Belgia-Polska. Konwencja o ekstradycji i pomocy sądowej w sprawach karnych. Bruksela.1931.05.13.

KONWENCJA

o ekstradycji i pomocy sądowej w sprawach karnych między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgji,

podpisana w Brukseli, dnia 13 maja 1931 r. ^*

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dn. 10 marca 1932 r. - Dz. U. R. P. Nr 32, poz. 325).

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

W dniu trzynastym maja tysiąc dziewięćset trzydziestego pierwszego roku podpisana została w Brukseli między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Belgji konwencja o ekstradycji i pomocy sądowej w sprawach karnych o następującem brzmieniu dosłownem:

KONWENCJA

dotycząca wydawania przestępców i pomocy sądowej w sprawach karnych zawarta pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgji.

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

i

JEGO KRÓLEWSKA MOŚĆ KRÓL BELGÓW

pragnąc uregulować stosunki prawne pomiędzy obu Państwami co do wydawania i przewozu przestępców oraz co do pomocy sądowej w sprawach karnych, postanowili zawrzeć w tym celu konwencję i mianowali swymi pełnomocnikami: (pominięto)

KTÓRZY, po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i w należytej formie, zgodzili się na postanowienia następujące:

Artykuł  1.

Wysokie Układające się Strony zobowiązują się wydawać sobie wzajemnie, na żądanie, na warunkach niniejszej konwencji osoby ścigane lub skazane przez sądy Państwa wzywającego za czyn popełniony na obszarze tego Państwa, które znajdą się na obszarze Państwa wezwanego.

Pod temi samemi warunkami nastąpi wydanie w razie popełnienia przestępstwa poza obszarem Państwa wzywającego i wezwanego, jeśli ustawy Państwa wezwanego zezwalają na ściganie takiego przestępstwa, choćby było popełnione zagranicą.

Z obu stron będą wydawane tylko osoby, które w chwili popełnienia przestępstwa miały ukończonych lat 18.

Polska nie wydaje ani obywateli polskich, ani obywateli Wolnego Miasta Gdańska.

Belgja nie wydaje obywateli belgijskich.

Jeśli niniejsza konwencja powołuje się na ustawodawstwo polskie, należy przez nie rozumieć ustawodawstwo obowiązujące choćby w jednej części Państwa Polskiego.

Artykuł 2.

Wydanie nastąpi tylko za przestępstwa wymienione w niniejszym artykule i tylko o tyle, o ile obowiązujące ustawodawstwa obu Państw uważają dane przestępstwo za zbrodnię lub występek.

Przestępstwa, za które nastąpi wydanie, są następujące:

1. Morderstwo, zabójstwo, ojcobójstwo, dzieciobójstwo, otrucie;

2. Umyślne uderzenie lub uszkodzenie ciała, które spowodowało chorobę wydającą się nieuleczalną, trwałą niezdolność do pracy, utratę możności swobodnego posługiwania się jakimkolwiek organem zmysłów, ciężkie okaleczenie, albo śmierć, o ile nie było zamiaru jej zadania;

3. Spędzenie płodu;

4. Zgwałcenie;

5. Czyny nierządne popełnione z użyciem przemocy lub groźby;

Czyny nierządne, popełnione choćby bez użycia przemocy lub groźby, o ile takie czyny, z uwagi na płeć albo wiek osoby, na której dopuszczono się przestępstwa, albo też ze względu na inne okoliczności danego wypadku, ulegają karze jako zbrodnie według ustawodawstwa obu Wysokich Układających się Stron;

6. Zamach na obyczajność przez pobudzanie, ułatwianie, popieranie dla zaspokojenia cudzego popędu zmysłowego rozpusty lub zepsucia albo nierządu zarobkowego nieletnich obojej płci; werbowanie, uprowadzenie lub uwodzenie kobiety bądź dziewczyny pełnoletniej do rozpusty, o ile czyn został popełniony zapomocą oszustwa, gwałtu, gróźb, nadużycia władzy lub jakiegokolwiek innego środka przymusu dla zaspokojenia cudzego popędu zmysłowego; zatrzymanie osoby wbrew jej woli w domu rozpusty; zmuszenie osoby pełnoletniej do rozpusty;

7. Porwanie nieletnich;

8. Porwanie, ukrywanie, usunięcie, zamiana, podsunięcie dziecka;

9. Dwużeństwo;

10. Wystawienie na niebezpieczeństwo lub umyślne porzucenie dziecka;

11. Udział w bandzie, mającej na celu zamachy na cudze życie lub mienie;

12. Kradzież, rozbój;

13. Wymuszenie;

14. Przywłaszczenie, sprzeniewierzenie, nadużycie zaufania;

15. Podstępne wprowadzenie w błąd, oszustwo, karalna nieuczciwość majątkowa;

16. Bankructwo oszukańcze i oszukańcze działanie w wypadku upadłości;

17. Groźba popełnienia zbrodni na osobie lub mieniu innego człowieka;

18. Zamach na wolność osobistą lub na nietykalność mieszkania popełniony przez osoby prywatne;

19. Fałszowanie, podrabianie, przerabianie dokumentów publicznych, handlowych lub prywatnych, fałszowanie telegramów, posługiwanie się falsyfikatami;

20. Podrobienie lub podstępne przerobienie aktów urzędowych pochodzących od rządu lub władzy publicznej; podstępne posługiwanie się aktami w ten sposób przerobionemi lub podrobionemi;

21. Fałszowanie monet, podrobienie lub przerobienie obligacyj lub kuponów długu publicznego, biletów bankowych, krajowych lub zagranicznych, pieniędzy papierowych, lub innych publicznych papierów wartościowych, pieczęci, marek, stempli menniczych, godeł państwowych lub godeł publicznej władzy administracyjnej; puszczanie w obieg przedmiotów wyżej wymienionych, przerobionych lub podrobionych albo podstępne posługiwanie się niemi;

22. Krzywoprzysięstwo;

23. Złożenie fałszywego zeznania przez świadka lub fałszywej opinji przez biegłego lub tłumacza; nakłanianie świadków, biegłych lub tłumaczów do fałszywych oświadczeń;

24. Bezprawne żądanie i przywłaszczenie nienależnych opłat lub świadczeń, sprzeniewierzenie popełnione przez urzędników publicznych, przyjęcie przez urzędników publicznych łapówki, przekupienie urzędników publicznych;

25. Umyślne podpalenie;

26. Umyślne zniszczenie lub uszkodzenie drogi żelaznej albo urządzeń telegraficznych lub telefonicznych;

27. Umyślne działania, zagrażające bezpieczeństwu ruchu kolejowego;

28. Umyślne zniszczenie lub uszkodzenie nieruchomości albo przedmiotów ruchomych, stanowiące zbrodnię lub występek według ustawodawstwa obu Wysokich Układających się Stron;

29. Opuszczenie przez kapitana, poza wypadkami przewidzianemi przez ustawodawstwo obu Państw, okrętu, statku handlowego lub rybackiego;

30. Rozbicie, utrata, zniszczenie okrętu spowodowane przez kapitana albo oficerów i załogę; sprzeniewierzenie przez kapitana okrętu lub statku handlowego lub rybackiego; wyrzucenie za pokład albo zniszczenie całości lub części ładunku, środków żywności lub innych znajdujących się na pokładzie przedmiotów, poza wypadkami konieczności; niewłaściwy kierunek jazdy; zaciągnięcie bez konieczności pożyczki pod zastaw statku, zapasów żywności lub urządzenia okrętu albo zastaw lub sprzedaż towarów lub środków żywności; wstawienie do rachunków zmyślonych uszkodzeń lub wydatków; sprzedaż okrętu bez specjalnego upoważnienia poza wypadkiem jego niezdolności do użytku; kradzież na pokładzie; zniszczenie towarów albo środków żywności na statku spowodowane przez domieszanie szkodliwych substancyj; napaść lub opór z użyciem gwałtu albo gwałt na osobie kapitana dokonany przez więcej niż trzecią część załogi; połączona z uszkodzeniem ciała lub zadaniem rany odmowa posłuszeństwa wobec rozkazów kapitana lub oficera na pokładzie, mających na celu uratowanie statku lub jego ładunku; spisek przeciwko bezpieczeństwu wolności lub władzy kapitana; zawładnięcie okrętem przez marynarzy lub pasażerów zapomocą podstępu lub gwałtu na osobie kapitana;

31. Handel niewolnikami;

32. Paserstwo dotyczące przedmiotów pochodzących ze zbrodni lub występków.

Wydanie nastąpi również w wypadkach udziału w przestępstwach wymienionych w tym artykule, a także w wypadkach usiłowania ich dokonania, o ile udział lub usiłowanie ulegają karze według ustawodawstwa obu Stron.

Lista przestępstw, za które nastąpi wydanie, będzie mogła być zmieniona lub uzupełniona za zobopólną zgodą w drodze oświadczeń obu Rządów.

Artykuł  3.

Wydanie nie nastąpi:

1. jeśli według ustaw Państwa wezwanego władza tego Państwa jest właściwa do wszczęcia postępowania karnego i nie może zrzec się swej właściwości na rzecz władz Państwa wzywającego;

2. jeśli według ustawodawstwa Państwa wezwanego, a w Polsce według ustaw obowiązujących we wszystkich jej częściach, zaszło już przedawnienie ścigania lub kary w chwili, na którą przypada wydanie.

3. jeśli w Państwie wezwanem prawomocnie zostało ukończone postępowanie karne o ten sam czyn przeciw osobie, której wydania zażądano. Wyrok uniewinniający lub umorzenie postępowania nie są jednak przeszkodą do wydania, jeśli nastąpiły tylko z tego powodu, że czyny były popełnione w Państwie obcem.

Artykuł  4.

Wydania może odmówić, jeśli osoba, której wydania zażądano, jest ścigana w Państwie wezwanem za czyny stanowiące podstawę wniosku ekstradycyjnego.

Artykuł 5.

Jeśli osoba, której wydania zażądano, jest w Państwie wezwanem ścigana lub skazana z powodu innego przestępstwa niż to, na którem opiera się żądanie wydania, natenczas wydanie będzie mogło być odłożone aż do ukończenia postępowania karnego, a w razie skazania, - do czasu wykonania lub darowania orzeczonej kary.

W razie gdyby osoba, której wydania zażądano, była ścigana lub zatrzymana w Państwie wezwanem z powodu zobowiązań zaciągniętych wobec osób prywatnych, wydanie jej będzie mogło nastąpić z zastrzeżeniem dla tych osób dochodzenia swych praw przed właściwą władzą.

Artykuł  6.

Wydanie nie nastąpi, jeśli czyn, z powodu którego zażądano wydania, jest uważany przez Państwo wezwane za przestępstwo polityczne lub za czyn pozostający w związku z takiem przestępstwem politycznem.

Nie będzie uważany za przestępstwo polityczne lub za czyn będący w związku z takiem przestępstwem zamach na osobę Naczelnika Państwa lub członków jego rodziny, jeśli ten zamach stanowi morderstwo, zabójstwo lub otrucie, albo usiłowanie takich przestępstw, bądź udział w nich.

Artykuł 7.

Jeżeli kilka państw żąda jednocześnie wydania tej samej osoby, Państwo wezwane decyduje według swego uznania, któremu z tych państw ją wydać.

Artykuł  8.

Wniosek o wydanie wraz z dokumentami, wniosek ten uzasadniającemi, winien być przesłany zawsze w drodze dyplomatycznej.

Artykuł 9.

Do wniosku o wydanie należy dołączyć bądź wyrok skazujący, bądź sądowy nakaz aresztowania lub inny akt pochodzący od władzy sądowej, równający się nakazowi aresztowania.

Dokumenty powyższe powinny dokładnie określać przestępstwo, z powodu którego żąda się wydania, zawierać przedstawienie czynu, stanowiącego podstawę wniosku, oraz odpis przepisów karnych, mających zastosowanie. Jeżeli chodzi o czyny przeciw cudzej własności, w dokumentach należy podać wysokość wyrządzonej lub zamierzonej szkody.

O ile to jest możliwe, należy podać opis osoby, której wydania się żąda, lub wszystkie inne dane, mogące służyć do stwierdzenia jej tożsamości.

Wymienione w tym artykule dokumenty winny być przedstawione w oryginale lub wierzytelnym odpisie i uwierzytelnione przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych Państwa wzywającego, albo przez przedstawiciela dyplomatycznego lub konsularnego tegoż Państwa.

Do dokumentów wspomnianych w niniejszym artykule, o ile nie są sporządzone w języku urzędowym Państwa wzywającego, winny być dołączone uwierzytelnione przekłady na ten język. Przepis ten ma zastosowanie także do wszelkiej innej korespondencji odnoszącej się do wydania.

Przekłady należy uwierzytelniać tak, jak dokumenty, do których się odnoszą.

Za język urzędowy uważa się, o ile chodzi o Polskę - język polski, jeżeli chodzi o Belgję - język francuski.

Artykuł  10.

W nagłym wypadku osoba poszukiwana z powodu czynu wymienionego w artykule 2 będzie tymczasowo zaaresztowana na wniosek uczyniony piśmiennie lub telegraficznie Ministerstwu Spraw Zagranicznych Państwa wezwanego przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych Państwa wzywającego lub przez przedstawiciela dyplomatycznego tego Państwa, pod warunkiem, że w tym wniosku będzie się mieściła wzmianka o istnieniu jednego z dokumentów, wymienionych w artykule 9 ust. 1.

Zaaresztowanie tymczasowe może być zarządzone także wtenczas, jeżeli wniosek właściwej władzy Państwa wzywającego nadejdzie bezpośrednio do władzy sądowej lub administracyjnej Państwa wezwanego.

Zaaresztowanie tymczasowe nastąpi według form przyjętych w ustawodawstwie Państwa wezwanego.

O dniu i miejscu tymczasowego zaaresztowania należy telegraficznie zawiadomić władzę wzywającą.

Państwo wezwane może zaaresztowanego wypuścić na wolność, jeśli w terminie trzytygodniowym, licząc od chwili zaaresztowania, nie będzie zakomunikowany aresztowanemu żaden z dokumentów wymienionych w artykule 9 ust. 1.

Artykuł 11.

W razie uwzględnienia wniosku o wydanie, wszystkie przedmioty, pochodzące z przestępstwa, albo mogące służyć do jego udowodnienia, a które w chwili zaaresztowania osoby ściganej znajdowały się w jej posiadaniu lub później zostały wykryte, ulegną na podstawie decyzji władz właściwych Państwa wezwanego zajęciu i będą wydane Państwu wzywającemu.

Wydanie tych przedmiotów będzie mogło być dokonane na wniosek Państwa wzywającego również wtedy, gdy wydanie oskarżonego byłoby wprawdzie dopuszczalne, ale z powodu jego śmierci lub ucieczki nie może nastąpić.

Prawa osób trzecich do przedmiotów wydanych pozostają w mocy; po ukończeniu postępowania karnego należy te przedmioty zwrócić bez kosztów osobom uprawnionym.

Państwo wezwane może czasowo zatrzymać te przedmioty, jeśli są mu potrzebne do postępowania karnego.

Artykuł  12.

Osoba ulegająca wydaniu będzie odstawiona do portu Państwa wezwanego, jaki oznaczy Rząd Państwa wzywającego, i umieszczona na statku, który ma ją przewieźć.

Jeśli Państwo wzywające żąda, aby wydanie nastąpiło drogą lądową, Państwo wezwane odda ekstradenta Państwu trzeciemu w najdogodniejszem miejscu na wspólnej granicy, o ile istnieje pewność, że oskarżony będzie tam przyjęty celem dalszego przewiezienia go.

W razie przewozu statkiem, należącym do Strony wezwanej, Strona ta, na żądanie Strony wzywającej, dostarczy uzbrojonej eksorty do nadzoru osoby wydanej aż do czasu przewiezienia jej do wyznaczonego portu Państwa wzywającego lub Państwa trzeciego.

Koszty powstałe na obszarze Państwa wezwanego wskutek zaaresztowania, utrzymania i przewozu osoby ściganej, jak również wskutek przechowania i przesłania przedmiotów wydanych (artykuł 11) ponosi Strona wezwana.

Artykuł 13.

Osoba wydana będzie mogła być ścigana lub karana za przestępstwo popełnione przed wydaniem, inne niż to, z powodu którego została wydana, tylko w następujących wypadkach:

1. jeżeli Państwo, które przestępcę wydało, na to dodatkowo się zgodzi, przyczem powinna być udzielona zgoda, jeśli zachodzą warunki, które, zgodnie z niniejszą konwencją, uzasadniają żądanie wydania;

2. jeżeli osoba wydana sama na to się zgodzi, z wyjątkiem jednak przestępstw natury politycznej, i złoży oświadczenie, które podpisze jednocześnie z sędzią lub prokuratorem, przyjmującym oświadczenie; odpis uwierzytelniony tego oświadczenia przesłać należy Państwu wezwanemu, które przestępcę wydało;

3. jeżeli osoba wydana w ciągu miesiąca po ukończeniu postępowania karnego albo, w razie skazania - po wykonaniu lub darowaniu kary, zaniedba opuścić obszar Państwa, któremu została wydana, albo z własnej woli tam powróci.

Dalsze wydanie trzeciemu Państwu podlega tym samym przepisom.

Artykuł  14.

Zezwolenie na przewóz tranzytowy przez terytorjum jednej z Układających się Stron osoby wydanej Stronie drugiej przez Państwo trzecie, będzie udzielone w wypadkach, w których może być udzielone zezwolenie na wydanie. Artykuły 1, 2, 3, 4, 6, 8, 9 i 12 niniejszej konwencji będą miały tu zastosowanie.

Koszty przewozu tranzytowego poniesie Państwo wzywające.

Artykuł 15.

Jeśli w toku sprawy karnej, prowadzonej na obszarze jednego z Państw, okaże się potrzeba przesłuchania osób znajdujących się w drugiem Państwie, lub wykonania jakiejkolwiek innej czynności śledczej, zostanie w tym celu wysłana rekwizycja do władz sądowych tego drugiego Państwa.

Państwo wezwane będzie mogło odmówić wykonanie rekwizycji:

1. jeśli uważa, że to wykonanie mogłoby naruszyć jego prawa zwierzchnicze lub jego bezpieczeństwo;

2. jeśli czyn, z powodu którego rekwizycję wysłano, nie ulega karze w Państwie wezwanem lub stanowi bądźto przestępstwo czysto wojskowe, bądź z zastrzeżeniem wyjątku przewidzianego w artykule 6 ust. 2, przestępstwo polityczne lub będące w związku z takiem przestępstwem;

3. jeśli oskarżony jest obywatelem Państwa wezwanego i nie przebywa na obszarze Państwa wzywającego;

4. jeśli wykonanie żądanej czynności nie należy w Państwie wezwanem do właściwości władzy sądowej;

5. jeśli rekwizycja ma na celu dokonanie rewizji domowej lub zajęcia z powodu czynu, który nie może stanowić podstawy do wydania.

Artykuł  16.

Doręczenie pism sądowych osobie znajdującej się na obszarze Państwa wezwanego będzie uskutecznione przez właściwą władzę tego Państwa, a dowód doręczenia będzie przesłany Państwu wzywającemu. Dowodem doręczenia będzie albo pokwitowanie datowane i podpisane przez odbiorcę, albo też zaświadczenie władzy Państwa wezwanego, stwierdzające formę i datę doręczenia.

Państwo wezwane będzie mogło odmówić doręczenia wezwania, o ile w niem mieści się zagrożenie ujemnemi następstwami na wypadek niestawiennictwa, chyba że chodzi tylko o proste uprzedzenie, że postępowanie karne będzie się dalej toczyło mimo nieobecności osoby wezwanej.

Artykuł 17.

Na żądanie, Państwo wezwane, w którem znajduje się świadek lub biegły, wezwie go, aby uczynił zadość zaproszeniu do osobistego stawiennictwa przed sędzią lub prokuratorem drugiego Państwa.

W samem zaproszeniu mieścić się będzie formalne przyrzeczenie zwrotu kosztów. Koszty podróży i pobytu, obliczone od chwili wyjazdu będą przyznane osobie zaproszonej zgodnie z taryfami i przepisami obowiązującemi w kraju, w którym przesłuchanie nastąpi. Na żądanie świadka lub biegłego, staraniem władz sądowych miejsca jego pobytu, będzie mu mogła być udzielona zaliczka na całe koszty podróży lub ich część. Zaliczka ta będzie następnie zwrócona przez Państwo wzywające.

Świadek lub biegły, bez względu na swoje obywatelstwo, który skutkiem zaproszenia stawi się dobrowolnie przed władzami Państwa wzywającego, nie będzie mógł być tam ścigany ani więziony z powodu popełnienia przestępstw lub skazania za przestępstwa, które poprzedziły jego stawienie się, chyba że, po skończeniu przesłuchania, zaniedba z własnej winy w ciągu dni siedmiu opuścić obszar Państwa wzywającego.

Artykuł  18.

Jeżeli w związku z postępowaniem karnem, toczącem się na terytorjum jednej ze Stron, zajdzie potrzeba otrzymania od drugiej Strony dowodów rzeczowych lub dokumentów, znajdujących się na jej terytorjum, to, o ile szczególne względy nie stoją temu na przeszkodzie, Strona wezwana prześle dowody rzeczowe lub dokumenty Stronie wzywającej z zastrzeżeniem obowiązku ich zwrotu.

Artykuł 19.

Wnioski o doręczenie dokumentów i odezwy rekwizycyjne winny dokładnie wymieniać imiona, nazwiska, obywatelstwo oskarżonych, miejsce ich zamieszkania lub pobytu, przestępstwa, z powodu których odbywa się ściganie, oraz przepisy prawa karnego mające zastosowanie.

Żądanie należy wystosować w języku urzędowym Państwa wzywającego i zaopatrzeć w pieczęć urzędową; uwierzytelnienia nie potrzeba. Jeżeli załączniki nie są sporządzone w języku urzędowym Państwa wzywającego lub wezwanego, należy do nich dołączyć przekład na jeden z tych języków, poświadczony za zgodność przez władzę wzywającą lub przez przysięgłego tłumacza.

Za język urzędowy uważa się, o ile chodzi o Polskę - język polski, a o ile chodzi o Belgję - język francuski.

Artykuł  20.

Władza wezwana wykonywa żądaną czynność w formie przepisanej przez ustawy Państwa wezwanego i stosuje te same środki przymusowe, jak przy załatwianiu odezw rekwizycyjnych własnych władz.

Żądaniu władzy wzywającej, aby w postępowaniu zachować pewną formę szczególną, należy jednak uczynić zadość, o ile taka forma nie jest zabroniona przez ustawy Państwa wezwanego.

Odpowiedź i akty sądowe sporządzone w wykonaniu żądania będą napisane w języku władzy wezwanej, a jeśli według przepisów obowiązujących użyty był język inny niż polski lub francuski, będzie dołączone tłumaczenie na jeden z tych języków zaświadczone za zgodność przez władzę wezwaną lub tłumacza przysięgłego.

Artykuł 21.

Koszty powstałe w granicach Państwa wezwanego w wykonaniu artykułów 15 do 20 ponosi to Państwo bez prawa żądania zwrotu od Państwa wzywającego, z wyjątkiem zaliczek na wynagrodzenie świadków (artykuł 17 ust. 2) i z wyjątkiem kosztów ekspertyzy, jeśli ona spowodowała więcej niż jedną audjencję.

Artykuł  22.

Orzeczenia ostateczne sądów jednego Państwa, skazujące obywateli drugiego Państwa za zbrodnie i występki wszelkiego rodzaju, będą przesyłane temu Państwu bez osobnego żądania i bez kosztów w formie wykazu (karty karnej) lub wyciągu, poświadczonego przez władzę, od której pochodzi.

Artykuł 23.

Wszelkie pisma wymieniane między obu Układającemi się Państwami przy stosowaniu niniejszej konwencji oprócz pism, które dotyczą żądania wydania lub tymczasowego aresztowania, będą sobie przesyłały bezpośrednio Ministerstwa Sprawiedliwości obu Państw.

Artykuł  24.

Konwencja niniejsza nie będzie miała zastosowania do Kolonji Kongo ani do obszarów, w stosunku do których Belgja wykonywa mandat z ramienia Ligi Narodów.

Artykuł 25.

Niniejsza konwencja została sporządzona w języku polskim i francuskim, przyczem oba teksty są obowiązujące, i będzie ratyfikowana. Wymiana dokumentów ratyfikacyjnych nastąpi w Warszawie w czasie możliwie najkrótszym.

Niniejsza konwencja będzie ogłoszona w sposób przewidziany w ustawodawstwie obu Stron i wejdzie w życie w trzydzieści dni po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych.

Każda ze Stron ma prawo wypowiedzieć niniejszą konwencję, która będzie jednak obowiązywała jeszcze w ciągu sześciu miesięcy po tem wypowiedzeniu.

NA DOWÓD CZEGO wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą konwencję i wycisnęli na niej swoje pieczęcie.

Sporządzono w dwóch egzemplarzach w Brukseli dnia 13 maja 1931.

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 29 kwietnia 1932 r.

* Z dniem 17 czerwca 1996 r. (tj. z dniem wejścia w życie Europejskiej konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych w stosunku do Belgii) nin. Konwencja, zgodnie z art. 26 ust. 1 Europejskiej konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych, sporządzonej w Strasburgu dnia 20 kwietnia 1959 r. (Dz.U.99.76.854), utraciła moc w części dotyczącej pomocy prawnej w sprawach karnych, z zastrzeżeniem postanowień art. 15 ust. 7, art. 16 ust. 3 i art. 26 ust. 2 ostatnio powołanej Konwencji.

Z dniem 27 listopada 1997 r. (tj. z dniem wejścia w życie Europejskiej konwencji o ekstradycji w stosunku do Belgii) nin. Konwencja, zgodnie z art. 28 ust. 1 Europejskiej konwencji o ekstradycji, sporządzonej w Paryżu dnia 13 grudnia 1957 r. (Dz.U.94.70.307), utraciła moc w części dotyczącej ekstradycji.

• Identyfikator: Dz.U.1932.59.564
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Belgia-Polska. Konwencja o ekstradycji i pomocy sądowej w sprawach karnych. Bruksela.1931.05.13.
• Data aktu: 13/05/1931
• Data ogłoszenia: 13/07/1932
• Data wejścia w życie: 15/06/1932