dotyczącego automatycznego dostosowania wynagrodzenia do zmiany kosztów utrzymania; 3) przepisu dotyczącego ograniczeń w pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy i na czas określony oraz 4) dotyczącego układów zbiorowych pracy.
W drugim zarzucie Komisja wskazuje, że Wielkie Księstwo Luksemburga w niepełny sposób dokonało transpozycji art. 3 ust. 1 pkt a) dyrektywy 96/71/WE w zakresie, w jakim jej zdaniem ustawodawstwo krajowe ogranicza pojęcie "okresów minimalnych wypoczynku" tylko do wypoczynku tygodniowego, z wyłączeniem innych okresów wypoczynku takich jak wypoczynek dzienny lub przerwy w pracy.
W trzecim i czwartym zarzucie Komisja podnosi wreszcie naruszenie art. 49 WE i 50 WE polegające na nałożeniu na przedsiębiorstwa, których pracownik pracuje stale lub czasowo w Luksemburgu obowiązku 1) udostępnienia inspekcji pracy "przed rozpoczęciem prac", "na jej wniosek" i "niezwłocznie" informacji niezbędnych do przeprowadzenia kontroli oraz 2) wyznaczenia pełnomocnika "ad hoc", zamieszkałego w Luksemburgu, obowiązanego do przechowywania dokumentów niezbędnych do przeprowadzenia kontroli w zakresie wypełniania obowiązków ciążących na tych przedsiębiorstwach.
______
(1) Dyrektywa 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotycząca delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (Dz.U. L 18 z 21.01.1997 str. 1)
(2) Dyrektywa rady 91/533/EWG z dnia 14 października 1991 r. sprawie obowiązku pracodawcy dotyczącego informowania pracowników o warunkach stosowanych do umowy lub stosunku pracy (Dz.U. L 288, str. 32).
