Akty Prawne
Dziennik Ustaw
Dz.U.1937.89.642

Konwencja o przewozie towarów kolejami żelaznymi (K.M.T.), (z 8 załącznikami). Rzym.1933.11.23.

KONWENCJA MIĘDZYNARODOWA

o przewozie towarów kolejami żelaznymi (K. M. T.) ,(z 8 załącznikami), podpisana w Rzymie dnia 23 listopada 1933 r. (Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 2 marca 1935 r. - Dz. U. R. P. Nr 23, poz. 142).

Przekład.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu z osobna, komu o tym wiedzieć należy, wiadomym czynimy:

Dnia dwudziestego trzeciego listopada tysiąc dziewięćset trzydziestego trzeciego roku podpisana została w Rzymie przez Rząd Rzeczypospolitej Polskiej za Polskę oraz w imieniu Wolnego Miasta Gdańska, na podstawie art. 104 Traktatu Pokoju, podpisanego w Wersalu dnia 28 czerwca 1919 r. i art. 2 konwencji polsko-gdańskiej, podpisanej w Paryżu dnia 9 listopada 1920 r., konwencja międzynarodowa o przewozie towarów kolejami żelaznymi (K. M. T.) wraz z ośmioma załącznikami, o następującym brzmieniu dosłownym:

KONWENCJA MIĘDZYNARODOWA

przewozie towarów kolejami żelaznymi

(K. M. T.)

z dnia 23 listopada 1933 r.

Niemcy, Austria, Belgia, Bułgaria, Dania, Wolne Miasto Gdańsk, Hiszpania, Estonia, Finlandia, Francja, Grecja, Węgry, Włochy, Łotwa, Liechtenstein, Luksemburg, Norwegia, Holandia, Polska, Rumunia, Szwecja, Szwajcaria, Czechosłowacja, Turcja i Jugosławia,

z udziałem delegatów Komisji Rządowej Terytorium Zagłębia Sarry,

uznając potrzebę rewizji Konwencji międzynarodowej o przewozie towarów kolejami żelaznymi, podpisanej w Bernie dnia 23 października 1924 r., postanowiły, zgodnie z artykułem 60 wspomnianej Konwencji, zawrzeć w tym celu nową Konwencję i zgodziły się na artykuły następujące:

TYTUŁ I.

PRZEDMIOT I ZAKRES KONWENCJI.

Artykuł 1

Koleje żelazne i przewozy, do których stosuje się Konwencję.

§ 2.

- Konwencji niniejszej nie stosuje się jednak:

Artykuł 2.

Postanowienia o przewozach kombinowanych.

§ 4.

- Dla przewozów międzynarodowych, których dokonywać mają oprócz kolei żelaznych także przedsiębiorstwa przewozowe inna, niż określone w powyższym § 1, mogą koleje żelazne, w celu uwzględnienia odrębności każdego rodzaju przewozu, ustalić wspólnie z zainteresowanymi przedsiębiorstwami przewozowymi postanowienia taryfowe, poddające takie przewozy reglamentacji prawnej odmiennej niż przewidziana w Konwencji niniejszej. Postanowienia te mogą w tym przypadku przepisać użycie innego dokumentu przewozowego, aniżeli ten, który przewiduje Konwencja niniejsza.

Artykuł 3

Przedmioty wyłączone od przewozu.

Wyłącza się od przewozu na warunkach Konwencji niniejszej, z zastrzeżeniem wyjątków, przewidzianych w artykule 4 § 2:

1. przedmioty, których przewóz zastrzeżony jest dla poczty na obszarze choćby jednego tylko z państw, mających wziąć udział w przewozie;

2. przedmioty, które z powodu swych rozmiarów, swego ciężaru lub swych właściwości nie nadają się do żądanego przewozu ze względu na urządzenia lub środki przewozowe, chociażby jednej tylko z kolei żelaznych, mających wziąć udział w przewozie;

3. przedmioty, których przewóz jest zabroniony na mocy przepisów ustawowych lub ze względu na porządek publiczny, choćby tylko w jednym z państw, mających wziąć udział w przewozie;

4. 1 z wyjątkami, wskazanymi w Załączniku I do Konwencji niniejszej:

Artykuł 4.

Przedmioty dopuszczone do przewozu warunkowo.

§ 1.

- Następujące przedmioty przyjmuje się do przewozu za listem przewozowym międzynarodowym na niżej wymienionych warunkach:

1. przedmioty, wymienione w Załączniku I do Konwencji niniejszej, przyjmuje się na warunkach tam wskazanych;

2. przesyłki zwłok przyjmuje się na następujących warunkach:

przewóz podlega ustawom i przepisom policyjnym, obowiązującym w każdym państwie, chyba że jest on unormowany odrębnymi umowami pomiędzy kilkoma państwami;

3. tabor kolejowy, toczący się na własnych kołach, przyjmuje się pod warunkiem, że zdatność jego do biegu będzie stwierdzona przez jedną z kolei żelaznych i poświadczona napisem na taborze lub w osobnym świadectwie; parowozom, tendrom oraz wagonom motorowym powinien nadto towarzyszyć przydzielony przez nadawcę fachowy pracownik, który w szczególności ma obowiązek ich smarowania;

4. zwierzęta żywe przyjmuje się na warunkach następujących:

§ 2.

- Dwa, lub więcej umawiających się państw, może w drodze odrębnych umów zgodzić się na to, by pewne przedmioty, wyłączone od przewozu przez Konwencję niniejszą, były przyjmowane do przewozu międzynarodowego między tymi państwami pod pewnymi warunkami, albo też, by przedmioty, wymienione w Załączniku I, były dopuszczane do przewozu na warunkach lżejszych, niż to przewiduje sam Załącznik I.

Jeżeli takimi umowami odrębnymi dopuszcza się do przewozu przedmioty, które są wyłączone od przewozu na mocy postanowień Załącznika I, umowy te powinny być podane do wiadomości Urzędowi centralnemu przewozów międzynarodowych kolejami żelaznymi. Urząd ten zgłasza na porządek dzienny obrad najbliższego posiedzenia Komisji rzeczoznawców te postanowienia odrębnej umowy, które dotyczą dopuszczenia do przewozu, chyba że postanowienia te były już przez Komisję zbadane i odrzucone.

Koleje żelazne mogą również w odpowiednich przepisach taryfowych, bądź dopuścić do przewozu pewne przedmioty wyłączone od przewozu, bądź ustalić lżejsze warunki dla przedmiotów dopuszczonych warunkowo.

Artykuł 5.

Obowiązek przewozu kolei żelaznej.

§ 1.

- Każda kolej żelazna, podlegająca Konwencji niniejszej, obowiązana jest przewozić, stosownie do postanowień tejże, wszystkie towary, dopuszczone do przewozu na podstawie Konwencji niniejszej:

§ 5.

- Jeżeli interes publiczny lub konieczności eksploatacyjne tego wymagają., właściwa władza może zarządzić;

TYTUŁ II

UMOWA O PRZEWÓZ.

Rozdział I.

FORMA I WARUNKI UMOWY O PRZEWÓZ.

Artykuł 6.

Treść i forma listu przewozowego.

§ 1.

- Na każdą przesyłkę międzynarodową, podlegającą Konwencji niniejszej, nadawca powinien złożyć list przewozowy według wzoru, stanowiącego Załącznik II do tejże Konwencji.

Rozmiary formularza listu przewozowego mogą być jednak zmniejszone na podstawie postanowień taryfowych dla niektórych komunikacyj między sąsiednimi państwami.

Listy przewozowe powinny być drukowane na białym, trwałym papierze do pisania; listy przewozowe na przesyłki pośpieszne powinny mieć szlak czerwony o szerokości co najmniej jednego centymetra na górnym i dolnym brzegu obu stron. Na wtórniki listu przewozowego można używać także papieru jasnoniebieskiego.

§ 2.

- Taryfy międzynarodowe lub umowy między kolejami żelaznymi określają, w jakim języku powinny być drukowane listy przewozowe. Jeżeli taryfy lub umowy o tym nie stanowią, listy przewozowe powinny być drukowane w jednym z języków urzędowych państwa nadania; muszą one nadto zawierać tekst francuski albo niemiecki, albo włoski i mogą zawierać wszelkie uznane za pożyteczne tłumaczenia na inne języki.

Część, którą ma wypełnić nadawca, powinna być zawsze sporządzona w jednym z języków urzędowych kraju nadania. Taryfy międzynarodowe lub specjalne umowy między kolejami żelaznymi postanawiają, jakie tłumaczenia muszą być dodane. Jeżeli nie ma takich postanowień, nadawca powinien dodać tłumaczenie na język francuski, niemiecki, albo włoski,

Kolej żelazna może żądać, ażeby wskazania i oświadczenia, które nadawca ma zamieścić w liście przewozowym i, w danym razie, w załącznikach do niego, zostały wpisane literami łacińskimi.

§ 6.

- Dane, zamieszczone w liście przewozowym, powinny być wpisane nie dającym się wytrzeć pismem lub drukiem.

List przewozowy musi zawierać następujące dane:

oznaczenie rodzaju towaru, wskazanie wagi lub zamiast niej innych podobnych danych, odpowiednio do przepisów kolei nadania. Jeżeli ustawy albo przepisy kraju nadania pozwalają nadawcy nadawać przesyłki bez wskazania wagi lub bez podania innych danych, zastępujących wagę, wówczas wagę lub te dane wpisuje kolej nadania. Nadto należy podać: przy przesyłkach drobnych ilość, rodzaj opakowania, cechy i numery sztuk lub zamiast nich wzmiankę, że na sztukach znajduje się adres odbiorcy; przy przesyłkach, których załadowanie należy do nadawcy, rodzaj, numer i cechy własności wagonu. Towary należy oznaczać w sposób następujący: towary, wymienione w Załączniku I, według nazwy użytej w tymże Załączniku, inne towary, jeżeli nadawca żąda zastosowania pewnej określonej taryfy, według nazwy użytej w tej taryfie, we wszystkich innych przypadkach według nazwy przyjętej w handlu, odpowiadającej właściwościom towarów.

Jeżeli miejsce, przeznaczone w liście przewozowym dla wyszczególnienia towarów nie wystarcza, należy wyszczególnić je na arkuszach, o takich samych rozmiarach jak list przewozowy, starannie z nim złączonych i podpisanych przez nadawcę. W liście przewozowym należy zamieścić wzmiankę o istnieniu tych arkuszy. Jeżeli podano ogólną wagę przesyłki, należy ją wpisać do samego listu przewozowego;

podpis nadawcy wraz z jego nazwiskiem, imieniem, i adresem, uzupełnionym, według jego uznania, adresem telegraficznym lub telefonicznym. Podpis nadawcy może być wydrukowany lub zastąpiony stemplem, jeżeli na to zezwalają ustawy i przepisy, obowiązujące na stacji nadania. Jako nadawca powinna być wymieniona w liście przewozowym jedna tylko osoba fizyczna, firma lub osoba prawna.

List przewozowy powinien nadto, w razie potrzeby, zawierać wszelkie inne wskazania, przewidziane w Konwencji niniejszej, w szczególności:

§ 7.

- Inne oświadczenia można zamieszczać w liście przewozowym tylko wówczas, gdy są przepisane lub dozwolone przez ustawy lub przepisy jednego z państw albo przez taryfy i nie sprzeciwiają się Konwencji niniejszej.

Zabrania się zastępować list przewozowy innymi dokumentami lub dołączać do niego inne dokumenty, aniżeli te, które są przepisane lub dozwolone przez Konwencje niniejszą lub przez taryfy. Jeżeli jednak wymagają tego ustawy i przepisy, obowiązujące na stacji nadania, nadawca powinien sporządzić, oprócz listu przewozowego, dokument przeznaczony do przechowania go przez kolej żelazna, mający służyć jej za dowód zawarcia umowy o przewóz.

§ 11.

- Nadawcy wolno zamieścić u dołu na odwrotnej stronie listu przewozowego wzmianki dotyczące przesyłki, służące jednak wyłącznie dla informacji odbiorcy, z których nie wynikają dla kolei żelaznej żadne zobowiązania ani odpowiedzialność, np.:

"Z przesyłki od N ...."

"Z polecenia N ..."

"Do rozporządzenia N ..."

"Do przeekspediowania do N ..."

"Ubezpieczono w N ..."

"Na linię okrętową N ..." lub "Na statek N ..."

"Z linii okrętowej N ..." lub "Ze statku N ..."

"Na linie samochodową N ..."

"Z linii samochodowej N ..."

"Na linię lotniczą N ..."

"Z linii lotniczej N ..."

"Do wywozu do N ..."

Artykuł 7.

Odpowiedzialność za oświadczenia w liście przewozowym. Dopłaty. Postępowanie w razie przeciążenia.

§ 1.

- Nadawca jest odpowiedzialny za ścisłość swych wskazań i oświadczeń, zamieszczonych w liście przewozowym; ponosi on wszelkie następstwa, wynikające z tego, że te wskazania lub oświadczenia są niezgodne z rzeczywistością, nieścisłe, niedostateczne lub że zostały one wpisane w miejscu innym niż przeznaczone dla każdego z nich; jeżeli miejsce to jest nie wystarczające, nadawca powinien na nim zamieścić wzmiankę, wskazującą miejsce w liście przewozowym, gdzie znajduje się uzupełnienie wpisu.

§ 2. 3

- Kolej żelazna, ma prawo sprawdzić w każdym czasie, czy przesyłka odpowiada oświadczeniom listu przewozowego oraz czy zachowano środki ostrożności przepisane w Załączniku I.

Jeżeli sprawdza się zawartość przesyłki, to zależnie od tego, czy sprawdzanie odbywa się na stacji nadania, czy na stacji przeznaczenia, powinno się wezwać nadawcę albo odbiorcę, ażeby był obecny przy tej czynności. Jeżeli interesowany nie zjawi się, lub jeżeli sprawdzanie odbywa się w drodze, należy dokonać go w obecności dwóch świadków, nie należących do służby kolei żelaznej, chyba że ustawy lub przepisy obowiązujące w kraju, gdzie odbywa się sprawdzanie, postanawiają inaczej. W drodze kolej żelazna może sprawdzać zawartość przesyłki tylko wtedy, gdy wymagają tego potrzeby eksploatacyjne, albo przepisy władz celnych, podatkowych, skarbowych, policyjnych lub innych władz administracyjnych.

Jeżeli wynik sprawdzenia różni się od wskazań listu przewozowego, należy go wpisać do tegoż listu przewozowego. Jeżeli sprawdzenia dokonano na stacji nadania, należy wynik wpisać również do wtórnika listu przewozowego, jeżeli ten znajduje się w rękach kolei żelaznej. Jeżeli przesyłka nie odpowiada oświadczeniom listu przewozowego, koszty spowodowane sprawdzeniem, obciążają towar, chyba że zostały zapłacone zaraz na miejscu.

§ 5.

- W razie umieszczenia wskazań lub oświadczeń niezgodnych z rzeczywistością, nieścisłych lub niedostatecznych, które mogą spowodować przyjęcie do przewozu przedmiotów wyłączonych od przewozu na podstawie artykułu 3 pkt 4 lub obliczenie za przesyłkę niższego przewoźnego, bądź w razie niezachowania przepisanych w Załączniku I środków ostrożności, bądź też w razie przeciążenia wagonu załadowanego przez nadawcę, należy uiścić dopłatę, niezależnie od dodatkowego uiszczenia różnicy przewoźnego, oraz w danym razie, od naprawienia wszelkiej ewentualnej szkody tudzież niezależnie od odpowiedzialności karnej.

Dopłatę oblicza się jak następuje:

W razie niezgodnego z rzeczywistością, nieścisłego lub niedostatecznego oznaczenia przedmiotów wyłączonych od przewozu na podstawie artykułu 3 pkt 4 lub wymienionych w Załączniku I, albo w razie niezachowania środków ostrożności, przepisanych w tym Załączniku, dopłata wynosi:

za przedmioty wyłączone od przewozu na podstawie artykułu 3 pkt 4 15 franków,

za przedmioty wymienione w Załączniku I:

klasy Ia. 15 franków,

klasy Ib, Ic i Id 10 franków,

klasy Ie, II i III 5 franków,

klasy IV, V i VI 1 franka

od kilograma wagi brutto całej sztuki.

Jeżeli przepisy, obowiązujące w komunikacji wewnętrznej kolei żelaznej, na której wykryto przekroczenie, przewidują niższe dopłaty, wówczas pobiera się te niższe dopłaty.

W razie niezgodnego z rzeczywistością, nieścisłego lub niedostatecznego oznaczenia przesyłki, zawierającej inne towary, niż przewidziane pod literą a) paragrafu niniejszego, albo w ogóle w razie zamieszczenia jakiegokolwiek oświadczenia, które by mogło w jakikolwiek bądź sposób spowodować zastosowanie niższej taryfy, aniżeli ta, która powinna być w rzeczywistości zastosowana do danej przesyłki, dopłata wynosi podwójną różnicę pomiędzy przewoźnym, jakie należałoby prawidłowo pobrać przy oznaczeniu niezgodnym z rzeczywistością, nieścisłym lub niedostatecznym za odległość od stacji nadania do stacji przeznaczenia, a przewoźnym, jakie należałoby pobrać, gdyby oznaczenie było zgodne z rzeczywistością, ścisłe i dostateczne.

Jeżeli przesyłka składa się z towarów, do których stosuje się różne stawki taryfowe, a wagę każdego z towarów można ustalić bez trudności, dopłatę oblicza się według stawek stosowanych dla każdego towaru, gdy taki sposób obliczenia daje niższą dopłatę.

W razie przeciążenia wagonu, załadowanego przez nadawcę, dopłata wynosi sześciokrotne przewoźne za nadwyżkę wagi ponad nośność za odległość od stacji nadania do stacji przeznaczenia. Przeciążenie ma miejsce, gdy ciężar ładunku przekracza nośność, określoną w następujący sposób:

jeżeli wagon ma tylko jeden napis, określający dopuszczalne obciążenie, uważa się, że napis ten wskazuje ładowność; nośność odpowiada wówczas tej ładowności, powiększonej o 5%;

Jeżeli wagon ma dwa napisy, wówczas napis, wskazujący niższe obciążenie, oznacza ładowność, napis zaś, wskazujący wyższe obciążenie, nośność,

§ 7.

- Dopłaty nie pobiera się:

§ 8.

- W razie stwierdzenia przeciążenia wagonu przez stację nadania lub pośrednią nadwyżka ładunku może być usunięta z wagonu nawet wtedy, gdy nie należy się dopłata. Nadawcę należy w danym razie wezwać niezwłocznie za pośrednictwem stacji nadania, aby rozporządził nadwyżką.

Przewoźne za odległość, przebytą przez nadwyżkę ładunku, oblicza się według stawek tej taryfy, którą zastosowano do przesyłki głównej, doliczając, w danym razie, dopłatę, przewidzianą wyżej w § 5; koszty odładowania pobiera się według taryfy opłat dodatkowych kolei żelaznej, która czynność tę wykonała.

Jeżeli nadawca zarządzi, aby nadwyżkę zwrócono lub wysłano dalej, postępuje się z nią, jak z osobną przesyłką.

Artykuł 8.

Zawarcie umowy o przewóz. Wtórnik listu przewozowego.

Artykuł 9.

Taryfy. Zakaz umów odrębnych,

§ 1.

- Przewoźne i opłaty dodatkowe oblicza się według taryf prawnie obowiązujących i należycie ogłoszonych w każdym państwie.

Jednakże taryfy międzynarodowe muszą być ogłoszone w tych tylko państwach, których koleje żelazne uczestniczą w tych taryfach jako kolej nadania i przeznaczenia.

Podwyższenie taryf międzynarodowych lub inne utrudnienia warunków przewozu, przewidzianych przez te taryfy, wchodzą w życie najwcześniej w 15 dni po ich ogłoszeniu.

Taryfy muszą zawierać wszystkie dane niezbędne do obliczenia przewoźnego i opłat dodatkowych oraz, w danym razie, postanowienia o kursach przerachowania.

§ 2.

- Taryfy powinny podawać wszystkie specjalne warunki dla różnych przewozów, w szczególności zaś postanawiać, czy stosują się do przesyłek pośpiesznych, czy zwyczajnych. Jeżeli pewna kolej żelazna posiada tylko taryfę dla jednego z tych rodzajów przewozu i to bądź dla wszystkich towarów, bądź dla niektórych z nich, bądź też dla pewnych odcinków, wówczas taryfę tę można stosować do przewozów dokonywanych tak za listami przewozowymi na przesyłki zwyczajne, jak i za listami przewozowymi na przesyłki pospieszne, przy czym obowiązują terminy dostawy takie, jakie według postanowień artykułu 6 § 4 i artykułu 11 Konwencji niniejszej wynikają dla każdego z tych rodzajów listów przewozowych.

Taryfy muszą być stosowane jednakowo względem wszystkich. Postanowienia ich obowiązują o tyle, o ile nie są sprzeczne z Konwencją niniejszą; w przeciwnym razie uważa się je za nieważne.

§ 4.

- Oprócz przewoźnego i opłat dodatkowych, przewidzianych w taryfach, można na rzecz kolei żelaznych pobierać jedynie ich wydatki, jak należności celne, podatkowe lub policyjne, nieprzewidziane w taryfie koszty przewiezienia z jednego dworca kolejowego na drugi, koszty poprawienia zewnętrznego lub wewnętrznego opakowania towarów, niezbędnego dla ich zabezpieczenia oraz inne podobne wydatki. Wydatki te powinny być należycie stwierdzone i wpisane oddzielnie do listu przewozowego, do którego należy dołączyć właściwe dowody. Jeżeli opłacenie tych wydatków należy do nadawcy, dowodów nie wydaje się wraz z listem przewozowym odbiorcy, lecz doręcza się je nadawcy z rachunkiem kosztów stosownie do artykułu 17.

Wysokość dopłat i powód ich pobrania powinny być wskazane w liście przewozowym.

Artykuł 10.

Obliczanie przewoźnego. Droga przewozu.

Przy obliczaniu przewoźnego i oznaczaniu drogi przewozu obowiązują następujące postanowienia:

Jeżeli wskazania nadawcy nie są dostateczne do ustalenia w całości drogi przewozu

lub taryf, albo jeżeli niektóre z tych wskazań są ze sobą sprzeczne, kolej żelazna wybiera tę drogę przewozu lub te taryfy, które uważa za najkorzystniejsze dla nadawcy. Kolej żelazna stosuje się zawsze do wskazań listu przewozowego, dotyczących stacyj, wymienionych pod literą a), ustęp drugi, a w miarę możności także do innych wskazań nadawcy.

Jeżeli jednak miedzy stacją nadania i stacją przeznaczenia istnieje bezpośrednia taryfa międzynarodowa, taryfę te stosuje się, gdy przewidziana w niej droga przewozu odpowiada, zamieszczonym, w danym razie, wskazaniom listu przewozowego co do stacyj określonych pod literą a), ustęp drugi i jeżeli stosowanie tej taryfy nie zależy od innych warunków, których nie dopełniono.

Poza przypadkami, wymienionymi w artykule 5 § 5 i w artykule 23 § 1, kolej żelazna może dokonać przewozu drogą inną, niż wskazaną przez nadawcę tylko pod warunkiem:

1. że przewoźne i termin dostawy nie będą większe, niż przewoźne i termin dostawy na drodze przewozu, wskazanej przez nadawcę;

2. że formalności wymagane przez władze celne, podatkowe, skarbowe, policyjne i inne władze administracyjne, jak również pojenie i karmienie żywych zwierząt, będą dokonywane zawsze na stacjach, wskazanych przez nadawcę.

Jeżeli przewóz odbywa się inną drogą, niż wskazał nadawca, należy go o tym zawiadomić.

Artykuł 11

Terminy dostawy.

§ 3.

- Ustawy i przepisy każdego państwa określają, w jakiej mierze koleje żelazne, pozostające pod jego nadzorem, mogą ustalać terminy dodatkowe w przypadkach następujących:

§ 6.

- Termin dostawy jest zachowany, jeżeli przed jego upływem towar wydano lub o jego przybyciu doniesiono odbiorcy bądź osobie uprawnionej do jego odbioru w myśl przepisów kolei żelaznej, która powinna dokonać wydania. Ustawy i przepisy każdego państwa określają, w jakiej formie stwierdza się doręczenie pisemnego zawiadomienia.

Przy przesyłkach, których kolej żelazna nie dostarcza do mieszkania odbiorcy i o których przybyciu nie musi go zawiadomić, termin dostawy jest zachowany, jeżeli przed jego upływem towar przygotowano na stacji przeznaczenia do rozporządzenia odbiorcy.

§ 7.

- Bieg terminu dostawy zawiesza się na cały czas zatrzymania z powodu załatwiania formalności, wymaganych przez władze celne, podatkowe, skarbowe, policyjne oraz inne władze administracyjne, jak również na czas każdej przerwy przewozów, stanowiącej czasową przeszkodę rozpoczęcia lub dalszego wykonywania przewozu, a nie wynikającej z winy kolei żelaznej.

Bieg terminu dostawy zawiesza się również na czas wykonywania czynności przewidzianych w artykule 7 §§ 2 i 3, jako też na czas zatrzymania, spowodowanego zmianą umowy o przewóz, zarządzoną przez nadawcę na podstawie artykułu 21.

Oprócz tego przy przewozie żywych zwierząt, bieg terminu dostawy zawiesza się na czas:

§ 8.

- Przy przesyłkach zwyczajnych bieg terminu dostawy zawiesza się na niedziele oraz na ustawowe dni świąteczne.

Przy przesyłkach pośpiesznych termin dostawy zaczyna biec o dzień później, jeżeli dzień następujący po dniu przyjęcia przesyłki do przewozu przypada na niedzielę lub na ustawowy dzień świąteczny. Również, jeżeli ostatni dzień terminu dostawy przypada na niedzielę lub na ustawowy dzień świąteczny, termin dostawy upływa dopiero dnia następnego. Postanowień tych nie stosuje się jednak do przesyłek pośpiesznych, dla których stacje są w niedziele i dni świąteczne otwarte, bądź w kraju nadania, bądź w kraju przeznaczenia.

Artykuł 12.

Stan towaru. Opakowanie.

§ 6.

- Jeżeli taryfy nie przewidują wyraźnie wyjątków, nadawca obowiązany jest opatrzyć na zewnątrz pojedyncze sztuki przesyłek drobnych w wyraźne i nie dające się wytrzeć cechy, które by uniemożliwiły jakąkolwiek zamianę i zgadzały się dokładnie z cechami, podanymi w liście przewozowym. Nadto obowiązany on jest każdą sztukę przesyłki drobnej opatrzyć w kartkę z nazwą stacji przeznaczenia., wypisaną pismem, nie dającym się wytrzeć. Jeżeli przepisy kolei nadania tego wymagają, należy wypisać również nazwisko i adres odbiorcy bądź na zewnątrz, bądź wewnątrz złożonej kartki, którą wolno otworzyć tylko w razie braku listu przewozowego.

Poprzednie napisy i kartki powinien nadawca przekreślić lub usunąć.

§ 7.

- Jeżeli taryfy nie przewidują wyraźnie wyjątków, przedmioty kruche (jak wyroby szklane, porcelana, wyroby garncarskie), przedmioty łatwo rozsypujące się w wagonach (jak orzechy, owoce, pasza, kamienie) oraz towary, które mogą zanieczyścić lub uszkodzić inne przesyłki (jak węgiel, wapno, popiół, ziemia zwyczajna i farbiarska), przewozi się tylko jako przesyłki wagonowe, chyba że towary te będą opakowane lub powiązane w sposób uniemożliwiający ich stłuczenie lub ich zagubienie albo zanieczyszczenie lub uszkodzenie innych przesyłek.

Artykuł 13.

Dokumenty potrzebne do załatwienia formalności wymaganych przez władze celne, podatkowe, skarbowe, policyjne i inne władze administracyjne. Zamknięcie celne.

§ 1.

- Nadawca obowiązany jest dołączyć do listu przewozowego dokumenty potrzebne do załatwienia, przed wydaniem przesyłki odbiorcy, formalności wymaganych przez władze celne, podatkowe, skarbowe, policyjne i inne władze administracyjne. Dokumenty te powinny dotyczyć wyłącznie towarów, objętych tym samym listem przewozowym, chyba że przepisy administracyjne lub taryfy zawierają co do tego inne postanowienia.

Jeżeli dokumenty tego rodzaju nie mogą być dołączone do listu przewozowego, ponieważ złożono je na stacji, w urzędzie celnym lub w jakimkolwiek innym urzędzie, wówczas list przewozowy powinien zawierać dokładną wskazówkę, gdzie dokumenty te złożono.

§ 2.

- Kolej żelazna nie jest obowiązana sprawdzać, czy dostarczone dokumenty są prawidłowe i dostateczne.

Nadawca odpowiada wobec kolei żelaznej za wszelkie szkody, wynikające z powodu braku, niedostateczności lub nieprawidłowości tych dokumentów, jeżeli nie zachodzi wina ze strony kolei żelaznej.

Kolej żelazna odpowiada jak komisant (ekspedytor) za skutki zagubienia lub nieprawidłowego użycia dokumentów wymienionych w liście przewozowym i do niego dołączonych albo u niej złożonych; w żadnym jednak razie odszkodowanie, które by miała zapłacić, nie może być wyższe od odszkodowania za zaginięcie towaru.

Rozdział II.

WYKONANIE UMOWY O PRZEWÓZ.

Artykuł 14.

Nadawanie do przewozu i załadowanie towarów.

§ 3.

- Towary należy przewozić w wagonach krytych, niekrytych, w wagonach specjalnie urządzonych, albo też w wagonach niekrytych pod oponami stosownie do postanowień bezpośrednich taryf międzynarodowych, jeżeli Konwencja niniejsza nie zawiera w tym względzie innych przepisów. Jeżeli nie ma bezpośrednich taryf międzynarodowych lub jeżeli one nie zawierają postanowień w tym względzie, wówczas dla całej odległości przewozu miarodajne są przepisy, obowiązujące na stacji nadania.

Artykuł 15.

Formalności wymagane przez władze celne, podatkowe, skarbowe, policyjne i inne władze administracyjne.

§ 1. - Dopóki przesyłka znajduje się w drodze, formalności wymagane przez władze celne, podatkowe, skarbowe, policyjne i inne władze administracyjne załatwia kolej żelazna. Czynności te kolej żelazna może na własną odpowiedzialność zlecić komisantowi (ekspedytorowi) lub też sama się ich podjąć. W obu przypadkach kolej żelazna ma obowiązki komisanta.

Nadawca może jednak bądź osobiście, bądź też przez wskazanego w liście przewozowym pełnomocnika być obecnym przy czynnościach, przewidzianych w ustępie powyższym, dla udzielenia wszelkich wyjaśnień i czynienia wszelkich potrzebnych uwag, jednakże bez prawa objęcia towaru w posiadanie lub załatwiania samemu wspomnianych czynności.

Jeżeli nadawca do załatwienia formalności wymaganych przez władze celne, podatkowe, skarbowe, policyjne i inne władze administracyjne wyznaczył stację, na której obowiązujące przepisy nie pozwalają załatwiać tych formalności, lub jeżeli przepisał dla tych czynności jakikolwiek inny sposób postępowania, który jest niewykonalny, kolej żelazna postępuje w taki sposób, jaki uzna za najkorzystniejszy dla osoby uprawnionej i zawiadamia nadawcę o wydanych zarządzeniach.

Umieszczenie przez nadawcę w liście przewozowym wskazówki "franko cło" uważa się za żądanie załatwienia formalności celnych przez kolej żelazną. W takim przypadku kolej żelazna może, według swego uznania, załatwić te formalności w drodze lub też na stacji przeznaczenia.

§ 2.

- Z zastrzeżeniem wyjątku, przewidzianego w ustępie czwartym § 1 artykułu niniejszego, odbiorca ma prawo załatwić formalności celne na stacji przeznaczenia, na której znajduje się urząd celny, jeżeli list przewozowy zawiera żądanie oclenia na stacji przeznaczenia, albo też jeżeli w liście przewozowym nie ma takiego żądania a towar nadejdzie na stację przeznaczenia nieoclony. Jeżeli odbiorca korzysta z tego prawa, musi wpierw zapłacić koszty, obciążające przesyłkę, i wykupić list przewozowy.

Jeżeli odbiorca nie wykupił listu przewozowego w terminie przewidzianym w przepisach kolei przeznaczenia, kolej żelazna może postąpić według § 1.

Artykuł 16.

Wydanie.

Artykuł 17.

Opłacanie kosztów przewozu.

§ 2.

- Biorąc na swój rachunek koszty całkowicie lub częściowo, nadawca powinien wskazać to w liście przewozowym w rubryce na ten cel przeznaczonej w sposób następujący:

§ 5.

- Jeżeli kwoty kosztów, które nadawca bierze na swój rachunek, nie można przy nadaniu dokładnie ustalić, kolej żelazna może żądać tytułem zabezpieczenia złożenia za pokwitowaniem pewnej sumy, odpowiadającej w przybliżeniu tym kosztom. Koszty te wpisuje się do rachunku przedpłaty, na podstawie którego należy rozrachować się z nadawcą najpóźniej w miesiąc po upływie terminu dostawy. Nadawcy wydaje się za zwrotem pokwitowania rachunek kosztów, sporządzony według danych rachunku przedpłaty.

Artykuł 18.

Niewłaściwe zastosowanie taryfy.

Artykuł 19.

Zaliczenia i zaliczki w gotowiźnie.

Rozdział III.

ZMIANA UMOWY O PRZEWÓZ.

Artykuł 21.

Prawo zmiany umowy o przewóz.

§ 1. 5

- Tylko nadawca ma prawo zmienić umowę o przewóz, żądając:

opłacenia z góry przewoźnego i innych kosztów stosownie do artykułu 17 § 2 litery a) do e) włącznie i litery g).

W przypadkach wymienionych pod literami d) i e) nadawca może żądać, aby posłano dalej lub odesłano z powrotem przesyłkę zwyczajną jako pośpieszną lub przesyłkę pośpieszną jako zwyczajną, jednakże pod tym warunkiem, że stacja, na której przesyłkę zatrzymano, jest otwarta do odprawy przesyłek obu tych rodzajów przewozu. Nadawca może wskazać także taryfę, jaką należy zastosować, oraz drogę przewozu.

Inne zmiany oprócz tych, które wymieniono wyżej, nie są dozwolone w żadnym razie.

Zmiany umowy o przewóz nie mogą nigdy powodować podziału przesyłki.

§ 2.

- Wymienione wyżej zmiany umowy o przewóz należy wprowadzać drogą pisemnego oświadczenia, sporządzonego stosownie do przepisów artykułu 6 § 2 ustęp drugi, podpisanego przez nadawcę i zgodnego z wzorem, stanowiącym Załącznik IV do Konwencji niniejszej.

Oświadczenie to należy powtórzyć we wtórniku listu przewozowego, który powinien być przedłożony kolei żelaznej jednocześnie z tym oświadczeniem i przez nią zwrócony nadawcy. Kolej żelazna, która zastosuje się do zleceń nadawcy, nie żądając przedłożenia wtórnika, odpowiada za szkodę wyrządzoną przez to odbiorcy, któremu nadawca oddał ten wtórnik.

Jeżeli nadawca żąda zwiększenia, zmniejszenia lub zniesienia zaliczenia, powinien okazać wydane mu pierwotnie zaświadczenie o zaliczeniu. W razie zwiększenia lub zmniejszenia zaliczenia zaświadczenie zwraca się nadawcy po poprawieniu; w razie zaś zniesienia zaliczenia zaświadczenie to odbiera się od niego.

Każda zmiana umowy, zlecona przez nadawcę w innej formie, niż wyżej przepisana, jest nieważna.

§ 3.

- Kolej żelazna uwzględnia zmiany umowy zarządzone przez nadawcę tylko wtedy, gdy je otrzyma za pośrednictwem stacji nadania.

Na żądanie nadawcy, stacja nadania zawiadamia na jego koszt stację przeznaczenia lub stację zatrzymania telegraficznie lub telefonicznie, które to zawiadomienie powinno być potwierdzone pisemnym oświadczeniem. W tym przypadku, jeżeli bezpośrednia taryfa międzynarodowa lub inne umowy między zainteresowanymi kolejami żelaznymi nie postanawiają inaczej, stacja przeznaczenia lub zatrzymania nie powinna ani wydawać odbiorcy listu przewozowego, ani towaru, ani też wysyłać przesyłki dalej, dopóki nie otrzyma pisemnego oświadczenia.

Artykuł 22.

Wykonanie zmian umowy o przewóz.

§ 1.

- Kolej żelazna nie może odmawiać wykonania zleceń, wymienionych w artykule 21 § 1 ustęp pierwszy, ani zwlekać z ich wykonaniem, ani też wykonywać ich ze zmianami, za wyjątkiem przypadków następujących:

jeżeli wartość towaru, gdy chodzi o zmianę stacji przeznaczenia, według wszelkiego prawdopodobieństwa nie pokrywa wszystkich kosztów przewozu aż do nowej stacji przeznaczenia, chyba że koszty te będą zaraz zapłacone lub zabezpieczone.

W przypadkach wyżej wskazanych należy możliwie najrychlej zawiadomić nadawcę o przeszkodach, nie pozwalających na wykonanie jego zleceń.

Jeżeli kolej żelazna nie mogła z góry przewidzieć tych przeszkód, nadawca ponosi wszelkie następstwa tego, że kolej rozpoczęła wykonywać jego zlecenia,

§ 2.

- Jeżeli nadawca polecił wydać towar na stacji pośredniej, przewoźne pobiera się do tej stacji według taryf, obowiązujących między stacją nadania a tą stacją pośrednią.

Jeżeli jednak towar już minął stację pośrednią, wówczas przewoźne oblicza się:

1. do stacji, gdzie przesyłkę zatrzymano, według taryf, obowiązujących między tą stacją, a stacją nadania;

2. od stacji, gdzie przesyłkę zatrzymano, do stacji pośredniej według taryf, obowiązujących na tej drodze.

Jeżeli nadawca polecił odesłać przesyłkę z powrotem na stację nadania, przewoźne oblicza się:

1. do stacji, gdzie przesyłkę zatrzymano, według taryf, obowiązujących między tą stacją, a stacją nadania;

2. od stacji, gdzie przesyłkę zatrzymano, do stacji nadania, według taryf, obowiązujących na tej drodze.

Jeżeli nadawca polecił wysłać przesyłkę do innej stacji, przewoźne oblicza się:

1. do stacji, gdzie przesyłkę zatrzymano, według taryf, obowiązujących między tą stacją, a stacją nadania;

2. od stacji, gdzie przesyłkę zatrzymano, do nowej stacji przeznaczenia, według taryf, obowiązujących między tymi ostatnimi dwiema stacjami.

Artykuł 23.

Przeszkody w przewozie.

Artykuł 24.

Przeszkody w wydaniu.

§ 1.

- Jeżeli zachodzą przeszkody w wydaniu towaru, stacja przeznaczenia powinna niezwłocznie zawiadomić o tym nadawcę za pośrednictwem stacji nadania i zażądać jego wskazówek. Zawiadomienie to powinno być wysłane telegraficznie, jeżeli zażądano tego w liście przewozowym. Ponadto nadawcę należy zawiadomić pisemnie lub telegraficznie bez pośrednictwa stacji nadania, jeżeli zażądał on tego w liście przewozowym. Koszty tych zawiadomień obciążają towar.

Jeżeli odbiorca odmówił przyjęcia towaru, nadawca ma prawo rozporządzać nim nawet wtedy, gdy nie może okazać wtórnika listu przewozowego.

Jeżeli odbiorca, który odmówił przyjęcia towaru, zgłosi się później po jego odbiór, towar należy mu wydać, jeżeli stacja przeznaczenia nie otrzymała w międzyczasie od nadawcy odmiennych wskazówek. O tym późniejszym wydaniu należy nadawcę zawiadomić niezwłocznie listem poleconym, którego koszty obciążają towar.

Nadawca może także zażądać w liście przewozowym, ażeby w razie przeszkody w wydaniu towar odesłano mu z urzędu z powrotem. Poza tym towar można odesłać nadawcy tylko za jego wyraźną zgodą.

Jeżeli taryfy nie zawierają odmiennych postanowień, wskazówki nadawcy powinny być udzielane za pośrednictwem stacji nadania.

§ 2. -W braku odpowiednich postanowień w § 1 artykułu niniejszego i z zastrzeżeniem postanowień artykułu 43, stosuje się do postępowania, w razie przeszkód w wydaniu, ustawy i przepisy, obowiązujące na kolei żelaznej, mającej dokonać wydania.

Jeżeli przesyłkę sprzedano, kwotę uzyskaną ze sprzedaży należy, po potrąceniu ciążących na towarze kosztów, oddać do rozporządzenia nadawcy, w razie zaś wykupienia listu przewozowego, odbiorcy. Jeżeli kwota uzyskana ze sprzedaży jest niższa od kosztów, ciążących na przesyłce, do zapłacenia różnicy obowiązany jest nadawca, w razie zaś wykupienia listu przewozowego, odbiorca.

TYTUŁ III

ODPOWIEDZIALNOŚĆ KOLEI ŻELAZNYCH. ROSZCZENIA O ODSZKODOWANIE.

Rozdział I.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ.

Artykuł 26.

Współodpowiedzialność kolei żelaznych.

Artykuł 27.

Rozmiar odpowiedzialności.

Artykuł 28.

Ograniczenie odpowiedzialności za szkody, mogące powstać z pewnych przyczyn.

§ 1.

- Kolej żelazna nie odpowiada za szkody, które powstały z jednej lub kilku przyczyn następujących:

Artykuł 29.

Wysokość odszkodowania za całkowite lub częściowe zaginięcie towaru.

Jeżeli na podstawie postanowień Konwencji niniejszej kolej żelazna obowiązana jest zapłacić odszkodowanie za całkowite lub częściowe zaginięcie towaru, odszkodowanie to oblicza się:

według ceny giełdowej,

w braku ceny giełdowej według bieżących cen targowych,

w braku jednych i drugich według wartości zwyczajnej,

jaką towary tego samego rodzaju i gatunku miały w miejscu i czasie przyjęcia towaru do przewozu. Wysokość odszkodowania nie może jednak przewyższać 100 franków za każdy brakujący kilogram wagi brutto z zastrzeżeniem ograniczeń, przewidzianych w artykule 34.

Nadto należy zwrócić przewoźne, cło i inne kwoty, zapłacone w związku z przewozem zaginionego towaru, jednak bez jakiegokolwiek dalszego odszkodowania.

Wyższego odszkodowania można żądać tylko w przypadku deklarowania wartości dostawy stosownie do artykułu 35 § 4 oraz w przypadku złego zamiaru lub rażącego niedbalstwa kolei żelaznej stosownie do artykułu 36.

Jeżeli kwoty, służące za podstawę do obliczania odszkodowania, nie są wyrażone w walucie państwa, w którym zażądano zapłaty, powinno się je przerachować według kursu dnia i miejsca zapłaty.

Artykuł 30.

Domniemanie zaginięcia towaru. Odnalezienie towaru.

§ 3.

- W ciągu trzydziestu dni po otrzymaniu tego zawiadomienia osoba uprawniona może żądać, aby towar wydano jej na jednej ze stacyj drogi przewozu; w tym przypadku powinna ona zapłacić tylko samo przewoźne za przewóz towaru od stacji nadania do stacji, na której nastąpiło wydanie, jak również zwrócić otrzymane odszkodowanie z wyjątkiem przewoźnego, jeżeli je zwrócono w tym odszkodowaniu; osoba uprawniona nie traci prawa do odszkodowania za przekroczenie terminu dostawy, przewidzianego w artykule 33 i, w danym razie, w artykule 35 § 3.

Artykuł 31.

Ograniczenie odpowiedzialności za ubytek wagi.

§ 1.

- Przy towarach, które z powodu swych szczególnych naturalnych właściwości tracą z reguły na wadze z powodu przewozu, kolej żelazna odpowiada, bez względu na przebytą odległość tylko za tę część ubytku na wadze, która przewyższa następujące dopuszczalne normy ubytku:

dwa od sta wagi przy towarach płynnych lub nadanych w stanie wilgotnym oraz przy następujących towarach:

chmiel,

drzewo farbiarskie tarte lub mielone,

futra w błamach,

jarzyny świeże,

kit świeży,

kory,

korzenie,

korzeń lukrecjowy,

kości całe lub mielone,

liście tytoniowe świeże,

mydła i oleje twarde,

odpadki skór,

owoce suszone i smażone,

owoce świeże,

rogi i kopyta,

ryby suszone,

skóry niewyprawione,

skóry wyprawione,

sól,

szczecina,

ścięgna zwierzęce,

tłuszcze,

tytoń krajany,

wełna,

włosie końskie,

Artykuł 32.

Wysokość odszkodowania w razie uszkodzenia towaru.

W razie uszkodzenia kolej żelazna obowiązana jest zapłacić, bez dalszego odszkodowania, kwotę, o którą obniżyła się wartość towaru, z zastrzeżeniem wyjątku przewidzianego w artykule 34. Wyższego odszkodowania można żądać tylko w przypadku deklarowania wartości dostawy stosownie do artykułu 35 § 4 oraz w przypadku złego zamiaru lub rażącego niedbalstwa kolei żelaznej stosownie do artykułu 36.

Odszkodowanie nie może jednak przewyższać:

Artykuł 33.

Wysokość odszkodowania za przekroczenie terminu dostawy.

§ 1.

- W razie przekroczenia terminu dostawy, jeżeli osoba uprawniona nie udowodni, że wskutek tego przekroczenia powstała szkoda, kolej żelazna obowiązana jest zapłacić jedną dziesiątą część przewoźnego za każdy okres opóźnienia, odpowiadający jednej dziesiątej części terminu dostawy; każdy okres opóźnienia mniejszy od jednej dziesiątej części terminu dostawy liczy się za pełną dziesiątą część. Odszkodowanie może wynosić najwyżej połowę: przewoźnego.

§ 3.

- Odszkodowania przewidziane w §§ 1 i 2 artykułu niniejszego nie będą przyznawane obok odszkodowań, które mają być wypłacone za całkowite zaginięcie towaru.

W razie częściowego zaginięcia należy odszkodowania te zapłacić, w danym razie, tylko za niezaginioną część przesyłki.

W razie uszkodzenia przyznaje się, w danym razie, te odszkodowania obok odszkodowania przewidzianego w artykule 32.

Odszkodowania przewidziane w §§ 1 i 2, łącznie z odszkodowaniami, przewidzianymi w artykułach 29 i 32, nie mogą w żadnym razie wynosić więcej, niż odszkodowanie za całkowite zaginiecie towaru.

Artykuł 34.

Ograniczenie odszkodowania na podstawie pewnych taryf.

Jeżeli kolej żelazna ustala szczególne warunki przewozu (taryfy specjalne lub wyjątkowe), które przewidują zniżkę w porównaniu z pełnym przewoźnym obliczonym na zwykłych warunkach (taryfy ogólne), może ona ograniczyć do pewnej kwoty maksymalnej wysokość odszkodowania, należnego osobie uprawnionej za uszkodzenie, zaginięcie lub przekroczenie terminu dostawy.

Jeżeli taką maksymalną kwotę przewiduje taryfa, którą zastosowano tylko na części drogi przewozu, ograniczenie odpowiedzialności może być zastosowane tylko wówczas gdy fakt, uzasadniający odszkodowanie, zaszedł na tej właśnie części drogi przewozu.

Artykuł 35.

Deklaracja wartości dostawy.

§ 3. 7

- W razie deklarowania wartości dostawy można żądać za przekroczenie terminu dostawy:

Artykuł 36.

Wysokość odszkodowania w razie złego zamiaru lub rażącego niedbalstwa ze strony kolei żelaznej.

We wszystkich przypadkach, w których całkowite albo częściowe zaginięcie, uszkodzenie albo przekroczenie terminu dostawy towaru wynikło wskutek złego zamiaru lub rażącego niedbalstwa kolei żelaznej, należy wypłacić osobie uprawnionej pełne odszkodowanie za udowodnioną szkodę do podwójnej wysokości kwot maksymalnych, przewidzianych, zależnie od okoliczności, w artykułach 29, 32, 33, 34 i 35.

Artykuł 39

Odpowiedzialność kolei żelaznej za swoich pracowników.

Kolej żelazna odpowiada za swoich pracowników oraz za inne osoby, którymi się posługuje przy wykonywaniu przyjętego na siebie przewozu.

Jeżeli jednak pracownicy kolei żelaznej, na żądanie osoby interesowanej, sporządzają listy przewozowe, dokonywają tłumaczeń lub spełniają inne czynności, do których kolej żelazna nie jest obowiązana, uważa się ich za działających na rachunek osoby, której oddają te usługi.

Rozdział II.

REKLAMACJE ADMINISTRACYJNE. POWÓDZTWA, POSTĘPOWANIE I PRZEDAWNIENIE W RAZIE SPORÓW WYNIKŁYCH Z UMOWY O PRZEWÓZ.

Artykuł 40.

Reklamacje administracyjne.

§ 4.

- List przewozowy, wtórnik listu przewozowego i inne dokumenty, które osoba uprawniona uważa za potrzebne dołączyć do swej reklamacji, należy przedstawić w oryginałach, albo w odpisach, które muszą być na żądanie kolei żelaznej należycie uwierzytelnione.

Załatwiając reklamację ostatecznie, kolej żelazna może żądać przedstawienia oryginalnego listu przewozowego, wtórnika listu przewozowego lub zaświadczenia o zaliczeniu, ażeby na nich zamieścić stwierdzenie ostatecznego załatwienia.

Artykuł 41.

Osoby uprawnione do wytoczenia powództwa przeciwko kolei żelaznej.

§ 3.

- Prawo wytoczenia powództwa przeciwko kolei żelaznej z tytułu innych roszczeń, wynikających z umowy o przewóz, służy:

nadawcy, dopóki posiada on prawo zmiany umowy o przewóz według artykułu 21;

odbiorcy od chwili gdy wydano mu list przewozowy lub gdy skorzystał z prawa, przysługującego mu na mocy artykułu 16 § 3.

Wytaczając powództwo, nadawca powinien przedstawić wtórnik listu przewozowego. Nadawca, nie posiadający wtórnika listu przewozowego, może wytoczyć powództwo przeciwko kolei żelaznej jedynie za zgodą odbiorcy lub jeżeli udowodni, że odbiorca odmówił przyjęcia towaru.

Artykuł 42.

Koleje żelazne, przeciwko którym można wytoczyć powództwo. Właściwość.

Artykuł 43.

Stwierdzenie częściowego zaginięcia lub uszkodzenia towaru.

§ 1.

- Jeżeli kolej żelazna spostrzeże lub przypuszcza, albo też jeżeli osoba uprawniona twierdzi, że towar częściowo zaginął lub został uszkodzony, kolej żelazna obowiązana jest niezwłocznie, o ile możności w obecności osoby uprawnionej, stwierdzić protokolarnie stan, a w razie potrzeby i wagę towaru, oraz, jeżeli to jest możliwe, wysokość, przyczynę oraz czas powstania szkody.

Odpis tego protokołu powinien być wydany osobie uprawnionej bezpłatnie na jej żądanie.

Artykuł 44.

Wygaśnięcie roszczeń przeciwko kolei żelaznej z tytułu umowy o przewóz.

§ 2.

- Nie wygasają jednak:

roszczenia o odszkodowanie, jeżeli osoba uprawniona udowodni, że szkoda wynikła wskutek złego zamiaru lub rażącego niedbalstwa kolei żelaznej;

2. roszczenia z tytułu przekroczenia terminu dostawy, jeżeli zgłoszono je jednej z kolei żelaznych, wymienionych w artykule 42 § 3, w ciągu trzydziestu dni, nie wliczając dnia odbioru;

3. roszczenia o odszkodowanie z powodu częściowego zaginięcia lub uszkodzenia:

Artykuł 45.

Przedawnienie roszczeń z tytułu umowy o przewóz.

§ 1.

- Roszczenia z tytułu umowy o przewóz przedawniają się z upływem roku, jeżeli należność nie została już ustalona przez uznanie, ugodę lub wyrok sądowy.

Termin przedawnienia wynosi natomiast trzy lata, jeżeli chodzi:

§ 2.

- Przedawnienie biegnie:

dla roszczeń o zapłatę lub zwrot przewoźnego, opłat dodatkowych lub dopłat, albo o sprostowanie w razie niewłaściwego zastosowania taryfy lub błędu w obliczeniu - od dnia zapłaty przewoźnego, opłat dodatkowych lub dopłat, jeżeli zaś zapłaty nie było - od dnia przyjęcia towaru do przewozu;

dla roszczeń o zapłatę lub zwrot kwot, stanowiących przedmiot rachunku przedpłaty - od dnia rozliczenia się z nadawcą z rachunku przedpłaty;

dla roszczeń kolei żelaznej o zwrot kwot, które opłacił odbiorca zamiast nadawcy lub nadawca zamiast odbiorcy, a które kolej żelazna musi zwrócić osobie uprawnionej,- od dnia zwrotu tej kwoty;

§ 3.

- Bieg przedawnienia zawiesza się w razie wniesienia do kolei żelaznej piśmiennej reklamacji stosownie do artykułu 40. Przedawnienie zaczyna biec w dalszym ciągu od dnia, w którym kolej żelazna udzieliła na piśmie odmownej odpowiedzi i zwróciła załączone do reklamacji dokumenty. Obowiązek udowodnienia, że reklamację wniesiono lub że udzielono na nią odpowiedzi i zwrócono dokumenty, ciąży na tym, kto się na te fakty powołuje.

Dalsze reklamacje, których przedmiotem jest to samo roszczenie, nie zawieszają biegu przedawnienia.

Rozdział III.

ROZRACHUNEK. WZAJEMNE ROSZCZENIA ZWROTNE MIĘDZY KOLEJAMI ŻELAZNYMI.

Artykuł 47.

Rozrachunek między kolejami żelaznymi.

Artykuł 48.

Roszczenia zwrotne w razie odszkodowania za całkowite lub częściowe zaginięcie albo za uszkodzenie.

§ 1.

- Kolei żelaznej, która na mocy postanowień Konwencji niniejszej wypłaciła odszkodowanie za całkowite lub częściowe zaginięcie albo za uszkodzenie, przysługuje roszczenie zwrotne do kolei żelaznych, uczestniczących w przewozie, według następujących postanowień:

Artykuł 49.

Roszczenia zwrotne w razie odszkodowania za przekroczenie terminu dostawy.

§ 2.

- Terminy dostawy, ustalone w artykule 11 Konwencji niniejszej, dzieli się między koleje żelazne, uczestniczące w przewozie, w sposób następujący:

1. w razie przewozu dwiema kolejami sąsiednimi:

Artykuł 50.

Postępowanie przy roszczeniach zwrotnych.

§ 1.

- Kolej żelazna, przeciwko której wystąpiono z roszczeniem zwrotnym w myśl artykułów 48 i 49, nie ma prawa kwestionować prawidłowości zapłaty, dokonanej przez kolej żelazną, występującą z roszczeniem zwrotnym, jeśli sprawa odszkodowania została rozstrzygnięta w drodze sądowej i jeśli przypozwano ją przed tym w należyty sposób i dano jej możność przystąpienia do sporu w charakterze interwenienta. Sąd orzekający w sprawie głównej ustala, zależnie od okoliczności, terminy dla przypozwania i dla interwencji.

TYTUŁ IV

RÓŻNE PRZEPISY.

Artykuł 55.

Wykonalność wyroków. Zajęcia i zabezpieczenia.

§ 1.

- Wyroki, wydane na zasadzie postanowień Konwencji niniejszej przez sąd właściwy w postępowaniu spornym lub zaocznym, które stały się wykonalne na podstawie ustaw, obowiązujących ten sąd, podlegają wykonaniu w każdym innym umawiającym się państwie, skoro tylko zostaną dopełnione formalności w tym państwie przepisane. Ponowne badanie sprawy pod względem rzeczowym nie jest dozwolone.

Postanowienie to nie dotyczy wyroków o wykonalności tylko tymczasowej, jak również tych postanowień wyroku, które poza kosztami procesu zasądzają powoda wskutek oddalenia jego powództwa na dalsze odszkodowanie.

Artykuł 56.

Jednostka monetarna. Kursy przerachowania i przyjmowania obcych walut.

Artykuł 57.

Urząd centralny przewozów międzynarodowych kolejami żelaznymi.

§ 1.

- Dla ułatwienia i zapewnienia wykonania Konwencji niniejszej ustanowiony jest Urząd centralny przewozów międzynarodowych kolejami żelaznymi, który ma za zadanie:

Artykuł 58.

Lista linij podległych Konwencji.

Artykuł 59.

Przyjmowanie nowych państw.

§ 2.

- Jeżeli w ciągu sześciu miesięcy od daty wysłania tego zawiadomienia przynajmniej dwa państwa nie zgłoszą do Rządu szwajcarskiego swego sprzeciwu, żądanie uważa się za prawomocnie przyjęte, a Rząd szwajcarski zawiadamia o tym państwo, które wystąpiło z żądaniem, oraz wszystkie państwa, uczestniczące w Konwencji.

W przeciwnym razie Rząd szwajcarski zawiadamia wszystkie państwa oraz państwo, które wystąpiło z żądaniem, że rozpatrzenie żądania zostało odroczone.

Artykuł 60. 10

Rewizja Konwencji.

§ 3.

- Dla bieżącego prowadzenia Załącznika I ustanowiona jest Komisja rzeczoznawców, której organizację i działalność określa osobny regulamin, stanowiący Załącznik VI do Konwencji niniejszej. Uchwały tej Komisji podaje się niezwłocznie do wiadomości rządów państw, należących do Konwencji, za pośrednictwem Urzędu centralnego. Uchwały te uważa się za przyjęte, jeżeli w ciągu dwóch miesięcy, licząc od dnia zawiadomienia, przynajmniej dwa rządy nie zgłoszą co do nich sprzeciwu. Uchwały wchodzą w życie pierwszego dnia trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym Urząd centralny zawiadomił o ich przyjęciu rządy umawiających się państw. Urząd centralny wskazuje ten dzień w zawiadomieniu o uchwałach.

§ 4.

- Dla przystosowania Regulaminu międzynarodowego dla przewozu wagonów prywatnych (Załącznik VII) do potrzeb ustanawia się Komisję rzeczoznawców, której organizację i działalność określa statut stanowiący Załącznik X do niniejszej Konwencji. Uchwały tej Komisji podaje się niezwłocznie do wiadomości Rządom Państw, należących do Konwencji, za pośrednictwem Urzędu Centralnego. Uchwały te uważa się za przyjęte, jeżeli w ciągu trzech miesięcy, licząc od dnia zawiadomienia, co najmniej ¹/₃ Rządów umawiających się Państw nie zgłosi sprzeciwów. Uchwały te wchodzą w życie pierwszego dnia trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym Urząd Centralny zawiadomił o ich przyjęciu Rządy umawiających się Państw. Urząd Centralny wskazuje ten dzień w zawiadomieniu o uchwałach.

§ 5.

- Dla opracowania Regulaminu międzynarodowego dla przewozu pojemników (Załącznik IX) oraz przystosowania go do potrzeb ustanawia się Komisję rzeczoznawców, której organizację i działalność określa statut stanowiący Załącznik X do niniejszej Konwencji. Uchwały tej Komisji podaje się niezwłocznie do wiadomości Rządom Państw, należących do Konwencji, za pośrednictwem Urzędu Centralnego. Uchwały te uważa się za przyjęte, jeżeli w ciągu trzech miesięcy, licząc od dnia zawiadomienia, co najmniej ¹/₃ Rządów umawiających się Państw nie zgłosi sprzeciwu. Uchwały te wchodzą w życie pierwszego dnia trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym Urząd Centralny zawiadomił o ich przyjęciu Rządy umawiających się Państw. Urząd Centralny wskazuje ten dzień w zawiadomieniu o uchwałach.

Artykuł 61.

Postanowienia specjalne dla pewnych przewozów. Postanowienia dodatkowe.

§ 4. 12

- Dla następujących, niżej wymienionych rodzajów przesyłek, może dwa lub więcej umawiających się państw drogą specjalnych układów, a koleje żelazne przez zamieszczenie stosownych przepisów w ich taryfach, umówić pewne warunki przewozu, zawierające odchylenia od Konwencji niniejszej; w szczególności będzie można przewidzieć dla tych przewozów używanie innego dokumentu przewozowego, aniżeli ten, którego wzór stanowi Załącznik II do Konwencji niniejszej.

Przesyłki te są następujące:

1. przesyłki, przewożone za dokumentami przewozowymi przenośnymi;

2. przesyłki, wydawane tylko za zwrotem wtórnika listu przewozowego;

3. przesyłki czasopism;

4. przesyłki towarów, przeznaczanych na targi i na wystawy;

§ 5. 13

- Postanowienia dodatkowe, których wydanie w celu wykonania Konwencji uznały za celowe poszczególne umawiające się państwa lub poszczególne uczestniczące koleje żelazne, powinny być przez nie podane do wiadomości Urzędu centralnego.

Postanowienia dodatkowe, zawarte drogą układów, mogą wejść w życie na kolejach żelaznych, które przyjęły te postanowienia, w formie określonej przez ustawy i przepisy każdego państwa; postanowienia te nie mogą jednak wprowadzać odchyleń od Konwencji międzynarodowej.

O wprowadzeniu ich w życie należy zawiadomić Urząd centralny.

Artykuł 62.

Czas trwania zobowiązań, wynikających z przystąpienia do Konwencji.

§ 1.

- Czas trwania Konwencji niniejszej jest nieograniczony. Każde jednak umawiające się państwo może z niej wystąpić pod następującymi warunkami:

Konwencja niniejsza obowiązuje każde umawiające się państwo do dnia 31 grudnia piątego roku po wejściu jej w życie. Państwo, które by chciało z niej wystąpić z upływem tego okresu, powinno przynajmniej na rok przed tą datą zawiadomić o swym zamiarze Rząd szwajcarski, który zawiadamia o tym wszystkie państwa, uczestniczące w Konwencji.

Jeżeli nie wypowiedziano Konwencji we wskazanym terminie, zobowiązanie przedłuża się z mocy samego prawa na okres trzechletni i dalej co trzy lata na dalsze trzy lata, chyba że nastąpi wypowiedzenie przynajmniej na rok przed dniem 31 grudnia ostatniego roku, kończącego jeden z trzechletnich okresów.

TYTUŁ V

POSTANOWIENIA PRZEJŚCIOWE.

Artykuł 65.

Wobec tego, że wartość środków płatniczych, będących w obiegu w różnych państwach, podlega silnym wahaniom oraz że z drugiej strony niektóre państwa mogą ze względów gospodarczych i finansowych być zmuszone do wydania zarządzeń, które by mogły nasuwać trudności przy stosowaniu postanowień tytułu III rozdziału III Konwencji, każde państwo będzie mogło bądź drogą postanowień, zamieszczonych w taryfach, bądź drogą takich zarządzeń władzy państwowej, jak upoważnienia ogólne lub szczegółowe, udzielone zarządom kolei żelaznych, odstępować od postanowień artykułów 17, 19 i 21 Konwencji, postanawiając dla pewnych komunikacyj:

1. a) że przesyłki wysyłane z tego państwa będą dopuszczane do przewozu tylko w razie frankowania ich do jego granic;

b) że przesyłki przy wejściu do tego państwa nie będą mogły być obciążane żadnymi kosztami lub że przesyłki, przeznaczone do tego państwa, będą mogły być przy nadaniu frankowane tylko do jego granic;

c) że przewoźne za przesyłki przewożone przez to państwo tranzytem będzie uiszczane albo w kraju nadania, albo w kraju przeznaczania, stosownie do umów, zawartych przez zainteresowanych;

2. że przesyłki, przechodzące przez linie tego państwa, nie będą mogły być obciążone zaliczeniami, ani zaliczkami w gotowiźnie;

3. że nadawca nie będzie mógł zmienić umowy o przewóz, jeżeli chodzi o frankaturę lub o zaliczenie.

Zarządzenia, wydane na podstawie artykułu niniejszego, należy podawać do wiadomości Urzędu centralnego w Bernie. Wejdą one w życie najwcześniej po upływie ośmiu dni, licząc od dnia, w którym Urząd centralny zawiadomi o nich inne państwa. Do przesyłek, będących w drodze, zarządzeń tych nie będzie się stosowało.

Na dowód czego pełnomocnicy państw wyżej wymienionych i Delegaci Komisji Rządowej terytorium Sarry podpisali Konwencję niniejszą.

Sporządzono w Rzymie dnia 23 listopada 1933 r. w dwóch egzemplarzach, z których jeden zostanie złożony w archiwach Ministerstwa Spraw Zagranicznych Królestwa Włoch, a drugi zostanie przesłany przez Rząd włoski Rządowi szwajcarskiemu dla złożenia w archiwach tego Rządu. Odpis uwierzytelniony Konwencji niniejszej zostanie dostarczony przez Rząd włoski wszystkim państwom reprezentowanym na konferencji, jak również Rządowi portugalskiemu.

ZAŁĄCZNIKI

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

ZAŁĄCZNIK Nr I 14

Przepisy w sprawie materiałów i przedmiotów dopuszczonych do przewozu warunkowo.

UWAGI WSTĘPNE

(1)

Załącznik I zawiera przepisy wykonawcze do art. 3 pkt 4 i art. 4 § 1 punkt 1 konwencji międzynarodowej o przewozie towarów kolejami żelaznymi (KMT). Materiały i przedmioty dopuszczone na podstawie tych przepisów do przewozu tylko pod pewnymi warunkami podzielone są w niniejszym załączniku na następujące klasy:

Klasa Ia. Materiały wybuchowe.

Klasa Ib. Amunicja.

Klasa Ic Materiały zapalające, ognie sztuczne itp.

Klasa Id Gazy sprężone, skroplone lub rozpuszczone pod ciśnieniem.

Klasa Ie Materiały wytwarzające w zetknięciu z wodą gazy zapalne.

Klasa II. Materiały samozapalne.

Klasa IIIa Materiały płynne łatwo zapalne.

Klasa IIIb Materiały stałe łatwo zapalne.

Klasa IIIc Materiały podtrzymujące palenie.

Klasa IVa Materiały trujące.

Klasa IVb Materiały radioaktywne.

Klasa V. Materiały żrące.

Klasa VI. Materiały budzące odrazę lub zaraźliwe

Klasa VII Różne materiały.

(2)

Przepisy o przewozie każdej klasy podzielone są na następujące rozdziały:

A. Sztuki przesyłki:

1. Ogólne przepisy o opakowaniu.

2. Opakowanie poszczególnych materiałów lub przedmiotów tego samego rodzaju.

3. Pakowanie razem.

4. Napis i nalepki ostrzegawcze na sztukach przesyłki.

B. Sposób nadawania. Ograniczenia w przyjmowaniu do przewozu.

C. Wzmianki w liście przewozowym.

D. Sprzęt i urządzenia przewozowe.

1. Przepisy dotyczące wagonów i ładowania.

2. Napisy i nalepki ostrzegawcze na wagonach.

E. Zakazy ładowania razem.

F. Próżne opakowanie. Inne przepisy.

Sześć dodatków zawiera:

Dodatek I - warunki stałości pewnych materiałów i przedmiotów zagrażających wybuchem lub łatwo-zapalnych klas Ia, Ib, Ic i IIIb oraz przepisy dotyczące prób celem ustalenia, czy warunki te są zachowane;

Dodatek II - przepisy dotyczące jakości naczyń ze stopów aluminiowych dla niektórych gazów klasy Id;

Dodatek III - przepisy dotyczące prób materiałów płynnych łatwozapalnych klasy IIIa;

Dodatek IV - przepisy dotyczące używania wagonów z urządzeniami elektrycznymi dla materiałów i przedmiotów klas Ia, Ib, IIIc oraz dla niektórych materiałów klas Ic, IIIa i IIIb;

Dodatek V - przepisy dotyczące nalepek ostrzegawczych oraz objaśnienia ich wzorów;

Dodatek VI - przepisy dotyczące pojemników.

(4)

Znak "%" oznacza w odniesieniu do materiałów w stanie stałym lub ciekłym procent wagowy, a w odniesieniu do materiałów w stanie gazowym procent objętościowy, chyba że Załącznik I zawiera inne postanowienia. Jeśli Załącznik I przewiduje ograniczenie wagi dla poszczególnych sztuk przesyłki, wówczas - jeżeli nie ma innych postanowień - chodzi o wagę brutto.

Wszystkie postanowienia Załącznika I dotyczące wagonów mają również odpowiednie zastosowanie do wielkich pojemników (patrz jednak c. m. 1600).

Materiał Załącznika I można przewozić w wagonach-cysternach lub pojemnikach-cysternach tylko wówczas, gdy taki sposób przewożenia jest wyraźnie przewidziany dla tego materiału w odpowiedniej klasie.

5-19

KLASA Ia.

MATERIAŁY WYBUCHOWE

Uwaga. Materiały, które przez działanie ognia nie mogą być doprowadzone do wybuchu i zarówno na uderzenie jak i na tarcie nie są wrażliwsze od dwunitrobenzenu, nie podlegają przepisom klasy Ia.

1.

Wyszczególnienie materiałów.

(2)

W dopuszczonych do przewozu materiałach wybuchowych nitrogliceryna może być całkowicie lub częściowo zastąpiona przez;

a) nitroglikol albo

b) dwunitrodwuetylenoglikol albo

c) nitrowany cukier (sacharoza nitrowana) albo

d) mieszaniną wymienionych materiałów.

Grupa 1. Materiały wybuchowe dopuszczone do przewozu w przesyłkach drobnych i wagonowych:

1. Nitroceluloza wysoko nitrowana (jak bawełna strzelnicza), tj. z zawartością azotu powyżej 12,6%, dobrze stabilizowana i zawierająca poza tym: najmniej 25% wody lub alkoholu (etylowego, propylowego, butylowego, amylowego lub ich mieszanin) albo mieszanin wody i alkoholu, jeśli jest nie prasowana,

najmniej 15% wody lub najmniej 12% parafiny, lub innych podobnie działających materiałów, jeśli jest prasowana.

Patrz również Dodatek I, c. m. 1101.

Uwaga. Nitroceluloza z zawartością azotu powyżej 12,6% jest materiałem klasy IIIb (patrz c. m. 331 pkt 8 lit. a).

2. Prochowa masa, nie zżelatynowana, służąca do wyrobu prochów bezdymnych, zawierająca najwyżej 70% części suchych i co najmniej 30% wody; sucha nie może zawierać więcej niż 50% nitrogliceryny lub podobnych płynnych materiałów wybuchowych.

3. Prochy nitrocelulozowe zżelatynowane nieporowate i niesproszkowane i prochy nitrocelulozowe niesproszkowane, zawierające nitroglicerynę, jeśli - tak pierwsze jak i drugie - są według przepisów kraju nadania dopuszczone do przewozu w przesyłkach drobnych. Patrz również Dodatek I c. m. 1102.

4. Prochy nitrocelulozowe zżelatynowane porowate, opakowane według c. m. 25. Patrz również. Dodatek I, c. m. 1102.

5. Odpadki filmów nitrocelulozowych, myte i poddane dalszej przeróbce przez wygotowanie pod ciśnieniem, zawierające co najmniej 2% kamfory. Patrz również Dodatek I c. m. 1103.

6. Trójnitrotoluen (trotyl), mieszaniny zwane trójnitrototulenem ciekłym i trójnitroanizol. Patrz również Dodatek I c. m. 1104.

7. a) Heksyl (sześcionitrodwufenylamina) i kwas pikrynowy.

tetryl (czteronitrometyloanilina) w sztukach przesyłki, z których każda nie zawiera więcej niż 30 kg tetrylu.

Do a) i b): Waga jednej przesyłki nie może przekraczać 300 kg. Patrz również Dodatek I cm. 1104.

Uwaga. Z wyjątkiem płynnego trójnitrotoluenu (pkt 6) płynne wybuchowe nitrozwiązki organiczne są wyłączone od przewozu.

9. a) Pentryt (czteroazotan pentaerytrytu) i heksogen (trójmetyleno-trójnitroamina), równomiernie zwilżone, pierwszy co najmniej 20% wody, drugi co najmniej 15% wody.

Mieszaniny czteroazotanu pentaerytrytu lub trójmetylenotrójnitroaminy z woskiem, parafiną lub z materiałami podobnymi do wosku lub parafiny, wrażliwsze na uderzenie niż tetryl, równomiernie zwilżone co najmniej 15% wody.

Do a) i b): Waga jednej przesyłki nie może przekraczać 300 kg. Zobacz również pkt 17 oraz Dodatek I c. m. 1104.

10. Materiały wybuchowe amonowo-saletrzane, zżelatynowane i nie zżelatynowane. Patrz również Dodatek I c. m. 1105,

11. Materiały wybuchowe górnicze podobne do prochu czarnego o następującym składzie: mieszanina 72 do 80% saletry sodowej (która najwyżej w czwartej części może być zastąpiona saletrą potasową), 8 do 12% siarki i 12 do 16% węgla kamiennego lub brunatnego.

Patrz również Dodatek I c. m. 1106.

12. Materiały wymienione niżej w pkt 18, 19, 20 i 21, jeśli przewozi się je jako próbki w sztukach przesyłki o wadze nie przekraczającej 10 kg; waga jednej przesyłki nie może przekroczyć 100 kg.

Grupa 2. Materiały wybuchowe dopuszczone do przewozu tylko w przesyłkach wagonowych zwyczajnych.

13. Prochy nitrocelulozowe, zżelatynowane porowate, opakowane według c. m. 34. Patrz również Dodatek I c. m. 1102

14. Prochy nitrocelulozowe, zżelatynowane i prochy nitrocelulozowe zawierające nitroglicerynę - tak jedne jak i drugie - jeśli według przepisów kraju nadania są dopuszczone do przewozu w przesyłkach drobnych. Patrz również Dodatek I c. m. 1102.

15. Prochy nitrocelulozowe nie zżelatynowane (tzw. prochy mieszane). Patrz również Dodatek I, c. m. 1102

16. Nitrozwiązki organiczne w ilościach większych niż podano w punkcie 8:

Żelatyna wybuchowa składająca się z nitrobawełny i nitrogliceryny, w której zawartość nitrogliceryny nie przekracza 93%, i dynamity zżelatynowane, w których zawartość nitrogliceryny nie przekracza 85%.

Dla a) i b) patrz również Dodatek I, c. m. 1107.

19. Materiały wybuchowe chloranowe i nadchloranowe, tj. mieszaniny chloranów lub nadchloranów alkalicznych lub ziem alkalicznych ze związkami bogatymi w węgiel. Patrz również Dodatek I, c. m. 1108.

20. Proch czarny do celów wybuchowych (mieszaniny saletry potasowej lub sodowej, siarki i węgla drzewnego) ziarnisty, prasowany lub w postaci mączki. Patrz również Dodatek I, c. m. 1109.

21. Proch czarny strzelniczy. Patrz również Dodatek I, c. m. 1109.

2.

Przepisy o przewozie.

A. Sztuki przesyłki.

1. Ogólne przepisy o opakowaniu.

(1)

Materiały wymienione w punkcie 3 należy pakować:

a) w pudełka z tektury, z blachy białej, cynkowej lub aluminiowej albo z trudno palnej masy plastycznej, albo w torebki parafinowane. Opakowania te należy umieszczać pojedynczo lub po kilka w skrzyniach drewnianych. Albo

b) bez uprzedniego opakowania w pudełka lub torebki:

1. w beczki z nieprzemakalnej tektury bądź

2. w naczynia drewniane wyłożone blachą cynkową lub aluminiową, bądź

3. w naczynia metalowe z wyjątkiem blachy czarnej.

(1)

Materiały wymienione w punkcie 4 należy pakować:

a) w pudełka z tektury lub z blachy białej lub aluminiowej. Jedno pudełko nie powinno zawierać więcej niż 1 kg prochu i powinno być owinięte papierem. Opakowania te należy umieszczać pojedynczo lub po kilka w opakowania drewniane. Albo

b) w worki umieszczone pojedynczo lub po kilka w opakowaniach drewnianych wyłożonych blachą cynkową lub aluminiową, albo w naczynia z blachy cynkowej lub aluminiowej. Wnętrze naczyń z blachy cynkowej lub aluminiowej powinno być w całości wyłożone okładziną drewnianą lub tekturową.

(1)

Materiały wymienione w punkcie 7 należy pakować:

a) z punktu 7 a): w naczynia drewniane lub w beczki z nieprzemakalnej tektury. Do opakowania kwasu pikrynowego nie wolno używać ołowiu ani materiałów zawierających ołów (stopów, mieszanin lub związków);

b) z punktów 7 b) i 7 c): w ilościach nie większych niż 30 kg w worki płócienne nie dopuszczające do przesiewania zawartości lub mocne worki papierowe; worki umieszcza się następnie w skrzyniach lub naczyniach drewnianych. Przykrywę skrzyń należy przyśrubować.

(1)

Materiały wymienione w punkcie 8 należy pakować, w ilościach najwyżej 500 g, w naczynia szklane, porcelanowe lub kamionkowe albo z podobnego materiału, które następnie układa się w skrzyniach drewnianych wyłożonych materiałem wypełniającym (np. tektura falista).

Naczynia muszą być zamknięte czopem korkowym lub kauczukowym, który musi być zabezpieczony dodatkowym środkiem (jak czepiec, kaptur, opieczętowanie, przewiązanie), zdolnym do przeciwdziałania wszelkiemu rozluźnieniu podczas przewozu.

Naczynia ze szkła muszą być wolne od wad, które obniżałyby wytrzymałość; w szczególności prężność wewnętrzna musi być odpowiednio osłabiona. Grubość ścian nie może w żadnym przypadku być mniejsza niż 2 mm. Sztuka przesyłki nie powinna ważyć więcej niż 15 kg.

(1)

Materiały wymienione w punkcie 9 powinny być pakowane w ilościach nie większych niż 10 kg w torby z tkaniny, które następnie należy umieszczać w pudełkach z nieprzemakalnej tektury albo w puszkach z blachy białej lub aluminiowej. Można je pakować w ilościach nie większych niż 10 kg również do opakowań z mocnej tektury, nasyconej parafiną lub w inny sposób uodpornionej na wodę. Puszki z blachy białej lub aluminiowej oraz pudełka albo naczynia innego rodzaju powinny być pakowane do skrzyń drewnianych wyłożonych tekturą falistą; pudełka metalowe powinny być oddzielone od siebie osłoną z tektury falistej. Jedna skrzynia nie może zawierać więcej niż 4 pudełka, puszki lub«naczynia innego rodzaju. Pokrywa skrzyni powinna być przyśrubowana.

Sztuka przesyłki nie może ważyć więcej niż 60 kg oraz jeśli waży więcej niż 35 kg, powinna być zaopatrzona w uchwyty.

(2)

Pentryt zwilżony (punkt 9a) w ilościach nie większych niż 5 kg może być pakowany również do naczyń ze szkła, porcelany, kamionki itp., zamkniętych czopem korkowym lub kauczukowym; każde takie naczynie powinno być umieszczone zupełnie nieruchomo w naczyniu metalowym hermetycznie zamkniętym przez zalutowanie i wyłożonym materiałem elastycznym bez pozostawienia przestrzeni próżnej. Najwyżej 4 naczynia metalowe należy pakować do skrzyni drewnianej wyłożonej tekturą falistą i oddzielić od siebie kilku warstwami tektury falistej.

Sztuka przesyłki nie może ważyć więcej niż 35 kg.

(3)

Pentryt i heksogen, zwilżone (punkt 9a), w ilościach nie większych niż 500 kg wagi materiału suchego, mogą być pakowane również do naczyń ze szkła, porcelany, kamionki itp., zabezpieczonych czopem korkowym lub kauczukowym. Naczynia należy umieszczać w skrzyni drewnianej. Należy je oddzielać od siebie osłoną z tektury falistej, a od ścian bocznych skrzyni odstępem co najmniej 3-milimetrowym, wypełnionym materiałem wypełniającym.

Sztuka przesyłki nie może ważyć więcej niż 10 kg.

(2)

Naboje parafinowane lub cerezynowane, lub naboje w osłonach z parafinowanego lub cerezynowanego papieru powinny być również łączone w paczki przez owinięcie w papier. Naboje nie parafinowane lub nie cerezynowane mogą być również łączone w paczki z mocnego papieru ważące nie więcej niż 2,5 kg. Takie paczki muszą być zabezpieczone przed dostępem powietrza warstwą parafiny cerezyny lub żywicy. Paczki takie należy umieszczać pojedynczo lub po kilka w naczyniach drewnianych.

(1)

Materiały wymienione w punkcie 16 powinny być zapakowane:

a) rozpuszczalne w wodzie: w naczynia ze stali nierdzewnej lub z innego odpowiedniego materiału. Nitrozwiązki powinny być równomiernie zwilżone taką ilością wody, aby przez cały czas przewozu zawartość wody nie spadła poniżej 25%. Zamknięcie naczyń powinno ustępować pod słabym ciśnieniem wewnętrznym. Naczynia te, z wyjątkiem naczyń z nierdzewnej stali, należy układać w naczyniach drewnianych, przekładające materiałem wypełniającym;

b) nierozpuszczalne w wodzie: w ilościach nie większych niż 15 kg - w worki z tkaniny, umieszczone w naczyniach drewnianych.

(1)

Materiały wymienione w punkcie 17 powinny być w ilościach nie większych niż 10 kg zapakowane w worki płócienne, te zaś umieszczone w pudełkach z tektury nieprzemakalnej lub w puszkach z blachy białej lub aluminiowej. Można je pakować w ilościach nie większych niż 10 kg również do opakowań z mocnej tektury, nasyconej parafiną lub w inny sposób uodpornionej na wodę. Puszki z blachy białej lub aluminiowej oraz pudełka albo naczynia innego rodzaju powinny być pakowane do skrzyń drewnianych wyłożonych tekturą falistą; pudełka metalowe powinny być oddzielone od siebie osłoną z blachy falistej. Jedna skrzynia nie może zawierać więcej niż 4 pudełka, puszki lub naczynia innego rodzaju. Pokrywa skrzyni powinna być przyśrubowana.

(2)

Pentryt zwilżony (punkt 17a) w ilościach nie większych niż 5 kg może być pakowany również do naczyń ze szkła, porcelany, kamionki itp., zamkniętych czopem korkowym lub kauczukowym; każde takie naczynie powinno być umieszczone zupełnie nieruchomo w naczyniu metalowym hermetycznie zamkniętym przez zalutowanie i wyłożonym materiałem elastycznym bez pozostawienia przestrzeni wolnej.

Najwyżej 4 naczynia metalowe należy pakować do skrzyni drewnianej wyłożonej tekturą falistą i oddzielić od siebie kilku warstwami tektury falistej.

(1)

Materiały wymienione w punkcie 18a) powinny mieć postać nabojów w osłonach z nieprzemakalnego papieru. Naboje powinny być łączone w paczki przez owinięcie papierem albo bez takiego owinięcia układane w pudełkach tekturowych. Paczki lub pudełka tekturowe należy następnie pojedynczo lub po kilka umieszczać w opakowaniach drewnianych przy użyciu materiału wypełniającego. Zamknięcie tych opakowań może być zabezpieczone obciągniętymi dookoła napiętymi taśmami metalowymi lub napiętym drutem metalowym.

(1)

Materiały wymienione w punkcie 19 powinny być w postaci nabojów w osłonach papierowych. Naboje, nie pociągnięte parafiną lub cerezyną, powinny być przede wszystkim owinięte nieprzemakalnym papierem, a następnie przez owinięcie papierem łączone w paczki ważące nie więcej niż 2,5 kg; paczki należy układać w opakowaniach drewnianych przy użyciu materiału wypełniającego. Zamknięcie tych opakowań może być zabezpieczone obciągniętymi dookoła napiętymi taśmami metalowymi lub napiętym drutem metalowym.

(2)

Sztuka przesyłki nie może ważyć więcej niż 75 kg.

3. Pakowanie razem.

Materiały, ilości i opakowania materiałów wymienione w jednym punkcie c. m. 21 nie mogą być łączone w jedną sztukę przesyłki ani z materiałami zgrupowanymi w jednym i tym samym punkcie pod inną nazwą lub w innym punkcie tej c. m., ani z materiałami lub przedmiotami należącymi do innych klas, ani też z innymi towarami.

Uwaga. Sztuka przesyłki wymieniona w punkcie 8a) może zawierać nitrozwiązki organiczne różnego rodzaju i różnej nazwy.

4. Napisy i nalepki ostrzegawcze na sztukach przesyłki (patrz Dodatek V).

Na sztukach przesyłki, zawierających kwas pikrynowy (punkt 7 a), należy umieścić wyraźny i nie dający się wytrzeć napis czerwonego koloru, oznaczający nazwę materiału. Napis ten powinien być sporządzony w jednym z języków urzędowych kraju nadania, a oprócz tego w języku francuskim, niemieckim lub włoskim, jeżeli taryfy międzynarodowe lub umowy, zawarte pomiędzy zarządami kolejowymi, nie stanowią inaczej.

Sztuki przesyłki które zawierają materiały wymienione w punktach 1 - 21, należy zaopatrywać w nalepki ostrzegawcze według wzoru nr 1; oprócz tego na nalepkach sztuk przesyłki, które zawierają materiały wymienione w punktach 8 i 9, powinna być umieszczona wzmianka w czerwonym kolorze "tylko 300 kg", a na nalepkach sztuk przesyłki, które zawierają materiały wymienione w punkcie 12 "tylko 100 kg".

B. Sposób nadawania. Ograniczenia w przyjmowaniu do przewozu.

Materiały wymienione w punktach 7, 8 i 11 można nadawać jako przesyłki pośpieszne tylko w przesyłkach wagonowych. Materiały wymienione w punktach 13 do 21 nie mogą być w ogóle wysyłane jako przesyłki pośpieszne, lecz tylko jako przesyłki zwyczajne wagonowe.

C. Wzmianki w liście przewozowym.

(2)

Do przewozu materiałów wybuchowych grupy 2 (punkty 13 do 21) mogą być używane tylko wagony kryte ze sprężynowymi zderzakami i sprzęgłami, mocnym i trwałym dachem bez szpar, z dobrze zamykającymi się drzwiami i oknami (otworami powietrznymi) i możliwie bez urządzeń hamulcowych. W razie użycia wagonów z urządzeniami hamulcowymi należy urządzenia te tak przysposobić, by nie mogły być uruchomione. Wewnątrz wagonu nie powinno być żadnych wystających przedmiotów z żelaza, nie stanowiących elementów konstrukcyjnych wagonu. Drzwi i okna (otwory przewietrzne) powinny być zamknięte.

(1)

Materiałów klasy Ia nie wolno ładować do tego samego wagonu razem z:

a) petardami kolejowymi klasy Ib, punkt 3 (c. m. 61);

b) zapalnikami detonującymi klasy Ib, punkt 5 (c. m. 61),

c) lontami detonującymi momentalnymi klasy Ib, punkt 7 (c. m. 61),

d) przedmiotami klasy Ib, punkt 13 (c. m. 61),

e) amunicją klasy Ib, punkt 14 (c. m. 61).

f) materiałami samozapalnymi c. m. 201 punkt 3 oraz ze wszystkimi innymi materiałami klasy II (c. m. 201), jeżeli nie są pakowane w naczynia z metali,

g) materiałami płynnymi łatwo zapalnymi wymienionymi w punktach 1 i 2, również z nitrometanem z punktu 3, aldehydem octowym, acetonem, mieszaninami acetonu z punktu 5 klasy IIIa (c. m. 301),

h) materiałami podtrzymującymi palenie klasy IIIc (c.m. 371), i) materiałami radioaktywnymi klasy IVb (c. m. 451.).

KLASA Ib.

AMUNICJA

1. Wyszczególnienie przedmiotów.

(2)

Jeśli amunicja, wymieniona w punktach 8, 9, 10, 13 lub 14, składa się z materiałów wybuchowych wymienionych pod c. m. 21 lub nimi jest ładowana, wówczas te materiały wybuchowe muszą odpowiadać warunkom stałości i bezpieczeństwa ustalonym w Dodatku I.

1. Lonty bez spłonek:

zapalniki do granatów ze spłonkami detonującymi;

6. spłonki do sondowania, zwane również bombami do sondowania (spłonki detonujące ze spłonkami zapalającymi lub bez, umieszczone w osłonach blaszanych).

7. Lonty detonujące momentalne (sznury tkane małego przekroju i o rdzeniu z materiału wybuchowego więcej niebezpiecznego niż czteroazotan pentaerytrytu).

Co do innych lontów patrz pkt 1 oraz klasa Ic, pkt 3 (c. m. 101).

8. Amunicja oddzielnie nie wymieniona (np. ładunki miotające, ładunki miotające w łuskach, naboje, nabite pociski), wszystko bez zapalników i bez urządzeń detonujących (np. spłonek detonujących), jeżeli zawiera tylko materiały wybuchowe klasy Ia.

9. Granaty ręczne i granaty karabinowe, jedne i drugie bez zapalników i bez urządzeń detonujących (jak spłonki detonujące).

10. Ładunki wybuchowe:

sygnały świetlne ręczne, pochodnie sygnałowe.

12. Środki dymotwórcze, zawierające chlorany potasu lub sodu albo ładunek zdolny do wybuchu.

Co do materiałów dymotwórczych używanych w rolnictwie i leśnictwie patrz klasę Ic, pkt 27 (c.m. 101).

13. Torpedy wiertnicze, zawierające ładunek dynamitu lub materiału wybuchowego podobnego do dynamitu, bez zapalników i bez urządzeń detonujących (jak spłonki detonujące) ; sprzęt z ładunkiem kruszącym, dla celów gospodarczych, który zawiera najwyżej 1 kg materiału wybuchowego mocno umieszczonego w osłonie, bez spłonek detonujących.

14. Amunicja wymieniona w punktach 8 do 10 i 15 z zapalnikami lub urządzeniami detonującymi (jak spłonki detonujące), dobrze zabezpieczona.

15. Amunicja ćwiczebna bez ładunku wybuchowego.

2.

Przepisy o przewozie.

A. Sztuki przesyłki.

1. Ogólne przepisy o pakowaniu.

(1)

Przedmioty wymienione w punkcie 1 należy pakować:

a) wymienione w punkcie 1a) i b): w naczynia drewniane lub nieprzemakalne beczki tekturowe. Sztuka przesyłki nie może ważyć więcej niż 120 kg, a przy użyciu beczki tekturowej nie więcej niż 75 kg;

b) wymienione w punkcie 1c): nawijane w odcinkach do 250 m na szpule z drzewa lub tektury. Szpule powinny być zapakowane do skrzyń drewnianych w ten sposób, aby nie mogły się stykać ani ze sobą, ani ze ściankami skrzyń. Jedna skrzynia nie powinna zawierać więcej niż 1.000 m lontu.

(1)

Przedmioty wymienione w punkcie 2 należy pakować:

a) wymienione w punkcie 2a): spłonki zapalające z odkrytą powierzchnią masy zapalającej najwyżej po 500 sztuk, a spłonki zapalające z przykrytą powierzchnią masy zapalającej najwyżej po 5.000 sztuk: w pudełka blaszane, pudełka tekturowe lub w skrzynki drewniane. Opakowania te umieszcza się następnie w drewnianych lub blaszanych skrzyniach zewnętrznych;

b) wymienione w punkcie 2b): próżne łuski ze spłonkami zapalającymi do broni palnej wszelkich kalibrów: w opakowania drewniane lub tekturowe albo w worki. Próżne łuski bocznego ognia dla flowerów i tym podobnej broni małego kalibru można w ilościach najwyżej 25.000 sztuk pakować również do worka, który powinien być umieszczony w skrzyni zewnętrznej wyłożonej tekturą falistą;

c) wymienione w punktach 2c) i 2d): w pudełka tekturowe, drewniane lub blaszane, które umieszcza się następnie w opakowaniu drewnianym.

(1)

Przedmioty wymienione w punkcie 5 należy pakować:

a) wymienione w punkcie 5a): najwyżej po 100 sztuk, dobrze zabezpieczonych od zapalania się, należy układać w naczyniach z blachy lub nieprzemakalnej tektury, przekładając materiałem wypełniającym. Naczynia blaszane powinny być wyłożone elastycznym materiałem. Pokrywy powinny być przytwierdzone do naczyń naklejoną dookoła taśmą. Najwyżej 5 takich naczyń należy połączyć w paczkę lub umieścić w pudełku tekturowym. Paczki te lub pudełka należy pakować bądź do zamykanej za pomocą śrub skrzyni drewnianej o ściankach grubości co najmniej 18 mm, bądź w naczynie blaszane. Potem skrzynie lub naczynia blaszane należy ułożyć w zamykanej za pomocą śrub skrzyni zewnętrznej o ściankach grubości co najmniej 18 mm, przekładając je materiałem wypełniającym; należy to uczynić w ten sposób, aby pomiędzy skrzynią drewnianą lub naczyniem blaszanym a skrzynią zewnętrzną pozostawało wszędzie co najmniej 3 cm wolnej przestrzeni, którą należy wypełnić materiałem pakunkowym. Sztuka przesyłki nie powinna ważyć więcej niż 50 kg;

b) wymienione w punkcie 5b: najwyżej po 100 sztuk w paczki, przy czym spłonki detonujące powinny być umieszczone na przemian w jednym i drugim końcu paczki. Najwyżej 10 takich paczek łączy się w paczkę zbiorową. Najwyżej 5 paczek zbiorowych należy ułożyć, przekładając je materiałem wypełniającym, w zamykanej za pomocą śrub zewnętrznej skrzyni drewnianej o ściankach grubości co najmniej 18 mm, bądź też w naczynie blaszane w ten sposób, aby pomiędzy paczkami zbiorowymi a skrzynią zewnętrzną lub naczyniem blaszanym pozostawało wszędzie co najmniej 3 cm wolnej przestrzeni, którą należy wypełnić materiałem pakunkowym;

c) wymienione w punkcie 5c): lonty złączone ze spłonkami należy zwinąć w krążek; najwyżej 10 krążków należy połączyć w jeden rulon, który pakuje się w papier. Najwyżej 10 rulonów układa się, przekładając materiałem wypełniającym w zamykanej za pomocą śrub skrzynce drewnianej o ściankach grubości co najmniej 12 mm. Najwyżej 10 takich skrzynek należy, przekładając materiałem wypełniającym, ułożyć w zamykanej za pomocą śrub skrzyni zewnętrznej o ściankach grubości co najmniej 18 mm w ten sposób, by pomiędzy skrzynkami a skrzynią zewnętrzną pozostawało wszędzie co najmniej 3 cm wolnej przestrzeni, którą należy wypełnić materiałem pakunkowym;

d) wymienione w punkcie 5d): najwyżej 100 detonatorów do skrzyni drewnianej o ściankach grubości co najmniej 18 mm, tak aby były oddzielone od siebie i od ścianek skrzyni przestrzenią nie mniejszą niż 1 cm. Ścianki skrzyni powinny być złączone ze sobą na wczep, a dno i pokrywa zamykane śrubami. Jeśli skrzynia jest wyłożona blachą cynkową lub aluminiową, to wystarczy 16-milimetrowa grubość ścianek. Skrzynie takie należy ułożyć, przekładając materiałem wypełniającym w zamykanej za pomocą śrub skrzyni zewnętrznej, o ścianach grubości co najmniej 18 mm, w ten sposób, aby pomiędzy skrzynią wewnętrzną i zewnętrzną pozostawało wszędzie co najmniej 3 cm wolnej przestrzeni, którą należy wypełnić materiałem pakunkowym. Albo najwyżej po 5 sztuk do pudełek blaszanych. Umieszcza się je tam w przegródkach drewnianych lub w otworach wywierconych w listwach drewnianych. Pokrywę przymocowuje się naklejoną dookoła taśmą. Najwyżej 20 pudełek blaszanych umieszcza się w drewnianej skrzyni o ściankach grubości co najmniej 18 mm. Sztuka przesyłki nie może ważyć więcej niż 75 kg.

e) wymienione w punkcie 5e): najwyżej 25 sztuk w skrzynie drewniane o ściankach grubości co najmniej 18 mm. Przedmioty powinny być tam unieruchomione za pomocą wkładek drewnianych tak aby były oddalone od siebie i od ścianek skrzyni co najmniej o 2 cm. Ścianki skrzyń powinny być złączone ze sobą na wczep, a dno i pokrywa umocowane śrubami. Najwyżej 5 takich skrzynek należy, przekładając je materiałem wypełniającym, ułożyć w zamykanej za pomocą śrub skrzyni zewnętrznej, o ściankach grubości co najmniej 18 mm, w ten sposób, aby pomiędzy skrzyniami wewnętrznymi i skrzynią zewnętrzną pozostawało wszędzie co najmniej 3 cm wolnej przestrzeni, którą należy wypełnić materiałem pakunkowym;

f) wymienione w punkcie 5f): najwyżej po 50 sztuk do skrzyń drewnianych lub metalowych. W takich skrzyniach każdy zapalnik powinien być unieruchomiony za pomocą wkładek drewnianych, tak aby detonatory były oddalone od siebie i od ścianek skrzyni co najmniej o 2 cm. Zamknięcie pokrywy skrzyni powinno zapewniać unieruchomienie zawartości. Najwyżej 3 takie skrzynie należy umieścić, bez wolnej przestrzeni, w drewnianej skrzyni zewnętrznej o ścianach grubości co najmniej 18 mm, której pokrywę należy umocować śrubami.

(2)

Sztuka przesyłki nie powinna ważyć więcej niż 50 kg.

Przedmioty wymienione w punkcie 7 powinny być nawijane w odcinkach po około 125 m na szpule drewniane lub papierowe. Szpule pakuje się do zamykanej za pomocą śrub skrzyni drewnianej o ściankach grubości co najmniej 18 mm w ten sposób, aby szpule nie stykały się ani z sobą, ani ze ściankami skrzyń. Jedna skrzynia nie może zawierać więcej niż 1.000 m lontu.

Przedmioty wymienione w punkcie 8 należy pakować do skrzyń drewnianych, zamykanych za pomocą śrub.

(3)

Sztuka przesyłki nie powinna ważyć więcej niż 50 kg.

Przedmioty wymienione w punkcie 10 należy pakować:

a) wymienione w punkcie 10a): do skrzyń drewnianych. Ciała złożone z kwasu pikrynowego prasowanego powinny być zaopatrzone w nieprzemakalne osłony; ołów i materiały zawierające ołów (stopy, mieszaniny albo związki) nie mogą być używane do opakowania. Głowice torped bojowych oraz ładunki do min morskich i rzecznych mogą być przewożone w swych osłonach stalowych również bez skrzyń. Sztuki przesyłki których waga przekracza 25 kg, powinny posiadać uchwyty lub listwy;

b) wymienione w punkcie 10b): najwyżej po 100 sztuk w pudełka blaszane. Najwyżej 100 pudełek blaszanych umieszcza się w drewnianej skrzyni zewnętrznej;

c) wymienione w punkcie 10c): najwyżej po 3 kg w pudełka tekturowe, tak aby się ze sobą nie stykały. Najwyżej 3 takie pudełka należy, przekładając je materiałem wypełniającym, ułożyć w zamykanej za pomocą śrub drewnianej skrzyni w taki sposób, aby pomiędzy pudełkami tekturowymi a skrzynią drewnianą pozostawało wszędzie co najmniej 3 cm wolnej przestrzeni, którą należy wypełnić materiałem pakunkowym.

(1)

Materiały wymienione w punkcie 11 należy pakować:

a) wymienione w punkcie 11a): w skrzynie drewniane wyłożone przeoliwionym papierem, których ścianki mające co najmniej 18 mm grubości powinny być złączone na wczep, a dno i pokrywa zamykane za pomocą śrub. Są również dozwolone pokrywy połączone ze skrzynią zawiasami. Skrzynie powinny posiadać uchwyty lub listwy;

b) wymienione w punkcie 11b): w skrzynie drewniane albo w nieprzemakalne beczki. Główka zapłonna powinna być tak zabezpieczona, aby ładunek nie mógł się wysypywać.

(3)

Sztuka przesyłki nie powinna ważyć więcej niż 100 kg, a przy użyciu beczki tekturowej więcej niż 75 kg.

Przedmioty wymienione w punkcie 12 należy pakować w opakowanie drewniane.

Przedmioty wymienione w punkcie 13 należy pakować w skrzynie drewniane, posiadające listwy lub uchwyty.

Przedmioty wymienione w punkcie 14 należy pakować:

a) naboje kalibru mniejszego od 13,2 mm: po 25 sztuk, bez luzu, w dobrze zamykające się pudełka tekturowe; pudełka te należy układać, bez pozostawiania wolnej przestrzeni, w skrzynki drewniane o ściankach grubości co najmniej 18 mm; skrzynki drewniane mogą być wyłożone blachą cynkową, białą lub aluminiową.

Sztuka przesyłki nie powinna ważyć więcej niż 50 kg. Sztuki przesyłki, których waga przekracza 25 kg, muszą posiadać uchwyty i listwy;

b) naboje kalibru od 13,2 do 57 mm:

albo pojedynczo w mocną, dobrze dopasowaną i dobrze zamykaną powłokę papierową,

albo też pojedynczo w mocną, dobrze dopasowaną i na obu końcach otwartą powłokę papierową, która posiada wewnątrz występ do unieruchomienia pocisku.

W powyższy sposób opakowane naboje należy, najmniej po 300 sztuk kalibru od 13,2 do 21 mm, najwyżej zaś po 60 sztuk kalibru powyżej 21 mm do 37 mm i najwyżej po 25 sztuk kalibru powyżej 37 mm do 57 mm, układać warstwami do drewnianej skrzyni o ściankach grubości co najmniej 18 mm; skrzynia drewniana może być wyłożona blachą cynkową, białą lub aluminiową.

Jeśli naboje są zapakowane w powłoki papierowe otwarte na obydwu końcach, wówczas drewniana skrzynia zewnętrzna powinna być wyłożona na obydwu ścianach, które są położone w poprzek powłok papierowych, warstwą filcu o grubości co najmniej 7 mm. Sztuki przesyłki, których waga przekracza 25 kg. muszą posiadać uchwyty i listwy;

c) inne przedmioty wymienione w punkcie 14 należy pakować, stosownie do rodzaju amunicji, zgodnie z przepisami c. m. 70, 71, 72 lub 77.

Przedmioty wymienione w punkcie 15 należy pakować do skrzyń drewnianych. Sztuki przesyłki, których waga przekracza 25 kg, muszą posiadać uchwyty i listwy.

3. Pakowanie razem.

Przedmioty wymienione w jednym i tym samym punkcie c. m. 61 nie mogą być łączone w jedną sztukę przesyłki ani z innego rodzaju przedmiotami wymienionymi w tym samym punkcie, ani z przedmiotami wymienionymi w innym punkcie tejże c. m., ani z materiałami lub przedmiotami innych klas, ani z innymi towarami, z wyjątkiem:

a) przedmiotów wymienionych w punkcie 1 razem ze sobą, mianowicie:

wymienionych w punkcie 1a) i 1b) w opakowaniu według c. m. 63.

Jeżeli przedmioty wymienione w punkcie 1c) pakuje się razem z przedmiotami wymienionymi w punkcie 1a) lub 1b) albo z jednymi i drugimi, wówczas przedmioty wymienione w punkcie 1c) powinny być opakowane w jedną sztukę, według przepisów dla nich przewidzianych, a opakowanie zewnętrzne powinno odpowiadać przepisom o opakowaniu przedmiotów wymienionych w punktach 1a) i 1b).

Sztuka przesyłki nie powinna ważyć więcej niż 120 kg;

b) przedmiotów wymienionych w punkcie 2a) z przedmiotami wymienionymi w punkcie 2b), jeśli jedne i drugie są zapakowane do pudełek, które są umieszczone w drewnianej skrzyni.

Sztuka przesyłki nie powinna ważyć więcej niż 100 kg;

c) przedmiotów wymienionych w punkcie 4, tylko razem ze sobą w drewnianym opakowaniu zewnętrznym, przy zachowaniu przepisów o opakowaniu wewnętrznym. Sztuka przesyłki nie powinna ważyć więcej niż 100 kg.

4. Napisy i nalepki ostrzegawcze na sztukach przesyłki (patrz Dodatek V).

Sztuki przesyłki z przedmiotami wymienionymi w punktach 1, 3, 5 do 11 i 13 do 15 należy zaopatrywać w nalepki według wzoru nr 1.

B. Sposób nadawania, ograniczenia w przyjmowaniu do przewozu.

Przedmioty wymienione w punktach 3, 5, 7 do 10 i 15 można nadawać jako przesyłki pośpieszne tylko w przesyłkach wagonowych. Przedmioty wymienione w punktach 13 i 14 są wyłączone od przewozu jako przesyłki pośpieszne; można je nadawać do przewozu tylko jako zwyczajne przesyłki wagonowe.

C Wzmianki w liście przewozowym.

(2)

Do przewozu przedmiotów wymienionych w punktach 13 i 14 należy używać tylko wagonów krytych ze sprężynowymi zderzakami i sprzęgłami, mocnym i trwałym dachem, bez szpar, z dobrze zamykającymi się drzwiami i oknami (otworami przewietrznymi) i w miarę możności bez urządzeń hamulcowych. Jeśli użyje się wagonów mających urządzenia hamulcowe, to należy urządzenia te tak przysposobić, by nie mogły być uruchomione. Wewnątrz wagonu nie powinno być żadnych wystających przedmiotów żelaznych, nie stanowiących części konstrukcyjnych wagonu. Drzwi i okna (otwory przewietrzne) powinny być zawsze zamknięte.

KLASA Ic.

MATERIAŁY ZAPALAJĄCE, OGNIE SZTUCZNE itp.

1.

Wyszczególnienie przedmiotów.

100

(2)

Co, do swego składu przedmioty dopuszczone do przewozu powinny odpowiadać warunkom następującym:

a) ładunek wybuchowy powinien być tak sporządzony, rozmieszczony i podzielony, by tarcie, wstrząśnienie, uderzenie lub zapalenie się zapakowanych przedmiotów nie mogły spowodować wybuchu całej zawartości sztuki przesyłki;

b) biały lub żółty fosfor może być stosowany tylko w przedmiotach wymienionych w punktach 2 i 20 (c. m. 101);

c) materiał wybuchowy do wytwarzania huku w ogniach sztucznych (c. m. 101, pkt 21 do 24), jak również materiał dymotwórczy w przedmiotach używanych do walki ze szkodnikami (c. m. 101, pkt 27) nie powinny zawierać chloranów;

d) materiał wybuchowy powinien odpowiadać warunkom stałości, określonym w Dodatku I pod cm. 1113.

A. Środki zapalające:

101

1. a) Zapałki bezpieczne (na bazie chloranu, potasu i siarki);

zapałki na bazie chloranu, potasu i trójsiarczku fosforu, jak również przedmioty do zapalania przez potarcie.

2. Taśmy zapalne do lamp bezpieczeństwa i taśmy zapalne parafinowane do lamp bezpieczeństwa. 1.000 zapalników może zawierać najwyżej.7,5 g masy wybuchowej.

Co do innych taśm zapalnych patrz pkt 15.

3. Lonty z prochem czarnym - tzw. lonty wolno zapalne (lonty o cienkiej i ścisłej pochewce i o rdzeniu małej średnicy z prochu czarnego). Co do innych lontów patrz klasę Ib, punkty 1 i 7 (c. m. 6.1).

4. Nici piroksylinowe (nitrowane nici bawełniane): patrz również Dodatek I, c. m. 1101.

5. Zapalniki do lontów (rurki papierowe lub tekturowe z niedużym ładunkiem masy zapalającej, składającej się ze związków bogatych w tlen i ze związków organicznych, również z dodaniem nitrozwiązków aromatycznych) kapsle termitowe z pigułkami zapalającymi.

6. Zapalniki do lontów bezpieczne (spłonka papierowa zawierająca zapalnik z przewleczoną nicią przeznaczoną do wywołania tarcia lub wyrwania albo o innej podobnej konstrukcji).

7. Zapalniki elektryczne bez spłonek detonujących.

8. Elektryczne zapalniki (np. do zapalania fotograficznych proszków błyskowych). Ładunek zapalający poszczególnej blaszki nie powinien przewyższać 30 kg ani zawierać więcej niż 10% piorunianu rtęci.

Uwaga. Aparaty do wytwarzania światła błyskowego w rodzaju elektrycznych lampek żarowych, które zawierają ładunek zapalający podobny do ładunku elektrycznych blaszek zapalnych, nie podlegają przepisom Załącznika I.

B. Przedmioty i zabawki pirotechniczne; zapalniki i wstążki zapalne, pukawki:

9. Wyroby pirotechniczne salonowe (np. cylindry Bosco, bomby z konfetti, owoce kotylionowe). Każdy przedmiot z bawełną nitrowaną (bawełną kolodionową) może zawierać najwyżej 1 q tej bawełny.

10. Cukierki strzelające, karty kwiatowe, karty papieru nitrowanego (papier kolodionowany).

11. Groch strzelający, granaty strzelające i tym podobne zabawki pirotechniczne zawierające piorunian srebra. 1.000 sztuk może zawierać najwyżej 2,5 g piorunianu srebra.

12. Kamienie strzelające, zawierające każdy najwyżej 3 g masy wybuchowej na powierzchnię czynną bez piorunianu.

13. Zapałki pirotechniczne (np. zapałki bengalskie, zapałki z deszczem złocistym lub deszczem kwiatowym).

14. Świece cudowne bez główki zapalającej.

15. Kapiszonki do zabawek dziecięcych wstążki zapalne i pierścienie zapalne. 1.000 kapiszoników może zawierać najwyżej 7,5 g masy wybuchowej, nie zawierającej piorunianu.

16. Korki strzelające z masą wybuchową z fosforu i chloranu albo też z zaprasowanym w rurki tekturowe ładunkiem piorunianu lub masy o podobnym składzie. 1.000 korków może zawierać najwyżej 60 g chloranowej masy wybuchowej albo najwyżej 10 g piorunianów.

17. Krążki strzelające z masą wybuchową z fosforu i chloranu. 1.000 krążków może zawierać najwyżej 45 g masy wybuchowej.

18. Kapiszoniki tekturowe (amunicja lilipucia) z masą wybuchową z fosforu i chloranu albo z ładunkiem piorunianu lub z masy o podobnym składzie. 1.000 kapiszoników może zawierać najwyżej 25 g masy wybuchowej.

19. Kapiszoniki tekturowe wybuchające pod nogą z osłoniętą masą wybuchową z fosforu i chloranu. 1.000 kapiszoników może zawierać najwyżej 30 g masy wybuchowej.

20. a) Płytki strzelające,

Martynika (tzw. hiszpańskie ognie sztuczne) jedne i drugie składające się z mieszaniny fosforu białego (żółtego) i czerwonego z chloranem potasu oraz co najmniej 50% domieszek biernych, nie przyjmujących udziału w reakcji mieszaniny chloranu potasu z fosforem.

Płytka nie może ważyć więcej niż 2,5 g, a martynika więcej niż 0,1 g.

C. Ognie sztuczne;

21. Rakiety z gradem bez spłonek detonujących, bomby i garnki ogniste. Waga ładunku, łącznie z ładunkiem miotającym, nie powinna przekraczać 14 kg na sztukę; całkowita waga bomby lub garnka ognistego nie powinna przewyższać 18 kg.

22. Bomby ogniste, rakiety, świece rzymskie, fontanny, młynki ogniste i podobne ognie sztuczne, których waga jednej sztuki nie powinna przewyższać 1.200 g.

23. Huki armatnie, zawierające na sztukę najwyżej 600 g czarnego prochu ziarnistego lub 220 g materiału wybuchowego nie więcej niebezpiecznego niż pył aluminiowy z nadchloranem potasu, oraz huki karabinowe (petardy), zawierające na sztukę najwyżej 20 g czarnego prochu ziarnistego; wszystko z lontami, których końce powinny być przykryte, i tym podobne przedmioty służące do wywoływania silnego dźwięku.

Co do petard kolejowych patrz klasa Ib, punkt 3 (c. m. 61).

24. Ognie sztuczne drobne (np. żabki, szmermele, deszcz złocisty, deszcz srebrzysty), zawierające w 144 sztukach najwyżej 1.000 g czarnego prochu ziarnistego; wulkany i komety ręczne zawierające w jednej sztuce najwyżej 30 g czarnego prochu ziarnistego.

25. Bengalskie środki świetlne bez główki zapalającej (np. pochodnie, ognie, płomienie).

26. Proszki do światła błyskowego gotowe do użytku, w jednostkowym opakowaniu zawierające nie więcej niż 5 g masy świetlnej, w której skład nie powinien wchodzić żaden chloran.

D. Materiały do walki ze szkodnikami;

27. Materiały dymotwórcze używane w rolnictwie i leśnictwie oraz naboje dymne do walki ze szkodnikami.

Co do środków dymotwórczych, zawierających chloran sodu lub chloran potasu albo ładunek zdolny do wybuchu, patrz klasa Ib, pkt 12 (c. m. 61).

2.

Przepisy o przewozie

A. Sztuki przesyłki.

1. Ogólne przepisy o pakowaniu.

102

(1)

Przedmioty wymienione w punkcie la) powinny być pakowane:

a) w pudełka, w których nie mogą się przesuwać; najwyżej 16 takich pudełek można łączyć w jedną paczkę pakowaną w mocny papier, fałdy powinny być klejone.

Paczki te należy układać w pudła z mocnej i gładkiej tektury albo z podwójnej tektury falistej, której wszystkie założenia powinny być sklejone lub zamknięte gumowanymi paskami zakrywającymi wszystkie spoiny. Waga jednej sztuki przesyłki przy pudłach z tektury gładkiej nie powinna przekraczać 15 kg, a przy pudłach z podwójnej tektury falistej 20 kg;

albo: najwyżej 50 takich paczek należy łączyć za pomocą papieru Krafta (co najmniej 50 g/m²) w jeden pakiet zbiorowy; fałdy powinny być klejone. Pewną ilość takich pakietów zbiorowych należy zapakować w pudło z podwójnej tektury falistej; sztuka przesyłki nie powinna ważyć więcej niż 30 kg. Wszystkie założenia pudła powinny być oklejone lub zamknięte gumowanymi paskami zakrywającymi wszystkie spoiny.

Ponadto zamknięcia sztuk przesyłki ważących więcej niż 15 kg powinny być zabezpieczone jedną lub kilkoma taśmami metalowymi napinanymi mechanicznie;

b) w torebkach: 100 torebek można zapakować do pudełek z cienkiej tektury lub z innego trudno zapalnego materiału (np. octanu celulozy), albo w mocny papier; albo 200 torebek można zapakować do pudełek z cienkiej tektury lub z innego materiału trudno zapalnego (np. octanu celulozy) pod warunkiem, że jedna warstwa torebek będzie oddzielona od drugiej warstwą tektury lub innego trudno palnego materiału.

Najwyżej 50 takich pudełek należy pakować w pudła z mocnej gładkiej tektury. Sztuka przesyłki nie powinna ważyć więcej niż 20 kg.

Zamknięcia sztuk przesyłki, których waga przekracza 15 kg, powinny być zabezpieczone jedną lub kilkoma taśmami metalowymi napinanymi mechanicznie.

(2)

Przedmioty wymienione w punkcie 1b) powinny być pakowane w pudełka w ten sposób, by wykluczyć wszelkie przesuwanie się.

Najwyżej 12 takich pudełek należy łączyć w jedną paczkę pakowaną w mocny papier; fałdy powinny być klejone.

Najwyżej 50 takich pudełek należy łączyć za pomocą papieru Krafta (co najmniej 50 g/m²) w jeden pakiet zbiorowy; fałdy powinny być klejone, a waga pakietu nie powinna przekraczać 10 kg.

Pewną ilość takich pakietów zbiorowych należy zapakować w pudło z podwójnej tektury falistej. Wszystkie pudła powinny być oklejone lub zamknięte gumowanymi paskami, zakrywającymi wszystkie spoiny. Sztuka przesyłki nie powinna ważyć więcej niż 20 kg; zamknięcia sztuk przesyłki, których waga przekracza 15 kg, powinny być zabezpieczone jedną lub kilkoma taśmami metalowymi napinanymi mechanicznie.

104

(1)

Przedmioty wymienione w punkcie 2 należy pakować do pudełek blaszanych lub metalowych. Pudełka blaszane, w ilościach najwyżej po 30 sztuk, lub pudełka tekturowe, w ilościach najwyżej po 144 sztuki, należy łączyć w paczki, z których każda nie może zawierać więcej niż 90 g masy wybuchowej. Paczki te umieszcza się pojedynczo lub po kilka w skrzyni zewnętrznej o ściankach ściśle spojonych, mających co najmniej 18 mm grubości, wyłożonej mocnym papierem albo cienką blachą cynkową lub aluminiową. W sztukach przesyłki, których waga przekracza 35 kg, wystarcza grubość ścianek wynosząca 11 mm, jeżeli skrzynie są opasane taśmą żelazną.

(2)

Sztuka przesyłki nie powinna ważyć więcej niż 100 kg.

105

Przedmioty wymienione w punkcie 3 należy pakować bądź do skrzyń drewnianych wyłożonych mocnym papierem albo cienką blachą cynkową lub aluminiową, bądź do nieprzemakalnych beczek tekturowych, których waga nie powinna przekraczać 75 kg. Małe przesyłki o wadze nie przekraczającej 20 kg można owijać w tekturę falistą i następnie łączyć w jedną dobrze zasznurowaną paczkę z podwójnego mocnego papieru pakowego.

106

(2)

Sztuka przesyłki nie powinna ważyć więcej niż 100 kg.

108

Przedmioty wymienione w punktach 6 do 8 należy pakować:

a) wymienione w punkcie 6: w skrzynie drewniane;

b) wymienione w punkcie 7: w skrzynie lub beczki drewniane lub w nieprzemakalne beczki tekturowe; nieprzemakalna beczka tekturowa nie powinna ważyć więcej niż 75 kg;

c) wymienione w punkcie 8: w pudełka tekturowe. Pudełka należy łączyć w paczki, z których każda powinna zawierać najwyżej 1.000 zapalników elektrycznych. Paczki umieszcza się następnie pojedynczo lub po kilka w drewnianej skrzyni zewnętrznej.

109

(1)

Przedmioty wymienione w punktach 9 do 26 należy pakować (opakowanie wewnętrzne):

a) wymienione w punktach 9 i 10 w opakowania papierowe lub pudełka;

b) wymienione w punkcie 11: przekładając trocinami w pudełka tekturowe, które owija się pojedynczo lub po kilka papierem albo w skrzynki drewniane; każde pudełko lub każda skrzynka może zawierać najwyżej 500 sztuk;

c) wymienione w punkcie 12: najwyżej po 25 sztuk w pudełka tekturowe;

d) wymienione w punkcie 13: w pudełka. Najwyżej 12 pudełek łączy się w jedną paczkę pakowaną w papier;

e) wymienione w punkcie 14: w pudełka lub torby papierowe. Takie opakowanie łączy się w jedną paczkę opakowaną w papier, która może zawierać najwyżej 144 sztuki tych przedmiotów;

f) wymienione w punkcie 15: w pudełka tekturowe, z których każde powinno pomieścić nie więcej niż 100 zapalników, zawierających najwyżej po 5 mg masy wybuchowej, albo nie więcej niż 50 zapalników, zawierających najwyżej po 7,5 mg masy wybuchowej. Najwyżej 12 takich pudełek łączy się razem w rulon, a najwyżej 12 takich rulonów łączy się w pakiet przez owinięcie papierem.

Wstążki z 50 zapalnikami, zawierającymi najwyżej po 5 mg masy wybuchowej, można pakować w sposób następujący: po 5 wstążek w pudełka tekturowe, które łączy się po 6 sztuk w jeden pakiet pakowany w papier tak mocny, jak papier Krafta (co najmniej 40 g/m²) ; 12 w ten sposób sporządzonych małych pakietów łączy się w paczkę opakowaną w podobny papier.

j) wymienione w punkcie 16: najwyżej 50 sztuk układa się w pudełka tekturowe, przekładając materiałem wypełniającym. Korki powinny być przyklejone do dna pudełka lub umocowane w inny, niemniej pewny, sposób w tym położeniu. Najwyżej 10 pudełek, złożonych w małe paczki, łączy się następnie w pakiet;

h) wymienione w punkcie 17: najwyżej po 5 sztuk w pudełka tekturowe. Najwyżej 200 sztuk pudełek złożonych w rulony łączy się w zbiorowe tekturowe pudełka;

j) wymienione w punkcie 18: najwyżej po 10 sztuk układa się w pudełka tekturowe, przekładając materiałem wypełniającym. Najwyżej 100 pudełek złożonych w rulony łączy się w paczkę pakowaną w papier;

k) wymienione w punkcie 19: najwyżej po 15 sztuk układa się w pudełka tekturowe, przekładając materiałem wypełniającym. Najwyżej 144 pudełka, złożone w rulony, łączy się w drugie pudełko kartonowe;

1) wymienione w punkcie 20a): najwyżej po 144 sztuki w pudełka tekturowe, przekładając materiałem wypełniającym;

m) wymienione w punkcie 20b): najwyżej po 75 sztuk w pudełka tekturowe; najwyżej 72 pudełka łączy się w paczkę pakowaną w tekturę;

n) wymienione w punkcie 21: w pudełka tekturowe lub w mocny papier. Jeśli miejsca, w których zapala się te przedmioty, nie są przykryte osłoną ochronną, to każdy przedmiot musi być uprzednio owinięty w papier. Ładunek miotający bomb ważących więcej niż 5 kg powinien być osłonięty łuską papierową, zakrywającą dolną część bomby;

o) wymienione w punkcie 22: w pudełka tekturowe lub w mocny papier. Ognie sztuczne większych wymiarów nie wymagają opakowania wewnętrznego, jeśli miejsca, w których się je zapala, są przykryte osłoną ochronną;

p) wymienione w punkcie 23: w pudełka drewniane lub tekturowe, przekładając materiałem wypełniającym. Miejsca, w których zapala się te przedmioty, powinny być przykryte osłoną ochronną;

q) wymienione w punkcie 24: w pudełka tekturowe lub w mocny papier;

r) wymienione w punkcie 25: w pudełka tekturowe lub w mocny papier. Ognie sztuczne większych wymiarów nie wymagają opakowania wewnętrznego, jeśli miejsca, w których się je zapala, są przykryte osłoną ochronną;

s) wymienione w punkcie 26: w torby papierowe lub w rurki szklane, które umieszcza się w pudełkach tekturowych. Pudełko tekturowe powinno zawierać najwyżej 3 rurki szklane.

(2)

Opakowania wewnętrzne opisane pod (1) umieszcza się pojedynczo lub po kilka w skrzyniach zewnętrznych:

a) opakowania z przedmiotami, wymienionymi w punktach 10. 13 i 14, w drewnianych skrzyniach zewnętrznych;

b) opakowanie z przedmiotami, wymienionymi w punktach 9, 11, 12 i 15 do 26, w skrzyniach zewnętrznych o ściankach ściśle spojonych i mających co najmniej 18 mm grubości, wyłożonych mocnym papierem albo blachą cynkową lub aluminiową. Dla sztuk przesyłki, których waga nie przewyższa 35 kg, wystarcza grubość ścianki wynosząca 11 mm, jeżeli skrzynie są opasane dookoła taśmą żelazną.

Skrzynia nie może jednak zawierać więcej niż:

50 zbiorowych pudełek tekturowych z przedmiotami wymienionymi w punkcie 17,

25 paczek z przedmiotami wymienionymi w punkcie 18,

50 paczek tekturowych z przedmiotami wymienionymi w punkcie 20a),

50 paczek po 72 pudełka tekturowe z przedmiotami wymienionymi w punkcie 20b),

albo taką ilość rakiet z gradem bez spłonek detonujących bomb lub garnków ognistych (pkt 21), aby łączna waga ładunku nie przekraczała 56 kg;

c) proszki do światła błyskowego (pkt 26), również w zwyczajnych drewnianych skrzyniach zewnętrznych albo, jeżeli są zapakowane w torebki papierowe, również w mocnych skrzyniach tekturowych; w obu przypadkach skrzynia zewnętrzna nie powinna ważyć więcej niż 5 kg.

(3)

Naboje dymne do walki ze szkodnikami, jeśli są owinięte w papier lub tekturę, można również pakować:

a) w pudełka z tektury falistej albo skrzynie z mocnej tektury; sztuka przesyłki nie powinna ważyć więcej niż 20 kg;

b) w zwykłe pudełka tekturowe; sztuka przesyłki nie powinna ważyć więcej niż 5 kg.

3. Pakowanie razem.

111

Spośród przedmiotów wymienionych pod c. m. 101 mogą być łączone w jedną sztukę przesyłki z przedmiotami innego rodzaju tej c. m., z materiałami lub przedmiotami innych klas albo z innymi towarami tylko następujące przedmioty i to tylko pod warunkiem zachowania niżej podanych przepisów:

a) razem ze sobą:

1. przedmioty wymienione w tym samym punkcie, pod warunkiem zachowania przepisów o opakowaniu wewnętrznym, w opakowaniu zewnętrznym, jakie jest przewidziane dla przedmiotów tego punktu. Jednej skrzynce tekturowej z przedmiotami wymienionymi w punkcie 20a) odpowiada jedna paczka z przedmiotami wymienionymi w punkcie 20b). Oprócz tego należy przestrzegać przepisów dla sztuk przesyłki pod c. m. 109 (3);

2. przedmioty wymienione w punktach 9 do 25, pod warunkiem zachowania przepisów o opakowaniu wewnętrznym, w skrzyni zbiorowej, która powinna odpowiadać przepisom o skrzyni zewnętrznej dla tego rodzaju zawartych w niej przedmiotów, dla którego c. m. 109 (2) i (3) przewiduje najsurowsze przepisy. Jednej paczce z przedmiotami wymienionymi w punkcie 18 odpowiadają dwa pudełka zbiorowe z przedmiotami wymienionymi w punkcie 17 albo dwie skrzynki tekturowe z przedmiotami wymienionymi w punkcie 20a) albo też dwie paczki z przedmiotami wymienionymi w punkcie 20b). Sztuka przesyłki nie może w żadnym przypadku ważyć więcej niż 100 kg, a jeśli zawiera przedmioty wymienione w punkcie 23, więcej niż 50 kg;

b) razem z materiałami innych klas - jeśli i o ile pakowanie razem jest również dla nich dozwolone - i z innymi towarami:

1. przedmioty wymienione w punkcie 1 w ogólnej ilości do 5 kg, przy czym nie wolno ich pakować razem z materiałami klas II, IIIa i IIIb.

Przedmioty należy łączyć z pakowanymi razem innymi towarami w drewnianym opakowaniu zbiorowym, pod warunkiem zachowania przepisów o opakowaniu wewnętrznym;

2. przedmioty wymienione w punkcie 4 w ogólnej ilości do 5 skrzynek. Przedmioty należy łączyć z pakowanymi razem innymi towarami w drewnianym opakowaniu zbiorowym, pod warunkiem zachowania przepisów o opakowaniu wewnętrznym;

c) z towarami galanteryjnymi lub ze zwykłymi zabawkami:

przedmioty wymienione w punktach 9 do 20. Należy je jednak odgrodzić od towarów galanteryjnych i zwykłych zabawek. Każdy rodzaj należy, przy zachowaniu przepisów o opakowaniu wewnętrznym, łączyć z towarami galanteryjnymi lub zabawkami w skrzyni zbiorowej, odpowiadającej przepisom o skrzyni zewnętrznej dla tego samego rodzaju zawartych w niej przedmiotów, dla którego c. m. 109 (2) i (3) przewiduje najsurowsze przepisy. Jednej paczce z przedmiotami wymienionymi w punkcie 18 odpowiadają dwa pudełka zbiorowe z przedmiotami wymienionymi w punkcie 17 albo dwie skrzynki tekturowe z przedmiotami wymienionymi w punkcie 20a) albo też dwie paczki z przedmiotami wymienionymi w punkcie 20b). Sztuka przesyłki nie może w żadnym przypadku ważyć więcej niż 100 kg.

4. Napisy i nalepki ostrzegawcze na sztukach przesyłki.

112

Nie ma przepisów.

B. Sposób nadawania, ograniczenia w przyjmowaniu do przewozu.

113

Nie ma ograniczeń.

C. Wzmianki w liście przewozowym.

114

(2)

Zakazy ładowania razem, podane pod c. m. 118, obowiązują również w stosunku do zawartości małych pojemników oraz w stosunku do wagonów, którymi przewozi się małe pojemniki.

2. Napisy i nalepki ostrzegawcze na wagonach.

117

Nie ma przepisów.

E. Zakaz ładowania razem.

118

Materiałów klasy Ic nie wolno ładować razem do jednego wagonu z materiałami radioaktywnymi klasy IVb (c. m. 451).

119

Na przesyłki, które nie mogą być ładowane razem do jednego wagonu, należy sporządzać osobne listy przewozowe (KMT, art. 6 § 9 ust. 2).

F. Próżne opakowanie. Inne przepisy.

120

Nie ma przepisów.

121-129

KLASA Id.

GAZY SPRĘŻONE, SKROPLONE LUB ROZPUSZCZONE POD CIŚNIENIEM

1.

Wyszczególnienie materiałów.

130

(2)

Przez "ciśnienie" rozumie się zawsze ciśnienie manometryczne (ponad ciśnienie atmosfery).

131

A. Gazy sprężone:

1. a) Tlenek węgla, wodór zawierający najwyżej 2% tlenu, gaz wodny, gazy syntetyczne (np. według Fischera - Tropscha), metan (gaz kopalniany i gaz ziemny), gaz świetlny (gaz miejski, gaz węglowy);

mieszaniny gazów wymienionych w punkcie 1 a) cm. 131.

2. Gaz świetlny naturalny, sprężony (gaz tłusty).

3. Tlen, zawierający najwyżej 3% wodoru; mieszaniny tlenu z bezwodnikiem kwasu węglowego, nie zawierające ponad 20% bezwodnika kwasu węglowego; azot, powietrze sprężone, nitrox (mieszanina 20% azotu z 80% tlenu), fluorek boru (trójfluorek boru) ; gazy szlachetne: hel, neon, argon, krypton, ksenon oraz mieszaniny gazów szlachetnych między sobą lub mieszaniny gazów szlachetnych z azotem. Co do tlenu patrz również c. m. 131a, pod a).

B. Gazy skroplone (patrz również c. m. 131 a, pod c):

Bezwodnik kwasu węglowego (kwas węglowy), w tym należy rozumieć rurki napełnione bezwodnikiem węglowym do rozsadzania węgla (np. naboje "Cardox"), podtlenek azotu (gaz rozweselający), etan, etylen, gaz świetlny, naturalny skroplony, którego ciśnienie przy 50°C nie przekracza 26 kg/cm² (tzw. gaz Z).

Dla bezwodnika węglowego skroplonego patrz również c. m. 131a, pod b).

Uwaga. Rurki do rozsadzania węgla powinny stanowić przyrząd stalowy o ściankach bardzo mocnych, zaopatrzonych w przesłonę rozerwalną. Rurki powinny być wypełnione w jednej części przez bezwodnik węglowy, w drugiej części przez nabój (zwany przeważnie elementem palnym), którego zapalenie może odbywać się tylko elektrycznie. Skład zapalny w elemencie palnym może być taki, aby nie mógł się zapalić, jeżeli przyrząd nie zawiera bezwodnika węglowego pod ciśnieniem. Naboje "Cardox" lub tym podobne, dopuszczone do transportu, powinny odpowiadać wzorom przyjętym przez kopalnie do użytku w szybach.

5. Chlorowodór bezwodny (kwas chlorowodorowy ciekły), kwas fluorowodorowy bezwodny, sześciofluorek siarki, siarkowodór, amoniak, chlor, bezwodnik siarkawy (kwas siarkawy, dwutlenek siarki), nadtlenek azotu (czterotlenek azotu), gaz T (mieszanina tlenku etylenu i bezwodnika węglowego, którego ciśnienie w 50°C nie przekracza 14 kg/cm²).

6. a) Propan, cyklopropan, propylen, butan, isobutan, butadien, butylen oraz izobutylen;

skroplone mieszaniny węglowodorów, otrzymane z gazu ziemnego albo przy przeróbce produktów z olejów mineralnych, węgla itp., jak również mieszaniny gazów wymienionych w punkcie 6a), które jako

mieszanina gazów A przy 50°C mają ciśnienie nie przewyższające 6,5 kg/cm²

mieszanina gazów A 1 przy 50°C mają ciśnienie nie przewyższające 13,0 kg/cm²,

mieszanina gazów B przy 50°C mają ciśnienie nie przewyższające 16,5 kg/cm²,

mieszanina gazów C przy 50°C mają ciśnienie nie przewyższające 20,0 kg/cm².

7. Tlenek metylu (eter metylowy), tlenek metylo-winylowy (eter metylo-winylowy), chlorek metylu, bromek metylu, chlorek etylu, ostatni również perfumowany (perfumy Lance), tlenochlorek węgla (fosgen), trójchlorofluorometan (freon 11), dwuchlorodwufluorometan (freon 12), dwuchlorotfuorometan (freon 21), chlorodwufluorometan (freon 22), dwuchloroczterofluoroetan (freon 114), chlorek winylu, bromek winylu, monometyloamina (metyloamina), dwumetyloamina, trójmetyloamina, monoetyloamina (etyloamina), tlenek etylenu.

Uwaga. 1. Mieszanina bromku metylu i bromku etylenu, zawierająca najwyżej 50% bromku metylu, nie jest gazem skroplonym i wobec tego nie podlega przepisom Załącznika I.

2. Trójchlorotrójfluoroetan (freon 13) nie jest gazem skroplonym i wobec tego nie podlega przepisom Załącznika I.

8. Powietrze ciekłe, tlen ciekły, azot ciekły.

C. Gazy rozpuszczone pod ciśnieniem:

9. Amoniak rozpuszczony w wodzie w stosunku od 35% (wyłącznie) do 50°/o (włącznie).

Uwaga. Woda amoniakalna zawierająca nie więcej niż 35% amoniaku, nie podlega przepisom Załącznika I.

10. Acetylen rozpuszczony w rozpuszczalniku (np. w acetonie) wchłoniętym przez masy porowate.

D. Próżne naczynia.

11. Próżne naczynia po gazach wymienionych w punktach 1 do 7 oraz 10.

Uwaga. 1. Za naczynia próżne uważa się te naczynia, które po opróżnieniu z gazów wymienionych w punktach 1 do 7 oraz 10 zawierają jeszcze niewielką ich pozostałość w stanie gazowym. Te pozostałości nie mogą się znajdować w takiej ilości, by mogły spowodować poważne ciśnienie manometryczne.

2. Próżne naczynia po gazach, wymienionych w punktach 8 i 9, nie podlegają przepisom Załącznika I.

131a

Następujące gazy, nadawane do przewozu z zachowaniem niżej podanych warunków, nie podlegają przepisom Załącznika I:

a) tlen (pkt 3), jeżeli jest sprężony do 0,3 kg/cm², w workach gumowych, z tkaniny impregnowanej lub podobnych materiałów;

b) skroplony bezwodnik kwasu węglowego (pkt 4):

1. w naczyniach bez szwów ze stali nawęglonej lub ze stopów aluminiowych, o pojemności najwyżej 220 cm³, zawierających najwyżej 0,75 g kwasu węglowego na 1 cm³ pojemności;

2. w kapslach metalowych (sodorach, sparkletach), jeżeli bezwodnik kwasu węglowego zawiera nie więcej niż 0,5% powietrza, najwyżej po 25 g bezwodnika kwasu węglowego w każdej kapsli i najwyżej po 0,75 g na 1 cm³ jej pojemności;

c) gazy skroplone w ilościach najwyżej 20 litrów w maszynach do wyrobu lodu, a potrzebne do pracy tych maszyn.

2. Przepisy o przewozie,

(Przepisy dotyczące próżnych naczyń podane są pod F).

A. Sztuki przesyłki.

1. Ogólne przepisy o pakowaniu.

132

(2)

Naczynia muszą być sporządzone ze stali nawęglonej albo ze stopów stalowych (stale specjalne).

Jednakowoż wolno używać:

1. naczyń z miedzi do przewozu:

(1)

Następujące gazy skroplone można przewozić w małych ilościach w mocnych rurkach szklanych, które jednak mogą być napełnione najwyżej ilością:

a) do 3 g bezwodnika kwasu węglowego, podtlenku azotu, etanu lub etylenu (pkt 4) i to tylko do połowy pojemności;

b) do 20 g amoniaku, chloru, nadtlenku azotu (pkt 5), cyklopropanu (pkt 6). bromku metylu i chlorku etylu (pkt 7) i to tylko do dwóch trzecich pojemności;

c) do 100 g bezwodnika siarkowego (pkt 5) albo tlenochlorku węgla (pkt 7) i to tylko do trzech czwartych pojemności.

(1)

Gaz T (pkt 5) oraz gazy wymienione w punktach 6 i 7, z wyjątkiem tlenochlorku węgla (pkt 7), mogą być przewożone w ilościach najwyżej do 150 g również w mocnych rurkach szklanych lub metalowych, przy zachowaniu przepisów dotyczących napełniania (c. m. 147). Rurki te układa się, przekładając materiałem wypełniającym, w w skrzynkach drewnianych lub tekturowych, które mogą zawierać najwyżej 600 g cieczy. Takie skrzynki układa się następnie w skrzyniach drewnianych, wyłożonych zlutowaną blachą, które mogą zawierać najwyżej 5 kg cieczy.

(1)

Powietrze ciekłe, tlen ciekły i azot ciekły (c. m. 8) powinny być napełniane:

a) do naczyń szklanych o podwójnych ścianach, z próżnią pomiędzy ścianami, otoczonych chłonnych materiałem izolacyjnym, który nadto, przy naczyniach do ciekłego powietrza i ciekłego i tlenu, powinien być niepalny. Naczynia szklane powinny być zabezpieczone koszami drucianymi i umieszczone w skrzyniach metalowych lub drewnianych;

b) do naczyń z innego materiału, jeśli są one tak zabezpieczone od przenikania ciepła, że nie pokrywają się rosą lub szronem. Dalsze opakowywanie tych naczyń nie jest konieczne.

(2)

Pierwsza próba naczyń nowych, jeszcze nie używanych, obejmuje:

A. na odpowiednim modelu nowych naczyń:

a) próbę materiału, z którego sporządzono naczynie;

b) próbę na ciśnienie wewnętrzne, aż do rozerwania;

c) wymierzenie grubości najsłabszej ściany i ustalenie ciśnienia;

d) ustalenie twardości i jednostajności materiału, z którego sporządzono naczynie, oraz zbadanie zewnętrznego i wewnętrznego stanu naczynia.

B. przy wszystkich naczyniach:

a) próbę ciśnienia hydraulicznego, podczas której ciśnienie wewnętrzne powinno wynosić:

1. dla naczyń przeznaczonych do transportu gazów sprężonych wymienionych w punktach 1 do 3 półtorakrotną wartość najwyższego ciśnienia przewidzianego według c. m. 145 i 146;

2. dla naczyń przeznaczonych do przewozu gazów skroplonych, wymienionych w punktach 4 do 7:

bezwodnik kwasu węglowego (kwas węglowy)	pkt	4	250 kg/cm²
podtlenek azotu (gaz rozweselający)	pkt	4	250 kg/cm²
etan	pkt	4	120 kg/cm²
etylen	pkt	4	225 kg/cm²
gaz świetlny naturalny skroplony (gaz Z)	pkt	4	40 kg/cm²
chlorowodór skroplony	pkt	5	120 kg/cm²
kwas fluorowodorowy bezwodny	pkt	5	10 kg/cm²
sześciofluorek siarki	pkt	5	70 kg/cm²
siarkowodór	pkt	5	54 kg/cm²
amoniak	pkt	5	30 kg/cm²
chlor	pkt	5	22 kg/cm²
bezwodnik siarkawy (kwas siarkawy)	pkt	5	12 kg/cm²
nadtlenek azotu (czterotlenek azotu)	pkt	5	20 kg/cm²
gaz T	pkt	5	30 kg/cm²
propan	pkt	6	30 kg/cm²
cyklopropan	pkt	6	25 kg/cm²
propylen	pkt	6	35 kg/cm²
butan	pkt	6	10 kg/cm²
izobutan	pkt	6	12 kg/cm²
butadien	pkt	6	10 kg/cm²
butylen	pkt	6	10 kg/cm²
izobutylen	pkt	6	10 kg/cm²
mieszanina gazów A	pkt	6	10 kg/cm²
mieszanina gazów Al	pkt	6	20 kg/cm²
mieszanina gazów B	pkt	6	25 kg/cm²
mieszanina gazów C	pkt	6	30 kg/cm²
tlenek metylu (eter dwutmetylowy)	pkt	7	16 kg/cm²
tlenek metylowo-winylowy (eter metylowo-winylowy)	pkt	7	10 kg/cm²
chlorek metylu	pkt	7	16 kg/cm²
bromek metylu	pkt	7	10 kg/cm²
chlorek etylu	pkt	7	10 kg/cm²
tlenochlorek węgla (fosgen)	pkt	7	20 kg/cm²
trójchlorofluorometan (freon 11)	pkt	7	10 kg/cm²
dwuchlorodwufluorometan (freon 12)	pkt	7	18 kg/cm²
dwuchlorofluorometan (freon 21)	pkt	7	10 kg/cm²
chlorodwufluorometan (freon 22)	pkt	7	27 kg/cm²
dwuchloroczterofluoroetan (freon 114)	pkt	7	10 kg/cm²
chlorek winylu	pkt	7	11 kg/cm²
bromek winylu	pkt	7	10 kg/cm²
metyloamina	pkt	7	14 kg/cm²
dwumetyloamina	pkt	7	12 kg/cm²
trójmetyloamina	pkt	7	10 kg/cm²
etyloamina	pkt	7	10 kg/cm²
tlenek etylenu	pkt	7	10 kg/cm²

3. dla naczyń do przewozu gazów rozpuszczonych pod ciśnieniem:

do amoniaku rozpuszczonego w wodzie pod ciśnieniem (pkt 9): zawierającego ponad 35%, lecz najwyżej 40% amoniaku 10 kg/cm²

zawierającego ponad 40%, lecz najwyżej 50% amoniaku 12 kg/cm²

do acetylenu rozpuszczonego (pkt 10) 60 kg/cm²

Uwaga. Do dnia 1 września 1958 r. są dopuszczone do przewozu również naczynia napełnione amoniakiem rozpuszczonym w wodzie pod ciśnieniem, który zawiera najwyżej 40% amoniaku, a które zostały poddane próbie ciśnienia tylko 8 kg/cm².

f) próbę wyposażenia i oznakowania naczyń (c. m. 140, 141 i 145);

g) poza tym przy naczyniach na acetylen rozpuszczony (pkt 10) próbę wypełnienia porowatą masą (c. m. 134).

(3)

Naczynia powinny wytrzymać próbne ciśnienie nie doznając trwałych zniekształceń ani wykazywać pęknięć.

143

Należy powtórzyć: próbę ciśnienia hydraulicznego, badanie wewnętrzne i odważenie naczyń, próbę wyposażenia i oznakowania naczyń oraz, w fazie potrzeby, kontrolę grubości ścian i ustalenie jednostajności materiału, z którego sporządzono naczynie, przez próbę twardości, której należy dokonać co najmniej w trzech różnych miejscach naczynia (u góry, w środku i u dołu):

a) co dwa lata dla naczyń do gazu świetlnego [pkt 1a) ], fluorku boru (pkt 3), chlorowodoru bezwodnego, kwasu fluorowodorowego bezwodnego, siarkowodoru, chloru, bezwodnika siarkawego, nadtlenku azotu (pkt 5) oraz tlenochlorku węgla (pkt 7);

b) co pięć lat dla naczyń do innych gazów sprężonych lub skroplonych, jak również dla naczyń do amoniaku rozpuszczonego pod ciśnieniem (pkt 9);

c) co dwa lata dla naczyń ze stopów aluminiowych.

144

Naczynia do rozpuszczonego acetylenu (pkt 10) muszą być badane co dziesięć lat co do stanu zewnętrznego (korozja, zniekształcenie) i stanu masy porowatej (rozluźnienie, opadnięcie). Badanie takie należy przeprowadzać rozcinając pewną ilość naczyń i badając ich wnętrze tak co do korozji jak również co do zmian zachodzących w materiale, z których naczynia sporządzono, jak i w masie porowatej.

3. Znaki na naczyniach.

(1)

Naczynia metalowe zawierające gazy wymienione w punktach 1 do 7, 9 i 10 powinny posiadać widoczne napisy następujące:

a) pełną nazwę gazu, nazwisko wytwórcy lub właściciela oraz numer naczynia;

b) wagę własną naczynia, łącznie z osprzętem, jak z zaworami, zatyczkami metalowymi itp., lecz bez osłony ochronnej;

c) wysokość ciśnienia próbnego (patrz c. m. 142), datę ostatniej próby (patrz c. m. 143 i 144) oraz pieczęć rzeczoznawcy, który tej próby dokonał;

d) dla gazów sprężonych (punkty 1 do 3): ciśnienie napełnienia dozwolone dla odnośnego naczynia (patrz c. m. 146);

e) dla gazów skroplonych (punkty 4 do 7) oraz dla amoniaku rozpuszczonego w wodzie (pkt 9): najwyższy dozwolony ciężar napełnienia oraz pełna pojemność;

f) dla acetylenu rozpuszczonego w rozpuszczalniku (pkt 10): wysokość dozwolonego ciśnienia [patrz c. m. 148 (2)], wagę naczynia wraz z osprzętem, masą porowatą oraz rozpuszczalnikiem.

(1)

Dla gazów skroplonych, wymienionych w punktach 4 do 7, stopień napełnienia naczyń nie powinien przewyższać następujących norm:

kg płynu na 1 litr pojemności
dla bezwodnika kwasu węglowego pkt	4	0,75
podtlenku azotu	4	0,75
etanu	4	0,30
etylenu	4	0,29
gazu świetlnego naturalnego skroplonego (gazu Z)	4	0,40
chlorowodoru ciekłego	5	0,57
fluorowodoru bezwodnego	5	0.84
sześciofluorku siarki	5	0,75
siarkowodoru	5	0,70
amoniaku	5	0,53
chloru	5	1,25
bezwodnika siarkawego	5	1,25
nadtlenku azotu	5	1,35
gazu T	5	0,75
propanu	6	0,43
cyklopropanu	6	0,51
propylenu	6	0,45
butanu	6	0.52
isobutanu	6	0,49
butadienu	6	0,55
butylenu	6	0,53
izobutylenu	6	0,53
mieszaniny gazów A	6	0,46
mieszaniny gazów Al	6	0,44
mieszaniny gazów B	6	0,43
mieszaniny gazów C	6	0,42
tlenku metylu (eteru dwumetylowego)	7	0,61
tlenku metylowo-winylowego	7	0,65
chlorku metylu	7	0,80
bromku metylu	7	1,45
chlorku etylu	7	0,80
tlenochlorku węgla (fosgenu)	7	1,25
trójchlorofluorometanu (freonu 11)	7	1,35
dwuchlorodwufluorometanu (freonu 12)	7	1,12
dwuchlorofluorometanu (freonu 21)	7	1,05
chlorodwufluorometanu (freonu 22)	7	0,98
dwuchloroczterofluoroetanu (freonu 114)	7	1,31
chlorku winylu	7	0,80
bromku winylu	7	1.25
metylaminy	7	0,60
dwumetyloaminy	7	0,59
trójmetyloaminy	7	0,57
etyloaminy	7	0,59
tlenku etylenu	7	0,77

(2)

Najwyższe dopuszczalne ciśnienie dla acetylenu rozpuszczonego (pkt 10) nie może przekraczać 15 kg/cm², po osiągnięciu równowagi przy 15°C. Ilość rozpuszczalnika powinna być taka, by po wchłonięciu acetylenu i podniesieniu temperatury wewnątrz naczynia do 50°C ciśnienie nie przekraczało 40 kg/cm².

3. Pakowanie razem.

149

Spośród materiałów wymienionych pod c. m. 131 mogą być łączone w jedną sztukę przesyłki razem ze sobą, z materiałami lub przedmiotami innych klas albo też z innymi towarami tylko materiały niżej podane i to tylko pod następującymi - warunkami:

a) razem ze sobą:

1 bezwodnik kwasu węglowego, podtlenek azotu, etan, etylen (pkt 4), amoniak, chlor, bezwodnik siarkawy (pkt 5), tlenochlorek węgla (pkt 7), jednakowoż chlor nie może być pakowany z amoniakiem lub bezwodnikiem siarkawym (pkt 5). Gazy powinny być opakowane według c. m. 135;

2. gazy wymienione w punkcie 7 (z wyjątkiem tlenochlorku węgla), opakowane według cm. 136;

b) z materiałami i przedmiotami innych klas - jeśli i o ile pakowanie razem jest również dla nich dozwolone lub z innymi towarami:

1. gazy wymienione w punktach 4, 5 (z wyjątkiem chloru i nadtlenku azotu), 6 i 7 umieszczone w naczyniach metalowych, które należy z innymi razem pakowanymi towarami łączyć w drewnianej skrzyni zbiorowej;

2. bezwodnik kwasu węglowego, podtlenek azotu, etan, etylen (pkt 4), amoniak, bezwodnik siarkawy, nadtlenek azotu (pkt 5) oraz tlenochlorek węgla (pkt 7) w małych ilościach. Gazy powinny być opakowane według c. m. 135 w rurki i puszki blaszane, które należy łączyć z innymi pakowanymi razem towarami w drewnianej skrzyni zbiorowej;

3. gaz świetlny skroplony (pkt 4), chlorowodór bezwodny, siarkowodór oraz gaz T (pkt 5), jak również gazy wymienione w punktach 6 i 7, z wyjątkiem tlenochlorku węgla (pkt 7), w łącznej ilości do 5 kg. Gazy powinny być opakowane według c. m. 136 w rurki i skrzynki, które należy łączyć z innymi pakowanymi razem towarami w drewnianej skrzyni zbiorowej.

4. Napisy i nalepki ostrzegawcze na sztukach przesyłki (patrz Dodatek V).

150

Na sztukach przesyłki zawierających gazy, wymienione w punktach 1 do 10, nawet jeśli gazy te są pakowane razem z innymi towarami według c. m. 149, należy wyraźnie i w sposób trwały wskazać zawartość - dla gazów uzupełnioną przez dodanie słów "klasa Id" - w jednym z języków urzędowych kraju nadania, a oprócz tego w języku francuskim, niemieckim lub włoskim, jeżeli taryfy międzynarodowe lub umowy zawarte pomiędzy zarządami kolejowymi nie stanowią inaczej.

151

(3)

W listach przewozowych, sporządzanych na przesyłki, w których materiał wymieniony pod c. m. 131 został zapakowany w jednej sztuce razem z innymi materiałami lub przedmiotami Załącznika I lub z innymi towarami, należy wzmianki przewidziane dla każdego z tych materiałów i przedmiotów umieścić osobno.

D. Sprzęt i urządzenia przewozowe.

1. Przepisy dotyczące wagonów i ładowania.

a. Dla sztuk przesyłki.

154

Należy ładować: sztuki przesyłki zawierające gazy:

a) wymienione w punktach 1 do 7 i 10: do wagonów krytych lub tło wagonów nie krytych które od kwietnia do października należy przykrywać oponami, jeżeli naczynia nie są umieszczone w skrzyniach drewnianych;

b) wymienione w punkcie 8: do wagonów krytych.

155

(2)

Naczynia należy umieszczać w wagonach w ten sposób, by nie mogły przewrócić się lub spaść. Sztuki przesyłki, które mogą być przetaczane, powinny być układane osią wzdłuż, równolegle do bocznych ścian wagonu i zabezpieczone od przetaczania się na bok. Naczynia zawierające powietrze ciekłe, tlen ciekły lub azot ciekły (pkt 8) powinny być umieszczone stojąco i zabezpieczone od uszkodzenia przez inne sztuki.

b. Dla wagonów-zbiorników (wagonów-kotłów i cystern albo innych naczyń umocowanych na ich podwoziu).

156

(1)

Przepisy dotyczące naczyń wysyłanych jako sztuki przesyłki mają również zastosowanie do naczyń wagonów-zbiorników z następującymi odchyleniami i uzupełnieniami:

a) Naczynia nie powinny być sporządzane ze stopów aluminiowych i nie powinny posiadać zaworów bezpieczeństwa. Jeżeli jednak posiadają zawory bezpieczeństwa, to zawory te powinny być zablokowane za pomocą odpowiedniego urządzenia.

b) Jeśli w wagonie jest kilka umocowanych w nim na stałe naczyń, nie jest konieczne zaopatrywanie każdego naczynia w urządzenia do napełniania i opróżniania; w urządzenie to może być zaopatrzona wspólna rura, która łączy naczynia. Naczynia ruchome nie mogą być jednak łączone wspólną rurą. (Za naczynia ruchome uważa się naczynia tak zbudowane, aby pasując do specjalnych urządzeń wagonu mogły być wyjęte tylko po rozebraniu przyborów które służą do ich umocowania w wagonie).

c) Jeżeli kilka naczyń umocowanych w wagonie na stałe, przeznaczonych do przewozu sprężonych gazów nie niebezpiecznych dla organów oddechowych, jest połączone między sobą wspólnymi rurami, to nie każde naczynie musi być zamykane zaworem. (Za gazy sprężone nie niebezpieczne dla organów oddechowych uważa się: wodór, metan, mieszaniny wodoru i metanu, tlen, mieszaniny tlenu i bezwodnika węglowego, azot, powietrze sprężone, nitroks, gazy szlachetne (hel, neon, argon, krypton, ksenon), mieszaniny gazów szlachetnych i azotu).

d) Jeżeli kilka naczyń umocowanych w wagonie na stałe, przeznaczonych do przewozu sprężonych gazów niebezpiecznych dla organów oddechowych, połączono między sobą wspólnymi rurami, to każde z naczyń musi być zamykane zaworem. (Za gazy sprężone niebezpieczne dla organów oddechowych uważa się: tlenek węgla, gaz wodny, gaz syntetyczny, gaz świetlny, gaz świetlny naturalny sprężony, fluorek boru, a także mieszaniny tlenku węgla, gazu wodnego, gazu syntetycznego lub gazu świetlnego).

e) Jeżeli kilka naczyń umocowanych w wagonie na stałe, przeznaczonych do przewozu skroplonych gazów nie niebezpiecznych dla organów oddechowych, połączono między sobą wspólnymi rurami, to nie każde naczynie musi być zamykane zaworem. (Za gazy skroplone nie niebezpieczne dla organów oddechowych uważa się: bezwodnik węglowy, podtlenek azotu, etan, etylen, gaz świetlny skroplony, sześciofluorek siarki, propan, cyklopropan, propylen, butan, izobutan, butadien, butylen, izobutylen, mieszaniny gazów A, Al, B i C, tlenek metylu, chlorek etylu, trójchlorofluorometan, dwuchlorodwufluorometan, dwuchlorofluorometan, chlorodwufluorometan, dwuchloroczterofluoroetan i chlorek winylu).

f) Jeżeli kilka naczyń umocowanych w wagonie na stałe, przeznaczonych do przewozu skroplonych gazów niebezpiecznych dla organów oddechowych, połączono między sobą wspólną rurą, to każde z naczyń musi być zamykane zaworem, naczynia powinny być napełniane każde z osobna, a ich zawory zamknięte i zaplombowane podczas przewozu. (Za gazy skroplone niebezpieczne dla organów oddechowych uważa się: chlorowodór bezwodny, siarkowodór, amoniak, chlor, bezwodnik siarkawy, nadtlenek azotu, gaz T, tlenek metylowo-winylowy, chlorek metylu, bromek metylu, tlenochlorek węgla, bromek winylu, metyloamina, dwumetyloamina, trójmetyloamina, etyloamina, i tlenek etylenu). Te przepisy stosuje się. do amoniaku rozpuszczonego" pod ciśnieniem w wodzie.

g) Zawory naczyń ruchomych, które można przetaczać, powinny być zaopatrzone w osłony ochronne.

h) Urządzenia zamykające powinny być takie, by nie mogły ich otwierać osoby nie upoważnione.

i) Sprawdzanie wewnętrzne naczyń wagonów-zbiorników musi być dokonywane w tych samych terminach, jakie są przewidziane dla próby ciśnienia. Przy naczyniach do chloru i bezwodnika siarkawego (pkt 5), prób ciśnienia należy dokonywać co pięć lat a sprawdzania wewnętrznego co dwa i pół roku.

k) Waga własna wagonu-zbiornika wraz z osprzętem powinna być wskazana na płycie przylutowanej do zbiornika [patrz c. m. 145 (1) b)].

1) Naczynia cylindryczne do przewozu gazów skroplonych powinny posiadać przegrody z otworami, dzielące je na przedziały nie dłuższe niż 3,50 m.

(2)

Jeżeli naczynia do przewozu gazów skroplonych, wymienionych w punktach 4, 5, 6 i 7, są zaopatrzone w urządzenia chroniące od działania promieni cieplnych, opisane w ust. (3), oraz mają średnicę powyżej 1,5 m, to w odniesieniu do próbnego ciśnienia i stopnia napełnienia dla gazów, o których mowa w ust. (4) i (5), obowiązują normy podane w tychże ustępach. Dla gazów, wymienionych w punktach 4 do 7 lecz innych niż te, o których mowa w ustępach (4) i (5), obowiązują co do próbnego ciśnienia i stopnia napełnienia normy podane pod c. m. 142 (2) e) 2 i c. m. 147 (1),

(3)

Urządzenie chroniące od działania promieni świetlnych powinno:

a) być sporządzone z drewna albo z innego podobnego materiału izolującego, albo z metalu o powierzchni odbijającej, o grubości co najmniej 1,5 mm;

b) zakrywać co najmniej górną część powierzchni naczynia;

c) być oddzielone od naczynia warstwą powietrza grubości 4 cm i chronić rzeczywiście wszystkie naczynia znajdujące się na wagonie-zbiorniku;

d) być tak umieszczone, by nie przeszkadzało łatwemu kontrolowaniu urządzeń do napełniania i opróżniania oraz wspólnych rur.

Uwaga. Zwyczajnego pomalowania nie uważa się za urządzenie chroniące od działania promieni cieplnych.

(4)

Ciśnienie, któremu powinny być poddane, przy próbie ciśnienia hydraulicznego, naczynia do przewozu niżej podanych gazów, wymienionych w punktach 4, 5, 6 i 7, zaopatrzone w urządzenia chroniące od działania promieni cieplnych stosownie do postanowień ust. 3, powinno wynosić:

bezwodnik kwasu węglowego pkt	4	210 kg/cm²
podtlenek azotu (gaz rozweselający)	4	210 kg/cm²
etan	4	95 kg/cm²
etylen	4	180 kg/cm²
chlorowodór bezwodny	5	100 kg/cm²
sześciofluorek siarki	5	60 kg/cm²
siarkowodór	5	45 kg/cm²
amoniak	5	25 kg/cm²
chlor	5	18 kg/cm²
nadtlenek azotu	5	15 kg/cm²
gaz T	5	25 kg/cm²
propan	6	22 kg/cm²
cyklopropan	6	16 kg/cm²
propylen	6	27 kg/cm²
izobutan	6	11 kg/cm²
tlenek metylu (eter dwumetylowy)	7	14 kg/cm²
chlorek metylu	7	14 kg/cm²
tlenochlorek węgla (fosgen)	7	15 kg/cm²
dwuchlorodwufluorometan (freon 12)	7	15 kg/cm²
chlorodwufluorometan (freon 22)	7	25 kg/cm²
chlorek winylu	7	10 kg/cm²
metylamina	7	10 kg/cm²
dwumetylamina	7	10 kg/cm²

(5)

Dla zaopatrzonych stosownie do postanowień ust. 3 w urządzenia chroniące od działania promieni świetlnych naczyń do przewozu niżej podanych gazów, wymienionych w punktach 4, 5, 6 i 7, stopień napełnienia nie powinien przewyższać następujących norm:

	kg płynu na 1 litr pojemności
chlorowodór bezwodny pkt	5	0,67
sześciochlorek siarki	5	0,78
amoniak	5	0,54
cyklopropan	6	0,55
izobutan	6	0,50
trójchlorofluorometan (freon 11)	7	1,37
dwuchlorodwufluorometan (freon 12)	7	1,18
dwuchlorofluorometan (freon 21)	7	1,26
chlorodwufluorometan (freon 22)	7	1,05
dwuchloroczteroetan (freon 114)	7	1,33
chlorek winylu	7	0,83
bromek winylu	7	1,40
metylamina	7	0,61
dwumetylamina	7	0,60
trójmetylamina	7	0,58

158

KLASA Ie.

MATERIAŁY WYTWARZAJĄCE W ZETKNIĘCIU Z WODĄ GAZY ZAPALNE

1..

Wyszczególnienie materiałów.

180

Spośród materiałów wyszczególnionych w tytule klasy Ie dopuszcza się do przewozu tylko materiały wymienione pod c. m. 181 i to tylko na warunkach przewidzianych pod c. m. 181 do 194. Wskutek tego uważa się je za materiały Załącznika I.

Uwaga. Próżne naczynia po materiałach klasy Ie jakie podlegają przepisom Załącznika I.

Próżne naczynia po materiałach wymienionych w punkcie 2 c. m. 181 przyjmuje się jednak do przewozu tylko wtedy, gdy nie zawierają pozostałości po tych materiałach. W liście przewozowym powinna być wskazana ich poprzednia zawartość. Co do wagonów-zbiorników i pojemników patrz jednak c. m. 194.

181

(5)

Butelki i inne naczynia szklane muszą być wolne od wad, które mogłyby osłabić ich wytrzymałość; w szczególności ciśnienie wewnętrzne musi być odpowiednio zmniejszone. Grubość ścian nie może być w żadnym przypadku mniejsza niż 2 mm.

Zamknięcie musi być zabezpieczone dodatkowym urządzeniem, jak czop, kaptur, opieczętowanie, przewiązanie itp., które nadaje się do przeszkodzenia wszelkiemu rozluźnieniu w czasie przewozu.

2. Opakowanie poszczególnych materiałów.

183

(1)

Materiały, wymienione w punktach 1 i 2, należy pakować do beczek żelaznych albo do naczyń z blachy czarnej, naczyń z blachy żelaznej pokrytej ołowiem albo też do naczyń z blachy białej. Materiały, wymienione w punkcie 1, w ilościach najwyżej do 5 kg mogą być pakowane również w naczynia szklane. Naczynia powinny być w każdym przypadku suche. Jeżeli materiał nie jest zapakowany do zalutowanej puszki metalowej z zalutowaną przykrywą, to do naczynia z materiałami, wymienionymi w punkcie 1, należy dodać tyle oleju mineralnego o punkcie zapłonu przy 50ºC, by płyn zupełnie nakrył materiał.

(2)

Naczynia zawierające materiały, wymienione w punktach 1 i 2, z wyjątkiem beczek żelaznych, powinny być umieszczone nieruchomo w opakowaniu zewnętrznym, mianowicie:

a) naczynia metalowe z materiałami wymienionymi w punkcie 1: w drewnianych skrzyniach zewnętrznych lub w żelaznych koszach ochronnych;

b) naczynia szklane z materiałami wymienionymi w punkcie 1: w drewnianych skrzyniach zewnętrznych szczelnie wyłożonych od wewnątrz zwyczajną blachą żelazną, blachą pokrytą ołowiem albo białą blachą żelazną. Przy pakowaniu do naczyń szklanych, zawierających nie więcej niż 250 g, zamiast wyłożonych skrzyń drewnianych mogą być używane również naczynia ze zwyczajnej blachy żelaznej, blachy pokrytej ołowiem lub białej blachy żelaznej. Naczynia szklane należy układać w opakowaniu wewnętrznym, przekładając niepalnym materiałem wypełniającym.

(4)

Co do przewozu sodu (pkt 1) i węglika wapnia (pkt 2) w wagonach-zbiornikach i pojemnikach patrz c. m. 189.

3. Pakowanie razem.

184

Materiały wymienione pod c. m. 181 mogą być łączone w jedną sztukę przesyłki razem ze sobą, z materiałami lub przedmiotami innych klas albo z innymi towarami tylko pod warunkiem zachowania następujących przepisów:

a) razem ze sobą: materiały wymienione w tym samym punkcie, pod warunkiem zachowania przepisów o opakowaniu wewnętrznym, w opakowaniu zewnętrznym, jakie jest przewidziane dla materiałów tego punktu;

b) razem ze sobą, z materiałami lub przedmiotami innych klas - jeżeli i o ile pakowanie razem jest również i dla nich dozwolone - lub z innymi towarami:

wszystkie materiały wymienione pod c. m. 181 w ilościach nie większych niż 5 kg każdego z tych materiałów, materiały wymienione w punktach 1 i 2 zapakowane do naczyń metalowych według c. m. 183 (1), a amidek sodu (pkt 3) zapakowany do skrzyń drewnianych według c. m. 183 (3), w drewnianym naczyniu zbiorowym z innymi towarami pakowanymi razem.

4. Napisy i nalepki ostrzegawcze na sztukach przesyłki (patrz Dodatek V).

185

(2)

Materiały, które wolno przewozić luzem, można ładować również do małych pojemników.

2. Napisy i nalepki ostrzegawcze na wagonach.

191

Na wagonach-zbiornikach z węglikiem wapnia (pkt 2) należy po stronie zamknięcia umieścić wyraźny i nie zacierający się napis: "Szczelnie zamykać po napełnieniu i opróżnieniu". Napis powinien być sporządzony w jednym z języków urzędowych kraju nadania, a prócz tego w języku francuskim, niemieckim lub włoskim, jeżeli taryfy międzynarodowe lub osobne umowy, zawarte pomiędzy zarządami kolejowymi, nie stanowią inaczej.

E. Zakaz ładowania razem.

192

Materiałów klasy Ie nie wolno ładować razem do jednego wagonu z materiałami radioaktywnymi klasy IVb (c. m. 451).

193

Na przesyłki, które nie mogą być ładowane razem do jednego wagonu, należy sporządzać osobne listy przewozowe (art. 6 § 9 ust. 2 KMT).

F. Próżne opakowanie. Inne przepisy.

194

Próżne wagony-zbiorniki i pojemniki, które zawierały sód (pkt 1) albo węglik wapnia (pkt 2), powinny być hermetycznie zamknięte, jakby były ładowane.

195-199

KLASA II.

MATERIAŁY SAMOZAPALNE

1.

Wyszczególnienie materiałów.

200

Spośród materiałów określonych w tytule klasy II dopuszcza się do przewozu tylko materiały wymienione pod c. m. 201 i to tylko na warunkach przewidzianych pod c. m. 201 do 221. Wskutek tego uważa się je za materiały Załącznika I.

201

1. Fosfor zwyczajny (biały lub żółty).

2. Związki fosforu z metalami ziem alkalicznych,. jak fosforek wapnia, fosforek strontu,

Uwaga. Związki fosforu z metalami ciężkimi, jak żelazo, miedź, cyna itp. nie podlegają przepisom Załącznika I.

3. Cynkoetyl, cynkometyl, etyl magnezowy, rozpuszczone lub nie rozpuszczone w eterze, i inne podobne ciecze, które zapalają się same w powietrzu.

4. a) Używane szmaty i pakuły;

następujące materiały zatłuszczone lub zaoliwione: wełna, sierść (i włosie), wełna sztuczna, wełna regenerowana, bawełna, bawełna regenerowana, włókna sztuczne, jedwab, len, konopie i juta, również jako odpadki przędzenia lub tkania.

Patrz również c. m. 201 a, pod a).

Uwaga. 1. Włókna syntetyczne nie podlegają przepisom Załącznika I.

2. Zwilżone materiały, wymienione w punktach 4b) i 4c) są wyłączone od przewozu.

5. a) Pył i proszek aluminiowy lub cynkowy, również mieszaniny pyłu albo proszku z aluminium i pyłu lub proszku cynkowego, także natłuszczone lub naoliwione; pył z filtrów wielkopiecowych;

następujące sole kwasu podsiarkowego (H₂S₂O₄): podsiarczyn sodu (hydrosulfit), podsiarczyn potasu, podsiarczyn wapnia, podsiarczyn cynku.

Co do a) patrz również c. m. 201 a pod a) i b); co do b) i c) patrz również c. m. 201a pod a).

6. Sadze świeżo wyżarzone. Patrz również c. m. 201a pod a).

7. Węgiel drzewny świeżo wypalony, w postaci proszku, ziarnisty lub w kawałach. Patrz również c. m. 201a pod a) i klasę IIIb pkt I (c. m. 331).

Uwaga. Przez węgiel drzewny świeżo wypalony rozumie się: węgiel drzewny w kawałkach - taki, od wypalenia którego nie upłynęło 4 dni;

węgiel drzewny w postaci proszku lub ziarnisty o ziarnach mniejszych niż 8 mm - taki, od wypalenia którego nie upłynęło 8 dni, co należy rozumieć, że chłodzenie powietrzem, dokonane było w cienkich warstwach lub inną metodą gwarantującą stopniowe chłodzenie.

8. Mieszaniny materiałów palnych ziarnistych lub porowatych ze składnikami ulegającymi jeszcze samoutlenianiu, jak olejem lnianym, pokostem z oleju lnianego lub pokostem z innych podobnych olejów, żywicą, olejem żywicznym, pozostałościami naftowymi itp. (np. masa korkowa, lupulina), oraz odpadki oleiste otrzymywane przy odbarwianiu oleju z soi. Patrz również c. m. 201 pod a).

9. Papier, tektura i wyroby z tych materiałów (np. rurki i pierścienie z tektury), płyty z fibry, z drzewa, pasma nici, tkaniny, przędza, sznurki, odpadki z przędzenia lub tkania, wszystko nasycone samoutleniającymi się olejami, tłuszczami, pokostami lub innymi substancjami nasycającymi. Patrz również c. m. 201 a pod a) i klasą IIIb pkt 1 (c, m. 331).

Uwaga. Materiały wymienione w punkcie 9, wykazujące wilgotność więcej niż higroskopijną, są wyłączone od przewozu.

10. Worki po drożdżach używane. Patrz również c. m. 201 a pod a).

11. Worki z tkanin, próżne, po azotanie sodu.

Uwaga. Worki z tkanin zupełnie oczyszczone przez wymycie z azotanu sodu, który je był nasycił, nie podlegają przepisom Załącznika I

12. Próżne beczki z blachy żelaznej nie oczyszczone, które zawierały zwyczajny fosfor (pkt 1).

13. Próżne naczynia nie oczyszczone, które zawierały cynkoetyl, cynkometyl, magnezoetyl lub inne ciecze samozapalne wymienione w punkcie 3.

Uwaga do punktów 12 i 13. Próżne opakowania, które zawierały inne materiały klasy II, nie podlegają przepisom Załącznika I.

201a

Materiały nadane do przewozu na warunkach niżej podanych nie podlegają przepisom Załącznika I:

a) materiały wymienione w punktach 4 do 10, jeżeli ich stan wyłącza wszelkie niebezpieczeństwo samozapalenia, a nadawca potwierdzi to w liście przewozowym oświadczeniem "Materiał niesamozapalny"; jednak co do materiałów wymienionych w punktach 7 i 9 patrz klasę IIIb, pkt 1 (c. m. 331)

b) pył i proszek aluminiowy lub cynkowy (pkt 5a) np. zapakowany razem z lakierami do wyrobu farb jeżeli są one starannie opakowane w ilościach nie przewyższających 1 kg.

2..

Przepisy o przewozie.

(Przepisy dotyczące próżnego opakowania podane są pod F.)

A. Sztuki przesyłki.

1. Ogólne przepisy o opakowaniu.

202

(4)

Jeśli są dozwolone lub przepisane naczynia szklane, porcelanowe, kamionkowe lub tym podobne, to muszą one być ułożone w opakowaniu zewnętrznym, przełożone materiałem wypełniającym.

Zamknięcie musi być zabezpieczone dodatkowym urządzeniem, jak czop, kaptur, opieczętowanie, przewiązanie itp., które nadaje się do przeszkodzenia wszelkiemu rozluźnieniu w czasie przewozu.

(1)

Fosfor zwyczajny (pkt 1) należy pakować:

a) w zalutowane naczynia z blachy żelaznej, układane w skrzyniach drewnianych, albo

b) w beczki z blachy żelaznej, z wyjątkiem tych, których przykrywy zamyka się przez dociśnięcie; beczki powinny być zamknięte hermetycznie, a waga ich wraz z zawartością nie powinna przekraczać 500 kg. Jeśli ważą więcej niż 100 kg to powinny mieć obręcze przy dnach i obręcze do przetaczania;

c) w ilości nie przewyższającej 250 kg, również w hermetycznie zamknięte naczynia szklane, które należy przekładając materiałem wypełniającym układać w zalutowanych naczyniach blaszanych, umieszczonych następnie w ten sam sposób w skrzyniach drewnianych.

(2)

Materiały, wymienione w punkcie 5b), należy pakować do szczelnych, dobrze zamykających się beczek żelaznych, albo do drewnianych skrzyń wyłożonych szczelnie blachą, albo do dobrze zamykających się puszek z blachy białej lub blachy aluminiowej i następnie do drewnianych skrzynek. Przy pojedynczo nadawanych do przewozu puszkach z blachy białej lub z blachy aluminiowej wystarczy zamiast skrzynki drewnianej opakowanie z tektury falistej. Sztuka przesyłki nie powinna ważyć więcej niż 12 kg.

(3)

Materiały, wymienione w punkcie 5c), należy pakować do hermetycznie zamykanych beczek żelaznych, które razem z zawartością nie powinny ważyć więcej niż 50 kg, albo do beczek żelaznych hermetycznie zamykanych.

208

Materiały, wymienione w punktach 6 do 10, należy pakować do dobrze zamykających się naczyń. Naczynia drewniane, przeznaczone do przewozu materiałów wymienionych w punktach 6 i 7, muszą być wyłożone szczelnym materiałem.

209

Próżne worki po azotanie sodu (pkt 11) należy, ułożywszy w dobrze związane i sprasowane pakiety, pakować do drewnianych skrzyń, albo pomiędzy kilka warstw mocnego papieru lub nieprzemakalnej tkaniny:

3. Pakowanie razem.

210

Spośród materiałów, wymienionych pod c. m. 201, mogą być łączone w jedną sztukę przesyłki razem ze sobą, z materiałami i przedmiotami innych klas albo z innymi towarami tylko materiały niżej podane i to tylko pod następującymi warunkami:

a) razem ze sobą; materiały wymienione w tym samym punkcie w przepisanym opakowaniu;

b) z materiałami i przedmiotami innych klas - jeżeli i o ile pakowanie razem jest również dla nich dozwolone - albo z innymi towarami:

1. fosfor zwyczajny (pkt 1) w ilościach nie większych niż 250 g, opakowany według c. m. 203 w naczyniach z białej blachy albo w naczyniach szklanych, ułożonych w naczyniach blaszanych, które należy z innymi pakowanymi razem towarami łączyć w drewnianym naczyniu zbiorowym;

2. materiały, wymienione w punkcie 2, w ogólnej ilości nie większej niż 5 kg, opakowane według c. m. 204, albo w naczyniach kruchych (do 2 kg), ułożonych w skrzyniach albo w naczyniach blaszanych, które należy z innymi pakowanymi razem towarami łączyć w drewnianym naczyniu zbiorowym;

3. materiały, wymienione w punkcie 5 (z wyjątkiem pyłu z filtrów wysokopiecowych), w ogólnej ilości nie większej niż 1 kg, jednak nie z kwasami, ługami alkalicznymi, ani z cieczami zawierającymi wodę. Materiały te, zapakowane do zamkniętych szklanek lub pudełek blaszanych, a szklanki ułożone ponadto w puszkach blaszanych lub tekturowych, należy łączyć z pakowanymi razem innymi towarami w drewnianym naczyniu zbiorowym;

4. materiały, wymienione w punkcie 9, opakowane według przepisów dla sztuk przesyłek, z innymi pakowanymi razem towarami w drewnianym naczyniu zbiorowym.

4. Napisy i nalepki ostrzegawcze na sztukach przesyłki. (patrz Dodatek V).

211

(2)

W liście przewozowym sporządzonym na przesyłkę, w której materiał wymieniony pod c. m. 201 został zapakowany razem z innymi materiałami lub przedmiotami Załącznika I albo z innymi towarami, należy wzmianki przewidziane dla każdego z tych materiałów lub przedmiotów umieścić osobno.

D. Sprzęt i urządzenia przewozowe.

1. Przepisy dotyczące wagonów i ładowania.

214

Należy ładować:

a) sztuki przesyłki z materiałami wymienionymi w punkcie 3 do wagonów nie krytych. Sztuki przesyłki, których waga nie przewyższa 25 kg. można ładować również do wagonów krytych;

b) materiały, wymienione w punkcie 4, nie opakowane oraz nie opakowany pył z filtrów wysokopiecowych (punkt 5a) do wagonów żelaznych z ruchomymi pokrywami pod oponami;

c) sztuki przesyłki z materiałami wymienionymi w punkcie 9 do wagonów krytych lub wagonów nie krytych pod oponami.

215

(3)

Wagony-zbiorniki, przeznaczone do przewozu fosforu zwyczajnego, powinny odpowiadać następującym warunkom:

a) urządzenie ogrzewające nie może sięgać wnętrza naczynia, lecz powinno być umieszczone na zewnątrz. Inne rury muszą prowadzić do górnej części naczynia; otwory muszą znajdować się w górnej części naczynia i powinny być zupełnie pod przykryciem dającym się zaryglować;

b) naczynie powinno być zrobione ze stali; ściany nie mogą być nigdzie cieńsze niż 10 mm;

c) naczynie powinno przed pierwszym użyciem przebyć próbę hydrauliczną pod ciśnieniem manometrycznym co najmniej 7 kg/cm²;

d) naczynie powinno posiadać stały znak orientacyjny, wskazujący najwyższy punkt, którego woda nie może przekroczyć, jak również urządzenie wewnątrz naczynia do stwierdzenia poziomu fosforu.

216

(1)

Naczynia wymienione w punkcie 12, powinny być dobrze zamknięte. Wagony-zbiorniki, które zawierały fosfor zwyczajny, powinny przy nadawaniu do przewozu:

albo być napełnione azotem; nadawca powinien stwierdzić, że zbiornik po zamknięciu nie przepuszcza gazu;

albo być napełnione wodą najwyżej do 96% swej pojemności; w czasie od dnia 1 października do dnia 31 marca należy dodawać do wody tyle środka chroniącego przed zamarzaniem, by woda podczas przewozu nie zamarzała; zastosowany środek chroniący przed zamarzaniem nie powinien działać żrąco ani reagować w zetknięciu z fosforem.

KLASA IIIa.

MATERIAŁY PŁYNNE ŁATWO ZAPALNE

1.

Wyszczególnienie materiałów.

300

(4)

Za równoznaczne z ciałami stałymi rozpuszczalnymi w cieczach uważa się sykatywy, oleje zgęszczone (gęste oleje lniane) i tym podobne materiały (z wyjątkiem nitrocelulozy), których punkt zapłonu leży powyżej 100°C.

301

1. Ciecze nie dające się zmieszać z wodą, których punkt zapłonu leży poniżej 21° C, chociażby zawierały nie więcej niż 30% ciał stałych bądź rozpuszczalnych w cieczach bądź znajdujących się w nich w zawiesinie, lub też jednych i drugich, jak:

ropa naftowa surowa lub inne oleje surowe jak również lotne destylaty ropy naftowej i innych olejów surowych, smoły z węgla kamiennego, z węgla brunatnego, z łupku, z drewna i z torfu, np. eter naftowy, pentany, benzyna, benzeon i toluen; produkty skroplenia gazu ziemnego (gazolina) ; octan etylowy; eter etylowy {eter siarczany), mrówczan etylu i inne etery i estry; kolodium, semikolodium i inne roztwory nitrocelulozy z zawartością mniej niż 55% nitrocelulozy zawierającej najwyżej 12,6°/o azotu; siarczek węgla; niektóre węglowodory chlorowane np. 1, 2 - dwuchloroetan). Patrz również c. m. 301 a, pod a).

2. Ciecze nie dające się zmieszać z wodą, których punkt zapłonu leży poniżej 21°C, jeżeli zawierają więcej niż 30% ciał stałych (z wyjątkiem nitrocelulozy) bądź rozpuszczalnych w cieczach, bądź znajdujących się w nich w zawiesinie, lub też jednych i drugich, jak:

niektóre farby do rotograwiury i do skór, jak również niektóre lakiery, farby lakierowe i roztwory kauczuku (gumy). Patrz również c. m. 301 a, pod b).

3. Ciecze nie dające się zmieszać z wodą, których punkt zapłonu leży pomiędzy 21° C włącznie a 55°C włącznie, chociażby zawierały nie więcej niż 30% ciał stałych bądź rozpuszczalnych w cieczach, bądź znajdujących się w nich w zawiesinie, lub też jednych i drugich, jak: terpentyna, średniociężkie destylaty ropy naftowej i innych olejów surowych, smoły z węgla kamiennego, z węgła brunatnego, z łupku, z drewna i z torfu, np. "white spirit" (namiastka terpentyny), benzol ciężki, nafta (do oświetlania, ogrzewania i motorów), ksylol, kumen, solventnafta; butanol; octan butylu (eter butylowy); octan amylu; bezwodnik octowy; nitrometan, także niektóre mononitroparafiny, niektóre węglowodany chlorowane (np. monochlorobenzen). Patrz również c. m. 301 a, pod b).

4. Ciecze nie dające się zmieszać z wodą, których punkt zapłonu leży powyżej 55° C do 100°C włącznie, chociażby zawierały nie więcej niż 30% ciał stałych bądź rozpuszczalnych w cieczach, bądź znajdujących się w nich w zawiesinie, lub też jednych i drugich, jak:

niektóre smoły i ich destylaty; oleje do ogrzewania, oleje do motorów Diesla, niektóre ciężkie frakcje nafty; tetralina (tetrahydronaftalen) ; nitrobenzen; niektóre węglowodory chlorowane np. chlorek benzoilu), kresol techniczny. Patrz również c. m. 301 a, pod b).

5. Ciecze dające się zmieszać z wodą w dowolnym stosunku, których punkt zapłonu leży poniżej 21°C, chociażby zawierały nie więcej niż 30% ciał stałych, bądź rozpuszczalnych w cieczach, bądź znajdujących się w nich w zawiesinie, lub też w jednych i drugich, jak:

alkohol metylowy (metanol, spirytus drzewny), również skażony; alkohol etylowy (etanol, spirytus zwykły), również skażony aldehyd octowy; aceton i mieszaniny acetonu; pirydyna. Patrz również c. m. 301 a, pod b).

6. Naczynia próżne nie oczyszczone, które zawierały:

ciecze łatwo zapalne, wymienione w punktach 3 do 5 (z "wyjątkiem aldehydu octowego, acetonu lub mieszanin acetonu).

301a

Nie uważana są za materiały Załącznika I materiały nadane do przewozu -na niżej podanych warunkach:

a) płyny wymienione w punkcie 1: w ilościach po 200 g w naczyniu z blachy, szkła, porcelany, kamionki itp.; najwyżej 10 takich sztuk naczyń należy mocno ułożyć w opakowaniu zbiorowym z blachy, drewna lub kartonu i dobrze zabezpieczyć od rozbicia;

b) płyny wymienione w punktach 2 do 5: 1 kg w naczyniu i 10 kg w sztuce przesyłki; materiały te powinny być opakowane tak samo, jak materiały wymienione w punkcie 1.

2.

Przepisy o przewozie.

(Przepisy dotyczące próżnego opakowania podane są pod lit. F).

A. Sztuki przesyłki.

1. Ogólne przepisy o opakowaniu.

302

(3)

Opakowanie oraz jego zamknięcia powinny być we wszystkich swych częściach tak mocne i trwałe, aby nie rozluźniały się w czasie przewozu i odpowiadały z całą pewnością normalnym wymaganiom przewozu. Opakowanie wewnętrzne powinno być dobrze ułożone w opakowaniu zewnętrznym.

Butelki i inne naczynia szklane powinny być wolne od wad, które mogłyby osłabić ich wytrzymałość; w szczególności ciśnienie wewnętrzne powinno być odpowiednio zmniejszone. Grubość ścian nie może w żadnym przypadku być mniejsza niż 2 mm; nie może być ona mniejsza niż 3 mm, jeśli ciężar naczynia wraz z zawartością przekracza 35 kg.

Zamknięcie musi być zabezpieczone dodatkowym urządzeniem, jak czop, kaptur, opieczętowanie, przewiązanie itp., które nadaje się do przeszkodzenia wszelkiemu rozluźnieniu w czasie przewozu.

(1)

Ciecze łatwo zapalne, wymienione w punktach 1 i 2, jak. również ksylol, octan anylu i bezwodnik octowy (pkt 3) należy pakować do naczyń metalowych, szklanych, porcelanowych, kamionkowych lub tym podobnych. Roztwory kauczuku w ksylolu (tzw. gumy), wymienione w punkcie 2, można również pakować do beczek dębowych. Inne ciecze łatwo zapalne, wymienione w punktach 3 (z wyjątkiem nitrometanu), 4 i 5, należy pakować do naczyń metalowych, drewnianych, szklanych" porcelanowych, kamionkowych lub tym podobnych.

(2)

Co do przewozu w wagonach-zbionikach oraz pojemnikach-cysternach patrz c. m. 312.

306

Zbiorniki pojazdów z napędem silnikowym - nawet jeśli pojazdy są załadowane do wagonów krytych - mogą zawierać materiał pędny. Jeśli w przewodzie między zbiornikiem a gaźnikiem jest umieszczony zawór, to należy go zamknąć. Zbiorniki pomocnicze, dobrze przymocowane do pojazdu, mogą również zawierać materiał pędny pod warunkiem, by były zamknięte. Motocykle ze zbiornikami, zawierającymi materiał pędny, powinny być ładowane stojąco i zabezpieczone od upadku.

3. Pakowanie razem.

307

Materiały wymienione pod c. m. 301 mogą być łączone w jedną sztukę przesyłki razem ze sobą, z materiałami lub przedmiotami innych klas - jeżeli i o ile pakowanie razem również dla nich jest dozwolone -lub z innymi towarami, pod warunkiem zachowania następujących przepisów:

a) w ograniczonej ilości:

1. siarczek węgla (pkt 1) w ilościach nie większych niż 5 kg;

2. produkty skroplenia gazu ziemnego, eter etylowy oraz roztwory zawierające eter etylowy (np. kolodium), wymienione w punkcie 1, w ilościach ogólnych nie większych niż 20 kg;

3. inne płyny, wymienione w punkcie 1, w ilościach ogólnych nie większych niż 100 kg.

Uwaga. Dla cieczy, wymienionych w punktach 2 do 5, nie ma ograniczeń co do wagi.

b) łączenie cieczy wymienionych w punktach 1 do 5 z materiałami klasy IIIc (c. m. 371) nie jest dozwolone;

c) wszystkie materiały (punkty 1 do 5), opakowane według przepisów dla sztuk przesyłki, należy umieścić z innymi pakowanymi razem towarami w mocnym opakowaniu zbiorowym; przy łączeniu materiałów wymienionych pod c. m. 301 razem ze sobą wystarczy jako naczynie zbiorowe - naczynie ochronne, opisane pod c. m. 304.

4. Nalepki i napisy ostrzegawcze na sztukach przesyłki (patrz Dodatek V).

308

(5)

Przy przesyłkach wagonowych nie jest konieczne zaopatrywanie sztuk przesyłki w nalepki przewidziane wyżej pod (1), (2) i (4) według wzorów nr nr 2 i 3 (patrz również c. m. 314).

B. Sposób nadawania. Ograniczenia w przyjmowaniu do przewozu.

309

Ciecze, wymienione w punktach 1, 2 i 3, oraz aldehyd octowy, aceton i mieszaniny acetonu (pkt 5) dopuszcza się do przewozu jako przesyłki pośpieszne tylko w przesyłkach wagonowych z wyjątkiem przesyłek, które zgodnie z c. m. 311 (2) mogą być ładowane do wagonów krytych.

C. Wzmianki w liście przewozowym.

310

(2)

Można jednak ładować do wagonów krytych - bez względu na ilość sztuk - naczynia szklane, porcelanowe, kamionkowe itp., jeżeli te naczynia są zapakowane, przy przełożeniu materiałem wypełniającym, do opakowania ochronnego z pełnymi ścianami (koszów używać nie wolno).

a) sztuki przesyłki z siarczkiem węgla (pkt 1), które nie ważą więcej niż 12 kg, z produktami skroplenia gazu ziemnego, eterem etylowym i roztworami zawierającymi eter etylowy (np. kolodium) (pkt 1), których waga nie przewyższa 40 kg, z eterem etylowym w butelkach szklanych o zawartości nie więcej niż 250 g, umieszczonych w zamkniętym opakowaniu drewnianym, którego waga nie przewyższa 50 kg, i sztuki przesyłki z innymi cieczami wymienionymi w punkcie 1, których waga nie przewyższa 75 kg;

b) sztuki przesyłki z cieczami, wymienionymi w punktach 2 i 3, oraz z aldehydem octowym, acetonem i mieszaninami acetonu (pkt 5), jeśli waga' ich nie przewyższa 100 kg. Waga bębnów nie może przewyższać 250 kg, a waga beczek blaszanych z obręczami wzmacniającymi i z obręczami do przetaczania oraz waga innych naczyń o takiej samej wytrzymałości i szczelności 500 kg;

c) opakowanie zbiorowe z naczyniami, które w myśl powyższych przepisów pod a) i b) można ładować do wagonów krytych, jeśli sztuka przesyłki nie waży więcej niż 100 kg.

(2)

Naczynia powinny być zrobione z blachy żelaznej lub z innej blachy metalowej i uziemione elektrycznie. Naczynia i ich zamknięcia powinny odpowiadać ogólnym przepisom o opakowaniu c. m. 302. Naczynia ruchome powinny być tak umocowane na podwoziach, by nie mogły się przesuwać. Co do zamknięć patrz również pod (3), (5) i (6). (Przez naczynia ruchome należy rozumieć takie naczynia, które - stosownie do specjalnej budowy wagonu - można zdjąć z wagonu dopiero po rozebraniu urządzeń umacniających).

(4)

Próżne naczynia i naczynia wagonów-zbiorników. po alkoholu metylowym (pkt 5) należy. zaopatrzyć w nalepki wzoru nr 3 (patrz Dodatek V).

318

Naczynia z cieczami, wymienionymi w punktach 1 i 2, jak również z aldehydem octowym, acetonem lub mieszaninami acetonu (pkt 5), w razie uszkodzenia podczas przewozu, powinny być niezwłocznie, wyładowane, a gdyby nie można ich w krótkim czasie naprawić, mogą być sprzedane bez dalszych formalności wraz z zawartością na rachunek nadawcy.

319-329

KLASA IIIb.

MATERIAŁY STAŁE ŁATWO ZAPALNE

1.

Wyszczególnienie materiałów.

330

Spośród materiałów określonych w tytule plasy IIIb materiały wymienione pod c. m. 331 podlegają przepisom przewidzianym pod c. m. 331 do 355. Materiały te uważa się wskutek, tego za materiały Załącznika I.

331

1. Materiały, które mogą się łatwo zapalić od iskier lokomotywy, np. mączka drzewna, trociny drzewne, wióry drzewne, wełna drzewna i celulozą drzewna, stary papier i odpadki pa-i pieni, wełna papierowa, trzcina (z wyjątkiem trzciny hiszpańskiej), sitowie, siano, słoma, również sucha (także słoma kukurydziana, ryżowa lub lniana), materiały włókiennicze pochodzenia roślinnego i odpadki materiałów włókienniczych pochodzenia roślinnego, korek sproszkowany lub ziarnisty, napęczniały lub nie, też z dodatkiem smoły lub innych materiałów nieskłonnych do samozapalenia się i drobne odpadki korkowe. Patrz również klasę II, cm. 201, punkty 7 i 9, oraz cm. 201 a pod a).

Uwaga. 1. Osłony i płyty sporządzone przez sprasowanie korka napęcznianego, także z dodatkiem smoły lub innych materiałów nieskłonnych do samozapalenia się, nie podlegają przepisom Załącznika I.

2. Korek nasycony materiałami skłonnymi do samozapalania się jest wyłączony od przewozu.

2. Siarka (również kwiat siarkowy),

3. Celoidyna, materiał wytwarzany przez niezupełne odparowanie alkoholu zawartego w kolodium i zawierający głównie bawełnę koloidową.

4. Celuloid w płytkach, arkuszach, prętach lub mikach.

5. Celuloid filmowy, tj. surowiec do wyrobu filmów bez emulsji w zwojach oraz wywołane filmy z celuloidu.

Uwaga. Filmy nie naświetlone i filmy naświetlone, lecz nie wywołane, są przedmiotami klasy VII (patrz c. m. 701, pkt 2).

6. Odpadki celuloidu i odpadki filmów celuloidowych.

Uwaga. Odpadki filmów nitrocelulozowych, mytych i poddanych dalszej przeróbce przez wygotowanie pod ciśnieniem, materiałami klasy la (patrz c. m. 21, pkt 5).

7. Nadtlenek benzoilu, zawierający nie mniej niż 10°/o, ale mniej niż 25 % wody.

Uwaga. Materiał ten, jeśli zawiera mniej niż 10% wody, nie jest dopuszczony do przewozu, a jeśli zawiera 25% i więcej wody nie podlega przepisom Załącznika I

8. a) Nitroceluloza słabo nitrowana (jak bawełna kolodiowa), tj. z zawartością azotu do 12,6%, dobrze stabilizowana ł zawierająca co najmniej 25% wody albo alkoholu (etylowego, propylowego, butylowego, anylowego lub ich mieszanin) albo ksylenu, albo mieszanin wody z alkoholem albo alkoholu z kamforą.

Uwaga. Nitroceluloza z zawartością azotu powyżej 12% jest materiałem klasy Ia (patrz c. m. 21 pkt 1).

Nitroceluloza plastylikowana, zawierająca nie mniej niż 18% ftalonu butylu (palatinol C) lub innego plastyfikatora (zmiękczacza), także pod postacią płatków, zawierająca nie mniej niż 40°/o nitrocelulozy.

Uwaga. Płatki zawierające mniej niż 40% nitrocelulozy nie podlegają przepisom Załącznika 1.

Do a) i b) patrz Dodatek I c. m. 1101.

9. Fosfor czerwony (bezpostaciowy) i półtorasiarczek fosforu.

10. Kauczuk (guma) mielony i pył kauczowy (gumowy).

11. Miał węglowy z węgla kamiennego, z węgla brunatnego, z koksu, z węgla brunatnego lub z torfu, wyrabiany sztucznie (np. przez zmielenie lub w inny sposób) jak również zobojętniony (tj. pozbawiony skłonności do samozapalania), półkoks z węgla brunatnego.

Uwaga. 1. Pył naturalny, który opada przy wydobywaniu węgla koksu lub torfu, nie podlega przepisom Załącznika I.

2. Niezupełnie zobojętniony półkoks z węgla brunatnego nie jest dopuszczony do przewozu.

. Masa do oczyszczania gazu świetlnego bazowana na tlenku żelaza, używana.

Uwaga. Jeśli używana masa do oczyszczania gazu świetlnego była dobrze przechowywana i przewietrzana, a nadawca potwierdził to w liście przewozowym przez zamieszczenie oświadczenia "Dobrze przechowywano i przewietrzano", wówczas nie podlega ona przepisom Załącznika I.

13. Naftalina surowa lub rafinowana. Patrz również c. m 331 a.

331a

Naftalina w postaci kulek lub łusek (pkt 13) nie podlega przepisom Załącznika I, jeśli jest zapakowana do dobrze zamkniętego pudełka z tektury lub drewna, przy czym waga jednego pudełka nie może przekraczać 1 kg, a najwyżej 10 takich pudełek zapakowano do skrzyni drewnianej.

2.

Przepisy o przewozie.

A. Sztuki przesyłki.

1. Ogólne przepisy o opakowaniu.

332

(4)

Materiały wypełniające, służące do układania w nich przedmiotów, powinny być dostosowane do właściwości zawartości; powinny być one zwłaszcza chłonne, jeśli zawartość jest płynna lub może wydzielać płyny

2. Opakowanie poszczególnych materiałów.

333

Materiały, wymienione w punktach 1 i 2, jeśli są wysyłane jako drobne przesyłki pośpieszne, należy pakować do drewnianego opakowania; do przewozu mączki drzewnej, trocin drzewnych, węgła drzewnego, korka sproszkowanego lub ziarnistego, drobnych odpadków korkowych (pkt 1) i siarki (pkt 2) można używać do opakowania również mocnych worków papierowych albo worków z juty gęsto tkanej.

334

Celoidyna (pkt 3) powinna być tak opakowana, aby nie wysychała.

335

(1)

Materiały wymienione w punkcie 8 a) należy pakować w taki sposób, by opakowanie nie przepuszczało cieczy, mianowicie:

a) w naczynia drewniane lub w nieprzemakalne beczki tekturowe; te naczynia i beczki powinny być wyłożone od wewnątrz materiałem nie przepuszczającym cieczy albo

b) w beczki powleczone od wewnątrz warstwą cynku lub ołowiu, albo

c) w beczki z blachy białej, cynkowej lub aluminiowej, które należy układać pojedynczo lub po kilka w skrzyniach drewnianych, przekładając, materiałem wypełniającym.

(1)

Fosfor czerwony (pkt 9) należy pakować:

a) w naczynia lub bańki z blachy żelaznej lub, białej, które pojedynczo lub po kilka należy układać w mocnych skrzyniach drewnianych; sztuka przesyłki nie może ważyć więcej niż 100 kg; albo

b) w naczynia szklane lub kamionkowe o grubości ścian co najmniej 3 mm; pojedyncze naczynie nie może zawierać więcej niż 12,5 kg fosforu. Naczynia te należy układać pojedynczo lub po kilka w mocnych skrzyniach drewnianych, przekładając materiałem wypełniającym; sztuka przesyłki nie może ważyć więcej niż 100 kg; albo

c) w bębny metalowe lub w mocne beczki żelazne, które - jeśli ważą więcej niż 200 kg - powinny być zaopatrzone od zewnątrz w obręcze wzmacniające i w obręcze do przetaczania.

(2)

W przesyłkach wagonowych można ją również przewozić bez opakowania według c. m. 350 (4).

3. Pakowanie razem.

345

Spośród materiałów wymienionych pod c. m. 331 mogą być łączone w jedną sztuką przesyłki razem z sobą lub z innymi towarami tylko materiały niżej wymienione i to tylko pod następującymi warunkami:

a) razem z sobą: materiały wymienione w tym samym punkcie w przepisanym opakowaniu. Sztuka przesyłki, w której zapakowano razem przez owinięcie w tkaninę celuloid w prętach i rurkach, nie może ważyć więcej niż 75 kg;

b) materiały wymienione w punktach 3 i 5 z towarami, które nie są objęte Załącznikiem I. Materiały te, opakowane według przepisów dla sztuk przesyłki, należy łączyć z innymi razem pakowanymi towarami w naczyniu zbiorowym.

Uwaga. Ograniczenia podane pod niniejszą c, m. nie obejmują materiałów wymienionych w punkcie 1, jeżeli używa się ich jako materiałów do pakowania lub wypełniających.

4. Napisy i nalepki ostrzegawcze na sztukach przesyłki (patrz Dodatek V).

346

Każda sztuka przesyłki, zawierająca filmy wymienione w punkcie 5, powinna być zaopatrzona w napis "Film". Napis ten powinien być sporządzony w jednym z języków urzędowych kraju nadania, a oprócz tego w języku francuskim, niemieckim lub włoskim, jeżeli taryfy międzynarodowe lub osobne umowy zawarte między zarządami kolejowymi nie stanowią inaczej.

347

KLASA IIIc.

MATERIAŁY PODTRZYMUJĄCE PALENIE

1.

Wyszczególnienie materiałów.

370

Spośród materiałów określonych w tytule klasy IIIc materiały wymienione pod c. m. 371 podlegają przepisom przewidzianym pod c. m. 371 do 393. Materiały te uważa się wskutek tego za materiały Załącznika I.

Uwaga. Materiały podtrzymujące palenie, gdy są zmieszane z materiałami palnymi, są wyłączone od przewozu, jeśli pod działaniem ognia mogą być doprowadzone do wybuchu i jeśli zarówno na uderzenie jak i tarcie są bardziej wrażliwe od dwunitrobenzonu, chyba że są wyraźnie wymienione w klasach Ia lub Ic.

371

1. Kwas azotowy, zawierający więcej niż 70% czystego kwasu (HNO₃). Patrz również c. m. 371a pod a).

Uwaga. Kwas azotowy zawierający najwyżej 70% czystego kwasu (HNO₃) jest materiałem klasy V (patrz c. m. 501, pkt 1e).

2. Mieszaniny kwasu siarkowego z kwasem azotowym, zawierające więcej niż 30% czystego kwasu azotowego (HNO₃). Patrz również c. m. 371 a pod a).

Uwaga. Co do innych mieszanin kwasu siarkowego z kwasem azotowym patrz c. m. 501, pkt 1f.

3. Nadtlenek wodoru i roztwory wodne nadtlenku wodoru zawierające ponad 60% nadtlenku wodoru.

Uwaga. Co do roztworów wodnych nadtlenku wodoru zawierających najwyżej 60% nadtlenku wodoru patrz c. m. 501 pkt 11.

4. Czteronitrometan, nie zawierający zapalnych zanieczyszczeń. Patrz również c. m. 371 a pod a).

Uwaga. Czteronitrometan zawierający zapalne zanieczyszczenia jest wyłączony od przewozu.

5. Kwas nadchloranowy w roztworach wodnych zawierających nie mniej niż 50%, ale najwyżej 72,5% czystego kwasu (HClO₄). Patrz również c. m. 371 a pod a).

Uwaga Kwas nadchloranowy w roztworach wodnych zawierających najwyżej 50% czystego kwasu (HClO₄) jest materiałem klasy V [patrz c. m. 501, pkt 1i) ]. Roztwory wodne kwasu nadchloranowego, zawierające powyżej 72,5% czystego kwasu, jak również mieszaniny kwasu nadchloronowego z cieczą inną niż woda są wyłączone od przewozu.

6. a) Chlorany;

Uwaga. Chloran amonu nie jest dopuszczony do przewozu.

mieszaniny wymienionych pod a), b) i c) chloranów, nadchloranów i chlorynów między sobą.

Do a), b), c) id) patrz również c. m. 371 a pod. b)

Uwaga. Mieszaniny chloranu sodu, chloranu potasu lub chloranu wapnia z chlorkiem hygroskopijnym (jak chlorek magnezu lub chlorek wapnia), nie zawierające więcej niż 50% chloranu, są materiałami klasy IVa (patrz c. m. 401, pkt 16).

7. Nadchloran amonu. Patrz również c. m. 371 a pod b).

8. a) Azotan amonu, zawierający nie więcej niż 0,4% substancji zapalnych;

Uwaga. Azotan amonu, zawierający ponad 0,4% substancji zapalnych, nie jest dopuszczony do przewozu, chyba że jest częścią składową materiału wybuchowego z c. m. 21 pkt 10.

mieszaniny azotanu amonu z materiałem obojętnym (np. ziemia okrzemkowa, węglan wapnia, chlorek wapnia), które zawierają ponad 65% azotanu, a nie zawierają więcej niż 0,4% materiałów zapalnych.

Do a), b) i c) patrz również cm. 371 a pod b).

Uwaga. 1. Mieszaniny azotanu amonu z siarczanem amonu lub fosforanem amonu, zawierające najwyżej 40% azotanu, oraz mieszaniny azotanu amonu z nieorganicznym materiałem biernym, zawierające najwyżej 65% azotanu, nie podlegają przepisom Załącznika I.

2. Przy mieszaninach wymienionych pod c) mogą być uważane za materiały bierne tylko nieorganiczne materiały niezapalne i podtrzymujące palenie.

3. Nawozy sztuczne zmieszane, w których łączna zawartość azotu w azotanach i amoniaku nie przekracza 14% albo w których zawartość azotu w azotanach nie przekracza 7%, nie podlegają przepisom Załącznika I.

9. a) Azotan sodu;

mieszaniny azotanu amonu z azotanem sodu, azotanem wapnia, azotanem potasu lub azotanem magnezu.

Do a) i b) patrz również c. m. 371 a pod b).

Uwaga. 1. Mieszaniny azotanu amonu z azotanem wapnia lub azotanem magnezu lub obydwoma z nich, które zawierają mniej niż 10% azotanu amonu, nie podlegają przepisom Załącznika I.

2. Worki z tkanin po azotanie sodu niezupełnie oczyszczone z azotanu, którym są przepojone, są materiałem klasy II (patrz c. m. 201, pkt 11).

10. Azotyny nieorganiczne. Patrz również c. m. 371 a pod b).

Uwaga. Azotyn amonu i mieszaniny nieorganicznego azotynu z solą amonu nie są dopuszczone do przewozu.

11. a) Nadtlenek sodu i mieszaniny zawierające nadtlenek sodu, nie bardziej niebezpieczne od niego;

nadmanganiany sodu, potasu i wapnia.

Do a), b) i c) patrz również c. m. 371 a pod b).

Uwaga. Nadmanganian amonu oraz mieszaniny nadmanganianu z solą amonu są dopuszczone do przewozu.

12. Trójtlenek chromu (zwany też kwasem chromowym lub bezwodnikiem chromowym). Patrz również c. m, 371 a pod b)

13. Opakowanie próżne, nie oczyszczone, po chloranach, nadchloranach, chlorynach lub nieorganicznych azotynach. Patrz również c. m. 392.

371a

Materiały, nadane do przewozu na niżej podanych warunkach, nie są uważane za materiały Załącznika I:

a) materiały wymienione w punktach 1, 2, 4 i 5 w ilościach do 200 g każdego z nich, jeśli są zapakowane do naczyń szczelnie zamkniętych, odpornych na działanie zawartości; najwyżej 10 sztuk takich naczyń należy ułożyć do skrzyni drewnianej wyłożonej obojętnym materiałem chłonnym;

b) materiały wymienione w punktach 6 do 12 w ilościach do 10 kg, zapakowane najwyżej po 2 kg do naczyń szczelnie zamkniętych, odpornych na działanie zawartości; naczynia te należy ułożyć w mocnych szczelnych opakowaniach drewnianych lub blaszanych, posiadających szczelne zamknięcie.

2.

Przepisy o przewozie.

(Przepisy dotyczące próżnych opakowań podane są pod F).

A. Sztuki przesyłki.

1. Ogólne przepisy o opakowaniu.

372

(5)

Jeśli naczynia szklane, porcelanowe, kamionkowe lub tp. są przepisane lub dozwolone, to powinny być one układane w opakowaniu ochronnym, przekładane materiałem wypełniającym. Jako materiałów wypełniających należy używać materiałów niepalnych (np. azbest, wełna szklana, ziemia chłonna, ziemia okrzemkowa itp.), które się mogą tworzyć z zawartością naczynia niebezpiecznych związków. Jeśli zawartość jest płynna, to materiały wypełniające powinny być ponadto chłonne, a co do ilości powinny odpowiadać objętości płynów; w żadnym razie grubość wewnętrznej warstwy chłonnej nie powinna być mniejsza niż 4 cm.

Butelki i inne naczynia szklane muszą być wolne od wad, które obniżałyby ich odporność. W szczególności ciśnienie wewnętrzne musi być osłabione. Grubość ścian nie może być w żadnym przypadku mniejsza niż 2 mm; nie może ona być mniejsza niż 3 mm, jeśli naczynie wraz z zawartością waży więcej niż 35 kg.

Zamknięcie musi być zabezpieczone przez urządzenie dodatkowe, jak przykrywa, kapsel, zalakowanie, przewiązanie lub tp., które zapobiegałoby wszelkiemu rozluźnieniu podczas przewozu,

(1)

Nadtlenek wodoru i jego roztwory wodne, zawierające ponad 60% nadtlenku wodoru (pkt 3) należy pakować do naczyń metalowych, które mają stałą podstawę, nie dopuszczającą do przewrócenia się, a u góry mają otwór zabezpieczający równowagę pomiędzy ciśnieniem wewnętrznym a ciśnieniem atmosfery. Otwór ten powinien być zaopatrzony od wewnątrz w urządzenie, które pod każdym względem zabezpieczy od wytryskiwania płynu na zewnątrz, oraz powinien być zabezpieczony od zewnątrz przykrywą ze szczeliną wykluczającą jednak dostawanie się pyłu do wnętrza. Naczynia można napełniać najwyżej do 93% ich zawartości.

(3)

Materiały wymienione w punktach 11b) i 11c) należy pakować:

a) w niepalne naczynia, które mają zamknięcia hermetyczne i równocześnie niepalne. Jeśli niezapalne naczynia są kruche, to każde z nich musi być owinięte w tekturę falistą i włożone do skrzyni drewnianej, wyłożonej od wewnątrz wytrzymałym papierem;

b) w beczki z drzewa twardego z dobrze sfugowanymi klepkami, wyłożone od wewnątrz wytrzymałym papierem.

380

Trójtlenek chromu (pkt 12) należy pakować:

a) w dobrze zamykające się naczynia szklane, porcelanowe, kamionkowe lub tp., które należy następnie układać w skrzyniach drewnianych przekładając obojętnymi i chłonnymi materiałami wypełniającymi; albo

b) w beczki metalowe.

3. Pakowanie razem.

381

Materiały wymienione w jednym z punktów cm. 371 nie mogą być łączone w jedną sztukę przesyłki ani z innymi materiałami tego samego punktu, ani z materiałami wymienionymi w innych punktach tejże c. m., ani z materiałami lub przedmiotami innych klas, ani też z innymi towarami.

4. Napisy i nalepki ostrzegawcze na sztukach przesyłki (patrz Dodatek V).

382

(1)

Każda sztuka przesyłki, zawierająca materiał wymieniony w punktach 1 do 5, powinna być zaopatrzona w nalepkę według wzoru nr 4. Jeśli materiały te zapakowano do naczyń kruchych, które następnie umieszczono w skrzyniach lub innych opakowaniach ochronnych w ten sposób, że nie są od zewnątrz widoczne, wówczas sztuki przesyłki należy zaopatrzyć ponadto w nalepki według wzorów nr 7 i nr 8. Nalepki według wzoru nr 7 należy umieścić u góry po obu przeciwległych stronach, przy użyciu skrzyń albo w odpowiedni sposób przy użyciu innego rodzaju opakowania.

(3)

Przy przewozie w przesyłkach wagonowych sztuki przesyłki nie muszą być zaopatrywane w nalepki według wzorów nr 3 i nr 4, o których mowa pod (1) i (2) (patrz również c. m. 309).

B. Sposób nadawania, ograniczenia w przyjmowaniu do przewozu.

383

Materiały wymienione w punktach 1 do 5 dopuszcza się do przewozu jako przesyłki pośpieszne tylko w przesyłkach wagonowych.

C. Wzmianki w liście przewozowym.

384

Nazwa towaru w liście 'przewozowym powinna odpowiadać nazwie wydrukowanej kursywą pod c. m. 371. Nazwę towaru należy podkreślić czerwonym kolorem.

D. Sprzęt ł urządzenia przewozowe.

1. Przepisy dotyczące wagonów i ładowania.

a. Dla sztuk przesyłki

385

(1)

Spośród materiałów stałych klasy IIIc tylko materiały wymienione w punktach 6a), 6b), 6d), 7, 8 i 9 można przewozić luzem, a mianowicie:

a) materiały wymienione w punktach 6a), 6b), 6d) i 7:

1. w wagonach-kadziach metalowych, które należy przykrywać nieprzepuszczalną i niezapalną oponą,

2. w szczelnych pojemnikach metalowych, w których produkt nie ma styczności z drzewem lub innym materiałem zapalnym;

b) materiały wymienione w punktach 8 i 9:

1. w wagonach metalowych, w których produkt nie ma styczności z drzewem lub innym materiałem zapalnym,

2. w wagonach drewnianych, których podłoga i ściany są wyłożone w swej całości osłoną nieprzepuszczalną i niepalną albo impregnowane szkłem wodnym lub innym podobnym materiałem.

(1)

Materiałów klasy IIIc nie można ładować razem do jednego wagonu:

a) z materiałami wybuchowymi klasy Ia (c. m. 21),

b) z amunicją klasy Ib punktów 3 i 5 do 15 (c. m. 61),

c) z tlenochlorkiem węgla, wymienionym w punkcie 7 klasy Id (c. m. 131),

d) z materiałami samozapalnymi klasy II (c. m. 201), jeśli one nie są zapakowane do skrzyń metalowych,

e) z materiałami płynnymi łatwo zapalnymi klasy IIIa (c. m. 301),

f) z materiałami stałymi łatwo zapalnymi klasy IIIb (c. m. 331),

g) z materiałami radioaktywnymi klasy IVb (c. m. 451).

(2)

Chloranów (pkt 6 lit. a), chlorynów (pkt 6 lit. c) i mieszanin chloranów, nadchloranów i chlorynów (pkt 6 lit. d) nie można ładować do jednego wagonu razem z mieszaninami kwasu siarkowego z kwasem azotowym c. m. 371, punktu 2, ani z kwasem siarkowym lub mieszaninami zawierającymi kwas siarkowy punktu 1, ani z bezwodnikiem kwasu siarkowego punktu 8, ani też z kwasem chlorosulfonowym punktu 9 klasy V (c. m. 501).

Poza tym nie można ładować do jednego wagonu materiałów wymienionych w punktach 6 i 7 razem z aniliną, wymienioną w punkcie 17 klasy IVa (c. m. 401).

KLASA IVa.

MATERIAŁY TRUJĄCE

1.

Wyszczególnienie materiałów.

400

Spośród materiałów określonych w tytule klasy IV materiały wymienione pod c. m. 401 podlegają przepisom przewidzianym pod c. m. 401 do 431. Materiały te uważa się wskutek tego za materiały Załącznika I.

401

1. Kwas cyjanowodorowy, zawierający najwyżej 3% wody, bądź wchłonięty zupełnie przez masę porowatą, bądź w stanie płynnym. Kwas cyjanowodorowy powinien być ustalony przez dodanie innego materiału, a naczynia napełnione tym kwasem nie wcześniej niż przed jednym rokiem.

Uwaga. Kwas cyjanowodorowy w naczyniach napełnionych wcześniej niż przed jednym rokiem oraz kwas cyjanowodorowy o innym składzie nie są dopuszczone do przewozu.

2. Roztwory cyjanku potasu i cyjanku sodu; roztwory wodne kwasu cyjanowodorowego z zawartością najwyżej 20% czystego kwasu (HCN) Patrz również c. m. 401a, pod a) i b).

Uwaga. Roztwory kwasu cyjanowodorowego z zawartością powyżej 20% czystego kwasu (HCN) nie są dopuszczone do przewozu.

3. Preparaty arsenowe ciekłe lub w roztworach, jak kwas arsenowy, również w roztworach, arsenin sodu w roztworze itp. Patrz również c. m. 401 a pod a) i b).

4. Czteroetylan ołowiu i mieszaniny czteroetylanu ołowiu z chlorowcowanymi związkami organicznymi (etyl skroplony). Patrz również c. m. 401a; pod a) t b).

5. a) Siarczan dwumetylu;

zboże nasycane trującymi estrami kwasu fosforowego lub tiofosforowego.

Do a), b) i c) patrz również c. m. 401 a, pod a) i b).

6. Związki arsenowe nieciekłe, jak kwas arsenowy (pył hutniczy), arszenik żółty (siarczek arsenu, auripigment), arszenik czerwony (realgar), arszenik rodzimy (kobalt skorupkowy lub kamień muszy), arsenin miedzi, zieleń szwajnfurcka i arsenian miedzi; związki arsenowe stałe przeznaczone do ochrony roślin (w szczególności preparaty na bazie arsenianów używane w rolnictwie). Zobacz również c. m. 401a, pod a) do c).

7. Sole kwasu cyjanowodorowego, nie wymienione w punktach 2 i 8, jak cyjanek potasu, cyjanek sodu, cyjanek wapnia, sole cyjanowe pojedyncze i podwójne, cyjanamid sodu, jak również preparaty zawierające sole kwasu cyjanowodorowego. Patrz również c. m. 401 a, pod a) i b).

Uwaga. Żelazocyjanki i żelazicyjanki nie podlegają przepisom Załącznika I.

8. Sole kwasu miedzianocyjanowodorowego i cynkocyjanowodorowego, podwójne cyjanki cynku, miedzi, srebra i złota w połączeniu z cyjankami alkalicznymi, cyjanek miedzi i cyjanek cynku. Patrz również c. m. 401 a, pod a) i b).

9. Związki rtęciowe, jak sublimat - z wyjątkiem cynobru -; związki rtęciowe przeznaczone do ochrony roślin lub drewna. Patrz również c. m. 401a, pod a) do c).

10. Sole talu, trujące sole fosforowe i preparaty soli talu lub trujących soli fosforowych. Patrz również c. m. 401a, pod a) i b).

11. Azotek baru, w stanie suchym albo zawierający mniej niż 10% wody lub alkoholu. Patrz również c. m. 401 a, pod a).

12. Azotek baru zawierający nie mniej niż 10% wody lub alkoholu oraz roztwory wodne azotku baru. Patrz również c. m. 401 a, pod a) i b).

13. Związki baru, jak tlenek baru, dwutlenek baru, siarczek baru i sole baru (z wyjątkiem siarczanu baru). Patrz również c. m. 401a, pod a) i b).

Uwaga. Chlorany i nadchlorany baru są materiałami klasy IIIc (patrz c. m. 371, pkt 6).

14. a) Związki antymonu, jak tlenki antymonu i sole antymonu, lecz z wyjątkiem trójsiarczku antymonu; związki ołowiu, jak tlenki ołowiu, sole ołowiu, również azotan ołowiu, octan ołowiu (cukier ołowiany), farby ołowiane (np. biel ołowiana i chromian ołowiu), z wyjątkiem tytanianu ołowiu, galeny, związków wanadu, jak pięciotlenek wanadu oraz wanadiany;

pozostałości i odpadki zawierające związki antymonu lub ołowiu, np. szlaka metali.

Do a) i b) patrz również e. m. 401a, pod a) i b).

Uwaga. Chlorany i nadchlorany materiałów wymienionych pod a) są materiałami klasy IIIc (patrz c. m. 371, pkt 6).

15. -

16. Azotek sodu, nieorganiczne środki odchwaszczające, zawierające chlor, utworzone przez zmieszanie chloranów sodu, potasu lub wapnia i chlorkiem higroskopijnym (takim jak chlorek magnezu lub chlorek wapnia), nie zawierające więcej niż 50% chloranu. Patrz również

17. Anilina (olej anilinowy). Patrz również c. m. 401 a, pod a) i b).

18. Żelazokrzem i manganokrzem, otrzymane w drodze elektrolitycznej, zawierające więcej niż 30%, a mniej niż 70% krzemu, i otrzymane w drodze elektrolitycznej stopy żelazokrzemu z aluminium, manganem, wapniem albo kilkoma z tych metali, zawierające ogółem więcej niż 30%, a mniej niż 70% tych składników razem z krzemem (z wyjątkiem żelaza). Patrz również c. m. 401 a, pod a).i b).

Uwaga. 1. Brykiety z żelazokrzemu i mangano-krzemu z dowolną zawartością krzemu nie podlegają przepisom Załącznika I.

2. Żelazokrzem nie podlega przepisom Załącznika I, jeśli nadawca poświadczy w liście przewozowym, że materiał nie zawiera fosforu lub że materiał na skutek obróbki przeprowadzonej przed nadaniem do przewozu nie może wytworzyć w czasie przewozu pod wpływem wilgoci niebezpiecznych gazów.

19. Nie oczyszczone próżne worki po materiałach trujących, wymienionych w punkcie 6.

20. Nie oczyszczone próżne opakowanie i nie oczyszczone próżne worki po materiałach trujących, wymienionych w punktach 1 do 5 i 7 do 13, jak również nie oczyszczone próżne opakowanie po materiałach trujących, wymienionych w punkcie 6.

21. Nie oczyszczone próżne opakowanie i nie oczyszczone próżne worki po materiałach trujących, wymienionych w punktach 16-18.

401a

Materiały, które nadano do przewozu na niżej podanych warunkach, nie są uważana za materiały Załącznika I:

a) materiały wymienione w punktach 2 do 18, jeżeli są zapakowane z zachowaniem, przepisów c. m. 402 do naczyń z blachy, szkła, porcelany, kamionki lub tym podobnych materiałów - materiały wymienione w punkcie 11 również do pudełek kartonowych - i po szczelnym ich zamknięciu, ułożone i przełożone materiałem wypełniającym, w zalutowanych naczyniach blaszanych, a następnie umieszczone razem z nimi w mocnych drewnianych skrzyniach zewnętrznych; oprócz tego co do poszczególnych materiałów należy przestrzegać przepisów c. m. 404 do 410, 412, 413 i 416, dotyczących ilości rozmaitych materiałów w użytym naczyniu oraz ograniczeń wagi sztuk przesyłki;

b) materiały, wymienione w punktach 2 do 10 i 12 do 13, każdy w ilości do 1 kg, jeśli są zapakowane z zachowaniem przepisów c. m. 402 do naczyń z blachy, szkła, porcelany, kamionki lub tym podobnych materiałów, które po szczelnym ich zamknięciu są ułożone i przełożone materiałem wypełniającym, w mocnych, szczelnych i dobrze zamkniętych drewnianych skrzyniach zewnętrznych, oprócz tego należy przestrzegać przepisów c. m. 404 dotyczących ilości rozmaitych materiałów w użytym naczyniu

c) gotowe do użycia mieszaniny stałych trujących związków przeznaczonych do ochrony roślin (lub drewna) (pkt 6 i 9) w workach papierowych, zawierających najwyżej 5 kg, umieszczonych w pudełkach tekturowych z wyraźnym nie zacierającym się napisem "Związki trujące przeznaczone do ochrony roślin (lub drewna)". Napis powinien być sporządzony w jednym z języków urzędowych kraju nadania i oprócz tego w języku francuskim, niemieckim lub włoskim, jeżeli taryfy międzynarodowe lub osobne umowy, zawarte miedzy zarządami kolejowymi, nie stanowią inaczej.

2.

Przepisy o przewozie.

(Przepisy dotyczące próżnego opakowania podane są pod F).

A. Sztuki przesyłki.

1. Ogólne przepisy o opakowaniu.

402

(4)

Jeżeli jest przepisane lub dozwolone użycie naczyń ze szkła, porcelany, kamionki lub podobnych materiałów, naczynia te należy układać, przekładając materiałem wypełniającym w opakowaniu ochronnym. Materiały wypełniające, służące do układania w nich przedmiotów, powinny być dostosowane do właściwości zawartości; powinny one być zwłaszcza chłonne, jeśli zawartość jest płynna.

Butelki i inne naczynia szklane muszą być wolne od wad, które mogłyby osłabić ich wytrzymałość; w szczególności ciśnienie wewnętrzne powinno być odpowiednio zmniejszone. Grubość ścian nie może być w żadnym przypadku mniejsza niż 2 mm; nie może być ona mniejsza niż 3 mm, jeśli ciężar naczynia wraz z zawartością przekracza 35 kg.

Zamknięcie musi być zabezpieczone dodatkowym urządzeniem, jak czop, kaptur, opieczętowanie, przewiązanie itp., które uniemożliwia wszelkie rozluźnienia w czasie przewozu.

(1)

Kwas cyjanowodorowy (pkt 1) powinien być zapakowany:

a) jeśli jest zupełnie wchłonięty przez obojętną masę porowatą;: w puszki z mocnej blachy żelaznej o pojemności najwyżej 7,5l, wypełnione całkowicie masą porowatą, która po dłuższym używaniu ani przy wstrząsach, ani przy temperaturze to 50°C nie osiada ani nie tworzy niebezpiecznych próżni. Puszki powinny wytrzymywać nadciśnienie 6 kg/cm² i po napełnieniu przy temperaturze 15°C pozostawać jeszcze szczelnymi przy temperaturze 50°C. Na pokrywie każdej puszki powinna być wyciśnięta data napełnienia. Puszki powinny być rozmieszczone w skrzyniach zewnętrznych, których ścianki powinny mieć co najmniej 18 mm grubości, w ten sposób, by nie stykały się ze sobą. Całkowita pojemność wszystkich pudeł nie powinna przewyższać 120l, a waga sztuki przesyłki 120kg;

b) jeśli jest w stanie płynnym, lecz nie wchłonięty przez masę porowatą: do naczyń ze stali zlewnej. Naczynia te powinny odpowiadać właściwym przepisom klasy Id, c. m. 133, 138, 139, 140, 142 i 145 z następującymi odchyleniami i uzupełnieniami:

Ciśnienie wewnętrzne stosowane przy próbie wodnej powinno wynosić 100 kg/cm².

Próba ciśnienia powinna być powtarzana co dwa lata. i połączona z dokładnym zbadaniem wnętrza i stwierdzeniem jego wagi.

Oprócz napisów, przewidzianych pod c. m. 145 (1) a) do c) i e), powinna być podana data ostatniego napełnienia.

Najwyższe dozwolone napełnienie wynosi 0.55 kg płynu na 1 litr pojemności.

(1)

Materiały wymienione w punkcie 2 należy pakować:

a) roztwory cyjanku potasu i cyjanku sodu w naczynia żelazne, które należy następnie układać przy użyciu materiału wypełniającego w drewnianym lub metalowym opakowaniu ochronnym;

b) roztwory wodniste kwasu cyjanowodorowego w szklane ampułki, zatopione pod lampą, mieszczące najwyżej 50 g, lub w butelki szklane, zamykane ściśle korkiem szklanym mieszczące najwyżej 250 g. Ampułki bądź butelki należy pojedynczo lub po kilka ułożyć w zalutowanych pudełkach z blachy białej albo w skrzyniach ochronnych wyłożonych zlutowaną blachą białą, przekładając je chłonnym materiałem wypełniającym. Sztuka przesyłki przy użyciu pudełek z blachy białej nie może ważyć więcej niż 15 kg i nie może zawierać więcej niż 3 kg roztworu kwasu cyjanowodorowego, a przy użyciu skrzyń nie może ważyć więcej niż 75 kg.

(1)

Materiały, wymienione w punkcie 4, należy pakować:

a) w zalutowane beczki żelazne, zaopatrzone w hermetyczne zamknięcia o podwójnym korku oraz w obręcze do przetaczania. Beczki mogą być wypełnione najwyżej do 95% ich pojemności. Albo

b) w hermetycznie zamykane naczynia z mocnej czarnej tob białej blachy. Jedno naczynie z blachy białej nie może jednak ważyć więcej niż 6 kg. Naczynia blaszane należy pojedynczo lub po kilka układać w drewnianej skrzyni zewnętrznej nie cięższej niż 75 kg, przekładając je ssącym materiałem wypełniającym.

(4)

Materiały stałe, wymienione w punkcie 5b), oraz materiały, wymienione w punkcie 5c), należy pakować:

a) w naczynia cylindryczne z żelaza lub z blachy żelaznej z obręczami do przetaczania. Jedno naczynie wraz z zawartością nie może ważyć więcej niż 200 kg, Albo

b) w opakowania drewniane, wyłożone od wewnątrz nieprzemakalną tkaniną (np. smołowcowaną lub bitumizowaną). Takie opakowanie z zawartością nie może ważyć więcej niż 75 kg. Albo

c) w hermetycznie zamykane naczynia blaszane. Takie naczynie wraz z zawartością nie może ważyć więcej niż 15 kg.

(1)

Materiały, wymienione w punktach 6 i 7, należy pakować:

a) w mocne beczki żelazne z obręczami do przetaczania,

b) w beczki z białej blachy lub innej blachy, wzmocnione wwalcowanymi obręczami. Jedna beczka wraz z zawartością nie może ważyć więcej niż 200 kg. Przy przewozie w przesyłkach wagonowych można używać także zwyczajnych beczek żelaznych i to bez ograniczenia wagi poszczególnych sztuk. Albo

c) w opakowanie drewniane, wyłożone od wewnątrz gęstą tkaniną, albo do naczyń blaszanych, albo w naczynia szklane, porcelanowe, kamionkowe lub tym podobne. Wszystkie naczynia - także opakowanie drewniane - należy układać pojedyńczo lub po kilka w zewnętrznym opakowaniu drewnianym; naczynia kruche należy układać w materiale wypełniającym.

(2)

Przy przewozie w przesyłkach wagonowych można również używać:

a) zwyczajnego opakowania drewnianego wyłożonego mocnym papierem albo

b) w ilościach do 25 kg: podwójnych toreb z mocnego papieru, które pojedynczo należy wkładać do worków z juty lub podobnej tkaniny, wyłożonych od wewnątrz papierem marszczonym, albo

c) worków o co najmniej trzech warstwach papieru; jeden worek nie może ważyć więcej niż 20 kg, albo

d) podwójnych worków papierowych; worki wewnętrzne muszą mieć dwie warstwy; należy je składać w większe worki papierowe o czterech warstwach. Jedna taka sztuka przesyłki nie może ważyć więcej niż 60 kg.

W przypadkach, wymienionych pod c) i d), należy dołączyć do każdej przesyłki próżne worki w ilości obliczonej w stosunku 1 na 20 worków z materiałami zawierającymi arsen; próżne worki są przeznaczone do przyjęcia materiału, który mógłby się ewentualnie wysypać z worków uszkodzonych w czasie przewozu.

410

(3)

Sztuka przesyłki zawierająca kruche naczynia nie może ważyć więcej niż 75 kg.

411

Materiały, wymienione w punkcie 10, należy pakować:

a) w naczynia z blachy białej albo

b) w skrzynie drewniane wzmocnione obręczami, albo

c) w beczki wzmocnione obręczami żelaznymi lub mocnymi obręczami drewnianymi.

412

Azotek baru, wymieniony w punkcie 11, należy pakować do pudełek tekturowych, które nie mogą przepuszczać płynu zawartego w azotku baru. Jedno pudełko może zawierać najwyżej 500 g. Zamknięcie pokrywą należy uszczelnić od wody, oklejając je taśmą izolacyjną. Przestrzeń próżna pomiędzy azotkiem baru a pokrywą musi być wypełniona materiałem elastycznym, by zapobiec kołysaniu. Pudełka należy układać pojedynczo lub po kilka w drewnianym opakowaniu zewnętrznym, przekładając materiałem wypełniającym; w opakowaniu zewnętrznym może się znajdować najwyżej 1 kg azotku baru.

413

Azotek baru, wymieniony w punkcie 12, i roztwory wodniste azotku baru (pkt 12) należy pakować w naczynia szklane. Każde naczynie może zawierać najwyżej 10 kg azotku baru albo najwyżej 20 1 roztworu azotku baru. Naczynia należy układać pojedynczo w skrzyniach lub koszach żelaznych z pełnymi ściankami, przekładając je materiałem wypełniającym, którego objętość powinna być co najmniej równa objętości zawartości naczynia. Jeśli materiał wypełniający jest łatwo zapalny, to przy stosowaniu koszy należy go uczynić niepalnym w tym stopniu, by przy zetknięciu się z płomieniem nie zapalał się.

414

(3)

Materiały, wymienione w punkcie 14b),. można wysyłać również bez opakowania [patrz c. m. 423 (3) ], jako przesyłki wagonowe.

415 -

416

Materiały, wymienione w punkcie 16, należy pakować:

a) azotek sodu w naczynia z blachy czarnej lub białej

b) środki odchwaszczające zawierające chlor (z zawartością nie więcej niż 50% chloranu) w naczynia z blachy czarnej lub w beczki drewniane o dobrze spojonych klepkach, wyłożone wewnątrz mocnym papierem.

417

Anilinę (pkt 17) należy pakować do beczek metalowych lub drewnianych.

418

(2)

W przesyłkach wagonowych, materiały te można wysyłać również bez opakowania [patrz c. m. 423 (4) ].

3. Pakowanie razem.

419

Spośród materiałów, wymienionych pod c. m. 401, mogą być łączone w jedną sztukę przesyłki razem ze sobą, z materiałami lub przedmiotami innych klas albo z innymi towarami tylko materiały niżej podane, i tylko pod następującymi warunkami:

a) razem ze sobą: materiały wymienione w tym samym punkcie. Należy je łączyć w drewnianym naczyniu zbiorowym po opakowaniu ich w sposób przewidziany dla sztuki przesyłki;

b) razem ze sobą, z materiałami lub przedmiotami innych klas - jeśli i o ile pakowanie razem jest również dla nich dozwolone - albo z innymi towarami:

1. materiały, wymienione w punkcie 3, w łącznych ilościach do 1 kg, zapakowane w naczynia szklane, które następnie należy - przekładając materiałem wypełniającym - układać razem z innymi pakowanymi razem towarami w drewnianym naczyniu zbiorowym;

2. materiały, wymienione w punktach 6, 7 i 16, w łącznych ilościach do 5 kg; łączenie razem nie jest jednak dopuszczalne:

dla materiałów, wymienionych w punkcie 16, z jakimikolwiek kwasami;

dla azotku sodu (pkt 16) z jakimikolwiek innymi solami lub solami metali alkalicznych i metali ziem alkalicznych;

dla zawierających chlor środków odchwaszczających (pkt 16) z materiałami klasy IIIa pkt 1 do 4 i klasy IVa pkt 17 albo z fosforem zwyczajnym klasy II pkt 1, albo z siarką (pkt 2), albo z fosforem czerwonym (pkt 9) klasy IIIb.

Materiały, opakowane według przepisów dla sztuk przesyłki, należy łączyć z innymi pakowanymi razem towarami w drewnianych naczyniach zbiorowych;

3. materiały, wymienione w punktach 5, 8 do 14 i 17; łączenie razem nie jest dozwolone:

dla materiałów, wymienionych w punktach 8, 11 i 12, z jakimikolwiek kwasami;

dla materiałów, wymienionych w punktach 11 i 12, z jakimikolwiek solami lub solami metali alkalicznych i metali ziem alkalicznych.

Materiały opakowane według przepisów dla sztuk przesyłki należy łączyć z innymi pakowanymi razem towarami w drewnianych naczyniach zbiorowych.

4. Napisy i nalepki ostrzegawcze na sztukach przesyłki (patrz Dodatek V).

420

(1)

Każda sztuka przesyłki z materiałami, wymienionymi w punktach 1 do 13 i 14a), powinna być zaopatrzona w nalepkę według wzoru nr 3. Jeśli materiały są w stanie płynnym i zawarte w kruchych naczyniach, które są umieszczone w skrzyniach lub innym opakowaniu ochronnym w ten sposób, że są niewidoczne od zewnątrz, wówczas sztuki przesyłki powinny być ponadto zaopatrzone w nalepki według wzorów 7 i 8. Nalepki wzoru nr 7 powinny być umieszczone, w razie użycia skrzyni, u góry na obu przeciwległych stronach, a w razie użycia innego opakowania - w podobny sposób.

(3)

Naczynia wagonów-zbiorników do przewozu materiałów, wymienionych w punkcie 4, powinny być sporządzone ze stali spawanej o takiej grubości ścianek (w mm), żeby odporność na rozerwanie (w kg/mm²) stali użytej była nie mniejsza niż 760; ich budowa powinna być taka, by pod ciśnieniem hydraulicznym 20 kg/cm² nie wykazywały pęknięć ani zniekształceń stałych; w dolnych częściach nie powinny mieć żadnych wentylów bezpieczeństwa (kurków itp.). Otwory powinny być hermetycznie zamknięte i chronione pokrywą metalową dobrze zabezpieczoną. Powinny one być otoczone urządzeniem chroniącym od ciepła o grubości co najmniej 10 cm, zabezpieczonym okrywą z blachy stalowej o grubości co najmniej 3 mm.

KLASA IVb.

MATERIAŁY RADIOAKTYWNE

1.

Wyszczególnienie materiałów.

450

Spośród materiałów, wyszczególnionych w tytule klasy IVb, te które wymieniono pod c. m. 451, podlegają warunkom zawartym w c. m. 452 do 470. Wskutek tego uważa się je za materiały Załącznika I.

451

Grupa A. Materiały radioaktywne wydzielające promienie gamma lub neutrony (materiały radioaktywne z c. m. 451, Grupa A):

1. Materiały radioaktywne sproszkowane lub w kryształach,

2. Materiały radioaktywne w stanie stałym, nie kruszące się.

3. Materiały radioaktywne płynne.

4. Materiały radioaktywne gazowe.

Co do punktów 1 do 4 patrz również c. m. 451 a pod a), b) i c).

Grupa B. Materiały radioaktywne wydzielające promienie alfa lub beta, lecz nie wydzielające promieni gamma lub neutronów (materiały radioaktywne z c. m. 451, Grupa B):

5. Materiały radioaktywne sproszkowane lub w kryształach.

6. Materiały radioaktywne w stanie stałym, nie kruszące się.

7. Materiały radioaktywne płynne.

8. Materiały radioaktywne gazowe.

Co do punktów 5 do 8 patrz również c. m. 451 a pod a), b) i c).

451a.

Materiały, nadane do przewozu na warunkach niżej podanych, nie podlegają postanowieniom Załącznika I:

a) Materiały z grup A oraz B, jeśli ilość materiału radioaktywnego zawartego w sztuce przesyłki nie przekracza 1 millicurie, jeśli sztuka przesyłki jest tak mocna, iż przy mocnym uszkodzeniu nic z zawartości nie może wydobyć się na zewnątrz oraz jeśli promieniowanie na żadnej stronie powierzchni nic przekracza 10 milirentgenów w ciągu 24 godzin.

b) Przedmioty pociągnięte radioaktywną farbą świecącą (np. tarcze zegarowe, aparaty wskaźnikowe przeznaczone do tablic rozdzielczych w samolotach) pod warunkiem, że przedmioty te są mocno opakowane i że promieniowanie na żadnej stronie powierzchni nie przekracza 10 milirentgenów w ciągu 24 godzin.

c) Przesyłki wagonowe, czy to luzem, czy w workach lub w innym opakowaniu, kopalin, rud żużli lub pozostałości z przeróbki, jeśli radioaktywność tych materiałów jest tak słaba, że promieniowanie na odległość 1 m od wagonu nie przekracza 10 milirenlgenów na godzinę.

2. Przepisy o przewozie.

A. Sztuki przesyłki.

1. Ogólne przepisy o opakowaniu.

452

(1)

Opakowanie powinno się składać z szeregu warstw, które mają być włożone jedna w drugą w ten sposób, by się jedna w drugiej nie mogła przesuwać oraz by siła promieniowania wydobywającego się z każdej sztuki przesyłki odpowiadała następującym warunkom:

a) przy materiałach grupy A, które nie wydzielają neutronów, siła promieniowania na powierzchni nie może przekraczać 200 milirentgenów na godzinę, a w odległości 1 m od zewnętrznej strony opakowania nie może przekraczać 10 milirentgenów na godzinę;

b) przy materiałach grupy A, które wydzielają neutrony, siła promieniowania nie może przekraczać równoważnika fizycznego 40 milirentgenów na godzinę promieni gamma na którejkolwiek powierzchni oraz 2 milirentgenów na godzinę promieni gamma na odległość 1 m od powierzchni sztuki przesyłki;

c) przy materiałach grupy B promienie korpuskularne nie mogą wydobywać się poza opakowanie, a siła promieniowania wtórnego na powierzchni sztuki przesyłki nie może przekraczać 10 milirentgenów w ciągu 24 godzin.

(2)

Opakowanie wewnętrzne powinno być tak zamknięte i tak urządzone by nic z jego zawartości nie mogło przedostać się na zewnątrz, nawet przy ciężkim uszkodzeniu sztuk przesyłki.

Materiały, z których zrobione jest opakowanie najbardziej wewnętrzne i jego zamknięcia, nie powinny ulegać działaniom zawartości ani też tworzyć z nią szkodliwych lub niebezpiecznych związków.

Opakowania zewnętrzne we wszystkich częściach powinny być tak mocne i trwałe, aby się nie rozluźniły podczas przewozu i odpowiadały z całą pewnością normalnym wymaganiom przewozu.

(5)

Przy nadaniu do przewozu sztuki przesyłki nie mogą po stronie zewnętrznej być zanieczyszczone nawet śladami po materiałach radioaktywnych.

2. Opakowanie poszczególnych materiałów.

453

Materiały, wymienione w punkcie 1, powinny być zapakowane w szczelne naczynia, które należy włożyć do naczyń metalowych zaopatrzonych ewentualnie w powłokę ołowianą tworzącą ekran; całość należy umieścić w mocnej skrzyni.

454

Materiały, wymienione w punkcie 2, powinny być zapakowane w naczynia ochronne, zaopatrzone ewentualnie w powłokę ołowianą tworzącą ekran; całość należy umieścić w mocnej skrzyni.

455

Materiały, wymienione w punkcie 3, powinny być umieszczone w szczelnym naczyniu, które jest otoczone futerałem z materiału wchłaniającego (jak trociny lub tkanina) w ilości zdolnej wchłonąć wszystek płyn; taką całość należy umieścić w puszce metalowej ze szczelnym zamknięciem (np. w puszce zalutowanej), ewentualnie zaopatrzonej w powłokę ołowianą tworzącą ekran. Całość należy włożyć do mocnej skrzyni.

456

Materiały, wymienione w punkcie 4, powinny być umieszczone w dwu szczelnych naczyniach, z których jedno metalowe powinno pozostać szczelne nawet przy silnym uderzeniu lub w razie zniekształcenia. Pomiędzy te dwa naczynia kładzie się wystarczającą ilość materiału wypełniającego; te naczynia, po ewentualnym zaopatrzeniu w powłokę ołowianą tworzącą ekran, należy umieścić w skrzyni.

457

Materiały, wymienione w punkcie 5, powinny być zapakowane w szczelne naczynie, umieszczone w skrzyni metalowej; całość należy umieścić w tak mocnym opakowaniu, by nie mogła się przesuwać.

458

Materiały, wymienione w punkcie 6, powinny być zapakowane w naczynie ochronne, które należy umieścić w tak mocnym opakowaniu, by nie mogło się przesuwać.

459

Materiały, wymienione w punkcie 7, powinny być umieszczone w szczelnym naczyniu, które jest otoczone futerałem z materiału wchłaniającego (jak trociny lub tkanina) w ilości zdolnej wchłonąć wszystek płyn; taką całość należy umieścić w szczelnej puszce metalowej (np. w puszce zalutowanej). Wszystko należy mocno opakować.

460

Materiały, wymienione w punkcie 8, powinny być umieszczone w dwu szczelnych naczyniach, z których jedno metalowe powinno pozostać szczelne nawet przy silnym uderzeniu lub w razie zniekształcenia. Pomiędzy te dwa naczynia kładzie się wystarczającą ilość materiału wypełniającego. Całość należy umieścić w mocnym opakowaniu.

3. Pakowanie razem.

461

Sztuka przesyłki materiałów radioaktywnych nie może zawierać żadnych innych towarów.

4. Napisy i nalepki ostrzegawcze na sztukach przesyłki (patrz Dodatek V).

462

Każda sztuka przesyłki z materiałami, wymienionymi w punktach 1-8 powinna być zaopatrzona w nalepki według wzoru nr 5, które należy umieścić na dwu przeciwległych stronach bocznych. Jeśli materiał płynny mieści się w naczyniu kruchym, wówczas sztuki przesyłki powinny być ponadto zaopatrzone w nalepki według wzorów nr nr 7 i 8. Nalepki według wzoru nr 7 powinny być, w razie użycia skrzyni, umieszczone u góry na dwu przeciwległych stronach, a w razie użycia innego opakowania - odpowiednio do tego opakowania.

B. Sposób nadawania, ograniczenia w przyjmowaniu do przewozu.

463

Przesyłka materiałów radioaktywnych nie może zawierać więcej niż 4 sztuki z materiałami grupy A.

C. Wzmianki w liście przewozowym.

464

Nazwa towaru w liście powinna brzmieć: "Materiał radioaktywny z c. m. 451, Grupa A (lub Grupa B) " i powinna być podkreślona czerwonym kolorem. Takie określenie powinno być uzupełnione następującą wzmianką: "Opakowanie odpowiada przepisowi Załącznika 1 do KMT".

D. Sprzęt i urządzenia przewozowe.

465

1. Przepisy dotyczące wagonów i ładowania.

(4)

Do jednego wagonu nie wolno załadować więcej niż 4 sztuki przesyłki materiałów radioaktywnych grupy A.

2. Napisy i nalepki ostrzegawcze na wagonach (patrz Dodatek V).

466

Przy przewozie materiałów, wymienionych w punktach 1 do 8, należy po obu stronach wagonu umieścić nalepki według wzoru nr 5.

E. Zakaz ładowania razem.

467

Sztuk przesyłki z materiałami radioaktywnymi grup A i B nie należy ładować do tego samego wagonu:

a) z materiałami wybuchowymi klasy Ia (c. m. 21);

b) z amunicją klasy Ib i c. m 61),

c) z materiałami zapalającymi, ogniami sztucznymi itp. klasy Ic (c. m. 101);

d) z gazami sprężonymi, skroplonymi lub rozpuszczonymi pod ciśnieniem klasy Id (c. m. 131);

e) z materiałami wytwarzającymi w zetknięciu z wodą gazy zapalne klasy Ie (c. m. 181);

f) z materiałami samozapalnymi klasy II (c m. 201),

g) z materiałami płynnymi łatwo zapalnymi klasy IIIa (c. m. 301);

h) z materiałami stałymi łatwo zapalnymi klasy IIIb (c. m. 331);

i) z materiałami podtrzymującymi palenie klasy IIIc (c. m. 371);

j) z materiałami żrącymi klasy V (c. m. 501).

468

Na przesyłki, które nie mogą być ładowane razem do tego samego wagonu, powinny być sporządzone oddzielne listy przewozowe (art. 6 § 9 ust. 2 KMT).

F. Próżne opakowania. Inne przepisy.

469

Próżne opakowania po materiałach radioaktywnych nie mogą po stronie zewnętrznej być zanieczyszczone nawet śladami materiałów radioaktywnych.

470

W magazynach sztuki przesyłki z materiałami radioaktywnymi powinny być umieszczane w odległości co najmniej 10 m od sztuk przesyłki z przedmiotami klasy VII punktu 2.

471-499

KLASA V.

MATERIAŁY ŻRĄCE

1.

Wyszczególnienie materiałów.

500

Spośród materiałów określonych w tytule klasy V materiały wymienione pod c. m. 501 podlegają przepisom przewidzianym pod c. m. 501 do 522. Materiały te uważa się wskutek tego za materiały Załącznika I.

501

1. a) Kwas siarkowy, kwas siarkowy dymiący (kwas siarkowy zawierający bezwodnik, oleum, olej witriolowy, kwas siarkowy nordhauseński).

Kwas fluorowodorowy [roztwór wodny, zawierający najwyżej 85% czystego kwasu (HF)]; kwas fluoroborowy skoncentrowany [roztwór wodny zawierający więcej niż 44%, ale najwyżej 65% czystego kwasu (HBF₄)].

Uwaga. 1. Kwas fluorowodorowy bezwodny (skroplony bezwodnik kwasu fluorowodorowego) jest materiałem klasy Id (patrz c. m. 131 pkt 5) ; roztwory wodne zawierające więcej niż 85% czystego Kwasu (HF) nie są dopuszczone do przewozu.

2. Roztwory kwasu fluorowodorowego zawierające więcej niż 65% czystego kwasu (HBF₄) nie są dopuszczone do przewozu.

Kwas nadchlorowy w roztworach wodnych zawierających najwyżej 50% czystego kwasu (HCIO₄) oraz kwas fluoroborowy rozcieńczony (roztwory wodne zawierające najwyżej 44% czystego kwasu (HBF₄).

Uwaga. Roztwory wodne kwasu nadchloronowego zawierające ponad 50%, ale najwyżej 72,5% czystego kwasu (HCIO₄) są materiałami klasy IIIc (patrz c. m. 371 pkt 5). Roztwory zawierające więcej niż 72,5% czystego kwasu jak również mieszaniny kwasu nadchlorowego z każdym płynem innym niż wodą nie są dopuszczone do przewozu

Co do punktów a) do i) patrz również c. m. 501a pod a).

2. Chlorek siarki. Patrz również c. m. 501 a, pod a).

3. a) Wodorotlenek sodu w roztworze (ług sodowy) i wodorotlenek potasu w roztworze (ług potasowy) jak również mieszaniny substancyj żrących (ługi kaustyczne), odpadki z rafinerii olejów, zasady organiczne silnie żrące (np. sześciometylenodwuamina, sześciometylenoimina, hydrazyna w roztworze wodnym, nie zawierająca więcej niż 65% hydrazyny N₂H₄). Patrz również c. m. 501 a, pod a).

Uwaga. Roztwory wodne zawierające więcej niż 65% hydrazyny N₂H₄ nie są dopuszczone do przewozu.

Akumulatory elektryczne napełnione ługiem potasowym. Patrz również c. m. 501 a, pod b).

4. Brom. Patrz również c. m. 501 a, pod a).

5. Kwas chlorooctowy, kwas mrówkowy, w koncentracjach 70% lub więcej. Patrz również c. m. 501 a, pod a).

6. Dwusiarczan sodu i kwaśne fluorki. Patrz również c. m. 501 a, pod a).

7. -

8. Bezwodnik kwasu siarkowego. Patrz również c. m. 501 a, pod a) i c).

9. Chlorek acetylu, pięciochlorek antymonu, chlorek chronylu, tlenochlorek fosforu, pięciochlorek fosforu (nadchlorek fosforu), trójchlorek fosforu, chlorek sulfurylu, chlorek tionilu, czterochlorek cyny, czterochlorek tytanu, czterochlorek krzemu oraz kwas chlorosulionowy (siarczan chlorohydryny). Patrz również c. m. 501 a, pod a) i b).

10. Płynne substancje drażniące chlorowcowane, np. metylobromaceton. Patrz również c. m. 501 a, pod a).

11. Roztwory wodne nadtlenku wodoru (wody utlenionej) zawierające:

ponad 45% ale najwyżej 60°/o nadtlenku wodoru.

Patrz również c. m. 501 a, pod a).

Uwaga. Nadtlenek wodoru i jego roztwory wodne zawierające więcej niż 60% nadtlenku wodoru są materiałami klasy IIIc (patrz c. m. 371 pkt 3).

12. Roztwory podchlorynów. Patrz również c. m. 501 a, pod a).

13. Nie oczyszczone próżne naczynia po materiałach żrących wymienionych w punktach 1 do 5 oraz 8 do 10.

501a

Nie są uważane za materiały Załącznika I materiały nadane do przewozu na niżej podanych warunkach:

a) materiały wymienione w punktach 1 do 12, w ilości co najmniej 1 kg każdego z tych materiałów, jeżeli są zapakowane do naczyń szczelnie zamkniętych, odpornych na działanie zawartości i ułożonych starannie w mocnych i szczelnie zamkniętych opakowaniach ze spoistego drewna;

b) akumulatory elektryczne napełnione ługiem potasowym (pkt 3b, złożone z komór metalowych tak zamkniętych, ażeby ług potasowy nie mógł z nich wyciekać, i jeżeli są zabezpieczone od zwarcia;

c) bezwodnik kwasu siarkowego (pkt 8), zmieszany lub nie zmieszany z nieznaczną ilością kwasu fosforowego, jeżeli jest zapakowany w hermetycznie zamknięte i zaopatrzone w uchwyty mocne pudełka blaszane, ważące po napełnieniu najwyżej 15 kg;

d) pięciochlorek fosforu (pkt 9) sprasowany w bryły (bloki) ważące nie więcej niż 10 kg i zapakowany w hermetycznie zamknięte spawane pudełka blaszane, umieszczone następnie pojedynczo lub po kilka w pace z łat, skrzyni lub pojemniku.

2.

Przepisy o przewozie.

(Przepisy dotyczące próżnego opakowania poznane są pod F).

A. Sztuki przesyłki.

1. Ogólne przepisy o opakowaniu.

502

(4)

Jeżeli jest przepisane lub dozwolone używanie naczyń szklanych, porcelanowych, kamionkowych i tym podobnych, to jeśli nie ma innego przepisu, naczynia te należy układać w naczyniach ochronnych. Materiały wypełniające, służące do układania w nich przedmiotów, powinny być dostosowane do właściwości zawartości.

Zamknięcie musi być zabezpieczone dodatkowym urządzeniem, jak czop, kaptur, opieczętowanie, przewiązanie itp., które nadaje się do przeszkodzenia wszelkiemu rozluźnieniu w czasie przewozu.

2. Opakowanie poszczególnych materiałów.

503

(1)

Materiały wymienione w punktach 1 do 6 powinny być pakowane do naczyń z zachowaniem następujących przepisów specjalnych:

a) szlam ołowiany, zawierający kwas siarkowy [pkt 1 b) ], dwusiarczan sodu i kwaśne fluorki (pkt 6) może być pakowany do naczyń drewnianych, jak np. beczki, pod warunkiem, że naczynia te są bardzo szczelne oraz uniemożliwiają wyciekanie;

b) odpadki kwasów przy oczyszczaniu olejów mineralnych (Säureharz) [pkt 1c) ], zawierające kwas siarkowy mogący ociekać, pakuje się do naczyń z drzewa lub żelaza;

c) kwas fluorowodorowy i skoncentrowany kwas fluoroborowy [pkt 1 h)] pakuje się do naczyń z ołowiu, z żelaza powleczonego ołowiem lub z gutaperki bądź też w naczynia drewniane powleczone wewnątrz parafiną lub żywicą.

Roztwory kwasu fluorowodorowego, zawierające od 60 do 85°% czystego kwasu, można również pakować do naczyń żelaznych nie powleczonych ołowiem. Roztwory kwasu fluorowodorowego, nie zawierające więcej niż 70% czystego kwasu, mogą być ładowane również do naczyń z syntetycznych mas plastycznych.

Naczynia z roztworem kwasu fluorowodorowego, zawierającego 41% i więcej czystego kwasu, oraz z koncentrowanym kwasem fluoroborowym powinny być zamknięte wkręconymi zatyczkami.

Wszelkie takie naczynia powinny być zamknięte w ten sposób, aby kwas nie mógł wyciekać.

d) materiały wymienione w punkcie 3a) tylko w naczynia żelazne, szklane, porcelanowe, kamionkowe i tym podobne;

e) dwusiarczek sodu i kwaśne fluorki (pkt 6) można pakować również w teczki, wyłożone od wnętrza ołowiem, albo w beczki, kartonowe lub z dykty, podwójne lub powleczone wewnątrz parafiną lub podobnym materiałem, albo w worki z chlorku poliwinylu, dobrze przewiązane i umieszczone w drewnianych beczkach lub skrzyniach gładkich bez miejsc metalowych; worki te muszą być trwale umieszczone w ten sposób, aby w czasie przewozu nie mogły się przesuwać w swym opakowaniu ochronnym.

(3)

Naczynia szklane, porcelanowe, kamionkowe i tym podobne należy układać w naczyniach ochronnych, wyłożonych materiałem wypełniającym. Wyłożenie materiałem wypełniającym nie jest konieczne, jeżeli naczynia są umieszczone sprężyście w żelaznych koszach ochronnych z pełnymi ściankami. Jako materiału wypełniającego należy używać niepalnych materiałów chłonnych - z wyjątkiem popiołu z węgla - w ilości co najmniej równej objętości mieszczącego się w nich towaru, jeżeli naczynia zawierają:

a) dymiący kwas siarkowy [pkt 1a)], zawierający co najmniej 20% wolnego bezwodnika, albo

b) roztwory wodne kwasu nadchlorowego [pkt 1 i)], zawierające ponad 30% tego kwasu, albo

c) brom (pkt 4).

(1)

Komory akumulatorów elektrycznych napełnione kwasem siarkowym [pkt 1b)] powinny być unieruchomione w skrzyniach do bateryj. Akumulatory należy zabezpieczyć od zwarcia i ułożyć w skrzynie zewnętrzne przekładając chłonnym materiałem wypełniającym.

Jeżeli jednak komory są zrobione z wytrzymałego materiału i tak u góry urządzone, że kwas nie może wytryskiwać na zewnątrz w niebezpiecznej ilości, to opakowanie akumulatorów nie jest konieczne, lecz akumulatory muszą być zabezpieczone od przewrócenia się, przesunięcia lub uszkodzenia.

Również komory i baterie wbudowane do pojazdów nie wymagają specjalnego opakowania; jeżeli pojazdy te są dobrze umocowane w wagonie kolejowym.

(2)

Co do przewozu kwasu chlorosulfonowego (pkt 9) w wagonach-zbiornikach oraz pojemnikach-cysternach patrz c. m. 517.

507

Płynne chlorowcowane ciała drażniące (pkt 10), należy pakować:

a) w ilościach najwyżej 100 g w ampułki szklane, zatapiane na końcu. Ampułki te należy napełniać tylko do 95% ich zawartości i układać pojedynczo lub po kilka w naczyniach blaszanych lub drewnianych, przekładając niepalnym materiałem chłonnym, albo

b) w naczynia szklane z oszlifowanymi korkami szklanymi, mające najwyżej 5 1 pojemności.

Naczynia te należy napełniać tylko do 95% ich zawartości i układać, przekładając je niepalnym materiałem chłonnym bądź w skrzyni wyłożonej blachą lutowaną, która przy większej ilości naczyń nie powinna zawierać więcej niż 20 l ciał drażniących, bądź każde oddzielnie w pudełka z blachy lutowanej, które pojedynczo lub po kilka powinny być ułożone do skrzyń, albo

c) w butelki metalowe z zamknięciem wkręcanym, które mogą być napełnione tylko do 95% ich pojemności.

508

(1)

Roztwory wodne nadtlenku wodoru (pkt 11) należy pakować do naczyń ze szkła lub z innego materiału, uznanego przez właściwe władze za nadające się do tego celu. Roztwory, zawierające ponad 6%, lecz nie więcej niż 35% nadtlenku wodoru, mogą być również pakowane do naczyń kamionkowych.

Jako naczyń szklanych do roztworów, zawierających ponad 35%, lecz nie więcej niż 45% nadtlenku wodoru, można używać oplecionych balonów (demionów). Ilości do 200 g należy pakować do butelek szklanych o pojemności co najmniej 300 cm³.

(3)

Naczynia szklane porcelanowe i kamionkowe lub z materiałów podobnych należy układać, przekładając materiałem wypełniającym, w opakowaniach ochronnych, mianowicie:

a) naczynia szklane, porcelanowe, kamionkowe lub z materiału podobnego z roztworami zawierającymi ponad 6%, lecz nie więcej niż 35% nadtlenku wodoru: w koszach wiklinowych, w koszach żelaznych z pokrywami lub w skrzyniach. Kosze wiklinowe i żelazne powinny być zaopatrzone w uchwyty;

b) balony szklane oplecione (demiony) z roztworami zawierającymi ponad 35%, lecz nie więcej niż 45% nadtlenku wodoru: w koszach wiklinowych lub lakierowanych koszach żelaznych z pokrywami. Nie wolno używać do pakowania ani słomy, ani wełny drzewnej. Sztuka przesyłki nie powinna ważyć więcej niż 75 kg.

Butelki szklane, mieszczące nie więcej niż 200 g: w puszkach blaszanych z ziemią okrzemkową, wkładanych do skrzyń drewnianych;

c) naczynia szklane z roztworami zawierającymi ponad 45%, lecz nie więcej niż 60% nadtlenku wodoru: w wypełnionych ziemią okrzemkową koszach blaszanych z pełnymi ściankami, nieprzesiąkliwych i osmołowanych, które należy umieszczać w skrzyni zaopatrzonej w pochyłe wieko.

(2)

Co do przewozu w wagonach-zbiornikach i pojemnikach-cysternach patrz c. m. 517.

3. Pakowanie razem.

510

Spośród materiałów wymienionych pod c. m. 501 mogą być łączone w jedną sztukę przesyłki razem ze sobą albo z materiałami lub przedmiotami innych klas, albo też z innymi towarami tylko niżej podane materiały i tylko pod następującymi warunkami:

a) razem ze sobą: materiały wymienione w tym samym punkcie. Po opakowaniu ich według przepisów dla sztuk przesyłki należy je łączyć razem w drewnianym naczyniu zbiorowym;

b) razem ze sobą albo z materiałami lub przedmiotami innych klas - jeżeli i o ile pakowanie razem jest również dla nich dozwolone - albo z innymi towarami:

1. materiały wymienione w punktach 1 do 5, 8 i 12 w ilości najwyżej 15 kg każdego z tych materiałów,

2. materiały wymienione w punkcie 9 w ilości: najwyżej 5 kg każdego z tych materiałów,

3. materiały wymienione w punkcie 11a), w naczyniach o zawartości najwyżej po 1 kg, ogółem najwyżej 10 kg.

Materiały te, opakowane według przepisów dla sztuk przesyłki, należy łączyć razem w drewnianym naczyniu zbiorowym z innymi pakowanymi razem towarami. Naczynie zbiorowe wraz z zawartością nie powinno ważyć więcej niż 75 kg.

4. Napisy i nalepki ostrzegawcze na sztukach przesyłki (patrz Dodatek V).

511

Skrzynie z akumulatorami elektrycznymi [pkt 1 b) i 3b) ] powinny posiadać wyraźny i nie zacierający się napis: "Akumulatory elektryczne". Napis powinien być sporządzony w jednym z języków urzędowych kraju wysyłającego i oprócz tego w języku francuskim, niemieckim lub włoskim, jeżeli taryfy międzynarodowe lub specjalne porozumienia, zawarte między zarządami kolejowymi, nie postanawiają inaczej.

512

(1)

Każda sztuka przesyłki z materiałami wymienionymi w punktach 1 do 4, 8 do 10 i 11c) powinna być zaopatrzona w nalepkę według wzoru nr 4. Jeśli materiały są w stanie płynnym i są zapakowane do naczyń kruchych, umieszczonych w skrzyniach lub w innym opakowaniu ochronnym w sposób niewidoczny od zewnątrz, każda sztuka przesyłki powinna być zaopatrzona oprócz tego w nalepki według wzoru nr 7 i 8. Nalepki według wzoru nr 7 należy umieścić u góry na dwóch przeciwległych ścianach skrzyni, a na innych opakowaniach w odpowiedni sposób.

(4)

W razie przewozu w przesyłkach wagonowych umieszczanie na sztukach przesyłki nalepki według wzoru nr 4, przewidziane wyżej pod (1) i (2), nie jest konieczne (patrz również c. m. 519).

B. Sposób nadawania, ograniczenia w przyjmowaniu do przewozu.

513

Materiały wymienione w punktach 1 do 5, 8, 11c) i 12 mogą być wysyłane jako przesyłki pośpieszne tylko w przesyłkach wagonowych, z wyjątkiem takich przesyłek, które według c. m. 515 (2) mogą być ładowane do wagonów krytych.

C. Wzmianki w liście przewozowym.

514

(2)

Nadawca powinien zaświadczyć w liście przewozowym:

a) w razie zapakowania w naczynia kruche:

dla dymiącego kwasu siarkowego [pkt 1a) ]: zawartość procentową wolnego bezwodnika; dla kwasu nadchlorowego [pkt 1i) ]: zawartość procentową kwasu nadchlorowego.;

dla wodnych roztworów nadtlenku wodoru (wody utlenionej) (pkt 11): zawartość procentową nadtlenku wodoru.

Bez powyższych wskazówek kwasy w naczyniach kruchych powinny być opakowane zgodnie z c. m. 503 (3), a roztwory nadtlenku wodoru zgodnie z c. m. 508 (3) c);

b) dla szlamu ołowianego, pochodzącego z akumulatorów lub komór ołowianych [pkt 1b) ], zapakowanego w naczynia drewniane: "Opakowanie zgodne z przepisami Załącznika 1 do KMT";

c) dla kwasu fluorowodorowego [pkt 1h) ]: zawartość procentową kwasu fluorowodorowego.

Bez takiej wskazówki kwas ten uważa się za kwas fluorowodorowy zawierający 41% i więcej czystego kwasu [c. m. 503 (1) e) ]; jeżeli kwas ten przewozi się w wagonach-zbiornikach (wagonach z garnkami), naczynia takich wagonów powinny być zrobione z blachy żelaznej pokrytej ołowiem [c. m. 517 (2) ];

d) "suchy", jeżeli do przewozu opakowanego dwusiarczanu sodu (pkt 6) zażądano wagonu krytego albo jeżeli materiał ten ma być przewieziony bez opakowania jako przesyłka wagonowa w wagonie wyłożonym tylko parafinowaną lub smołowaną tekturą [patrz c. m. 516 (2) ],

(2)

Do wagonów krytych lub niekrytych pod oponami można ładować bez względu na ilość sztuk:

a) sztuki przesyłki w formie mocnych beczek metalowych, zawierające materiały wymienione w ustępie (1), pod warunkiem, że beczki te będą ustawione pokrywą do góry i tak umocowane, by nie mogły się ani przetaczać, ani przewracać.

Jednakże beczki z kwasem fluorowodorowym [pkt 1 h)] albo roztworami podchlorynów (pkt 12) - jako przesyłki drobne nie mogą ważyć więcej niż 75 kg, a beczki z materiałami wymienionymi w punkcie 3 mogą być napełnione najwyżej do 95% ich pojemności;

b) sztuki przesyłki z kruchych naczyń, jeśli każde z nich waży nie więcej niż 75 kg i jeśli każde naczynie jest umieszczone w ochronnym opakowaniu drewnianym, wyłożonym materiałem wypełniającym (jaki odpowiada przepisom dotyczącym opakowań przewidzianym pod różnymi c. m. dla każdego materiału);

c) gaśnice, zawierające kwasy wymienione w punkcie 1;

d) akumulatory elektryczne [pkt 1b) i 3b) ].

(1)

Materiały wymienione w punkcie 1 (z wyjątkiem akumulatorów elektrycznych, szlamu ołowianego zawierającego kwas siarkowy oraz odpadków kwaśnych otrzymywanych przy oczyszczaniu olejów mineralnych), w punktach 2 i 3a), kwas mrówkowy (pkt 5 kwas chlorosulfonowy (pkt 9) oraz materiały wymienione w punktach i 11 i 12 mogą być przewożone w wagonach-zbiornikach i pojemnikach-cysternach; naczynia i ich zamknięcia powinny odpowiadać ogólnym przepisom c. m. 502, dotyczącym opakowania.

KLASA VI.

MATERIAŁY BUDZĄCE ODRAZĘ LUB ZARAŹLIWE

1.

Wyszczególnienie materiałów.

600

Spośród materiałów określonych w tytule klasy VI dopuszcza się do przewozu tylko materiały wymienione pod c. m. 601 i to na warunkach przewidzianych pod c. m. 601 do 616. Materiały te uważa się wskutek tego za materiały Załącznika I.

601

1. Ścięgna świeże, świeże obrzynki skór nie wapnione lub nie solone, jako też odpadki ścięgien świeżych lub świeżych obrzynków skór, świeże rogi i racice lub kopyta nie oczyszczone z kości i miękkich części, kości świeże nie oczyszczone z mięsa i innych miękkich części, szczecina świńska surowa i sierść świńska surowa.

Uwaga. Mokre i świeże obrzynki skór, wapnione lub solone, nie podlegają przepisom Załącznika I.

2. Skóry świeże, tj. skóry nie solone i skóry solone, które ociekają w uciążliwej ilości krwawą słoną posoką.

Uwaga. Dobrze nasolone skóry, zawierające nieznaczną ilość wilgoci, nie podlegają przepisom Załącznika I.

3. Kości oczyszczone lub suszone, rogi i racice lub kopyta oczyszczone albo suche.

Uwaga. Kości odtłuszczone i suche, nie wydzielające zapachu gnilnego, nie podlegają przepisom Załącznika I.

4. Żołądki cielęce świeże, oczyszczone z wszelkich resztek pokarmu.

Uwaga. Żołądki cielęce suszone, nie wydzielające żadnego zapachu niemiłego, nie podlegają przepisom Załącznika I.

5. Prasowane pozostałości z wyrobu kleju ze skór (odpadki zawierające wapno, pozostałości z wapniowania obrzynków skór albo pozostałości używane jako nawóz).

6. Nie prasowane pozostałości z wyrobu kleju ze skór.

7. Uryna zdrowa zabezpieczona od rozkładu.

8. Budzące odrazę lub zaraźliwe materiały pochodzenia zwierzęcego, wyżej nie wymienione.

9. Obornik mieszany ze słomą.

10. Inne odchody (fekalia) i odchody (fekalia) pochodzące z ustępów.

11. Próżne opakowanie i próżne worki po materiałach wymienionych w punktach 1 do 6, 8 i 10 klasy VI jak również opony, które służyły do przykrycia materiałów klasy VI.

12. Próżne opakowanie po materiałach wymienionych w punkcie 7 klasy VI.

Uwaga. Do punktów 11 i 12. Opakowanie nie oczyszczone jest wyłączone od przewozu.

2. Przepisy przewozowe.

(Przepisy dotyczące próżnego opakowania i opon podane są pod 1it. F.).

A. Sztuki przesyłki.

1. Ogólne przepisy o opakowaniu.

602

(3)

Na zewnątrz sztuk przesyłki nie powinno być żadnych śladów zawartości.

604

Jako przesyłki wagonowe materiały wymienione w punktach 1 do 10 mogą być przewożone we wskazanym niżej opakowaniu, odpowiadającym najmniejszym wymaganiom, albo też i bez opakowania pod następującymi warunkami:

a) materiały wymienione w punktach 1, 2 i 8:

1. w miesiącach od 1istopada do lutego bez opakowania; w innych miesiącach w opakowaniu z worków nasyconych odpowiednimi środkami odkażającymi;

2. rogi, racice, kopyta lub kości świeże (pkt 1) w ciągu wszystkich miesięcy, w opakowaniu lub bez opakowania, pod warunkiem, że zostały skropione odpowiednimi środkami odkażającymi; to samo dotyczy innych materiałów, lecz jedynie załadowanych do wagonów krytych, posiadających specjalne urządzenia i zaopatrzonych w przyrządy wentylacyjne [patrz c.m. 609(3) ];

3. jeżeli jednak złej woni nie da się usunąć przez odkażenie, materiały należy zapakować do beczek lub kubłów;

b) materiały wymienione w punkcie 3 bez opakowania;

c) żołądki cielęce (pkt 4) zapakowane do naczyń lub worków;

d) materiały wymienione w punkcie 5 bez opakowania, jeśli są skropione mlekiem wapiennym tak, że żaden zapach gnilny nie daje się odczuwać; jeśli nie da się usunąć przykrego zapachu, to należy je zapakować do beczek, kubłów lub skrzyń;

e) materiały wymienione w punkcie 6 zapakowane do beczek, kubłów lub skrzyń;

f) materiały wymienione w punkcie 7 zapakowane do naczyń z ocynkowanej blachy żelaznej;

g) obornik mieszany ze słomą (pkt 9) bez opakowania;

h) odchody i odchody pochodzące z ustępów (pkt 10) zamknięte w naczynia blaszane.

605

3. Pakowanie razem.

Spośród materiałów wymienionych pod c. m. 601 mogą być łączone w jedną sztukę przesyłki tylko materiały wymienione w tym samym punkcie, razem ze sobą w przepisanym opakowaniu.

4. Napisy i nalepki ostrzegawcze na sztukach przesyłki.

606

Nie ma przepisów.

B. Sposób nadawania. Ograniczenia w przyjmowaniu do przewozu.

607

(2)

Materiały wymienione w punktach 9 i 10 mogą być nadawane do przewozu tylko jako zwyczajne przesyłki wagonowe.

C. Wzmianki w liście przewozowym.

608

Nazwa towaru w liście przewozowym powinna odpowiadać nazwie wydrukowanej kursywą pod c. m. 601.

Jeśli cyfra ta nic zawiera nazwy materiału, należy wskazać jego nazwę handlową, dodając "Towar klasy VI, punkt 8". Nazwę towaru należy podkreślić czerwonym kolorem.

D. Sprzęt i urządzenia przewozowe.

1. Przepisy dotyczące wagonów i ładowania.

609

(2)

Powinny być przykrywane:

a) materiały wymienione w punktach 1, 2 i 8 oponą nasyconą odpowiednimi środkami odkażającymi, którą przykrywa się następnie drugą oponą;

b) rogi, racice, kopyta lub kości świeże (pkt 1) nie opakowane, skropione odpowiednimi środkami odkażającymi: oponą lub nasmoloną tekturą;

c) nie opakowane materiały wymienione w punkcie 3: oponami, chyba że materiały te zostały tak skropione odpowiednimi środkami odkażającymi że przykry zapach nie daje się odczuwać:

d) nie opakowane materiały wymienione w punkcie 9: oponą.

(3)

Zakazy ładowania razem przewidziane pod c. m. 612 obowiązują również w odniesieniu do zawartości małych pojemników.

2. Napisy i nalepki ostrzegawcze na wagonach.

611

Nie ma przepisów.

E. Zakaz ładowania razem.

612

Materiałów klasy VI nie wolno ładować do jednego wagonu razem z artykułami żywnościowymi i towarami konsumpcyjnymi.

613

Na przesyłki, które nie mogą być ładowane razem do jednego wagonu, należy sporządzać osobne listy przewozowe (KMT art. 6, § 9 ust. 2).

F. Próżne opakowanie. Inne przepisy.

614

KLASA VII.

MATERIAŁY RÓŻNE

1.

Wyszczególnienie materiałów.

700

Materiały wymienione pod c. m. 701 podlegają przepisom przewidzianym pod c. m. 701 do 721. Materiały te uważa się wskutek tego za materiały Załącznika I.

701

1. Siarczek sodu. Patrz również c. m. 701 a.

2. Płyty i filmy powleczone emulsją czułą na promienie świetlne i inne promienie (jak płyty fotograficzne, filmy kinematograficzne, filmy do zdjąć roentgenowskich itp.), jeżeli te płyty i filmy jeszcze nie są wywołane.

701a

Siarczek sodu (pkt 1) w ilości najwyżej 1 kg nie podlega przepisom Załącznika I, jeżeli jest zapakowany do naczyń szczelnie zamkniętych, odpornych na działanie zawartości i jeżeli te naczynia są ułożone starannie, pojedynczo lub po kilka w mocnym opakowaniu drewnianym.

2.

Przepisy o przewozie.

A. Sztuki przesyłki.

702

1. Ogólne przepisy o opakowaniu.

(3)

Opakowanie i jego zamknięcia powinny być we wszystkich swych częściach tak mocne i trwałe, aby się nie rozluźniały podczas przewozu i odpowiadały z całą pewnością normalnym wymaganiom przewozu. Opakowanie wewnętrzne powinno być dobrze ułożone w opakowaniu zewnętrznym.

2. Opakowanie poszczególnych materiałów.

703

Siarczek sodu (pkt 1), nie oczyszczony lub w roztworze, należy pakować do szczelnych naczyń żelaznych, a siarczek sodu rafinowany lub krystaliczny (pkt 1) może być pakowany do innych naczyń również szczelnych.

704-712

3. Pakowanie razem.

713

Siarczek sodu (pkt 1) i przedmioty wymienione w pkt 2 mogą być pakowane razem z materiałami i przedmiotami innych klas - jeżeli i o ile pakowanie takie razem jest również dla nich dozwolone - lub z innymi towarami. Jednakże łączenie w jedną sztukę przesyłki siarczku sodu z materiałami wymienionymi w punktach 1, 5, 6, 8 i 9 klasy V (c. m. 501) jest niedopuszczalne.

Siarczek sodu, opakowany według przepisów dla niego przewidzianych, należy łączyć w opakowaniu zbiorowym z innymi towarami przed pakowaniem razem. Opakowanie zbiorowe wraz z zawartością nie powinno ważyć więcej niż 75 kg.

4. Napisy i nalepki ostrzegawcze na sztukach przesyłki.

714

Sztuki przesyłki zawierające przedmioty wymienione w punkcie 2 powinny być zaopatrzone w napis "Filmy", nawet jeżeli chodzi o płyty fotograficzne. Poszczególne litery tego napisu powinny być wielkości co najmniej 5 cm.

B. Sposób nadawania. Ograniczenia w przyjmowaniu do przewozu.

715

Nie ma ograniczeń.

C. Wzmianki w liście przewozowym.

716

Nazwa towaru w liście przewozowym powinna odpowiadać nazwie wydrukowanej kursywą, pod c. m. 701. Nazwę towaru należy podkreślić czerwonym kolorem.

D. Sprzęt i urządzenia przewozowe.

1. Przepisy dotyczące wagonów i ładowania.

717

(3)

Sztuki przesyłki, zawierające przedmioty wymienione w punkcie 2, załadowane do tego samego wagonu ze sztukami przesyłki, zawierającymi materiały wymienione w klasie IVb, zawsze powinny być umieszczone w odległości co najmniej 5 m od sztuki przesyłki materiałów radioaktywnych, a co najmniej w odległości 10 m od grupy sztuk przesyłki materiałów radioaktywnych.

Sztuki przesyłki, zawierające materiały wymienione w niniejszej klasie, mogą być pakowane razem do małych pojemników (patrz Dodatek VI).:

2. Napisy i nalepki ostrzegawcze na wagonach.

719

Nie ma przepisów.

E. Zakaz ładowania razem.

720

Nie ma.

F. Próżne opakowanie. Inne przepisy.

721

Sztuki przesyłki, zawierające przedmioty wymienione w punkcie 2, powinny być w magazynach umieszczane oddzielnie w odległościach co najmniej 10 m od sztuk przesyłki zawierających materiały wymienione w klasie IVb.

722-1099

DODATEK I.

A. Warunki stałości dla materiałów wybuchowych i dla materiałów stałych łatwo zapalnych

1100

Wyszczególnione niżej warunki stałości stanowią najniższe normy porównawcze, określające wymaganą stałość materiałów dopuszczonych do przewozu. Materiały te można nadawać do przewozu tylko wtedy, gdy odpowiadają w zupełności następującym przepisom:

1101

Do c. m. 21 pkt 1, c. m. 101 pkt 4 i c. m. 331 pkt 8: Nitroceluloza nagrzewana przez 1/2 godziny w temperaturze 132°C nie powinna wydzielać widocznych żółtobrunatnych oparów dwutlenku azotu. Temperatura zapłonu powinna być wyższa od 180°C. Nić piroksylinowa powinna odpowiadać tym samym warunkom stałości co nitroceluloza. Patrz c. m. 1151 a) i 1152.

1102

Do c. m. 21 punkty 3, 4, 13, 14 i 15:

1. Prochy nitrocelulozowe nie zawierające nitrogliceryny: 3 g prochu, nagrzewane przez 1 godzinę w temperaturze 132°C, nie powinny wydzielać widocznych żółtobrunatnych oparów dwutlenku azotu. Temperatura zapłonu powinna być wyższa od 170°C.

2. Prochy nitrocelulozowe zawierające nitroglicerynę: 1 g prochu, nagrzewany przez 1 godzinę w temperaturze 110°C, nie powinien wydzielać widocznych żółtobrunatnych oparów dwutlenku azotu. Temperatura zapłonu powinna być wyższa od 160°C.

Patrz c. m. 1151 b) i 1152.

1103

Do c. m. 21 pkt 5: Odpadki filmów nitrocelulozowych, myte i poddane dalszej przeróbce, nie powinny przy nagrzewaniu przez 1/2 godziny w temperaturze 132° C wydzielać widocznych żółtobrunatnych oparów dwutlenku azotu.

Patrz c. m. 1151 a).

1104

Do c. m. 21 punkty 6, 7, 8, 9, 16 i 17:

1. Trójnitrotoluen, mieszaniny zwane trójnitroluenem ciekłym i trójnitroanizol (pkt 56), heksyl i kwas pikrynowy pkt 7 a), mieszaniny czteroazotanu pentaerytrytu i trójnitrotoluenu (pentolit i mieszaniny trójmetyleno-trójnitraminy i trójnitrotoluenu (heksolit) (pkt 7 b), zmiękczony pentryt i zmiękczony heksogen (pkt 7 c), tetryl (pkt 8 b) i 16 b), pentryt i heksogen (punkty 9 a) i 17 a), mieszaniny pentrytu i pentolitu oraz mieszaniny trójmetyleno trójnitroaminy i heksolitu (punkty 9 b) i 17 b), mieszaniny czteroazotanu, pentaerytrytu i trójmetylenotrójnitroaminy z woskiem, parafiną lub materiałami podobnymi (punkty 9 c) i 17 c) i trójnitrorezorcyna (punkt 16 a) przy nagrzewaniu przez 3 godziny do 90° C nie powinny wydzielać widocznych oparów dwutlenku azotu. Patrz c. m. 1153 a).

2. Nitrozwiązki organiczne, wymienione w punkcie 8 a, oraz nitrozwiązki organiczne, wymienione w punkcie 16, inne niż trójnitrorezorcyna i czteronitrometyloanilina (tetryl) nie powinny przy podgrzewaniu przez 48 godzin do 75°C wydzielać widocznych żółtobrunatnych oparów dwutlenku azotu. Patrz c. m. 1153 b).

3. Nitrozwiązki organiczne, wymienione w punktach 8 i 16, nie powinny być wrażliwsze tak na uderzenie i tarcie jak i pod względem zapalności:

niż trójnitrorezorcyna, jeśli są rozpuszczalne w wodzie,

niż czteronitrometyloanilina, jeśli nie są rozpuszczalne w wodzie.

Patrz c. m. 1153, 1154, 1155 i 1156.

1105

Do c. m. 21 pkt 10: Materiały wybuchowe bazowane na saletrze amonowej, trzymane w ciągu 48 godzin w temperaturze 75°C, nie powinny wydzielać widocznych żółtobrunatnych oparów dwutlenku azotu. Przedtem i potem nie powinny być one wrażliwsze tak na uderzenie i tarcie jak i pod względem zapalności od porównawczego materiału wybuchowego o składzie następującym: 80% saletry amonowej, 12% trójnitrotoluenu, 6% nitrogliceryny i 2% mączki drzewnej. Patrz c. m. 1153 b), 1154, 1155 i 1156.

Próbkę wyżej opisanego porównawczego materiału wybuchowego może postawić do dyspozycji państwom uczestniczącym w niniejszej konwencji, laboratorium materiałów wybuchowych w Sevran (Seine-et-Oise) we Francji (adres: Laboratoire des substances explosives, Sevran (Seine-et-Oise) - France).

1106

Do c. m. 21 punkt 11: Materiał wybuchowy nie powinien być bardziej wrażliwy tak na uderzenie i tarcie, jak i pod względem zapalności od porównawczego materiału wybuchowego o składzie następującym: 75% saletry potasowej, 10% siarki. i 15% węgla brunatnego. Patrz c. m. 1154, 1155 i 1156.

1107

Do c. m. 21 pkt 18: Dynamity nie powinny być bardziej wrażliwe tak na uderzenie i tarcie jak i pod względem zapalności od żelatyny wybuchowej, zawierającej 93% nitrogliceryny lub dynamitu okrzemkowego, zawierającego najwyżej 75% nitrogliceryny. Patrz c. m. 1154 b), 1155 i 1156.

1108

Do c. m. 21 pkt 19: Materiały wybuchowe bazowane na chloranach i nadchloranach nie powinny zawierać żadnych soli amonowych. Nie powinny one być bardziej wrażliwe tak na uderzenie i tarcie, jak i pod względem zapalności od chloranowego materiału wybuchowego o składzie następującym: 80% chloranu potasu, 10°/o dwunitrotoluenu, 4% oleju rycynowego i 1% mączki drzewnej. Patrz c. m. 1154, 1155 i 1153.

1109

Do c. m. 21 punkty 20 i 21: Prochy czarne nie powinny być bardziej wrażliwe tak na uderzenie i tarcie, jak i pod względem zapalności od najdrobniejszego prochu myśliwskiego o składzie następującym: 75% saletry potasowej, 10% siarki i 15% węgla drzewnego kruszynowego. Patrz c. m. 1154, 1155 i 1156.

1010

Do c. m. 61 pkt 1 b): Materiał wybuchowy nie powinien być bardziej wrażliwy tak na uderzenie i tarcie jak i pod względem zapalności od czteronitrometyloaniliny. Patrz c. m. 1154, 1155 i 1156.

1111

Do c. m. 61 pkt 1 c): Materiał wybuchowy nie powinien być bardziej wrażliwy tak na uderzenie i tarcie, jak i pod względem zapalności od pentrytu. Patrz. c. m. 1154, 1155 i 1156.

1112

Do c. m. 61 pkt 5 d): Ładunek wzmacniający nie powinien być bardziej wrażliwy tak na uderzenie i tarcie, jak i pod, względem zapalności od czteronitronsetyloaniliny. Patrz. c. m. 1154, 1155 i 1156.

1113

Do c. m. 100 (2) d): Ładunek wybuchowy, trzymany przez 4 tygodnie w temperaturze 50º C, nie powinien wykazywać zmian wskazujących na niedostateczne warunki stałości. Patrz c. m. 1157.

1114-1149

B. Przepisy dotyczące prób.

1150

(3)

Przy dokonywaniu próby cieplnej, o której mowa niżej, temperatura termostatu, w którym znajduje się próbka, nie powinna się odchylać o więcej niż 2°C od temperatury przepisanej; czas trwania próby może odchylać się, najwyżej o 2 minuty przy próbach trwających od 30 do 60 minut, przy próbach trwających 48 godzin o najwyżej 1 godzinę, a przy próbach trwających 4 tygodnie o najwyżej 24 godziny. Termostat powinien być tak urządzony, aby w ciągu najwyżej 5 minut od włożenia próbki temperatura osiągnęła wymaganą wysokość.

1151.

Próba stałości chemicznej przy nagrzewaniu (próba cieplna) (patrz c. m. 1101, 1102 i 1103).

a) Badanie materiałów wymienionych pod c. m. 1101 i 1103.

(1)

Do każdej z dwu probówek szklanych o wymiarach:

długość 350 mm

średnica wewnętrzna 16 mm

grubość ścianki 1,5 mm

wkłada się po 1 g materiału wybuchowego, osuszonego ponad chlorkiem wapnia. Obydwie probówki zupełnie nakryte w ten sposób, by ich zamknięcie nie stawiało oporu, umieszcza się następnie w termostacie tak, by były widoczne przynajmniej w swej długości, i trzyma się przez 30 minut w stałej temperaturze 132°C. Przez ten czas obserwuje się, czy nie wydziela się dwutlenek azotu w postaci żółtobrunatnych oparów, szczególniej widocznych na białym tle.

(1)

Do naczynia żelaznego półkolistego o ściankach, grubości 1 mm i o średnicy 120 mm, rozpalonego do czerwoności, wrzuca się badany materiał wybuchowy, zwiększając jego ilość począwszy od 0,5 g do 10 g.

Wyniki prób należy rozróżniać jak następuje:

1. zapalenie z powolnym spalaniem (materiały wybuchowe amonowo-saletrzane),

2. zapalenie z szybkim spalaniem (materiały wybuchowe chloranowe),

3. zapalanie z gwałtownym spalaniem i deflagracją (proch czarny),

4. gwałtowny wybuch (piorunian rtęci).

(2)

Urządzenie służące do dokonywania prób stanowi ciężar przesuwany dwoma drążkami tak, aby mógł być utrzymany i łatwo odczepiany na wysokości, z której nie powinien spadać. Ciężar nie spada bezpośrednio na materiał wybuchowy, lecz na tłoczek, który się składa z dwóch części, górnej D i dolnej E, zrobionych z bardzo twardej stali i lekko się przesuwających w pierścieniu prowadzącym F (rysunek 1). Próbkę materiału wybuchowego umieszcza się pomiędzy górną a dolną częścią tłoczka. Tłoczek i pierścień prowadzący znajdują się w walcu ochronnym C z hartowanej stali, ustawionym na stalowym bloku B, wpuszczonym w cementową podstawę A (rysunek 2). Rozmiary różnych części są podane na umieszczonym niżej rysunku.

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

grafika

(3)

Prób należy dokonać kolejno na badanym materiale wybuchowym i na materiale porównawczym w sposób następujący:

a) Materiał wybuchowy w ilości odmierzonej za pomocą małej łyżeczki o pojemności 0,05 cm³ wkłada się ostrożnie pomiędzy obydwie części tłoczka, których stykające się powierzchnie nie powinny być wilgotne. Temperatura otoczenia nie powinna przewyższać 30° C i nie powinna być niższa od 15° C. Każda próbka materiału wybuchowego powinna być tylko raz uderzona. Po każdej próbie tłoczek i pierścień prowadzący należy dokładnie oczyścić, usuwając mogące na nich znajdować się pozostałości materiału wybuchowego.

b) Próby należy rozpoczynać od takiej wysokości spadku, przy której może nastąpić zupełny wybuch materiału wybuchowego poddanego próbie. Wysokość spadku zmniejsza się stopniowo do chwili, kiedy wybuch będzie niezupełny lub wcale nie nastąpi. Przy tej ostatniej wysokości wykonywa się cztery próby uderzeniowe, a jeśli choćby jedna doprowadzi do wyraźnego wybuchu, wykonywa się cztery dalsze próby z wysokości nieco mniejszej itd.

c) Za granicę wrażliwości uważa się tę najmniejszą wysokość spadku, przy której podczas co najmniej czterech prób ciężar spadający z tej samej wysokości spowodował wyraźny wybuch.

d) Normalnie próbę uderzeniową wykonywać należy ciężarem 2 kg; gdyby jednak wrażliwość na uderzenie tym ciężarem wymagała większej wysokości spadku niż 60 do 70 cm, to próby uderzeniowej należy dokonać ciężarem 5 kg.

1156

Próba wrażliwości na tarcie (patrz c. m. 1104 do 1112).

(3)

Materiały wybuchowe, które przy próbach dają wynik podany pod 1, są uważane za materiały praktycznie nie wrażliwe na tarcie; uważa się je za średnio wrażliwe, jeśli dadzą wynik podany pod 2; uważa się je za bardzo wrażliwe, jeśli dadzą wynik podany pod 3.

1157

Stałość wyrobów, wymienionych pod c. m. 1113, sprawdza się zwykłymi sposobami laboratoryjnymi.

1158-1199

DODATEK II

Przepisy dotyczące jakości naczyń ze stopów aluminiowych dla niektórych gazów klasy Id.

A. Gatunek materiałów,

1200

(1)

Materiały naczyń ze stopów aluminiowych, które są napełnione gazami wymienionymi pod c. m. 133 (2) p. 2, muszą spełniać następujące warunki:

Materiały dla naczyń poddano, ciśnieniu próbnemu	do 30 30 kg/cm²	do 60 60 kg/cm²	ponad 60 60 kg/cm²
Twardość wg Brinella H w kg/mm²	55 - 65	75 - 95	105 - 140
Wytrzymałość na rozerwanie β_z w kg/mm².	22 - 26	26 - 30	38 - 55
Granica elastyczności ơ_f w kg/mm² (zniekształcenie stałe λ=2‰	10 - 14	17 - 21	23 - 41
Wydłużenie po rozciągnięciu 5d (podłużne) λ₅ w %	30 - 22	22 - 19	16 - 12
Współczynnik zginania k poprzeczne	40 - 30	30 - 25	24 - 13
Opór rozerwania χ w kgm/cm²	4	3	3 - 2,5

Pośrednie wartości mogą być odczytywane z wykresów na stronie następnej.

(2)

Próbkę ze ścianki wewnętrznej o wymiarach 1.000 mm² (33,3 X 30 mm) materiału zawierającego miedź, poddaje się działaniu roztworu wodnego, zawierającego 3% NaCl i 0,5% HCl w temperaturze pokojowej w ciągu 72 godzin, strata na ciężarze nie powinna przekraczać 50 mg/1.000 mm².

C. Zabezpieczenie powierzchni wewnętrznej.

1202

Zabezpieczenie powierzchni wewnętrznej naczyń za pomocą utleniania anodowego uzupełnia się stosując specjalny lakier szczególnie polecany, jeżeli on nie działa na wysuszony gaz.

1203-1299

Uzupełnienie do Dodatku II

NACZYNIA ZE STOPÓW ALUMINIOWYCH

według stopów nie rafinowanych lub rafinowanych

grafika

DODATEK III

Próby materiałów płynnych łatwo zapalnych klasy IIIa.

1300

Punkt zapłonu ustala się za pomocą następujących aparatów:

a) dla temperatur nie wyższych niż 50° C: aparat Abel, aparat Aparat-Pensky, aparat Luchaire-Finances, aparat Tag;

b) dla temperatur powyżej 50° C; aparat Peńsky-Martens, aparat Luchaire-Finances;

c) za pomocą każdego innego aparatu, który daje wyniki różniące się nie więcej niż o 2° C od wyników, jakie dawałyby w tych samych wypadkach aparaty wymienione wyżej.

1301

Prób dokonuje się:

a) aparatem Abel według brytyjskiej normy nr 33/44 "Institute ot Petroleum"; można używać też aparatu Abel-Pensky według tej samej normy

b) aparatem Pensky-Martens według normy nr 34/47 "Institute oi Petroleum" lub normy D. 93.46. A.S.T.M.;

c) aparatem Tag według normy D. 53.46. A.S.T.M.;

d) aparatem Luchaire według instrukcji załączonej do francuskiego zarządzenia ministerialnego z dnia 26 października 1925.

W razie użycia innych aparatów należy przy dokonywaniu prób stosować następujące środki ostrożności:

1. próby powinny być dokonywane w miejscu wolnym od przeciągu;

2. szybkość ogrzewania cieczy badanej nie powinna przekraczać nigdy 5° C na minutę;

3. płomień zapalający musi posiadać długość 5 mm (± 0,5 mm);

4. po każdym podwyższeniu się temperatury o 1°C należy wprowadzić do otworu naczynia płomień zapalający.

1302

Gdy zaszeregowanie łatwo zapalnego materiału płynnego jest sporne, obowiązuje zaszeregowanie zaproponowane przez nadawcę, jeśli próba punktu zapłonu danego płynu da wynik różniący się nie o więcej niż 2°C od podanych pod c. m. 301 granic (21°, 55° i 100°C). Jeśli próba da wynik różniący się o więcej niż 2°C, należy przeprowadzić ponowną próbę i najwyższy z otrzymanych wyników należy uważać za właściwy.

1303

Celem ustalenia zawartości nadtlenków w cieczy należy postępować następująco:

Wlewa się do zlewki Erlenmayera pewną ilość p (około 5 g, odważoną dokładnie na 1 g) cieczy, która ma być badana, dodaje się 20 cm³ bezwodnika kwasu octowego i około 1 g stałego sproszkowanego jodku potasu i wstrząsa się. Po 10 minutach podgrzewa się płyn w ciągu 3 minut do 60°C, po czym pozostawia się na 5 minut do ochłodzenia i dodaje się następnie 25 cm³ wody. Zwolniony jod miareczkuje się 1/10 normalnym roztworem tiosiarczanu sodu bez użycia wskaźnika. Zupełne odbarwienie wskazuje zakończenie reakcji. Jeśli potrzebną ilość tiosiarczanu oznaczymy przez n cm³, to zawartość procentową nadtlenku (obliczoną w H₂O₂) w cieczy można obliczyć według wzoru .

1304-1399

DODATEK IV

Przepisy dotyczące używania wagonów z urządzeniami elektrycznymi.

1400

Materiały wybuchowe klasy, Ia.

amunicja klasy Ib,

przedmioty klasy Ic, punktów 4, 21, 22, 23 i 26,

materiały płynne łatwo zapalne klasy IIIa, punktów 1, 2 i 3, jak również aldehyd octowy, aceton i mieszaniny acetonowe (pkt 5), w sztukach przesyłki o wadze powyżej 50 kg,

materiały stałe łatwo zapalne klasy IIIb, punktów 3 do 8, oraz

materiały podtrzymujące palenie klasy IIIc mogą być przewożone w wagonach z urządzeniami elektrycznymi tylko wtedy, gdy wagony te odpowiadają warunkom następującym:

a) Przewody elektryczne powinny być trwale umocowane i zabezpieczone od uszkodzeń mechanicznych. Przewody te, z wyjątkiem kabli ołowianych lub podobnych przewodów w kablach chronionych nierdzewną osłoną bez szwu, powinny być zamknięte w szczelnych rurkach stalowych. Połączenia obwodu pod napięciem oraz części służące do uziemienia należy zabezpieczyć przed samorozluźnieniem się. Części metalowe wagonu nie mogą być użytkowane jako przewód zerowy.

b) Do oświetlania wolno używać tylko lamp elektrycznych żarowych, źródło światła powinno być uszczelnione i zaopatrzone od strony wagonu, przeznaczonej na ładunek, w mocny i szczelny klosz ochronny ze szkła. Jeśli żarówki nie są umieszczone we wzmocnieniach ścian lub dachu w sposób zabezpieczający od wszelkich uszkodzeń mechanicznych, należy je osłonić mocnym koszem albo plecionką ochronną. Żarówki powinny być zabezpieczone przed samorozluźnieniem się w umocowaniu.

c) Maszyny elektryczne, urządzenia do regulowania, przełączniki i urządzenia bezpiecznikowe (np. bezpieczniki, wyłączniki automatyczne), przy których działaniu mogą się wytworzyć iskry, jak również oporniki, grzejniki i piorunochrony, powinny być skonstruowane w taki sposób, by nie mogły spowodować zapalenia się mieszanin powietrza i gazu, powietrza i pary albo powietrza i kurzu, jakie mogłyby istnieć w przedziale (konstrukcja wykluczająca wybuch). Ten przepis nie obowiązuje w odniesieniu do urządzeń elektrycznych, które umieszczono w przedziale zupełnie oddzielonym od części wagonu przeznaczonej na ładunek ścianami całkowicie szczelnymi bez drzwi oraz zaopatrzonym w otwory przewietrzające z ujściem na zewnątrz.

1401

(2)

Używanie wagonów zaopatrzonych w transformatory chłodzone powietrzem do przewozu materiałów łatwo zapalnych i podtrzymujących palenie klas IIIa, IIIb i IIIc, wymienionych w c. m. 1400, jest dozwolone pod warunkiem, że transformatory są zbudowane z materiałów niepalnych lub trudno zapalnych. Transformatory powietrzne powinny być umieszczone pod pudłem wagonu i oddzielone od niego warstwą izolacyjną takiego rodzaju i takich rozmiarów, żeby łuk elektryczny, mogący powstać przy zwarciu w zwojeniach, nie mógł spowodować pożaru pudła wagonu.

(3)

Wagony zaopatrzone w transformatory powietrzne muszą być oznaczone znakami specjalnymi, jeśli nie mogą być bez tego łatwo rozpoznane jako takie wagony.

1402

Wagony nie odpowiadające niniejszym przepisom mogą być mimo to użyte do przewozu wyżej wskazanych materiałów i przedmiotów, jeśli wszystkie urządzenia elektryczne, które nie odpowiadają powyższym przepisom, są wyłączone z obwodu prądu elektrycznego i zabezpieczone od włączenia w czasie przewozu.

1403-1499

DODATEK V

1. Przepisy dotyczące nalepek ostrzegawczych.

1500

Przepisowe wymiary nalepek ostrzegawczych są formatu normalizowanego A5 (148 X 210 mm). Wymiary nalepek umieszczanych na sztukach przesyłki mogą być zmniejszone do formatu A7 (74 X 105 mm).

1501

(3)

W innych przypadkach umieszczanie nalepek ostrzegawczych na wagonach jest obowiązkiem kolei.

1502

Dawniejsze nalepki ostrzegawcze, nie odpowiadające nowym wzorom nr nr 1, 2, 3 i 4. mogą, być używane aż do wyczerpania zapasu.

2. Objaśnienie wzorów nalepek.

1503

Nalepki ostrzegawcze do oznaczania materiałów i przedmiotów klas Ia, Ib, Id, Ie oraz II do V (patrz tablice na str. 142) oznaczają:

Nr 1	(bomba pomarańczowa): przewidziana pod c. m. 43 49, 79, 84, 1602(5) ;	zagraża wybuchem; co do zakazu ładowania razem patrz c. m. 48, 50, 83, 85;
Nr 2	(pochodnia pomarańczowa): przewidziana pod c. m. 211(1) i (4), 217(1), 308(1) i (4), 314(1), 347(1) i (2), 352, 1602 (5), 1603(6);	niebezpieczeństwo ognia: co do zakazu ładowania razem patrz c. m. 216, 218, 313, 315, 351, 353;
Nr 3	(trupia czaszka pomarańczowa): przewidziana pod c. m. 308(2) i (4), 314(2), 317(4), 382(2), 389(2), (420(1) i (2), 427, 430(3), 1602(5), 1603(6);	materiał trujący; nie składać w wagonach i magazynach w pobliżu artykułów żywnościowych i towarów konsumpcyjnych; co do zakazu ładowania razem patrz c. m. 313, 315, 388, 390, 426, 428;
Nr 4	(butla opleciona pomarańczowa): przewidziana pod c. m. 382(1), 389(1), 392(3), 512(1) i (2), 519, 522(3), 1602(5), 1603(6) ;	materiał żrący: materiał podtrzymujący palenie i żrący; co do zakazu ładowania razem patrz c. m. 388, 390, 518, 520;
Nr 5	(sztuka przesyłki z promieniami, trupią czaszką i napisem "RADIOACTIVE", pomarańczowa): przewidziana pod c. m. 462, 466;	materiał radioaktywny (promieniowanie szkodliwe dla zdrowia); trzymać z dala od, ludzi, zwierząt i nie wywołanych emulsji fotograficznych; co do zakazu ładowania razem patrz c. m. 467
Nr 6	(otwarty parasol, czarny): przewidziana pod c. m. 185(1), 1602(5), 1603(6),	chronić od wilgoci; co do zakazu ładowania razem patrz c na.192;
Nr 7	(dwie strzały w pozycji pionowej, czarne): przewidziane pod c. m. 151(2), 185(2), 211(2), (3) i (4), 308(3) i (4), 382(1), 420(1) i (2), 462, 512(1), (2) i (3), 1602(5);	do góry; nalepkę należy umieścić szczytami strzał do góry na dwu przeciwległych ścianach sztuki przesyłki;
Nr 8	(kielich czerwony,): przewidziana pod c. m. 151(1) i (2), 185(2), 211 (3) i (4), 308(3) i (4), 382(1), 420(1) i (2), 462, 512(1) i (2), 1602(5);	ostrożnie lub: nie przewracać;
Nr 9	(czerwona nalepka trójkątna z czarnym napisem); przewidziana pod c. m. 160, 217(2), 314(1).	przetaczać ostrożnie.

1504-1599

Nalepki ostrzegawcze

grafika

DODATEK VI

Przepisy dotyczące pojemników.

I. Warunki ogólne.

1600

Pojemniki powinny odpowiadać następującym warunkom:

a) Po napełnieniu wysokość środka ciężkości ponad poziom, na którym jest położony, nie może przekraczać ²/₃ najmniejszego wymiaru swego wielokąta oparcia.

b) Pojemnik powinien spoczywać w równowadze stałej w pozycji ustawienia na jednej płaszczyźnie.

c) Każda ze ścian stałych lub ruchomych musi być dostatecznie mocna, tak by mogła wytrzymać całość ciężaru zawartości, gdyby zbiornik był zawieszony na ścianie przeciwległej.

d) Pojemniki powinny być zaopatrzone w wystarczającą ilość urządzeń do podnoszenia, aby w normalnych warunkach możliwe było manewrowanie pojemnikiem przy pozostawieniu go w pozycji poziomej nawet wtedy, gdy jedno z tych urządzeń zawiedzie.

Urządzenia do zawieszania powinny być tak obliczone i skonstruowane, by ich nośność wynosiła co najmniej 1¹/₂ wagi najwyższej pojemnika w stanie ładownym, podzielonej przez ilość urządzeń do zawieszania pomniejszoną o jeden.

1601

II. Przepisy specjalne dla małych pojemników.

Niżej podane przepisy obowiązują przy przewozie towarów niebezpiecznych w pojemnikach, których pojemność nie jest mniejsza niż 1 m³ i nie większa niż 3 m³.

A. Warunki specjalne dla małych pojemników przeznaczonych do przewozu towarów w opakowaniu.

1602

(7)

Jeśli Załącznik I przewiduje oczyszczenie wagonu po przewozie pewnego towaru, to odnośne postanowienie obowiązuje również do małych pojemników.

1604-1699

NALEPKI OSTRZEGAWCZE.

grafika

ZAŁĄCZNIK Nr II

MIĘDZYNARODOWY PRZEWÓZ KOLEJAMI ŻELAZNYMI.

grafika

ZAŁĄCZNIK Nr III

BRAK LUB WADLIWOŚĆ OPAKOWANIA.

grafika

ZAŁĄCZNIK Nr IV

ZMIANY UMOWY O PRZEWÓZ.

grafika

ZAŁĄCZNIK Nr V

REGULAMIN URZĘDU CENTRALNEGO PRZEWOZÓW MIĘDZYNARODOWYCH KOLEJAMI ŻELAZNYMI.

grafika

ZAŁĄCZNIK Nr VI 15

Statut Komisji rzeczoznawców dla Załącznika I

grafika

ZAŁĄCZNIK Nr VII 16

REGULAMIN MIĘDZYNARODOWY DLA PRZEWOZU WAGONÓW PRYWATNYCH (R. M. P.)

Artykuł 1

Przedmiot i zasięg regulaminu.

Artykuł 5

Warunki przyjęcia do przewozu,

§ 1.

Prawo nadania wagonu do przewozu przysługuje właścicielowi.

Każdy inny nadawca wagonu tak próżnego jak i załadowanego obowiązany jest doręczyć stacji nadania równocześnie z listem przewozowym upoważnienie właściciela.

Takie upoważnienie nie jest potrzebne, jeżeli ten nadawca jest odbiorcą wagonu z poprzedniej przesyłki i jeżeli stacja nadania przed złożeniem listu przewozowego nie otrzymała od właściciela w liście poleconym wskazówek, że wagon bez zgody właściciela nie może być wysłany.

§ 2.

W braku odmiennego zlecenia właściciela, kolej żelazna jest uprawniona zwrócić z urzędu właścicielowi na stację macierzystą na koszt właściciela za listem przewozowym, wystawionym na jego nazwisko i adres:

- każdy wagon, który nadszedł w stanie próżnym, i którego nie rozpoczęto załadowywać w ciągu 15 dni od chwili postawienia do dyspozycji,

- każdy wagon, który nadszedł załadowany, a który w ciągu 8 dni po zakończeniu wyładowania nie został ponownie nadany do przewozu.

Jeżeli kolej żelazna nie skorzysta z tych możliwości, obowiązana jest po upływie wyżej podanych terminów zawiadomić właściciela o położeniu, w jakim znajduje się jego wagon; w tym przypadku zwrot wagonu z urzędu nie może nastąpić w ciągu 8 dni od wysłania zawiadomienia do właściciela.

Postanowień niniejszego paragrafu nie stosuje się do wagonów znajdujących się w kraju kolei, do której taboru włączono wagon prywatny, ani znajdujących się na bocznicach prywatnych.

Artykuł 6

Dane zamieszczone w liście przewozowym.

§ 1.

Nadawca powinien zamieścić w liście przewozowym, oprócz danych przewidzianych przez KMT, następujące dane:

Artykuł 9

Zawieszenie biegu terminu dostawy.

Artykuł 10

Stwierdzenie uszkodzenia wagonu lub zaginięcia jego części składowych.

Artykuł 11

Uszkodzenie wagonu uniemożliwiające dalszy przewóz.

§ 1.

Jeżeli próżny wagon zostanie tak uszkodzony, że dalszy przewóz nie jest możliwy lub że nie nadaje się on do przewozu ładunku, wówczas stacja, która stwierdziła uszkodzenie, powinna natychmiast i bezpośrednio od nadawcy telegraficznie zażądać wskazówek. Jeżeli nadawca nie jest również właścicielem wagonu, wówczas odpis telegramu należy przesłać właścicielowi dla informacji.

Jeżeli nadawca w ciągu ośmiu dni od wysłania telegramu nie udzieli wskazówek, kolej żelazna jest uprawniona zwrócić z urzędu wagon na stację macierzystą za listem przewozowym, wystawionym na nazwisko i adres właściciela, skoro przywróciła wagon do zdatności do biegu. Przyczyny zwrotu wagonu należy podać w liście przewozowym w rubryce "Oznaczenie towaru".

Koszty przewozu i inne koszty powstałe aż do stacji, na której wagon zatrzymano, koszty za zawiadomienie nadawcy i ewentualnie właściciela, jak również koszty, wynikłe wskutek wykonania wskazówek nadawcy lub zwrotu wagonu z urzędu na stację macierzystą przez kolej żelazną, obciążają przesyłkę.

Artykuł 12

Wysokość odszkodowania w razie przekroczenia terminu dostawy.

Artykuł 13

Odpowiedzialność kolei żelaznej za zaginięcie lub uszkodzenie wagonu lub jego części składowych.

§ 4.

Kolej żelazna odpowiada za uszkodzenie naczyń z gliny, szkła, terrakoty itp. tylko wówczas, jeżeli szkody te powstają w związku z innym uszkodzeniem wagonu za które kolej żelazna odpowiada według wyżej zamieszczonych postanowień.

Jeżeli uprawniony nie udowodni, że szkoda wynika z winy kolei żelaznej, to kolej żelazna odpowiada za uszkodzenia naczyń, pokrytych od wewnątrz (emalią, ebonit, itd.), tylko wtedy, gdy na samym naczyniu są ślady zewnętrznego uszkodzenia, za które kolej żelazna ponosi odpowiedzialność według wyżej zamieszczonych postanowień.

Artykuł 14

Domniemanie o zaginięciu wagonu. Odnalezienie wagonu.

Rozdział I

Postanowienia ogólne.

Artykuł 1

Przedmiot i zasięg regulaminu.

Rozdział II

Pojemniki będące własnością kolei.

Artykuł 5

Dane zamieszczone w liście przewozowym.

Oprócz danych przewidzianych przez KMT powinien nadawca zamieścić w liście przewozowym następujące dane:

Artykuł 9

Zaginięcie lub uszkodzenie.

§ 1.

Osoba przyjmująca od kolei pojemnik próżny lub załadowany jest obowiązana zbadać stan tego pojemnika w chwili otrzymania go do dyspozycji; odpowiada ona za wszystkie uszkodzenia, które zostaną stwierdzone w chwili zwrotu pojemnika kolei żelaznej i których nie zgłosiła w chwili otrzymania go do dyspozycji, chyba że udowodni, że uszkodzenia istniały już w chwili oddania jej pojemnika do dyspozycji lub że powstały wskutek okoliczności, którym nie mogła przeciwdziałać i których następstw nie mogła uniknąć.

Rozdział III

Pojemniki prywatne.

Artykuł 12

Dane zamieszczone w liście przewozowym.

ZAŁĄCZNIK X 18

Statut Komisyj rzeczoznawców dla Załącznika VII (wagony prywatne) i Załącznika IX (pojemniki).

Artykuł 2.

Rządy umawiających się Państw zgłaszają wraz z uzasadnieniem swe życzenia i wnioski dotyczące Załączników VII i IX Urzędowi Centralnemu Przewozów Międzynarodowych Kolejami Żelaznymi, który podaje je niezwłocznie do wiadomości innym umawiającym się Państwom. W każdym przypadku gdy zajdzie tego potrzeba lub na żądanie ¹/₃ umawiających się Państw, Urząd Centralny zwołuje posiedzenie Komisyj. O posiedzeniach Komisyj zawiadamia się wszystkie umawiające się Państwa na dwa miesiące naprzód. W zawiadomieniu powinny być dokładnie wskazane sprawy, które bada na porządku dziennym.

1 Art. 3 pkt 4 zmieniony przez pkt 1 obwieszczenia Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 25 listopada 1938 r. o sprostowaniu błędów (Dz.U.38.100.669).

2 Art. 6 § 6 lit. d) zmieniona przez pkt 2 obwieszczenia Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 25 listopada 1938 r. o sprostowaniu błędów (Dz.U.38.100.669).

3 Art. 7 § 2 zmieniony przez pkt 3 obwieszczenia Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 25 listopada 1938 r. o sprostowaniu błędów (Dz.U.38.100.669).

4 Art. 11 § 2 zmieniony przez pkt 4 i 5 obwieszczenia Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 25 listopada 1938 r. o sprostowaniu błędów (Dz.U.38.100.669).

5 Art. 21 § 1 zmieniony przez pkt 6 obwieszczenia Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 25 listopada 1938 r. o sprostowaniu błędów (Dz.U.38.100.669).

6 Art. 25 § 1 zmieniony przez pkt 7 obwieszczenia Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 25 listopada 1938 r. o sprostowaniu błędów (Dz.U.38.100.669).

7 Art. 35 § 3 zmieniony przez pkt 8 obwieszczenia Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 25 listopada 1938 r. o sprostowaniu błędów (Dz.U.38.100.669).

8 Art. 37 zmieniony przez pkt 9 i 10 obwieszczenia Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 25 listopada 1938 r. o sprostowaniu błędów (Dz.U.38.100.669).

9 Art. 47 § 2 zmieniony przez pkt 11 obwieszczenia Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 25 listopada 1938 r. o sprostowaniu błędów (Dz.U.38.100.669).

10 Art. 60 zmieniony przez Konwencję dodatkową, podpisaną w Bernie dnia 13 maja 1950 r. (Dz.U.53.38.159) z dniem 18 sierpnia 1953 r.

11 Art. 61 § 3 zmieniony przez Konwencję dodatkową, podpisaną w Bernie dnia 13 maja 1950 r. (Dz.U.53.38.159) z dniem 18 sierpnia 1953 r.

12 Art. 61 § 4 według numeracji ustalonej przez Konwencję dodatkową, podpisaną w Bernie dnia 13 maja 1950 r. (Dz.U.53.38.159) z dniem 18 sierpnia 1953 r.

13 Art. 61 § 5 według numeracji ustalonej przez Konwencję dodatkową, podpisaną w Bernie dnia 13 maja 1950 r. (Dz.U.53.38.159) z dniem 18 sierpnia 1953 r.

14 Załącznik nr I zmieniony przez oświadczenie rządowe z dnia 12 października 1953 r. (Dz.U.53.51.258) zmieniającej nin. umowę międzynarodową z dniem 1 września 1953 r.

15 Załącznik nr VI zmieniony przez Konwencję dodatkową, podpisaną w Bernie dnia 13 maja 1950 r. (Dz.U.53.38.159) z dniem 18 sierpnia 1953 r.

16 Załącznik nr VII:

- zmieniony przez pkt 12 obwieszczenia Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 25 listopada 1938 r. o sprostowaniu błędów (Dz.U.38.100.669). Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

- zmieniony przez oświadczenie rządowe z dnia 12 października 1953 r. w sprawie wejścia w życie nowego tekstu załącznika VII i nowego załącznika IX do konwencji międzynarodowej o przewozie towarów kolejami żelaznymi (KMT), podpisanej w Rzymie dnia 23 listopada 1933 r. (Dz.U.53.51.259) z dniem 1 września 1953 r.

17 Załącznik nr IX dodany przez oświadczenie rządowe z dnia 12 października 1953 r. w sprawie wejścia w życie nowego tekstu załącznika VII i nowego załącznika IX do konwencji międzynarodowej o przewozie towarów kolejami żelaznymi (KMT), podpisanej w Rzymie dnia 23 listopada 1933 r. (Dz.U.53.51.259) z dniem 1 września 1953 r.

18 Załącznik X dodany przez Konwencję dodatkową, podpisaną w Bernie dnia 13 maja 1950 r. (Dz.U.53.38.159) z dniem 18 sierpnia 1953 r.

Zmiany w prawie

Rząd chce zmieniać obowiązujące regulacje dotyczące czynników rakotwórczych i mutagenów

Rząd przyjął we wtorek projekt zmian w Kodeksie pracy, którego celem jest nowelizacja art. 222, by dostosować polskie prawo do przepisów unijnych. Chodzi o dodanie czynników reprotoksycznych do obecnie obwiązujących regulacji dotyczących czynników rakotwórczych i mutagenów. Nowela upoważnienia ustawowego pozwoli na zmianę wydanego na jej podstawie rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym lub mutagennym w środowisku pracy.

Grażyna J. Leśniak 16.04.2024

Bez kary za brak lekarza w karetce do końca tego roku

W ponad połowie specjalistycznych Zespołów Ratownictwa Medycznego brakuje lekarzy. Ministerstwo Zdrowia wydłuża więc po raz kolejny czas, kiedy Narodowy Fundusz Zdrowia nie będzie pobierał kar umownych w przypadku niezapewnienia lekarza w zespołach ratownictwa. Pierwotnie termin wyznaczony był na koniec czerwca tego roku.

Beata Dązbłaż 10.04.2024

Będzie zmiana ustawy o rzemiośle zgodna z oczekiwaniami środowiska

Rozszerzenie katalogu prawnie dopuszczalnej formy prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie rzemiosła, zmiana definicji rzemiosła, dopuszczenie wykorzystywania przez przedsiębiorców, niezależnie od formy prowadzenia przez nich działalności, wszystkich kwalifikacji zawodowych w rzemiośle, wymienionych w ustawie - to tylko niektóre zmiany w ustawie o rzemiośle, jakie zamierza wprowadzić Ministerstwo Rozwoju i Technologii.

Grażyna J. Leśniak 08.04.2024

Tabletki "dzień po" bez recepty nie będzie. Jest weto prezydenta

Dostępność bez recepty jednego z hormonalnych środków antykoncepcyjnych (octan uliprystalu) - takie rozwiązanie zakładała zawetowana w piątek przez prezydenta Andrzeja Dudę nowelizacja prawa farmaceutycznego. Wiek, od którego tzw. tabletka "dzień po" byłaby dostępna bez recepty miał być określony w rozporządzeniu. Ministerstwo Zdrowia stało na stanowisku, że powinno to być 15 lat. Wątpliwości w tej kwestii miała Kancelaria Prezydenta.

Katarzyna Nocuń 29.03.2024

Małżonkowie zapłacą za 2023 rok niższy ryczałt od najmu

Najem prywatny za 2023 rok rozlicza się według nowych zasad. Jedyną formą opodatkowania jest ryczałt od przychodów ewidencjonowanych, według stawek 8,5 i 12,5 proc. Z kolei małżonkowie wynajmujący wspólną nieruchomość zapłacą stawkę 12,5 proc. dopiero po przekroczeniu progu 200 tys. zł, zamiast 100 tys. zł. Taka zmiana weszła w życie w połowie 2023 r., ale ma zastosowanie do przychodów uzyskanych za cały 2023 r.

Monika Pogroszewska 27.03.2024

Ratownik medyczny wykona USG i zrobi test na COVID

Mimo krytycznych uwag Naczelnej Rady Lekarskiej, Ministerstwo Zdrowia zmieniło rozporządzenie regulujące uprawnienia ratowników medycznych. Już wkrótce, po ukończeniu odpowiedniego kursu będą mogli wykonywać USG, przywrócono im też możliwość wykonywania testów na obecność wirusów, którą mieli w pandemii, a do listy leków, które mogą zaordynować, dodano trzy nowe preparaty. Większość zmian wejdzie w życie pod koniec marca.

Agnieszka Matłacz 12.03.2024

Identyfikator:	Dz.U.1937.89.642
Rodzaj:	Umowa międzynarodowa
Tytuł:	Konwencja o przewozie towarów kolejami żelaznymi (K.M.T.), (z 8 załącznikami). Rzym.1933.11.23.
Data aktu:	23/11/1933
Data ogłoszenia:	30/12/1937
Data wejścia w życie:	01/01/1938, 01/10/1938

Konwencja o przewozie towarów kolejami żelaznymi (K.M.T.), (z 8 załącznikami). Rzym.1933.11.23.

KONWENCJA MIĘDZYNARODOWA o przewozie towarów kolejami żelaznymi (K. M. T.) ,(z 8 załącznikami), podpisana w Rzymie dnia 23 listopada 1933 r. (Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 2 marca 1935 r. - Dz. U. R. P. Nr 23, poz. 142).

TYTUŁ I. PRZEDMIOT I ZAKRES KONWENCJI.

TYTUŁ II UMOWA O PRZEWÓZ.

Rozdział I. FORMA I WARUNKI UMOWY O PRZEWÓZ.

Rozdział II. WYKONANIE UMOWY O PRZEWÓZ.

Rozdział III. ZMIANA UMOWY O PRZEWÓZ.

Rozdział IV. ZABEZPIECZENIE PRAW KOLEI ŻELAZNEJ.

TYTUŁ III ODPOWIEDZIALNOŚĆ KOLEI ŻELAZNYCH. ROSZCZENIA O ODSZKODOWANIE.

Rozdział I. ODPOWIEDZIALNOŚĆ.

Rozdział II. REKLAMACJE ADMINISTRACYJNE. POWÓDZTWA, POSTĘPOWANIE I PRZEDAWNIENIE W RAZIE SPORÓW WYNIKŁYCH Z UMOWY O PRZEWÓZ.

Rozdział III. ROZRACHUNEK. WZAJEMNE ROSZCZENIA ZWROTNE MIĘDZY KOLEJAMI ŻELAZNYMI.

TYTUŁ IV RÓŻNE PRZEPISY.

TYTUŁ V POSTANOWIENIA PRZEJŚCIOWE.

ZAŁĄCZNIK Nr I 14 Przepisy w sprawie materiałów i przedmiotów dopuszczonych do przewozu warunkowo.

KLASA Ia. MATERIAŁY WYBUCHOWE

1. Wyszczególnienie materiałów.

2. Przepisy o przewozie.

KLASA Ib. AMUNICJA

1. Wyszczególnienie przedmiotów.

2. Przepisy o przewozie.

KLASA Ic. MATERIAŁY ZAPALAJĄCE, OGNIE SZTUCZNE itp.

1. Wyszczególnienie przedmiotów.

2. Przepisy o przewozie

KLASA Id. GAZY SPRĘŻONE, SKROPLONE LUB ROZPUSZCZONE POD CIŚNIENIEM

1. Wyszczególnienie materiałów.

KLASA Ie. MATERIAŁY WYTWARZAJĄCE W ZETKNIĘCIU Z WODĄ GAZY ZAPALNE

1.. Wyszczególnienie materiałów.

KLASA II. MATERIAŁY SAMOZAPALNE

1. Wyszczególnienie materiałów.

2.. Przepisy o przewozie.

KLASA IIIa. MATERIAŁY PŁYNNE ŁATWO ZAPALNE

1. Wyszczególnienie materiałów.

2. Przepisy o przewozie.

KLASA IIIb. MATERIAŁY STAŁE ŁATWO ZAPALNE

1. Wyszczególnienie materiałów.

2. Przepisy o przewozie.

KLASA IIIc. MATERIAŁY PODTRZYMUJĄCE PALENIE

1. Wyszczególnienie materiałów.

2. Przepisy o przewozie.

KLASA IVa. MATERIAŁY TRUJĄCE

1. Wyszczególnienie materiałów.

2. Przepisy o przewozie.

KLASA IVb. MATERIAŁY RADIOAKTYWNE

1. Wyszczególnienie materiałów.

KLASA V. MATERIAŁY ŻRĄCE

1. Wyszczególnienie materiałów.

2. Przepisy o przewozie.

KLASA VI. MATERIAŁY BUDZĄCE ODRAZĘ LUB ZARAŹLIWE

1. Wyszczególnienie materiałów.

KLASA VII. MATERIAŁY RÓŻNE

1. Wyszczególnienie materiałów.

2. Przepisy o przewozie.

Rozdział I Postanowienia ogólne.

Rozdział II Pojemniki będące własnością kolei.

Rozdział III Pojemniki prywatne.

ZAŁĄCZNIK X 18 Statut Komisyj rzeczoznawców dla Załącznika VII (wagony prywatne) i Załącznika IX (pojemniki).

Zmiany w prawie

Dz.U.1937.89.642

KONWENCJA MIĘDZYNARODOWA

o przewozie towarów kolejami żelaznymi (K. M. T.) ,(z 8 załącznikami), podpisana w Rzymie dnia 23 listopada 1933 r. (Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 2 marca 1935 r. - Dz. U. R. P. Nr 23, poz. 142).

TYTUŁ I.

PRZEDMIOT I ZAKRES KONWENCJI.

TYTUŁ II

UMOWA O PRZEWÓZ.

Rozdział I.

FORMA I WARUNKI UMOWY O PRZEWÓZ.

Rozdział II.

WYKONANIE UMOWY O PRZEWÓZ.

Rozdział III.

ZMIANA UMOWY O PRZEWÓZ.

Rozdział IV.

ZABEZPIECZENIE PRAW KOLEI ŻELAZNEJ.

TYTUŁ III

ODPOWIEDZIALNOŚĆ KOLEI ŻELAZNYCH. ROSZCZENIA O ODSZKODOWANIE.

Rozdział I.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ.

Rozdział II.

REKLAMACJE ADMINISTRACYJNE. POWÓDZTWA, POSTĘPOWANIE I PRZEDAWNIENIE W RAZIE SPORÓW WYNIKŁYCH Z UMOWY O PRZEWÓZ.

Rozdział III.

ROZRACHUNEK. WZAJEMNE ROSZCZENIA ZWROTNE MIĘDZY KOLEJAMI ŻELAZNYMI.

TYTUŁ IV

RÓŻNE PRZEPISY.

TYTUŁ V

POSTANOWIENIA PRZEJŚCIOWE.

ZAŁĄCZNIK Nr I 14

Przepisy w sprawie materiałów i przedmiotów dopuszczonych do przewozu warunkowo.

KLASA Ia.

MATERIAŁY WYBUCHOWE

1.

Wyszczególnienie materiałów.

2.

Przepisy o przewozie.

KLASA Ib.

AMUNICJA

2.

Przepisy o przewozie.

KLASA Ic.

MATERIAŁY ZAPALAJĄCE, OGNIE SZTUCZNE itp.

1.

Wyszczególnienie przedmiotów.

2.

Przepisy o przewozie

KLASA Id.

GAZY SPRĘŻONE, SKROPLONE LUB ROZPUSZCZONE POD CIŚNIENIEM

1.

Wyszczególnienie materiałów.

KLASA Ie.

MATERIAŁY WYTWARZAJĄCE W ZETKNIĘCIU Z WODĄ GAZY ZAPALNE

1..

Wyszczególnienie materiałów.

KLASA II.

MATERIAŁY SAMOZAPALNE

1.

Wyszczególnienie materiałów.

2..

Przepisy o przewozie.

KLASA IIIa.

MATERIAŁY PŁYNNE ŁATWO ZAPALNE

1.

Wyszczególnienie materiałów.

2.

Przepisy o przewozie.

KLASA IIIb.

MATERIAŁY STAŁE ŁATWO ZAPALNE

1.

Wyszczególnienie materiałów.

2.

Przepisy o przewozie.

KLASA IIIc.

MATERIAŁY PODTRZYMUJĄCE PALENIE

1.

Wyszczególnienie materiałów.

2.

Przepisy o przewozie.

KLASA IVa.

MATERIAŁY TRUJĄCE

1.

Wyszczególnienie materiałów.

2.

Przepisy o przewozie.

KLASA IVb.

MATERIAŁY RADIOAKTYWNE

1.

Wyszczególnienie materiałów.

KLASA V.

MATERIAŁY ŻRĄCE

1.

Wyszczególnienie materiałów.

2.

Przepisy o przewozie.

KLASA VI.

MATERIAŁY BUDZĄCE ODRAZĘ LUB ZARAŹLIWE

1.

Wyszczególnienie materiałów.

KLASA VII.

MATERIAŁY RÓŻNE

1.

Wyszczególnienie materiałów.

2.

Przepisy o przewozie.

Rozdział I

Postanowienia ogólne.

Rozdział II

Pojemniki będące własnością kolei.

Rozdział III

Pojemniki prywatne.

ZAŁĄCZNIK X 18

Statut Komisyj rzeczoznawców dla Załącznika VII (wagony prywatne) i Załącznika IX (pojemniki).