Rzesza Niemiecka-Polska. Ułatwienia w małym ruchu granicznym. Warszawa.1931.12.22.

UMOWA

między Rzecząpospolitą Polską i Rzeszą Niemiecką o ułatwieniach w małym ruchu granicznym, podpisana w Warszawie dnia 22 grudnia 1931 r.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dn. 15 grudnia 1932 r. - Dz. U. R. P. z 1933 r. Nr. 2, poz. 11).

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia dwudziestego drugiego grudnia tysiąc dziewięćset trzydziestego pierwszego roku podpisana została w Warszawie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej i Rządem Rzeszy Niemieckiej umowa o ułatwieniach w małym ruchu granicznym wraz z protokółem końcowym, o następującem brzmieniu dosłownem:

UMOWA

między Rzeczypospolitą Polskę i Rzeszą Niemiecką o ułatwieniach w małym ruchu granicznym.

PREZYDENT

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

z jednej strony

i

PREZYDENT RZESZY NIEMIECKIEJ

z drugiej strony

ożywieni pragnieniem zastąpienia nową umową podpisanej dnia 30 grudnia 1924 polsko - niemieckiej konwencji o ułatwieniach w małym ruchu granicznym, mianowali w celu zawarcia odpowiedniej umowy pełnomocnikami:

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:

Dyrektora Departamentu w Ministerstwie Skarbu

Pana Dr. Władysława RASIŃSKIEGO i Radcę Wojewódzkiego Pana Inż. Bernarda ZAKRZEWSKIEGO

Prezydent Rzeszy Niemieckiej:

Posła, Pana Dr. Paul ECKARDT.

Pełnomocnicy po wymianie i sprawdzeniu swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i należyte co do formy, zgodzili się na następujące postanowienia:

I.

Postanowienia ogólne.

Artykuł  1.

(1) Osoby zamieszkałe stałe na obszarze granicznym jednej z Umawiających się Stron, lub przebywające tam przynajmniej od trzech miesięcy, korzystają w małym ruchu granicznym z ułatwień według niniejszej umowy, jeżeli są zaopatrzone w przepustki graniczne.

(2) Urzędnicy i pracownicy publiczni korzystają z ułatwień od dnia objęcia służby na obszarze granicznym. Termin trzymiesięczny nie dotyczy również właścicieli i innych osób uprawnionych do użytkowania takich gruntów, które leżą na jednym obszarze granicznym, lecz są zagospodarowywane z siedziby gospodarczej położonej na sąsiednim obszarze granicznym, jak również nie dotyczy osób zatrudnionych w tego rodzaju gospodarstwach.

Artykuł  2.

Obszarem granicznym w rozumieniu niniejszej umowy jest pas ziemi 10-cio kilometrowej szerokości, leżący wzdłuż granicy wspólnej na obszarze każdej z Umawiających się Stron. Jeżeli to odgraniczenie przecina obszar jakiejś gminy lub miejscowości, wówczas włącza się całą tę gminę lub miejscowość do obszaru granicznego.

II.

Ułatwienia osobowe.

Artykuł  3.

(1) Przepustki graniczne są wystawiane według załączonego wzoru (załącznik I), polskie formularze są barwy żółtej, niemieckie barwy zielonej.

(2) Przepustki graniczne muszą być zaopatrzone w fotografję urzędowo ostemplowaną oraz w podpis lub znak ręczny posiadacza. Fotografia nie jest potrzebna, jeżeli posiadacz przepustki przedłoży inny urzędowy lub urzędowo poświadczony swój dowód osobisty zaopatrzony w fotografję.

Artykuł  4.

(1) Przepustki graniczne wystawiają po stronie polskiej powiatowe władze administracji ogólnej, po stronie niemieckiej władze paszportowe.

(2) Miejscowo właściwą jest ta władza, w której okręgu stale zamieszkuje lub przebywa osoba, ubiegająca się o przepustkę.

Artykuł  5.

Przepustki graniczne należy wystawiać tylko osobom, mającym więcej niż 15 lat. W razie potrzeby można wystawić przepustkę graniczną również osobie mającej mniej niż 15 lat. Poza tem wolno jest dzieciom, mającym mniej niż 15 lat przekraczać granicę tylko w towarzystwie osoby dorosłej, jeśli jej przepustka zawiera uprawnienie do zabrania ze sobą dziecka.

Artykuł  6.

(1) Przepustki graniczne wystawia się z reguły z jednorocznym terminem ważności.

(2) Można również wystawiać przepustki na jednorazową podróż z terminem ważności najwyżej dwutygodniowym, jeżeli ubiegający się o to prosi, albo jeżeli to ze specjalnych powodów wydaje się wskazanem.

Artykuł  7.

(1) Za wystawienie przepustki granicznej pobiera się opłatę po stronie polskiej najwyżej w wysokości 2 złotych, po stronie niemieckiej najwyżej w wysokości 1 marki niemieckiej. Powyższe opłaty ulegają zmniejszeniu o połowę w razie wystawienia przepustki na jednorazową podróż.

(2) Za wystawianie przepustek granicznych nie będą pobierane inne opłaty niż wskazane w ustępie 1 ani też opłaty od podania.

(3) Wysokość opłat przewidzianych w ustępie 1 może być w razie potrzeby zmieniona za wzajemnem porozumieniem się obu Rządów.

Artykuł  8.

(1) Przepustki graniczne uprawniają do przekroczenia granicy przez wskazane w nich graniczne punkty przejściowe.

(2) Przekroczenie granicy w innych miejscach niż przez zwykłe, urzędowo wyznaczone punkty przejściowe, może być dozwolone dla potrzeb gospodarstwa rolnego i leśnego, dla wykonywania polowania i rybołówstwa, dla gospodarstwa pastwiskowego, cięcia wikliny i wydobywania torfu, oraz w innych wypadkach zasługujących na uwzględnienie. Potrzebne w tym celu przejścia graniczne będą ustalone wspólnie przez obustronne właściwe władze administracyjne i celne po wysłuchaniu zainteresowanych i z uwzględnieniem istotnych potrzeb gospodarczych.

Artykuł  9.

(1) Przekraczanie granicy na mocy przepustek granicznych dozwolone jest zasadniczo tylko w porze dziennej, a mianowicie w czasie od 1 kwietnia do 30 września pomiędzy godziną 6 i 20, a od 1 października do 31 marca pomiędzy godziną 7 i 18. Zapory graniczne muszą być otwierane we właściwym czasie i nie mogą być przedwcześnie zamykane.

(2) Przekraczanie granicy w innych godzinach, aniżeli dopuszczonych w myśl ustępu 1, może być dozwolone dla potrzeb gospodarstwa rolnego i leśnego, dla polowania i połowu ryb oraz w innych godnych uwzględnienia wypadkach. Godziny do przekraczania granicy w powyższych wypadkach będą ustalone wspólnie przez obustronne właściwe władze administracji ogólnej i władze celne po wysłuchaniu zainteresowanych i z uwzględnieniem istotnych potrzeb gospodarczych.

(3) Duchowni i ich pomocnicy, lekarze, lekarze weterynaryjni i położne mogą przy wykonywaniu swego zawodu przekraczać granicę również poza godzinami dopuszczonemi według ustępu 1.

To samo dotyczy dozorców śluz.

(4) Godziny przekraczania granicy koleją, kolejką, tramwajem i innemi publicznemi środkami regularnej komunikacji stosują się według urzędowo zatwierdzonych rozkładów jazdy.

Artykuł  10.

(1) Obszar ważności przepustek granicznych ustala stosownie do potrzeby w każdym poszczególnym wypadku władza, wystawiająca przepustkę.

(2) Jako obszar ważności wyznacza się powiaty leżące na obszarze granicznym sąsiedniego Państwa, graniczące z powiatem, w którym wystawiono przepustkę. Obszar ważności może być w obrębie obszaru granicznego rozszerzony również poza powiaty bezpośrednio graniczące, na najbliższe powiaty sąsiednie.

(3) Obszar ważności może być ograniczony do jednej lub kilku miejscowości, jeżeli ubiegający się o przepustkę o to prosi, jeżeli przepustkę wystawia się na jednorazową podróż, albo jeżeli to ze szczególnych powodów okaże się wskazanem.

Artykuł  11.

Przepustki graniczne upoważniają posiadacza do przebywania w sąsiednim obszarze granicznym (artykuł 10) każdorazowo najdłużej 6 dni.

Artykuł  12.

(1) Właściwe władze jednej z umawiających się stron nie mogą wystawiać przepustek granicznych osobom, wydalonym z obszaru drugiej Strony.

(2) Osobom, których pobyt na obszarze jednej Strony zostanie przez właściwą władzę tej Strony określony jako niepożądany ze względów bezpieczeństwa wewnętrznego lub zewnętrznego, mogą właściwe władze drugiej z Umawiających się Stron wystawiać przepustki graniczne tylko za zgodą tejże władzy.

Artykuł  13.

Władza, która wystawiła przepustką, ma ja odebrać:

a) jeżeli się okaże że nie istnieją lub przestały istnieć warunki przewidziane w artykule 1,

b) jeżeli posiadacz przepustki stał się winnym ciężkiego lub powtórnego jej nadużycia.

Artykuł  14.

Władza jednej z Umawiających się Stron, która stwierdzi nadużycie przepustki granicznej, wystawionej na obszarze drugiej Strony, a uważa za potrzebne natychmiast przeszkodzić dalszemu nadużyciu, może unieważnić przepustkę graniczną przez umieszczenie na niej klauzuli "Tymczasowo nieważna ...... dnia ...... 19.."

O powyższem zawiadomi ona niezwłocznie władzę, która wystawiła przepustkę.

Artykuł  15.

Jeżeli właściwa władza jednej z Umawiających się Stron uważa wniosek właściwej władzy drugiej Strony o odebranie przepustki granicznej, lub unieważnienie przepustki dokonane przez te władzę za nieuzasadnione, wówczas jej bezpośrednio przełożona władza może zażądać zbadania sprawy od odpowiedniej władzy drugiej Strony.

Artykuł  16.

(1) Jeżeli przepustka graniczna została odebrana na wniosek właściwej władzy jednej z Umawiających się Stron, albo też została przez tę władzę unieważniona, wówczas nowa przepustka może być wystawiona tylko za zgodą tejże władzy. Ma to również zastosowanie, jeżeli nowa przepustka ma być udzielona z ograniczeniem co do terminu lub obszaru ważności.

(2) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli poprzednia przepustka została odebrana z tego powodu, że nie istniały lub przestały istnieć warunki przewidziane w artykule 1.

III.

Ułatwienia rzeczowe.

Artykuł  17.

(1) Właściciele oraz inne osoby, uprawnione do użytkowania gruntów, będących przedmiotem gospodarstwa rolnego lub leśnego, a położonych w jednym obszarze granicznym, lecz zagospodarowywanych z siedziby gospodarczej, leżącej w drugim obszarze granicznym, mogą przeprowadzać bez cła przez granicę następujące przedmioty, wytwory i zwierzęta na niżej wskazanych warunkach, w ramach zwykłej konieczności gospodarczej:

a) wszystko, co służy do prawidłowego zagospodarowaniu tych gruntów, jak nawozy wszelkiego rodzaju, ziarno do siewu, nasiona, rozsady warzyw, sadzonki do zalesienia gruntów, drzewa, wiklinę, kamienie polne, cegły, piasek, glinę, glinkę i torf, oraz maszyny i narzędzia używane w gospodarstwie rolnem i leśnem, pojazdy i zwierzęta robocze wraz z uprzężą i innemi przyborami i potrzebną paszą dla zwierząt roboczych, tudzież materjałami napędnemi i smarami potrzebnemi dla maszyn i pojazdów;

b) płody rolne i leśne oraz produkty zwierzęce, pochodzące z tych gruntów, tudzież dziczyznę upolowaną na obszarze tych gruntów i ryby oraz raki tam złowione, ryby jednak i raki tylko świeżo złowione, nieopakowane;

c) zwierzęta należące do gospodarstwa, przeprowadzane przez granicę na pastwiska, jak również zwierzęta jednokopytowe i ptactwo oraz w tych samych warunkach pszczoły.

(2) Maszyny, narzędzia, pojazdy, zwierzęta robocze i uprząż wraz z innemi przyborami muszą być po ukończeniu pracy, a zwierzęta i ptactwo z pastwisk po ukończonym wypasie, przeprowadzone zpowrotem zagranicę. Również mleko uzyskane z wypasanego bydła, tudzież ewentualny poza granicą urodzony przychówek oraz zwierzęta ubite z konieczności winny być przeprowadzane zpowrotem zagranice, władze celne mają prawo we wzajemnem porozumieniu dopuszczać wyjątki.

(3) Osoby, które chcąc korzystać z powyższych ułatwień, mają przedstawić we właściwych urzędach celnych zaświadczenie, wystawione przez władzę właściwą dla danej posiadłości i określające położenie, wielkość, tudzież rodzaj uprawy gruntu oraz ewentualny stan liczebny żywego inwentarza. Wystarcza podać stan liczebny inwentarza żywego w takim zakresie, w jakim zamierza się korzystać z udogodnień według ustępu 1 c).

Zaświadczenia mają być wystawiane bezpłatnie.

W razie zmian winno być zaświadczenie sprostowane w ciągu dwóch tygodni.

(4) Z udogodnień można korzystać tylko w tych porach roku i dnia, w których według miejscowych zwyczajów wykonywane są prace rolne lub leśne.

(5) W wyżej wymienionych wypadkach nie będzie wymagane złożenie zabezpieczenia celnego, chyba, że zachodzi uzasadnione podejrzenie co do rzetelności uprawnionego.

Artykuł.  18.

(1) Jako żywność mogą mieszkańcy jednego obszaru granicznego zabierać ze sobą bez cła do drugiego obszaru granicznego gotowe do spożycia środki spożywcze na jeden dzień w ilości najwyżej dwóch kilogramów. Ułatwienie to nie odnosi się jednak do napojów alkoholowych i sztucznych środków słodzących, jak sacharyna i t. p.

(2) Robotnicy i rzemieślnicy, którzy mieszkają na jednym obszarze granicznym, a zawód swój wykonują na drugim obszarze granicznym, mogą zabierać ze sobą bez cła żywność w ilości odpowiadającej czasowi pobytu, jeżeli mają pozostawać przez kilka dni roboczych w miejscu zatrudnienia.

(3) Mieszkańcom jednego obszaru granicznego wolno jest zabierać ze sobą do drugiego obszaru granicznego cygara, papierosy i tytoń, w ilościach nieprzekraczających jednodniowego zapotrzebowania palacza. Ilość dopuszczalna wynosi:

dla cygar 10 sztuk

dla papierosów 25 "

dla tytoniu mniej niż 50 gramów

dla tytoniu do żucia 3 sztuki (zwoje).

Poza tem mogą oni mieć ze sobą jedno pudełko zapałek bez opłaty cła.

Artykuł  19.

(1) Przedmioty, służące do własnej potrzeby mieszkańców jednego obszaru granicznego, przenoszone do naprawy do drugiego obszaru granicznego z obowiązkiem wywiezienia ich zpowrotem, wolne są od cła.

(2) Również wolne są od cła niżej wymienione przedmioty, przenoszone przez mieszkańców jednego obszaru granicznego do drugiego obszaru granicznego celem uszlachetnienia, z obowiązkiem powrotnego wywozu:

a) zboże, nasiona, owoce strączkowe, nasiona oleiste, konopie, len i t. p. surowe produkty gospodarstwa rolnego, które mają być czyszczone, mielone, śrutowane, wytłaczane, łuskane, tłuczone lub poddane jakiejkolwiek innej obróbce;

b) drzewo przeznaczone do rozdrobnienia, łupania albo przeróbki na deski lub belki;

c) kora dębowa albo jakakolwiek inna, która ma być pocięta, zmielona lub poddana tem podobnej obróbce.

Uzyskane przy uszlachetnieniu produkty poboczne o ileby miało być od nich pobrane cło, muszą być wywiezione zpowrotem razem z obrobionemi przedmiotami, lub oclone w razie pozostawienia ich w drugim obszarze granicznym. Udogodnienie to jest oparte na założeniu, że mieszkańcy pograniczni skazani są na młyny lub zakłady przetwórcze, położone w drugim obszarze granicznym, i że wymienione przedmioty przeznaczone są do użytku we własnem gospodarstwie tych mieszkańców pogranicznych.

Artykuł  20.

(1) Mieszkańcom jednego obszaru granicznego wolno przy wykonywaniu swego zawodu zabierać ze sobą do drugiego obszaru granicznego bez cła narzędzia pracy i przybory pod warunkiem ich powrotnego wywozu.

(2) Rzemieślnicy mogą zabierać ze sobą bez cła pochodzące z sąsiedniego obszaru granicznego przedmioty lub ich części do naprawy, pod warunkiem ich powrotnego wywozu. Również wolno im zabierać ze sobą bez cła materjał potrzebny przy naprawie w zakresie drobnego rzemiosła w ilościach, które mogą ze sobą przenosić bez posługiwania się środkami przewozowemi. Wolno im przechodzić i powracać przez granicę z takim samym materjałem tylko raz dziennie. Materjału tego nie wolno używać do sporządzania przedmiotów nowych. Materjał niezużyty musi być wywieziony zpowrotem.

Artykuł  21.

Robotnicy i pracownicy mogą bez cła przewozić przez granicę do swego domu wytwory gleby, udzielane im zwyczajowo jako deputat przez pracodawcę.

Artykuł  22.

(1) Duchowni i ich pomocnicy, lekarze, lekarze weterynaryjni i położne, zamieszkali w jednym obszarze granicznym, mogą przy wykonywaniu swego zawodu zabierać ze sobą bez cła do drugiego obszaru granicznego przybory i instrumenty potrzebne do wykonywania zawodu pod warunkiem powrotnego ich wywozu.

(2) Dla środków leczniczych, materjałów opatrunkowych i środków dezynfekcyjnych, które przenoszą ze sobą wymienieni w ustępie l, lekarze, lekarze weterynaryjni i położne celem bezpośredniego użycia przy niesieniu pomocy w drugim obszarze granicznym, udziela się zwolnienia od cła. Osobom tym nie wolno zabierać ze sobą środków leczniczych i dezynfekujących zakazanych do przywozu w kraju przeznaczenia, Niezużyte środki lecznicze, materjały opatrunkowe i środki dezynfekcyjne muszą być wywiezione zpowrotem zagranicę.

(3) Składanie zabezpieczenia celnego nie będzie z reguły wymagane.

Artykuł  23.

Dla materjałów opatrunkowych i lekarstw, które mieszkańcy jednego obszaru granicznego przynoszą na podstawie recept lekarzy i lekarzy weterynaryjnych z tych aptek drugiego obszaru granicznego, w których zaopatrywać się muszą stosownie do warunków miejscowych, udziela się zwolnienia od cła, jednak tylko dla takich ilości, które odpowiadają potrzebie w poszczególnym wypadku choroby. Zwolnienia od cła udziela się przy powtórnem użyciu tej samej recepty tylko wówczas, gdy lekarz receptę wyraźnie odnowił. Lekarstwa zakazane w kraju przywozu nie mogą być wprowadzane.

Artykuł  24.

(1) Udziela się zwolnienia od cła dla pojazdów wszelkiego rodzaju (wozów zwykłych, kołowców, pojazdów mechanicznych i t. d.) oraz dla zwierząt jednokopytowych (koni, osłów, osłomułów i mułów), o ile przekraczają granicę tylko w tym celu, aby zawieźć osoby lub towary z jednego obszaru granicznego do drugiego obszaru granicznego, lub stamtąd je zabrać. Zwolnienie od cła obejmuje również przynależne przybory i potrzebną paszę oraz potrzebne materjały pędne i smary. Pojazdy, zwierzęta jednokopytowe i należące do nich przybory, tudzież nieużyta jeszcze pasza oraz niezużyte materjały napędne i smary muszą być wywiezione zpowrotem zagranicę.

(2) Osoby, znane władzom celnym jako rzetelne, będą zwolnione od składania zabezpieczenia celnego; w takim razie wystawią im władze celne zaświadczenie, którego ważność może być ustaloną na czas do jednego roku, stosownie do wniosku strony.

Artykuł  25.

Mieszkańcom obszaru granicznego udziela się zwolnienia od cła:

a) dla trumien ze zwłokami i dla urn z popiołami spalonych zwłok, wraz z wieńcami i tym podobnemi przedmiotami, służącemi do ozdoby trumien, urn albo środków przewozowych;

b) dla przedmiotów, służących do pielęgnowania i zdobienia grobów, nawet wówczas, gdy mają, służyć do stałego ozdobienia i utrzymania grobów i cmentarzy osób, przynależnych do mieszkańców pogranicznych;

c) dla wiązanek z naturalnych kwiatów, liści i traw (wieńców, bukietów i t. d.), które mieszkańcy pograniczni przenoszą osobiście przez granicę z okazji uroczystości; powyższe udogodnienie nie dotyczy wiązanek z kwiatów, przenoszonych przez granicę w celach przemysłowych i handlowych;

d) dla przedmiotów kultu religijnego i książek do nabożeństwa, używanych do celów religijnych, pod warunkiem ich powrotnego wywozu.

Artykuł  26.

Przewidziane w umowie uwolnienie od cła obejmuje zarówno zwolnienie od ceł przywozowych i wywozowych, jako też od wszelkich innych danin i opłat. Z uwolnieniem od cła jest ponadto połączone zwolnienie od obowiązujących zakazów przywozu lub wywozu, o ile niniejsza umowa nie postanawia inaczej.

Artykuł  27.

Jeżeli warunki miejscowe będą tego wymagały, w szczególności obrót gospodarczy w zakresie rolnictwa i leśnictwa, obustronne władze celne dopuszczą, w miarę możności, w danym razie we wzajemnem porozumieniu, wyjątki od postanowienia, że ruch towarowy może się odbywać wyłącznie drogami celnemi i podczas ustalonych godzin w porze dziennej.

Artykuł  28.

Władze celne Umawiających się Stron, każda dla swego obszaru, wydadzą potrzebne zarządzenia nadzorcze celem przeszkodzenia nadużyciu udogodnień, przewidzianych w tym rozdziale. W razie potrzeby będą się o tem zawiadamiały władze celne Umawiających się Stron. Przepisy wykonawcze do niniejszej umowy podadzą one sobie wzajemnie do wiadomości.

IV.

Postanowienia szczególne i końcowe.

Artykuł  29.

Drużyny straży pożarnej lub straży kopalnianej, jako też inne organizacje ratownicze mogą dla niesienia pomocy w wypadkach pożaru lub w innych nieszczęśliwych wypadkach przekraczać granicę w każdem miejscu i o każdym czasie bez paszportu lub przepustki granicznej. Przybory, pojazdy i zaprzęgi wraz z potrzebną paszą dla zwierząt oraz potrzebnemi materjałami napędnemi i smarami dla pojazdów zwolnione są od cła i wszelkich formalności celnych, pod warunkiem ich powrotnego wywozu, o ile nie chodzi o paszę oraz środki napędne i smary zużyte w drodze.

Artykuł  30.

W zakresie policji weterynaryjnej obowiązują w małym ruchu granicznym postanowienia zawarte w załączniku II.

Artykuł  31.

(1) O ile w niniejszej umowie nie znajdują się odmienne postanowienia, pozostają nienaruszone przepisy obowiązujące każdocześnie na obszarze każdej z Umawiających się Stron, a odnoszące się do przedmiotów, objętych niniejszą umową. Odnosi się to w szczególności do przepisów paszportowych, przepisów o cudzoziemcach, meldunkowych, komunikacyjno-policyjnych, przepisów celnych, jak również przepisów sanitarnych i weterynaryjno - policyjnych oraz przepisów o ochronie roślin.

(2) W razie ogólnego zamknięcia granicy mogą być postanowienia niniejszej umowy przejściowo zawieszone również z innych powodów, aniżeli sanitarnych lub weterynaryjno - policyjnych.

Artykuł  32.

Jeśliby przy wykonywaniu niniejszej umowy wynikły trudności, winny właściwe władze Umawiających się Stron porozumiewać się co do ich usunięcia.

Artykuł  33.

Rządy Umawiających się Stron będą się wzajemnie zawiadamiać, które urzędy należy uważać jako właściwe władze w rozumieniu niniejszej umowy.

Artykuł  34.

W razie, gdyby to z doświadczeń przy wykonywaniu postanowień niniejszej umowy okazało się wskazanem, mogą Rządy Umawiających się Stron porozumieć się, w danym razie także drogą zwykłej wymiany pism, co do zmian lub uzupełnień niniejszej umowy, jeżeli takie zmiany lub uzupełnienia, według natury przedmiotu, nie wymagają zgody ciał ustawodawczych.

Artykuł  35.

(1) Umowa niniejsza winna być ratyfikowana, wymiana dokumentów ratyfikacyjnych odbędzie się w Berlinie. Umowa wejdzie w życie w miesiąc po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych.

(2) Niniejsza umowa może być wypowiedziana z terminem sześcio miesięcznym przed końcem roku kalendarzowego.

Na dowód czego Pełnomocnicy obu Stron podpisali niniejszą umowę i zaopatrzyli ją swemi pieczęciami.

Sporządzono w dwu egzemplarzach oryginalnych w języku polskim i niemieckim przyczem oba teksty mają jednakową moc obowiązującą.

Warszawa, dnia dwudziestego drugiego grudnia tysiąc dziewięćset trzydziestego pierwszego roku.

PROTOKÓŁ KOŃCOWY

do polsko-niemieckiej umowy o ułatwianiach w małym ruchu granicznym podpisanej dnia 22 grudnia 1931.

Przy podpisaniu polsko - niemieckiej umowy o ułatwieniach w małym ruchu granicznym Pełnomocnicy obu Stron uzgodnili jeszcze następujące punkty:

Do artykułu 1

Jako publicznych urzędników i pracowników uważa się po polskiej stronie osoby będące w służbie Państwa i władz samorządu, terytorjalnego, po stronie niemieckiej osoby w służbie Rzeszy, Państwa, prowincyj, powiatów i gmin.

Do artykułu 2

I. Po polskiej stronie obszar graniczny na tej części granicy, do której odnosi się polsko-niemiecka konwencja Górnośląska z dnia 15 maja 1922 r. ogranicza się co do ułatwień rzeczowych na pas ziemi o szerokości 5 kilometrów.

Rząd Polski zastrzega sobie zrównanie obszaru granicznego na swem terytorjum na tym odcinku granicy, do którego odnosi się polsko - niemiecka konwencja Górnośląska z dnia 15 maja 1922, na czas trwania tej konwencji, co do ułatwień osobistych, z obszarem granicznym, obowiązującym dla ułatwień rzeczowych. Nie ustanowi on jednak takiej linji przez którąby wykluczone zostały z osobistych ułatwień miejscowości: Herby, Lubliniec, Miasteczko, Siemianowice, Hula Laura, Wielkie Hajduki i Rybnik. O poczynionych zarządzeniach należy zawiadomić Rząd Niemiecki.

II. Po niemieckiej stronie uznaje się jako obszar graniczny dla ułatwień rzeczowych graniczny obwód celny o szerokości istniejącej w chwili wejścia w życie niniejszej umowy, z zastrzeżeniem postanowienia zawartego pod III.

III. Jeżeli okaże się potrzeba, może Rząd każdej z Umawiających się Stron rozszerzyć obszar graniczny po swej stronie do szerokości 15 kilometrów. O tem należy zawiadomić Rząd drugiej Strony.

IV. Właściwe władze każdej z Umawiających się Stron mogą w drodze wyjątku i na czas przejściowy wyłączyć od postanowień niniejszej umowy poszczególne gminy lub miejscowości. O zarządzeniu wydanem w związku z tem przez właściwą władzę jednej z Umawiających się Stron należy zawiadomić właściwą władzę drugiej Strony. Jeżeli po upływie 6 miesięcy od zarządzonego wyłączenia właściwa władza jednej z Umawiających się Stron zwróci się do właściwej władzy drugiej Strony z wnioskiem o ponowne włączenie do obszaru granicznego wyłączonej gminy lub miejscowości, wówczas wniosek ten może być odrzucony tylko z podaniem powodów, uzasadniających dalsze wyłączenie.

Do rozdziału II

Postanowienia rozdziału II nie naruszają tych postanowień konwencji Górnośląskiej z dnia 15 maja 1922 r., które dotyczą kart cyrkulacyjnych.

Do artykułu 3

Formularze przepustek należy wypełniać w języku urzędowym władzy wystawiającej; nazwy miejscowości określa się w języku tego kraju, w którym miejscowość leży.

Do artykułu 5

Istnienie potrzeby uznaje się, jeżeli przepustki graniczne są potrzebne w celu uczęszczania do szkoły, do kościoła lub udania się na ferje.

Do artykułu 6

Przy wystawianiu przepustki granicznej na jednorazową podróż należy w formularzu do wyrazów "Przepustka graniczna" dodać słowa "podróż jednorazowa".

Do artykułu 7

Pozostają w mocy obowiązujące na obszarze każdej z Umawiających się Stron przepisy, które dopuszczają zwolnienie od opłat lub ich zniżenie.

Do artykułu 11

Przepustka nie uprawnia posiadacza do stałego przebywania w sąsiednim obszarze granicznym a powracania tylko przejściowo na własny obszar graniczny.

Do artykułu 12

Postanowienia niniejszej umowy nie naruszają prawa każdej z Umawiających się Stron do odmawiania przepustki granicznej na podstawie każdocześnie obowiązujących przepisów paszportowych.

Do artykułu 13

Właściwe władze Umawiających się Stron będą się wzajemnie zawiadamiać o wypadkach, w których uważają odebranie przepustki za wskazane, jak również o wydanych w związku z tem zarządzeniach.

Do artykułu 17

I. Za narzędzia w myśl artykułu 17 ustęp 1 a) uważa się również przybory rybackie.

II. Zwolnienia od cła udziela się również dla części zamiennych, których przeprowadzenie przez granicę dla maszyn i środków przewozowych, wymienionych w artykule 17 ustęp 1 a) jest potrzebne.

III. Zwolnienie od cła obejmuje tylko te ilości środków napędnych, które znajdują się w zbiorniku połączonym bezpośrednio z motorem.

IV. Umowa niniejsza nie narusza w niczem układów obu Umawiających się Stron, odnoszących się do rybołówstwa na granicznych wodach bieżących i na wodach granicznych.

V. Udogodnienie z ustępu 1 c) dotyczy również i buhajów, przepędzanych czasowo przez granicę do krycia bydła pozostającego na pastwiskach, jeśli buhaj należy do właściciela bydła będącego na pastwisku lub do innej osoby uprawnionej do użytkowania tego bydła.

Do artykułu 19

Jeśli młyn lub inny zakład przetwórczy jest własnością mieszkańca pogranicznego, który chce z nich korzystać celem uszlachetnienia własnych produktów, wówczas odpadają ograniczenia przewidziane w ostatniem zdaniu artykułu 19 ustęp 2.

Do artykułu 24

Zwolnienie od cła obejmuje tylko tę ilość środka napędnego, która wieziona jest w zbiorniku połączonym bezpośrednio z motorem.

Do artykułu 26

I. Za daniny w rozumieniu artykułu 26 uważa się wszelkie daniny pobierane równocześnie z cłem. Każdoczesne postanowienia Umawiających się Stron o opodatkowaniu pojazdów motorowych pozostają jednak nienaruszone.

II. Do opłat w rozumieniu artykułu 26 nie należą opłaty za czynności urzędowe, wykonywane na wniosek poza miejscem urzędowem oraz poza zwykłemi godzinami urzędowemi.

Niniejszy protokół końcowy winien być uważany za integralną część umowy i równocześnie z umową ratyfikowany, oraz ma posiadać taką samą ważność i czas trwania.

Warszawa, dnia 22 grudnia 1931 r.

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

Załącznik  Nr 1

WZÓR POLSKIEJ PRZEPUSTKI GRANICZNEJ

grafika

Załącznik  Nr II

Weterynaryjno - policyjne postanowienia do polsko-niemieckiej umowy o ułatwieniach w małym ruchu granicznym z dnia 22 grudnia 1931 r.

A.

Do artykułu 17

Do ustępu 1 a i 1 c oraz do ustępów 2 i 3

Wszystkie zwierzęta z jednego obszaru granicznego, które mają być w drugim obszarze granicznym używane lub pasione, winny być spisane w zaświadczeniach, które mają być przedkładane właściwym obustronnym urzędom celnym stosownie do artykułu 17 ustęp 3, z podaniem opisu zwierząt.

Poza tem zwierzęta jednokopytowe i bydło rogate winny być oznakowane przez wypalenie litery "P" (polskie zwierzęta) lub litery "D" (niemieckie zwierzęta). U zwierząt jednokopytowych znak ten winien być wypalony na lewem przedniem kopycie a u bydła rogatego na lewej przedniej racicy lub lewym rogu. Nadto zwierzęta jednokopytowe i bydło rogate winny być przez wycięcie sierści na lewem udzie zaopatrzone w taką samą literę o wysokości co najmniej 10 cm, które to wycięcie w miarę potrzeby winno być odnawiane. Owce, kozy i świnie winny być oznakowane taką samą literą przez wytatuowanie na lewem uchu.

Pogłowia zwierząt racicowych w zagrodach ich pochodzenia winny być corocznie wspólnie zbadane przez właściwych państwowych lekarzy weterynaryjnych obu Stron, a mianowicie zwierzęta robocze przed rozpoczęciem uprawy wiosennej, a zwierzęta pastwiskowe przed rozpoczęciem okresu pastwiskowego. Odnośne władze (starostowie, landraci) winny we właściwym czasie ustalić pogłowia, wchodzące w rachubę. Ustalenie terminu badań winno nastąpić przez obopólne porozumienie się państwowych lekarzy weterynaryjnych obydwu Stron. Wynik badania należy wpisać do zaświadczeń wyżej podanych. Odpisy tych zaświadczeń należy doręczyć właściwym państwowym lekarzom weterynaryjnym obydwu Stron.

Można zarządzić, aby zwierzęta, które nie pasą się w ogrodzonych okólnikach, były na pastwisku albo łobzowane albo należycie nadzorowane.

Co do zwierząt roboczych i pastwiskowych można zarządzić dalsze badania przez państwowego lekarza weterynaryjnego, które w ogólności nie należy częściej przeprowadzać niż jeden raz na miesiąc. W tych wypadkach badania te winny być wykonywane na granicy albo na pastwisku przez właściwego państwowego lekarza weterynaryjnego państwa przeznaczenia. Wynik badania należy również wpisać do wyżej wspomnianych zaświadczeń.

Badanie pogłowia w zagrodach pochodzenia, przeprowadzane przez państwowych lekarzy weterynaryjnych obydwu Stron, jako też ewentualne inne urzędowe badania weterynaryjne są bezpłatne, jeśli zostaną uskutecznione w dniach, godzinach i miejscach w tym celu wyznaczonych. Jeśli w wypadku podejrzanym zarządzi się osobne urzędowe badanie weterynaryjne, ma ono nastąpić również bezpłatnie.

Powrót żywych lub ubitych z konieczności zwierząt chorych na zarazą, podejrzanych o zarazę lub podejrzanych o zarażenie się, do kraju pochodzenia, może nastąpić tylko za osobnem zezwoleniem obustronnych właściwych władz (wojewody - prezesa rejencji), które w tym względzie mają się ze sobą porozumieć.

Dla psów (pasterskich i myśliwskich) winno być dostarczone zaświadczenie miejscowej władzy policyjnej (wójt - Amtsvorsteher) stwierdzające, że miejsce pochodzenia psów i otaczający je obszar w promieniu 10 kilometrów są wolne od wścieklizny. Zaświadczenie to jest ważne na przeciąg jednego miesiąca.

Pszczoły nie podlegają żadnemu ograniczeniu weterynaryjno - policyjnemu.

Do ustępu 1 b) i ustępu 2

Mleko pochodzące od stad i z zagród, w których panuje pryszczyca, oraz pochodzące z okręgów zapowietrzonych, utworzonych z powodu pryszczycy, może być wprowadzone przez wspólną granicę tylko po uprzedniem zagotowaniu lub ogrzaniu co najmniej do 85 stopni Celsjusza. Okręgi zapowietrzone winny w zasadzie obejmować nie więcej, niż zapowietrzone miejscowości i ich bliższą okolicę, szczególnie silnie zagrożone.

Do ustępu 1 b)

Co do innych wytworów zwierzęcych i zwierząt mają zastosowanie każdocześnie obowiązujące weterynaryjno - policyjne przepisy kraju przeznaczenia o przywozie z zagranicy z tem jednak zastrzeżeniem, że ubity drób, upolowana zwierzyna, ryby i raki nie podlegają w małym ruchu granicznym żadnym ograniczeniom weterynaryjnym. Jeżeli między obydwoma Umawiającemi się Stronami zostały umówione albo w przyszłości miałyby być umówione jednostronne weterynaryjne ułatwienia, to mają one zastosowanie w małym ruchu granicznym do obydwu Umawiających się Stron.

Do ustępu 1 a)

Nawóz zwierzęcy z zagród wolnych od zaraźliwych chorób zwierzęcych nie podlega żadnemu weterynaryjno - policyjnemu ograniczeniu.

B.

Do artykułu 18

Mięso wolno ze sobą zabierać tylko w stanie przyrządzonym (solone, peklowane, wędzone, gotowane albo pieczone).

C.

Do artykułu 24

Osoby, używające zwierząt jednokopytowych, przy przekraczaniu granicy, muszą mieć ze sobą ich wykaz w dwóch językach, wystawiony przez miejscową władzę policyjną kraju pochodzenia (wójt, Amtsvorsteher), zaopatrzony urzędową pieczęcią tej władzy i zawierający nazwisko właściciela zwierzęcia jednokopytowego i dokładny opis zwierzęcia. Wykaz ten jest ważny na przeciąg jednego roku.

Wykazy muszą być zaopatrzone w zaświadczenie zdrowia wystawione przez państwowego lekarza weterynaryjnego kraju przeznaczenia, które to zaświadczenie jest ważne jeden miesiąc.

Urzędowe badania weterynaryjne na granicy winny być wykonywane bezpłatnie, jeżeli odbywają się w urzędowo ustanowionych miejscach badania i w terminach badania urzędowo wyznaczonych. Terminy te zostaną ustanowione zgóry na cały rok w ten sposób, że dla każdego miejsca badania na każdy miesiąc przypadnie przynajmniej jeden termin badania.

Miejsca badania na granicy mogą być od siebie oddalone co najwyżej 25 kilometrów.

Powrót do kraju pochodzenia jednokopytowych zwierząt chorych na zarazę, podejrzanych o zarazę lub podejrzanych o zarażenie się może nastąpić tylko za osobnem zezwoleniem obustronnych właściwych władz (wojewody - prezesa rejencji), które w tym względzie winny się porozumieć ze sobą.

D.

Do artykułu 17

Ustęp 1 a) i b) oraz

artykułów 21 i 24

Obrót paszą objętościową i słomą w małym ruchu granicznym nie jest ograniczony pod względem weterynaryjne - policyjnym.

E.

Do artykułu 29

Zwierzęta jednokopytowe straży pożarnych i straży kopalnianych, jako też innych organizacyj ratowniczych nie podlegają żadnemu policyjno-weterynaryjnemu ograniczeniu.

F.

Właściwe władze (starosta - Landrat) winny się wzajemnie zawiadamiać z możliwym pośpiechem o stwierdzeniu i wygaśnięciu niżej wymienionych zaraźliwych chorób zwierzęcych w tych powiatach granicznych, w których obszary graniczne się znajdują, podając dokładne miejsce zarazy, nazwiska właścicieli, wielkość zarażonych pogłowi i ilość chorych zwierząt:

1) wścieklizna (lyssa, rabies, hydrophobia);

2) nosacizna zwierząt jednokopytowych (malleus);

3) zaraza stadnicza (exanthema coitale paralyticum);

4) pryszczyca (aphthae epizooticae);

5) zaraza płucna bydła rogatego (pleuropneumonia contagiosa bovum);

6) ospa owcza (variola ovina);

7) świerzb zwierząt jednokopytowych i owiec (scabies);

8) różyca świń (rhusiopathia suis);

9) pomór świń (pestis suum);

10) księgosusz (pestis bovina);

Poza tem właściwe władze winny się wzajemnie zawiadamiać w pierwszym dniu każdego miesiąca o stanie wyżej wspomnianych zaraźliwych chorób zwierzęcych. Ujemne wykazy należy również sobie nadsyłać.

Każda z Umawiających się Stron ma prawo obostrzyć powyższe postanowienia, jeżeli na obszarze drugiej Strony wybuchnie księgosusz, jeżeli tamże w przestrzeni 20 km. od wspólnej granicy wybuchnie zaraza płucna bydła rogatego, pryszczyca lub ospa owcza, lub jeżeli w obszarze granicznym drugiej Strony wybuchnie pomór świń; w tych wypadkach jest również dopuszczalny zupełny lub ograniczony zakaz ruchu granicznego dla zwierząt, części zwierząt i wytworów zwierzęcych, tudzież przedmiotów mogących być nośnikiem zarazy (pasza objętościowa, słoma i t. d.). Powyższe zarządzenia wolno stosować tylko na czas trwania niebezpieczeństwa zarazy.

Jeżeli czasokres trwania ograniczeń przy zarazach, które były powodem obostrzenia wyżej podanych postanowień na obu obszarach jest różny, natenczas dłuższy okres ograniczeń jest miarodajnym dla uchylenia obostrzonych przepisów granicznych.

Właściwe władze (wojewoda - prezes rejencji) winny powiadomić się wzajemnie o tych obostrzeniach lub zakazach, jako też o ich uchyleniu, równocześnie z ich zarządzeniem.

G.

Potrzebne przepisy wykonawcze wydadzą władze administracyjne II instancji (wojewoda - prezes rejencji).

Zaznajomiwszy się z powyższą umową i protokółem końcowym, uznaliśmy je i uznajemy za słuszne zarówno w całości jak i każde z postanowień w nich zawartych; oświadczamy, że są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone i przyrzekamy, że będą niezmiennie zachowywane.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 22 czerwca 1933 r.

• Identyfikator: Dz.U.1933.101.771
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Rzesza Niemiecka-Polska. Ułatwienia w małym ruchu granicznym. Warszawa.1931.12.22.
• Data aktu: 22/12/1931
• Data ogłoszenia: 29/12/1933
• Data wejścia w życie: 02/01/1934