Odwołanie od postanowienia Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 24 maja 2011 r. w sprawie T-489/08 Power-One Italy SpA przeciwko Komisji, wniesione w dniu 14 lipca 2011 r. przez Power-One Italy SpA(Sprawa C-372/11 P)
(2011/C 282/23)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 24 września 2011 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Power-One Italy SpA (przedstawiciele: A. Giussani i R. Giuffrida, avvocati)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
– Uchylenie postanowienia Sądu (szósta izba) w sprawie T-489/08 wydanego w dniu 24 maja 2011 r., a w konsekwencji:
– stwierdzenie naruszenia przez Komisję Europejską art. 10 ust. 2 rozporządzenia 1655/2000(1) i art. 14 NAS(2), a także ogólnej zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań;
– stwierdzenie, w zakresie w jakim pozwala na to stan postępowania, istnienia związku przyczynowego między postępowaniem Komisji i szkodami poniesionymi oraz w dalszym ciągu ponoszonymi przez Power One Italy, a w konsekwencji nakazanie Unii, na podstawie art. 268 TFUE (dawny art. 235 WE) wypłaty na rzecz Power One Italy odszkodowania z tytułu szkód przez nią poniesionych, oszacowanych na kwotę 2.876.188,99 EUR, lub kosztów poniesionych na realizację projektu PNEUMA, wynikających z dokumentów załączonych do odwołania i będących w już w posiadaniu Komisji oraz stanowiących przedmiot żądań podniesionych w toku postępowania.
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Strona wnosząca odwołanie podnosi na jego poparcie, w pierwszej kolejności, naruszenie ogólnej zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz niewystarczające i wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie, jeśli chodzi o stwierdzenie nieuwzględnienia wymogów formalnych.
W pkt 47 zaskarżonego postanowienia Sąd uznał, że ze stwierdzenia nieważności decyzji Komisji skarżąca mogłaby odnieść korzyść większą niż zwrócone kwoty, odpowiadającą odzyskaniu całkowitej pomocy finansowej przewidzianej dla spornego projektu i że "można uznać, iż wypłata tej kwoty tytułem odszkodowania miałaby bezpośredni związek ze stwierdzeniem nieważności wspomnianej decyzji", uzasadniając w ten sposób argumentację dotyczącą nadużycia proceduralnego. Według wnoszącej odwołanie Sąd tym samym w sposób arbitralny oddzielił przedstawione przez nią żądanie od zasadniczego ogółu czynności, które złożyły się na zachowanie wywołujące szkodę, jak również od zdarzenia wywołującego szkodę, które stanowią poniesione łącznie wydatki. Zdaniem wnoszącej odwołanie uwzględnienie podniesionego przez Komisję zastrzeżenia nie zostało zatem należycie uzasadnione.
Zarzut drugi podniesiony na poparcie odwołania dotyczy naruszenia ogólnej zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz niewłaściwego zastosowania zasad dotyczących ciężaru dowodu i gromadzenia materiału dowodowego, jak również niewystarczającego i wewnętrznie sprzecznego uzasadnienia twierdzeń dotyczących pozostałej szkody.
Zgodnie z pkt 55 postanowienia Sądu "skarga nie określa charakteru i zakresu pozostałej szkody, którą jakoby poniosła [wnosząca odwołanie]" oraz "w skardze nie zostało wyjaśnione, z jakich powodów [wnosząca odwołanie] uważa, że pozostała szkoda wynikła z wycofania systemu finansowania spornego projektu przez Komisję". Według skarżącej należy w tym względzie wskazać, że szkoda poniesiona przez daną spółkę może zostać określona wyłącznie in re ipsa, podczas gdy przedmiotowy system finansowania miał konkretne przeznaczenie, identyfikowalne w postaci wykonanego projektu, i jego odwołanie musiało wiązać się z poniesieniem kosztów, na które w braku takiego udziału dana spółka nie byłaby narażona. Powyższa argumentacja, przedstawiona już w uwagach dotyczących podniesionego przez Komisję zarzutu niedopuszczalności, (uwagach, do których załączony został także budżet spółki wnoszącej odwołanie) nie została zbadana przez Sąd, który ograniczył się do zakwestionowania braków zarzutu dotyczącego poniesionej szkody.
Wreszcie wnosząca odwołanie podnosi naruszenie ogólnej zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i niewłaściwe zastosowanie zasad dotyczących ciężaru dowodu i gromadzenia materiału dowodowego, jak również brak oceny okoliczności mających decydujące znaczenie dla sporu, jeśli chodzi o związek przyczynowy.
W pkt 57 zaskarżonego postanowienia, w odniesieniu do związku przyczynowego, Sąd stwierdził, że spółka wnosząca odwołanie "nie przedstawiła żadnej wskazówki dotyczącej wpływu zachowania, o którym mowa, na okoliczność, iż poniosła ona koszty spornego projektu przekraczające maksymalną kwotę, do której zobowiązała się Komisja". W ocenie skarżącej wydaje się oczywiste, że w tym wypadku ocena Sądu pozostaje w niezgodzie z faktami wynikającymi z akt sprawy. Jej zdaniem Sąd w istocie przeinaczył zgromadzony materiał dowodowy poprzez zanegowanie istnienia oczywistego związku przyczynowego pomiędzy postępowaniem Komisji i szkodą poniesioną przez spółkę wnoszącą odwołanie. I tak w uzasadnieniu swojego postanowienia Sąd nie wziął pod uwagę okoliczności podniesionych już w skardze wszczynającej postępowanie w pierwszej instancji, jak również przedłożonych później uwag. Z twierdzeń przedstawionych przez spółkę wnoszącą odwołanie miałby jakoby wynikać drugorzędny, nie zaś zasadniczy, charakter zarzucanego jej uchybienia polegającego na opóźnieniu w uzupełnieniu dokumentacji dotyczącej w pełni wykonanego projektu.
______
(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 lipca 2000 r. dotyczące instrumentu finansowego na rzecz środowiska (LIFE) (Dz.U. L 192, s. 1)
(2) Norme Amministrative Standard (standardowe normy administracyjne) stanowiące załącznik do Grant Agreement.
