Język postępowania: francuski(2016/C 059/04)
(Dz.U.UE C z dnia 15 lutego 2016 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Bouquet, E. Paasivirta, C. Hermes, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
Zarzuty i główne argumenty
W skardze tej Komisja wnosi do Trybunału o stwierdzenie nieważności decyzji Rady z dnia 11 września 2015 r. w zakresie, w jakim Rada zażądała, aby skierowany do Komisji dokument do dyskusji o zachowaniu żywych zasobów morskich Antarktyki mający na celu utworzenia morskiego obszaru chronionego na Morzu Weddella został złożony w imieniu Unii Europejskiej i jej państw członkowskich, zamiast zostać złożony w imieniu samej Unii.
Komisja jest zdania, że zaskarżona decyzja, która jest oparta na założeniu, iż kompetencja w tej dziedzinie jest podzielona i w konsekwencji dokument do dyskusji powinien zostać przyjęty w drodze konsensusu i złożony w imieniu Unii i jej państw członkowskich, jest bezprawna, gdyż uniemożliwia ona w ten sposób Komisji złożenie wspomnianego dokumentu w imieniu samej Unii, przez co narusza wyłączną kompetencję Unii w tej dziedzinie (oraz prerogatywy Komisji w zakresie reprezentowania Unii).
Komisja podnosi dwa zarzuty na poparcie swojej skargi o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji.
W pierwszej kolejności Komisja podnosi, że poprzez przyjęcie zaskarżonego aktu Rada naruszyła wyłączną kompetencję Unii w dziedzinie zachowania morskich zasobów biologicznych wymienioną w art. 3 ust. 1 pkt d) TFUE. Po pierwsze, Komisja uważa, że Rada pominęła kontekst prawny środka, którego dotyczy zaskarżony akt, zarówno w ramach Konwencji o zachowaniu żywych zasobów morskich Antarktyki, jak i w ramach Unii. Po drugie, Komisja jest zadania, że Rada pominęła cel i treść wspomnianego środka.
W drugiej kolejności Komisja podnosi, tytułem posiłkowym, że nawet gdyby środka nie należało uznać za środek zachowania morskich zasobów biologicznych w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt d) TFUE, to jednak poprzez wydanie zaskarżonego aktu Rada naruszyła wyłączną kompetencję Unii, jako że Unii przysługuje wyłączna kompetencja zewnętrzna w tej dziedzinie, ponieważ planowany środek może wpływać na zasady Unii lub zmieniać ich zakres w rozumieniu art. 3 ust. 2 TFUE. Po pierwsze Komisja uważa, że Rada nie wzięła pod uwagę, iż planowany środek może wpływać na dwa rozporządzenia prawa wtórnego (rozporządzenia (WE) nr 600/2004 1 i (WE) nr 601/2004 2 ) lub może je zmienić. Po drugie Komisja jest zdania, że Rada nie uwzględniła wpływu na ramowe stanowisko Unii z czerwca 2014 r. lub jego zmiany.
1 Rozporządzenie Rady (WE) nr 600/2004 z dnia 22 marca 2004 r. ustanawiające niektóre środki techniczne stosowane do działalności połowowej na obszarze objętym Konwencją o zachowaniu żywych zasobów morskich Antarktyki (Dz.U. L 97, s. 1, wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 4. t. 7, s. 43).
2 Rozporządzenie Rady (WE) nr 601/2004 z dnia 22 marca 2004 r. ustanawiające określone środki kontrolne stosowane wobec działalności połowowej na obszarze objętym Konwencją o zachowaniu żywych zasobów morskich Antarktyki i uchylające rozporządzenia: (WE) nr 3943/90, (WE) nr 66/98 i (WE) nr 1721/1999 (Dz.U. L 97, s. 16, wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 11. t. 51, s. 52).
