Język postępowania: litewski(2021/C 320/48)
(Dz.U.UE C z dnia 9 sierpnia 2021 r.)
Strony
Strona skarżąca: TC (przedstawiciel: adwokat D. Aukstuolyte)
Strona pozwana: Parlament Europejski
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie nieważności decyzji sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego z dnia 16 marca 2021 r.;
- stwierdzenie nieważności noty obciążeniowej nr 701000052 wystawionej przez Parlament Europejski w dniu 31 marca 2021 r.;
- obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi skarżący podnosi pięć zarzutów.
1. Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Parlament bez uzasadnienia niesłusznie i w sposób nieracjonalny opóźnił wydanie decyzji, wbrew zasadzie, zgodnie z którą w postępowaniu administracyjnym działanie powinno zostać podjęte w rozsądnym terminie, ustanowionej w art. 41 ust. 1 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej. Z tego względu prawo skarżącego do obrony zostało naruszone w wyniku zbyt późnego wszczęcia wobec niego postępowania w sprawę odzyskania wierzytelności, ponieważ czas trwania tego postępowania pozbawił go możliwości skutecznej obrony przed postawionymi zarzutami i przedstawienia dowodów.
2. Zarzut drugi dotyczący tego, że będąca podstawą noty obciążeniowej decyzja sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego, stanowiąca środek prawny negatywnie wpływający na sytuację skarżącego, została wydana z naruszeniem zasad bezstronnego i rzetelnego postępowania i równości broni oraz prawa skarżącego do obrony:
- opierając zaskarżoną decyzję na ustaleniach dokonanych przez Sąd w sprawie, w której skarżący nie brał udziału i co do której nie miał możliwości zostać wysłuchany, Parlament naruszył wynikające z art. 41 ust. 2 lit. a) i c) karty obowiązek uzasadnienia prawo skarżącego do bycia wysłuchanym;
- Parlament nie przedstawił skarżącemu dowodów, na których pośrednio oparł zaskarżoną decyzję, ani nie udzielił skarżącemu innych informacji niezbędnych do właściwego umożliwienia mu wykonania prawa do bycia wysłuchanym (do przedstawienia uwag), z naruszeniem art. 41 ust. 2 lit. a) i b) karty.
3. Zarzut trzeci dotyczący tego, że Parlament popełnił błąd w ocenie, ponieważ nie ocenił przedstawionego przez skarżącego dowodu potwierdzającego, że okoliczności, do których odniósł się przed Sądem asystent, na których opiera się Parlament i w oparciu o które zostało wszczęte postępowanie w sprawie odzyskania, są błędne (potwierdzają, że dochodzenie zostało wszczęte bez uzasadnienia) i naruszają obowiązek uzasadnienia wynikający z art. 41 ust. 2 lit. c) karty.
4. Zarzut czwarty dotyczący naruszenia przez Parlament zasady proporcjonalności i obowiązku uzasadnienia ustanowionej w art. 296 TFUE i art. 41 ust. 2 lit. c) karty, w zakresie, w jakim kwota podlegająca zwrotowi została ustalona na 78 838,21 EUR. Kwota wymagana do spłaty nie została w pełni uzasadniona i z tego względu zaskarżona decyzja zakłada, że asystent parlamentarny nigdy nie pracował dla skarżącego.
5. Zarzut piąty dotyczący tego, że publicznie dostępna informacja Parlamentu potwierdza, iż asystent parlamentarny pełnił swoją funkcję nie później niż do dnia 15 grudnia 2015 r., co wskazuje, że wszczęcie postępowania w celu odzyskania środków finansowych było nieracjonalne, w związku z czym należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji.
