Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 3 marca 2011 r. w sprawach połączonych od T-122/07 do 124/07 Siemens AG Österreich i in. przeciwko Komisji, wniesione w dniu 13 maja 2011 r. przez Komisję Europejską(Sprawa C-231/11 P)
(2011/C 204/31)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 9 lipca 2011 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Antoniadis, R. Sauer, N. von Lingen, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Siemens AG Österreich, VA Tech Transmission & Distribution GmbH & Co. KEG, Siemens Transmission & Distribution Ltd, Siemens Transmission & Distribution SA, Nuova Magrini Galileo SpA
Żądania wnoszącego odwołanie
Komisja wnosi,
po pierwsze, tytułem żądania głównego,
– o uchylenie pkt 2 sentencji wyroku Sądu z dnia 3 marca 2011 r. w sprawach połączonych od T-122/07 do T-124/07, w zakresie w jakim opiera się on na ustaleniu Sądu przyjętym w pkt 157 zaskarżonego wyroku, iż Komisja jest zobowiązana do wskazania każdorazowego udziału poszczególnych spółek w kwotach, które zostały określone wobec nich jako dłużników solidarnych;
– o uchylenie pkt 3 sentencji wyroku Sądu z dnia 3 marca 2011 r. w sprawach połączonych od T-122/07 do T-124/07, w zakresie w jakim Sąd zgodnie ze stwierdzeniami w pkt 158 w związku z pkt 245, 247, 262 i 263 zaskarżonego wyroku ustala na nowo grzywny wraz ze wskazaniem udziału w kwocie grzywny, którzy przypada na każdą poszczególną spółkę;
po drugie, posiłkowo,
– o uchylenie wyroku Sądu z dnia 3 marca 2011 r. w sprawach połączonych od T-122/07 do T-124/07, w zakresie w jakim nakłada na Komisję zgodnie z pkt 157 zaskarżonego wyroku obowiązek wskazania każdorazowego udziału poszczególnych spółek w kwotach, które zostały określone wobec nich jako dłużników solidarnych;
– o uchylenie wyroku z dnia 3 marca 2011 r. w sprawach połączonych od T-122/07 do T-124/07, w zakresie w jakim zgodnie ze stwierdzeniami w pkt 158 zaskarżonego wyroku określa w pkt 245, 247, 262 i 263 wyroku udział w kwocie grzywny, który przypada na każdą poszczególną spółkę, i przez to zmienia decyzję Komisji z dnia 24 stycznia 2007 r. (C(2006) 6762 wersja ostateczna) w sprawie COMP/38.899 - Rozdzielnice z izolacją gazową;
po trzecie,
– oddalenie skarg w sprawach T-122/07, T-123/07 i T-124/07 w zakresie żądanego stwierdzenia nieważności art. 2 lit. j), k), i l) decyzji K(2006) 6762 wersja ostateczna;
po czwarte,
– o obciążenie drugiej strony postępowania i skarżących kosztami postępowania odwoławczego i postępowania w pierwszej instancji.
Zarzuty i główne argumenty
1) Nałożony na Komisję obowiązek ustalenia indywidualnych zakresów odpowiedzialności w stosunku między dłużnikami solidarnymi nie uwzględnia ograniczeń uprawnień i obowiązków przyznanych Komisji na mocy art. 23 rozporządzenia nr 1/2003 i ingeruje w krajowe porządki prawne. Te uprawnienia i obowiązki obejmują stosunek na zewnątrz, tzn. nałożenie grzywien i ewentualnie określenia solidarnej odpowiedzialności adresatów decyzji. Wynikający z ustalenia odpowiedzialności solidarnej stosunek wewnętrzny między dłużnikami solidarnymi wraz z ewentualnymi roszczeniami regresowymi między nimi podlega natomiast co do zasady prawu państw członkowskich.
2) Sąd przekroczył granice swojego nieograniczonego prawa orzekania, ustalając w sposób wiążący zakresy odpowiedzialności w stosunkach wewnętrznych w kontekście ewentualnych roszczeń regresowych przed sądami krajowymi.
3) Postulowany przez Sąd obowiązek dogłębnego uregulowania przez Komisję skutków prawnych wynikających z odpowiedzialności solidarnej nie może być oparty na przywołanej w tym kontekście przez Sąd zasadzie indywidualizacji kar i sankcji; jest on ponadto sprzeczny z zasadą odpowiedzialności przedsiębiorstwa za naruszenia art. 101 i 102 TFUE.
4) Sąd dokonał rozstrzygnięcia ultra petita i naruszył zasady postępowania kontradyktoryjnego, określając zakres odpowiedzialności w stosunkach wewnętrznych i dokonując w sposób dorozumiany zmiany decyzji, której nie żądano i która nie była przedmiotem wystarczających rozważań.
5) Sąd narusza poza tym obowiązek uzasadnienia, gdyż z wyroku nie wynikają w wystarczająco jasny sposób zasadnicze motywy rozstrzygnięcia, a ponadto Sąd nie rozpatruje przedstawionych przez Komisję argumentów dotyczących długu solidarnego.
6) W końcu wyrok ingeruje w zakres uznania Komisji przy określeniu podmiotów odpowiedzialnych.