Skarga wniesiona w dniu 20 czerwca 2006 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii(Sprawa C-270/06)
(2006/C 212/29)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 2 września 2006 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: H. Støvlbæk, pełnomocnik, B. Wägenbaur, Rechtsanwalt)
Strona pozwana: Republika Austrii
Żądania strony skarżącej
1. na podstawie art. 226 akapit pierwszy Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 56 ust. 1 Traktatu WE w ten sposób, iż określone instytucje kredytowe zrzeszone w instytucji centralnej są zmuszone do utrzymywania rezerw płynności w wysokości określonej stawki procentowej depozytów w ich instytucji centralnej (i odpowiednio na warunkach określonych przez instytucję centralną), a uniemożliwia im się inwestowanie środków płynnych w innych europejskich instytucjach finansowych;
2. obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Zgodnie z art. 56 ust. 1 Traktatu WE zakazane są wszelkie ograniczenia w przepływie kapitału między państwami członkowskimi oraz między państwami członkowskimi a państwami trzecimi. Zakaz ten wykracza poza eliminację nierównego traktowania uczestników rynku finansowego ze względu na przynależność państwową i ogólnie obejmuje każde ograniczenie, które zmniejsza atrakcyjność korzystania z tej swobody podstawowej. Według orzecznictwa Trybunału środki państwa członkowskiego stanowią ograniczenie przepływu kapitału, jeżeli ich celem jest powstrzymanie rezydentów od zaciągania pożyczek lub inwestowania w innym państwie członkowskim.
Komisja jest zdania, że przepis austriackiej ustawy federalnej o bankowości, która zobowiązuje określone instytucje kredytowe zrzeszone w instytucji centralnej do utrzymywania pewnej części ich płynnej rezerwy w swej instytucji centralnej, stanowi ograniczenie swobody przepływu kapitału. To ustawowe zobowiązanie uniemożliwia bowiem głównym bankom inwestowanie istotnej części ich środków płynnych w wysokości tego przymusowego depozytu w innych europejskich instytucjach kredytowych i poprzez transgraniczne przelewy tych środków uzyskiwanie wyższych stóp zwrotu w innym państwie członkowskim niż te, które przyznaje im instytucja centralna.
Przedmiotowego przepisu austriackiej ustawy federalnej o bankowości nie można uzasadnić ani na podstawie przyczyn wyraźnie wymienionych w art. 58 Traktatu WE, ani ze względów ochrony konsumentów bądź innych koniecznych wymogów interesu ogólnego.
Według przekonania Komisji uregulowany ustawowo przymusowy depozyt w instytucji centralnej, o którym mowa, nie jest konieczny dla celów ochrony konsumentów. Po pierwsze, w Austrii już istnieją ustawowe regulacje gwarancji płynności, które mają zastosowanie do wszystkich banków, po drugie są łagodniejsze środki do osiągnięcia wystarczającej płynności, które nie ograniczają lub w mniejszym stopniu ograniczają swobodny przepływ kapitału. Istniejąca regulacja wręcz działa wbrew ochronie konsumentów, ponieważ uniemożliwia głównym bankom inwestowanie płynnych rezerw w interesie swych klientów za granicą i potencjalnie korzystniej. Brak również jakiegokolwiek uzasadnienia tego, iż upadłość pojedynczych głównych banków musi powodować reakcję łańcuchową i szturm na wkłady oszczędnościowe innych głównych banków w sektorze. Ten katastroficzny scenariusz jest nieprzekonujący choćby dlatego, że podobne systemy w innych państwach członkowskich obywają się bez ustawowych depozytów przymusowych i stabilnie funkcjonują od wielu dziesiątek lat, przy czym nie dochodzi tam do seryjnych upadłości banków.
Z uwagi na fakt, że niniejsze ustawowe zobowiązanie odnośnych instytucji kredytowych nie jest też konieczne ani dla ochrony uczciwości i dobrego imienia austriackiego sektora finansowego ani dla urzeczywistnienia skutecznego nadzoru nad instytucjami finansowymi, stanowi ono nieproporcjonalne ograniczenie swobodnego przepływu kapitału.
