Konwencja sporządzona na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej o zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych. Luksemburg.1998.06.17.

KONWENCJA
sporządzona na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej o zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych

WYSOKIE UMAWIAJĄCE SIĘ STRONY niniejszej Konwencji, państwa członkowskie Unii Europejskiej,

POWOŁUJĄC się na akt Rady z dnia 17 czerwca 1998 roku,

MAJĄC NA UWADZE, iż dla bezpieczeństwa drogowego w Unii Europejskiej nadrzędne znaczenie ma fakt, że zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, za pomocą właściwych i jednolitych środków, ma moc na całym terytorium Unii;

MAJĄC NA UWADZE, iż w wyniku swobodnego przepływu osób oraz zwiększającego się natężenia międzynarodowego ruchu drogowego, coraz częściej o zakazie prowadzenia pojazdów decyduje państwo członkowskie inne niż to, w którym kierowca stale zamieszkuje;

MAJĄC NA UWADZE, iż uwzględniając dyrektywę Rady 91/439/EWG z dnia 29 lipca 1991 r. w sprawie praw jazdy(1), należy stosować postanowienia prawa krajowego, dotyczące cofnięcia, zawieszenia oraz unieważnienia praw jazdy, tego państwa członkowskiego, na którego terytorium posiadacz prawa jazdy stale zamieszkuje;

MAJĄC NA UWADZE, iż kierowcy, którym zakazano prowadzenia pojazdów w państwie członkowskim innym niż państwo ich stałego zamieszkania nie powinni uniknąć skutków tego środka przebywając w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie popełnienia czynu zabronionego;

MAJĄC NA UWADZE, iż państwo członkowskie stałego zamieszkania posiadacza prawa jazdy powinno w związku z tym, w odniesieniu do czynów zabronionych uznanych za szczególnie poważne oraz zgodnie z pewnymi warunkami, egzekwować zakaz prowadzenia pojazdów nałożony przez inne państwo członkowskie, podejmując środki skutkujące cofnięciem, zawieszeniem lub unieważnieniem prawa jazdy;

MAJĄC NA UWADZE, iż państwo członkowskie stałego miejsca zamieszkania egzekwujące taki zakaz nałożony przez inne państwo członkowskie powinno zapewnić niezbędne środki dla ukarania kierujących pojazdami mechanicznymi w okresie pozbawienia prawa do tego, zgodnie z prawem jakiegokolwiek państwa członkowskiego Unii Europejskiej, na którego terytorium czyn ten może mieć miejsce,

UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:

Artykuł  1

Do celów niniejszej Konwencji:

a) "zakaz prowadzenia pojazdów" oznacza wszelkie środki dotyczące czynów zabronionych w ruchu drogowym skutkujące cofnięciem lub zawieszeniem prawa do prowadzenia pojazdu mechanicznego, od których nie przysługuje odwołanie. Środek może stanowić karę, środek karny lub środek ochronny i może być zastosowany przez sąd lub organy administracyjne;

b) "państwo popełnienia czynu zabronionego" oznacza państwo członkowskie, na którego terytorium popełniono czyn zabroniony skutkujący pozbawieniem prawa prowadzenia pojazdów;

c) "państwo stałego miejsca zamieszkania" oznacza państwo członkowskie, na którego terytorium osoba pozbawiona prawa prowadzenia pojazdów zamieszkuje stale, w rozumieniu art. 9 dyrektywy 91/439/EWG;

d) "pojazd mechaniczny" oznacza pojazd objęty definicją art. 3 ust. 3 dyrektywy 91/439/EWG.

Artykuł  2

Niniejszym państwa członkowskie zobowiązują się współpracować zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji, aby kierowcy pozbawieni prawa prowadzenia pojazdów w państwie członkowskim innym niż państwo stałego miejsca zamieszkania, nie uniknęli skutków zakazu prowadzenia pojazdów po opuszczeniu państwa popełnienia czynu zabronionego.

Artykuł  3
1.
Państwo popełnienia czynu zabronionego niezwłocznie powiadamia państwo stałego miejsca zamieszkania o każdym zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych nałożonym za czyn zabroniony określony w załączniku.
2.
Każde państwo członkowskie może uzgodnić z innymi państwami członkowskimi, że powiadomień o powyższym, zgodnie z ust. 1, nic stosuje się w pewnych przypadkach, w których znajduje zastosowanie art. 6 ust. 2 lit. a).
Artykuł  4
1.
Z zastrzeżeniem art. 6, państwo stałego miejsca zamieszkania powiadomione zgodnie z art. 3, niezwłocznie nadaje moc prawną decyzji zakazującej prowadzenia pojazdów podjętej przez państwo popełnienia czynu zabronionego na jeden z poniższych sposobów:

a) bezpośrednio wykonując decyzję zakazującą prowadzenia pojazdów, jednocześnie uwzględniając część okresu zakazu nałożonego przez państwo popełnienia czynu, która już została wykonana; lub

b) wykonując decyzję zakazującą prowadzenia pojazdów poprzez wydanie decyzji sądowej lub administracyjnej zgodnie z warunkami ustanowionymi w ust. 2; lub

c) przekształcając decyzję zakazującą prowadzenia pojazdów we własną decyzję sądową lub administracyjną, bez uszczerbku dla art. 11, zastępując decyzję podjętą przez państwo popełnienia czynu zabronionego nową decyzją, zgodnie z warunkami ustanowionymi w ust. 3.

2.
W przypadku gdy znajduje zastosowanie procedura ustanowiona w ust. 1 lit. b), państwo stałego miejsca zamieszkania:

a) uwzględnia część okresu zakazu nałożonego przez państwo popełnienia czynu zabronionego, jaka została wykonana już w tym państwie;

b) może skrócić okres obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów, ale tylko do górnej granicy okresu przewidzianego dla czynów tego samego rodzaju w jego prawie krajowym;

c) nie przedłuża okresu obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów nałożonego przez państwo popełnienia czynu zabronionego.

3.
W przypadku, gdy znajduje zastosowanie procedura ustanowiona w ust. 1 lit. c), państwo stałego miejsca zamieszkania:

a) jest związane stanem faktycznym w stopniu, w jakim został on bezpośrednio lub pośrednio stwierdzony w decyzji zakazującej prowadzenia pojazdów w państwie popełnienia czynu zabronionego;

b) uwzględnia część okresu zakazu nałożonego przez państwo popełnienia czynu zabronionego, jaka została wykonana już w tym państwie;

c) może skrócić okres obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów w celu dostosowania go do okresu, który miałby zastosowanie w danym przypadku zgodnie z prawem krajowym tego państwa;

d) nie przedłuża okresu obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów nałożonego przez państwo popełnienia czynu zabronionego;

e) nie może zastąpić zakazu prowadzenia pojazdów grzywną lub jakimkolwiek innym środkiem.

4.
Egzekwując zakaz prowadzenia pojazdów zgodnie z niniejszym artykułem, państwo stałego miejsca zamieszkania, w miarę potrzeb, określa datę, od której zakaz jest stosowany.
5.
Dokonując powiadomienia, o którym mowa w art. 15 ust. 2, każde państwo członkowskie wskazuje w deklaracji, którą z procedur ustanowionych w ust. 1 zamierza zastosować w ramach swojej kompetencji państwa stałego miejsca zamieszkania. Złożoną deklarację można w dowolnym czasie zastąpić nową deklaracją.
Artykuł  5

Egzekwowanie zakazu prowadzenia pojazdów zgodnie z art. 4, nie uchybia żadnym dodatkowym środkom bezpieczeństwa drogowego, jakie państwo stałego miejsca zamieszkania może podjąć zgodnie ze swoim prawem krajowym.

Artykuł  6
1.
Państwo stałego miejsca zamieszkania odmawia egzekucji zakazu prowadzenia pojazdów w przypadku, gdy:

a) zakaz prowadzenia pojazdów został już w pełni wyegzekwowany w państwie popełnienia czynu zabronionego;

b) sprawca został już pozbawiony prawa prowadzenia pojazdów w państwie stałego zamieszkania za te same czyny, a zakaz prowadzenia pojazdów został już lub jest egzekwowany;

c) sprawca skorzystał z ogólnego ułaskawienia lub amnestii w państwie stałego miejsca zamieszkania, jeśli czyny popełniono na terytorium tego państwa;

d) zgodnie z ustawodawstwem tego państwa, upłynął okres przedawnienia danego środka;

e) w przypadku, jeżeli po otrzymaniu wszelkich informacji przedłożonych na mocy art. 8, państwo to uzna, że dana osoba nie miała możliwości właściwej obrony.

2.
Państwo stałego miejsca zamieszkania może odmówić egzekucji zakazu prowadzenia pojazdów, jeżeli:

a) czyn, za który nałożono zakaz prowadzenia pojazdów w państwie popełnienia czynu zabronionego nie stanowi czynu zabronionego w świetle prawa państwa stałego miejsca zamieszkania;

b) pozostały okres zakazu, który mógłby być egzekwowany w państwie stałego miejsca zamieszkania jest krótszy niż jeden miesiąc;

c) zakaz prowadzenia pojazdów nie jest środkiem dopuszczalnym na mocy prawa państwa stałego miejsca zamieszkania w odniesieniu do czynów zagrożonych zakazem prowadzenia pojazdów w państwie popełnienia czynu zabronionego.

3.
Dokonując powiadomienia, o którym mowa w art. 15 ust. 2, lub w dowolnym momencie, każde państwo członkowskie może oświadczyć, że będzie w każdym przypadku stosować ust. 2 niniejszego artykułu w części lub w całości. Jeśli złożono taką deklarację, inne państwa członkowskie nie są zobowiązane do powiadamiania państwa członkowskiego, które sporządziło deklarację o zakazie prowadzenia pojazdów, o którym mowa w deklaracji, zgodnie z art. 3. Każde państwo członkowskie może w dowolnym momencie cofnąć deklarację.
Artykuł  7
1.
Właściwy organ państwa popełnienia czynu zabronionego dokonuje powiadomienia, o którym mowa w art. 3 organu centralnego państwa stałego miejsca zamieszkania.
2.
Do celów ust. 1, dokonując powiadomienia, o którym mowa w art. 15 ust. 2, każde państwo członkowskie wskazuje:

a) wyznaczony przez siebie organ lub organy centralne;

b) właściwe organy odpowiedzialne za dokonywanie powiadomień, o których mowa w art. 3.

Artykuł  8
1.
Do powiadomienia, o którym mowa w art. 3, należy dołączyć:

– szczegółowe dane służące określeniu miejsca pobytu osoby, na którą nałożono zakaz prowadzenia pojazdów;

– oryginał lub uwierzytelniony odpis decyzji zakazującej prowadzenia pojazdów;

– krótki opis okoliczności oraz odniesienie do przepisów państwa popełnienia czynu zabronionego, w oparciu o które zastosowano zakaz prowadzenia pojazdów, jeżeli nie podano ich w decyzji;

– potwierdzenie prawomocności decyzji;

– informacje dotyczące egzekwowania zakazu prowadzenia pojazdów w państwie popełnienia czynu zabronionego, w tym długość okresu zakazu oraz, jeśli są one znane, daty rozpoczęcia i wygaśnięcia zakazu;

– prawo jazdy, jeśli zostało zatrzymane.

2.
W przypadku gdy osoba, wobec której zastosowano zakaz, nie stawiła się osobiście lub nie była reprezentowana w postępowaniu, do powiadomień dokonanych zgodnie z art. 3 należy dołączyć dowody wskazujące, że osoba ta została należycie zawiadomiona, zgodnie z postanowieniami państwa popełnienia czynu zabronionego.
3.
Jeżeli informacje przekazane zgodnie z ust. 1 i 2 nie są wystarczające, aby umożliwić podjęcie decyzji zgodnie z niniejszą Konwencją, zwłaszcza, jeżeli w okolicznościach danej sprawy, zachodziłaby wątpliwość czy dana osoba miała możliwość prawidłowej obrony, właściwe organy państwa stałego miejsca zamieszkania żądają od właściwych organów państwa popełnienia czynu zabronionego niezwłocznego dostarczenia niezbędnych informacji dodatkowych.
Artykuł  9
1.
Z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, nie wymaga się tłumaczenia powiadomień, o których mowa w art. 3 lub materiałów towarzyszących, o których mowa w art. 8, ani też żadnych innych dokumentów dotyczących stosowania niniejszej Konwencji.
2.
Dokonując powiadomienia, o którym mowa w art. 15 ust. 2, każde państwo członkowskie może oświadczyć, że do dokumentów, o których mowa w ust. 1 przekazanych temu państwu przez państwo popełnienia czynu zabronionego, należy dołączyć tłumaczenie na jeden z języków urzędowych instytucji Wspólnot Europejskich, podanych w deklaracji.
3.
Z wyjątkiem dokumentu, o którym mowa w art. 8 ust. 1 tiret drugie, dokumenty, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, nie wymagają uwierzytelnienia.
Artykuł  10

Państwo stałego miejsca zamieszkania informuje państwo popełnienia czynu zabronionego o każdej decyzji podjętej w odniesieniu do powiadomienia dokonanego zgodnie z art. 3 oraz w odniesieniu do jej wykonania, a także w przypadku gdy państwo to odmawia egzekucji zakazu prowadzenia pojazdów zgodnie z art. 6, o powodach odmowy.

Artykuł  11
1.
Prawo państwa popełnienia czynu zabronionego do egzekwowania na jego terytorium pełnego okresu zakazu prowadzenia pojazdów określonego przez państwo popełnienia czynu zabronionego nic wpływa na decyzję podjętą przez państwo stałego miejsca zamieszkania.
2.
Dokonując powiadomienia, o którym mowa w art. 15 ust. 2, każde państwo członkowskie może wskazać, że występując w charakterze państwa popełnienia czynu zabronionego, nie będzie stosować ust. 1 niniejszego artykułu.
3.
Państwo popełnienia czynu zabronionego oraz państwo stałego miejsca zamieszkania wykonują swoje zobowiązania wynikające z niniejszej Konwencji w sposób zapewniający, że łączny okres pozbawienia prawa prowadzenia pojazdów, uwzględniając każdy okres pozbawienia prawa, jaki upłynął względem danego czynu zabronionego w państwie stałego miejsca zamieszkania, nie przekracza okresu pozbawienia prawa prowadzenia pojazdów pierwotnie ustalonego przez państwo popełnienia czynu zabronionego.
4.
Powiadamiając daną osobę o decyzji o zakazie prowadzenia pojazdów, państwo popełnienia czynu zabronionego, które proponuje stosowanie ust. 1, jednocześnie informuje o powyższym daną osobę i potwierdza powyższe w powiadomieniu przekazanym państwu stałego miejsca zamieszkania zgodnie z art. 3.
Artykuł  12

Każde państwo członkowskie przyjmuje środki niezbędne do umożliwienia penalizacji prowadzenia pojazdu mechanicznego na jego terytorium, jeżeli kierowca został pozbawiony prawa prowadzenia pojazdów przez państwo stałego miejsca zamieszkania w wyniku wprowadzania w życie niniejszej Konwencji.

Artykuł  13

Koszty poniesione w związku z wprowadzaniem w życie niniejszej Konwencji ponosi państwo członkowskie, w którym koszty te powstają.

Artykuł  14
1.
Europejski Trybunał Sprawiedliwości jest właściwy do orzekania w każdym sporze mogącym powstać między państwami członkowskimi, dotyczącym interpretacji lub stosowania niniejszej Konwencji, gdy spór ten nie zostanie rozstrzygnięty przez Radę w terminie sześciu miesięcy od zgłoszenia sporu Radzie przez jednego z jej członków. Trybunał jest także właściwy do orzekania w każdym sporze mogącym powstać między państwami członkowskimi a Komisją dotyczącym interpretacji lub stosowania niniejszej Konwencji.
2.
Każde państwo członkowskie uznaje, w deklaracji złożonej w ramach dokonywania powiadomienia, o którym mowa w art. 15 ust. 2 lub w jakimkolwiek późniejszym terminie, jurysdykcję Trybunału Sprawiedliwości do wydawania orzeczeń prejudycjalnych w sprawie interpretacji niniejszej Konwencji.
3.
Państwo członkowskie składając deklarację na podstawie ust. 2 określa, czy:

a) każdy sąd lub trybunał tego państwa, którego orzeczenia nie podlegają zaskarżeniu na mocy prawa krajowego, może zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z wnioskiem o rozpatrzenie w trybie prejudycjalnym pytania podniesionego w sprawie przed nim zawisłej i dotyczącego wykładni tej Konwencji, jeżeli taki sąd lub trybunał uzna, że decyzja w tej kwestii jest niezbędna do wydania wyroku; lub

b) każdy sąd lub trybunał tego państwa może zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z wnioskiem o rozpatrzenie w trybie prejudycjalnym pytania podniesionego w sprawie przed nim zawisłej i dotyczącego wykładni tej Konwencji, jeżeli taki sąd lub trybunał uzna, że decyzja w tej kwestii jest niezbędna do wydania wyroku.

4.
Stosuje się Statut Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości oraz jego regulamin. Każde państwo członkowskie, niezależnie od tego, czy złożyło deklarację na podstawie ust. 2, jest uprawnione do przedłożenia dokumentów procesowych lub uwag na piśmie Trybunałowi w sprawach, które powstają na podstawie ust. 3.
Artykuł  15
1.
Niniejsza Konwencja podlega przyjęciu przez państwa członkowskie zgodnie z ich odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi.
2.
Państwa członkowskie powiadamiają Sekretarza Generalnego Rady Unii Europejskiej o dopełnieniu ich wymogów konstytucyjnych niezbędnych dla przyjęcia niniejszej Konwencji.
3.
Niniejsza Konwencja wchodzi w życie po upływie 90 dni od dokonania powiadomienia, o którym mowa w ust. 2, przez państwo członkowskie, które będąc członkiem Unii Europejskiej w momencie przyjęcia przez Radę aktu dotyczącego sporządzenia Konwencji, dopełniło tego obowiązku jako ostatnie.
4.
Do chwili wejścia w życie niniejszej Konwencji, każde państwo członkowskie, składając powiadomienie, o którym mowa w ust. 2 lub później, może oświadczyć, iż w relacjach między tym państwem a państwami członkowskimi, które sporządziły identyczną deklarację, będzie stosować niniejszą Konwencję z wyjątkiem art. 14. Deklaracje te stosuje się począwszy od 90 dnia od daty ich złożenia.
5.
Niniejszą Konwencja oraz deklaracje sporządzone w tym zakresie stosuje się wyłącznie do czynów zabronionych popełnionych po wejściu w życie niniejszej Konwencji lub począwszy od daty, z którą Konwencja jest stosowana między zainteresowanymi państwami członkowskimi.
Artykuł  16
1.
Niniejsza Konwencja jest otwarta do przystąpienie dla każdego państwa, które staje się członkiem Unii Europejskiej.
2.
Tekst niniejszej Konwencji w języku państwa przystępującego, sporządzony przez Radę Unii Europejskiej, jest autentyczny.
3.
Dokumenty przystąpienia składa się u sekretarza generalnego Rady Unii Europejskiej.
4.
Niniejsza Konwencja wchodzi w życie w odniesieniu do każdego państwa przystępującego do niej w terminie 90 dni od daty złożenia dokumentów przystąpienia lub z datą wejścia w życie Konwencji, jeśli nie weszła ona w życie z chwilą upłynięcia terminu 90 dni.
5.
Artykuł 15 ust. 4 stosuje się do przystępujących państw członkowskich.
Artykuł  17

W odniesieniu do niniejszej Konwencji nie dopuszcza się czynienia jakichkolwiek zastrzeżeń.

Artykuł  18

W odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa postanowienia niniejszej Konwencji stosuje się wyłącznie do Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

Artykuł  19
1.
Funkcję depozytariusza niniejszej Konwencji pełni sekretarz generalny Rady Unii Europejskiej.
2.
Depozytariusz publikuje informacje w sprawie postępu w zakresie przyjęćd, przystąpień i deklaracji, a także wszelkie inne powiadomienia dotyczące niniejszej Konwencji w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
______

(1) Dz.U. L 237 z 24.8.1991, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 97/26/WE (Dz.U. L 150 z 7.6.1997, str. 41).

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

grafika

Zmiany w prawie

Tabletki "dzień po" bez recepty nie będzie. Jest weto prezydenta

Dostępność bez recepty jednego z hormonalnych środków antykoncepcyjnych (octan uliprystalu) - takie rozwiązanie zakładała zawetowana w piątek przez prezydenta Andrzeja Dudę nowelizacja prawa farmaceutycznego. Wiek, od którego tzw. tabletka "dzień po" byłaby dostępna bez recepty miał być określony w rozporządzeniu. Ministerstwo Zdrowia stało na stanowisku, że powinno to być 15 lat. Wątpliwości w tej kwestii miała Kancelaria Prezydenta.

Katarzyna Nocuń 29.03.2024
Małżonkowie zapłacą za 2023 rok niższy ryczałt od najmu

Najem prywatny za 2023 rok rozlicza się według nowych zasad. Jedyną formą opodatkowania jest ryczałt od przychodów ewidencjonowanych, według stawek 8,5 i 12,5 proc. Z kolei małżonkowie wynajmujący wspólną nieruchomość zapłacą stawkę 12,5 proc. dopiero po przekroczeniu progu 200 tys. zł, zamiast 100 tys. zł. Taka zmiana weszła w życie w połowie 2023 r., ale ma zastosowanie do przychodów uzyskanych za cały 2023 r.

Monika Pogroszewska 27.03.2024
Ratownik medyczny wykona USG i zrobi test na COVID

Mimo krytycznych uwag Naczelnej Rady Lekarskiej, Ministerstwo Zdrowia zmieniło rozporządzenie regulujące uprawnienia ratowników medycznych. Już wkrótce, po ukończeniu odpowiedniego kursu będą mogli wykonywać USG, przywrócono im też możliwość wykonywania testów na obecność wirusów, którą mieli w pandemii, a do listy leków, które mogą zaordynować, dodano trzy nowe preparaty. Większość zmian wejdzie w życie pod koniec marca.

Agnieszka Matłacz 12.03.2024
Jak zgłosić zamiar głosowania korespondencyjnego w wyborach samorządowych

Nie wszyscy wyborcy będą mogli udać się osobiście 7 kwietnia, aby oddać głos w obwodowych komisjach wyborczych. Dla nich ustawodawca wprowadził instytucję głosowania korespondencyjnego jako jednej z tzw. alternatywnych procedur głosowania. Przypominamy zasady, terminy i procedurę tego udogodnienia dla wyborców z niepełnosprawnością, seniorów i osób w obowiązkowej kwarantannie.

Artur Pytel 09.03.2024
Data 30 kwietnia dla wnioskodawcy dodatku osłonowego może być pułapką

Choć ustawa o dodatku osłonowym wskazuje, że wnioski można składać do 30 kwietnia 2024 r., to dla wielu mieszkańców termin ten może okazać się pułapką. Datą złożenia wniosku jest bowiem data jego wpływu do organu. Rząd uznał jednak, że nie ma potrzeby doprecyzowania tej kwestii. A już podczas rozpoznawania poprzednich wniosków, właśnie z tego powodu wielu mieszkańców zostało pozbawionych świadczeń.

Robert Horbaczewski 21.02.2024
Standardy ochrony dzieci. Placówki medyczne mają pół roku

Lekarz czy pielęgniarka nie będą mogli się tłumaczyć, że nie wiedzieli komu zgłosić podejrzenie przemocy wobec dziecka. Placówki medyczne obowiązkowo muszą opracować standardy postępowania w takich sytuacjach. Przepisy, które je do tego obligują wchodzą właśnie w życie, choć dają jeszcze pół roku na przygotowania. Brak standardów będzie zagrożony grzywną. Kar nie przewidziano natomiast za ich nieprzestrzeganie.

Katarzyna Nocuń 14.02.2024