Skarga wniesiona w dniu 12 kwietnia 2011 r. - ADEDY i in. przeciwko Radzie Unii Europejskiej(Sprawa T-215/11)
(2011/C 186/54)
Język postępowania: grecki
(Dz.U.UE C z dnia 25 czerwca 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Anotati Dioikisi Enoseon Dimosion Ypallilon (ADEDY) (Ateny, Grecja) Sp. Papaspyros (Ateny, Grecja), Il. Iliopoulos (Ateny, Grecja) (przedstawiciel: adwokat M. Tsipra)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
Skarżący wnoszą do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2011/57/UΕ z dnia 20 grudnia 2010 r. zmieniającej decyzję Rady 2010/320/UE skierowaną do Grecji celem wzmocnienia i pogłębienia nadzoru budżetowego oraz wezwania Grecji do zastosowania środków służących ograniczeniu deficytu uznanemu za niezbędne w celu likwidacji nadmiernego deficytu, opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 29 stycznia 2011 r. (Dz.U. L 26, s. 15);
– obciążenie Rady kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej skardze skarżący wnoszą o stwierdzenie nieważności decyzji Rady Unii Europejskiej 2011/57/UΕ z dnia 20 grudnia 2010 r. zmieniającej decyzję Rady 2010/320/UE skierowaną do Grecji celem wzmocnienia i pogłębienia nadzoru budżetowego oraz wezwania Grecji do zastosowania środków służących ograniczeniu deficytu uznanemu za niezbędne w celu likwidacji nadmiernego deficytu, opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 29 stycznia 2011 r. (Dz.U. L 26, s. 15).
Na poparcie swojej skargi przytaczają oni następujące zarzuty:
W pierwszej kolejności skarżący twierdzą, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem kompetencji przyznanych Komisji Europejskiej i Radzie w traktacie. W szczególności w art. 4 i 5 traktatów wprowadzone zostały zasady pomocniczości i proporcjonalności. Ponadto w art. 5 ust. 2 traktatów wyraźnie przewidziano, że wszelkie kompetencje, które nie zostały przyznane Unii w traktatach, należą do państw członkowskich. Zgodnie z art. 126 i nast. traktatów w ramach postępowania w sprawie nadmiernego deficytu Rada nie może przyjmować w swoich decyzjach konkretnych, wiążących i rygorystycznych środków, gdyż taka kompetencja nie została jej przyznana w traktacie.
W drugiej kolejności skarżący podnoszą, że w zaskarżonej decyzji jako podstawa prawna jej wydania wymienione zostały art. 126 ust. 9 i art. 136 traktatu. Zaskarżony akt został jednak wydany z przekroczeniem kompetencji przyznanych Komisji Europejskiej i Radzie w tych postanowieniach, po prostu jako środek wykonawczy umowy dwustronnej zawartej między 15 państwami członkowskimi strefy euro, które postanowiły o przyznaniu pożyczek dwustronnych, a Grecją. Tymczasem kompetencja Rady do wydawania aktów tego rodzaju nie została ani uznana, ani przewidziana w traktatach.
W trzeciej kolejności skarżący podkreślają, że zaskarżona decyzja, wprowadzając obniżki dodatków rodzinnych i wiążąc je z kryteriami dochodowymi, narusza zagwarantowane prawa majątkowe skarżących, a zatem została wydana z naruszeniem art. 1 Protokołu dodatkowego nr 1 do europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka.
