Język postępowania: angielski(2016/C 078/05)
(Dz.U.UE C z dnia 29 lutego 2016 r.)
Strony
Wnoszące odwołanie: Verein zur Wahrung von Einsatz und Nutzung von Chromtrioxid und anderen Chrom-VI-verbindungen in der Oberflächentechnik eV (VECCO), Adolf Krämer GmbH & Co. KG, AgO Argentum GmbH i in. (przedstawiciele: C. Mereu, adwokat, J. Beck, solicitor)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA), Assogalvanica, Ecometal, Comité européen des traitements de surfaces (CETS) i in.
Żądania wnoszących odwołanie
Wnoszące odwołanie wnoszą do Trybunału o:
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania wnoszące odwołanie podnoszą następujące argumenty:
Pierwszy zarzut odwołania: Sąd naruszył prawo, gdy uznał, że dyrektywa 98/24 1 oraz dyrektywa 2004/37 2 nie są konkretnymi przepisami prawnymi UE, w rozumieniu art. 58 ust. 2 REACH 3 , które ustalają minimalne wymagania pozwalające zapewnić, że ryzyko dla zdrowia ludzkiego wynikające z użycia tritlenku chromu w sektorach powlekania powierzchni i galwanizacji jest objęte właściwą kontrolą.
W ramach przedstawionego rozumowania Sąd dokonuje wykładni art. 58 ust. 2 REACH w sposób, który jest sprzeczny zarówno z jasnym sformułowaniem i celem tego przepisu, jak również ze sposobem, w jaki należy interpretować przepisy dyrektywy 98/24 oraz dyrektywy 2004/37. Tak więc, Sąd naruszył prawo, gdy po pierwsze uznał, że zwolnienie przewidziane w art. 58 ust. 2 REACH stosuje się do "substancji", a nie do "zastosowań", gdy po drugie podzielił trzystopniowy test przewidziany w art. 58 ust. 2 i nie zbadał w istocie trzeciej części testu ("właściwa kontrola ryzyka") i gdy po trzecie stwierdził, że w szczególności z uwagi na brak dopuszczalnej wartości narażenia zawodowego dyrektywy 98/24 i 2004/37 nie ustalają minimalnych wymagań związanych z kontrolą ryzyka wynikającego z użycia tritlenku chromu w sektorach powlekania powierzchni i galwanizacji.
Drugi zarzut odwołania: zawarte w zaskarżonym wyroku stwierdzenia dotyczące zakresu uznania przysługującego Komisji są błędne:
Jeśli pierwszy zarzut odwołania zostanie uwzględniony, stwierdzenie Sądu, że Komisja prawidłowo skorzystała z przysługującego jej zakresu uznania w zakresie przyznania zwolnienia na podstawie art. 58 ust.2 REACH, jest błędne.
Trzeci zarzut odwołania: niedokonanie prawidłowej oceny zarzutu pierwszego oraz części drugiej zarzutu czwartego:
Jeśli pierwszy zarzut odwołania zostanie uwzględniony, rozumowanie zawarte w pkt 68-69 i 84-85 zaskarżonego wyroku jest wadliwe, w związku z czym należy ponownie zbadać zarzut pierwszy oraz część drugą zarzutu czwartego.
1 Dyrektywa Rady 98/24/WE z dnia 7 kwietnia 1998 r. w sprawie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników przed ryzykiem związanym ze środkami chemicznymi w miejscu pracy (czternasta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG) (Dz.U. L 131, s. 11).
2 Dyrektywa 2004/37/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie ochrony pracowników przed zagrożeniem dotyczącym narażenia na działanie czynników rakotwórczych lub mutagenów podczas pracy (szósta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy Rady 89/391/EWG) (Dz.U. L 158, s. 50).
3 Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. L 396, s. 1).
