Skarga wniesiona dnia 23 czerwca 2004 r. przez C.E.S.T.A.S. - Centro di Educazione Sanitaria e Tecnologie Appropriate Sanitarie przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-260/04)
(2004/C 217/64)
(Język postępowania: włoski)
(Dz.U.UE C z dnia 28 sierpnia 2004 r.)
Dnia 23 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez C.E.S.T.A.S. - Centro di Educazione Sanitaria e Tecnologie Appropriate Sanitarie, reprezentowane przez Nicolettę Amadei i Charlsa Turka, avvocati.
Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty:
Niniejsza skarga ma na celu stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (Delegacji w Republice Gwinei) z dnia 21 kwietnia 2004 r., na mocy której skarżąca, działająca od 1987 r. w Gwinei organizacja pozarządowa, została wezwana do uiszczenia kwoty 959 543 835 franków gwinejskich (w przeliczeniu 397.126,02 euro) z tytułu wydatków, uznanych za nieuzasadnione w ramach realizacji powierzonego jej projektu.
W uzasadnieniu swoich roszczeń, skarżąca podnosi:
– naruszenie istotnych wymogów proceduralnych poprzez wadliwe i sprzeczne uzasadnienie, jak również poprzez brak podstawy prawnej. W tym zakresie zaskarżona nota debetowa wymienia jedynie porozumienie "Amélioration des conditions de vie à l'interieur du pays - 7 ACP GUI 019-4-AT CESTAS", chociaż żadnego porozumienia o tym tytule nie zawarto, w związku z czym nie można jednoznacznie stwierdzić, do których z ustanowionych pomiędzy skarżącą a gwinejskim rządem relacji zaskarżona decyzja się odnosi. Ponadto brakuje jakiejkolwiek podstawy prawnej, na której miałby opierać się zaskarżony akt. Ponadto nota debetowa nie zawiera żadnych wyjaśnień odnośnie kryteriów prowadzenia księgowości, na podstawie których Komisja ustaliła sporną kwotę;
– zaskarżona decyzja może podlegać stwierdzeniu nieważności również dlatego, że żądanie zapłaty od skarżącej spornej kwoty pochodzi od Komisji, która w świetle umów podpisanych w ramach różnych projektów realizowanych w Gwinei, pozostaje stroną trzecią;
– naruszenie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji(1), ponieważ prośba skarżącej o przekazanie jej kopii raportu sporządzonego przez Ernst & Young, na podstawie którego wydano zaskarżoną decyzję, pozostała bez odpowiedzi;
– pogwałcenie prawa skarżącej do obrony;
– pogwałcenie zasady kontradyktoryjności oraz prawidłowej administracji.
W wymienionym jako ostatni względzie, skarżąca podkreśla, że dochodzenie w sprawie jej domniemanych niedoborów zostało przeprowadzone wyłącznie przez podmiot zewnętrzny, Ernst & Young, który w stosunku do stron nie był osobą trzecią w pełnym znaczeniu, tylko organizacją opłacaną przez rząd gwinejski, która w związku z tym nie może by postrzegana jako bezstronna.
_____
(1) Dz.U. L 145 z 31 maja 2001 r., str. 43.
