Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 13 września 2010 r. w sprawie T-452/04 Éditions Jacob przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 25 listopada 2010 r. przez Komisję Europejską(Sprawa C-553/10 P)
(2011/C 46/07)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 12 lutego 2011 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Bouquet, O. Beynet i S. Noë, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Éditions Odile Jacob SAS, Wendel Investissement SA, Lagardère SCA
Żądania wnoszącego odwołanie
– Uchylenie wyroku Sądu z dnia 13 września 2010 r. w sprawie T-452/04 Éditions Jacob przeciwko Komisji, w którym Sąd stwierdził nieważność decyzji Komisji D(2004) 203365 z dnia 30 lipca 2004 r. dotyczącej zatwierdzenia Wendel Investissement jako nabywcy aktywów zbywanych zgodnie z decyzją Komisji 2004/422/WE z dnia 7 stycznia 2004 r. uznającą koncentrację za zgodną ze wspólnym rynkiem i z porozumieniem w sprawie Europejskiego Obszaru Gospodarczego (sprawa COMP/M.2978 - Lagardère/Natexis/VUP)(1);
– w stosownym wypadku, definitywne rozstrzygnięcie kwestii będących przedmiotem niniejszego odwołania i oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności; oraz
– obciążenie strony skarżącej [Éditions Jacob] kosztami postępowania w obu instancjach.
Zarzuty i główne argumenty
W uzasadnieniu odwołania Komisja podnosi trzy zarzuty.
W ramach zarzutu pierwszego Komisja odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo, gdyż nie zbadał konsekwencji ewentualnego braku niezależności pełnomocnika od spółki Editis przy realizacji jego zadań dotyczących spółki Wendel. Według wnoszącej odwołanie brak niezależności osoby, której powierzono ocenę kandydata, ma znaczenie prawne jedynie wówczas, gdy zostanie dowiedzione, że przy dokonywaniu takiej oceny osoba ta kierowała się względami innymi niż troska o prawidłowe wykonanie powierzonych jej zadań.
W ramach zarzutu drugiego wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo i wypaczył fakty, uznając, że sprawozdanie przedstawione przez pełnomocnika miało decydujący wpływ na treść zaskarżonej decyzji, podczas gdy w rzeczywistości, chociaż Komisja winna wziąć je pod uwagę, to jednak nie jest ona związana opinią pełnomocnika i pozostaje zobowiązana do przeprowadzenia niezbędnego dochodzenia w celu zbadania, czy nabywca spełnia kryteria zatwierdzenia.
W ramach zarzutu trzeciego, który składa się z dwóch części, Komisja twierdzi po pierwsze, że Sąd dokonał błędnej wykładni prawa w odniesieniu do kwestii skuteczności pierwszego zarzutu podniesionego przez skarżącą, dotyczącego ważności zaskarżonej decyzji, a po drugie, że naruszył w tym względzie obowiązek uzasadnienia.
______
(1) Dz.U. L 125, s. 54.
