Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2011 r. - EMA przeciwko Komisji(Sprawa T-116/11)
(2011/C 120/38)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 16 kwietnia 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: European Medical Association (EMA) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: A.. Franchi, avvocato, L. Picciano, avvocato, N. di Castelnuovo, avvocato)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
Skarżąca wnosi do Sądu o:
– Stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna i zasadna
tytułem żądania głównego
– stwierdzenie i orzeczenie, że EMA prawidłowo dopełniła zobowiązań umownych wiążących ją na podstawie umów 507760 DICOEMS i 507126 COCOON i w konsekwencji ma prawo do zwrotu wydatków poniesionych w wykonaniu tych umów wynikających z FORM C przesłanych Komisji w tym FORM C dotyczącego okresu IV umowy COCOON;
– stwierdzenie i orzeczenie niezgodności z prawem rozwiązującej te umowy decyzji Komisji zawartej w piśmie z dnia 5 listopada 2010 r.;
– w konsekwencji orzeczenie iż żądanie Komisji mające na celu uzyskanie zwrotu kwoty 164.080,10 EUR jest bezzasadne a w skutek tego uchylenie i cofnięcie noty debetowej z dnia 13 grudnia 2010 r. w której Komisja zażądała zwrotu powyższej kwoty, również w drodze wydania odpowiadającej jej noty kredytowej lub w każdym razie stwierdzenie że żądanie jest niezgodne z prawem;
– równocześnie nakazanie Komisji zapłaty pozostałych kwot w wysokości 250.999,16 EUR należnych EMA na mocy przekazanych Komisji FORM C;
tytułem żądania ewentualnego:
– stwierdzenie odpowiedzialności Komisji za bezpodstawne wzbogacenie i za czyn niedozwolony
– w konsekwencji nakazanie Komisji zapłaty odszkodowania za poniesione przez skarżącą szkody majątkowe i niemajątkowe wymagającego obliczenia w niniejszym postępowaniu;
w każdym razie obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej skardze wniesionej zgodnie z art. 272 TFUE i opartej na klauzuli arbitrażowej zawartej w art. 13 umów DICOEMS i COCOON skarżąca podważa zgodność z prawem decyzji Komisji z dnia 5 listopada 2010 r. rozwiązującej w następstwie kontroli księgowej przeprowadzonej przez służby Komisji dwie umowy zawarte ze skarżącą w ramach szóstego programu ramowego w dziedzinie badań i rozwoju. W konsekwencji skarżąca podważa zgodność z prawem noty debetowej mającej na celu odzyskanie kwot zapłaconych skarżącej przez Komisję za wykonanie dwóch projektów, w których uczestniczyła skarżąca wystawionej przez Komisję w dniu 13 grudnia 2010 r. w świetle sprawozdania z kontroli księgowej.
Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi pięć zarzutów:
1) Pierwszy zarzut dotyczy wymagalności wierzytelności, której domaga się Komisja oraz kwalifikowalności wszystkich kosztów, które skarżąca zadeklarowała Komisji.
– W szczególności skarżąca powołuje się na naruszenie przez Komisję art. 19, 20, 21 i 25 ogólnych warunków umowy odnoszących się do określania kosztów kwalifikowalnych oraz na naruszenie zasady niedyskryminacji w zakresie wykładni przepisów dotyczących księgowości stowarzyszeń o celu niezarobkowym dokonanej w ramach procedury audytu księgowego.
2) Drugi zarzut opiera się na założeniu, że Komisja naruszyła obowiązek lojalnej współpracy i działania w dobrej wierze przy wykonywaniu umowy, ponieważ nie wykonała prawidłowo jej zobowiązań umownych.
– W szczególności skarżąca zarzuca Komisji naruszenie obowiązku nadzoru nad prawidłowym wykonaniem projektów z punktu widzenia kontroli finansowej przewidzianej w art. II.3.4 lit. a) ogólnych warunków umowy.
3) Trzeci zarzut dotyczy naruszenia przez Komisję zasady dobrej administracji w świetle ogółu zaniechań, jakie do niego doprowadziły oraz naruszenia zasady proporcjonalności z powodu nieproporcjonalnego charakteru środka zastosowanego przez Komisję - a mianowicie rozwiązania umowy - wobec rzekomego niedopełnienia niektórych obowiązków w zakresie księgowości, które nawet jeżeli nastąpiło w żadnym wypadku nie daje prawa do niemalże całkowitego zwrotu przekazanej zaliczki.
4) Czwarty zarzut dotyczy naruszenia przez Komisję prawa do obrony w związku z jej zachowaniem podczas procedury audytu księgowego.
– W szczególności skarżąca powołuje się na brak kontradyktoryjności podczas przeprowadzania audytu księgowego oraz na nieuwzględnienie szeregu dokumentów uzupełniających przekazanych Komisji w dniu 19 sierpnia 2009 r.
5) Piąty zarzut podniesiony tytułem ewentualnym dotyczy odpowiedzialności pozaumownej Komisji na podstawie art. 268 i 340 TFUE.
– Po pierwsze skarżąca zarzuca, że doszło do bezpodstawnego wzbogacenia na korzyść Komisji, ponieważ mogła ona korzystać z końcowych rezultatów projektów DICOEMS i COCOON bez całkowitego poniesienia przypadających na nią kosztów.
– Po drugie skarżąca występuje z żądaniem odszkodowania za szkody powstałe w skutek popełnionego przez Komisję czynu niedozwolony polegającego na rozesłaniu poważnie szkodzącego dobremu imieniu skarżącej pisma o zniesławiającej treści.
