a także mając na uwadze, co następuje:(1) Główny bodziec dla transgranicznej przestępczości zorganizowanej stanowi korzyść finansowa. Aby działać skutecznie, każda próba zapobieżenia takiej przestępczości i jej zwalczania musi koncentrować się na wykryciu, zamrożeniu, zajęciu i konfiskacie korzyści pochodzących z przestępstwa. Jest to jednak utrudnione, między innymi, na skutek różnic między ustawodawstwami Państw Członkowskich w tej dziedzinie.
(2) W konkluzjach Rady Europejskiej, która zebrała się w Wiedniu w grudniu 1998 r., Rada Europejska wezwała do wzmożenia przez UE wysiłków mających na celu zwalczanie międzynarodowej przestępczości zorganizowanej zgodnie z planem działań w sprawie najlepszego wprowadzenia w życie postanowień Traktatu z Amsterdamu dotyczących przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości 2 .
(3) Zgodnie z ust. 50 lit. b) wiedeńskiego planu działań w okresie pięciu lat od wejścia w życie Traktatu z Amsterdamu przepisy krajowe regulujące zajęcie i konfiskatę korzyści pochodzących z przestępstwa muszą zostać udoskonalone i zbliżone, tam gdzie to konieczne, biorąc pod uwagę prawa osób trzecich będących w dobrej wierze.
(4) W ust. 51 konkluzji Rady Europejskiej obradującej w Tampere w dniach 15-16 października 1999 r. podkreśla się, że pranie pieniędzy stanowi trzon przestępczości zorganizowanej i powinno zostać wykorzenione, gdziekolwiek się pojawi, oraz że Rada Europejska jest zdecydowana zapewnić podjęcie konkretnych kroków w celu wykrycia, zamrożenia, zajęcia i konfiskaty korzyści pochodzących z przestępstwa. Rada Europejska wzywa również w ust. 55 do zbliżenia przepisów prawa karnego i procedur dotyczących prania pieniędzy (np. wykrywania, zamrażania i konfiskaty środków finansowych).
(5) Zgodnie z zaleceniem 19 zawartym w planie działań z 2000 r. zatytułowanym "Zapobieganie i kontrolowanie przestępczości zorganizowanej: strategia Unii Europejskiej na początek nowego milenium", który został zatwierdzony przez Radę dnia 27 marca 2000 r. 3 , należy zbadać potrzebę wprowadzenia nowego instrumentu, który uwzględniając najlepsze praktyki w Państwach Członkowskich oraz przy należytym poszanowaniu podstawowych zasad prawnych, wprowadzi możliwość złagodzenia, odpowiednio w ramach prawa karnego, cywilnego lub prawa podatkowego, ciężaru dowodu dotyczącego pochodzenia majątku posiadanego przez osobę uznaną za winną popełnienia przestępstwa związanego z przestępczością zorganizowaną.
(6) Zgodnie z art. 12 dotyczącym konfiskaty i zajęcia Konwencji NZ z dnia 12 grudnia 2000 r. przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej Państwa Strony mogą rozważyć możliwość stosowania wymogu polegającego na wykazaniu przez sprawcę legalnego pochodzenia domniemanych korzyści z przestępstwa lub innego mienia podlegającego konfiskacie, w zakresie, w jakim taki wymóg jest zgodny z zasadami ich prawa krajowego oraz z charakterem postępowań sądowych.
(7) Wszystkie Państwa Członkowskie ratyfikowały Konwencję Rady Europy o praniu, ujawnianiu, zajmowaniu i konfiskacie korzyści pochodzących z przestępstwa, sporządzoną w Strasburgu dnia 8 listopada 1990 r. Niektóre Państwa Członkowskie przedłożyły oświadczenia w związku z art. 2 Konwencji dotyczące konfiskaty, zobowiązując się tym samym do dokonywania konfiskaty majątku pochodzącego wyłącznie z określonych przestępstw.
(8) Decyzja ramowa Rady 2001/500/WSiSW z dnia 26 czerwca 2001 r. 4 ustanawia przepisy w sprawie prania brudnych pieniędzy oraz identyfikacji, wykrywania, zamrożenia, zajęcia i konfiskaty narzędzi oraz korzyści pochodzących z przestępstwa. Na mocy tej decyzji ramowej Państwa Członkowskie są również zobowiązane do niedokonywania lub niepodtrzymywania zastrzeżeń w odniesieniu do postanowień Konwencji Rady Europy dotyczących konfiskaty, w zakresie, w jakim przestępstwo zagrożone jest karą pozbawienia wolności lub środkiem polegającym na pozbawieniu wolności, których górna granica przekracza jeden rok.
(9) Istniejące instrumenty w tym obszarze nie doprowadziły w wystarczającym zakresie do powstania skutecznej współpracy transgranicznej dotyczącej konfiskaty, ponieważ kilka Państw Członkowskich nadal nie jest w stanie dokonać konfiskaty korzyści pochodzących ze wszystkich przestępstw zagrożonych karą pozbawienia wolności w wymiarze wyższym niż jeden rok.
(10) Celem niniejszej decyzji ramowej jest zapewnienie, że wszystkie Państwa Członkowskie posiadają skuteczne przepisy regulujące konfiskatę korzyści pochodzących z przestępstwa, między innymi w odniesieniu do ciężaru dowodu dotyczącego źródła pochodzenia majątku posiadanego przez osobę uznaną za winną popełnienia przestępstwa związanego z przestępczością zorganizowaną. Niniejsza decyzja ramowa związana jest z duńskim projektem decyzji ramowej w sprawie wzajemnego uznawania w obrębie Unii Europejskiej orzeczeń dotyczących konfiskaty korzyści pochodzących z przestępstwa oraz podziału skonfiskowanego mienia, który został przedłożony w tym samym czasie.
(11) Niniejsza decyzja ramowa nie stanowi przeszkody w stosowaniu przez Państwa Członkowskie ich podstawowych zasad dotyczących sprawiedliwego procesu sądowego, w szczególności domniemania niewinności, praw własności, wolności zrzeszania się, wolności prasy i wolności wypowiedzi w innych mediach,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ RAMOWĄ:
1 Dz.U. C 184 z 2.8.2002, str. 3.
2 Dz.U. C 19 z 23.1.1999, str. 1.
3 Dz.U. C 124 z 3.5.2000, str. 1.
4 Dz.U. L 182 z 5.7.2001, str. 1.
5 Art. 1 tiret pierwsze uchylone przez art. 14 ust. 1 dyrektywy nr 2014/42/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. (Dz.U.UE.L.2014.127.39) zmieniającej nin. decyzję ramową z dniem 19 maja 2014 r.
6 Art. 1 tiret drugie uchylone przez art. 14 ust. 1 dyrektywy nr 2014/42/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. (Dz.U.UE.L.2014.127.39) zmieniającej nin. decyzję ramową z dniem 19 maja 2014 r.
7 Art. 1 tiret trzecie uchylone przez art. 14 ust. 1 dyrektywy nr 2014/42/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. (Dz.U.UE.L.2014.127.39) zmieniającej nin. decyzję ramową z dniem 19 maja 2014 r.
8 Art. 1 tiret czwarte uchylone przez art. 14 ust. 1 dyrektywy nr 2014/42/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. (Dz.U.UE.L.2014.127.39) zmieniającej nin. decyzję ramową z dniem 19 maja 2014 r.
9 Art. 3 uchylony przez art. 14 ust. 1 dyrektywy nr 2014/42/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. (Dz.U.UE.L.2014.127.39) zmieniającej nin. decyzję ramową z dniem 19 maja 2014 r.
